Hij nam me mee een donkere kamer in. Het was er koud. Ik rilde meteen.

Hij stond voor me en wilde me uitkleden. Ik deinzde naar achteren maar voor ik het wist had hij me al weer vast. Stevig drukt hij me tegen zich aan. Ik rook zijn geur en raakte betoverd. Waarom heb ik toch ook iets met geuren vloekte ik in mezelf.

"Blijf stil staan", zei hij boos tegen me. Ik bleef staan hij ging verder en maakt de jurk die ik had los. Daarna viel hij zo op de grond. Daar stond ik dan in mijn ondergoed.

De kou kwam tegen mijn huid en bezorgde me kippenvel. Sarcastisch vroeg hij of ik het koud had. Ik antwoorde niet. Dus kreeg ik een tik tegen mijn been. Hij zei;" ik vroeg je wat". "Ja",snauwde ik terug. Hij lachtte alleen precies de manier van antwoordden die hij verwachtte. "Ik ben blij dat je, je pit niet verloren bent", zei hij. Ik zou die nog hard genoeg nodig hebben was het volgende wat hij zei.

Hij nam me mee naar een andere plaats in de ruimte. Aan mijn voeten voelde ik tegels. Erg koud en onbehaagelijk. Maar ja wat verwachtte ik ook anders. Een pedicure soms?. Toen ik daar zo over dacht moest ik glimlachen. Iets wat meteen opviel.

Hij vroeg me wat er te lachen viel. Zeer gevat en brutaal antwoordde ik of de pedicure behandeling hier goed aangeschreven stond. Hij snapte er niks van dat kon ik horen en dus schoot ik in de lach.

Dat was erg dom.

Ineens kreeg ik een plens koud water over me. Het leek wel ijswater zo koud. Ik wilde weg stappen maar hij had me vast gemaakt terwijl ik aan het lachen was.

Ik was meteen bij de les. En moest bijkomen van de schrik. Ik hijgde even en werd toen weer rustig.

Zo dat was les 1 waren zijn woorden. Kippenvel over mijn hele lijf. Mijn tepels hard en stijf naar voren niet dat hij dit kon zien want ik had immers mijn ondergoed nog aan. Wat was ik daar op dat moment dankbaar voor. Ik rilde bij de gedachtte als dat niet zo was geweest. Er kwam een lichte paniek naar boven.

Als geen ander zag hij dit meteen. En daar was ook zijn geruststellende stem dat ik dit zelf had veroorzaakt door niet voor mezelf te zorgen. Hij verzekede me met geen vinger aan te zullen raken nu. Ik zou ook niet vermoord worden of verminkt. Gemarteld dat misschien wel maar dat was maar hoe je het bekeek lachtte hij.

Ik werd boos op hem en vervloekte hem. Bij elke vloek of scheldwoord kreeg ik een plens koud water. Toch verbazend hoe snel je daarvan leert. En hij had me nog niet aangeraakt. Ik weet niet meer hoe lang ik daar heb gestaan en hoeveel water ik over me heen heb gehad. Alles werd wazig en ik leek in een soort roes terecht te komen. Het was ook in die roes dat ik naar zijn aanraking verlangde maar die kreeg ik niet. Waar ik dan ook weer boos om werd. Ja een marteling dat was het. Hoe lang dit heeft geduurd weet ik niet maar het leek wel dagen.

Hij was de gehele tijd stil. Het was puur ik en mijn gedachtenstroom. En natuurlijk het koude water. Tjee nooit geweten wat voor bruute straf dit kon zijn. Kan je me beter slaan. Is ook wel effectief maar dit toch net even meer. Ik moest het nu helemaal zelf oplossen. Met mezelf oplossen is een beter woord.

Op een gegeven moment werd ik zo moe dat ik het opgaf. En dat was nou het moment dat hij er voor me was. Hij maakte me los en tilde me in zijn armen.

Ik voelde zijn blote huid. Even schrok ik maar hij rook zo lekker en was zo lekker warm dat het me niets kon schelen. Hij pakte een deken en deed die over me heen.

Zo nam hij me mee terug naar de voor mij zo bekende en vertrouwde kamer. Daar zette hij me op een stoel. Heel liefdevol droogde hij me af en droogde mijn haren. Vervolgens kamde hij mijn haren en deed er een vlecht in. Ik voelde een verandering in zijn houding. Zijn ademhaling ging sneller en zwaarder. Het begon te kriebelen in mijn buik.

Ik wist meteen dat het nog niet over was. En ik was zo moe. Ik wilde slapen. Maar een klein stemmetje vertelde me dat dit nog niet ging gebeuren.

Ik pakte mijn hand en leidde me naar het midden van de kamer. Daar lag op de vloerbedekking nog een kleedje. Die had ik al eerder gezien maar vond het maar gek dat hij daar lag. Hij hield me stil toen ik op dat kleedje stond. "Op je knieën nu", klonk zijn donkere stem. Ik schrok van zijn stem. Zo ruw, zo donker. Ik bleef staan. "Test me niet nog langer jongedame, geloof me dat wil je echt niet", zei hij. Dit klonk zo serieus dat er van alles in mijn hoofd rond ging. Hierdoor vergat ik alles en bleef ik alsnog staan. Ruw drukte hij me naar beneden. Hij zag dat ik schrok en suste me. "Ik heb je gewaarschuwd, mijn geduld is even op met je. Doe wat ik zeg en dan valt het allemaal mee", dat waren zijn woorden.

Ik wist meteen hoe serieus hij nu was. Maar wat kon ik verwachten. Alles in mijn hoofd werd wazig. Mijn ademhaling ging omhoog. Er was nog steeds die paniek. Maar er was ook vertrouwen. Ik voelde dat hij me niet iets aan wilde doen. Ik zou niet vermoord worden of wat dan ook. En dit gevoel een kriebelend gevoel. Wat was dit?