In De Maneschijn

“Och Mieke, zoveel moeite had je echt niet hoeven doen hoor!”, riep ik verrast toen ze het puntje cheesecake voor mijn neus op tafel zette. Het gebakje werd geflankeerd door een hoopje slagroom en een bolletje kaneelijs, en was bovendien nog versierd met chocoladesiroop. Eerder op de avond was ik al verwend met een zalmsalade, tomatensoep met focaccia en een verrukkelijke lasagne. En ik weet dat het klinkt als een cliché, maar in dit geval was het écht de lekkerste lasagne die ik ooit had geproefd!

‘Oh doe niet zo mal! Zo bijzonder is hij nou ook weer niet…’, had Mieke blozend geantwoord, maar toen ze zich omdraaide zag ik dat er een tevreden glimlach op haar gezicht was verschenen.

- Pets! - Ik veerde een stukje op toen Frank met zijn grote hand op mijn schouder sloeg. “Voor mijn favoriete collega is het nooit te veel moeite, Theo. Zeker niet als we zo iets groots te vieren hebben als vandaag!” Zijn dikke snor danste vrolijk mee op het ritme van zijn woorden, en zijn kleine oogjes twinkelden vanachter de glazen van zijn ronde brilletje. “Hier, laat me je nog wat wijn inschenken!”

Zijn dikke vingers sloten zich om de fles Rosso di Montalcino en schonken mijn glas opnieuw tot het bovenste randje vol. Puffend ging ik achterover zitten in mijn stoel. Mijn buik zat zo vol dat ik bijna moest overgeven bij de gedachte aan het toetje alleen al, maar uit beleefdheid stopte ik toch maar een hapje van de cheesecake in mijn mond. “Hmm héérlijk! Maar wel machtig hoor…”, zei ik lachend, en daarvan was alleen het tweede niet gelogen.

Maar ik mocht niet klagen. Frank en Mieke hadden deze avond geweldig voor me gezorgd! De tafel was prachtig gedekt met een rood tafellaken, langwerpige kaarsen en porselein serviesgoed dat (zo kreeg ik tijdens het eten te horen) ooit van Mieke d’r grootmoeder was geweest. Ik had de maaltijd met veel genoegen soldaat gemaakt en zat nu uit te buiken in één van de eikenhouten stoelen die aan de keukentafel stonden.

Reden voor deze feestelijke avond was het feit dat ik na zeven jaar eindelijk zou gaan promoveren! Frank de Graaf was de hoogleraar die me had begeleid bij mijn promotieonderzoek, maar daarnaast was hij uitgegroeid tot een gewaardeerde collega en een goede vriend. En nog geen halve minuut nadat ik hem het goede nieuws verteld had, had hij me uitgenodigd om de week voor mijn verdediging bij hem thuis te komen dineren. Natuurlijk had ik meteen enthousiast gereageerd, maar tegelijkertijd was ik tot de pijnlijke realisatie gekomen dat ik in al die jaren niet één keer bij hem thuis was geweest!

En nu ik hier zo zat, in de keuken van de man die ik al zo lang kende, had ik daar eigenlijk wel spijt van. Frank woonde met zijn vrouw en dochter in een relatief klein appartementje aan de rand van Amsterdam. Het had twee slaapkamers, een logeerkamer (waar ik kon blijven slapen vanavond – ‘Nee natuurlijk Theo, geen enkel probleem!’) en een woonruimte die deels fungeerde als keuken. Maar juist doordat alles zo krap en rommelig was werd het ook automatisch knus en gezellig! Bovendien was Mieke een ontzettend aardige vrouw die, zo bleek, ook nog eens fantastisch kon koken. En Frank… Nouja, die was gewoon Frank: een dikkige, grijzende man met een borstelsnor en een flinke bierpens. De zuidelijke tongval van een varkensboer en de vocabulaire van een Nobelprijswinnaar. Nooit te beroerd om af en toe een flauwe mop te vertellen, maar tegelijkertijd zo scherp als een mes wanneer het aankwam op Biomedische wetenschappen!

