Alle inkopen waren gedaan en alle voorbereidingen van onze zijde voltooid. Nu was het wachten op de komst van Dennis en zijn makkers. Het was dinsdagmiddag en naast al het plannen had Merel een paar lange nachten gemaakt. Merel was zichtbaar nerveus, wat ik wel kon begrijpen, want ondanks dat ze natuurlijk helemaal veilig was, deed het weerzien van Patrick haar toch huiveren. Toch wilde ze het meemaken en niet op de bovenverdieping wachten, terwijl wij Patrick te grazen zouden nemen. Een dubbel gevoel, zachtjes uitgedrukt.

Het was een gok, maar ik had Dennis gevraagd of iedereen met z’n eigen auto zou komen, zodat er een heel wagenpark voor het huisje zou staan. Misschien zou het Patrick afschrikken, misschien zou het hem extra opwinden. Ik hoopte op het laatste, want hij voelde zich onoverwinnelijk, het patsertje. Een oud model Mercedes E-klasse kwam het pad opgereden en het bleek Dennis te zijn, die ik hartelijk begroette. Toen hij Merel zag kreeg hij een brok in zijn keel: “Jezus man, wat is ze mooi Maarten!” en ik voelde dat hij nu helemaal razend werd op Patrick, dat ie zo’n mooi meisje al die verschrikkelijke dingen had laten ondergaan. “Merel, dit is Dennis, Dennis, dit is Merel” en ze gaven elkaar een hand. “Merel, lieverd, je hoeft je geen zorgen te maken, wij gaan die Patrick voor eens en voor altijd het zwijgen opleggen” zei Dennis en ze schrok.

“Jullie gaan hem toch niet eeeeh, vermoorden?” stamelde ze, maar Dennis stelde haar gerust: “Tuurlijk niet, maar nadat wij met hem klaar zijn, geloof me, zal hij nooit meer meisjes aan het werk dwingen. Neem dat maar van me aan!” en een tweede auto kwam aangereden. Dennis keek door het raam en zei: “Dat is Kojo, moet je nu eens opletten, zo iemand heb je nog nooit gezien Merel” en inderdaad, het was een indrukwekkende verschijning: boomlang, belachelijk breed en gitzwart. “Wacht maar tot je z’n leuter ziet Merel, dan ga je steil achterover” en hij opende de deur voor Kojo. “Kojo! My man! Kom erin!” zei Dennis en de imposante Ghanees stapte binnen. Hij stelde zich voor aan Merel en mij en schudde ons de hand. Kolenschoppen waren nauwelijks het woord, want wat een handen zeg!

Als een soort Micheal Jackson greep hij naar zijn kruis en zei: “Patrick zal deze jongen nog lang blijven herinneren, haha!” en het ijs was gebroken. Merel giechelde met haar hand voor haar mond en ik stond nog steeds zijn lijf te bewonderen. Dit was inderdaad een reusachtige verschijning. Niet lang daarna kwamen de twee Serviërs, de Japanner, de Italiaan en de licentieloze dokter aan en werd het een behoorlijk drukke boel in huis. Uit praktisch oogpunt had ik pizza’s besteld en na de maaltijd gingen de meesten aan het bier, maar Merel en ik hielden het bij wijn. De wildste verhalen vlogen over tafel, maar gelukkig begonnen de Serviërs niet over wat ze in Srebrenica hadden uitgespookt, want ze hadden echt wel door dat dat hier een beetje gevoelig lag. Zij hielden het bij naamloze gebeurtenissen, die ons af en toe de rillingen over de rug deden laten lopen. De dokter was koel en gereserveerd, wat hem nog enger maakte dan de praatgrage rest.

Na een paar bier verdeelden we de taken en gingen we aan de slag. De Serviers, Ivar en Zlatan haalde een kamer helemaal leeg en bedekten de hele vloer minutieus met zwart landbouwplastic. Ook de muren werden tot anderhalve meter hoogte afgeplakt en een tweede laag op de vloer maakte het geheel compleet waterdicht. Ondertussen had de Italiaan zijn muzieksetje uitgeladen en zette die tijdelijk neer in de woonkamer. Hij ging met Merel apart zitten en gaf haar een microfoon. Met haar lijstje verhalen in de hand las ze ze een voor een op en hij nam ze op op zijn laptop. Dat ging wel even duren. De dokter bleef ijzig kalm en had alleen een hele grote leren tas bij zich en bleef roerloos in zijn stoel zitten.

Nadat twee tafels de ruimte ingebracht werden en tegen de muur gezet, plaatsten ze een keukenstoel in het midden en ze richtten een theaterspot op statief op de stoel. Een paar kleinere en dimbare spotjes werden ook opgesteld. Een grote fauteuil werd in de hoek geplaatst en het geluidssetje opgesteld. Het geheel schoot aardig op en in mum van tijd was het meeste werk gedaan. Ik liep mijn checklist af en we liepen voor op schema. De Italiaan was klaar met het opnemen van de verhalen en hij voegde aan alle bestandjes een galm toe en verlaagde de pitch met 20 procent. Merels stem klonk nu onheilspellend en hij was zichtbaar tevreden met het resultaat. Dennis had echt een stel klasbakken geregeld, dat moest ik hem nageven.

