Loes

Een gewone week. Een gewoon weekend. Tenminste, dat dacht ik. Op vrijdagavond na het eten gebiedt mijn Meester mij om te gaan douchen, mezelf glad te maken, aan te kleden als een goed subje met collar en overdreven make-up op te doen. Waarom? Geen idee, dat wil Hij niet vertellen.

Ik doe direct wat Hij vraagt en stap onder de douche. Ondertussen denk ik natuurlijk na wat er gaat gebeuren. Komt er iemand langs? Gaan we samen iets spannends doen? Gaan we ergens heen? Ik kom er niet uit maar doe netjes wat mij gevraagd is.

Wanneer ik beneden kom lijkt mijn Meester weg te zijn. Er ligt wel een briefje op tafel. Ik loop er naartoe en begin te lezen. Er staat dat ik om 8 uur wordt opgehaald, en dat er een gezellige avond gepland staat. Dat ik Hem moet vertrouwen en alleen maar mee hoef te gaan met degene die mij zo komt ophalen. Ik werp even een blik op de klok, het is tien voor 8. Ik was maar net op tijd blijkbaar met me op te doffen.

Ik gebruik de komende tien minuten om steeds in de spiegel te kijken of alles nog goed zit, en om overwegingen te maken of ik toch iets anders moet aantrekken. Mijn collar zit goed, kort rokje en een cuploos korsetje en een hemdje eronder, veel make-up, zenuwachtige blik. Oke, alle ingrediënten voor een geile avond. Maar wat? De deurbel gaat.

Er staat een man voor de deur die ik niet ken. Hij stelt zich niet voor. Waar is mijn Meester? Ik vertrouw hem. De man gebiedt mij met hem mee te gaan. Dus doe ik mijn jas aan, stap naast hem in de auto en hij begint te rijden. De muziek staat aan en na een tijdje begint hij te vertellen. We gaan naar een afgelegen plek, net buiten de stad. Het is niet zo ver, vertelt hij. Eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen zal ik verwelkomd worden door nog 5 andere vrienden van hem. En ik zal hun seksslavin zijn die avond. Ze zijn allemaal Dominant en ik zal naar hen moeten luisteren. Hij vertelt ook dat we de gehele avond spelen met de stopwoorden die ik gewend ben. Oké. Hij weet wat ik gewend ben. Natuurlijk, dit is allemaal voorbesproken met mijn Meester. Maar waar is hij? De man vertelt nog dat alle Dominanten door mij Meneer genoemd dienen te worden, en ik dien ook met twee woorden te spreken. Oké, dat moet te onthouden zijn. Hij vraagt of ik nog wat wil weten, en ik schud van niet. Ik wil niet weten wat ze van plan zijn, ik zal het vanzelf merken. Ik denk trouwens ook niet dat hij me dat verder gaat vertellen. “Vanaf dat je binnenstapt zul je iedereen gehoorzamen, je ogen neerslaan en niemand in de ogen kijken wanneer daar niet om gevraagd wordt. Duidelijk?” Ik knik, hij zet de muziek harder. Geen moment meer om verder te praten dus. Mijn gedachten dwalen nog even verder en 5 minuten later staan we voor een huisje midden in het bos aan de stadsrand.

We stappen uit en lopen naar de deur. Ik ben bloednerveus, maar ook bloedgeil. Dit is iets waar ik al lang van droom, fantaseer en aan gedacht heb. Gaat het dan echt gebeuren? Zou ik mannen kennen of zijn het allemaal vreemden? Kennen ze allemaal mijn grenzen en wensen? Meer tijd om na te denken heb ik niet. De deur gaat open en ik sla netjes mijn ogen neer. De mannen begroeten elkaar als vrienden en er wordt een ketting aan mijn collar geklikt. Mijn jas wordt uitgedaan en ik word meegenomen naar de woonkamer. Als we daar binnenkomen durf ik niet gelijk rond te kijken, maar ik wil het erg graag. Ik ben van nature bijzonder nieuwsgierig, en uiteindelijk wint deze het van mijn onderdanigheid. Kan ik gelijk zien of ze een beetje consequent op de gestelde regels letten. Ik kijk vluchtig even rond, maar voordat ik in me op kan nemen wat ik zie word ik bij mijn haren gegrepen en trekt de man in kwestie mijn hoofd aan mijn haren omhoog. Hij staat achter me en hij dwingt me om hem in de ogen te kijken. “Was er niet met jou afgesproken waar jij naar kijkt?” Ik reageer niet direct, waardoor zijn grip in mijn haren verstevigt. “Ja Meneer.” Antwoord ik snel. Oké. Dit was een hele snelle reactie op mijn nu al uitdagende gedrag. En ja, ik loop nu echt al te soppen. Dat wordt vast leuk vanavond. Hij laat me los en ik kijk braaf weer naar de grond. “We zijn hier met velen jongedame, er is altijd wel iemand die op je let. Ik zou me aan de regels houden.” Ik hoor een stem vanaf de andere kant van de kamer, volgens mij staat daar een bank. “We hebben toch al gehoord dat ze zich niet aan regels kan houden, daarom is ze hier. We leren het haar wel.” “Breng haar eens hier,” hoor ik een andere stem, ook vanaf de bank, zeggen. “Ik wil eens goed zien wat we hier hebben vanavond. Ik merk dat mijn hoofd automatisch de kant draait waar de stem vandaan komt. Voordat ik zover ben dat ik hem zie word ik weer aan mijn haren gecorrigeerd. “Hardleers of niet?” Bromt de man achter mij. “Daar hebben we wel wat voor, breng haar eens hier.” Zegt de man vanaf de bank weer. Ik word meegetrokken naar de bank. Ik durf niet meer op te kijken, de aandacht is nu volledig op mij gericht. Blijkbaar willen ze niet dat ik hen zie. Terwijl ik voor ze sta kijk ik naar beneden. Ik zie hun schoenen, en ik zie dat de ene man een zwarte pantalon aan heeft en de andere op de bank draagt een zwarte leren broek. Ze keuren me en ik voel me aan de ene kant vernederd, aan de andere kant trots, want ik weet dat ze het leuk vinden wat ze zien. “Doe je ogen dicht.” Zegt een van de mannen. Ik gehoorzaam direct en hoor dat hij opstaat van de bank. Ik krijg een blinddoek om.

