Ik werk nu al een jaar of drie als ‘trainer werving en selectie’ voor een groot opleidingsbedrijf. Best leuke baan. Alleen zit je veel meer bij je klanten dan bij je collega’s. Soms wel jammer. En als je dan eens een dag op kantoor bent, ben je er meestal maar met twee of drie van de 26 trainers. Dus zo heel goed ken je je collega’s ook niet. En je klanten wisselen ook heel de tijd. Beetje eenzame baan? Valt wel mee. ten slotte kom je toch altijd weer gezellig thuis bij moeder de vrouw. In mijn geval: bij Inge. 15 jaar getrouwd, allebei een leuke baan, geen kinderen. Een leventje dat zo zijn gangetje gaat. Daar was vorig jaar wel verandering in gekomen. Mijn vrouw was ontslagen bij haar oude werkgever en nog niet terug aan een nieuwe baan geraakt. Dat gaf best een hoop spanning in de relatie. Eerst had ze zich vol energie op het huishouden geworpen. Maar nu voelde ze zich wat de meid en daar had ze schoon genoeg van. Lekker lange stoeipartijen hadden ongemerkt plaats gemaakt voor geruzie. Over alles en niets. Waardoor ik ook eerder de voorbereidingen voor mijn trainingen op kantoor ging doen in plaats van thuis. Kost me wel elke keer een ritje van twintig minuten, maar zo kan ik prima in alle rust werken.

Twee weken geleden had ik maar één training staan, maar wel veel voorbereiding voor een volle trainingsweek vorige week. Een hele week aan de slag met een groot team van een nieuwe klant. Die training moest echt staan als een huis. En het onderwerp was voor mij een beetje nieuw: integriteit en me-too op het werk. Gelukkig zouden we de training met twee geven: mijn collega Anne en ik. Ik had Anne al wel een paar keer gesproken, maar wist niet veel meer van haar dan dat ze getrouwd was, twee kinderen had en dit werk al veel langer deed dan ik. En dat ze een integriteitstraining ontwikkeld had. Dus hadden we afgesproken in die voorbereidingsweek een paar keer samen op kantoor de training voor te bereiden. En, eerlijk is eerlijk, Anne had haar spulletjes goed op orde. Maandagochtend zetten we ons samen in een van de vergaderzaaltjes en ze toonde me hoe ze dit soort van training normaal aanpakt. Ik was behoorlijk onder de indruk van haar werkwijze. Ze maakte het me-too onderwerp bespreekbaar door zich juist heel kwetsbaar op te stellen. Haar training begon met een heel persoonlijk verhaal. Over een collega waar ze een paar jaar geleden zo fijn mee samenwerkte. Samen voorbereiden, samen buffelen, samen de spanning van de training en de ontspanning in de avond. Dat ze ook wel eens wat persoonlijke dingen deelden. Maar dat die collega deze goede samenwerking helemaal verkeerd had begrepen. Dat hij de indruk had dat ze met hem flirtte. En dat was op een avond na een training misgelopen. Hij had toen een biertje teveel gedronken en had zich aan haar opgedrongen. Niet gewelddadig of zo. Maar wel in de lift zijn hand op haar onderrug en haar naar zich toe getrokken. Dat zij toen niet had geweten hoe ze moest reageren en dat de deelnemers dat al snel allemaal wel zouden leren dankzij de training. Daarna liepen we het hele trainingsschema door.

Woensdag zagen we elkaar weer. Tijd om vragen voor te bereiden. Dus ging ik de rol oppakken van student en een heleboel vragen op haar afvuren. “Wat kan je onder collega’s aan privévragen wél stellen en wat niet?”. Tja, over de thuissituatie kan je wel wat algemene vragen stellen, maar over de relatie, dat wordt al een grensgeval, zo vond Anne. En over hun liefdesleven kan echt niet. “Maar wat doe je dan als je collega er zelf over begint?”. “Alleen maar luisteren.”, zo wist Anne me te vertellen; “en je vooral niet verplicht voelen om je eigen situatie ook te delen”. “En aanraken dan, ik raak mijn collega Marc vaak aan. Even aan zijn arm of zo. En ik zou er niets van maken als jij mij zou aanraken?” “Aanraken moet je zelf absoluut vermijden” zei Anne heel beslist. “Maar hoe herken in nou dat jij het ook gewoon fijn vind om lekker samen aan de slag te zijn, of je met mij zit te flirten?” “Waarom zou je op dat verschil willen letten Stef?” vroeg ze me. Daar ging ik toch een beetje van blozen.