“Nou, ik weet niet of ik het al had gezegd, maar het heeft me echt verrukkelijk gesmaakt!” Ik wreef opzichtig met mijn hand over mijn buik om m’n woorden extra kracht bij te zetten, en zag dat Mieke dankbaar naar me glimlachte vanaf de andere kant van de tafel. Ik beantwoordde haar gebaar eveneens met een glimlach en richtte me toen tot Frank: “Nou ouwe rot, je hebt me inmiddels al zoveel wijn ingeschonken dat ik bijna niet meer kan lopen! Waar vind ik hier ergens de wc?”

De ‘ouwe rot’ (ik weet niet hoe ik erbij kwam om hem zo te noemen, het zal wel aan de alcohol hebben gelegen) begon breeduit naar me te grijnzen vanonder zijn borstelige snor en sloeg me nogmaals hard op mijn schouder. “Als je de gang inloopt de tweede deur rechts. Maar…”, en op dit punt kneep hij me kort in mijn schouder, “…als je terug bent moet je Mieke maar eens vertellen over die ‘fertility diagnostics’ van je! Echt schat”, vervolgde Frank terwijl hij zich tot zijn vrouw wendde, “het proefschrift van deze man is om je vingers bij af te likken!”

Zijn baritone stemgeluid galmde nog na in de woonkamer op het moment dat ik de deur achter me dichttrok. In de gang was het een stuk koeler dan in de keuken, en dat zorgde ervoor dat ik op slag weer wat ontnuchterde. Sowieso was het een klein wonder dat ik na al die wijn niet eerder naar de wc had gehoeven, en ook nu was de nood nog altijd niet enorm hoog, alsof alle drank direct naar mijn hoofd was gestegen. Ik had het toiletbezoek dan ook meer gebruikt als een excuus om mezelf eventjes uit het middelpunt van de aandacht te kunnen onttrekken…

Op de wc was het donker. Tevergeefs zocht ik naar de lichtknop, en vervolgens liep ik een stukje naar binnen om te kijken of de lamp automatisch aan zou springen, maar dat was niet het geval. De ruimte was een stuk groter dan ik had verwacht: het buitenraam bevond zich enkele meters verderop, de doorzichtige gordijnen waaiden mee in de wind en het maanlicht viel op de houten vloer, de robuuste kast en het strak opgemaakte bed – Shit! Ik was de verkeerde kamer ingelopen! Dit moest de slaapkamer zijn van…

Ik had haar pas gezien toen ze uit de schaduw was gestapt, haar linkerarm op de vensterbank had gezet en een stukje voorover was gebogen. Met haar rechterhand pakte ze de dunne sigaret tussen haar lippen vandaan en blies ze naar buiten. De rook lichtte op als witte vlammen in het licht van de maan, om vervolgens in kringen en golfjes omhoog te dwarrelen. Eva droeg een witte doorschijnende nachtjapon van een stof die zo dun was dat hij zich, evenals haar lange zwarte haren, liet meevoeren door het zachte briesje van buiten. Eigenlijk wist ik niet eens zeker of het wel een nachtjapon was. Het ding leek meer op een sexy kanten jurkje dat eveneens dienst zou kunnen doen als nachthemd. Maar wat het precies was maakte ook niet zo veel uit. Feit was dat Eva niet had gemerkt dat ik binnen was gekomen en dat ik nu stokstijf stond toe te kijken, als een soort voyeur, hoe ze daar stond te roken; elegant en vreedzaam, in de maneschijn…

Ik slikte en deed een stap achteruit, zonder echt aanstalten te maken om de kamer te verlaten. Ik had Eva al eens eerder gezien: één keertje om precies te zijn. Het moest zo’n zes jaar geleden zijn geweest, toen ik Frank net een paar maanden kende. De kleine Eva was samen met haar moeder op bezoek gekomen op de universiteit. Ze droeg een wit-blauw jurkje met een bloemetjesmotief en had haar pikzwarte haren in twee staartjes gebonden. Ik weet het nog omdat ik destijds net in een overleg met Frank had gezeten, toen het kleine meisje in het kielzog van haar moeder de kamer in was gehuppeld, mij verlegen een handje had gegeven en toen bij haar vader op schoot was gesprongen.

