Ik had een nieuwe hobby gevonden. Was ook een beetje klaar met alles wat me de laatste tijd had bezig gehouden. Oh het nou school was of meisjes. Het boeide me even niet zo heel veel meer. Gisterenavond was knettergek en ik wilde het eigenlijk niet geloven. Ik liet het maar even. Melissa zou ongetwijfeld in de war zijn en Mirjam is gewoon harstikke gek. Ik zocht ook een nieuw hobby misschien. en had die dus gevonden. Eentje die veel tijd roofde. Ik had op internet gezocht naar een oude racefiets, en kon die 2 straten verderop ophalen voor een paar tientjes. Gelijk al ging ik naar de dichtstbijzijnde fietsenwinkel en haalde ik winterbandjes en liet ik hem even snel nakijken. De fiets werd op 40 jaar geschat daar. Het maakte me niet uit. Diezelfde middag reed ik nog de brug over naar Papendrecht en verdween ik voor een paar uur in de polder. Totaal onvoorbereid op het koude en natte weer, en ik dacht zelfs een paar keer bijna dood te gaan daar ter plekke. Ik probeerde nog tevergeefs aan te klampen bij een paar anderen wielrenners die ik tegenkwam. Ik droeg nog een helm, maar voor de rest had ik me niet gewaagd aan wielerkleding. Leek me wat ver gaan. Ik had het wel echt koud. Maar goed. Het was leuk en ik begon me er in te verdiepen omdat ik ook wat minder wilde tekenen, wat ik anders deed in m’n vrije tijd. En als ik tekende, dan tekende ik toch nog altijd die ene, die ik liever niet tekende meer. Ik leerde m’n focus te verleggen. Zeker in deze vakantie nog. Het was niet het beste seizoen om me in de sport te verdiepen, want koers was er eigenlijk niet meer. De ronde van Lombardije kon ik nog meepikken, wat een klassiekertje bleek te zijn in de sport. Ik had nog nooit naar wielrennen gekeken, de Tour kon me ook echt nooit wat schelen. En in eerste instantie wist ik ook echt niet waar ik nu naar aan het kijken was. zelf op de fiets zitten was leuk, okay, maar dit? Ik wist het niet. Ik kwam er al vrij snel achter dat het Vlaamse commentaar leuker was dan het Nederlandse. Op m’n laptopje hield ik het dan ook wel uit, en hoorde ik allerlei termen voorbij komen zoals ‘’vlas plat’’, ‘’surplace’’ en ‘’chasse patate’’. Geen idee waar ze het over hadden, maar ik vond het wel geinig. Ik ontdekte ook echt iets. Het tactisch vernuft wat nodig was voor de overwinning overtrof eigenlijk m’n verwachting bij de sport, en begon duidelijk verschil te zien tussen het toeschouwen en het uitoefenen. Het was een teamsport die ik alleen deed. Het kon ook makkelijk alleen als je geen wedstrijden rijd. En ik vond het heerlijk om alleen te zijn. Eerlijk waar. Was het ook wel gewend natuurlijk. Zeker ook op school was ik vaker alleen tegenwoordig dan samen. De pauzes met Melissa waren alweer voorbij, en het leek zelfs ver achter me te liggen. Die gehele vakantie ben ik alleen geweest. Bewust. Om na te denken. Thuis of op de fiets. Dat maakte niet uit verder. Ik werd verder ook niet opgezocht door Melissa of Mirjam. Dat zei al genoeg in mijn ogen. We waren veel te ver gegaan. Zij waren veel te ver gegaan. Het was nog altijd geen spelletje. Wat de twee gedreven had, was me nog altijd een raadsel. Zover ik wist mocht Mirjam Melissa helemaal niet. En dan zoiets afspreken, of hoe je het ook wilt noemen… Kon me ook nog wel indenken dat Mirjam gewoon een trucje had uitgehaald om haar zin te krijgen en zo Melissa bespeelt had, die ondanks dat ze zo mooi en populair was, ook zo onzeker was. juist doordat ze zo mooi was misschien wel. maar ja, alle meisjes uit m’n klas waren vaker onzeker dan zelfverzekerd. Alle meisjes waren mooi. En ook dat leerde ik. De wereld was groter. Ik werd ouder. Ik liet wat achter, en focuste me dan ook op de toekomst. Maar daar was ik nog niet. En ik kon wat achter me lag ook nog altijd moeilijk achterlaten. Het was alsof je uit het peloton wegfietste op zoek naar de kopgroep. En dan blijf je een tijdje hangen. Alleen in niemandsland. De kopgroep blijft voor je rijden en het peloton achter je. Niets komt dichterbij. Alsof je twijfelt. Maar eigenlijk kan je gewoon nog niet harder. Nog niet. Het peloton was mijn pubertijd, en het volwassen zijn was de kopgroep. Ik wilde volwassen worden en was daar ook al bijna. Maar het lag nog ver voor me, en kwam niet echt dichterbij. De kopgroep fietste daar nog te hard voor. En het peloton lag dan altijd te dreigen niet ver achter me, klaar om me weer op te slokken. En ik moest gewoon doorfietsten. Door gaan. Dat noemen ze in het koersjargon dus een chasse patate. Dat had ik al geleerd zover. Het was nog maar een kwestie van tijd. Op de kopgroep valt stil en ik kan aanklampen, of ik val stil en word gegrepen door het peloton. Ik zie het vanzelf wel.

En ondertussen ging het leven gewoon door. En school ook. En achteraf zag je dan wel of je inliep op de kopgroep, of toch een beetje werd ingehaald door het peloton. Maar genoeg over wielrennen. We hadden Frans. Op een woensdag. Moesten weer wat in groepjes doen, en ik haatte dat nu wel een beetje. Was ook slecht in Frans. Echt heel slecht. Had er totaal geen gevoel voor. Was nog erger dan m’n Duits. Hadden de opdracht gekregen om in onze vrije tijd, wat al erg genoeg was, op zoek te gaan naar iets Frans in Dordrecht… wist niet waar ik moest zoeken of beginnen. Maar het was wel een leuke afwisseling, eerlijk gezegd. Ook even wat anders weer. Toch wel. En met andere mensen, dat vooral. Het was de 3e week van November, en de zon scheen zowaar deze week. Was zelfs aangenaam. Een graad of 15 en weinig wind. Op de woensdag, laat in de middag omdat ik nog wat lessen had die de rest niet hadden, liepen we dan door de stad. 2 jongens, 2 meisjes. Was toevallig. En toevallig ook erg gezellig al vrij snel. Wat ik niet verwacht had. die andere jongen, Dylan is zijn naam, is nogal een pannenkoek. Een blower. Alternatief, lui, rebels, maar dan op de minst interessante manier. Niet echt een vriend mij, en ook geen vage bekende zelfs. Maar goed, hij deed wel wat z’n best. Dord was ook echt zijn stad. Een stad voor dit soort types ook. Maar zelfs een jongen als Dylan, een jongen van deze stad, wist niet waar we moesten beginnen. Aan Alyona hadden we ook niets. Voor de duidelijkheid, dus een meisje. Van Russische afkomst. Volgens mij een dochter van een manager van een tak van een Russisch bedrijf uit Rotterdam. Kende haar niet goed, was wel een beetje verliefd op haar. Iedereen wel eigenlijk. Jongens dan. Klein, mooi en verlegen. En ze had dat accent mee. Vond ik zelf in ieder geval heel erg aantrekkelijk. Maar ook zij wist niet waar we moesten beginnen verder. Zij kwam ook niet uit Dordrecht volgens mij. Maar goed. De ander was Dani. Ook een zeer aantrekkelijk meisje naar mijn mening. Dani; niet als de voetballer, maar op zijn Engels. Overigens geen buitenlandse afkomst, maar gewoon hier uit Dordrecht. Natuurlijk wel welgesteld. Anders zat je niet bij ons op school. Maar zij was ook wel een beetje het type wat dat moest laten weten aan iedereen. Een tikkeltje arrogant, en eigenlijk vond ik dat wel lekker aan haar. Ze kon ook zo arrogant kijken. En dan, bij mij dan in ieder geval, kwam een beetje het scenario naar boven van het verwende meisje wat eens een lesje geleerd zou moeten worden, als je begrijpt wat ik bedoel. De opdracht deed me in die zin dan ook al goed door in ieder geval m’n gedachten te verzetten naar deze 2 ‘nieuwe’ meiden. Niet dat ik indruk maakte, op mijn beurt. Ik was gewoon stil. Een beetje onder de indruk ook maar vooral ook uit m’n doen. Was toch die wat eenzame jongen uit die stille hoek van de klas. Wel voor hun dan. Dat merkte ik gewoon. En zelfs de stoner Dylan, leek een beetje op me neer te kijken, om wat voor reden dan ook. Maakte voor de rest ook niet uit. Overigens faalden we deze middag hard. Het was ons niet gelukt iets van Franse afkomst te vinden en daar in het Frans een verhaaltje over te vertellen. We kwamen niet verder dan een cursusgebouw waar ze Franse les gaven. Hadden we niets aan, was niet de bedoeling. En dat leidde tot een extra opdracht, die vrijdag hierop volgend. We moesten een presentatie houden over Avignon. Wat ik leuk vond, maar ook hier wisten we niet hoe te beginnen. Ik zou een tekening maken van het Pauselijk paleis, terwijl Dylan en Dani het verhaaltje zouden doen. Alyona zou het verrijken met muziek, of iets. We waren geen sterk team... En ik en Alyona zakten zelfs weer. Dylan en Dani deden nog wat Frans. Mijn tekening was mooi en de muziek was wel gepast, maar er was niets Frans aan natuurlijk. En toen kregen we weer een opdracht. Ik en Alyona dan. Kregen nog de keuze om het alleen te doen, of samen. ,,Alleen dan maar?’’ stelde ik voor aan het einde van die les in het bijzijn van de leraar, aangezien het samenwerken mij nog geen succes had opgeleverd. Was ik degene geweest die geluld had, dan stond ik hier nu niet. ,,Waarom? Wil je niet met mij samen meer werken dan?’’ vroeg ze dan wat tuttig. Ze had dat accent wel, maar niet de stem. Haar stem was juist zacht en lief. En ze verbaasde me dan ook. Ik durfde toen niet meer alleen te gaan, bang dat ik haar misschien zou kwetsen. Maar was verbaast omdat ik niet echt het idee kreeg dat zij dat dan wel wilde juist. Voor woensdag moesten we dan weer wat in elkaar draaien. Zat tijd nog.