Er is net een nummer van de muziek afgelopen, dat merk ik omdat het ineens even stil is, en daardoor hoor ik het geluid van een camera. Maken ze nou ook nog foto’s? Zouden die voor mijn Meester zijn? Of voor mij, zodat ik kan nagenieten? Of allebei?

Ze laten me op de grond zakken. “Positie 5 asjeblieft.” Ik denk vlug na, wat was positie 5 ook alweer? Terwijl ik me in deze onderdanige positie nestel, netjes met mijn armen achter de rug, bedenk ik me dat ze vast veel overleg met mijn Meester hebben gehad. Ze hebben zelfs de posities besproken. Dat voelt veilig.

Terwijl ik geblinddoekt in positie 5 zit voel ik beweging om me heen. De mannen lijken allemaal vlakbij me te staan of te zitten. Ze raken me aan, overal. “Wat is dit?” Vraagt er eentje, hij trekt aan mijn hemdje. Het was ook echt niet het meest flatteuze kledingstuk bij een cuploos korset, maar ik wist niet waar we heen gingen en gelijk met blote borsten rondlopen ging me te ver. “Ehh, mijn hemdje?” Vraag ik. Ik hoor zelf dat er iets teveel sarcasme in mijn antwoord zit, en ik bedenk me net te laat dat ik vergeten ben hem bij de afgesproken titel te noemen. Mooi moment om te zien hoe streng ze zijn. Ik voel dat hij zonder waarschuwing hard in mijn tepels knijpt. “Sorry Meneer!” Weet ik nog net uit te roepen. Ik voel hoe ze mijn hemdje onder het korset vandaan halen en over mijn hoofd trekken. Zo, dat voelt gelijk beter. Waarom heb ik dat niet gelijk gedaan?

Ik voel de handen weer strelen over mijn lichaam. Ik kreun. De mannen lachen me uit en roepen dat ik een slet ben en het alleen maar leuk vind. Ja, ze hebben gelijk. Alle aandacht voor mij, hoe geweldig is dat!

Ze stoppen met strelen, en ze weten dat ik dat jammer vind. Ik wil juist aandacht, dat weten zij ook. “Eens kijken hoe graag jij wil dienen meisje!” Volgens mij is het een stem die ik nog niet eerder heb gehoord. Hij komt dichtbij me en knielt volgens mij voor me neer. Hij streelt mijn borsten, mijn tepels. Ik begin zachtjes te kreunen. Dat had ik beter niet kunnen doen; zonder waarschuwing zet hij tepelklemmen op mijn tepels. Ik kan ze net hebben, maar moet het even wegzuchten. Ik probeer geen kick te geven. “Goed zo.” Dat zijn bemoedigende woorden. “Blijf zo maar even zitten. Je beweegt niet, je kreunt niet, je klaagt niet. Beweeg je niet. Begrepen?” Ik aarzel nu geen ogenblik en antwoord ‘Ja Meneer.” Hij mompelt iets van ‘mooi’, en lijkt weer weg te gaan. Mijn zintuigen staan op scherp, Ik neem de tijd om vooral goed te horen wat er gebeurt en wie er zijn. Herken ik iemand? Wat doen ze? Volgens mij zitten er twee of drie op de bank en zij voeren een gesprek over iets dat ik niet helemaal volg. Ik hoor wat verder weg iemand die met kopjes in de weer lijkt te zijn, waarschijnlijk pakt hij koffie ofzo, uit de keuken. Ik hoor nog een ander gesprek waar ik flarden van opvang, volgens mij van de twee die dan nog over zouden moeten zijn. Het lijkt alsof ze me vergeten zijn en me aan mijn lot hebben overgelaten. Ik voel me verwaarloosd, net een border collie die al een kwartier geen ballen heeft mogen ophalen die zijn baas voor hem gegooid heeft. Verwend verwaarloosd dus. Ik heb vast niets te klagen vanavond. Ze laten me toch niet de hele avond hier geblinddoekt zitten terwijl ze bier drinken en voetbal kijken samen? Dat zou een aanfluiting zijn. Ik voel mijn tepels, de klemmen zitten best wel stevig. Maar als ik stil zit is het te doen. Ik heb jeuk. Aan mijn neus. Zal ik krabben? Even snel? Ik luister naar de stemmen. Ze lijken allemaal druk met elkaar in gesprek. Misschien zien ze me nu niet. De jeuk wordt erger. Ik krab even, heel snel. Ik weet gelijk al dat het mis is. Foute boel. De stemmen verstommen gelijk, het is even helemaal stil. Hebben ze de hele tijd naar me zitten te kijken tijdens het praten ofzo? Ik hoor mezelf iets mompelen als ‘oh oh’ en gelijk voel ik dat ik meer begin te soppen. Wat zullen ze doen om me hiervoor te straffen?

