Het was een week later.

Zoë liep opnieuw door de hal van Thomas’ loft. Alles voelde hetzelfde, en toch anders. Haar huid tintelde al voordat hij haar had aangeraakt. De geur van leer, hout en zijn aanwezigheid hing in de lucht. Ze wilde hem. Meer nog dan vorige keer. Maar er knaagde iets.

Op het dressoir bij de ingang had ze bij het binnenkomen iets opgemerkt: een kleine zilveren halsband, anders dan de zijne. Dunner. Fijner.

Niet van haar.

Ze had niets gezegd.

Thomas stond bij de kaarsen. Zijn blik zacht maar intens. “Je bent op tijd,” zei hij. “Ik heb iets nieuws voor je.”

Hij leidde haar naar het midden van de kamer. Daar lag een roodfluwelen blinddoek en een smalle leren paddle. “Vandaag wil ik je overleveren aan het ritme. Geen zicht. Geen controle. Alleen voelen. Wil je dat?”

Ze knikte. Haar stem was schor. “Ja.”

Maar haar hoofd was ergens anders. Die halsband. Voor wie was die? Had hij dit gedaan met anderen? Doet hij dit nog steeds?

De blinddoek maakte haar wereld klein. Haar ademhaling werd het enige geluid in haar hoofd. Thomas zei niets. Hij nam haar polsen, bond ze boven haar hoofd aan het frame. Haar enkels bleven los. Hij wist: Zoë moest kunnen bewegen, weg kunnen draaien — maar dat zou ze niet doen.

De paddle kwam onverwacht. Een korte, warme tik op haar rechterbil. Dan links. Dan weer rechts. Ritmisch. Haar heupen bewogen mee alsof ze danste. Ze voelde zich prachtig.

Toen volgde kaarsvet. Eerst zacht, dan scherper. Een druppel viel net naast haar navel — ze kromde haar rug. Ze voelde haar lichaam bloeien, open en ontvankelijk. En tóch… bleef die gedachte knagen.

Voor wie had hij dit ook gedaan?

Hij kwam dichterbij. Zijn lippen bij haar oor. “Je laat je zo mooi los… je bent dapper, Zoë.”

Ze kon het niet meer inhouden. “Ben ik de enige?”

Stilte.

De paddle zweeg.

“Wat bedoel je?” vroeg hij rustig.

“Die halsband in de gang. Die is niet van mij.”

Hij bleef stil, maar zijn hand legde de blinddoek voorzichtig af. Zijn ogen vonden de hare.

“Je bent niet de eerste,” zei hij. “Maar je bent nu degene die ik zie. Die ik wil leiden.”

“Dus er is iemand anders?”

Hij antwoordde niet meteen. “Er was iemand. Maar wat ik met jou doe, is geen kopie. Geen herhaling. Jij schrijft je eigen verhaal in mijn handen.”

Ze voelde tranen achter haar ogen. Niet van verdriet, maar van verwarring. Ze wilde hem. Ze wilde meer. Maar wat als ze slechts één van velen was geweest? Wat als hij haar straks ook verving?

“Ik weet niet of ik dit kan,” zei ze. “Als ik niet zeker weet dat ik speciaal ben.”

Hij kwam dichterbij. Nam haar gezicht in zijn handen. “Zoë. Speciaal zijn is niet het bezit van alleen zijn. Het is gezien worden, precies zoals jij bent. Wat ik voel voor jou is uniek. Maar ik ben geen leeg canvas. En jij ook niet.”

Ze ademde zwaar. Haar polsen waren nog gebonden. Ze was letterlijk in zijn handen — én op een kruispunt.

Toen fluisterde ze: “Laat me voelen dat ik van jou ben. Echt.”

Zijn blik veranderde. Zachtheid week voor vuur.

“Goed. Maar als je het zegt, meen je het. Geen aarzeling. Geen schaduw.”

Ze knikte.

“Ik ben van jou.”

De paddle werd vervangen door zijn hand. De slagen harder, voller. Haar billen gloeiden. Hij klemde tepelklemmen op haar borsten, strakker dan de vorige keer. Haar kreunen werden rauwer.

En toen, opnieuw, kaarsvet. Dit keer tussen haar dijen. Een druppel viel net boven haar schaamheuvel. Ze gilde — niet van pijn, maar van een diepe, door merg en been gaande overgave.

Thomas fluisterde: “Nu weet je wat alleen jij in mij losmaakt.”

Ze voelde het. Haar lichaam opengespannen, haar emoties rauw. Hij had haar niet bezworen. Hij had haar uitgekleed tot op de ziel.

Later, gewikkeld in een deken, lag ze tegen hem aan. De halsband was verdwenen van het dressoir. Of had ze het zich verbeeld?

“Heb je haar liefgehad?” vroeg ze zacht.

“Ja. Maar niet zoals jou.”

Ze knikte. Geen antwoorden meer nodig.

Op de salontafel lag nu een gesloten doos, met haar naam in reliëf.

Ze opende het langzaam. Erin: een fluwelen halsband, donkerrood. Aan de binnenkant stond gegraveerd:

“Ik zie je. En ik kies je.”