En dat was direct de laatste en enige échte herinnering die ik aan haar had. Sindsdien had Frank het uiteraard nog vaak over zijn dochter gehad; die ene keer dat Eva bijna was blijven zitten omdat ze een onvoldoende had gehaald, voor Biologie nota bene! Het incident op de hockeytraining waarbij ze haar duim had gebroken, en Frank halsoverkop uit een vergadering was vertrokken om haar naar het ziekenhuis te brengen. Eva dit… Eva dat… Maar al die tijd had ik nog dat beeld voor me gezien van het kleine schattige meisje met die lange staartjes. In mijn hoofd was zo nooit ouder geworden dan op die ene dag.

Het meisje (of moest ik zeggen ‘de jonge vrouw’?) dat nu voor me stond leek echter totaal niet meer op het kind uit mijn herinnering! Eva was gegroeid, was ouder geworden, en had zich op z’n zachtst gezegd… ‘ontwikkeld’. Haar benen waren lang en slank, haar dijen en heupen breed en stevig, evenals haar billen, waarvan ik soms de onderste rondingen kon zien wanneer de wind haar jurk een stukje omhoog tilde. De witte nachtjapon drukte als een zandloperfiguur tegen haar smalle taille en werd weer wat wijder bij de aanzet van haar borsten, die lagen te rusten op haar linker onderarm.

Opnieuw nam Eva een trekje van haar sigaret, waarna ze de melkachtige witte rook tussen haar lippen door omhoog liet dwarrelen. Ik bekeek haar nog altijd vanuit de deuropening, gespannen en in stilte. Haar boezem bewoog ritmisch op en neer op het tempo van haar ademhaling, en haar lange zwarte wimpers maakten minuscule bewegingen terwijl haar ogen zich fixeerden op een onbekend punt in de verte.

Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat Eva thuis was geweest! Had ze al die tijd al op haar kamer gezeten of was ze toevallig net thuis gekomen? Dat tweede leek me logischer, anders was ze wel eventjes gedag komen zeggen, toch? En waarom had ze zich zo gekleed? Droeg ze dit altijd als ze ging slapen, of verwachtte ze nog iemand? Haar vriendje misschien? Mijn ogen schoten geschrokken naar het bed, maar tot mijn opluchting zag ik dat het leeg was.

Plotseling kwam Eva weer in beweging. Ditmaal drukte ze de sigaret tussen haar lippen en zette ze zich af tegen de vensterbank. Even was ik bang dat ze zich zou omdraaien, maar gelukkig veranderde ze alleen van houding. Met de dunne vingers van haar linkerhand veegde ze de haren uit haar gezicht en achter haar oor, op een gracieuze manier zoals alleen vrouwen dat kunnen doen. Het maanlicht reflecteerde nu op haar wang en hals, en liet haar gepolijste huid glanzen zoals het licht van de keukenlamp dat zojuist nog bij haar overgrootmoeders servies had gedaan. Het geheel zag er zo broos en breekbaar uit dat ik bang was dat het meisje in duizend stukjes uit elkaar zou vallen, als ze iets te hard met haar elleboog tegen het raamkozijn zou stoten.

Maar dat gebeurde niet. Eva bleef alleen maar strak voor zich uit staren. Een tafereel dat uitsluitend werd doorbroken wanneer ze om de zoveel tijd de sigaret naar haar mond bracht, er een trekje van nam en dan de rook weer uit haar mond liet ontsnappen. Het was als een vastgelopen videoband, die iedere halve minuut weer even in beweging kwam, om vervolgens na een paar seconden opnieuw vast te lopen. En ik weet niet precies waarom ik naar deze film was blijven kijken, ik wist niet eens hoe lang ik hier al stond! Maar er was iets aan de situatie dat me intrigeerde, wat ervoor zorgde dat ik wilde blijven kijken!

