De zon stond nog steeds hoog boven de vijver, het water glinsterend in gouden tinten terwijl rimpelingen zachtjes tegen de oever kriebelden. Gelach en gespannen verwachting vulden de lucht—een mix van nerveuze energie en opwinding die als elektriciteit tussen hen zweefde.

De vier jongens stapten zelfverzekerd uit het water, hun huid glanzend van het vocht, hun lichamen ontspannen in de warme avondlucht. De kou van het water had hun piemel wat kleiner gemaakt, maar ze maakten geen aanstalten om zich te bedekken. Integendeel—ze strekten zich uit op hun handdoeken, hun spieren soepel, en lieten de zon hun huid drogen.

De meisjes keken toe. Iris beet speels op haar onderlip, haar ogen donker van uitdagend. Sofie giechelde achter haar hand, terwijl Nina’s blik langs de jongens gleed met een mengeling van nieuwsgierigheid en amusement. Lotte, de verlegenste, kneep haar benen iets samen, haar wangen roze.

"Ooh, geen handjes voor de schaamte meer?" vroeg Sofie, haar stem licht spottend.

Lars, altijd de brutale, grinnikte en spreidde zijn armen. "Waarom zouden we? Jullie hebben ons toch al gezien in het water." Zijn ogen flitsten naar Iris, die nog steeds met haar benen iets gespreid zat. Vanwaar hij zat kon hij net onder haar rok doorkijken en het kruisje van haar bikinibroekje zien. Vaag dacht hij een vochtig plekje en de golving van haar schaamlipjes te zien.

Iris rolde met haar ogen. "Ja, voor één keer zijn de rollen omgedraaid. Tijdens de zwemles staren jullie altijd naar onze borsten."

Er viel een stilte—een seconde waarin de spanning oplaaide. De jongens voelden het: de blikken van de meisjes die over hen gleedden, de warmte die niet alleen van de zon kwam. Tom’s ademhaling werd iets sneller, Jeroen’s vingers krompen onbewust in het gras, en Lars… Lars voelde zijn bloed naar één plek stromen, zijn lichaam reagerend op de aandacht.

"Oei, we krijgen actie," lachte Iris plots, haar vinger uitgestoken naar Lars’ groeiende stijfheid.

Lars, in plaats van zich te schamen, pakte zichzelf vast en begon zachtjes met zijn hand op en neer te bewegen. "Probleem?"

Iris’ adem stokte even—een fractie van een seconde waarin haar zelfverzekerde houding wankelde—maar ze herstelde zich snel. Om de aandacht van haar onzekerheid af te wenden nam ze de zoom van haar topje en trok dit over haar hoofd. Daar zat ze nu in haar wit bikinitopje, de vorm van haar borsten en tepels duidelijker zichtbaar door het dunne stof.

"Blijkbaar ben ik niet de enige die wat reactie geeft. Dat zijn echt wel grote knopjes in je topje", ging Lars verder.

Het werd een spel. Een wedstrijd. Een test van wie het eerst zou breken.

“Pas maar op. Je weet wat Verhoeven gezegd heeft… jullie hebben niet veel nodig om te spuiten.”, ging het spel verder

Lars’ ogen gloeiden. " Ik kan mezelf een half uur aftrekken zonder klaar te komen."

"Met je eigen hand, ja," spotte Iris. "Maar meisjesvingers?" Ze hield haar hand omhoog, haar vingers sierlijk gebogen. "Die kennen alle trucjes."

“Waar zouden jullie de trucjes dan geleerd hebben? Jullie hebben nog nooit een stijve in je hand gehad”

Het spel was nu zo ver gevorderd dat zowel Lars als Iris niet meer dachten van te stoppen. Geen één van de twee wou inbinden.

“Uit de Flair natuurlijk. Ik durf te wedden dat wij jullie binnen de 5 minuten kunnen laten spuiten.”

“Is dat een weddenschap?”, vroeg Lars

Toen had Iris het door, ze zat in de val. De jongens zaten hier al volledig naakt voor hen, dus daar veranderde niet, maar met de weddenschap zouden ze nog een gratis pik-massage krijgen.