We hielden contact. Moesten weer over iets lullen en mochten nu zelf weten wat. En de leraar vond het grappig om dan de muziek en het tekenen te laten combineren hiervoor. We mochten zelf weten wat verder, maar hadden gelijk al geen idee wat te doen. Ik mocht niet tekenen in ieder geval, maar het onderwerp moest er mee te maken hebben. Het lach erg voor de hand overigens, maar we zagen het nog niet meteen. Hoefde ook niet meteen. Zouden maandag wel kijken, was het idee. Die avond nog trof ik haar op een terrasje aan, zoals wel vaker als we op stap waren met de klas. Alle bekenden waren er deze avond. Het lekkere weer had de terrashouders aangespoord het terras te openen en te verwarmen met die gloeikachels. In een hoek zat Mirjam. We ontliepen elkaar, wat me natuurlijk wel deed afvragen waarom zij mij nou ontliep. In een hoek daar niet ver naast zaten dan Patricia en Melissa. Ook ik en Melissa ontliepen elkaar. Ik zat in m’n eigen hoek. Niet alleen. Met Bas en Maarten. Leuk dat zij er ook weer een keer waren. Wij zaten helemaal aan de andere kant, en terwijl met de tijd de rest naar binnen vertrok bleven wij als 3 van de laatsten buiten zitten, waar het toch wel erg koud werd op den duur. Maar binnen was het druk. Daar hielden we niet van. Ik vroeg hun wat ze van Alyona vonden. Had hun verder niets verteld over mijn avontuurtje voor de vakantie in het zwembadhokje. Geen woord. Ging ze ook niets aan. Ze haalden echter een beetje nonchalant hun schouders op bij mijn vraag, en ik zei ze op mijn beurt dat ik haar wel spannend vond, en legde vooral het Russisch er dik bovenop door met zo’n zelfde accent te praten vanaf dat moment. Zij zat toch binnen. Dacht ik dan… we hadden aardig wat gedronken en vrij loslippig deden Maarten en Bas niet veel later mee en gingen we best wel wat ver, wat betreft het belachelijk maken van het land en hun accent, in het Nederlands. Onschuldig, eerlijk waar. Maar het werd niet gewaardeerd. Bleek ze al die tijd een tafeltje achter me te zitten al… ik werd aangetikt door een vriendin van haar, met de vraag of ik toch even wilde minderen. Ik schrok natuurlijk, maar wist niet eens hoe ik me moest verontschuldigen naar haar toe. Wilde het nog bijna met het accent op m’n tong doen. Dat ging net goed gelukkig. Alyona keek me niet eens aan, en dit beloofde natuurlijk niet veel goeds. Ze ging naar binnen, en pas een uur later toen ze alleen het terras verliet, had ik het in me om m’n excuses normaal aan te bieden. Bas en Maarten hadden een uur hard gelachen om mij, waar ik me vooral schaamde. Alcohol… dus haastte ik me snel naar haar toe. Niet alleen omdat ik een eikel was, maar ook omdat ik haar nodig had. zoals ik al zei: Frans was niet m’n beste vak. ,,Hey, Alyona.’’ Riep ik haar dan zacht toe, een straatje verder. We stonden onder een lantaarnpaal die de rest van de straat donker waande. Ze stopte overigens meteen en keek me nog redelijk lief aan. ,,Sorry van daarnet, echt waar. Ik wist het niet, maar dan nog was het dom.’’ Zei ik haar snel. Ze liet haar lichaam een beetje draaien. Ze had een zwarte jas aan. Zo’n vuilniszakjas. Met bontkraag, je kent die dingen wel… ,,Het geeft niet.’’ Zei ze dan lief en ze lachte naar me. ,,Ik vond dat ook niet erg.’’ Zei ze daarna. ,,Zo keek je wel. ik schrok me kapot.’’ Kwam ik haar dan tegemoet. Ik had het idee dat ze het wat bagatelliseerde omdat het misschien wel vaker voor komt of zo. Maar ik zat er weer eens lekker naast zoals altijd, de laatste tijd. ,,Wat je daarvoor zei. Daar schrok ik van.’’ Zei ze toen ook zachtjes. ,,daarvoor?’’ vroeg ik mezelf en haar hardop af. Ik wist het niet meer. ,,Je vind me leuk.’’ Zei ze toen zacht. Nog zachter. En ze kroop bijna weg in haar jas. Ik schoot in de lach. ,,Ja… nou. Ja?’’ ik kwam er weer goed en duidelijk uit. ,,Nee, ben niet zo van de relaties.’’ Zei ik toen. om mezelf te beschermen. Was er nog niet aan toe, en kreeg toch het idee dat ze het echt niet erg vond dat gehoord te hebben. ,,Nee, geen relatie. Maar geeft toch niet.’’ Zei ze dan heerlijk Oosters. ,,Nee, dat geeft ook niet.’’ Ik bleef nuchter. ,,Maar wilde alsnog m’n excuses aanbieden.’’ En ik probeerde er over heen te praten. Echt waar hoor, als je Alyona, met haar gekke naam, kon zien, dan zou je op slag verliefd worden. Maar op dit gebied was ik toch wel al een tijdje het padje kwijt. Dus nee, ik had hier tegelijkertijd geen zin als dat ik dat wel had. ,,Wil je me niet kussen?’’ vroeg ze toen ook nog, met een verlegen lach en een stem die nauwelijks hoorbaar was. Ik gebruikte het woord ‘’kussen’’ altijd. ze was zo rood… ik moest er om lachen. ,,Jawel. Onder anderen.’’ Lachte ik dan brutaal terug, en liet me toch even gaan. ,,Maar, beter van niet. Moeten nog samen werken.’’ Gaf ik dan diplomatiek als reden. ,,Daarna dan maar. Ga ik nu naar huis.’’ Zei ze dan vlug alsof het haar koud liet verder, en ik stond dan weer alleen daar. En ik vroeg me toch wel af of ik nou goed gehandeld had of dat ik een kans had laten liggen. Want vrouwen, of meisjes dan in mijn geval, begreep ik toch echt nog niet. Voor geen ene meter.

