Ik vrees ook dat door het publiceren van "Elise en de goden" het einde van dit verhaal al is verklapt. Ze gaan het vast nog een keer proberen, waarbij Elise fouten blijft maken en Lucas onzeker blijft. Er zullen geile avonturen komen, maar ook verdriet. En op het eind klapt het.

Lucas en Elise passen gewoon niet zo bij elkaar. Hij is introvert, onzeker, een denker. Zij is extravert, vol zelfvertrouwen richting mannen, een doener. We zitten nu in deel 75 en hun karakters zijn eigenlijk niet veranderd. Ze hadden wat meer naar elkaar toe moeten groeien. Hij met wat meer zelfvertrouwen en initiatief, en zij wat liefdevoller en volgzamer. En Ameland is niet meer de goede setting voor het verhaal. Je zit daar vast. Laat ze maar verhuizen.

Het kruipt onder je huid!
Het is inderdaad zoals Stanzie zegt, je leeft mee en ziet de karakters als echte mensen.
Het zijn er weinigen gegeven, die dat kunnen oproepen met hun verhalen.
Ik schaar deze onder dezelfde kwaliteit als o.a. “Mini”, “Mijn Beeldschone Huisgenote” en de serie “Rosalie Krijgt Een Beurt” waarvan de laatste nogal tragisch is beëindigd met het overlijden van de schrijfster.
Ga zo door Jefferson!

Tja Jefferson wat moet ik op deze vele wisselingen en aanvullingen op deze en de nieuwe serie zeggen, het voelt alsof je “het paard achter de wagen spant”. Misschien ben je in je enthousiasme te snel gegaan met het publiceren van je nieuwe serie, en heb je daarmee onbedoeld de spanning van wat met Elise, Lucas, Mussa etc gebeurd al voor een groot deel weggehaald. Het zijn nu 2 uit elkaar lopende verhaallijnen geworden, waarbij de hoofdrolspelers, Lucas en Elise, uit elkaar gedreven zijn, andere levens zijn gaan leiden. En eigenlijk is jet vervolg niet meer echt spannend gezien het feit dat Elise haar leven weggooit of dat al eerder gedaan heeft. Niet alleen door haar verraad aan Lucas en haar vriendengroep, maar ook door niets met haar leven te doen. Alleen geschikt is als hoertje, het liefst voor stevige gekleurde pikken. En dan wordt het eentonig, saai zelfs . Helaas voor dit eerder erg boeiende verhaal.

Tja… een verhaal, het gaat alle kanten op, boeiend en knap geschreven…
Wat ik nog interessanter vind is de schrijver zelf: wie is hij? Kennelijk tóch een geobsedeerd schrijver.
Wat deelt hij met zijn omgeving en wat niet? Hoe eerlijk is hij zelf en zijn er mensen die hem volledig kennen?
Zo kan je interesse veranderen: daar waar ik eerst geïnteresseerd was in de creatie ben ik nu vooral geïnteresseerd in de creator zelf! En… in hoeverre kunnen we de creator leren kennen door zijn creaties te lezen? Kortom: wie is in hemelsnaam die man, de grote onbekende, die zich Jefferson noemt?
Groet van mij,
Willem

Zo langzaamaan is dit verhaal wel toe aan een afsluiting. Eigenlijk zouden alle auteurs een max van pakweg 30-40 aflevering moeten hanteren. Dit is gewoon een vervelend verhaal aan het worden zo. In het begin was het leuk, maar nu is het saai saai saai.

Inderdaad Stanzie, maar met de hoofdstukken over Elise en de goden in mijn achterhoofd, komt het dus nooit meer goed tussen die 2 en dat vind ik wel weer jammer, ook al is het maar fictie.
Of Lucas en Kamilla dan...
Harry

Geen ja en geen nee over wel of niet samen verder, maar van die twee had ik ook niet per direct een uitkomst in die zin verwacht. Wel voel ik me plaatsvervangend blij dat ze eindelijk eens veel meer openheid naar elkaar toonden dan dat ooit het geval was. Al blijven ook nu nog aan beide kanten dingen verzwegen en is het niet duidelijk of ze samen nog een toekomst hebben. Laat hen nog maar een beetje verder praten, zit ik stilletjes te hopen... Straf wel hoe jij me met dit verhaal altijd weer diep weet te raken, Jefferson. Uiteraard is dit fictie, maar dit 'onmogelijk' koppel en sommigen van hun vrienden zitten onder mijn huid als waren ze mensen van vlees en bloed. Mijn complimenten daarvoor!