Club Amour+ is uitgestorven als de gondel kabbelend het met riet omzoomde insteekhaventje binnenglijdt. Het gebouw staat als een onneembare middeleeuwse burcht verloren midden in de polder, slechts toegankelijk via het water of een grindpad dat op geen enkele kaart is aangegeven. De gondelier verdwijnt zwijgend in de duisternis van het boothuis.

Peter en Petra laten elkaar met tegenzin los uit hun omhelzing, en worden binnengeleid door een beeldschone receptioniste in evakostuum: “Jullie zijn vroeg! En ook al lekker bloot!”

“We konden niet wachten,” legt Petra uit, “al die formaliteiten duren toch al zo’n eeuwigheid, blij dat het achter de rug is! Kom je?” voegt ze er met een smachtende blik naar Peter aan toe.

Zich herinnerend wat hij voor de huwelijksnacht allemaal voor haar heeft bedacht, laat Peter zich met tintelende erectie bij de ‘hand’ nemen…

“Wil je eerst even lekker douchen?” vraagt de heupwiegende gastvrouw achteromkijkend uit haar prachtige ogen. Peter en Petra zijn alweer in een hevige tongzoen verwikkeld, maar knikken toch eensgezind waarna een deur wordt opengezet. “Als je wat wil, trek je maar aan de bel.”

“Als je wat wil!” giechelt Petra terwijl de deur weer discreet dichtgaat. Ze draait zich naar Peter om, en omhelst hem zo teder dat hij de lieve woordjes die ze vlakbij zijn mond fluistert nauwelijks verstaat: “Ik wil jou… helemaal… diep van binnen… van onder tot boven… toe…” ze spreidt haar dijen, voelt heupwiegend zijn erectie in haar kruis neerdalen, en laat hijgend haar borsten tussen hen in op en neer rollen.

Peter streelt haar billen. “Ga je mee douchen?” vraagt hij overbodig, want ze zijn in een grote, pastelkleurige badruimte waar een dampende waterval uitnodigend uit het plafond klatert. Tongzoenend schuifelen ze eronder en neerknielend laten ze toe hoe hun kruis één wordt. Ze beginnen elkaar in te zepen met de schuimende sponzen die klaarliggen, maar al gauw vallen de zachte bollen uit hun jeukende handen; het geklater wordt overstemd door galmende kreten als ze elkaar om en om tegen de muur duwen en met ongeremde wipstoten een hevig orgasme bezorgen.

De waterval stopt. Glibberend en soppend ontwaken ze uit hun roes en beginnen zichzelf en elkaar langzaam af te drogen met een enorme, warme handdoek. Neerknielend bij zijn kruis kan Petra de verleiding van Peters glimmende erectie niet weerstaan; ze kijkt hem smachtend aan en begint hem te pijpen, eerst nauwelijks voelbaar en langzaam, maar wanneer hij onbeheerst begint te wippen, verzwelgt ze hem tot aan zijn ballen die ze laat dansen met haar beweeglijke tongpunt. Met lange halen strelen haar smakkende lippen de volle lengte, hij voelt zijn genotknop gloeien, en als ze haar vingertoppen in zijn kruis laat spelen, is hij niet meer te houden en spuit een nieuw orgasme met golven tegelijk in haar smachtende keel. Ze drinkt dorstig, gulzig, klokkend; hij neemt haar gouden lokken in zijn knuisten om haar hoofd te steunen terwijl hij stoot en stoot en stoot… zijn knieën worden week, Petra’s mond loopt over; ze begint zich in te zepen met liefdesolie, en als hij machteloos neerstort overmeestert ze hem moeiteloos en neemt met haar liefdesspagaat bezit van hem. Likkend aan haar kleverige schaamlipjes hoort hij haar kreten galmen in de lege ruimte, hij voelt haar sappen langs zijn wangen druipen, en ziet hoe haar lichaam golft op het ritme van zijn tong… tot ze vijf keer achter elkaar klaarkomt en ten slotte kermend over hem heen valt.