Alyona was een kindje van rijke ouders. Dat liet ze elke dag zien. Maar ze was niet zo arrogant als bijvoorbeeld een Dani. Ook Mirjam kon heel arrogant uit de hoek komen. Meestal tegenover andere meiden in haar geval. Ook vooral uit jaloersheid, denk ik. Maar goed, Alyona was zo niet. Ze had me gevraagd of ik op de maandag avond wilde afspreken. Voor Frans natuurlijk. Al twijfelde ik daarover. Ik hoopte hier al wel stiekem op. en het ging allemaal snel, maar had zelfs gehoopt dat ze me al eerder gevraagd had. maar ze deed het pas die maandag. Zelf durfde ik haar niet te vragen. Voor wat dan ook. Ze zei dat ze wat tijd over had na school, en wilde een paar blokken verderop afspreken in een koffiehuis. Ze had een goudenhorloge om, meerdere gouden ringen ook, en zelfs de poten van haar zonnebril waren goudkleurig. Een zonnebril die ze droeg, omdat de zon nog steeds scheen. Een kettinkje hing om haar slanke hals heen en was zichtbaar omdat haar designer hemdje ietsjes open stond. Verder was daar niets te zien. Absoluut niet zo’n typische Russische bimbo. Helemaal niet zelfs. Als ze haar mond had gehouden, zou je het ook niet vermoeden dat zij niet Nederlandse is. Maar zoals ze er uit zag… zoals ze er bij liep… pff, ik weet het niet hoor, maar het hoefde van mij allemaal niet. Het was niet alleen zij natuurlijk, maar met haar afkomst, en het geld, nam ze het wel heel letterlijk. Er moest gezien worden dat ze rijk was. of dat haar ouders dan rijk waren. En ik denk dat het misschien nog niet eens vanuit haar zelf kwam. Zelf gedroeg ze zich namelijk niet ‘rijk’. Ze was juist lief. En stil. Niet zo opvallend als dat ze er uit zag, bij liep. Ze had het gedurfd om in een hemelsblauw rokje naar school te komen, en die had ze nog steeds aan ook. Een rokje wat net boven haar knieën stopte. Vandaar gedurfd. Boven haar heupen sloot het haar losse bloesje af en werd haar zandloperfiguur nadrukkelijk belicht. Ja, ze was me er wel eentje. Eigenlijk hadden de meesten wel zoiets, van kijk mij eens. En zij deed dan eigenlijk nog niet eens haar best. Melissa bijvoorbeeld. Die wist echt wel hoe mooi en lekker ze was, en kleedde zich daar vaak ook op. vroeger, ja, vroeger alweer… dan was het Mirjam dan altijd die zachtjes ,,Hoer’’ of ,,Slet’’ tegen mij zij terwijl ze knikte naar Melissa die dan voorbij liep. Al jaren terug was dit begonnen. Deed Mirjam bij veel meiden, die dan mijn aandacht hadden getrokken met hun uiterlijk. Vandaar ook de verwarring die ik had met de ervaring van laatst en Mirjam in het algemeen de laatste tijd. Maar dat had ik misschien wel zomaar achter me gelaten deze keer. Want ik zat aan de koffie met een andere meid. En we hadden het echt niet over Frans. Nee, we hadden het nergens over… ik was te bang iets te zeggen. en zij te verlegen. Ja, ik was niet bang, maar wist gewoon niet wat ik hier deed. Ik wist namelijk wel, dat ik vandaag de hele dag naar Mirjam heb zitten kijken. Haar zelfs weer getekend heb, zonder ontdekt te worden deze keer, en dat ik weer volop aan haar dacht. Het was even goed gegaan maar nu zou Alyona de volgende zijn, na Emma en Melissa, die ten prooi kon vallen aan de valse hoop die ik wellicht gegeven had, terwijl ik enkel oog had voor Mirjam. Het was iets duivels. Ik was bezeten. Door een meid. Een meisje. Verwaand, verwend en rijk. Arrogant zelfs. Maar zo mooi. En tegen mij kon ze zo lief zijn. En bij mij had ze ook zoveel gedaan al, ondertussen. Ik werd weer langzaam ingehaald door het peloton. Ik voelde de hete adem in m’n nek van Mirjam, die ik al ruim twee weken niet gesproken had.

Het was een flop. Ik en Alyona kwamen niet verder. Op geen enkel gebied. We zakten weer voor Frans tot ergernis van onze leraar. Ik had altijd wel voldoendes, ook voor Frans. Al koste dat me wel meer moeite. En eerlijk waar, ik spreek echt geen woord Frans. Niet zo uit het hoofd ten minste. Kon stampen, meer niet. We hoefden in ieder geval niet meer samen te werken. En dat was eigenlijk wel fijn. Niet dat ik geen behoefte had aan iemand zo mooi als Alyona. Maar het was naïef om te denken dat mijn behoefte alleen er al voor zorgen dat ik kans maakte bij iemand zoals zij. Toch was het zij, die na de les me nog even apart nam. ,,Vond het wel jammer.’’ Zei ze eerst. ,,Ach, ja. Gelukkig hebben we een nieuwe opdracht. Maar ik begreep het natuurlijk weer verkeerd. Haar Nederlands was ook niet altijd even vloeiend. Niemand was perfect. Vertwijfeld ging ze gewoon door en zei ze me dat ze het leuk vond samen te werken. Ik vroeg haar nog specifiek naar de samenwerking, maar daar begon ze alleen om te lachen. Ze werd niet veel later door een vriendin mee geroepen en dat was dat. Zo raar. Het liet me ook koud. Deels dan. Aangezien ik een puberende jongen ben, weet ik ook wel dat er altijd een deel van mij is wat puur oog heeft voor al het uiterlijke. En dus vond ik het ook jammer. Een deel van mij dan. Maar ook ik werd geroepen niet veel later. Ze had op me gewacht. Ze had het waarschijnlijk weer eens tijd gevonden voor wat commotie. Alsof ze m’n gedachten had kunnen lezen en aanvoelde wat me bezig hield. Want nog altijd hield zij me bezig. ,,Wat moet je met haar?’’ vroeg ze dan ook zomaar uit het niets, na bijna 2 weken niet gepraat te hebben met elkander. ,,Met wie?’’ vroeg ik haar dan ook. ,,Die Rus…’’ kwam er vervelend uit haar strot. Klonk ook echt vervelend. ,,Mirjam, wat moet ik met jou?’’ vroeg ik haar wat streng. Maar ze gniffelde er gelijk om, en weg was het strenge moment. ,,Wat je maar wilt.’’ Zei ze luchtig, en ze pakte m’n hand. Ik versteende. Dit kon natuurlijk alleen zij nog verzinnen. Ze liep zo met mij over de gang, hand in hand. Mensen keken en zagen het, en zij deed net alsof ze de fucking prinses was van school en liet zich bekijken. Ze liet ons bekijken. Alyona zag het. Heel even. Want ze keek snel weg. En dat was natuurlijk de bedoeling van Mirjam. Met een ruk sloeg ik dan ook m’n hand los. Ook dat kon iedereen zien. Toen was ze geen prinsesje meer. Kut voor haar. Net goed. Wat dwingerig verliet ik de hal weer door een meute scholieren die de hal net in kwam. Ik verdween in de meute, en vluchtte naar buiten waar ik me verstopte bij de fietsenstalling. Ik vond het te gek dat ik me moest verstoppen op school voor iemand als Mirjam. Mijn leven sloeg nergens meer op voor m’n gevoel. Maar ze vond me. Natuurlijk. Ze kende me. Ook dit wist ze. Dat als ik alleen wilde zijn ik de lege stilte van de overvolle fietsenstalling opzocht. ,,Lang geleden dat je hier bent geweest. Op deze manier dan.’’ Kwam ze dan ook bijdehand aan. Ik zat op de grond. Het was geen lekker weer vandaag. koud, wel droog, maar vooral erg koud. Ik zat op de grond zonder jas. Uit de wind wel. zij had ook geen jas aan, en kwam naast me zitten. ,,Je maakt het jezelf zo moeilijk.’’ Zei ze me dan. Ik kon wel ontploffen. Maar ik durfde het niet. Ik was te onzeker om haar nu tegen te spreken. Want zij maakte het zo moeilijk voor me. ,,Wat wil je?’’ vroeg ik haar nog wel. bedrukt als altijd. ,,Je weet wat ik wil.’’ Zei ze dan. Maar dat wist ik juist niet! Ik had met haar nog geen woord gerept over wat er was gebeurt in Sliedrecht. Wat zij daar gedaan had. maar zij begon er nu over. Min of meer dan. ,,Vind je Melissa niet meer leuk?’’ vroeg ze me dan voorzichtig maar ook met een vervelende ondertoon. Een beetje pesterig. Wat wilde ze nou toch?! ,,Jawel hoor.’’ zei ik echter droog, zonder haar dat weer te vragen dus. ,,Maar…?’’ en ze keek me een beetje verwaand aan. ,,Niets.’’ Zei ik dan kort. Zolang ik zo kort en droog en een beetje nonchalant bleef doen alsof er niets aan de hand was, kon ik de kaarten keren en zou zij zich gaan frustreren. Want ik kende haar ook natuurlijk. Als ik me zwak toonde, was zij op haar best. En toonde ik me sterk, onafhankelijk vooral, dan joeg ik haar juist op. ,,Ze zei me je niet gesproken te hebben.’’ Zei ze echter toen, wat mij m’n zelfvertrouwen dan weer snel kostte. Want waarom zou Melissa wel tegen Mirjam praten en niet tegen mij? Mirjam mocht Melissa helemaal niet. ,,Jij mag haar toch niet?’’ vroeg ik dan ook voor de zekerheid, nogal altijd wel rustig, maar minder nonchalant. ,,Als jij haar leuk vind, dan moet dat wel, toch?’’ zei ze daarop, wat me veraste. ,,Want…?’’ vroeg ik haar dan, ook voor meer uitleg. ,,Nou, je bent m’n beste vriend. Dat hoort dan toch.’’ Zei ze zo gortdroog en nuchter alsof dit dan de waarheid was, die ik maar niet wilde zien. ,,Nee…’’ zuchtte ik nog, pijnlijk bijna. ,,Jawel.’’ Zei ze toen. en ze pakte m’n hand weer. Maar niet zoals daarnet. Ik had het niet meer koud gelijk. Ze keek me aan en glimlachte naar me. Ik keek terug, diep in gedachten. Kon niet terug glimlachen. Zelfs niet toen ze me kuste.