Was het de maneschijn die haar gladde huid voorzag van een heldere witte gloed? De manier waarop de onderste rand van haar nachtjapon sierlijk langs haar heupen fladderde, op dezelfde manier waarop haar steile zwarte haren dat deden rond haar armen en schouders? Of was het misschien de elegantie waarmee ze de rook tussen haar lippen door naar buiten blies? Melkachtig wit wanneer hij haar mond nog maar net had verlaten, maar steeds dunner naarmate hij door de duisternis werd opgeslokt, om uiteindelijk onverbiddelijk door de wind te worden meegevoerd.

Achter me hoorde ik het gedempte geluid van bestek dat op de grond viel, en plots drong het weer tot me door waar ik was: het knusse appartementje op de derde etage van een flatgebouw in Amsterdam Oost. Waarschijnlijk had Mieke een mes of een vork op de grond laten vallen bij het afruimen van de tafel, terwijl Frank met zijn roodgloeiende wangetjes nog één laatste keer zijn wijnglas volschonk. Zijn gebalde vuisten op tafel en een tevreden grijns onder zijn dikke borstelsnor. En het was dat beeld dat me onbewust nogmaals deed terugdenken aan die ene dag…

‘Ze lijkt niet echt op me, hè?’, had Frank gevraagd toen Mieke en de kleine Eva weer naar huis waren vertrokken. Ook toen had zich een mysterieuze grijns op zijn gezicht afgetekend en waren zijn wangen roodgloeiend, al kwam het die keer niet door de alcohol maar door de hitte. ‘En laten we eerlijk zijn, van Mieke zal ze die zwarte haren ook wel niet hebben!’ Ik had niet goed geweten wat ik daarop moest antwoorden, maakte Frank een grapje? Wilde hij zien hoe ik zou reageren? Uiteindelijk had ik besloten om wijselijk mijn mond te houden en te wachten tot Frank weer het woord zou nemen. ‘Nee maar even serieus Theo. Je had het waarschijnlijk al wel gezien, maar Eva is niet écht van ons tweeën… We hebben haar geadopteerd toen ze nog maar anderhalf jaar oud was. Oorspronkelijk komt ze uit Colombia.’

En het was dat moment dat ik me plotseling had gerealiseerd waarom Frank zo geïnteresseerd was geweest in mijn proefschrift! Mijn onderzoek had namelijk betrekking op de menselijke voortplanting; meer specifiek vragen omtrent de vruchtbaarheid van mannen en vrouwen. <~ ~> Frank en Mieke waren er samen nooit in geslaagd om zwanger te geraken, en derhalve waren ze overgegaan tot adoptie. De puzzelstukjes vielen op hun plek!

Opnieuw klonk in de verte het gerinkel van bestek, ditmaal begeleid door Franks bulderende dronkemans lach. En daar waar Eva al die tijd in stilte, haast bewegingsloos, voor zich uit had gestaard, draaide ze zich nu plotseling om! Haar ogen werden groot toen ze mij zag staan en geschrokken gooide ze de sigaret uit het raam. “Ik- Ik was niet aan het…!”, maar de woorden stokten in haar keel toen ze zag dat er een onbekend gezicht in haar deuropening stond.

Ik op mijn beurt stond aan de grond genageld toen het meisje haar hoofd mijn kant op had gedraaid, en probeerde nu zenuwachtig mijn excuus te maken: “Oh s-sorry ik eh… ik was op zoek naar de wc!” Maar mijn woorden klonken hol en ongeloofwaardig.

Zo stonden we zeker een halve minuut tegenover elkaar zonder dat er iemand iets zei. Twee onbekenden die in stilte een oordeel vormden over de ander. Maar juist op het moment dat ik me wilde omdraaien begon Eva weer te praten: “U moet Theo zijn… Theo Verkerk? Mijn vader heeft me veel goede dingen over u verteld.” Haar stem was zacht en aangenaam om naar te luisteren. En ik voelde dat ik in een beetje begon te blozen. “Klopt het dat u binnenkort gaat promoveren?”