“Mogen we even overleggen?”, vroeg Iris.

“Doe maar.”, klonk Lars arrogant

De meisjes fluisterden even, hun hoofden bij elkaar, af en toe onderbroken door nerveus gegiechel. Toen draaide Iris zich om, haar blik vastberaden.

"Oké, hier is de weddenschap," zei ze. "Elk van ons neemt een van jullie piemels in de handen. Wij gaan met jullie piemels spelen totdat jullie klaarkomen. Hou je het vijf minuten vol zonder klaar te komen? Top. Kom je eerder? Dan lik je aan je eigen sperma en slik je het door."

Een golf van opwinding rolde door de groep. Tom’s keel werd droog, Jeroen’s hart bonsde tegen zijn ribben.

"En als jullie verliezen.." vroeg Lars, zijn stem hees. "Als jullie er niet in slagen om ons allemaal te laten klaarkomen in 5 minuten dan gaan jullie ook voor de rest van de namiddag volledig naakt. En…”

Hij liet een dramatische pauze vallen. "Wie het langer dan tien minuten uithoudt, krijgt een mondje in plaats van een handje."

De meisjes wisselden blikken—een mix van schrik en opwinding. Maar de uitdaging was te verleidelijk om te laten liggen.

Namen werden getrokken. De meisjes verdeelde zonnecrème als glijmiddel, want glijmiddel zou helpen volgens de Flair.

En toen…

"Drie… twee… één… begin!"

Het Spel Begint

Handen sloten zich om stijve lengtes, vingers verkenden gevoelige plekken, en al snel vulden diepe kreunen de lucht.

Tom was de eerste die het opgaf. Sofie’s techniek was geniepig—haar duim cirkelend over zijn eikel, terwijl haar andere hand zachtjes tussen zijn billen gleed.

"Fuck—ik hou het niet—"

Zijn lichaam verstijfde, zijn heupen schokkend, en met een diepe kreun kwam hij klaar, zijn sperma spuitend over haar vingers.

Jeroen, altijd de verlegenste, beet op zijn lip terwijl Lotte’s warme hand hem tot het uiterste dreef.

"Lotte… wacht—" Maar Lotte wachtte niet en het was te laat.

Twee minuten en twaalf seconden. Zijn adem stokte, zijn buik trok samen, en hij viel over de rand, zijn gezicht verfrommeld van extase.

Lars hield het lang vol, maar Nina was meedogenloos. Haar vingers kneep zachtjes onder zijn eikel, haar tempo precies goed—snel genoeg om hem op te jagen, maar niet genoeg om hem meteen te laten breken.

"Nina, please rustig—" Hij kreunde, zijn spieren gespannen, tot hij met een schok klaarkwam.

Vier minuten en drie seconden.

En toen was er alleen Peter nog—de meest ervaren, zijn blik vastberaden op Iris gericht. Ze versnelde haar tempo, boog zich voorover en likte één keer, vlug, over zijn eikel.

"Vals spel!" hijgde hij, toen hij voelde dat Iris niet enkel likte maar ook haar lippen rond zijn eikel zette.

Peter zijn lichaam reageerde snel—zijn heupen schokten, zijn vingers groeven in het gras.

Net voor de vijf minuut voelde Iris de pulsatie in Peter zijn penis en trok zich terug—net snel genoeg om geen sperma in haar mond te krijgen, maar te laat om haar gezicht te vrijwaren. Peters sperma spoot over haar wang en neus, warm en wit tegen haar huid.

De Beloning

"Tijd om te betalen, jongens," zei Iris, "Maar we gaan ons goed hart laten zien. Jullie hoeven niet elk spermastaal te proeven… alleen wat op míj terecht is gekomen."

Een voor een bogen ze zich naar haar toe—Tom eerst, zijn tong aarzelend over haar wang glijdend, gevolgd door Jeroen, die zijn ogen sloot terwijl hij het zoute sperma proefde. Lars aarzelde het kortst, maar toen zijn lippen Iris’ huid raakten, was er iets in zijn blik dat ze nog nooit had gezien—een donkere, hongerige erkenning. En als laatste proefde Peter zijn eigen sperma.