Maar ik kuste wel terug. Natuurlijk. Want dat wilde ik. Elke dag. De hele dag door. Gewoon lekker Mirjam kussen. ,,We zijn wel erg close voor beste vrienden dan, vind je niet?’’ vroeg ik haar toen ze haar lippen van de mijne afhaalde. ,,Nee, hoor. is toch fijn dat je dit kan doen met je beste vriend.’’ Zei ze me dan. Wat me dan weer ergerde natuurlijk. ,,Wil je niet zien dat wat we doen meer is dan vrienden doen, of kan je dat niet zien?’’ vroeg ik haar gelijk fel daarop. Ze lachte om me. Alweer. En ze dacht er vervolgens even serieus over na. Ik was in bepaalde mate sarcastisch, maar goed… ,,Uhm… Nee en… Nee.’’ Zei ze dan duidelijk. Daar moest ik dan even over na denken… maar ze wilde het niet zien en ze kon het niet zien. Dat zei ze dan. Wat betekende dat dan weer??? En ze zag het denk ik aan m’n gezicht. ,,Je moet niet zo moeilijk doen joh, daar is het leven veel te kort voor.’’ Zei ze dan weer luchtig. Maar ze begreep het natuurlijk nog altijd niet. Niet in mijn ogen. ,,Begrijp je wel dat als je me kust zo nu en dan, en veel ergere dingen doet…’’ ,,Erg?’’ vroeg ze snel tussendoor, want dat was natuurlijk niet echt erg wat ze gedaan had, maar ik negeerde haar vraag en ging door… ,,je nooit meer met een ander kan gaan, aangezien je m’n beste vriend bent?’’ en nee, dat begreep ze natuurlijk niet. ,,De pijn wordt alleen maar groter nu je me steeds vaker laat zien wat ik mis. En wat ik mis is wat IK wil. Ik wil jou nog altijd…’’ pufte ik dan moedeloos uit. Misschien drong ik een beetje door nu. Ze was soms nog zo kinderlijk. Ze stond niet veel later op en ze keek op me neer. Ik had misschien iets geraakt in haar koppie wat door was gedrongen. ,,Misschien moet je Melissa dan maar weer een keer bellen.’’ Zei ze en ze liep weg. Zo dom! Ze was zo dom… dit sloeg ook nergens op. ze kon het denk ik gewoon niet hebben dat ik haar haar rare zin niet gaf. Ze was ook echt beledigd. Je hebt negeren en je hebt opvallend negeren. Dat laatste overkwam mij. Ik werd opvallend genegeerd vanaf dat moment. Ik kon mezelf nog eens afvragen wat ze nou wilde. Wat zou ze nu weer willen? Er was niets veranderd. Voor mij niet dan. En kon me niet voorstellen dat er bij haar wel wat veranderd was.

Maar ze liet het er niet bij zitten. Ik had het hoogste cijfer van de klas voor Nederlands. Zij het laagste. Het werd me min of meer verplicht om haar weer bijles te gaan geven. Niet door m’n leraar, en ook niet door haar. Nee, ik verplichtte het mezelf. Tegen m’n eigen zin in ook nog eens. Ik spoorde dan ook nog altijd niet volledig. Maar ik had met haar te doen. En na die kus was ik weer betoverd. Toch wel. ik wilde haar nog altijd. Nog altijd even veel. Ik had behoefte aan haar. En hoe meer zij mij probeerde te negeren hoe groter die behoefte werd. Het was een spel. Natuurlijk, dat wist ik ook wel. maar het voelde zover nog goed, dus waarom zou ik niet meespelen. Er was er maar eentje voor me. Nu weer wel. en ik zou haar helpen. Niet omdat ik vrienden wilde zijn, maar omdat ik meer dan vrienden wilde zijn. De chasse patate was weer voorbij. Ik zat lekker comfortabel in het peloton en daar hoefde ik niet m’n best te doen vooruit te komen. We kwamen er wel. dan maar met z’n allen. Maar tijdens de bijlessen kreeg ik niet wat ik wilde. Koppig als dat ze was, bleef ze keer op keer afstandelijk doen. De ene dag was de andere niet. Maar vanaf dat moment bij de fietsenstalling wel. ik zat ook weer vaker naast haar in de klas, en ook dan negeerde ze me gewoon. En het duurde even voordat ik dan weer toe was aan iets nieuws. Iets nieuws in de zin van hoe kon ik dit spel veranderen. Ik begon haar dan ook te negeren en sprak op den duur alleen nog maar tijdens de bijles tegen haar. En dan ging het over Nederlands. Meer deed ik niet. Ja, ik tekende. Stiekem. Maar zij zag het wel. kon ook niet anders. Ik ging soms expres helemaal op in het tekenen als we samen achter in de klas zaten. Niemand die het kon zien. Ik tekende niets vunzigs. Maar ik tekende dan haar hand, die naast me op tafel lag. Tot in ieder detail. Echt sprekend. ,,Een hand der eenzaamheid.’’ Zette ik er dan boven, en probeerde zogenaamd poëtisch te zijn. Maar ik was vooral ergernis opwekkend. En ik deed dat steeds vaker. Het waren steken naar haar toe. Ik werd er ook goed in, en vond het leuk om haar zo pijn te doen. Had ik overigens niet verwacht. Maar ik had ook niet door dat ik dan te ver ging. En steeds verder. Ik was al lang te ver gegaan. Bij die eerste tekening al. Maar doordat ze me wilde blijven negeren, deed ze er niets tegen. En toen was het bijna te laat zelfs. Duurde misschien een kleine 2 weken om op dit punt te komen. Het punt waarop Mirjam, aan het einde van Maandag het eerste uur Duits, zelf wat krabbelde. ,,Je hebt je zin. ik haat je nu.’’ Ik kon het haar bijna droog horen zeggen. ik lachte nog toen ik haar zag pennen. Maar die lach was ver te zoeken nu. ,,Haat je me?’’ vroeg ik haar zacht. De 2 die voor ons zaten keken gek op. Mirjam keek me niet aan. Ze keek naar haar boek. En toen even naar haar schrift. ,,Dat wil je toch.’’ Zei ze dan nog zachter. De 2 voor ons hoorde dit denk ik niet.

