Roodborstje En De Wolf

Het grindpad knerpte onder de extra brede banden van de glimmend zwarte leasebak. Hij kwam tergend langzaam tot stilstand, de motor bleef hautain stationair draaien maar er bewoog niets achter de getinte voorruit. De gloednieuwe auto bedierf het landschap als een inktvlek op een Rembrandt, evenals het bonte reclamebord dat schreeuwde dat de oude molenruïne te koop was.
Met een nauwelijks hoorbare klik werden beide portieren geopend. De landelijke rust werd wreed verscheurd door een pompende housedreun, waar bovenuit de uitstappende bestuurder zijn maat in onvervalst ballen-Leids toeriep:
“KEREL, wat GAAF! Deze PUIST in het decor is een PAREL als WIJ ermee klaar zijn!”
De lentezon spiegelde in zijn zonnebril terwijl hij uitgebreid zijn knalroze overhemd in zijn broek propte. Na een rondje om de molenstelling hadden ze het wel gezien. De motor brulde, en in een stofwolk verdween de wagen plankgas aan de horizon.

“Molenaar Makelaa -” “JA!” viel de beller in de rede, “Hallo Piet, met Wouter! Alles kits? Zeg kerel, dat aller-AAR-digste molentje van jou, dat wordt ’m hoor! We gaan dat boerengat eens een beetje OPLEUKEN! We doen ’t zo: JIJ haalt lekker een tonnetje van je prijs af en ik regel een skybox voor je in de ArenA. Hebben we een DEAL?!”
Piet Molenaar was te overdonderd om over het voorstel na te denken, en dus had Wouter hem waar hij hem hebben wilde:
“MOOI! Dan ga ik nu die ZAK van een notaris eens flink achter z’n broek zitten, en jij gaat als de DONDER de bouwvergunning aanvragen. WE BELLEN!”
“Omgevingsvergunning,” mompelde Piet nog, maar de kiestoon mengde zich al met de pieptoon in zijn geteisterde oor.

De bouw vlotte buitengewoon. De eeuwenoude ruïne maakte zienderogen plaats voor een even fraai als opzichtig bouwsel, dat door de dorpelingen al gauw ‘de Moeleroes’ werd genoemd. En niet zonder reden: het bord ‘Te Koop’ was vervangen door een nog veel opvallender reclame die de opening van de exclusieve nachtclub aankondigde. Het was een metershoge opblaaspop van een bijna naakte stripteasedanseres. Ze wiegde sensueel in de zoele wind, en menig boerenzoon bleef dromerig naar haar staan kijken. ’s Nachts werd ze van binnenuit verlicht; het enige café in het dorp deed goede zaken door de vele bezoekers die vanaf het terras tot in de kleine uurtjes van een prachtig uitzicht genoten.