“Ik eh… ja, als het goed is wel ja…”, antwoordde ik zo rustig mogelijk, maar mijn hartslag ging als een razende tekeer. Van voren zag Eva er nog veel prachtiger uit dan ik al dacht! Haar ogen waren twee pikzwarte glimmende kralen die mij vriendelijk aankeken, haar kleine mond had volle rode lippen en het kanten jurkje verschafte mij uitzicht op de bovenkant van haar ronde borsten. Het was in geen enkel opzicht een gepaste outfit om een vreemdeling mee te woord te staan, maar dat leek Eva niet te deren.

“Nou, gefeliciteerd dan alvast…”, zei het meisje dromerig. “Oh, ik ben Eva trouwens!” Ze deed een stap bij het raam vandaan en stak haar hand naar me uit, hetgeen ik opvatte als een uitnodiging om dichterbij te komen. Haar vingers voelden koud en klam in mijn handpalm, maar haar huid was zacht en haar handgreep ferm. “Kunt u mijn vader alstublieft niet vertellen dat ik rook trouwens? Hij weet niet echt dat ik…” Ze maakte haar zin niet af maar hield alleen het pakje Marlboro sigaretten omhoog. De glimlach die ermee gepaard ging was zo betoverend dat ik helemaal vergat om antwoord te geven. Twee rijen sneeuwwitte tanden werden zichtbaar tussen haar rode lippen en haar zwarte pupillen begonnen ondeugend te twinkelen. Omdat mijn reactie uitbleef pakte ze een sigaret uit het doosje en liep daarmee opnieuw naar het raam. Met haar handen beschermde ze het vlammetje van de aansteker tegen de wind en tegelijkertijd inhaleerde ze diep, waardoor het uiteinde van de sigaret felrood opgloeide.

Hoe oud was dit meisje eigenlijk? Zestien, zeventien jaar misschien? Ouder dan achttien kon ze in ieder geval niet zijn. Ik wist dat ze nog op de middelbare school zat.

Maar ongeacht haar jonge leeftijd wond ze me ontzettend op, zoveel was inmiddels wel duidelijk! Toen ze voor me stond had ik de nodige moeite moeten doen om niet naar haar grote borsten te kijken! En op het moment dat ze zich weer had omgedraaid drukten haar volle ronde billen tegen de onderkant van haar jurkje en had ik achter de witte doorschijnende stof de contouren van een zwarte string ontdekt! Een vreemde kriebel woelde in mijn onderbuik en mijn half-erecte penis drukte pijnlijk tegen de rits van mijn spijkerbroek.

Opnieuw was er een langdurige stilte gevallen, en ik besloot deze gelegenheid aan te grijpen om terug te keren naar de woonkamer. Frank en Mieke zouden zich onderhand wel afvragen waarom ik zo lang wegbleef. En wat zouden ze dan wel niet denken als ik in deze schemerige slaapkamer met hun schaars geklede dochter stond te buurten? Ik draaide me om en wilde juist de kamer verlaten toen Eva’s stem opnieuw achter me klonk: “Wordt u dan ook een professor?”

Ik draaide me om en zag dat Eva me nieuwsgierig stond aan te kijken. Zittend op de vensterbank, met de gloeiende sigaret tussen haar wijs- en middelvinger, terwijl ze net een wolkje rook langs haar mondhoek naar buiten blies. “Mijn vader is ook gepromoveerd en die is nu professor”, verduidelijkte ze op een relaxte toon, alsof ik een goede vriend was die ze al jaren kende.

“Ehm nee, professor wordt je allen als je een hoogleraar bent, ik word gewoon ‘doctor’. Als mijn onderzoek wordt goedgekeurd tenminste…”

“Oh, en waar doet u dan onderzoek naar?” Eva sprong behendig van de vensterbank en landde met haar blote voetjes op de houten vloer. De zoom van haar nachtjapon wapperde langs haar benen en haar boezem bewoog in kleine schokjes op en neer toen ze opnieuw naar me toe kwam gelopen.

“Zeg maar ‘je’ hoor… En feitelijk doe ik ongeveer hetzelfde onderzoek als je vader. Dus simpel gezegd heeft het te maken met de menselijke voortplanting.”