Dat wilde ik niet natuurlijk. Maar ik was nog niet verloren. Ik was haar nog niet kwijt. Zoals een duizend keer hiervoor, had ze me opgewacht bij de fietsenstalling. Ze wilde weer praten. Zij dus. Maar dat wilde ik ook. ,,Niet hier.’’ Zei ze dan. ,,Waar we echt alleen zijn en echt eerlijk kunnen zijn.’’ Zei ze me. Ze keek me al die tijd niet aan. Het was nog kouder tegenwoordig en haar hele uitstraling en uiting was dan ook kil. Maar ik knikte. Ik gaf toe, denk ik. Ze zat achterop de fiets op de koude bagagedrager en ze raakte me niet aan. Niet eens een hand op mijn zij om zich vast te houden. En dat was dan weer een beetje pijnlijk. Maar ik fietste wel met haar naar huis. En zij stapte ook zo binnen. Alsof er niets aan de hand was. ze trok haar jas uit. Ik stond bij de keuken en keek enkel toe. Had m’n jas nog aan. Ze liep naar de gang en hing haar jas op en kwam weer de kamer ingelopen. Ze had een bruin/geel/groen gestreepte trui aan. Lange mouwen, dikke stof. Haar lichaam warm verpakt. De vorm van haar lichaam kon me altijd nog betoveren. De mouwen trok ze over haar handen heen en ze had het koud. Het was ook koud in huis. Koud en donker. Ze ging zitten op de rand van de bank met haar verstopte handen op haar knieën en zuchtte even diep. Haar lange haren kamde ze nog naar 1 kant met haar knuistje en boven haar gezicht stond het gedeeltelijk overeind. Ze keek me niet aan. Nog altijd niet. Ze keek wel bedenkelijk. Bezorgd zelfs. Ik bleef daar staan. Alsof ik zo weer weg wilde gaan. Maar dit was toch echt mijn huis. ,,Ik haat je niet.’’ Zei ze toen zacht. Ze bleef voor zich uit kijken. Of naar buiten. Maar niet mijn kant op. ,,Niet?’’ vroeg ik haar zachtjes. ,,Nee. Niet bepaald.’’ Zei ze dan. En ze keek nu even naar haar voeten. ,,Wat dan wel?’’ vroeg ik haar daarna. Er hing een bedrukte sfeer in de kamer. Ik was ook nerveus. Maar uitte dat niet. Zij wel. ze leek amper stil te kunnen zitten. ,,We hebben het de laatste tijd vaak hier over gehad.’’ Zei ze zachtjes. ,,Over ons…’’ ik knikte. Maar dat zag ze denk ik niet. Ik trok m’n jas uit, en hing die over de rugleuning van een keukenstoel. Ze keek me nu wel aan. ,,Kom je even.’’ Zei ze zacht, en haar hand streek over de bank naast haar. ,,Ik wil geen relatie met je.’’ Zei ze gelijk toen ik zat. Was een goeie binnenkomer… ,,Niet zolang we bij elkaar op school zitten. Het gaat nu al mis.’’ Zei ze dan. En dat was dan toch in eerste instantie vooral hoopgevend. ,,Maar ik wil ook niet dat je een ander krijgt.’’ Zei ze dan. Wat gewoon gemeen was natuurlijk. ,,Dus volgend jaar hebben jij en ik dan een relatie?’’ vroeg ik haar recht door zee, ook omdat ik me niet helemaal kon vinden in haar simpele verwoording. ,,Nee, dat denk ik niet.’’ Zei ze dan weer snel. Geen touw aan vast te knopen. En ze legde daarna haar hand op m’n knie, die daar uit haar mouw kroop. ,,Ik wil dat je me zoent. En dat je me vasthoud. En dat je me tekent…’’ begon ze zachtjes. ,,Dat ik de enige voor je ben. Dat je met me vrijt alsof ik de enige voor je ben. Ik wil alles van je.’’ Zei ze wat overtuigender daarna. Ik slikte er van. Zei ze zomaar opeens wat ze al die tijd nooit gezegd heeft, en wat ik al die tijd had willen horen. Kan toch niet. Ze keek me met haar grote ogen indringend aan, en opeens voelde het hier als een 1000 graden. ,,Maar…’’ en ze suste me. ,,Ik weet het.’’ Zei ze toen zelf al. ,,Ik ben dom.’’ Ik zei niets. Ik zuchtte en keek weg. Ze kneep in m’n knie. ,,Ik weet wat je wilt. Maar ik kan die stap niet zetten.’’ Zei ze me. ,,Wat wil ik dan?’’ vroeg ik haar geërgerd. ,,Mij.’’ Zei ze dan zacht. Ja, dat was ook niet zo moeilijk misschien… ik trok aan m’n neus en snoof zuchtend weer een andere kant op. ,,Ik ben gek op je. En ik weet ook wel dat dat niet genoeg is om jou verliefd op mij te maken. Maar nu je dit zegt… daar raak ik alleen maar meer van in de war. Je maakt me steeds maar meer in de war met wat je zegt en doet.’’ Probeerde ik haar duidelijk te maken. ,,Dan weet je hoe ik me voelde.’’ Zei ze toen daarop bedrukkelijk. Helemaal niet dom van haar, nee, slim zelfs. Te slim. ,,Wat bedoel je?’’ vroeg ik haar dan ook. ,,Toen je zei dat je me leuk vond. Dat je verliefd op me was. Wat kon ik daarop nou goed doen? Wat moest ik dan?’’ vroeg ze bijna wanhopig. Ik keek haar aan. En zij mij. Haar ogen trilde. ,,Maar wist je dat dan niet al?’’ vroeg ik haar nog. ,,Ja, natuurlijk wel. maar…’’ en dat hoefde ze verder niet af te maken. ,,Ik was je beste vriend…’’ zei ik haar zelf zuchtende. En ze knikte. ,,Ja, dat zal ik nooit begrijpen natuurlijk.’’ Zei ik nog. En daar knikte ze ook op. ,,Net als dat ik jou niet zal begrijpen.’’ Ik gniffelde er om. Ik nu een keer. ,,Hoe kan je mij nou boven iemand als Melissa verkiezen?’’ vroeg ze me nog een keer, maar nu zelf met een kleine glimlach. Ik hield m’n schouders op. ,,God mag het weten.’’ Spotte ik lichtelijk, en grapte tegelijkertijd ook alsof ze inderdaad minder was dan Melissa. Ze liet m’n knie los en pakte m’n hand. Ze duwde me tegen de leuning aan en kroop tegen me aan. ,,Kunnen we gewoon even zitten zo?’’ vroeg ze me dan fluisterend. Ik sloeg m’n arm om haar heen en drukte haar tegen me aan. ,,graag.’’ Zei ik nog zachtjes terug. Kon de stilte wel gebruiken om alles te verwerken.

,,Dus wat is het plan?’’ vroeg ik haar een kwartiertje later. Ik kwam er toen pas achter dat ze haar ogen dicht had, en dat ze zelfs even was weggedommeld. ,,sorry.’’ Zei ze dan ook eerst. Het was schattig. Ik werd er verliefd van. ,,Slaap zo slecht de laatste tijd.’’ Gaf ze als excuus. Het zei al bijna genoeg. Buiten was het al donker. Het was etenstijd. ,,Blijf je eten?’’ vroeg ik haar nog. Ze knikte gewillig en tijdens het eten vroeg ik haar weer het zelfde. Het plan… maar ze wist het niet. ,,Niet te ver vooruit kijken.’’ Zei ze enkel. Ik lachte er stil om. Ze zat tegenover me. Ik had een pizza in de over gegooid en we zaten aan tafel met een bordje voor ons. Het was ondertussen wat warmer in huis en de lichten maakten het ook aangenamer. ,,Okay, niet te ver.’’ Zei ik haar herhaaldelijk. ,,Na het eten?’’ maar ze hield haar schouders op. ze wist het niet. ,,Je thuis brengen?’’ vroeg ik haar toen. ze schudde haar hoofd. ,,Nee, ik wil hier blijven.’’ Zei ze dan lief en verlegen. Het was heerlijk om aan te horen. Een goed antwoord dus. Het maakte niet uit wat we gingen doen. Ze liet me nog niet achter. Ergens in m’n achterhoofd voorspelde ik al wel dat het snel weer fout zou gaan. Maar juist daarom moest ik er nu nog van blijven genieten. Dat we even samen waren. Dat we hier samen zaten te eten en dat ze hier wilde blijven. Dat we misschien wel samen zouden slapen. Of samen wakker blijven. Op wat voor manier dan ook. Dat maakte me gewoon niet uit. Als we maar samen waren. Misschien waren wij wel de kopgroep nu. Of misschien reden we voor de bezemwagen en stonden we op het punt uitgeschakeld te worden. Het boeide me ook even niet meer. Of ik nou zou winnen of verliezen, het maakte niet uit, zolang ik het maar met haar deed. Ze zei me te blijven zitten terwijl zij afruimde. Daarna kwam ze bij me op schoot zitten. Zoals Melissa laatst bij me op schoot zat. Was heel even pijnlijk. Totdat ze m’n gezicht pakte en me begon te kussen. Heel langzaam en teder. Steeds feller wel. maar nooit fel. Enkel lippen die elkaar raakten. Ik vergat de rest dan ook snel weer. Ze stond niet veel later op en pakte m’n hand om me mee te trekken naar de bank. Daar liet ze zich vallen en mij op haar. Het kussen werd zoenen en het zoenen veranderde al snel in bekken. Ik deed m’n best haar zo lekker als mogelijk te zoenen en te tongen. Maar ik leek wel een standbeeld verder, en zat voorover gebogen om haar heen, waar zij pas echt haar best deed door me niet alleen te tongen, maar door ook met haar handen door m’n haar ging en ze haar zachte palmen over m’n rug en flanken beroerde. Dat durfde ik niet terug te doen. Ik durfde haar lichaam niet te betasten. Ik wilde ook niet helemaal verloren raken in haar. Want hoe later het werd, hoe meer ik me besefte wie er nu echt onder me lach. ik stopte dan ook heel even met de kus. Dom misschien… ,,Dit is geen spelletje meer, he?’’ vroeg ik haar zacht. Ze keek me zowat in ongeloof aan. Maar ze lachte er om. ,,Is het nooit geweest. Echt niet.’’ En ze kuste me weer snel en trok me tegen haar aan zodat mijn lijf op dat van haar kwam te liggen.

