Nadat ik had gegeten besloot ik eens rond te gaan lopen. ten slotte had ik toestemming hiervoor.

Ik liep naar de deur. Bleef als bevroren voor de deur staan. Ik twijfelde. Voor het zelfde geld liep ik in een val of was dit een gekke test. Ik liep terug naar de stoel die voelde vertrouwd.

Ik kreeg geen rust mijn hoofd maalde en maalde. Dat is niets nieuws want dat heb ik al zolang ik me kan herinneren. Deze keer was het heftiger, ik was bang echt bang. Ik stond op en liep te ijsberen in de kamer. Mijn hoofd begon een loopje met me te nemen. En de meeste nare senarios kwamen er naar boven. Ik raakte er zo van in paniek dat zonder erg mijn ademhaling steeds sneller ging. Ik begon te huilen. Zo heftig te huilen dat ik midden in de kamer door mijn knieën zakte. Ik stortte op de grond en barste volledig over mijn toeren in tranen uit. Ik begon te schreeuwen en te gillen.

De deur vloog open en hij tilde me zwijgend op en legde me op bed. Hij probeerde me tot sussen te manen maar niets hielp. Het werd alleen maar erger en ik begon te slaan. Hij weerde mijn stoten af. Greep 1 voor 1 mijn armen en bond ze vast. Hij deed de blinddoek voor. Ik ging nog even door met huilen maar voelde dat er een rust over me kwam. Ik werd moe. Hij legde een laken over me heen en bleef mijn haren strijken. Al die tijd zei hij niets.

Ik werd stil. Pas toen begon hij te praten. Hij vroeg me wat er gebeurd was. Ik weigerde iets te zeggen.

Hij vroeg het me nog een keer maar weer zei ik niets. Daarop stond hij op. "Oke prima, dan zeg je niets", zei hij en liep weg. Ik hoorde de deur sluiten.

Daar lag ik weer maar gek genoeg voelde ik me volledig veilig. Een paar uur later ging de deur open.

Ik hoorde vreemde voetstappen en raakte in paniek.

Ik begon aan mijn lijnen te trekken. De voetstappen kwamen sneller dichterbij. Ssshht maar zei een zachte vrouwenstem. Ik kalmeerde meteen.

Rustig maar Meneer heeft me gestuurd om naar je te komen kijken. Je hebt wat drinken en eten nodig. Ze hielp me een stukje overeind. Ze gaf me te drinken.

Ik vroeg haar of ze ook ontvoerd was. Ze begon te lachen. "Nee", zei ze. Ik ben de hulp van Meneer.

"Wil je me helpen ontsnappen", vroeg ik haar. "Meisje meisje toch", zei ze. "Er is geen ontsnappen mogelijk hier. Vergeet dit gekke idee anders kom je in de problemen", vervolgde ze. Meneer heeft heel veel geduld, maar tart hem niet anders komt het je duur te staan", zei ze. Ik begon weer te snikken, ik snapte het niet. Waarom? Wat heb ik gedaan om dit te verdienen? Wat wil hij met mij? Al deze vragen kwamen eruit als een waterval. Ze wilde hier geen antwoord op geven. Alles zou met de tijd duidelijk worden was haar antwoord.

Ik was uitgegeten. Ik kon geen hap meer door mijn keel krijgen. Maar het was nog niet genoeg volgens Trudy. Meneer zou heel boos worden als ik niet meer zou eten. Maar het kon me niets schelen. Trudy zuchtte en liep weg. De deur ging zachtjes dicht.

Ik bleef achter met vragen en boosheid. Heel veel tijd om na te denken kreeg ik niet. De deur ging weer open en hoorde snelle voetstappen op me afkomen. Ik wist meteen dat hij het was. Boos vroeg hij me waarom ik weigerde te eten. Boos riep ik terug dat het zijn schuld was dat ik geen hap meer door mijn keel kreeg. Als hij niet zo een maniak was geweest om mij te ontvoeren was ik nu niet in deze situatie.

Dit antwoord was hij niet van gediend. Hij maakte mijn armen los. Hielp me overeind en nam me mee.