De Wolf En De Zeven Meisjes

Hoe het verder ging met Roodborstje en De Wolf

Wouter de Wolf wist niet hoe hij het had. In een roes beklom hij de wenteltrap, opkijkend tegen het schemerende silhouet van Roodborstje die hem voorging alsof ze samen ten hemel stegen. Haar glanzende billen deinden vlak boven zijn gezicht. Daarboven keek ze lachend naar hem om. “Ging lekker he?” vroeg ze.

“Ja…” hijgde hij, terwijl hij bleef staan. Deze situatie was te bizar om te bevatten. Ze was zo ontspannen, zo volkomen vrij en onschuldig in haar doen en laten, dat het hem duizelde. De draaiing van de trap deed daar nog een schepje bovenop.

Hij dacht terug aan hun toevallige eerste ontmoeting. Haar vanzelfsprekende naaktheid was zo puur en onbevangen dat de rillingen over Wouters rug liepen. Ze was een natuurmens, zo zuiver als de lente. Hij besefte hoe ver hij daarvan af stond. Gewend om te spreken met overtuigingskracht, om uit alles voordeel te halen, werd hij ontwapend door de niet mis te verstane lichaamstaal van een kwetsbaar meisje.

Die eerste vrijpartij was nog een tastende kennismaking geweest in de beperkte ruimte van zijn auto, maar sindsdien had ze hem op zorgvuldig gekozen momenten spelenderwijs vertrouwd gemaakt met haar ontluikende vrouwelijkheid. Als ze elkaar op straat tegenkwamen wist ze hem soms een steegje in te loodsen waar ze even alle remmen losgooide, om hem nog geen minuut later hijgend achter te laten en haar weg te vervolgen alsof er niets was gebeurd. Maar tot een echte stevige vrijpartij was het nog steeds niet gekomen; ondanks haar vurigheid had hij zich niet bloot durven geven. Voor de buitenwereld bleef hij de gladde regelaar in wiens leven geen plaats, geen tijd was voor romantiek. Roodborstjes avances werden juist daardoor eigenlijk alleen nog maar heviger; ze luisterde nauwelijks nog naar haar eigenlijke naam, Robin. Van binnen gierde de wellust door haar lichaam. Voor Wouter waren Roodborstjes verrassingsaanvallen regelrechte aanslagen op zijn comfortabele machohouding, waaraan hij nog altijd moest wennen. Toch werd hij steeds minder Wolf en steeds meer Wouter naarmate Roodborstje steeds minder meisje werd en steeds meer vrouw. Ze kon niet wachten om hem eens goed te grazen te nemen.

Haar buitenkans kwam op Wouters eigen initiatief: hij beval haar aan als openingsact voor de nieuwe club. Dolenthousiast meldde ze zich bij de eigenaar. Alleen haar verschijning was voor hem al voldoende om haar meteen te engageren. In bed en onder de douche oefende ze ijverig op een verleidingsdans waarmee ze Wouter over de streep zou trekken; de energie die ze al die tijd had verzameld, was er vanavond op het podium in één keer uitgekomen.

Maar ze had nog meer troeven. Nog zes om precies te zijn. In de stad woonden haar vriendinnen, even bloedmooi als zijzelf. Toen ze hen van haar aanstaande optreden bij de opening vertelde, en daarbij Wouters terughoudendheid in geuren en kleuren had geschilderd, was er spontaan een plan beraamd om hem eens flink in de maling te nemen.

De wenteltrap leidde langs een deur waarop een koperen 1 was aangebracht. Roodborstje klopte aan, maar liep zelf door: “Zie je straks wel, oké?”

“Ja, oké…” zei hij gedachteloos terwijl haar deinende billen in de duisternis van het trapgat verdwenen.

De deur stond al op een kier. De ruimte erachter was te donker om te overzien, maar dat was ook niet nodig. Wouter keek in de ogen van een beeldschoon, naakt meisje dat onder de douche stond. Even dacht hij dat het Roodborstje’s tweelingzus was maar deze waternimf had haar haar oranje gekleurd, in dezelfde tint als haar nat glinsterende lippen, nagels en tepels. Ze schaamde zich allerminst en leek hem te verwachten. De deur was achter hem in het slot gevallen, en Wouter zat klem.