Liefdevol, bijna troostend streelt hij haar hijgende, deinende rondingen. Ze glijdt van hem af, hij komt overeind en glijdt meteen weer in haar omhelzing die wordt bekroond met een nog altijd kleverige tongzoen. Dan draagt hij haar naar de andere kant van de zaal waar hun vermoeide lichamen zich totaal ontspannen in een riant, hartvormig ligbad.

“Ik heb zin in champagne,” zegt Peter als ze onder het schuim zijn verdwenen. Hij trekt met een loom gebaar aan een koord, ver weg klinkt een discrete bel en een tel later stapt de gastvrouw gracieus als een mannequin naar binnen met een dienblad. Vanuit het lage perspectief van het bad is haar naaktheid adembenemend. Met een gedistingeerde glimlach hurkt ze neer, zet het blad op de badrand, prevelt ‘alstublieft’, draait zich om en heupwiegt geruisloos heen zonder Peter en Petra nog een blik waardig te keuren.

“Proost!” zegt Peter terwijl hij haar billen nakijkt tot de deur zich achter haar sluit. Nippend aan haar glas volgt ook Petra haar afgemeten passen. “Ik wou dat ik ook zo mooi was,” zucht ze.

“Wat zeg je? Och schat, jij bent toch de mooiste vrouw die er bestaat?”

Petra lacht, bloost zelfs. Zwijgend gaat ze op haar knieën zitten, en als Peter zijn glas ook heeft neergezet bestijgt ze hem. Haar borsten soppen in zijn gezicht, onder water glijdt hij bij haar binnen, en terwijl ze hem bijna snikkend in een tongzoen verzwelgt voelt hij zijn zoveelste orgasme oplaaien…

Het is een stuk donkerder geworden als ze na hun vrijpartij uit het bad stappen en Peter Petra bij de hand neemt. Achter het getinte glas van de lounge kijken ze dromerig uit over de weidse polder waarboven een prachtige zonsondergang gloeit. Ze zinken zo diep weg in een enorme roodleren poef, dat ze over elkaar heen rollen en bijna weer beginnen te vrijen, maar Peter vermant zich: “Wil je wat lekkers?”

“Ik ben al druk bezig!” lacht Petra, en ze graait teder in zijn kruis terwijl hij omhoog reikt en opnieuw aan een koord trekt. Weer klinkt de bel, en weer laat de gastvrouw geen seconde op zich wachten. Hoe doet ze dat, vraagt Petra zich af. Er wordt een roodfluwelen gordijn geopend, waarachter een prachtig gedekte tafel blijkt te staan.

“Aan tafel!” nodigt Peter met een galant gebaar uit, en schuift een stoel voor haar opzij. Ze neemt ruim de tijd om zich te installeren, want het duurt even voordat de hoogpolige, pluchen zitting zich naar de ronding van haar billen heeft gevoegd. “Zit je lekker?” vraagt Peter opvallend belangstellend.

“Ja hoor, schat.” Petra kijkt haar ogen uit. Het lijkt wel een koninklijk banket.

“Mooi, want dat is heel belangrijk,” zegt Peter met een geheimzinnige blik, alsof hij iets in zijn schild voert. Hij neemt ook uitgebreid de tijd om plaats te nemen op de stoel tegenover Petra. Ze kijken elkaar verliefd aan tussen twee glimmende zilveren armkandelaars die de dansende kaarsvlammetjes hypnotiserend weerspiegelen. Ze leunen over de tafel en kunnen elkaars uitgestoken tongen net aanraken.

Petra pakt haar bestek – en dan voelt ze het kussen onder haar stoel bewegen. Ze klemt als reactie haar vuisten samen, maar daardoor wordt hetgeen haar die reflex bezorgde juist nog meer geactiveerd: er komt iets uit de stoel omhoog. Iets warms en stevigs maar toch zacht en soepel, dat haar uiterst gevoelige kruis beroert… en zich tussen haar schaamlipjes wringt.

“Wat is er, schat?” vraagt Peter op zo’n toon dat Petra meteen doorheeft dat hij dit van tevoren wist. “Oh…” kan ze slechts uitbrengen. “Zal ik het voorgerecht opdienen?” zegt hij veel te beleefd.