“Seks dus?” Eva had haar antwoord razendsnel paraat gehad, en nam het woord in de mond alsof het amper een betekenis mocht hebben. Zich blijkbaar niet realiserend hoe ongemakkelijk dit gesprek voor mij begon te worden.

“Nou ehm… de menselijke voortplanting houdt wel iets meer in dan alleen… dat. Mijn onderzoek gaat bijvoorbeeld vooral over vruchtbaarheid…” Ik had gehoopt dat ik hiermee haar vraag voldoende had beantwoord, maar Eva bleef me vragend aankijken. Zachtjes heen en weer wippend op haar tenen. “Ik eh… om even een voorbeeld te noemen…”, een mengeling van sigarettenrook en zoete parfum prikte in mijn neus, en ik vond het steeds moeilijker om me op mijn verhaal te concentreren, “ik w-wilde onderzoeken of er een verband is tussen de vruchtbaarheid bij vrouwen en b-bijvoorbeeld de omvang van de baarmoeder…”, haar grote zwarte ogen keken me nog altijd geïnteresseerd aan en haar ronde wangetjes glommen in het licht van de maan, “of de lengte van de eierstokken…”, haar rode lippen hadden zich gevormd tot een sympathieke glimlach en het viel me plotseling op dat ze een piepklein moedervlekje had onder haar rechter mondhoek. God, wat was dit meisje mooi! “of… de grootte van de borsten…”

Bij dat laatste woord schoten mijn ogen ongewild naar beneden! Het topje van Eva’s nachtjapon was versierd met kleine witte bloemachtige figuurtjes. En ik weet niet of ik het me verbeeldde, maar ik dacht daarachter de contouren van haar donkere tepels te kunnen onderscheiden. Ik dacht zelfs twee minuscule puntjes te zien op de plek waar haar tepels tegen de dunne witte stof aandrukten! Mijn hart klopte in mijn keel en mijn benen begonnen te trillen. En dat werd alleen maar erger toen ik merkte dat Eva me inmiddels lachend stond aan te kijken! Ze had haar witte tanden ontbloot en haar grote ogen naar me opgeslagen.

“Dus u kunt aan mijn borsten zien of ik vruchtbaar ben?”, vroeg het meisje nieuwsgierig, terwijl ze haar handen op haar borsten legde en die zachtjes tegen elkaar aan drukte. Opnieuw was ze razendsnel geweest met haar wedervraag, maar haar toon verried geen enkel sarcasme. Ik begon nu echt te zweten en wist mezelf even geen houding te geven…

“Z-Zo simpel is het n-nou ook weer niet! Ik w-weet niet of…-”

“Wilt u ze zien?”

Ik had geen enkele kans om bezwaar te maken. Nog voordat ik doorhad wat er gebeurde had Eva haar topje vastgepakt en liet ze de dunne stof van haar schouders glijden. Het jurkje gleed langs haar armen omlaag en kwam pas tot stilstand ter hoogte van haar middel.

Ik slikte.

Eva’s borsten waren werkelijk perfect! Zo ontzettend mooi dat er waarschijnlijk geen woorden toereikend zouden zijn om ze te beschrijven! ‘Jong en strak’, ‘vol en rond’, ‘groot en stevig’; het waren slechts enkele omschrijvingen die bij me opkwamen, maar die de geweldige perfectie van haar boezem in de verste verte niet konden benaderen! Haar tepels waren inderdaad donker van kleur en stonden fier naar voren gericht. En de omvang van haar buste leek amper te rijmen met haar schattige voorkomen. ‘Was het echt mogelijk dat zo’n jong en onschuldig meisje al zulke perfecte tieten had?’

“Ze zijn écht hoor!”, zei Eva lachend, waarbij ze haar borsten omhoog tilde en ze op die manier leek te wegen in haar handpalmen. Blijkbaar had ze mijn gedachten gelezen. Of misschien was de verbazing gewoon van mijn gezicht af te lezen. “Hier, voelt u zelf maar!” Ze pakte mijn handen vast en drukte die zonder enige aarzeling tegen de welving van haar prachtige boezem. Bij de aanraking met haar zachte huid, die onder de druk van mijn vingertoppen inderdaad heel natuurlijk meegaf, woelde een gelukzalig gevoel in mijn borstkas en begon mijn kloppende erectie te steigeren in mijn strakke spijkerbroek.