Geheimzinnig lachend begon de baadster zich uitgebreid af te drogen. Vervolgens wikkelde ze haar hoofd in een oranje handdoek en fluisterde: “Heb je een afspraakje?”

“Eh…” Wouters adem stokte.

“Met Roodborstje?”

“Eh, ja…”

“Hm, dure jongen zeker. Heb je een kaartje?”

“Eh, nnnee,” Het zweet brak Wouter uit. “Maar ik heb wel een uitnodiging voor de opening.”

“Dat geldt hierboven niet,” ging ze verder, volkomen op haar gemak terwijl ze zich van top tot teen tot glimmens toe met een geurige bodylotion insmeerde, “je moet eerst een kaartje kopen.”

“Enne… wat kost dat?” Wouter zocht in de binnenzak van zijn jasje.

“We betalen hier in natura.” Ze keek hem bijna streng aan, knielde neer en begon Wouters schoenveters los te maken. Haar hoofd was vlakbij zijn kruis. Verbeeld ik het me nou, dacht Wouter, of hijgt ze me tegen mijn ballen?

Ze borg zijn schoenen zorgvuldig op in een picknickmand, waaruit ze een oranje pasje tevoorschijn haalde. “Zo,” zei ze bloedserieus, “ga nu maar naar het volgende loket.” Ze draaide zich om en heupwiegde met de mand aan haar arm elegant de duisternis in. Wouter hield het pasje bij de deurknop die met een knal van slot sprong. Hij keek nog even om, maar ze was verdwenen. Hij stond amper op de trap toen de deur weer dichtviel.

De hoogpolige loper veerde onder zijn sokken toen hij verder klom en weer een deur op een kier zag staan, met nummer 2, waarachter een zachte stem zong terwijl het douchewater klaterde.

“Hoi Wout!” zong het goudblonde meisje op dezelfde melodie door toen hij naar binnen gluurde, “Zo klaar hoor! Doe maar vast je broek uit.”

*

In zijn onderbroek stond Wouter tenslotte met een waaier kaartjes in alle kleuren van de regenboog voor deur nummer 7 bovenaan de trap. Opnieuw moest hij even bijkomen van de schaamteloosheid waarmee de meisjes hem ieder op hun eigen manier langzaam hadden laten kennismaken met hun sensuele nabijheid, terwijl ze hem steeds verder ontdeden van zijn ‘harnas’, het maatpak van De Wolf waaruit nu een opvallend mak schaap tevoorschijn kwam. Hoe meer ‘loketten’ hij passeerde, hoe minder hij zichzelf nog herkende. Hij begreep wel steeds beter wat de clubeigenaar in zijn toespraak had gezegd over het etablissement als unieke multimedia-experience: de kamers waren studio’s, die door middel van een keuzemenu met hologrammen konden worden omgetoverd tot virtuele omgevingen in de grootst mogelijke variatie, ten gerieve van de meest veeleisende bezoekers.

Toen hij bij deur nummer 7 aanklopte hoorde hij Roodborstjes stem: “Binnen.” De deur zwaaide langzaam open… en hij stond buiten.

Roodborstje keek geamuseerd op naar de stomverbaasde Wouter. Kamer 7 was geen kamer, ook geen douchecabine maar een zonovergoten, weelderige bloemenweide, omzoomd door ruisende bomen waarin vogels het hoogste lied zongen. Roodborstje was in het gras neergestreken en was bezig de mand uit te pakken die ze bij zich had. “Zullen we hier gaan picknicken?” zei ze zacht.

“Ja, eh… lekker,” stamelde Wouter toen hij een perzik van haar aannam. Ze keek amper om zich heen, alsof de omgeving haar al volkomen vertrouwd was. Ze wentelde speels door het gras om zich van alle kanten te laten strelen door de zon en hapte vol overgave in haar sappige vrucht. Wouter was die van hem blijkbaar alweer vergeten, want hij bleef ermee in zijn handen staan. De clubeigenaar had niets teveel gezegd, dit was letterlijk nog nooit vertoond: een virtuele ruimte die je kon omtoveren tot je eigen wereld waarin je kon doen en laten wat je maar wilde, met wie je maar wilde.

