Petra’s bruidsjapon vult de hele auto met een waas van tule. Toni herkent in de achterspiegel vaag haar gestalte, als een fee omgeven door een lichtende wolk. “Zin?” vraagt ze veelbetekenend.

“Oww…” kreunt Petra, “doe nou niet… straks kom ik… weer…”

“Lekker toch? Laat je gaan, wat let je!”

Petra antwoordt niet, woelt op de achterbank zuchtend heen en weer. Ze draagt zo goed als niets onder haar sluier; een beha heeft ze sowieso al niet nodig. Slanke vingers glijden soepel over haar buik, glanzende nagels cirkelen rond haar navel en kruipen dan bijna stiekem onder het kanten stringetje dat haar schaamlipjes eerder accentueert dan verhult. Toni glimlacht als ze in het spiegeltje Petra’s glimmende mond ziet openzakken onder haar gesloten ogen; haar zuchten worden intenser, en als ze voor een stoplicht stilstaan, wordt het nobele ronken van de motor begeleid door een zacht soppend ritme.

Peters trouwpak is minder sexy, maar ook hij geniet nog na. Ton luistert grinnikend naar zijn gedetailleerde verslag van de afgelopen wilde nacht:

“… en toen pijpte ze me, midden onder mijn orgasme! Moet je nagaan, ze dronk alsof ik champagne schonk! Ze blééf maar klokken! Wàt is díé meid geil!”

“Je doet of het nieuw voor je is!”

“Nou, laat ik het zo zeggen: ik sta iedere keer weer verbaasd. Dat tongpuntje, spelend met je schacht… die lipjes, knabbelend aan je genotknop… die vingertjes, dansend in je kruis - man, je weet niet wat je mist!”

“Dat zou ik ook tegen jou kunnen zeggen,” antwoordt Ton met een knipoog. Ze sluiten achteraan voor het stoplicht, en zien hoe de auto met Petra staat te wiebelen op zijn soepele vering. Peter herkent haar smachtende profiel door de achterruit. Hij draait zijn raampje open, en naar buiten leunend hoort hij duidelijk hoe ze ten overstaan van iedereen die het wil horen luidkeels de uitspraak van haar jawoord oefent…

Hij voelt zijn erectie tintelen. Ton ziet hem in zijn spiegeltje met zichzelf worstelen, maar concentreert zich discreet glimlachend op het verkeer, dat weer op gang komt.

Bij het stadhuis is een ware oploop ontstaan in afwachting van de feestelijkheden. De beide oldtimers banen zich stapvoets een weg door de menigte, waarna Ton Peter laat uitstappen. Hij loopt een beetje wankel.

Toni is ook uitgestapt maar maakt nog geen aanstalten om de deur voor Petra open te doen. De auto wiebelt nog erger dan daarnet, en Ton vraagt ten slotte maar aan Peter of hij niet beter even tegen haar kan gaan zeggen dat er op haar wordt gewacht. Maar dat is de kat op het spek binden; zodra Peter het achterportier opent, waardoor Petra’s kreten ongeremd naar buiten komen, wordt hij als door een wild beest naar binnen getrokken en zakt de waardige oldtimer bijna door zijn assen.

Toni en Ton dirigeren de inmiddels opgewonden joelende menigte ten einde raad maar vast naar binnen, waarna ze ietwat bezorgd teruggaan.

“… jouw schuld!” roept Petra quasi woedend tegen Toni als ze eindelijk aan Peters arm het bordes bestijgt en het bruidspaar onder luid applaus de trouwzaal binnenschrijdt. De trouwambtenaar weet niet waar hij moet kijken als Petra’s heupwiegende figuur zich onder haar ijle sluier ragfijn aftekent tegen het heldere buitenlicht. Haar sensuele parfum vult de hele ruimte met de geur van een bruidsboeket, en ook als ze eenmaal binnen is schemert haar lichaam van top tot teen door de nevel om haar heen. Gaf ze hem nu een knipoogje?