“Stilzitten is lastig voor jou, of niet?” Zegt een stem dichtbij me. “Laten we dat puntje eerst maar eens aanpakken.” Hij grijpt me bij mijn haren en trekt me aan de ketting die nog aan mijn collar zit een stukje mee. “Ga hier zitten, in positie 9, maar met een rechte rug.” Ik denk hard na wat ook alweer positie 9 was. Ik had ze beter uit mijn hoofd moeten leren. Oja. Op handen en knieën, billen omhoog. Alleen nu met een rechte rug, dus geen billen omhoog. “Als je het goed doet mag de blinddoek af. Zo niet…” Hij is even stil, geen goed teken? Hij geeft een rukje aan de ketting van de tepelklemmen, ik laat een kreetje ontsnappen, dat was best pijnlijk. “…dan was dit een voorproefje. Niet bewegen. Begrepen?” “Ja Meneer.” Het is even stil rondom mij en even later hoor ik voetstappen en beginnen ze weer te praten. Ik hoop dat ik niet weer jeuk krijg. Maar als ik eraan denk krijg ik er sneller last van. Ja hoor, weer mijn neus. Niet aan denken. Als ik nu krab zien ze het zeker weten, en dat gaat echt pijn doen. Ik doe mijn best en denk niet aan de jeuk. Ik concentreer me op het stilzitten in positie 9. En mijn rug recht houden. Waarom eigenlijk? Vraag ik me af. Ik hoor dat er achter mij weer een foto wordt gemaakt. Ik ben nu al nieuwsgierig naar de foto’s. Dan kan ik hopelijk terugzien wat ik nu mis. Ik doe hard mijn best, dan mag ik in ieder geval weer kijken. Dat is fijn als je zo nieuwsgierig bent als ik. Terwijl ik me weer goed concentreer op mijn houding merk ik dat er een man naast me staat. Hij legt iets op mijn rug. Een koud blad? Er worden dingen op het blad gezet. Lichte dingen. Ik hoor dat ze het neerzetten, maar voel het niet. “Ik ben de blauwe!” Hoor ik iemand zeggen. “Geef mij maar groen.” Zo geven ze allemaal een kleur door. Ik heb het door. Het is een spelbord. Er worden pionnen klaargezet om een spel te spelen. Op mijn rug! En ik mag niet bewegen. Word ik nu tijdens een potje mens-erger-je-niet gebruikt als tafel en verder genegeerd? Ik concentreer me. Doms spelen toch geen bordspellen als mens-erger-je-niet? Meer iets als poker dacht ik zo. Echt zo’n stoeremannending. Ik hoor ze iets zeggen over de kaarten en raak dan even afgeleid. Ik voel een hand over mijn billen gaan. Ik heb een string aan, dus veel wordt er niet bedekt. “Deze doen we maar even uit.” Hij trekt aan de string en laat hem dan over mijn billen afglijden. Hij krijgt ze niet over mijn benen, want ik zit op mijn knieën. Dus hij laat hem daar op kniehoogte hangen. Hoe vernederend. Hoe geil is dat.

Zijn hand gaat weer over mijn billen en zakt af richting mijn nattigheid. Hij stopt een vinger in mij en laat vervolgens de anderen weten dat ik een geile slet ben.

Ze beginnen met het spel. Het is zeker geen mens-erger-je-niet, ook geen poker. Maar wel iets anders 18+ achtigs.

Ik snap geen hout van de spelregels, maar het komt erop neer dat één van hen een opdracht krijgt iets met mij te doen, totdat iemand anders het mag. Ik denk dat het een soort van ganzenbord is waarbij er eentje in de put zit, of de SM-kelder ofzo, en er weer af gaat als iemand anders erop komt. En zolang ze in de kelder zitten doen ze iets met mij. Lekkere dingen. Hele lekkere dingen. Maar ik, ik mag niet bewegen. Bij strelingen kan ik stil zitten, dat lukt best. Ook wel als er een vinger in mij verdwijnt. Dat gaat goed. Maar net als ik denk dat dit gaat lukken hoor ik voor mij een rits opengaan. “Toe maar meisje. Ik heb gehoord dat je het goed kan. Maar de pionnen mogen niet verschuiven, denk erom!” Hij duwt zijn pik in mijn mond en ik probeer heel voorzichtig te zuigen. Hij brengt zijn heupen steeds naar voren, zodat ik niet perse mijn hoofd hoef te bewegen. Ik probeer uit alle macht niet te bewegen, maar wel lekker te pijpen. Ik voel hem groeien in mijn mond, wat me het gevoel geeft het goed te doen. Hij kreunt een beetje, en de rest van de mannen spelen ondertussen het spel verder door. Ik doe dit dus tot de volgende in de kelder komt? Ik geloof van wel. Ik raak een beetje in een roes. Ik weet wel wat er gebeurt, maar ben me niet heel bewust van alles. Ik merk dat ik dan weer een pik in mijn mond heb, dan weer vingers over mijn lichaam voel, maar steeds meer vingers zijn bezig om me naar een hoogtepunt te werken. Dat gaat nooit goed komen. Bij een orgasme kan ik het spelbord nooit stil houden! Ik druk het weg. Ik probeer het. Een stem dichtbij mijn oor waarschuwt me dat ik toestemming moet vragen als ik wil komen. Dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om zelf mijn orgasme te bepalen. Die woorden trekken me bijna over de rand. Ik begin harder te hijgen en mijn lichaam kronkelt een beetje. Ik hoor een paar pionnen schuiven. Shit. De handen stoppen direct, en ik ben weer alert. Een hand pakt mijn haren stevig beet, een ander trekt aan de ketting die de klemmen op mijn tepels met elkaar verbindt. Fuck! Dat doet pijn! Maar ik weet ook dat ik het verdiend heb. Ik probeer geen geluid te maken, maar aan mijn gezicht moet te zien zijn dat ik het zwaar heb. Shit. In mijn poging de pijn te onderdrukken heb ik het bord van mijn rug laten glijden. Dat merkte ik niet. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren…

