Mijn hoofd tolde. Wat…? Alles begon te draaien.

Janine? Ingehuurd? Mijn dominante droomvrouw was nooit echt van mij geweest?

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegviel.

Anna stond daar, handen in haar zij, met die arrogante blik die ik zo verafschuwde — en tegelijk altijd een beetje vreesde.

“En nu je hier toch bent,” zei ze koeltjes, “is het tijd dat je je rol accepteert. Je wist het misschien nog niet, maar jij bent van mij. En Janine? Die heeft je alleen voorbereid.”

Ik voelde mijn hart bonzen in mijn borst. Ik wilde iets zeggen, protesteren misschien, maar mijn keel zat dicht. Mijn pik klopte nog steeds na van de schok die ik net had gehad. Wat voor kooi was dit? Hoe kon zij de controle hebben?

“Kijk niet zo verbaasd,” grijnsde Anna. “Die kooi is digitaal, gekoppeld aan een app. En jij hebt je toestemming gegeven toen je dacht dat Janine hem bestelde. Slim, hè?”

De vrouwen in de kamer lachten. Eén van hen, een roodharige vrouw in een strakke jurk, stond op en liep langzaam om mij heen alsof ze een kunstwerk bekeek.

“Dus dit is ‘ie dan? De slaaf van Mis Anna,” fluisterde ze met een valse glimlach.

“Best een lekker ding, maar een grote mond. Zullen we die afleren?”

Anna knikte.

“Bind hem vast aan de keukentafel.”

Voordat ik iets kon zeggen, grepen twee vrouwen mij bij mijn armen. Ze waren sterk en doelgericht.

Mijn protesten waren zwak, halfhartig — en ergens diep vanbinnen begon de onderwerping iets met me te doen. Het voelde ruw, vernederend… en verschrikkelijk opwindend.

Ze bogen me over de tafel. Mijn handen werden vastgebonden met riemen, benen gespreid, broek naar beneden.

De koude lucht over mijn huid voelde intenser dan normaal — misschien door de spanning, misschien door de realisatie dat ik geen controle meer had.

Anna kwam achter me staan.

“Je had kunnen kiezen,” zei ze rustig. “Je had kunnen luisteren, je had me kunnen gehoorzamen. Maar nee. Je dacht dat Janine jou wilde. Je dacht dat jij haar verleidde. In werkelijkheid… werd je getraind. En nu ben je van ons.”

De vrouwen joelden. Eén van hen tikte met een leren paddle zacht tegen mijn bil.

“Zullen we hem leren hoe een echte slaaf zich gedraagt?” vroeg ze plagend.

Anna knikte.

“Geef hem vijf klappen. Voor elke maand dat hij dacht vrij te zijn.”

De eerste klap kwam onverwachts — scherp, doordringend. Ik kromp in elkaar, maar de boeien hielden me strak.

De tweede brandde nog harder.

De derde… bracht een raar soort roes.

Ik voelde me leeg, uitgekleed — letterlijk en figuurlijk. Geen trots meer. Geen geheimen.

Alle controle was weg.

“Vanaf nu,” fluisterde Anna, terwijl ze zich vooroverboog zodat haar lippen bijna mijn oor raakten,

“bepalen wij wanneer jij komt. Wanneer jij kijkt. Wanneer jij ademt.”

Ze hield even stil.

“En als je braaf bent… mag je misschien ooit weer proeven van echte lust. Maar voor nu? Je krijgt de eer om mijn hakken te likken.”