Petra zakt met een zucht achterover in haar stoel, waardoor de dildo in het kussen haar alleen nog maar dieper neukt. “Dit… dit wist je, he?” kreunt ze, “Dit heb jij… geregeld…”

Peter proest het uit. “Nee hoor,” liegt hij, “ik heb alleen maar gevraagd om, eh… om een tafel voor twee!”

“Heb jij ook zo’n stoel?”

“Zoiets… ik moet even… moment…” Peter reikt onder de tafel, schuifelt even onduidelijk heen en weer, en vervolgt dan: “Zo. Ten aanval!” Hij pakt zijn bestek, en met een wazige blik leunt hij ontspannen achterover. Onder tafel zoeken hun voeten elkaar op; ze zakken steeds verder onderuit, beginnen in hun stoel te draaien, te wiebelen, te wippen… het bestek valt uit hun handen, maar Petra’s dildo en Peters kunstvagina zijn goed op gang gekomen. Petra begint hijgend haar borsten te kneden, Peter danst kreunend met zijn erectie in zijn handen op en neer, op en neer… en opeens, alsof ze het hebben afgesproken, springen ze met een luide kreet kronkelend uit hun omvallende stoelen. De kunstgenitaliën floepen met het geluid van een springveer uit hun spetterende kruis; Petra rent om de tafel en bespringt wijdbeens de wankelende Peter die haar in de vlucht neukt waarna ze met een klap op de leren poef ploffen. Het gevaarte geeft puffend mee als ze elkaar schaterend, grommend en gillend, rollend, wipstotend en hevig spartelend naar een soppend hoogtepunt jagen, nog eens en nog eens en nog eens…

“Wil je nog een afzakkertje,” vraagt Peter, “voor we naar bed gaan?”

Petra antwoordt niet. Ze liggen in een onmogelijke 69-pose uit te hijgen, zij bovenop. Ze komt kreunend overeind, reikt in haar natte kruis en likt met een vermoeide maar bloedgeile blik over haar schouder slurpend haar vingers af. Hij streelt haar zijdezachte dijen en kijkt tussen haar billen bewonderend op naar haar paradijselijke silhouet dat in de schaars verlichte zaal mysterieus boven hem uittorent. Ze wordt echt steeds geiler, denkt hij bij zichzelf. Haar gouden lokken glanzen als maanlicht rondom haar zwellende borsten, haar tepels zijn als fonkelende sterren, en haar kusmondje blinkt hem tegemoet. Met een sierlijke beenzwaai laat ze hem vrij, hij komt overeind en onvermijdelijk verdrinken ze in een nieuwe, verzengende tongzoen.

De gastvrouw glimlacht nog mysterieuzer dan anders als ze volkomen geruisloos opeens weer binnen staat: “Willen jullie me volgen?” ze gaat Peter en Petra voor door een lange gang met aan weerszij een rij deuren met kamernummers en blinkende koperen knoppen. Helemaal aan het eind is een extra fraaie deur met in bladgouden letters het opschrift ‘Amour+Ultra’. De gastvrouw haalt een sleutelbos tevoorschijn - waarvandaan, is voor Peter en Petra een compleet raadsel - , laat hen binnen en doet de deur weer op slot.

Het is aardedonker. Peter en Petra zijn elkaar even volledig kwijt maar voelen, horen en ruiken dan elkaars nabijheid weer, wat ze op een of andere manier ervaren als een eerste ontmoeting. De geur, warmte en vormen van hun lichamen zijn als abstract, als volkomen nieuw voor hun zintuigen die in de duisternis scherper zijn dan ooit. Op gedempte toon geven ze bijna non-verbale signalen, hun vingertoppen verdwalen op o zo bekend terrein. Hun uiteindelijke omhelzing is van een intimiteit die ze tot nu toe alleen kenden van hun bed, thuis.

Ze merken dat ze op een fluweelzachte deken staan, en gaan erbij zitten. De matras veert als een waterbed. Ze glijden steeds verder in elkaars armen, omsluiten elkaar met hun benen. Ze rollen om, om en om, raken volkomen gedesoriënteerd. Bijna gewichtloos deinen, dansen, zweven ze over een gigantisch bed dat hen als een donzige wolk draagt.