Robin was het mooiste meisje van het dorp. Ze was de kleindochter van de laatste molenaar en dankte haar naam aan haar weelderige bos rood haar. Robin was niet alleen mooi maar ook heel gastvrij. Iedere dag bracht ze in een picknickmand lunchpakketten naar de timmerlui, metselaars en rietdekkers die hun ogen uitkeken bij zulke charmante bediening, vooral als ze heupwiegend naar ze lachte en haar bloesje een knoopje verder opende.
Op een dag was het snikheet. De bouw verliep trager dan anders maar lag nog op schema. Ook Robin had het warm. Ze droeg op haar dagelijkse wandeling haar nieuwe rode bikini. Volkomen schaamteloos liet ze haar perfecte figuur meedeinen met het hoogstaande graan, drie minuscule lapjes bewogen als strelende handen rond haar tepels en in haar kruis. Tussen haar billen voelde ze alleen het zuchten van de zomerbries. Twee vlinders dansten om haar heen.
Door de warmte werd ze licht in haar hoofd. De felle zon zette het land in brand, de wereld was wazig. Het was of ze begon te zweven, ze zocht steun maar vond die niet.
Langzaam veranderde haar duizeligheid in een nieuw, vreemd gevoel. Haar roodgelakte vingertoppen raakten het spoor bijster, ze dwaalden over haar hete huid op zoek naar schaduw. Onder haar bikini vond ze een goed heenkomen. Hijgend reikte ze naar de strikjes achter haar rug en op haar heupen, en toen de stof langzaam langs haar lichaam naar beneden was gegleden, zonk ze wijdbeens op haar knieën met beide handen in haar kruis.
Haar spontane striptease bleef niet onopgemerkt. In de verte naderde de leaseauto van Wouter de projectontwikkelaar over de zandweg. Hij minderde vaart en leunde vol verbazing uit het zijraam nadat de stofwolken waren opgetrokken. Schuilend achter zijn zonnebril staarde hij gefascineerd naar Robin die ongegeneerd haar vingers liet soppen tussen haar druipende schaamlipjes. Haar dijen glansden van het vocht waarmee ze zich langzaam begon in te smeren. Ze leek haar schoonheid voor het eerst te beseffen. Van top tot teen volgden haar handen iedere ronding, haar gezichtje was dat van een engel.
Zonder zijn blik van haar af te wenden tastte Wouter in de binnenzak van zijn jasje dat op de achterbank lag. Zijn hypermoderne mobieltje was altijd al een wapen maar werd nu een wonderapparaat dat de toekomst voor altijd zou veranderen.
Hij zag op het kleine beeldschermpje hoe Robin inmiddels kermend van genot door het mulle zand rolde dat als ontelbare diamantjes op haar bezwete, glimmend geoliede huid bleef plakken. Ze kronkelde, spartelde en gaf steeds hogere kreetjes die perfect pasten bij de niet aflatende housedreun in de autoradio.
Toen ze tenslotte hijgend op haar rug bleef liggen, wijdbeens met opgetrokken knieën, schonk ze Wouter onbewust een adembenemend uitzicht op haar borsten. Prachtig van model en door de zon voorzien van een fruitig blosje blonk de dubbele welving in het zomerlicht, en vormde zo een ideale landingsplaats voor de twee vlinders die het op haar tepels hadden voorzien. Wouter zoomde zoveel mogelijk in en bewoog toen naar haar mond waarlangs haar tong langzame rondjes maakte. In zijn hoofd rijpte een plan, een visioen van een grandioze openingsact voor de nieuwe nachtclub, met deze schoonheid die hij Roodborstje noemde als stersoliste. Zelfs haar picknickmand was ideaal als attribuut, wat zou ze daar op het podium niet allemaal voor ’lekkers’ uit tevoorschijn kunnen toveren?
Roodborstje leek zijn gedachten te lezen. Langzaam kwam ze weer tot zichzelf. Ze keek zoekend rond, haalde de mand naar zich toe en nam er een grote appel uit die ze met smaak begon op te peuzelen. Wouter had haar nog steeds close-up in beeld, en nu haar lippen vochtig werden van het sap dat ze vol overgave heerlijk langzaam uit de rijpe vrucht zoog, werd hij bloedgeil. De twee vlinders fladderden weer om Roodborstje heen, ze lachte naar ze - en keek opeens recht in Wouters lens.
Hij stootte keihard zijn hoofd toen hij het naar binnen trok, en gaf een brul. Maar ook al was hij voorzichtiger geweest, dan nog was het te laat. Roodborstje stond op, liet haar bikini voor wat die was maar raapte de picknickmand op en heupwiegde met afgemeten passen naar de auto. Haar mond lachte maar haar blik was die van een roofdier op jacht. Stap voor stap vulde haar lenige gestalte de voorruit, spiegelend in de motorkap werden haar benen langer en langer. Wouter verstijfde toen ze een voet op de bumper zette en zich van onder tot boven met haar roodgelakte nagels begon te strelen. Zijn mobieltje was uit zijn vingers gevallen toen hij zijn hoofd stootte en lag nu in het zand, maar ging nog steeds door met filmen. Vanuit kikkerperspectief legde het apparaatje feilloos vast hoe Roodborstje langzaam om de auto liep en door het zijraampje naar binnen boog. Wat zich daar vervolgens afspeelde was niet zichtbaar maar des te beter hoorbaar:
“Hoi schat… vond je het lekker?”
“Eh…” voor het eerst van zijn leven was Wouter sprakeloos.
“Vast wel… wil jij een perzik van me?’’
“Lekker…”
“Doe dan de deur eens open…”
Wouter gehoorzaamde, waarna Roodborstje hem meteen met stoel en al omverduwde. Hijgend en kreunend wurmde ze zich in de auto bovenop hem. Door de geopende deur registreerde het mobieltje in sfeervol tegenlicht hoe ze steeds heftiger op en neer bewogen op het ritme van de housedreun, waarbij zich twee stemmen voegden die met hart en ziel het lied van de liefde zongen.

