Wow Danny, heftig.
Jouw verhaal helpt mij bij mijn eigen rouwverwerking, want gisterenavond kwamen mijn vrouw en ik thuis na het afscheid van mijn zus die deze week ook uit het leven is gestapt. En dan lees ik vanochtend dit verhaal. Alsof toeval niet bestaat. Ook mijn zus heeft weloverwogen voor haar dood gekozen; alles al maanden voorbereid en met de kinderen besproken. Maar het verlies is toch absoluut pijnlijk en onherroepelijk. Mijn zus had een mooie afscheidsbrief geschreven en daardoor heb ik alle begrip voor haar keuze; het verdriet wordt er niet minder om, maar ik kan het nu wel een plek geven..
Bij veel van je verhalen is het wel heel duidelijk dat je eigen ervaringen er in verwerkt zijn, zo ook in dit geval. Hopelijk kun je er straks net zo mee omgaan als ik met het afscheid van mijn zus.
Sterkte

Ik reageer eigenlijk nooit, maar na het lezen van dit verhaal een keer wel.
Ik raakte geëmotioneerd omdat mijn zus een aantal jaren geleden op vrijwel dezelfde manier uit het leven is gestapt. Ook met een afscheidsfeest en bij haar begrafenis geen koffie en cake, maar een borrel.
Dit soort verhalen moeten worden gelezen door de politici die het mensen met ondraaglijk lijden nog steeds zo moeilijk maken om over hun eigen leven (en het einde ervan) te kunnen beslissen.
Dank Danny voor deze mooie aflevering.

Danny, dit deel van het verhaal kon ik men ogen niet meer droog houden, het was zo erg wat Joost en zovele anderen met zulke ziekte het me meer draaglijk word en zo bemoeilijkt word, dat het niet meer te houden word, en het verhaal is mooi geschreven, en wat Mandy en Anna deden voor Joost, is iets zeer moois, en zijn droom is bewaarheid, zo zie je maar dat we allen elke seconde van ons leven moeten genieten, want we weten nooit wanneer ons laatste uur komt, en voor jou Danny hoop dat jij je zicht nog lang moge behouden, warme groeten, Piet

Wat mij opvalt dat in het begin veel meer reacties waren en nu zijn het er veel minder maar wel de vaste mensen. Desondanks geniet ik enorm van de verhalen. Groet Ron

Jeetje Danny.
Wat een emotioneel verhaal, ongelooflijk.
De tranen liepen over mijn gezicht, wat een mooi en tranentrekkend afscheid van Joost.
Een brok in me keel!!

Met recht het beste deel uit deze serie!!

Grappig dat ik de verhalen lees van 2 jaar terug, maar het leest zo heerlijk. Ik vreet je verhalen zo wat op. Dat herinnert mij er aan dat ik nog moet ontbijten...tja beetje laat!!

Brok in mijn keel.. Danny, hier past alleen een dikke 10. Wat kun jij zaken mooi beschrijven, het voelde alsof ik er bij was in de kamer. Chapeau en ga vooral door met deze serie. Kijk er reikhalzend naar uit.

Wow wat een geweldig verhaal had de tranen in mijn ogen een dikke 10

Nou toch maar een keer de serie opnieuw aan het lezen omdat Danny al vermelde dat hij de eerste 50 delen 'aangepast' had. Maar het leest lekker, je gaat personen herkennen. Mandy, Lotte😜...

Dankjewel.