,,Vind je het echt goed als ik blijf?’’ vroeg ze me later voor de duidelijkheid. Ik knikte snel. Als het aan mij lag, zou ik haar nooit meer laten gaan. ,,Vind je het goed, als ik zo ook nog even ga douchen dan?’’ vroeg ze me daarna voorzichtig, ongemakkelijk. Ook dat was prima. En ‘’zo’’ bleek nu te zijn. Ze stond op, keek me lieftallig aan, nam m’n hand nog een stukje mee maar liet die toen net los, dat ik dacht met haar mee te gaan naar boven. Ik liet me denk ik even iets te veel gaan in het moment. Ik kon niet zomaar bij haar onder de douche stappen. Dat zou raar zijn. En dus douchte ze alleen. Ik was wel naar boven gelopen. Om haar te horen douchen. Raar misschien, en zelfs een beetje eng wellicht, maar ik genoot van het geluid van het kletterende water wat op haar lichaam en daarnaast op de grond viel. Ik zat op m’n bed. In het donker. Op de overloop scheen een beetje licht door het raampje boven de deur van de badkamer. De duisternis had haar ertoe gezet het licht te laten branden totdat ze de knop op de overloop had gevonden. Maar daarvoor nog zag ze mij al zitten. Ze zei niets. Ze reageerde niet. Ze schrok ook absoluut niet van me. Ik zat daar gewoon op de rand van het bed. M’n handen in 1 gevouwen en tussen m’n knieën boven de grond. Stil kwam ze op me afgelopen en ging ze voor me staan, zonder eerst het licht aan te doen. Op de oude houten vloer hoorde ik nog wat druppels vallen uit haar lange natte haren. Ze stond gewoon voor me. En ik zat gewoon voor haar. Ze had een handdoek om haar verder naakte lichaam geslagen en de spanning viel te duiden. ,,Je hebt zitten denken.’’ Zei ze me toen. ze was rustig. Al merkte je aan haar stem dat ze dat liever niet aan me had gezien. Ik keek even naar de grond. Naar haar blote voeten die ongetwijfeld koud moesten aanvoelen ondertussen. Maar ik knikte. ,,De laatste tijd zag ik het leven als een wielerkoers…’’ begon ik toen. ze bleef voor me staan al die tijd, dat ik haar de chasse patate uitlegde. Mijn chasse patate. En ze begreep mijn uitleg. Viel ook niet veel niet aan te begrijpen. ,,Maar het is niet mijn koers meer.’’ Sloot ik de uitleg af. ,,Hoe bedoel je?’’ vroeg ze dan ook snel, maar rustig in haar verwoording. ,,Nou, je kan in het peloton fietsen of in de kopgroep. Of zelfs daartussen dus. Maar uiteindelijk moet je toch als eerste over de lijn komen als je wilt winnen.’’ Begon ik toen. de hobby was misschien een beetje doorgeslagen, maar ze luisterde echter aandachtig, juist doordat ik het zo vertelde, denk ik. ,,Maar wat valt er te winnen? Wat was de prijs?’’ vroeg ik haar zachtjes. ,,Ik?’’ vroeg ze toen eerst antwoordend. ,,Ja, misschien wel.’’ ik wist het zelf namelijk ook niet helemaal. ,,Maar jij bent onbereikbaar. Alsof ik geschept ben in een valpartij en niet meer door kan. Bedoel ik niet vervelend verder.’’ Zei ik er wel bij. Het was maar beeldspraak. Ze had me deze keer niet echt geschept. ,,Ik dacht dat ik een relatie wilde. Met jou. Of met iemand anders. Gewoon omdat dat kan nu, of zo. Omdat dat moet misschien. maar elke keer als ik met Melissa was, bijvoorbeeld, dan dacht ik aan jou.’’ Zei ik haar. ,,Maar net nog… ik was met jou, en toen moest ik even aan Melissa denken. En ik weet niet of dit juist is, maar misschien zit ik wel meer in een race die niet zozeer 1 iemand of een relatie als overwinning geeft, maar moet ik een race rijden waarin ik mezelf eerst ontwikkel, en gewoon leer te doen wat ik wil. Een beloften wedstrijd of zo. Of… weet ik veel.’’ Ik kwam er niet helemaal uit in m’n bewoording. Maar ik hoorde haar gniffelen. ,,Natuurlijk moet je dat doen.’’ Zei ze me ook gelijk. ,,Je moet altijd doen wat jij wilt. Ik zou het niet anders willen, Darren.’’ Zei ze zelfs lief, en ze boog door haar knieën, en pakte m’n handen zodat ik haar wel aan moest kijken en zag haar naar me lachen met liefde in haar ogen. Echt waar. ,,Maar zoals jij me elke keer weer gek maakt, en ook dat bedoel ik goed verder, dat maakte me zo in de war elke keer… ik wil jou ook niet pijn doen. En net als dat jij me liever niet met een ander ziet, zie ik jou liever ook niet met een ander. Dat snap je toch wel?’’ ging ik door. ,,Natuurlijk snap ik dat. Dat is hetzelfde.’’ Zei ze doelende op dat zij en ik daar hetzelfde over dachten naar de ander toe. ,,Maar we kunnen niet anders.’’ Merkte ze dan wel op. ,,Ik ben… nou ja, jij bent mijn beste vriend. En wie weet ooit meer. Maar nu nog echt niet.’’ Gaf ze nog een keer duidelijk aan. ,,Maar dat betekent ook weer niet dat we dan niets kunnen. Dat we dan niet samen kunnen zijn.’’ Ging ze warm door. ,,Ik bedoel… ik vind het fijn om bij je te zijn. Om met je te lachen en te kunnen praten. Dat kan ik met niemand anders zo. En natuurlijk, ik heb ook andere gevoelens voor je… en dat zou ik ook willen doen. Maar het complete plaatje kan ik je gewoon niet geven nog. En dat spijt me. Maar dat wil niet zeggen dat ik je dan niets moet gunnen. Zou ik het leuk vinden als je met Melissa zou gaan? Nee. Maar ik zou het je wel gunnen. Want je bent m’n beste vriend.’’ Zei ze dan nog eens tot slot. Eigenlijk deed het steeds een beetje zeer als ze me haar beste vriend noemde. Al bedoelde ze het nog zo lief. ,,Maar ik gun jou niet iemand anders…’’ Zei ik haar nog wat verbogen in eigen gedachten. ,,Je verdient beter.’’ Zei ik haar dan ook. Ze lachte en knikte. Ze gniffelde nog een keer. ,,Weet ik.’’ Zei ze dan nog zacht. En om ons heen was het zo stil en donker. Zo intiem.