“Weet je nog, schat,” zegt Peter als ze elkaar in een tedere houdgreep hebben gevangen, “wat ik zei op de vrijgezellenavond?”

“Eh… ja, zoveel…”

“Over hogere sferen…?” helpt hij haar. “Oh ja, eh… voortaan zijn we in hogere sferen, zoiets.”

“De komende eeuwen zal ons leven zich in hoger sferen afspelen.”

“Juist! Nou weet ik het weer!”

“Die hogere sferen beginnen hier, let maar eens op.”

Uit de onzichtbare hemel begint het zachtjes te regenen. Lauwwarme druppels spetteren naar beneden, bevochtigen het bed en laten hun huid tintelen. Hun zoenende lippen worden nat, hun tongen beginnen te slurpen. Het vocht is fruitig van smaak, nieuwsgierig gaan ze op proeftocht over elkaars gezicht, hals, schouders, hun hele lichaam. Buitelend over elkaar heen raken ze het spoor volledig bijster. Onder en boven zijn volkomen zoek, voor en achter nog net niet maar deze nieuwe danssuite van Peter en Petra begint steeds meer te lijken op een uitvergroot vervolg op het abstracte, levende kunstwerk dat op hun vrijgezellenavond over het podium rolde.

Die herinnering is de lont in het amoureuze kruitvat. Peter roept “Toe maar!” en dan zien Petra en hij de hemel opengaan. Het houdt op met regenen, en langzaam, heel langzaam wordt de intense duisternis verdreven door een vaag schijnsel. Hun natte huid begint te glanzen, ze herontdekken elkaars gestalte, kruipen nog dichter tegen elkaar aan onder een steeds helderder wordende regenboog.

Vooral Petra weet van verbazing amper waar ze moet kijken. Om hen heen ontvouwt zich een eindeloos landschap van loom ronddrijvende wolken, een uitspansel waarvan zij zelf het stralende middelpunt zijn alsof het heelal om hen heen draait. Zachte pasteltinten strelen hun tot rust gekomen ogen, geven hun lichamen een paradijselijke schoonheid.

En ze vrijen, oh ze vrijen… snikkend glijdt Petra uit Peters omhelzing en buigt zich over zijn erectie. Hij kan niet anders dan zijn benen spreiden. Haar tong likt druppels van zijn genotknop die eerst nog fruitig smaakt van de regen, maar gaandeweg maakt zich een ander, romig vocht uit hem los dat ze nippend opvangt. Ze proeft aandachtig, als van een delicatesse, kreunt zacht, smakt en slurpt… maar dan geeft Peter een wipstoot en spuit zijn volle orgasme in haar gezicht. Meteen hapt ze toe, ze drinkt, ze zwelgt, ze klokt; haar beide handen houden hem moeiteloos in bedwang terwijl ze de schacht likt langs de volle, steeds groter wordende lengte. Ze laat zijn ballen dansen, hij kronkelt en spartelt, kreunt en hijgt. De lichtende wolken kolken om hem heen als een woest schilderij, het bed laat hem steeds heftiger op en neer dansen terwijl Petra’s mond maar doorgaat en doorgaat… tot ze met een luide gil van hem afspringt.

Hij grijpt meteen zijn kans en duikt tussen haar dijen. Haar schaamlipjes druipen, warm en slijmerig gaan ze wagenwijd open voor zijn lange kronkeltong die diep in haar doordringt. Nu is het haar beurt om te soppen. Kronkelend masseert ze haar borsten, kermend likt ze Peters liefdesroom van haar geil lachende lippen. Haar navel lonkt naar hem, haar heupen wiegen, wiebelen en wippen in het ritme van zijn tong. Onder hen golft het bed als de branding, boven hen is de maan gaan schijnen tussen ontelbare sterren, en diep onder de ‘wolk’ waarop ze drijven licht de blauwwitte aarde op.