“KEREL, wat GAAF!”
Wouter sloeg Piet Molenaar zo joviaal op zijn schouder dat hij bijna omviel. “Deze PAREL zal in NO TIME uitgroeien tot DE DIAMANT van de streek!” hij hief zijn glas, en de klank van hun toast zong rond in de feestelijk verlichte clublounge. Het geroezemoes van de genodigden werd steeds geanimeerder, er werd af en toe onbedaarlijk gelachen op een ietwat overdreven, onvaste manier.
Een reus met een kaal hoofd en een zonnebril stak boven alles en iedereen uit. Hij werd door vele feliciterende handen naar een klaarstaande microfoon gedirigeerd.
“Dames! En! Heren!” donderde zijn bariton door de zaal, maar hij kreeg pas ieders aandacht toen hij bezwerend zijn armen ophief.
“Dit is de eerste dag van een nieuw tijdperk. Het gebouw dat wij vandaag officieel in gebruik nemen is niet zomaar een club. Het is een multimedia-experience zonder weerga! Sterker nog: het begrip multimedia krijgt na vandaag een nieuwe betekenis! Wat ik daarmee bedoel, zal de openingsact hopelijk duidelijk maken. Daar ben ik zelf net zo benieuwd naar als u, dus zou ik willen voorstellen -”
Hij ging nog even verder, maar de rest van zijn woorden ging verloren in het losbarstende onweer van een pompende housedreun. Intussen ging de sfeerverlichting uit. Aan de wand verscheen een vage rechthoek die ieders blik als een magneet naar zich toetrok.
Op het beeldscherm verscheen een vlekkerig beeld, dat langzaam verhelderde tot het profiel van twee bloedrode lippen waartussen een sappige appel langzaam werd afgebeten. De housedreun werd begeleiding voor een langgerekte kreun.
Het beeld vloeide over naar een paar prachtige borsten die glommen in de zomerzon terwijl twee vlinders zich met hun roltongen tegoed deden aan rode tepels. Het gekreun werd steeds geiler, een lonkend naveltje deinde boven wiegende heupen waar soepele, roodgelakte vingertoppen overheen gleden totdat ze onderdoken in het dal van Venus. Er ging een zucht door de zaal die bijna boven de housedreun te horen was.
Het beeld vloeide weer over, naar een kikkerperspectief dat opkeek langs twee torenhoge benen. Erboven stak alleen de dubbele ronding van haar billen af tegen de blauwe lucht, omdat het meisje voorovergebogen hing in het zijraam van een grote zwarte auto. Toen werd de deur geopend, waarna het silhouet van een vrijend paar niets meer te raden overliet.
Plots bevroor het geprojecteerde beeld. De housedreun werd luider dan ooit, versnelde bovendien, om uit te monden in een explosie die het podium dat onder het projectiescherm bleek te zijn opgesteld, in een dichte rookwolk zette… waaruit zich een lenig dansende schaduw losmaakte.
Aan de details van haar silhouet was duidelijk zichtbaar dat ze helemaal naakt was. Ze stopte al haar energie in een wervelwind van beweging, heftig maar vloeiend, uitgelaten maar beheerst, wild maar perfect in balans. Haar armen en benen vermaalden de mist om haar heen tot flarden, waartussen ze tenslotte hijgend neerknielde met beide handen in haar kruis. De housedreun werd nu zachter, verstomde helemaal… om plaats te maken voor het gekwinkeleer van een roodborstje.
Onder aarzelend applaus van het ademloos toekijkende publiek liet de danseres zich gracieus achterover zakken, waarna ze met uitgestrekte armen reikte naar wat een picknickmand bleek te zijn. Het beeldscherm vertoonde nu een bosachtergrond waartegen voor het eerst enkele vormen van het prachtige meisjeslichaam zichtbaar waren.
Ze haalde de mand naar zich toe en kwam weer even soepel overeind. Terloops nam ze iets uit de mand, tikte erop en bracht het naar haar oor.
Het gekwinkeleer van het vogeltje kreeg nu een tweede stem uit het publiek, in de vorm van een overgaand mobieltje dat door Wouter de projectontwikkelaar verwonderd werd opgenomen.
“Met Wouter?”
Even bleef het stil, toen klonk in de zaalluidsprekers een hijgerig, zwoel “Hoi schat, met Roodborstje… heb je iets te doen?”
“Eh…” deed Wouter blozend. Hij keek wild om zich heen maar kon nergens onderduiken. Overal zag hij niets dan glunderende gezichten van omstanders. “Ik eh… ik ben op een feestje…”
“Een feestje? Ik wil ook een feestje bouwen… met jou…”
“Eh…” in de zaal stak een vlaag van gegiechel op.
“Toeoe…” kreunde Roodborstje, “kom je lekker bij me…?” hij werd al naar het podium geduwd waar zij intussen, beschenen door een rode spot, in volle glorie naar hem lonkte. Uiteindelijk hielp ze hem onder applaus opstappen. Ze gaf hem een welkomstkus – tenminste, dat was de bedoeling, maar die ontaardde in een hevige tongzoen onder gejoel en gefluit van het publiek. Voor iedereen hoorbaar hijgde Roodborstje: “Ga je mee?” waarna ze met een vloeiende beweging de picknickmand opraapte en gearmd met Wouter heupwiegend achter de coulissen verdween. Met een knipoog en een kusmondje keek ze nog even om. Haar zwaaiende slanke hand was het laatst zichtbaar.