,,We kunnen elkaar toch helpen.’’ Zei ze nadat we weer even stil waren gebleven. ,,Ik bedoel… ik hoef even geen vriendje meer. Maar als jij een vriendin wilt, dan kan ik helpen. Waar het maar nodig is. Want ik moet er voor je zijn, zoals jij er altijd voor mij was. op alle gebieden.’’ Zei ze me nog altijd indrukweekend. Ja, ik vond Mirjam nog altijd indrukwekkend. En dit kwam een beetje overeen met wat ze me al eerder had gezegd. Wat ze toen ook al had voorgesteld. ,,En wellicht kunnen we dan elkaars behoeften ook gewoon… waarderen.’’ Zei ze daarna. ,,Behoeftes?’’ vroeg ik haar toen toch wat verward. ,,Nou, ja toch?’’ zei ze dan snel. ,,Ja, wat bedoel je precies?’’ lachte ik vervolgens. ,,Nou, waar ik eigenlijk aan dacht…’’ zei ze toen en ze stond weer op en liet me naar haar op kijken met het zwakke licht op de achtergrond. ,,Je bent nog maagd toch?’’ vroeg ze me toen opeens, en het gesprek kreeg gelijk een hele andere wending zo. Maar ik knikte meteen, want ik hoopte meteen al dat dit een bepaalde kant op zou gaan… ,,Ook vrienden kunnen gewoon met elkaar naar bed.’’ Zei ze toen snel. M’n mond viel bijna open. ,,Dat zou ik wel graag willen, namelijk.’’ Zei ze voorzichtig. Voorzichtig, maar eindelijk zei ze wel een keer wat ze zou willen. ,,Maar waarom dan?’’ vroeg ik haar dan nog. ,,Maakt dat uit?’’ antwoordde ze dan zelf vragend. Ik bleef stil. ,,Omdat ik dat wil.’’ Zei ze zacht. ,,Ik wil je vriend zijn.’’ Voegde ze er aan toe. ,,Ik wil dat je gelukkig bent. Ook al moet dat met een ander. Maar dan kunnen wij toch alsnog ons ding doen. Als vrienden. Elkaar gelukkig maken. En wat ik je niet kan geven, kan een ander je misschien dan wel geven. En andersom. Toch?’’ En ze deed een stapje dichterbij. Haar knieën stonden tussen de mijne nu. Ik keek recht omhoog en zij recht omlaag. ,,De aantrekking is er. En die zal blijven.’’ En ik slikte nu van haar woorden. ,,Ik kan je dingen leren. En jij mij misschien ook wel…’’ zei ze steeds zachter. Ik knikte nu zelfs even. ,,En je denkt niet dat dit fout gaat?’’ vroeg ik haar nog wel fluisterend. Ze gniffelde erom. ,,Het gaat altijd fout tussen ons. De laatste tijd wel in ieder geval. Dus waarom laten we het dan niet een keer ‘goed’ fout gaan?’’ en haar laatste woorden waren zo zacht, dat ze amper te horen waren. Maar het maakte niet uit meer. Ik kon niets terug zeggen. voorzichtig kuste ze me en kroop ze even later bij me op schoot. Op mijn slaapkamer. Op mijn bed. Met niets meer aan dan een handdoek. Haar handen lagen in mijn nek en ze zoende me gepassioneerd als nooit te voren. Ik had mijn handen nog los, maar al snel voelde ik toch haar heupen. En deed het zelf. Ik had m’n handen op haar heupen gelegd en hield haar stevig vast. Meteen begon ze te bewegen. Ik voelde iets tegen m’n kruis schuren. M’n forsheid lag daar niet op het moment, maar het maakte niet uit. Want wat ik voelde, was iets wat helemaal naakt was. ik vond het magisch. Dit was weer iets verder. En even later trok ze ook haar handdoek los die tussen ons inviel. Heel voorzichtig. Ze zoende me niet en liet zich even door me bekijken, wat dan ook kon. En ik keek m’n ogen uit. Haar haren waren nog nat, maar lagen op haar rug. Haar blote rug. Ik voelde de puntjes op m’n vingers. Haar lange hals. Haar sleutelbeenderen. Ik had het allemaal al getekend eens. Ook haar borsten. Maar nu zag ik ze pas echt. Ze zat gewoon naakt bij me op schoot. Allen de handdoek tussen ons in verhulde nog een klein deel van haar wulpse lichaam. Vanuit haar heupen bewoog ze nog altijd zachtjes en dat hoorde je terug in haar ademhaling, die wat zwaarder was dan normaal. Haar borsten waren klein. Maar ik was er helemaal gek op. omdat ze van haar waren. Ze had roze tepels. Prachtig gewoon. Voorzichtig liet ik haar heup los met 1 hand en keek ik haar bijna vragend aan voor goedkeuring. Ze lachte enkel dromerig met een glinstering in haar ogen, en ik legde niet veel later m’n hand op 1 van haar rondingen. M’n mond voelde gelijk droog aan. Even sloot ze goedkeurend haar ogen op de aanraking, die nog nihil was. maar al snel, en aangemoedigd door haar reactie, kneedde ik een enkele keer met m’n palm over het gehele geronde vlak. Haar reactie was nu nog uitdagender. Een uitnodiging. ,,Dit is toch fijn.’’ Zei ze dan fluisterend met een heel zacht kreuntje in haar stem, wat echt ontzettend opwindend was. ik slikte en knikte. ,,En morgen zijn we dan gewoon vrienden.’’ Zei ze er achter na. ,,De beste.’’ Voegde ik er nog cynisch aan toe, maar totaal gepast.

Er schuurde nog altijd iets tegen de geronde rand van mijn broek aan. Het stukje spijkerstof waaronder zich de rist bevond van mijn gulp. Het stroeve stukje stof deed haar goed. Zwaar ademend en zacht zuchtend bleef ze zichzelf langzaam bewegen vanuit haar heupen waar ik nog 1 hand op had liggen. Elke keer als ik zacht in haar borst kneep, kermde ze net ietsjes feller. Maar altijd zacht. Altijd fluisterend liet ze merken dat ze het meer dan okay vond, wat hier met haar gebeurde. M’n hand op haar heup gleed ietsjes af. Ik durfde steeds meer. In die hand kreeg ik een andere ronding. Eentje die heel anders aanvoelde. Haar borst was zacht, haar bil was wat harder. Maar ook zeker kneedbaar. Iets wat ik niet kon laten. Met beiden handen kneedde ik langzaam en voorzichtig op elk een eigen manier de rondingen. Ze had haar hoofd naar achteren gegooid en zo bleef ik de punten van haar lange haren voelen op mijn hand, zelfs al lag die nu op haar kont. Ik trok aan haar bil, waar ik dat bij haar borst liet. Ik voelde warmte. Al om mij heen. ik bleef naar haar op kijken. Naar haar gestrekte hals die eindigde in haar kin. Haar gezicht kon ik niet zien. Maar kon me haar uitdrukking wel voorstellen met de zachte geluiden die ze maakte. een enkele keer leek er een schokje door haar lichaam te gaan. Ik schrok er aanvankelijk van, maar zij hijgde dan net iets overtuigender daarna en stoppen met bewegen deed ze al helemaal niet dan. Het was goed. Wat zij deed en wat ik deed. Ik wist niet goed wat ik precies deed of moest doen, maar dit was in ieder geval goed. Ik keek niet alleen omhoog, maar ook zeker omlaag. Naar haar buik, waar ik toch wat contouren kon zien van spieren die op de proef werden gesteld door haar zware ademhaling en haar constante bewegingen. En dan die handdoek. Een witte handdoek. Maagdelijk wit. Het lag half opgerold tussen ons in. Net onder haar navel. En daaronder gebeurde al van alles. Maar nog maar een fractie van wat er allemaal kon gebeuren. Ik had niet door dat ze haar nek alweer gerecht had en dat ze naar me keek. En dat ze zag hoe ik naar haar had gekeken. Ik voelde haar handen in m’n hals en die streken omhoog naar m’n haren waar ze me pakte en me tegen haar aandrukte. Met m’n linker wang werd ik tegen haar borstkas gedrukt. Boven haar borsten zelf. Ik was een stuk langer dan haar. Ik hoorde haar hartslag. Die was verhoogd. Ze bewoog ook door tegen me aan. Ik voelde haar lippen op m’n kruin drukken en ik sloot m’n ogen. Ik voelde me… alsof ik droomde, denk ik. Kan er de goeie woorden niet voor vinden. Ik zweefde. Ik haalde mijn hand van haar borst af en legde die op haar andere bil en net als zij mij, trok ik haar tegen me aan. Ze gleed hoger met haar intimiteit. Hoger tegen me aan. De handdoek viel wat dieper weg daardoor en haar onderbuik werd zichtbaar. Ik keek er naar toen ik het voelde. Ze liet me ook los op dat moment. Ze pakte m’n hoofd nog wel en liet me naar haar op kijken. Ze keek me even zwijgend aan. Hijgend wel. ze zoende me daarna. Diep en innig. Haar tong kroop m’n mond in. Ze was geil. Ordinair. Maar niet helemaal ordinair toch. ,,Mag ik het zien?’’ vroeg ik haar fluisterend. Tussen het kussen door. Ik voelde haar lippen krullen. Ze keek me aan alsof ik schattig was. maar wat wij deden was al lang niet meer schattig. Ze knikte, zwijgend en trok de handdoek langzaam weg, terwijl ik haar billen losliet en zij de ruimte kreeg om iets anders te gaan zitten. Op een manier waarop ik weer wat meer zag, wat nog altijd verborgen voor me was. heel veel was er niet te zien, eerlijk gezegd. Ik zag… ja, wat zag ik. Het glinsterde een klein beetje. Het licht was ook nog altijd maar voor een klein beetje aanwezig. ze duwde me zachtjes achterover en pakte m’n pols beet. ,,Ik ben nog nooit aangeraakt daar.’’ Zei ze zacht terwijl ze de pols naar haar gezicht bracht en die tegen haar wang drukte. ,,Ik ben enkel gebruikt.’’ Zei ze toen wat ernstiger, maar nog altijd fluisterend. Het liet me slikken. ,,Ik zal je nooit gebruiken.’’ Zei ik haar zacht terwijl ik haar met haar ogen dicht haar wang tegen m’n hand zag duwen. Ze opende haar ogen daarna langzaam en ze lachte naar me. ,,Dat heb je nooit gedaan.’’ Fluisterde ze dan zwoel. Ze begon de hand te kussen en de vingers ook. De aanraking van haar lippen op met name de vingertoppen was totaal onverwachts. Wat het veroorzaakte dan. Totale sensatie namelijk. Ze zag het aan me. Ze lachte er om terwijl ze m’n wijsvinger bij haar mond hield. Een klein duivels lachje zelfs. Vlak voordat ze haar mond opende en voorzichtig met het puntje van haar tong de vingertop nog een keer roerde. Ik kon een kreuntje niet onderdrukken, en zwaar liet ik dan ook merken dat ik dat wel heel erg fijn vond. Ze lachte er dan weer om. ,,Je hebt gevoelige vingers.’’ Fluisterde ze dan daarna nog, en ze bracht m’n hand langzaam, met de vingers glijdende over haar buik, naar beneden.

