Zoals de oplettende lezer wel door zal hebben, was de Japanner nog helemaal niet in beeld geweest, op een kleine bijrol na, maar zijn moment van glorie stond op het punt te beginnen. Ik verwachtte er veel van, want Dennis had mij verteld dat hij echt angstaanjagend kon zijn. Bruut, kil en schijnbaar emotieloos. Hij had zich omgekleed en stond in een heus judo-pak voor me, compleet met zwarte band en als finishing touch een kamikaze hoofdband. Tjonge jonge, de ene act was nog hilarischer dan de andere, hoewel ik vermoedde dat Patrick andere bewoordingen zou gebruiken. We gingen de kamer weer binnen en Kiiro ging voor Patrick staan en schreeuwde wat in het Japans en maakte karatebewegingen. Brrrrr. Doodeng om te zien. Patrick aan de andere kant leek het allemaal niet meer te kunnen schelen, hij had een Ghanees in z’n reet gehad en vroeg zich werkelijk af wat dit kon overtreffen. Hij was gebroken, geknakt en kon alleen nog maar kwijldraden produceren.

De dokter in de stoel zei dat hij nog steeds bij kennis was en dat hij prima in staat was om het toetje te ontvangen en hij stond op om plaats te maken voor DJ Silvio. “Zo Patrick” galmde het door de ruimte, “daar zijn we weer. Ben je blij ons weer te zien?” maar een antwoord bleef uit. Nu op de knop drukken was wat flauw, maar omdat de dokter er toch net langsliep, kon hij het niet laten en Patrick rilde van de veelal denkbeeldige pijnscheut. Hij was echt gebroken, want hij gilde niet eens meer. Hij was echt waar we hem hebben wilden. “We hebben nog een heerlijk Oosters toetje voor je en daarna gaan we gezellig met z’n allen een kopje koffie drinken. Klinkt leuk hè? Koekje erbij, sigaretje, want die zul je nu ook onderhand wel weer lusten hè? Nou, we laten je niet langer in spanning, komt ie, wel goed opletten Patrick” en het laatste tekstje van Merel werd gestart.

“Toen moest ik bij die Japanner komen, die mij met een met Wasabi-pasta ingesmeerde condoom anaal nam en dat brandde zo ontzettend in m’n met wondjes bedekte kontje...” Ivar hielp de Japanner door Patrick’s hoofd omhoog te houden, zodat ie kon zien wat er gebeurde. Kiiro pakte een groene tube en hield die voor Patrick’s bloeddoorlopen ogen. “Wasabi-pasta bland heel elg, maal ook maal heel even...” en hij gooide de tube weg, liep naar de tafel en kwam terug met een grote pot sambal. “Sambal blandt heel elg en heel elg lang, hahahaha!” Ik moest bijna kokhalzen toen ik de pot zag, maar nog steeds was de reactie van Patrick vrij onverschillig. De Japanner deed een condoom om, trok latex handschoenen aan en begon de condoom met Sambal in te smeren en liep om Patrick heen en nam zijn positie in. Op zijn teken startte DJ Silvio de bekende klassieker van Nazareth. Tijdens het intro duwde Kiiro zijn sambal-pik bij Patrick naar binnen, die bij de eerste woorden het branderige gevoel gewaar werd en vanuit zijn lethargische houding ontwaakte en nu werkelijk alles bij elkaar begon te schreeuwen. “Love Hurts, love scars, love wounds and mars” schalde het door de speakers en de Japanner was in z’n element.

Hij neukte op dubbel het tempo van de muziek en Patrick’s hoofd werd knalrood en hij trok nu uit alle macht aan zijn vastgetapte handen en voeten. Als van de duivel bezeten snoof hij, gilde hij en de tranen stroomden over z’n wangen. Merel wendde zich af en stopte haar vingers in haar oren en ook ik kreeg het behoorlijk benauwd. “love is like a flame, it burns you when it’s hot, love hurts”. Ook de Serviërs hadden zo’n gillend varken al een tijdje niet meer gehoord en waren zichtbaar onder de indruk. Alleen de Japanner wist van geen ophouden en bleef als een bezetene doorneuken. De tafel schudde op z’n poten en de smurrie klotste in de speciekuip. En terwijl DJ Silvio Nazareth naadloos mixte in ‘Alles is liefde’ van Bløf leek de Japanner zijn hoogtepunt te naderen, want hij kon het ritme niet meer volgen en vloog muzikaal helemaal uit de bocht, onder het luid geschreeuw van Japanse teksten. Met een laatste kreet verkrampte zijn billen en hij trok in stijl in een sierlijke ruk zijn pik uit de gloeiende kont en boog naar me bij wijze van eervolle groet.