Ik word rechtop gezet en mijn blinddoek gaat af. De string die nog op half 7 hing wordt uitgedaan, evenals de rest van mijn kleren. Ik ben naakt en alert. Wat gaan ze doen? Ik word vast genadeloos gestraft. En terecht, ik had gewoon beter mijn best moeten doen om het bord stil te houden, en hem al helemaal niet van mijn rug af moeten laten glijden. Maar ja, anders was het ook weer zo saai geweest natuurlijk!

Ik word vrij hardhandig meegenomen naar een muur. Ik moet mijn handen op ooghoogte er tegen aan zetten en mijn billen naar achteren houden. Hoewel dat laatste vanzelf gaat. In deze houding word ik vaker gezet wanneer ik gestraft word. “Tien.” Krijg ik te horen. Oke, tien zweepslagen? Hmm, dat valt mee. “Per persoon. Ieder van ons kiest een straf met het getal tien en jij telt alles braaf mee, is dat duidelijk?” Ehm. 60 zweepslagen dus? Dat begint er meer op te lijken. Oei. Ik wacht te lang met antwoorden. Mijn hoofd wordt weer aan mijn haren naar achteren getrokken zodat ik een van hen wel aan moet kijken. “Wat zeg je dan?” Vraagt hij. Ik word altijd gelijk week van zo’n behandeling en begin met mijn billen te draaien, ik kan niet wachten. Na een flinke tik op mijn billen reageer ik direct met ‘Ja meneer.’ Een ander voegt er voor de leuk nog even aan toe dat ik na ieders straf de desbetreffende Dom moet bedanken. Weer zo lekker vernederend, hoe verzinnen ze dat toch? En ik maar soppen.

“Ik geef jou 10 zweepslagen op die wiebelige billen van je jongedame, tel maar af.” En ik begin te tellen. Hij begint niet zo hard, maar voert het op naarmate het getal hoger wordt. Na mijn ‘tien!’ deelt hij de eindslag uit op mijn billen en ik bedank hem. Dit was te doen. Maar ik moet er dan ook nog 50. Tenminste, dat dacht ik.

“Ik heb wat anders voor je.” Zegt een stem aan mijn linkerkant. Ik kijk niet op, hoewel mijn eerste intentie is dat wel te doen. “Ik heb hier tien gewichtjes. Niet zo zwaar per stuk, maar samen wordt het misschien wel wat ongemakkelijk. Tel maar voor me af.” Ik begin gelijk na te denken wat hij daar dan mee zou gaan doen, maar bedenk me ook dat ik daar het snelste achter zal komen door gewoon te beginnen met tellen. Gelijk nadat ik ‘een’ zeg, hangt hij een van de gewichtjes aan de ketting tussen de tepelklemmen. Shit, die was ik vergeten! De gewichtjes zijn inderdaad niet heel zwaar, maar vanaf de zevende begint het echt wel pijnlijk te worden. Ik tel steeds langzamer, zodat ik de vernieuwde pijn wat kan uitstellen. Het is nog niet eens zozeer het gewicht zelf dat pijn doet, maar het gefriemel aan dat kettinkje. Als het stil hangt doet het helemaal niet veel pijn. Hoewel ik ook weet dat deze klemmen ooit af zullen moeten, ik huiver als ik daaraan denk. Dat zal het ergste zijn. Ook deze Dom bedank ik netjes. Ze vertellen me dat ik het heel goed doe. En als ik dit zo volhoud ze me flink zullen belonen nadien. Daar heb ik wel oren naar natuurlijk en besluit dat ik echt heel erg mijn best ga doen om de komende ’40 van iets’ braaf te doorstaan.