Ze draaide m’n hand. Met de palm naar boven. Ze liet m’n pols niet los. En ze ging dan zomaar op m’n hand zitten. Meteen voelde ik de nattigheid. Had ik niet verwacht. Maar met de achterkant van m’n hand voelde ik ook de nattigheid op m’n broek. Ook dat was van haar. Ik wist wel dat meisjes nat werden, als ze zin hadden, maar zo had ik het me nooit voorgesteld. Nat en zo warm ook. Ik hijgde ervan, toen ze voorzichtig haar onderkant tegen m’n hand aandrukte. Tegen m’n vingers. Meteen begon ze harder en zwaarder te ademen en keek ze me met een open mond aan. Haar ogen in ongeloof. M’n vingers werden ergens tussen gedrukt. Ik wist wel wat. Ik had biologie. En dat ene hoofdstuk fascineerde me als geen ander. Haar lippen. Ik betaste haar lippen met m’n vingers. Zachtjes zuchtte ze terwijl ze dan weer haar beweging inzette. En zachtjes zuchtte ze dan terwijl ze schokkend voorover liet vallen om haar zelf net nog op te vangen met haar andere arm gestrekt. Haar borsten bungelden kort even. Ze hing boven me. Met haar ogen dicht. Bijtend op haar lip. Ze bewoog zichzelf over m’n hand en vingers heen en ik voelde mijn vinger glibberen over haar zachte warm poes. Het ontnam ook mij bijna m’n ademhaling. Ze bewoog haar hand vanaf m’n pols naar m’n hand zelf en drukte voorzichtig meer m’n vingertoppen tegen haar aan. Ze zuchtte gelijk dieper en zachtjes kreunde ze zelfs even. Ze reed wat hoger op en ik voelde wat nieuws. Zachtjes bracht ze m’n vingers naar haar ingang. En zonder al te lang wachten drukte ze zelfs 1 vingertop naar het midden van die ingang. Het voelde weer anders. Net zo nat en net zo zacht. Dat wel. glibberig ook hier. Met een harde zucht en een moedeloze kerm reageerde ze fel op het indrukken van die vingertop. Ook mijn mond ging nog wat verder open. Haar haren droogde langzaam op en door haar bewegingen werden die wat meer naar voren bewogen en bedekte ze ten tijde delen van haar gezicht. Het gaf haar een nog zwoelere indruk. ,,Ah, jah…’’ fluisterde ze toen zelfs hard en ik voelde m’n vinger zowat naar binnen gezogen worden. En wat voelde dat lekker weer. Haar beweging veranderde ietsjes waardoor ze meer kon focussen op het verschalken van m’n vinger in zijn totaliteit. Ik had vrij lange vingers, niet al te dik. Maar zeker het eerste kootje zat in haar, en daar genoot ze volop van. ,,Vinger me…’’ hijgde ze moedeloos en ze liet m’n hand los. Ik hield m’n vinger nog stil. Zij bewoog toch wel, en dat liet haar al zachtjes kermen. Maar ze pakte m’n andere hand nu. Ik had het denk ik verkeerd begrepen. ,,Hier…’’ zuchtte ze dan verliefd maar moedeloos geil en ze pakte een vinger van die andere hand en bracht die ook naar haar nattigheid toe. Maar niet naar m’n andere hand. Net onder haar onderbuik. ,,Voel je dat?’’ vroeg ze me zachtjes, en ze keek me even aan met een brede glimlach. Ik knikte, met m’n mond open. ,,daar…’’ kermde ze dan. Daar moest ik haar vingeren. Ik voelde een klein knobbeltje en met dat ze m’n vinger er op had gelegd, reageerde ze al fel met een schokje wat door haar lichaam trok. ,,Laat me komen… ik smeek het je…’’ zei ze me daarna zelfs. Het kwam van diep. Dat was duidelijk. En ik begon zachtjes m’n topje van m’n middelvinger te gebruiken. Hoe of wat wist ik nog niet. Maar ze toonde het me meteen. Als ik draaide of drukte reageerde ze meteen verlekkerd. En ondertussen sopte ze op m’n hand gewoon door en voelde ik daar m’n andere middelvinger steeds dieper in haar glijden. Het moest haar clitje zijn wat ik voelde, en wat ik vingerde. Zachtjes streek ik er over heen en hard zette ze beide handen naast m’n hoofd in het dekbed en zag ik haar daaraan vergrijpen. Hijgende moedigde ze me aan zo door te gaan. Ik kietelde, als het ware, lichtelijk haar knobbeltje en ook m’n andere vinger begon ik te bewegen. Ik voelde veel meer daar binnen dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Structuren die ik nog nooit eerder gevoeld had. en ieder plekje leek lekkerder te zijn dan het vorige plekje wat ik ontdekte.

Haar lichaam spon zich ondertussen van top tot teen aan. Ik zag het. Ik keek naar haar. Naar haar onderbuik waar de beweging maar door bleef gaan. Naar haar buik waar ik de spieren zag verkrampen. En naar haar gezicht waar de klanken steeds harder vandaan kwamen. Ze hijgde alle zuurstof de kamer uit en ze leek zelfs een beetje rood aangeslagen te zijn. Maar steeds wilder bewoog ze over m’n vingers heen en op den duur hoefde ik zelf ook amper nog wat te doen. Ik hoefde alleen maar te liggen en te genieten van wat ik zag. En man, wat was dit puur genieten. De vrouw van mijn dromen kwam klaar. Op mij. Niet zoals ik het me misschien had voorgesteld, maar dat zou denk ik altijd zo zijn. Het was ook veel beter dan ik het me voorstelde. En het gebeurde nu niet een keer snel. Alle elementen van haar en haar orgasme nam ik in me op en ook ik kreeg onderbuikgevoelens van het genot wat zij leek te ervaren. Haar lichaam begon steeds onregelmatiger te bewegen en haar lichaam schokte ook steeds vaker. Totdat het een 5x snel achter elkaar schokte. Haar mond stond wagenwijd open maar er kwam geen geluid uit. Zachte piepjes misschien die zo af en toe net waar te nemen vielen. Haar ogen dicht. Haar wenkbrauwen zelfs wat fronsend. En toen toch. Een heerlijke luide kreun ontvloog haar met een zucht en ze liet zich op me vallen. Hijgend lag haar lichaam op me. M’n vinger gleed haar spleetje uit. En ook ik lag daar te hijgen. Totaal onder de indruk van wat me net was overkomen. Of van wat haar net was overkomen eigenlijk. Ze probeerde overeind te komen maar haar armen trilde helemaal en ze moest zich ook laten vallen weer. Met een harde klap legde ze haar hoofd op m’n borst en lag ze daar. Ik liet haar ook liggen. Dit was het meeste geweldige wat me ooit was overkomen. Beter dan gepijpt worden in een kleedhokje door 2 meisjes achtereen. Veel beter! Ik legde m’n armen op haar rug. Haar rug was helemaal klam. Mijn handen waren ook nog nat. Het maakte allemaal niet uit ook. Totaal verslagen lag ze daar. Uit te rusten. Na te genieten misschien. wie zal het zeggen. haar hijgende lichaam bewoog nog altijd op en neer. Ik lag daar maar. Met m’n benen nog over de rand van het bed heen. met dat mooie naakte meisje op me. Ik pakte aan weerszijden het dekbed en trok dat over ons heen. ik vond het hemels hoe ze hier totaal kapot lag. hoe ze mij haar haar eerste orgasme had laten geven. Al was ik zonder haar waarschijnlijk zelf de weg kwijt geraakt. Maakte ook niet meer uit verder. Ze had m’n kin nog gekust. En haar handen nog een keer door m’n haren gehaald. ,,Ik hou van je…’’ zei ze zelfs fluisterend. Woorden waar ik het heel warm van kreeg. Maar ik zei het niet terug. Hoefde ook niet denk ik. Ze zuchtte daarna namelijk enkel nog gelukzalig en volgens mij viel ze niet veel later in slaap. Ze wist dat ik van haar hield. Ik had het dekbed vast en over haar heen. ik klemde haar nog altijd tegen me aan. Ik was moe. Maar kon echt niet slapen meer. Er ging teveel door me heen. ik had tegelijkertijd het gevoel dat de mogelijkheden beperkter maar onbeperkt waren geworden. Ik hoopte, en daar smeekte ik zelfs stilletjes om, dat dit niet weer een moment was waarop ze me had gebruikt voor haar eigen. Dat ze morgen nog steeds hier zou zijn en nog steeds hetzelfde er over dacht. Dat we gewoon vrienden waren, maar in bed lovers. Of zoiets… ik hoopte het zo erg…

-

Hallo, bedankt voor het lezen. Hoor graag wat jullie lezers hier van vonden. Heb wat kritiek nodig om verder te komen in het schrijven, dus schuw niet.

Groetjes,

Jefferson