We verzamelden in de woonkamer en ik vroeg aan iedereen of ze er klaar voor waren. We namen het plan nog een keer door en ik zag op m’n horloge dat het bijna negen uur was. “Zijn jullie er klaar voor?” en iedereen brulde eendrachtig “JA!” en ik pakte mijn telefoon en zocht het nummer van Patrick. Merel begon te gillen en de anderen maakten grommende geluiden en schreeuwden verontrustende opmerkingen, toen ik Patrick aan de lijn kreeg: “He Patrick, met Maarten!, wacht even, ik loop even naar buiten”, wat ik in het echt ook deed. Het gegil en geschreeuw klonk nu gedempt en ik vervolgde: “Ik zou je nog bellen, weet je nog?” en hij antwoordde: “Gast, wat gebeurt daar allemaal? Ik kan je bijna niet verstaan!”. Ik antwoordde dat we goed op dreef waren en of hij zin had om te komen kijken en mee te doen, zoals ik hem al beloofd had. “Tuurlijk Maarten, tuurlijk kijkt me dat geweldig, ik wil wel eens zien hoe ze door die Ghanees in haar kont wordt geneukt!” Het plannetje werkte, hij was inderdaad zo’n sadist die genoot van haar lijden.

Hij zei dat hij er over een half uur kon zijn en sloot af met: “Maarten, kerel, jij bent een topgozer, werkelijk!” en hij hing op. Ik liep weer naar binnen en gebaarde dat ze konden ophouden. “Over een half uur is hij hier, dus we moeten niet te lang wachten met het innemen van de posities. De klok tikte de minuten weg en iedereen zat op z’n plek. Merel was met Kojo in de slaapkamer, de Italiaan, de Japanner en de Serviërs hadden zich verstopt in de keuken en de dokter zat naast Dennis en mij op de bank. De dokter had zijn dokterkleren aan, compleet met stethoscoop, terwijl Dennis en ik naakt in onze badjassen zaten. Ik stond op, keek door het raam en tuurde zenuwachting de oprit af. Eindelijk zag ik de witte Lexus met hoge snelheid komen aanrijden en ik zei tegen de rest: “OK, hij komt, iedereen klaar, dan gaan we nu beginnen!”

Merel schreeuwde en gilde zo hard ze kom en Kojo hield zich aan zijn kant van het script. Dennis en de dokter bleven op de bank zitten en ik opende de deur en liep met gespreide armen naar de Witte Lexus, die zojuist tot stilstand was gekomen. Het was al een beetje schemerig en Patrick liep op me af en we omhelsden elkaar als oude vrienden. “Welkom, Patrick, welkom in mijn paradijs van seks en pijn.” En hij antwoordde: “Dank je Maarten, man, wat een auto’s, je hebt er echt een feestje van gemaakt!” We beëindigde de omhelzing en nam hem mee naar binnen. “Patrick, dit is Dennis en dat is de dokter. Voor als het echt uit de hand loopt hè” voegde ik er aan toe. “Waar is de rest?” vroeg hij, toen hij om zich heen keek en ik zei hem dat er een paar even een luchtje aan het scheppen waren en dat Sanne met de Ghanees in de slaapkamer was. “Dus ze wordt nu door die grote leuter geneukt? Geweldig, dat wil ik zien!”, maar ik hield hem tegen. “Hij is nu haar kut aan het uitwonen en als ie aan haar kont begint gaan we kijken, heb geduld”

“Ga zitten joh, we hebben alle tijd, hier neem een biertje” en hij ging in de stoel tegenover ons zitten. Ineens klonk het uit de slaapkamer: “He dok, kom snel, ik denk dat ze flauw aan het vallen is!” en de dokter stond ijzig langzaam op, pakte zijn leren tas en liep naar de deur. Kojo opende de deur en gebaarde hem op te schieten. “Ze heeft drie nachten bijna geen oog dicht gedaan en ik denk dat ze nu een beetje op het einde is” zei ik tegen Patrick en ik zag tot mijn afschuw dat hem dat behoorlijk opwond. “Tering zeg, dat is echt ranzig wat jullie doen. Onwijs geil ook”. Ik deed er nog een schepje bovenop: “joh het is nu net alsof je een lendepop aan het neuken bent, ze beweegt bijna niet meer. Ze is helemaal murw” en Patrick moest hard lachen. Ik zag dat Dennis zich bijna niet kon inhouden, maar hij bleef in zijn rol en probeerde ook te lachen.