“Ik heb zin om klaar te komen,” zei Roodborstje laconiek toen ze haar perzik op had. “Jij ook?”

Wouter was nog teveel verdiept in de vernuftige binnenhuisarchitectuur om te antwoorden. Roodborstje likte uitgebreid haar vingers af en keek hem uit haar ooghoeken aan. Langzaam en sierlijk als een balletdanseres leunde ze achterover en trok haar eindeloze benen een voor een op in een uitdagende spreidstand. Haar vingertoppen voerden zijn blik langs een kronkelend sluipweggetje over haar lichaam. Langzaam maar zeker liet ze hem hopeloos verdwalen tussen haar zachte glooiingen. Hij viel in haar navel maar ze hees hem aan haar pink naar boven… om hem meteen weer te laten afglijden naar een plekje dat hij nog niet kende, verborgen in de schaduwrijke begroeiing van haar onderbuik. Sensuele heupbewegingen deden hem opnieuw duizelen waardoor hij besloot erbij te gaan zitten.

Roodborstje was intussen in natte-dromenland aangekomen. Kreunend met openhangende mond gooide ze haar hoofd achterover, maakte een holle rug en liet heupwiegend haar vingers tussen haar soppende schaamlipjes verdwijnen. Ze lonkte naar hem met haar navel, zodat zijn erectie zijn onderbroek spande.

Toen Roodborstje de eerste schokjes in haar heupen voelde, kwam ze overeind. Een beetje hijgerig lachte ze naar Wouter, en intussen ging haar soepele hand op zoek in de picknickmand. Er kwam een onregelmatig gevormde zuurstok tevoorschijn waaraan ze langzaam begon te likken. Wouter zag dat de opvallend flexibele lekkernij voorzien was van een schakelaartje. Smakkend en slurpend gleden haar blinkend rode lippen en glinsterende tong langs de volle lengte op en neer. Haar andere hand daalde weer af tussen haar dijen, waar haar roodgelakte nagels speels een zachte olieglans over haar huid verspreidden. Roodborstjes tevreden gekreun toonde aan dat ze mateloos genoot; ze scheen Wouter helemaal te vergeten en volkomen op te gaan in een heerlijk geil kronkelballet waar ze steeds meer speelruimte voor nodig had. Haar vingertoppen namen het speeltje mee op dwaaltocht over haar lichaam, en het duurde niet lang voor het in haar kruis de weg insloeg die haar vingers gebaand hadden. Toen was Roodborstje niet meer te houden.

Spartelend draaide ze wijdbeens op haar knieën, en steeds hoger hijgend doorstak ze zichzelf, ze verzwolg de zoemende, trillende dildo zo gulzig dat haar buik van binnen sopte. Wouter moest uitwijken voor de steeds wildere kronkels die ze maakte, luidkeels klaarkomend geselde ze haar rug, schouders en borsten met haar zwiepende vuurrode haarbos. Tenslotte viel ze ineengedoken op haar zij, schokkend en kronkelend bleef ze nog een tijdje zichzelf strelen totdat de dildo stilviel en ze met een diepe kreunzucht in slaap leek te vallen.

Wouter was verstijfd, niet alleen tussen zijn benen maar over zijn hele lijf. Starend naar Roodborstjes verleidelijke pose merkte hij niet hoe er beweging kwam in het virtuele gras, dat soepel en geruisloos week voor een kring van slanke blote voeten die steeds nauwer werd. Pas toen een schaduw over de slapende Roodborstje gleed, keek hij op. Hij was ingesloten door een omheining van benen die tot in de hemel reikten. Synchroon wiegende heupen leidden een rondedans van zes glanzend naakte feeën, die een mysterieus lied neurieden. Ze dansten hand in hand, hun weelderige kapsels, ieder in een kleur van de regenboog, hingen in draperieën van hoofd tot hoofd.