En als troost trokken de meisjes hun bikinitopjes uit—borsten bloot, tepels hard van de opwinding.

De middag waren er geen weddenschappen meer maar genoten ze in rust van het warme weer. Als snel hoorde ze de klokken in een kerk in de verte. Vijf uur, tijd om naar huis te gaan.

Lars doorbrak de stilte: “Tijd om te gaan eten”

Terwijl ze zich aankleedde en de handdoeken begonnen op te plooien hing er een spannende ongemakkelijke sfeer in de lucht.

Nu de dag erop zat werden ze gewezen op de realiteit van de dag.

Waren ze door hun enthousiasme te ver gegaan?

Hadden ze een grens overschreden die ze niet hadden mogen overschrijden?

Lotte die al een tijdje een vast vriendje had verwoordde de spanning die er hing; “Erik en ik zijn al 9 maanden samen… wij zijn nog niet zo ver gegaan. Ik weet niet…” en haar stem viel weg.

Peter keek rond naar zijn vrienden. Hij voelde de gêne van die middag. Iets dat voelde als een afsluiting… of een begin.

Hij ademde diep in en voelde de stemming perfect aan.

"Ik ga eerlijk zijn," begon hij, zijn stem rustig maar vol overtuiging. "Ik heb genoten van vandaag. Was het spannend? Ja. Hebben we ondeugende dingen gedaan? Zeker. Heb ik ergens spijt van?"

Even zweeg hij, zijn blik ging van de één naar de ander.

Tom zat met opgetrokken knieën, zijn armen eromheen geslagen. Iris had haar hoofd lichtjes schuin, alsof ze wachtte op wat komen ging. Lars beet op zijn lip, terwijl Sofie’s vingers onbewust door het gras kriebelden.

"Misschien spijt dat ik de weddenschap verloren heb," gaf Peter toe, een kleine glimlach om zijn mond. "Maar als ik de dag opnieuw mocht doen… dan zou ik hem precies zo beleven. Wij hebben vandaag veel ervaren. Veel geleerd—meer dan uit welke biologieles dan ook."

Er klonk zacht gelach, maar het was anders dan daarvoor. Er zat begrip in. Erkenning.

"Dit is onze laatste zomer samen," vervolgde hij, "voordat we alle kanten op gaan. Maar het hoeft hier niet te eindigen. We kunnen nog zoveel ontdekken… als we ervoor kiezen om dit een plek van vertrouwen te maken."

Zijn stem werd steviger. "Een verbond. Een belofte dat wat hier gebeurt, wat hier gezegd wordt, nooit verder gaat dan deze groep. Ook als je op een dag besluit dat je niet verder wilt, dan nog blijft het geheim. Dit is geen verplichting—iedereen bepaalt zelf hoe ver hij of zij gaat. Maar wat we hier delen, blijft hier."

Hij strekte zijn arm uit, zijn handpalm naar boven. "Het Vijververbond."

Een stilte viel. Toen—

Lars stond op, zijn blik vastberaden. Zonder aarzelen legde hij zijn hand op die van Peter. "Het Vijververbond."

Iris sprong overeind, haar krullen dansend in de avondlucht. "Het Vijververbond!" riep ze, haar hand bovenop die van Lars.

Jeroen grinnikte, maar zijn ogen waren serieus toen hij zich aansloot. "Het Vijververbond."

Tom aarzelde nog een halve seconde, maar toen hij Nina’s blik zag—haar ogen vol vastberadenheid—volgde ook hij. "Het Vijververbond."

Nina en Sofie sloegen hun handen erbij, en als laatste kwam Lotte, haar vingers trillend lichtjes, maar haar stem helder. "Het Vijververbond."

Zo stonden ze daar, met hun handen op elkaar, verbonden door iets wat groter was dan een grap, groter dan een weddenschap. Het was een belofte. Een afspraak. Het begin van een zomer waarin alles mogelijk leek.