“Goed, tijd voor mijn tien! Billen mooi naar achteren, ik geef je met deze mooie plak tien slagen op je lekkere kont. Begin maar.” De eerste slag is hard, te hard. Ik moet even op adem komen voor ik de ‘twee’ hardop durf te zeggen. Ik denk dat hij doorhad dat deze eerste te hard was voor mij om er tien van te kunnen verdragen, want de volgende zijn wat minder hard. Mijn billen lijken al flink te gloeien. Hij gaat hard, maar het is net te doen. Het is fijn. Ik heb het verdiend. Bij de laatste verbijt ik mij want ik weet al dat hij gaat eindigen met een harde slag zoals aan het begin. Zonder al te diep na te denken roep ik ‘tien’ en zet ik mij schrap. En dat is maar goed ook. Volgens mij heeft hij een andere gepakt ofzo, het voelt anders, en hij gaat hard, erg hard. Ik schreeuw het uit. Het is even stil. Ik voel een hand zachtjes over mijn billen aaien. Dat is lekker.

“Gelukt!” Hoor ik achter mij. De anderen verplaatsen ook even naar mijn achterkant en ik hoor bewonderende geluiden. Wat is er te zien, zo rood? Bloedt het misschien? Wilden ze dat? Ik hoor de fotocamera weer klikken. Ik blijf netjes naar beneden kijken, maar ik ben stiknieuwsgierig wat ze hebben gedaan. Ik durf niet op te kijken, want ik voel al genoeg berouw en ik moet er nog ‘30’. Ik hoop dat ik het trek.

“De volgende tien en tien doen we in één.” Hoor ik nu rechts naast me. Ik krijg de opdracht om zelf te tellen, maar nu mag ik niet zelf bepalen wanneer, maar moet ik de seconden aan proberen te houden. Dus niet ineens sneller of langzamer. Ik voel een hand in mijn haren voorzichtig kroelen, ik vermoed al waarom. Hij fluistert in mijn oor. “Ik hou jouw hoofd zo naar achter, jij begint tien seconden af te tellen en ondertussen voel je de andere tien wel. Ik wil dat je mij aankijkt terwijl je telt. Doe je je ogen dicht, beginnen we opnieuw. Duidelijk?” Ik mompel iets van ‘Ja meneer’ en op dat moment trekt hij mijn hoofd vrij ruw naar achteren. Mijn handen staan nog steeds tegen de muur, en het kettinkje met de gewichtjes eraan bungelt tussen mijn borsten. Ik begin te tellen terwijl ik de Dom aankijk. Ik vind het doodeng om zo niet in mijn eigen wereldje te kunnen wegzakken, maar hem aan te moeten blijven kijken terwijl hij me in de houdgreep houdt. Nadat ik ‘een’ zeg voel ik direct dat een tweede Dom bezig is met een flogger het kettinkje en mijn borsten te bewerken. Het is moeilijk mijn ogen open te houden en in het ritme van de klok te blijven tellen. Tien seconden kúnnen heel lang duren, geloof me. Maar ik hou de beloning in mijn achterhoofd, ik word straks flink beloond. Ik kan dit. En het lukt. Als ik de tien heb uitgesproken stopt eerst de Dom met de zweep, en wordt mijn hoofd rustig aan weer terug naar beneden gebracht. Ik moet even bijkomen, dit was heel zwaar. Maar damn, wat lekker! Mijn lichaam voelt alsof ik al heel wat heb moeten doorstaan, en dat is natuurlijk ook wel een beetje zo. Ik weet ook dat er nog eenmaal ‘tien’ op de lijst staat. “Tel maar!” Ik adem een keertje diep in en begin te tellen. Deze laatste Dom gebruikt zijn blote hand om mijn billen te bewerken. Hij slaat niet zo hard, en hij lijkt de plek te ontwijken waar zijn voorganger de laatste slag heeft gelegd. Ik denk dat mijn billen al aardig gekleurd zijn en hij zal aan me kunnen zien dat ik tegen de rand zit. Ik heb aardig genoeg gehad. Maar ik kan het, dat weet ik ook. Ze zullen straks trots op me zijn. En mijn Meester, als Hij dit ziet, zal Hij ook trots zijn! En ikzelf ook.

Het is klaar. Ik heb tien tellen per Dom doorstaan. Ik voel handen over me heen strelen, dat is fijn. Eén hand zakt wat verder af en onderzoekt mijn NAP. Die is hoog, grote kans op overstromingen. Ik krijg bemoedigende fluisterende woorden. Ik heb het goed gedaan. Zonder na te denken stel ik gelijk de vraag “Krijg ik nou mijn beloning dan?” Ik hoor gelach. “Natuurlijk slettebakje. Maar voor we daaraan kunnen beginnen eerst twee dingen.” Ik kijk niet op, maar maak een soort ontevreden zucht om kenbaar te maken dat ik vind dat ik het nú heb verdiend. Volgens mij zei ik iets van ‘grrr’. Eén van de Doms pakt mijn handen vast en leidt me naar het midden van de kamer. “Ga maar even op je knieën zitten.” Hij zegt het heel lief. Daar moet toch een dubbele bodem in zitten. Doms zijn per definitie niet lief. Gelukkig maar. “Ze moeten er toch een keertje af nietwaar?” Hij streelt heel langzaam met zijn wijsvinger over het kettinkje tussen mijn borsten. Ik voel het direct. Hij heeft wel gelijk, hoe langer ze erop blijven, hoe pijnlijker het wordt als ze eraf gaan. Hoewel ik weet dat het nu al verschrikkelijk veel pijn gaat doen, en dat ze minimaal de komende 2 dagen enorm gevoelig blijven als er alleen maar naar gekéken wordt. Ik doe mijn ogen dicht, en hij telt af. 3..2.. “Godverdomme!” Schreeuw ik uit als hij voor de ‘een’ beide klemmen er in een keer af haalt. Ik vloek niet snel, alleen als ik het echt meen. Ik maak me klein en verbijt de pijn. Damn wat doet dat pijn. Dat wordt minstens 3 dagen nagenieten. Hmm, waarom is dat vooruitzicht dan toch zo lekker! Het is weer even stil en ik word gestreeld. Ik bedenk me dat er nog iets gedaan moest worden. “Wat was het tweede?” Is eruit voor ik er erg in heb. Ik hoor weer wat gegniffel maar krijg dan toch een antwoord. “Ga maar even jezelf opfrissen in het toilet. En check je achterkant ook even.” Hij wijst naar de plek waar ik het toilet kan vinden en ik ga er gehoorzaam naar toe. Ik wil mezelf helemaal niet opfrissen, ik wil mijn beloning!