Een even triomfantelijke als ontwapenende glimlach had zich rond haar lippen gevormd toen Eva na een paar seconden vroeg: “Dus wat denkt u ervan, professor… (dat laatste woord sprak ze op zo’n manier uit, dat ik niet zeker wist of het nu verleidelijk of juist plagend bedoeld was) …zijn mijn borsten groot genoeg?”

Ik had haar duizend dingen willen antwoorden. Dat ik toch echt geen professor zou worden maar ‘gewoon’ doctor, dat haar borsten de mooiste waren die ik ooit had gezien of dat ze zich geen enkele zorgen hoefde te maken over haar vruchtbaarheid. Maar ik was volledig verlamd! Mijn keel was kurkdroog en ik kon alleen maar sprakeloos toekijken hoe het meisje zich lachend omdraaide, behendig het jurkje weer over haar schouders heen trok en terugliep naar het open raam. Op het moment dat de maneschijn weer vat kreeg op haar prachtige lichaam begon ze opnieuw te gloeien alsof zij zelf in een bron van licht was veranderd. Haar blote voeten tippelden geluidloos over de houten vloer, haar brede heupen schommelden sierlijk heen en weer en met haar rechterhand streek ze door haar lange zwarte haren, die daardoor over haar half ontblote rug heen vielen. Tot slot stopte ze de sigaret, die ze al die tijd in haar hand had gehouden, tussen haar lippen en leunde ze een stukje voorover uit het raam. Alsof ze daar de hele avond zo had gestaan.

- Bam! - Op de gang klonk het geluid van een dichtslaande deur - Als ik hier nog weg wilde komen, dan moest ik nu gaan! Ik zou net doen alsof er niks was gebeurd. Terugkeren naar de woonkamer en mijn excuses maken dat ik zo lang was weggebleven. ’Sorry, beetje last van mijn maag. Ik was even vergeten dat ik geen zalm mag eten… Nee, niks ernstigs hoor! Ik voel me alweer stukken beter!’, zou ik zeggen. En dan zou ik Mieke helpen met het laatste beetje afwas, een laatste glaasje wijn nuttigen met Frank. En we zouden de avond afdoen als een groot succes, gaan slapen, en morgenvroeg zou niemand meer weten wat zich hier allemaal had afgespeeld.

En dat was waarschijnlijk ook hoe het zou zijn gegaan. Ware het niet dat er iets gebeurde dat ik (en gezien haar reactie ook Eva) totaal niet meer had zien aankomen: er werd op de deur geklopt!

“Eva…?” Het was de brommende stem van Frank! De deur stond nog op een kier, en ik zag dat een langwerpige schaduw de kamer in viel. Geschrokken keek ik naar het meisje voor het raam, maar blijkbaar was zij net zo verrast door de situatie als ik! Ze gooide paniekerig haar sigaret naar buiten en legde haar wijsvinger tegen haar lippen, ten teken dat ik geen geluid mocht maken.

“Eva, schatje…”, opnieuw tikten de knokkels van Frank zachtjes tegen de slaapkamerdeur, “ben je nog wakker?” De deur werd langzaam met een piepend geluid open geduwd, waardoor er nog meer licht vanuit de gang naar binnen viel en Franks grote schaduw nu duidelijk op het parket zichtbaar was.

“Oh papa wacht even! Ik ben nog niet…-”, sputterde Eva tegen, maar het was al te laat! Frank duwde de deur nog wat verder open en stapte de kamer in. Omdat ik geen andere mogelijkheid zag om mezelf te verstoppen sprong ik achter de deur en drukte ik mijn rug tegen de muur. Met ingehouden adem en een hartslag van 180 hoopte ik uit alle macht dat Frank me niet zou ontdekken!

