Pfffff, wat een verhaal....verslavend goed beschreven, dus ik kijk uit naar de volgende inzending. Maar wat geeft het tegelijkertijd een onmachtig rotgevoel. Het is natuurlijk maar fictie, maar herken sommige dingen wel. Hulde voor de schrijver die zoveel emoties kan opwekken!
Groet
Tom
Inderdaad, dit blijft een meesterlijke, meeslepende serie, geschreven door iemand die het schrijven duidelijk ver boven gemiddeld beheerst. Hoe diep de emoties van het 'ik-personage' mij ook raken, het blijft een genot om te lezen. Aan een prognose hoe dit verhaal verder gaat en afloopt, daar waag ik mij maar niet aan. Wel kijk ik alweer reikhalzend uit naar het volgende deel.
Ook dit deel is weer heel erg beklijvend. Als lezer word je meegesleurd in een wervelwind van emoties. De ondertoon blijft onheilspellend. Ik word er hoe langer hoe ongemakkelijker van. Ik krijg bij het lezen het gevoel dat ik op een klif afloop. Ik zie de klif, maar ik kan niet stoppen. Ik moet blijven lopen. De onrust woekert.
Uiteindelijk komt in dit verhaal alles neer op communicatie, of althans het gebrek eraan. Alle twijfel die we tot nu toe meekregen, waren die van de gedachten van het ik-personage. Deze gedachten zijn nooit effectief uitgesproken. Is het dan niet logisch dat zijn vrouw denkt dat hij het ok vindt?
Velen hebben al hun verwachting geuit dat de vrouw op donderdagavond al vreemdgaat. Bij het eerste trio niet blijven slapen, nu wel, was dit gepland of natuurlijke evolutie? Mijn eerste reactie: het eerste natuurlijk.
Maar laten we ons niet leiden door het overaanbod aan negatieve gedachten? Het moeilijke is dat we de gedachten van de vrouw niet kennen.
Uiterst boeiende serie. Telkens ik de titel "Trio gedoe" zie, kan ik niet wachten om te beginnen lezen. Ik ben benieuwd welke richting het uitgaat. Laten we ons allemaal om de tuin leiden, of is het onvermijdelijke in zicht?
