Tuurlijk, zó had ik mijn leidinggevende moeten aanpakken, die mij steeds weer, als we alleen met z'n tweeën nog op school waren.
In haar strakke jurk kwam ze dan op de rand van mijn bureau zitten, had weer iets te zeiken.
Ik kon haar ruiken, de warmte van haar lijf voelen.
En als ze klaar was, trok ze haar jurk recht, keek ze zwoel achterom. 'Nou, afgesproken dus, tot morgen'
Haar had ik gewoon moeten pakken!