Donderdag kwam Anne iets te laat op onze afspraak. En met flink rode ogen. “Zullen we eerst een pakkie pleur doen?” Vond ze goed. “Alles in orde?” Dat vond ik nog wel een veilige vraag. “Nee, niet echt Stef. Mijn man en ik hebben weer heel de nacht ruzie gemaakt. Dat was maandagnacht ook al, maar dinsdag moest ik gelukkig een training geven, dus toen het je er niets van gemerkt. En het is eigenlijk al meer dan een jaar zo. Sinds onze zoon opgepakt is voor drugs”. Oei. Nu vooral niets vertellen over de ruzie dit ik gisteren weer had met Inge. En toch ook maar geen arm om haar heenslaan. Anne had natuurlijk direct gemerkt dat de situatie wat ongemakkelijk was. Dus stelde ze zelf voor om maar direct aan de slag te gaan.

De dag liep niet helemaal vlot. Het was goed te merken dat Anne er niet met haar gedachten bij was. Dus zocht ik toch een ingang om haar meer op haar gemak te stellen. Een compliment misschien. “Hey Anne, nieuwe trui die je nu aanhebt? Staat je goed. Die ziet er echt streelzacht uit”. “Ja, leuk hé. Je mag ze wel eens voelen, ik ga je niet slaan hoor”. Verrast streelde ik een paar keer zacht over haar arm. Eerst haar onderarm en een laatste keer heel haar arm. Het leek wel of er een kleine rilling over haar rug liep. “Fijn om even voorzichtig aangeraakt te worden” zei Anne. Dat kan ik nu wel hebben. Daarbij spreidde ze haar armen uitnodigend. “Wat moet ik daarmee volgens onze training” dacht ik nog, terwijl ik haar voorzichtig omarmde. We stonden even dicht tegen elkaar, ademend in elkaars nek. Ik rook haar huid en haar shampoo. En zij begon stilletjes te snikken. Heel teder legde ik mijn hand in haar nek. Daar ging ze nog harder van snikken. Ik gaf haar mijn zakdoek. Om haar neus goed te kunnen snuiten, leunde ze wat achterover. En duwde haar bekken zo wat fermer tegen mij aan. Daar bleef ik niet helemaal slap onder. Al snuitend begon ze te giechelen als een schoolmeisje. “Zo, Stef, dat lucht echt op. Dank voor de lieve knuffel. En dat botje daar beneden, daar moeten we het volgende week maar eens over hebben”. Ik voelde me betrapt en erg opgelaten. Volgende week, een hele week samen aan de slag over integriteit en me-too. Ik zou mijn les gaan krijgen!

En zo begon de trainingsweek. Anne voor de groep, met haar persoonlijke verhaal. Maar ze bracht het toch net wat anders. Ja, over haar collega van zoveel jaar geleden die haar signalen helemaal verkeerd begrepen had. En toen ging ze verder over een andere collega waar ze zelf signalen van gekregen had. En hoe de groep er naar keek, dat ze dat eigenlijk echt wel fijn vond. Dat ze had gehoopt dat die signalen wel echt waren. Met direct een opdracht voor de studenten: reflectie: wat doe je als je signalen van een collega denkt te krijgen en hier juist wel op wil ingaan? Wat zegt dat over me-too en integriteit? Dit voorbeeld kon natuurlijk overal over gaan. Het kon zelfs verzonnen zijn. Maar het was ook mogelijk dat ze het over ons had, over vorige vrijdag. Of niet? “Hey Stef, wat vind je van die opdracht?” onderbrak Anne mijn gemijmer. “Benieuwd wat je er zelf van vind”. “Zullen we onze antwoorden vergelijken”.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar met de afspraak dat we eerst onze aandacht aan de studenten zouden geven.