Eenmaal in het toilet, meer een volledige badkamer trouwens, zie ik met één blik in de spiegel dat mijn make-up er totaal niet meer zo uitziet als toen ik mezelf de laatste keer in de spiegel aankeek. Ik zie op de rand van de wastafel een oogpotlood liggen en werk mijn ogen bij. Dat is beter.

Dan besluit ik nog een blik te werpen op mijn billen, hoe rood zouden ze zijn? De ene kant is inderdaad flink rood, en als ik naar de andere kant draai zie ik gelijk waarom de mannen zo vol plezier stonden te kijken naar de laatste slag van Dom 3. Op mijn billen verschijnen vier duidelijke en knalrode letters:

‘s-l-e-t’ …

Ik staar er een tijdje naar en ben er stil van. Ik vind het mooi, een bijzonder gaaf aandenken en het geeft me een trots gevoel dat ik de desbetreffende slag heb doorstaan. Ik merk dat ik begin te glimlachen en kijk nog een laatste keer in de spiegel voordat ik besluit om het toilet te verlaten.

Op het moment dat ik de deur open zie ik direct dat ik word opgewacht. Als vanzelf kijk ik de man, die ik nog niet eerder had gezien in de ogen, maar in een splitsecond realiseer ik me waar ik naar moet kijken, de grond. Ik was het eventjes vergeten. Op het moment dat ik mijn hoofd richting de vloer draai voel ik dat de man, die ik verder nog nooit heb gezien, me aan mijn haren beetpakt en mijn hoofd zo ver naar beneden buigt dat het ongemakkelijk wordt. Mijn hoofd is nu lager dan ik zelf zou doen en ik moet mijn rug een beetje naar voren buigen om zijn bewegingen dragelijk te maken. Hij neemt, nee sleurt, mij mee naar wat ik tot nu toe dacht dat de woonkamer zou zijn. De muziek lijkt alleen wat harder te staan en er wordt gepraat en gelachen.

Ik ben ondertussen zo benieuwd naar wie deze mannen zijn en hoe mijn Meester dit heeft geregeld. Ik hoop dat aan het eind van deze avond (die hopelijk nog lang duurt) ik ze allemaal mag zien en ik het verhaal erachter te horen krijg. Maar ik hoop niet dat het nu al afgelopen is. Vast niet.

Ik word neergezet in het midden van de ruimte, mijn hoofd wordt nog steeds naar beneden gedrukt. De man duwt me verder naar beneden zodat ik wel moet zakken. Hij duwt net zolang tot ik op mijn knieën op de grond zit en mijn hoofd tegen de grond drukt. Heel langzaam laat hij los. Ik zie de vloerbedekking en voel dat mijn opwinding weer toeneemt. Ik merk dat ze naar me kijken, ik voel het gewoon. Hun gesprekken verstommen een beetje en ik voel hun ogen in mijn rug prikken. Dat prikkelt mij dan weer.

Ik voel een hand? Nee, het is een schoen. Een van de mannen zet zijn schoen in mijn nek, zodat ik mijn hoofd echt niet kan optillen. Ik probeer het even natuurlijk, gewoon, omdat ik nieuwsgierig ben en wil weten hoe strak hij mij durft tegen te houden. Oke, had ik beter niet kunnen doen, bedenk ik me nu. De schoen duwt me flink hard terug naar beneden terwijl ik niet eens echt ver omhoog kwam. Lik-op-stukbeleid noemen we dat. Daar houden we natuurlijk ook van, als nieuwsgierig subje zijnde.

Terwijl de schoen mij stevig tegen de grond aangedrukt houdt, voel ik handen over mijn lichaam gaan. Ik zucht. Dit voelt als een verlichting. Even lieve aandacht, strelingen, liefkozingen. Ik kreun. Gevolgd door een ruk. Het duurt even voordat ik merk wat er gebeurt. Mijn korset wordt losgehaald en uitgetrokken. Ook het veel te korte rokje dat ik net zo keurig weer had rechtgetrokken wordt ruw van me afgehaald. Ik voel gepruts aan mijn schoenen, ook die moeten eraan geloven.