Als Petra gillend en spartelend klaarkomt, stuitert ze wild in het rond en zalft zichzelf van top tot teen met haar eigen vocht. Glimmend in het maanlicht danst ze voor Peter een adembenemende solo, een tornado van gouden lokken wervelt om haar heen. Haar orgasme duurt en duurt, maar ze is onvermoeibaar. Pas wanneer haar vingers alle tien in haar venusbron zijn verdwenen, komt ze heel langzaam tot rust. Haar heupen schokken nog een tijdje na en ten slotte blijft ze in een verleidelijke pose liggen.

Peter deint met ruimtewandelpassen naar haar toe. “Schat, wat deed je dat prachtig!” zegt hij vol bewondering.

“Oww…” kreunt ze, “dit was nog maar het begin…”

“Meen je dat nou?”

Ze komt lachend overeind. Alsof er niets aan is voorafgegaan neemt ze hem in haar armen en kruipt wijdbeens bij hem op schoot. “Je kent me toch langer dan vandaag!”

Hij voelt hoe haar kut aan zijn genotknop knabbelt. “Neuk me…” prevelt haar mond bijna zonder geluid vlakbij de zijne. Haar billen zijn warm en zacht in zijn handen; haar borsten glanzen vol en rond in het maanlicht. Ze duwt ze in zijn gezicht en langzaam daalt haar liefdesspagaat over hem neer. Hij laat zijn tong rond haar tepels dansen, ze sluit haar benen om zijn middel. Golvend in het ritme van hun ene kruis raken ze innig verstrengeld. Het duurt niet lang, of hun orgasmenkreten galmen opnieuw in de oneindigheid van het heelal.

“Ontbijtje?”

Het is een stralende ochtend boven de nu roze wolk als Petra langzaam wakker wordt. Zodra ze beweegt en zich uitrekt begint alles om haar heen weer te deinen, en ze voelt zich een beetje dronken. Dan ziet ze boven haar hoofd weer zo’n belkoord hangen, alsof het uit de hemel is neergelaten. Peter geeft er een rukje aan, er klinkt een bel… en de mooie gastvrouw komt binnen op een wel heel bijzondere manier: ze zweeft als een engel ogenschijnlijk gewichtloos om Peter en Petra heen. Ze is naakt en draagt achter haar rug een paar enorme vlindervleugels waarvan de weerschijn glanst in alle mogelijke kleuren. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is zet ze zwijgend een grote mand bij hen neer en verdwijnt weer in het hemelblauw.

Peter glimlacht tevreden als hij Petra’s verbazing ziet. Ze doen zich uitgebreid tegoed aan belegde broodjes en fruit. “Heb ik je een fijne huwelijksnacht bezorgd?” vraagt hij ten slotte. Ze antwoordt niet, maar eet kalm haar mond leeg. “We zijn er nog niet, hoor,” zegt ze dan geheimzinnig glimlachend, “ik heb nog een verrassing voor jou, wacht maar af tot we weer buiten zijn.”

“Dankjewel voor de mooiste huwelijksnacht sinds mensenheugenis!” zeggen Peter en Petra als de gastvrouw hen naar de uitgang van de club begeleidt. “Geen dank,” prevelt haar ondoorgrondelijke glimlach, “het was ook ons een waar genoegen.” Ze is nog steeds naakt, maar Peter en Petra dragen nu weer hun joggingpakken die sinds de vrijgezellenavond waren achtergebleven. De ochtend is fris maar helder en zonnig. Peter vraagt zich af of de auto’s er nog zullen staan, maar dan is het zijn beurt om zich te verbazen. In het weiland naast het gebouw is een enorme rode hartvormige luchtballon neergestreken. “LOVE IS IN THE AIR” staat er in grote letters op.

Petra valt in Peters armen, en straalt: “Voortaan zal ons leven zich in hoger sferen afspelen!”

Hun tongzoen is lang en intens. Peters handen kruipen onder Petra’s joggingvest, op zoek naar haar borsten, maar ze slaagt erin hem in de gondel te duwen waar ze samen languit op een bed ploffen. Petra roept: “Trossen los!”, de ballon verheft zich onmiddellijk, en verdwijnt met het hartstochtelijk vrijende paar in blauwe verten.