De deur ging weer open en Kojo kwam met zijn immense zwarte gestalte poedelnaakt de kamer in. Zijn leuter op halve sterkte, die glom van het vocht. Het was een verpletterende scene, die levensecht leek. Zijn voorhoofd was bezweet en ik bedacht me wat een beetje massageolie en een plantenspuit met water al niet kon uithalen. Patrick keek de Ghanees met open ogen aan en zijn mond viel open: “Jezus Christus zeg” was het enige dat hij kon uitbrengen, terwijl zijn ogen gefocussed bleven op die enorme leuter. “Als de dok haar weer een beetje bij kennis heeft gekregen, dan ga ik haar kontje lekker volpompen, dat wilde je toch eens een keertje zien?” zei hij volgens script en ik zag dat ook hij van binnen op het kookpunt zat bij de aanblik van de genietende Patrick. “Jij kickt hier echt op hè Patrick?” zei ik en hij zei dat hij niet kon wachten.”De dok heeft sterke pepmiddeltjes bij zich, dus het zal niet lang meer duren” verzekerde ik hem.

Ook geheel volgens script kwamen de twee Serviërs de keuken uit, alsof ze via de achterdeur waren binnen gekomen. “Precies op tijd” zei ik: “de hoofdmaaltijd gaat bijna beginnen!” en zonder een woord te zeggen liepen ze op Patrick af, die nu een beetje nerveus leek te worden. Ze pakten hem ruw uit zijn stoel en smeten hem op de grond en hielden hem stevig in bedwang. Dennis pakte de rol gaffer-tape die achter de bank klaar lag en tapete zijn handen achter zijn rug aan elkaar. Een tweede stuk tape ging over zijn mond, zodat dat zielige gejammer bijna verstomde. Ivar trok zijn schoenen, sokken en broek uit en daar lag Patrick dan halfnaakt op de grond te kermen. Omdat z’n armen achter zijn rug gebonden waren, moesten ze het T-shirt van zijn lijf scheuren en vervolgens werd ook zijn boxershort uitgetrokken. Zlatan deed een zwarte kap over zijn hoofd en compleet naakt werd hij opgetild en naar de met landbouwplastic beplakte kamer gebracht. Ze duwde hem op de stoel, tapete zijn enkels aan de stoelpoten en sneden zijn handen los. Die werden nu aan zijn knieën getapet en tot slot gingen er nog vier rondjes tape rond zijn bovenlijf en stoelleuning. Hij kon geen kant meer op en probeerde tevergeefs los te komen. Ze lieten hem voor wat ie was en verlieten de ruimte. De Italiaan ging naar binnen en startte een onheilspellend muziekje, de Bolero. Het volume was laag, maar de impact was groot. Het zeil lag er niet voor niks, want hij liet zijn plas lopen van angst.

Toen de Italiaan ook de ruimte verliet, troffen we elkaar in de woonkamer en trokken nog een biertje open of schonken nog wat wijn in. Stap 1 was genomen en iedereen was het er over eens dat hij een echte klootzak was. Merel kwam nu ook de slaapkamer uit en had hem dus nog niet gezien en ik denk dat ze dat wel prettig vond. Dat ze hem pas zou zien als hij weerloos vastgetapet zat leek ons een beter plan. “Ik wil ‘m zien” zei ze toen en ik aarzelde even en nam haar toen mee naar de deur. Ik opende die en toen zag ze haar Loverboy in het donker op de stoel. Weerloos en kermend als een klein kind. Toen deed ze iets wat niet in het script stond en ik was verrast toen ze de kamer binnen liep en in zijn oor fluisterde: “Geniet je een beetje, schatje” Hij piepte en piepte toen hij haar bekende stem hoorde en ze gleed met haar hand naar z’n kruis. “Zo zo, schatje, heb je lekker geplast?” en ze streelde zijn ballen. “Lekker hè” en toen kneep ze ineens keihard en hij piepte als een big. “en vind je dit ook fijn? Zoals je het ook zo fijn vind als mijn klanten me pijn doen?” Ze kneep nog twee keer hard in zijn ballen en verliet toen de kamer.

Heftig geëmotioneerd plofte ze in de bank en begon te huilen. Dit maakte een diepe indruk op de heren en ze wilden tegen het script in meteen aan de slag, maar ik kon ze overreden om nog even te wachten. Ik legde uit dat hoe langer hij daar in z’n eentje zat, hoe banger hij zou worden en dat het daarom des te leuker voor ons zou zijn. Met lichte tegenzin gaven ze me gelijk en terwijl de Bolero op repeat zijn angstaanjagende werk deed in de plastic kamer, namen wij er nog eentje, proostend op een avond van gerechtigheid. Terwijl de mannen elkaar opjutten, nam ik Merel even mee naar buiten voor een frisse neus. “Maken jullie het niet te bont” vroeg ze en ik zei dat ik alles onder controle had. De meeste dingen zouden alleen een mentale kwelling zijn, zoals nu met de Bolero, maar natuurlijk stonden er ook pijnlijke zaken op het menu. Ze gaf me een zoen: “Dank je Maarten, dank je”.