De zinnen beginnen veel met 'ik'. Vooral in het begin. Dat stoort mij hier helemaal niet. Want in dit verhaal worden de lezers betrokken om hun eigen levensverhaal opnieuw te beleven. Vooral als er liefde in het spel is en niet alleen opwinding. En dat voel je hier zo sterk: de samenhang tussen liefde en hartstocht die tot uitdrukking komt in het kleine maar wonderschone woordje 'mooi'. Dit verhaal spreekt me daarom zo aan omdat het volstrekt niet vanzelfsprekend is, dat deze twee mensen elkaar zo kunnen ontmoeten. Daarvoor is de situatie te complex. Dat het toch lukt, is een opsteker en dat je dit al lezend zelf ook voelen kan, dat vind ik knap van dit verhaal.
