Vandaag nog eens herlezen en er evenveel plezier aan beleefd als toen... Aan de ene kant zou ik willen dat het begrip 'taboe' niet bestond, maar anderzijds is het juist spannend om een 'taboe' te doorbreken. Ik wist pas dat het taboe was om met je zusje te spelen toen mijn moeder er op uitkwam en ik het eerste pak rammel van mijn leven kreeg zonder te weten waarom. Dat die gewelddadige afstraffing weinig indruk op ons maakte, had alleen tot gevolg dat we stiekemerds en leugenaars werden en onze moeder niet meer konden vertrouwen. Na al die jaren kunnen we er gelukkig nog altijd om lachen. Onze spelletjes hielden trouwens vanzelf op toen ik me als 'stoere jongen' ging beschouwen en meisjes kinderachtig begon te vinden. Heel veel later dook een nieuw taboe op in de gedaante van mijn nichtje. Beiden zestien, beiden eenlingen en gepest op school, thuis niet voor helemaal normaal aangezien, geïnteresseerd in alles wat van de norm afweek...
Dus ja, jouw verhaal ligt dichter bij een werkelijkheid dat de meeste mensen veronderstellen. Mooi en tamelijk realistisch beschreven. Er moeten voorvechters blijven bestaan, Stanzie, die de moed hebben om liefde op zulke manier te beschrijven. Dank je wel.

Heerlijk geschreven, leuk zo,'n geil zusje, op naar het vervolg, misschien kan moeders ook nog een beetje meegenieten van die geile spelletjes.

De grenzen schuiven op terwijl ze er zelf op staan te kijken. Je verwoordt het allemaal zo dat het logisch is. Zo moet het zijn.
Heerlijk!