Ik ben naakt. Volledig naakt en knielend te midden van een groep van 6 onbekende geile mannen. Ik ben aan hen overgeleverd, totaal. Ze kunnen alles met me doen, ze mogen alles met me doen. Graag zelfs. Ik voel mijn hele lichaam tintelen terwijl niemand me aanraakt, maar ik voel dat ze weer allemaal naar me kijken. “Doe je benen uit elkaar en je kont omhoog.” Krijg ik te horen. “En laat ons eens zien hoe goed jij stil kan blijven zitten zonder op te kijken.” Is het volgende bevel. De schoen laat langzaam mijn nek vrij en ik pieker er niet over om te proberen op te kijken. Ik bedenk hoe vernederd ik er bij moet zitten. Mijn kont in de lucht, benen uit elkaar, hoofd naar de grond. Mijn lichaam schreeuwt ‘pak me, neem me, doe alles met me!’, maar er gebeurt niets. Ik wiebel een beetje met mijn billen, ik weet niet precies waarom. Misschien wil ik de aandacht nog meer naar me toe trekken? Maar ik word direct afgestraft met een flinke tik met iets heel pijnlijks. Ik vermoed een cane. Een cane is zo’n ding voor mij waarvan ik nou niet weet of ik het leuk vind of niet. Het is zo f*cking pijnlijk. En aan de andere kant is het geil, laat het mooie marks achter. Het is in ieder geval een middel om me echt te straffen. Dus ik stop met wiebelen. En neem mezelf voor om echt stil te zitten.

Ik denk dat er wel minuten voorbij gaan zonder dat iemand iets zegt. Ik hoor wat voetstappen, iemand die om me heen loopt, maar de meesten lijken te blijven waar ze zijn. Ik weet dat ze me nauwlettend in de gaten houden. Ik voel weer een bekende jeuk opkomen. Ik zit in dubio, krabben of niet? Waarom heb ik dit toch altijd? Niet aan denken. Gewoon niet aan denken. Dat is de tantra die ik mezelf voorzeg. Maar ja, hoe meer ik dat zeg, hoe erger de jeuk wordt. Zal ik het vragen? Of ik mag krabben? Ik weet het niet. Ik geloof niet dat ik mag praten. Ik kan het wel wegdenken. Onwillekeurig begin ik een beetje te bewegen omdat ik me niet meer concentreer. Een volgende tik heb ik al te pakken voordat ik doorheb dat ik de fout alweer in ga. Kut! Dat doet echt pijn! Dan is het weer rustig. De jeuk is weg.

Er gaat nog wat tijd voorbij waarin ik merk dat er van alles gepakt of uitgestald wordt. Er worden hapjes en drankjes gepakt. Ik krijg een stukje kaas in mijn mond gestopt. Ongemakkelijk eet ik het op. Dan word ik, niet zo hard, bij mijn haren gepakt. “Er staat hier een bakje drinken voor je. Drink het op, maar kijk naar beneden. Laat je handen ook op de grond. Denk erom.” De intonatie van deze man is zo dwingend dat ik het niet in mijn hoofd zal halen om iets te doen wat niet mag. Hij leidt mijn hoofd nog iets omhoog en ik zie een plastic bakje voor me staan met wat water erin. De man schuift deze onder mijn gezicht en laat mijn haren los. “Opdrinken, helemaal. Je bent veel vocht verloren. Slet die je bent.” Ik merk dat ik inderdaad wat dorst heb, een aanvulling daarop kan ik wel gebruiken. Maar uit een bakje? Ik ben toch geen hond! Ze hebben me niet eens een rietje gegeven! Zal ik erom vragen? Nee. Ik ben mijn durf om er tegenin te gaan een beetje kwijt geraakt door de cane. Ik doe dus maar braaf wat er van mij geëist wordt en begin langzaam uit het bakje te drinken.

Ik heb denk ik nog nooit zoiets vernederends moeten doen. Ik voel alle ogen weer prikken in mijn rug en weet dat ze allemaal naar me kijken hoe ik naakt in hun midden met mijn billen omhoog uit een plastic bakje moet drinken. Er ligt nog een klein laagje water onderin als ik stop met drinken. Ik heb wel genoeg gehad. Vind ik dan. Zij vinden van niet. “Hij is nog niet leeg.” “Ja maar daar kan ik niet bij!” Roep ik heel zielig uit. “Meneer!” Voeg ik er nog snel aan toe, hopend dat ze me niet straffen omdat ik wat zeg. TIK! Nog een caneslag te pakken. “Je drinkt hem leeg, lik hem maar uit ofzo. We gaan pas verder als jij je drinken netjes op hebt.” Stilte. Ik begin mijn tong te gebruiken om de onderste laag eruit te likken. Het lukt best eigenlijk. Waarom stel ik me toch eigenlijk altijd zo aan! Ik hoor de camera weer klikken. Lekkere foto zal dat zijn, bedenk ik terwijl ik de laatste druppels oplik.

Ik krijg weer een blinddoek over mijn ogen. Een hand streelt mijn rug en daalt af naar beneden. Hij keurt mijn nattigheidgehalte en ontdekt dat daar niets mis mee is. Een paar armen helpen mij om op te staan. Er gaat weer iets gebeuren! Ik heb geen idee wat, maar ik heb er zin in. “Positie 2 graag.” Zegt een stem geduldig. Ik heb echt even geen idee welke dat ook alweer is. Ik denk na. Het moet een staande zijn. Ik denk dat ik het weet. Ik sta rechtop en breng mijn armen boven mijn hoofd en kruis ze daar. Er gebeurt niets, dus vermoedelijk is het de juiste positie. Ik heb nu voor het eerst een idee wat er zou kunnen gaan gebeuren. Ik hoor wat geroezemoes, maar versta het niet vanwege de muziek. Mijn handen worden vastgemaakt boven mijn hoofd, zodat ik het gewicht niet zelf hoef te dragen. Ik word zekerder van wat ze van plan zijn. Als ik lang zo moet staan betekent dat vaak knopen.