“Oh, hé schatje….”, mompelde Frank bij de aanblik van zijn dochter. Blijkbaar niet verrast door de manier waarop ze was gekleed. “Heb jij Theo misschien gezien?” Er hing een penetrante alcohollucht om hem heen en ik vroeg me plotseling af hoe lang ik wel niet was weggeweest! Had Frank die hele wijnfles in zijn eentje soldaat gemaakt?

“Ik eh… nee. Misschien is hij al gaan slapen?”, hoorde ik Eva zeggen. Ik hoorde aan haar stem dat ze gespannen was, maar gelukkig had Frank niets in de gaten.

“Hmm ja, ja… Dat zal wel inderdaad…” Hij sprak onmiskenbaar met een dubbele tong. De klinkers werden half ingeslikt en het einde van zijn zinnen waren amper nog verstaanbaar. En al die tijd stond ik verscholen achter de deur, met een hand voor mijn mond geslagen om mijn ademhaling te dempen! “Ja… Theo zag de hele avond al wat bleekjes…”, mompelde Frank opnieuw.

Het bleef een tijdje stil in de kamer. En het enige wat ik hoorde was de wind van buiten en de zware ademhaling van Frank. Waarom ging hij niet weg? Zou hij Eva niet geloven en stond hij nu met samengeknepen oogjes de schemerige kamer af te speuren?

Geschuifel. Het gerinkel van metaal en vervolgens het geluid van stof dat op de grond viel. “Je ziet er weer prachtig uit, meisje. Ik ben blij dat je onze afspraak niet vergeten bent…”, zei Frank op een zachtere toon dan daarnet, maar toch zo plotseling dat ik ervan schrok!

“Papa, wacht even! Kan dit niet een ander keertje? Ik…-”

“Kom nou, schatje…”, snoerde Frank haar de mond. “Ik heb de hele avond aan je zitten denken. Je laat je arme vader nu toch niet in de steek?” – Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst, en héél voorzichtig kwam ik een stukje naar voren om te zien wat zich achter de deur afspeelde. Ik zag eerst Eva; haar lange zwarte haren, de rondingen van haar billen onder de witte nachtjapon, haar lange slanke benen… En vervolgens, toen ik nog wat verder naar voren boog, de grote hand van Frank die zijn dochter teder over haar wang streelde, en haar grote ogen die vragend naar hem terug keken.

“Maar papa, wat nou als…-”

“Shh, stil maar schatje…”, onderbrak Frank haar opnieuw. Zijn linkerarm zwaaide plotseling naar links, en raakte op een haar na mijn gezicht! Geschrokken deinsde ik achteruit en viel ik weer met mijn rug tegen de muur. Franks dikke vingers hadden de deur omklemt en hielden die nu trillend vast. “Maak je maar geen zorgen, mama ligt al in bed…” Opnieuw hoorde ik geschuifel, in combinatie met Frank z’n zware ademhaling. “Echt, niemand zal ons betrappen schatje. Dat beloof ik…”

Met zijn linkerhand duwde hij nu de deur dicht, wat andermaal gepaard ging met een piepend en krakend geluid. En zo keek ik van het ene op het andere moment recht tegen Frank zijn rug aan! Of moest ik zeggen, ‘tegen zijn dikke harige billen’?! De donkerblauwe pantalon die hij eerder op de avond nog zo hoog had opgetrokken, lag nu op zijn enkels. Eva zat voor hem op de grond, op haar knieën. Haar gezicht ter hoogte van zijn kleine stijve pik, die maar ternauwernood onder de dikke bierbuik vandaan kwam. Haar kin werd strak omklemd door zijn rechterhand en met haar grote ogen keek ze hem nog altijd indringend aan.

“Hmm, wat ben je mooi…”, gromde Frank tevreden. Zijn rechterhand had haar kin losgelaten en streelde nu over haar wang, langs haar oor en door haar glanzende zwarte haren. Eva beet verleidelijk op haar onderlip en opende toen langzaam haar mond, terwijl Frank tegelijkertijd zijn hand op haar achterhoofd had gelegd en haar lieve gezichtje in de juiste richting duwde.

“Zo…”, gromde hij zachtjes, “…laat nu maar eens zien waarom je papa’s kleine meisje bent…”