De training duurde tot vijf uur. We zouden om 7 uur met de groep aan tafel gaan. Voor hen genoeg tijd om wat mails te lezen of even te gaan wandelen. Wij zouden de dag evalueren en het programma voor de volgende dag samen doornemen. “Op mijn kamer is prima”, zei Anne, “ik heb alle materialen voor morgen daar liggen”. Maakt ook niets uit: haar kamer zag er precies hetzelfde uit als de mijne. Maar ik was wel nieuwsgierig naar haar reflectie. We ruilden onze briefjes. En schoten samen hard in de lach: we hadden allebei hetzelfde geschreven: heel neutraal aangeven hoe het gedrag van de ander op jou overkomt, zonder te beschuldigen. Met de lachrimpels nog om haar mond en met stralende ogen keek Anne me intens aan een zei: “Stef, de manier waarop je de vorige week met mij omging, kwam erg flirterig op mij over”. Verdomd. Betekende dat nu ook dat ze dat zelf net fijn vond of niet? “Dat kan ik begrijpen, want ik vind het ook heel fijn om bij jouw te zijn, euh, om samen te werken”. “Goh, je zit wel helemaal in de integriteitsmodus he” zei Anne, “dan zal ik de sprong maar wagen: en ik geniet erg van die aandacht en die spanning”.

Het hoge woord was eruit. Mijn hand ging naar haar hand. Maar die trok ze snel terug. “Nee, we gaan hier zo lang mogelijk van genieten; bedenk jij tijdens het eten maar de spelregels”.

De studenten zullen wel gedacht hebben dat de trainingsdag me totaal had uitgeput. Ik nam in het geheel niet deel aan de gesprekken want ik zat heel de tijd de spelregels uit te denken. Gelukkig vinden studenten het normaal dat je na het eten niet meer mee naar de bar gaat als trainer. We konden ons rond 10 uur dus al terugtrekken op haar kamer. “Laat maar horen”. “Ik heb bedacht dat we met 1 spelregel toekomen” begon ik. “Telkens bedenken we allebei wat we als volgende stap zouden willen doen. Van de twee wensen voeren we de minst spannende uit. Als een van de twee wil stoppen, dan is dat gewoon zijn volgende wens”. Daar moest Anne even over nadenken. “En hoe bepalen we dan wat het minst spannende is?” “Dat wordt snel genoeg duidelijk hoop ik”. “Goed”, zei Anne, “wat is jouw eerste wens, de stap voor vanavond?”

Daar had ik natuurlijk al lang over nagedacht. Ik had zelfs al een hele volgorde bedacht. Ik vertelde haar dan ook, dat ik deze nacht met haar in hetzelfde bed wilde slapen, maar allebei gekleed en zonder elkaar ook maar op een moment aan te raken. “Dat had je gedroomd” kwam het gelijk terug, “ik had gedacht aan een zoen op de mond. En dat is heel wat minder spannend. Vooral omdat ik altijd naakt slaap.” Ik had direct spijt van mijn spelregels. Maar Anne had er schik in. Ze kwam sloom op me af, golfde haar lichaam soepel tegen mij aan, knieën door elkaar heen zodat de heupen flink tegen elkaar schuurden. Haar sportief buikje tegen mijn bierbuik. Haar kleine puntige borsten tegen mijn borstkas aan. Haar arm om mijn hals heen. En terwijl we elkaar recht in de ogen keken kwamen de lippen bij elkaar. Op het moment dat onze monden terug uit elkaar gingen, gaf ze snel een speels likje over mijn lippen. Mijn botje liet zich gelijk merken: zelfs zo’n simpel likje over mijn lippen was al intiemer dat Inge en ik de voorbije tijd ooit geweest waren. “Zo, en nu naar bed zodat je morgen fris bent voor de volgende stap” plaagde Anne me. En probeer maar eens een kleiner stapje te bedenken dan wat ik zal bedenken!

Dit beloofde nog best een interessante week te worden!