Ik heb gelijk. Als vrij snel nadat mijn handen zijn vastgemaakt, voel ik dat er touw om me heen gewikkeld wordt. Ik word er rozig van en ga er helemaal in op. Het is fijn, het gevoel van handen en touw, en ik ontspan een beetje. Ik vergeet de wereld om me heen een beetje en voel alleen nog maar het touw zich steeds verder en strakker om mijn lichaam laat trekken. Tot ik ineens zweef. Niet omdat ik in subspace geraakt ben, maar omdat mijn voeten de grond niet meer raken. Ik ben in een horizontale suspension gehangen. Mijn gezicht naar beneden, mijn rug naar boven. Mijn enkels zijn vastgemaakt, hoewel ik ze zelf nog wel heen en weer kan bewegen. Als ik dat uitprobeer wordt daar gelijk korte metten mee gemaakt. Mijn enkels worden zo vastgezet dat ik er niet zoveel meer mee kan. Mijn benen hangen ui t elkaar, ik hang op ongeveer een meter hoogte. Mijn haren worden ook nog vastgemaakt en mijn armen zitten op mijn rug. Ik hang heerlijk in het luchtledige, maar ik kan helemaal niets. Het voelt vrij, maar ook enorm gevangen en beperkt. Zij kunnen alles, ik niets.

Het duurt niet lang of ik word overal betast. Ik zie nog steeds niets, maar ik voel overal handen. Dan een hand in mijn haren. Die niet heel hard trekt, maar mij leidt. Hij leidt mijn gezicht naar zijn pik. Gulzig als ik ben neem ik hem in mijn mond (niet dat ik heel veel keuze heb) en zuig eraan. Af en toe schommel ik door de touwen en raak ik hem kwijt. Zijn handen sturen mij dan wel weer de goede richting op.

Dan voel ik ondertussen steeds meer. Iemand die mijn borsten streelt, iemand die mijn rug en billen streelt (voor zover het touw niet in de weg zit). En iemand die tussen mijn benen in staat en bezig is zijn broek uit te trekken. Ik weet wat hij gaat doen, en dat wil ik graag. Ik voel zijn pik in mij binnendringen en hij begint me op een rustig tempo te neuken. Op de een of andere manier is het ritme perfect, pijpen en neuken, tegelijk, en het gaat goed. Ik wieg rustig heen en weer in de touwen en langzaamaan wordt het tempo opgevoerd. De blinddoek gaat af. Nog terwijl ik probeer te wennen aan het licht voel ik dat de man voor mij klaarkomt. In mijn gezicht. Uit reflex sluit ik mijn ogen weer en voel het sperma over mijn voorhoofd, neus en wangen naar beneden druipen. Nog voordat ik bij kan komen van dit idee wordt het stoten achter mij, in mij, steeds heftiger en harder. Hij kreunt en trekt zijn pik uit mij. En spuit zijn zaad over mijn rug en billen. Ik kreun. Ik wil meer! Terwijl ik dat denk wordt er iets aan de onderkant van mijn buik vastgemaakt. Ik merk al vrij snel wat dat is, en daar word ik altijd vrolijk van: mijn magic wand. Mijn lievelingsapparaatje wordt precies in de juiste houding gezet en zachtjes begint hij te trillen. Ik weet dat ik toestemming moet vragen, en dat doe ik ook. “Alstublieft, mag ik komen?” Hij wordt nog een standje hoger gezet en er is niet veel nodig voordat ik gigantisch klaarkom. Een enorme golf van opluchting en geilheid komt eruit. “Nou vooruit dan maar.” Grappen de mannen. De andere mannen gaan ongeveer op dezelfde manier te werk. Ze neuken mijn mond of mijn kut, en spuiten zich vervolgens leeg over mij heen. En af en toe wordt de magic wand aangezet om mij stoom te laten afblazen. Wauw…

Ik word uit de touwen gehaald. Ik merk ineens dat ik moe ben. Kapot eigenlijk. En de touwen deden na een tijdje een beetje pijn, maar dat heb ik niet eerder gemerkt. Met trillende benen sta ik op de grond terwijl de laatste touwen worden afgewikkeld. Ik voel me een beetje vies, maar ook enorm voldaan. Dit was geil, dit was precies wat ik wilde. Vernederd worden door en speelbal zijn voor meerdere D’s. Ik voel iemand met een natte doek mijn lichaam schoon deppen en ik doe mijn ogen even dicht. Er is nu iemand die ik heel erg mis. Ik zou willen dat hij er nu was. Op dat moment voel ik een deken. Iemand wikkelt me in een warme deken en geeft me een kus. Die geur…. Die ken ik! Ik draai me om en kijk in het vertederde gezicht van mijn Meester. Mijn lieve Meester, met de camera nog om zijn nek!