Zodra ze op haar stoel neerstrijkt, slaakt ze een diepe zucht en werpt een smoorverliefd kusmondje naar Peter die naast haar plaatsneemt. De binnenstromende gasten veroorzaken een toenemend geroezemoes waardoor hun hartstochtelijke tongzoen nog even wordt gemaskeerd, maar gaandeweg stijgt de publieke belangstelling en wordt het muisstil op een zacht gekreun, gezucht en geslurp na.

“Ahem,” kucht de trouwambtenaar ten slotte blozend als Peter en Petra hun overduidelijk jeukende handen niet meer kunnen thuishouden en hun vingertoppen zich nieuwsgierig een weg zoeken naar haar borsten en zijn kruis. Zonder de minste schaamte gaan ze recht zitten, en terwijl de trouwe wetsdienaar zijn uiterste best doet om een spontane toespraak te houden, hypnotiseren ze de beste man met een blik van: kom nou maar op, we zijn er helemaal klaar voor.

“Neemt gij,” begint hij na wat een eeuwigheid leek dan toch aan de vraag der vragen – maar Peter en Petra verliezen hun laatste beetje geduld. “Ja!” roepen ze allebei, “Ja! JA! JAA!!!” Petra gooit haar boeket over haar schouder, en springt met een sierlijke beweging wijdbeens bij Peter op schoot. Hij voelt meteen dat ze drijfnat is, haar string maakt een vlek op zijn broek. Haar hand kruipt in zijn gulp, hijgend duwt ze haar borsten in zijn gezicht. Aldus gesmoord grommend graaft hij onder haar sluier, rukt haar string aan flarden, en onverbrekelijk in het echt verbonden strengelen ze ineen.

De trouwambtenaar slaagt er met de grootst mogelijke moeite in hun ringen om de juiste vingers te schuiven. Een zaal vol getuigen verdringt zich om geen glimp te missen als Peters stoel omvalt en het jonge paar over de eerbiedwaardige trouwzaalvloer spartelt. Hun maatkleding is in een oogwenk volledig geruïneerd maar ze maken van de nood een deugd en trakteren de aanwezigen in adam- en evakostuum op het vervolg van hun vrijgezellenballet van gisteravond. In vliegende galop rijden ze elkaar naar het hoogtepunt van hun laaiend orgasme. ten slotte worden ze al vrijend op de schouders genomen en in een bizarre polonaise naar buiten gedragen, waar de tuin van het stadhuis is omgetoverd in een ware Hof van Eden.

In de schaduw onder de bomen neemt het gezelschap plaats aan een lange tafel vol uitgelezen hapjes en drankjes. Serveersters hollen ijverig rond om het niemand aan iets te laten ontbreken. Overal hangen slingers en ballonnen, en voor vanavond zijn alvast lampionnen aangebracht.

De enigen aan wie de gezelligheid volkomen voorbij lijkt te gaan, zijn Peter en Petra die zich te midden van het decor verlustigen aan hun paringsdans. Alsof ze figuranten zijn in plaats van hoofdpersonen, dartelen ze door het hele plantsoen. Hij neemt haar tegen iedere boom, pijpend en beffend kruipen ze door de struiken, ze rollebollen over de geschoren gazons, en plonzen ten slotte pardoes in de koele vijver. Opgeschrikt door het gespartel zoeken de eenden verontwaardigd kwakend een goed heenkomen.

Schaterend van pret komen ze proestend weer boven. Ze worden door Toni en Ton op de kant geholpen en willen meteen weer op elkaar aanvallen, maar inmiddels is de bruidstaart in aantocht aan boord van een Venetiaanse gondel.

Er trekt een vlaag van oh’s en ah’s door de toeschouwers. Langs drie etages opklimmend van glanzend bruin via zachtroze naar ijswit, staat de taart op een glimmende schotel in een voetbad van chocola. Grote sierlijk gedraaide slagroomtoeven bekronen glinsterend marsepein, en langs het ijs druipen stralen vruchtensap in alle kleuren van de regenboog. Helemaal bovenop prijken een natuurgetrouwe miniatuur Peter en Petra in hartstochtelijke paringpose.

