Het museum was op woensdagavonden bijna leeg — precies zoals Eva het graag had. In de verte klonk alleen het zachte zoemen van verlichting, en haar eigen voetstappen op de stenen vloer. Ze liep langzaam, elegant, alsof ze hoorde bij de ruimte, niet zomaar een bezoeker. Haar zilvergrijze haar was opgestoken, haar zwarte linnen jurk viel losjes langs haar slanke lichaam. Ze droeg nauwelijks make-up; ze had het niet nodig. Wat ze uitstraalde was niet uiterlijk vertoon, maar iets dat bleef hangen: rust, ervaring, iets ongrijpbaars dat je in stilte opwond.

Elke week keerde ze terug naar hetzelfde beeldhouwwerk: Daphne in transitie, een vrouw half vergroeid met een boom, haar armen al in takken, haar gezicht nog puur mens. Eva had iets met die balans tussen verstilling en verlangen. Ze schetste het beeld telkens opnieuw, in haar leren schetsboek, alsof het haar eigen spiegel was.

Op een avond was ze niet alleen. “Ze kijkt alsof ze zich niet langer verzet,” klonk een stem naast haar. Laag. Warm. Jong.

Eva keek op. Een jonge vrouw stond naast haar, misschien 24 jaar. Kort geschoren haar aan de zijkanten, bovenop een speelse krul. Ze droeg een felrode jas die contrasteerde met haar bleekroze lippen. Er was iets zelfverzekerds aan haar, maar niet onbeschoft — eerder hongerig naar contact.

“Ik ben Noor,” zei ze eenvoudig.

Vanaf die avond groeide er iets tussen hen. Geen woorden, geen flirts. Alleen blikken, af en toe een aanraking bij het afscheid. Noor kwam vaker. Eva’s hart begon sneller te slaan telkens als ze haar silhouet zag in de museumhal.

Op een avond bleven ze na sluitingstijd in het café bovenin het gebouw. Buiten was de stad donker, nat van regen. Noor’s knieën raakten die van Eva onder tafel. Ze dronk rode wijn met onverschillige sensualiteit, draaide de steel tussen haar vingers alsof ze wist wat dat met Eva deed.

“Je weet dat ik naar je kijk zoals jij naar haar kijkt,” fluisterde Noor. Eva’s adem stokte. “En als ik dat weet?” “Dan hoop ik dat je me dichterbij laat komen.”

Wat volgde was geen drift, maar een kalm soort overgave. Eva liet zich kussen. Zacht, verkennend. Noor’s mond proefde naar wijn en lef. Het gebeurde niet in het museum, maar buiten, in de regen, onder de lantaarns.

Eva’s appartement was een bovenwoning vol boeken, kunst en stilte. Noor bewoog zich er als vanzelf doorheen, haar rode jas nat aan de kapstok, haar nat shirt strak rond haar borsten. Ze rookte bij het open raam.

“Ik rook alleen als ik opgewonden ben,” zei Noor. Eva nam haar de sigaret af en drukte hem uit. Daarna duwde ze haar zacht tegen de muur. “Genoeg gespeeld.”

Ze was kalm, maar beslist. Haar handen vonden Noor’s heupen. Haar lippen kusten haar nek. Ze bewoog langzaam, doelgericht, zonder vragen. Noor kreunde en fluisterde: “Ik dacht dat jij voorzichtig zou zijn.”

“Ik ben niet voorzichtig,” zei Eva. “Ik ben langzaam. En langzaam is gevaarlijk.” Die nacht liet Noor zich gaan. Op haar knieën, tussen Eva’s benen, haar tong als een eerbetoon, haar handen als houvast. Eva kwam met gesloten ogen, haar lichaam trillend onder Noor’s mond. Geen woorden. Alleen adem, overgave en een tsunami van gevoelens.

Toen Eva haar eindelijk haar ogen opende, stond Noor op. Ze trok haar shirt recht. Pakte haar jas. “Ik wilde je alleen raken,” zei ze. En toen was ze weg en zat Eva voor zich uit te staren terwijl haar lichaam langzaam bij kwam van een ongekend avontuur.