Ik weet niet op wat voor feestjes DJ Silvio normaal gesproken draaide, maar hoe geniaal en tegelijk ziek was het om nu ‘You ain’t seen nothing yet’ van Bachmann-Turner Overdrive op Bløf te laten volgen. Wist Patrick veel, die wist niet dat het nu voorbij was. Hoewel, voor ons was het feest voorbij, maar voor Patrick toch niet helemaal. We liepen in polonaise de kamer uit en DJ Silvio liet de gillende Patrick achter met een playlist die onder andere ‘Bloed, zweet en tranen’ van Hazes en ‘Highway to Hell’ van AC/DC bevatte. Zlatan verliet als laatste de kamer, nadat hij met poep uit de speciekuip een snorretje op Patrick’s gezicht had getekend.

“Heren, jullie waren werkelijk geweldig!” en iedereen raakte niet uitgepraat over de show. Merel ging naar de keuken om een volle pot koffie te zetten en ik zette met Dennis de banken en fauteuils in een kring. In het midden zetten we een krukje neer en ik gaf de Serviërs een seintje. Ze liepen Patrick’s kamer binnen en we hoorden een tuinslang en kort daarna wat gestommel en gevloek. Met een handdoek om zich heen, nog hevig vloekend en met een verbeten gezicht waggelde Patrick voor de Serviërs uit de kamer binnen. Ik bood hem de kruk aan en Merel kwam met een dienblad vol koppen koffie aangelopen. Ik bood Patrick een kop koffie aan: “die heb je wel verdiend” en stopte een sigaret in z’n mond. “Je hebt keurig voor je centen gewerkt, echt, je was de ster van de avond, nee serieus, je was echt goed!” Hij lurkte aan z’n koffie en trok aan z’n sigaret.

“Zo, mannetje, wat nu?”. Hij zweeg en kneep met z’n ogen om de brandende pijn aan z’n kont te verbijten. “Ik denk dat je Merel wel een excuusje verschuldigd bent” vervolgde ik, “als je gewoon alles bekent en toegeeft en daarna Merel je excuses aanbiedt, dan denk ik dat we klaar zijn voor vanavond.” Wat Patrick niet wist, was dat onder de kruk een microfoontje zat en dat DJ Silvio alles zou opnemen, toen hij half snotterend en stamelend bekende en al zijn misdaden toegaf. De excuses naar Merel leken oprecht, maar dat zou DJ Silvio niet gebruiken. Toen hij klaar was wierp ik hem z’n onderbroek toe en knikte naar de Serviërs, Kojo en Dennis. Zij duwden hem naar de deur en namen hem mee naar buiten. Ik hoorde portieren openen en dichtslaan en zag hoe Patrick op de achterbank tussen de Serviërs in zat en Dennis zijn Mercedes het pad afstuurde. Kojo volgde in de Lexus.

Twee uur later kwamen ze zonder Patrick en zonder Lexus terug en ik was even bang dat ze de afspraak vergeten zouden zijn. Merel keek ook verschrikt en schrok toen ze binnenkwamen. “Wat is er met...” stamelde ze en Dennis gaf haar een koffertje. “Hier meid, je spulletjes, je paspoort, rijbewijs en alles dat je bij Patrick had liggen” en ze wist niet wat ze zag. Ze vloog hem om de nek om hem te bedanken en Dennis zei: “Meid, voor jou doen we alles. We zijn diep ontroerd over je verhaal en we zijn ontzettend blij dat we je hebben kunnen helpen, niet waar gabbers?” En iedereen beaamde het. We gingen zitten en Merel wilde weten wat er de afgelopen twee uur was gebeurd. Dennis vertelde dat ze naar zijn huis gereden waren en hem gedwongen hadden om je spullen te geven. Hij was drie keer van de trap gevallen, zei hij lachend en ook de Serviërs ontdooiden en glimlachten. En toen kwam voor ons het moeilijkste deel.

“Nee, wacht even, ik vergeet nog wat. Hakim, die eet voorlopig vloeibaar voedsel en zal wat moeite hebben met pissen en poepen” en hij ging verder. “Het moeilijkste was dat we hem bij het politiebureau gingen afleveren. Je begrijpt, niet ons favoriete pandje. We hebben hem afgeleverd en een CD-tje met zijn bekentenis aan de adjudant van dienst overhandigd.” Merel keek vol ongeloof: “dus hij zit vast?” en Dennis knikte: “en toen hebben we ons zelf snel de pleiterik gemaakt, hahaha”. Merel werd emotioneel en Dennis begreep de hint. Hij gebaarde de anderen om er een eind aan te breien en te vertrekken. Wij hadden in de tussentijd de meeste rotzooi opgeruimd en in de auto’s geladen, dus het afscheid duurde niet lang.

Merel omhelsde alle gabbers en gaf elk een dikke zoen op de wang. “Dit zal ik nooit vergeten jongens, onwijs bedankt”. “Niks te danken Merel, ga nu maar lekker met Maarten genieten van de rest van de week. Wij komen er wel uit” en met die woorden vertrok het gezelschap en was het ineens doodstil in het huisje. “Wil je nog wat drinken?” vroeg ik en ze knikte. Met z’n tweeën zaten we op de bank met een glas wijn en een sigaret. We zeiden niets, maar pakten elkaars hand en strengelden onze vinger in elkaar. Een traan biggelde over haar wang en een traan biggelde over de mijne.