Na 23 delen is dit allang geen verhaal meer. Het is een thuiskomen bij moeders die ontdekt hebben dat er niets vies is aan lichamelijk genot en er de heilzame kracht van inzien!
Er zijn een paar reeksen (waaronder Dannyboy’s ‘Een beeldschone huisgenote’) waarin de personages voor mij tot leven zijn gekomen, waarin ze een eigen karakter hebben waardoor ik hun gedragingen kan aanvoelen, waarin ze een soort vrienden geworden zijn.
Dit is één van die reeksen. Niets te snel, niets te uitbundig. Altijd levensecht.