Pas toen hij de hele kring had rondgekeken vielen hem de picknickmanden op die in het virtuele gras stonden. Hij herkende de kledingstukken die hij had afgestaan.

Roodborstje werd nu ook langzaam weer wakker. Ze keek even onwennig om zich heen maar lachte toen ze haar vriendinnen zag. “Hoi meiden!” zei ze. “Jullie zijn lekker op tijd!”

De dildo zat nog steeds diep in haar, en toen ze overeind kwam genoot ze kreunend van het heerlijke gevoel dat vanuit haar onderbuik door haar hele lichaam tintelde. Ze keek Wouter aan, en heupwiegde langzaam recht op hem af.

“Zo,” zei ze zacht maar streng, “nu zullen we jou eens eh… onder handen nemen.”

“Wat ga je doen?” piepte Wouter terwijl hij steeds kleiner leek te worden te midden van de kring die zich steeds nauwer om hem sloot. Ontsnappen was onmogelijk toen Roodborstje wijdbeens neerknielde bij zijn onderbroek die een onmiskenbare vervorming vertoonde. Ze trok hem geroutineerd uit, gooide hem in haar picknickmand, en opkijkend naar de deinende kring fluisterde ze: “Zijn jullie er klaar voor, meiden?”

“Jaahhh…” zuchtten de feeën in één ademtocht. Toen sloot Roodborstje haar handen behoedzaam om Wouters erectie. Heen en weer geslingerd tussen genot en onwennigheid kronkelde hij met zijn heupen, wat het effect echter alleen maar versterkte. “Hmm,” zei Roodborstje goedkeurend, “ik denk dat ons Woutertje het wel lekker vindt…”

“Jaahhh…” waaide opnieuw een vlaag van verrukking door de kring, waarna Orange – het ‘oranje meisje’ – smachtend vervolgde: “Pijp hem…”

Roodborstje boog zich verder voorover, en stak haar tong uit. Haar adem verwarmde zijn genotknop, haar fonkelende vingertoppen bespeelden zijn erectie zo teder dat het leek of ze muziek maakte. “Mmmmm…” neuriede ze, “heb je ook zo’n zin?”

Nog voordat Wouter kon antwoorden, sloten haar blinkende lippen zich. Haar gekreun trilde tot diep in zijn onderbuik, hij voelde zich ontspannen… en zonk tenslotte weerloos achterover in het virtuele gras.

“Goedzo!” zei Orange, “Mag ik meedoen?”

Roodborstje wierp haar een veelzeggende blik toe waarop de oranje schoonheid aan de andere kant naast Wouter neerknielde en zich over zijn kruis boog. Ze knipoogde naar haar vriendin, en volgde met haar tong het spoor dat Roodborstje juist bezig was te trekken langs de volle lengte van Wouters erectie, op en neer, op en neer…

Wouter zette grote ogen op. “Wat-wat doen jullie nu?” klonk het benepen, maar inmiddels werd zijn aandacht afgeleid door goudblonde Golda die op hem af schreed. Ze torende hoog boven zijn gezicht uit. Hij keek recht in de opening tussen haar schaamlipjes toen ze een been over hem heen zette en langzaam heupwiegend neerdaalde…

Vanuit de kring volgde “groene” Gudrun nauwlettend iedere beweging van haar vriendin, terwijl ze haar aanmoedigde: “Goedzo, meid, laat je beffen… kom op Wout, lik haar! Lik haar!”

Wouter mompelde iets onverstaanbaars, en kon niet anders dan het bevel opvolgen. Inmiddels was zijn erectie dankzij de trefzekere vingers van Roodborstje en Orange tot enorme proporties uitgegroeid. Hij begon zelfs te pulseren, wat een tweestemmig, goedkeurend gekreun opleverde. Zijn genotknop begon te glimmen, en juist toen Golda zich kermend van genot in Wouters haar vastgreep, gaf hij een wipstoot waardoor Roodborstje zijn allereerste, complete orgasme precies in haar mond kreeg toen ze opnieuw toehapte.

“JAAAHHH!” juichte het voltallige feeënkoor toen Roodborstje schuimbekkend overeind kwam en gelukzalig de kring rond keek. Ze likte demonstratief haar lippen af, maar slikte de room niet door. In plaats daarvan keek ze Orange aan.

