Ik ben verheugd. Vanavond ga ik eten met het gezelschap en mooie Claremont. Opgewekt loop ik 's middags langs de boulevard en vind een passende blouse. Ik koop nooit blouses voor mijzelf, maar het staat me eigenlijk best goed. Ik lijk nu wel een zakenman. Op een terras neem ik een groot glas bier om de zenuwen te bedwingen. Één minuut voor acht uur loop ik het restaurant binnen. Het is ruim en deftig. Een beter restaurant dan waar ik normaal kom. Een dame loopt naar me toe en vraagt of ik Martin heet. Ze leidt me naar het terras waar het gezelschap al zit. Ze zitten aan een ruime tafel met zachte rode stoelen en uitzicht op de zee. Ze zien er chique uit. Ik val uit de toon in mijn blouse en spijkerbroek. Lydia kijkt me verheugd aan.
"Hi, good to see you. Nice blouse. Come here Martin and give me a kiss."
Ze draagt geen opzichtige bloemetjesjurk, maar een strakke zwarte kanten jurk met een parelketting. Ze kust me op de mond, en legt haar hand op mijn bil. Ze komt te dichtbij me. Ik ken haar nauwelijks. Ze pakt mijn kin in haar hand. "A pity that you didn't shave. Please take a seat Martin." Ik zie dat Claremont er niet is. Lydia ziet mijn vertwijfeling.
"I'm sorry. Claremont couldn't make it, but you wil see her again tomorrow on the beach Martin, don't worry."
"Oh, I don't worry. But why couldn't she come?"
"It's complicated Martin, maybe I will explain you later. How do you feel tonight?"
Ik zit recht tegenover Lydia, ze kijkt me aan met haar levendige staalgrijze ogen. Ze heeft perfect geblondeerde lange haren en een oud gezicht. Ze bekijkt me ongegeneerd. Wat doe ik hier, met deze vreemde mensen? Moet ik geen treinkaartje kopen? Ik durf niet tegen haar te zeggen dat ik die zoen raar vond. Ik zeg dat ik me prima voel.
Ze stelt de anderen aan me voor. De man naast me is George, haar echtgenoot. Als hij aardrijkskunde zou onderwijzen zou ik het geloven. Kort zwart golvend haar en een baardje. Een lange smalle man met een bol buikje. Hij draagt net als Richard een jasje en een stropdas. George straalt onrust uit in zijn nette kleren en hij kijkt me niet echt aan. Dassie ziet er prachtig uit in haar strakke lichtbruine strapless jurk. Ze kijkt naar Richard en naar haar glas. Heel even kijkt ze me vluchtig aan. Als de menukaart wordt gebracht bestelt Lydia Italiaanse rode wijn en een karaf water. In het Italiaans vraagt ze de ober de wijnglazen van Dassie en George mee te nemen.
"They won't be drinking wine." zegt ze opgewekt. George en Dassie kijken naar Lydia maar ze zeggen niets. Ze laten de menukaarten ongeopend voor zich liggen. Lydia kiest een gerecht voor George, en Richard kiest een gerecht voor Dassie. Lydia neemt voor zichzelf een visschotel en oesters vooraf. Ik volg haar met de visschotel, maar neem een tomatensoep vooraf. Lydia vertelt dat zij en George in Los Angeles wonen. De meeste tijd brengen ze aan het strand door.
"We are here to visit good friends for a yearly party on an island nearby. We do this every year."
“That sounds great, what sort of party is it?"
"Many people come to the island for a couple of weeks, from all over the world. The man who organizes it is Bruno Domicile. But everyone calls him the Magus on the island . We play a lot of intense games there. His wife is Arashi. She is a very good friend."
"What kind of games do you play?" "We all play a role on the island, and Bruno and his staff create a lot of situations. It's lovely.” Ik ben nieuwsgierig en wil graag meer weten over het spel maar Lydia verandert van onderwerp. “What idea made you decide to make such a long walk Martin?"
"My job ended and I had some money on my bank account. And I love to walk. Sometimes I walk for a week in the mountains and every time at the last day I wonder what will be beyond the place where my walk ended. So I wanted to walk for a few months. I decided to walk all the way to the Mediterranean sea, to see how that would feel."
"And how does it feel?"
"It is very hard work to walk such a long distance. My feet are still painful in the morning. But at the same time it's very clear. The only thing I have to do is to walk. It made me feel very relaxed once I got used to the backpack and the pattern."
"And when are you going home? Will you fly home?"
I don't know yet. I love travelling by train, but I haven't bought a ticket yet. I don't feel like returning yet."
"And why is it you don’t want to go home?"
"There is nothing and no one waiting for me. Actually I was on a dead end in the Netherlands."
"So what would you like to do now?"
"I don't know yet. I will stay in the hotel for a few more days, I hope some idea will come into my mind."
"Do you have friends in the Netherlands?"
"Quite a few actually. I still have contact with many old friends."
"Excuse me Martin for being so curious. It's a professional disorder, I am a psychologist. I have a practice in LA. When did you have sex for the last time?"
De ober komt gelukkig met de voorgerechten. Het geeft mij even tijd om over een antwoord na te denken.
We beginnen te eten, maar na een paar happen herhaalt Lydia haar vraag.
"Why is that so important Lydia?"
"Sex is an important part of your life. If you don't have enough sex you become unhappy."
"Do you really think that? What about your sex life?"
"Sex is very important to me Martin. It keeps me young and awake. But how about you?"
"Well, I actually don't know Lydia. It's been a few years ago.”
Iedereen reageert geschokt. "That's so sad. How do you cope with that?" vraagt Richard.
"There are more people like me Richard. And I am allright with it. If it would bother me it would make me feel unhappy."
"But don't you like to have sex then? Judging on the way you stare at Claremont, wouldn’t you like to bang her?”
"She is very attractive, yet that doesn't mean that I want to make love to her."
Richard kijkt me ernstig aan. "I think you are fooling yourself Martin."
Lydia glimlacht. Het hoofdgerecht komt. De visschotel is heerlijk. Lydia bestelt een nieuwe fles rode wijn. George en Dassie drinken zonder te protesteren water. Dassie heeft de hele avond nog niets gezegd. Ze kijkt soms naar me, maar zodra ik terugkijk slaat ze haar ogen neer. Dassie is tanig, haar kaaklijn is recht, in haar gezicht heeft ze een paar pigmentvlekken.
Lydia stelt gelukkig geen moeilijke vragen meer. Ze vertelt over George, hij is manager bij een energiebedrijf en is veel onderweg. Ik kijk naar hem en kan het me nauwelijks voorstellen. Hij is zo stil en gefocust op Lydia.
Als iedereen klaar is met eten vraagt Dassie zachtjes aan Richard of ze mag plassen.
"Please go honeybunny" antwoordt Richard liefdevol. Als ze langs hem loopt knijpt hij in haar bil. Als Dassie terugkomt kijkt Lydia haar aan.
"Could you go and check Claremont?" Dassie knikt en zegt mij gedag. "Goodbye Martin, nice to have met you." Ze neemt afscheid van de anderen en verlaat het restaurant. Ik kijk Lydia verbaasd aan, maar er komt geen uitleg.
Lydia en Richard beslissen schijnbaar voor George en Dassie. Bij een espresso vertelt Richard wat hij doet in de VS. Hij werkte eerst bij dezelfde energiebedrijf als George. