De volgende dagen ging de rit door de uitlopers van de Alpen. Gelukkig was de conditie van onze fietsers enorm toegenomen door de kilometers die ze al achter zich hadden liggen en we hadden ook een parcours uitgezocht met maar één colletje van de derde categorie. Maar als je vanuit je luie stoel kijkend naar de Tour de France denkt dat dat niets voorstelt, dan daag ik iedereen uit om zoiets een keer te proberen. Het is stijl, warm en dodelijk vermoeiend. Daarom spoedden de vier zich vroeg op weg om tijd te sparen voor wanneer ze het om wat voor reden ook een stukje rustiger aan wilden doen.
Nadat ze vertrokken waren hadden wij het tentenkamp afgebroken en omdat er geen goede alternatieve route beschikbaar was, was het onvermijdelijk dat we ze met de bus op enig moment zouden inhalen. Winnie en ik reden dus ontspannen over dezelfde route als de fietsers toen we opeens een noodoproep van de quad kregen. De groep was in een serie haarspeld bochten bijna van de sokken gereden door een Cupra die met een noodgang van de berg af was komen vliegen.
Wij hadden diezelfde auto ook zien passeren maar wisten toen nog niet wat er gebeurd was en hadden alleen wat opmerkingen tegen elkaar gemaakt over zijn idiote rijgedrag.
Gelukkig was iedereen alleen geschrokken maar niet gewond. Maar dat het ook heel anders kon aflopen bleek een paar honderd meter verder toen ze een wielrenner zagen liggen die door de auto geraakt was en die met een gebroken been langs de kant van de weg lag met het wrak van zijn fiets naast hem. We waren met de bus al binnen een paar minuten bij hun en Winnie liet zien waarom zij mee was als medische dienst.
Terwijl wij de plaats van het ongeluk met pilons beveiligden werd de man op een brancard gelegd en de bus in gedragen en werden zijn verwondingen verzorgd en zijn been gestabiliseerd. Inmiddels was de politie gearriveerd en die begonnen met alle gegevens op te nemen. Maar toen ze zagen hoe professioneel voor de man werd gezorgd kregen we alle lof, maar we moesten wel mee naar het politiebureau om verklaringen af te leggen. Toen bleek hoe waardevol mijn goede kennis van het Frans was. Bovendien konden we de opgeslagen beelden van de dashcam overleggen waarop de Cupra die de aanrijding had veroorzaakt, duidelijk te zien was inclusief zijn nummerplaat en de beschadigingen aan zijn voorkant. Wij hadden het ongeval natuurlijk niet gezien, en waren dus geen getuigen, maar dat werd goedgemaakt door de beelden en de verklaringen van het slachtoffer.
Die kwam een uurtje later alweer het bureau binnen, voorzien van krukken, gips en het nodige verband. Maar het mooiste was dat zijn halve familie achter hem aan kwam, om die ‘Ollanders’ die hem hadden geholpen in het zonnetje te zetten en we waren zo goed niet of we moesten mee en moesten interviews geven voor de plaatselijke TV zender.

Winnie riep de hele ploeg snel bij elkaar in de bus en deed de deur dicht.
“Deze opnamen worden ook in Nederland uitgezonden en reken maar dat we onder een vergrootglas liggen bij de directie want we zijn hun uithangbord. Dus iedereen moet straks goed opletten op wat hij of zij zegt en let ook op je body-language. Voordat je het weet ziet iemand dat er sprake is van relaties onderling en krijgen we terug op de zaak het grootste gedonder. Ik kan heel veel ontkennen en verklaren dat ik nooit iets heb gemerkt, maar als je jezelf verraad, dan kan ik jullie niet redden.”
Mette Jaap en Timo keken elkaar aan en trokken hun wenkbrauwen op en ook Jenny en Jim deden alsof ze het niet begrepen. “Ja, ik heb het over jullie” lachte Winnie “ik ben niet achterlijk en ik pak elke ochtend jullie tenten en dus ook jullie slaapzakken in… Ik zal jullie niet verraden, maar jullie zijn gewaarschuwd.”

Daarna hesen we ons in onze sponsor outfits. Want dat stond in de contracten: Wanneer er contact was met media moet dat in sponsor outfit. Vooral voor het camerateam was dat lastig, want die waren uiteraard in hun motorpakken gehuld, dus Jenny en Jim moesten even van de bus gebruik maken om zich te verkleden en ik moest hun tassen uit het bagagehok halen.
Maar toen ik de bus binnenkwam met hun tassen stond Jenny al poedelnaakt in de zitruime met een geile grijns op haar gezicht. Ze leunde voorover over de tafel en werd stevig genaaid door Jim. “Hé Bartje… huhh… wwwilll… jje ookkk.. huhh… e..even?” stotterde ze. Maar op dat moment rechtte Jim zijn rug en met een stevige grom knalde hij zijn lading in Jenny’s gretige pruim.
Ik keek het grinnikend aan en zei “Nee schat, schiet maar op, de pers wacht.”
Ze keek een beetje teleurgesteld. “Ik begrijp het wel, hoor” zei ze “jij ben van Dunja en ik moet ook gewoon van je afblijven, maar je bent zo lekker dat ik het toch telkens wil proberen, ik kan het niet laten.”
Ik gaf haar een kusje en zei “je bent een schat” en bedacht me dat je wel een enorme slet moest zijn als je een vent probeert te strikken terwijl je door een andere genaaid wordt.

We deden de interviews, waarbij Jim en Jenny heel professioneel aanwijzingen gaven aan de Franse TV mensen en na een uurtje konden we ons weer opmaken om verder te gaan. Ondertussen moest ik wel grinniken want ik wist dat zowel Jim als Jenny naakt waren onder hun overalls en dat bij Jenny Jims sperma langs haar dijen moest lopen. Maar de Fransen zagen niets aan ze. Super professioneel!

Toen de pers weg was staken we de koppen bij elkaar en berekenden dat we de camping nog wel konden halen wanneer we snel zouden vertrekken, en gingen daarom snel met de bus vooruit om kwartier te maken.

Maar toen we op de beoogde camping aankwamen bleek dat het nieuws ons vooruit gegaan was en we werden opgewacht door een enthousiaste groep campinggasten die ons feliciteerden want ze hadden op het lokale nieuws gezien wat we hadden gedaan. En terwijl ik de tenten opbouwde stond Winnie iedereen te woord. Gelukkig arriveerde de quad ook al redelijk snel zodat de aandacht een beetje verdeeld werd en hielpen zij ook met het klaarmaken van de interieurs van de tenten.

Maar al snel ebde de aandacht weg en konden we even uitpuffen van alle emoties van die dag. En dat was nogal wat: Eerst waren de fietser bijna omvergereden, daarna moest er eeste hulp worden verleend en waren we naar het dorp gedirigeerd voor getuigenverhoor. En toen de fietsers op de camping aankwamen konden ze nog niet verzorgd worden door het enthousiasme van de campinggasten.

Maar wat bleef hangen was het toespraakje van Winnie en ik zag dat er een paar waren die hadden gezien hoe Winnie Dunja getroost had omdat zij bijna doodgereden was, en de intimiteit was hun niet ontgaan. Maar niemand zei er iets over.

Nog niet.