De volgende ochtend was grijs en stil. Eva stond in de keuken, de geur van koffie zweefde in de lucht. Haar man, Peter, bakte een ei. Zilvergrijs haar, bril op zijn neus, zijn lichaam ouder maar nog altijd aantrekkelijk in zijn kalme kracht.

“Je kijkt alsof je iets gaat bekennen,” zei hij. Ze knikte. “Ik was met iemand. Gisteren. Een jonge vrouw.” Peter draaide zich om. Ze verwachtte jaloezie, vragen, afstand. Maar hij keek haar aan en zei niets. Hij luisterde.

“Ik liet het gebeuren,” vervolgde ze. “Ik wilde het. Het was… niet wie ik ben. Maar ook wel.” Zijn hand vond haar middel. “En nu vertel je het me. Omdat je me er deel van wilt maken.” Ze keek hem aan. “Ja.”

Hij boog naar haar toe. Zijn stem was laag. “Ik hou van je. En je opwinding… raakt mij. Meer dan je denkt.” Hij kuste haar — niet voorzichtig, niet zacht — maar met honger. Zijn hand gleed onder haar ochtendjas. Hij vond haar warm, vochtig en zei zacht: “Was het zoals dit?”

“Nee,” fluisterde ze. “Anders. Maar ik wil jou.” Tegen het aanrecht, tussen de geur van koffie en in het ochtendlicht, nam hij haar. Langzaam. Diep en liefdevol. Niet om te bezitten, maar om te vieren wat ze gedeeld had. Om haar lichaam weer tot leven te voelen komen onder zijn handen, zijn adem, zijn ritme.

Later, op de keukenvloer, zei hij: “Als zij je wakker heeft gemaakt, dan ben ik blij dat je wakker bent.” Eva glimlachte. “Ik ook.”

Die avond, toen Peter alleen was, nam hij zijn telefoon. Met een lichte glimlach op zijn lippen belde hij Noor. “Ons plan is gelukt,” zei hij kalm, zijn stem zacht maar vastberaden. “Eva is wakker. Bedankt dat je haar geraakt hebt. We gaan door. Het wordt iets bijzonders — samen.”

Er viel een korte stilte, toen hoorde hij Noor’s lach aan de andere kant van de lijn. “Ik wacht op jullie.” De volgende week ontmoetten ze elkaar opnieuw — deze keer niet alleen Eva en Noor, maar ook Peter. De spanning was tastbaar, maar ook vol vertrouwen.

Ze waren drieën in Eva’s woonkamer, de sfeer geladen en uitnodigend. Geen haast, geen druk. Ze verkenden elkaars grenzen, woorden en aanrakingen vloeiden samen in een spel van geven en nemen.

Peter nam Eva’s hand, Noor streelde haar wang. Noor liet haar lippen over Peters schouder glijden terwijl Eva haar vingers bewoog langs Noor’s zij. Ze waren in een dans die steeds intiemer werd, waarin elk verlangen werd gezien en gerespecteerd.

Hun lichamen vonden elkaar in zachte, verkennende aanrakingen, soms wild en open, soms fluisterstil en teder. De grenzen tussen geven en ontvangen vervaagden.

Het was geen spel van bezit, maar van een gedeelde ontdekkingsreis, waarin iedereen zichzelf mocht zijn — krachtig, kwetsbaar, verlangend. Peter genoot van de vrouwen, hoe ze elkaar bezig hielden maar ook als ze beiden op hun knieën voor hem zaten en hem heerlijke momenten bezorgden.

Sindsdien hebben ze een patroon gevonden dat hun alle drie in vervoeringen brengt. Regelmatige ontmoetingen waar liefde, lust en vriendschap samensmelten in een bijzondere harmonie. Waar ze soms alleen maar samen zijn en momenten waarop ze hete en vurige seks hebben.

Een relatie die voorbij het gewone gaat, waar ze elkaar wakker houden — door aanraking, door openheid, door een spel dat hopelijk nooit stopt. Door toe te geven aan hun gevoelens van lust en verlangen en de ruimte wordt gevuld met hun kreten van opwinding en bevrediging. Maar ook momenten waar de stilte van Marmer tot opwinding leidt.