Die begreep de hint. Roodborstje boog zich naar haar toe, stak haar tong uit… en terwijl Golda hevig over Wouters gezicht begon klaar te komen, lieten de twee andere dames hun monden samensmelten. Het schuim droop in dikke klodders langs hun wangen, ze hijgden, ze kreunden… en begonnen Wouters erectie opnieuw te bespelen. Vier slanke handen gleden in perfect samenspel masserend op en neer, zodat hij opnieuw door het virtuele gras kronkelde en voor de tweede keer klaarkwam.

“Owww…” kreunde hij in Golda’s kruis. Ze liet hem vrij uit haar dijenklem, en terwijl ze ietwat moeizaam opstond, hijgde Wouter: “Meiden, wat is dit zálig!”

Nu volgde zelfs applaus, dat de onverstoorbaar tongzoenende Roodborstje en Orange dankbaar in ontvangst namen. Roodborstje had inmiddels de dildo uit haar binnenste bevrijd. Ze gaf hem aan Golda die hem uitgebreid aflikte en vervolgens in haar picknickmand gooide. Roodborstje begon vervolgens zowel zichzelf als Orange met Wouters rijkelijk opwellende room in te smeren. Intussen gebaarde Golda naar de dames die nog in de kring stonden, en riep: “Kom meiden, aanvallen!”

Dat lieten Gudrun, Blue, Rosa en Violet zich geen twee keer zeggen. Ze hadden zich nauwelijks in kunnen houden, met jeukende handen graaiden ze in hun kruizen. Kraaiend van plezier stortten ze zich op het krioelende groepje, zodat het ‘gras’ in een oogwenk werd weggemaaid door een rondbuitelende kluwen van acht kreunende, zuchtende, kronkelende, rollende, happende, likkende, masserende, zoenende lichamen die steeds verder schuilgingen onder het schuim van Wouters onuitputtelijke orgasme…

“Neu-ken! Neu-ken! Neu-ken!”

Druipend van Wouters room keek Roodborstje om zich heen. Ze lag in een onmogelijke positie ingeklemd tussen glanzende armen, benen, billen, borsten en haar in alle kleuren van de regenboog, en kon de gescandeerde mantra niet lokaliseren. Steeds meer vrouwenstemmen mengden zich in het koor, terwijl de kluwen langzaam begon te ontwarren. Toen Roodborstje en Wouter tenslotte nog als enigen in het gras van de virtuele speelweide lagen, vormde zich om hen heen opnieuw de gracieus deinende kring van zes schoonheden, hand in hand, hun haar in kleurige baldakijnen van hoofd tot hoofd terwijl ook hun lichamen sporen van de orgie vertoonden.

Roodborstje keek Wouter smoorverliefd aan. En Wouter keek als herboren terug. De Wolf was verjaagd. Er zat nu een man op de grond, die niets liever wilde dan in dankbaarheid aannemen wat het meisje tegenover hem, hem wilde schenken. Langzaam kwamen ze allebei overeind. De mantra uit de kring viel stil, zodat alleen de natuurgeluiden uit het multimedia-systeem nog te horen waren.

“Neem me…” fluisterde Roodborstje, toen ze in haar volle lengte tegen Wouter aan kwam staan. Zijn erectie was al die tijd overeind blijven staan, en begon weer te pulseren. Hij reikte naar haar heupen, ze spreidde haar dijen… zachtjes begonnen hun lichamen te deinen in hetzelfde ritme als de kring… en terwijl hij bij haar naar binnen gleed, waaide een nieuwe zucht van verrukking door het virtuele landschap. Kermend omsloot Roodborstje Wouter met haar benen, hij dook tussen haar borsten en zonk op zijn knieën. Hun ritme steeg en steeg, en ze begonnen te kreunen: “Ja… ja… ja, ja, ja, JA, JA, JA !!!” tot ze wild kronkelend over de grond rolden te midden van de applaudisserende kring, die zich tenslotte ontbond waarna de zes dames zich ongegeneerd aan elkaar wijdden…