Er gaat nu veel door me heen en ook verbaast me dit niet. Mannen en hun controle. Ik krijg je nog wel! Dit had ik in ieder geval niet achter Stefan gezocht. De controle wel, maar als ik zo mijn best doe voor jou, waarom doe je nu zó. Ik lig vast en ik ben klaarwakker en alleen maar benieuwd wat je nu écht wilt. Mijn hart ligt bij haar en je hebt ons gekwetst hiermee. Ik heb het koud en ik hoor je nog steeds uithijgen in mijn nek. In een eerlijk gevecht, leg je het af, dat weet ik zeker. In mijn hoofd hoor ik Sita zingen Titanium. Dat geeft me genoeg energie om weer mijn controle over de boel te hebben.

Stefan is uit gehijgd. Ik vraag hem wat hij wil en vooral wat hij heeft gebruikt, want zo ken ik hem niet immers. Hij kijkt me aan en zegt verder niets. Ik voel me vernederd. Ik kijk hem alleen maar aan. Hij denkt dat hij controle heeft ofzo. Zijn ogen gaan over mijn lichaam en zonder gene duwt hij mijn knie opzij, alsof ik in de weg lig. Waarom kijk je tussen mijn benen? Deel dan in ieder geval wat je ziet? Je was mijn beste vriend toch? Je vernedert mij nu, waarom snap je dat niet!

Ik hoor de bel weer. Vast Cora, of Janneke, of nog erger mijn ouders! Wéér gestommel. Ik hoor alleen mannenstemmen. Bekende mannenstemmen! Ik hoor hoe Stefan ze binnen laat. Klootzak! je bent in míjn huis. Ik heb zoveel rekening met jou gehouden en een mooie avond samen gepland, waarom heb je daar niet genoeg aan. Ik hoor mannengelach en kan me voorstellen dat het gaat om het feit dat Vitesse achter staat. Verder hoor ik niets meer en Stefan komt ook niet bij mij informeren. Waarom kom ik niet los? Ik wiebel en spuug op mijn pols, maar en gebeurt niets. Ik doe mijn ogen dicht en ben boos. Ook op die mooie Franse schone. Voor haar zou ik alles over hebben. Haar lichaam, haal gevoel dat ze me geeft, ze is keihard en oprecht.

Mijn ogen zijn weer dicht gevallen en ik droom weer over haar. Haar lichaam tegen mijn lichaam. Ze kijkt me verleidend aan en ze ziet er zo mooi uit. Ze tuit haar lippen. Ik wil haar. Ik wil haar nu. Alles! Zij is het mooist wat me ooit is overkomen. Ze mag niet weggaan, nooit meer!

Ik ruik vanille. En weer die etenslucht. Mijn knie doet zeer. Doe je ogen open Son, zeg ik tegen mezelf en terwijl ik dat doe zie ik twee mannen tussen mijn benen zitten. Wat doen ze daar en waarom ken ik hun gezicht niet? "Dit zijn Remco en Mike" hoor ik lachend achter me. "Ben je er weer bij moppie?". "Je wijntje viel lekker hè?". Weer krijg ik een peuk tussen mijn lippen. "Zuig maar schatje", zegt Stefan. Ik heb helemaal geen zin in die troep en probeer mezelf te vermannen. Door mijn hoofd gaat alleen hoe erg ik hem haat nu en ZIJ. Wat heb ik in haar gezien. Hij heeft haar en mij gemanipuleerd. Stefan zegt koeltjes:" Tot straks meisje". Ik voel een klap en het licht gaat uit.

Ik word wakker en mijn buik voelt koud. Mijn knie doet ook nog steeds zeer en die druk voelt gek. Pijnlijk en lekker, maar de pijn overheerst. Ik wil overeind komen, maar als ik mijn ogen opdoe zie ik niets en ik kan niet overeind komen. Ik hoor en ruik ook niets. Ik denk aan Stefan. Zal ik hem roepen? Mijn armen tintelen, ik wil mijn bed uit. Zal ik doen wat hij vroeg? Of doen wat hij zei...?

Welke mooie outfit bedoelde hij eigenlijk?