Nat glimmend in de stralende zon kijken bruid en bruidegom likkebaardend toe terwijl het torenhoge, smakelijke kunstwerk op tafel wordt gehesen. Maar na een onderlinge blik van verstandhouding blijkt hun snoeplust verder te reiken dan de taart alleen: via twee voor het bruidspaar bedoelde lege stoelen bestijgen ze de tafel en schrijden hand in hand tussen de verbaasde blikken van de nu muisstille gasten door. Gracieus als balletdansers posteren ze zich aan weerszij van de schitterende taart. Nu blijkt pas hoe groot hij werkelijk is.

Met een bijna achteloos gebaar neemt Petra als eerste een flinke dot slagroom op haar vingers. Maar in plaats van ze af te likken begint ze met een geile blik haar borsten in te smeren. Peters erectie werpt een schaduw op de glinsterende marsepeinlaag als hij smachtend toekijkt hoe ze als een volleerde ballerina heupwiegend, draaiend en wentelend over de tafel deint en hem hypnotiseert met haar lonkende navel waarin de smeltende room zich verzamelt na een trage druiptocht over haar sensueel golvende buik.

Ze komt met sierlijke danspassen op hem af, graait in het voorbijgaan nog eens met beide handen in de taart, en knielt neer voor zijn wijdbeense gestalte. Hij voelt zijn genotknop gloeien, wat een geweldig contrasteffect geeft als haar kleverige handen met ijskoude vingertoppen rond zijn schacht glijden… en hem soppend beginnen in te smeren. Hij sluit zijn ogen, de toeschouwers zuchten van verrukking… en dan hapt Petra hijgend toe. Ze breidt de smeerboel steeds verder uit over Peters onderbuik en kruis, en baadt ook zelf ongegeneerd in de room die ze op haar lichaam geleidelijk vermengt met zowel haar eigen vocht als Peters laaiende orgasme. Kreunend zakt hij door zijn knieën, hij pakt een groot stuk taart en smeert het met een soppend geluid in haar kruis, tussen haar billen, langs haar benen. Dan neemt hij haar op schoot en hapt gulzig in haar borsten waar inmiddels de chocola vanaf druipt. Hij likt haar hals af, kermend schenkt ze hem met druipend volle mond een smeuïge aardbeientongzoen en in hun omhelzing smeren ze slagroom, boter, marsepein, vruchtengelei, chocola en cake over elkaars deinende lichaam uit tot ze van onder tot boven druipen, plakken en kleven.

De bruiloftsgasten hebben tot dusver een respectabele afstand bewaard, maar het voorbeeld van Peter en Petra schreeuwt om navolging. Toni en Ton zijn de eersten die letterlijk en figuurlijk hun kans grijpen. Ze nemen hand in hand een aanloop en storten zich met een gewaagde snoekduik in de halve taart die nog over is. In een mum ontaardt het vrolijke feest in een woest gevecht; grote stukken taart vliegen wild in het rond, en luide kreten weerklinken door het hele plantsoen.

Het hart van de voorstelling verplaatst zich intussen naar de waterkant, waar pure wellust steeds meer bezit neemt van Peter en Petra’s spetterende stoeipartij. Hij neukt haar diep in haar botergeile kut, probeert haar vervolgens te beffen en laat zich de jam van zijn erectie pijpen. Hun geile orgasmenkreten overstemmen bijna het strijdgewoel maar ze worden in de mêlee ongemoeid gelaten en rollen ten slotte als twee onherkenbare modderkruipers onder oorverdovend gejuich van het besmeurde publiek opnieuw het water in.

De gondelier is nog aan boord bezig. Hij kijkt nauwelijks op van het spektakel en wordt door Peter proestend, maar met donderende kapiteinsstem gesommeerd de trossen los te gooien. Gadegeslagen door de brullende menigte kiest het vaartuig met het vrijende bruidspaar aan boord het ruime sop en verdwijnt onder schallend gondeliergezang achter de muren van het stadhuis.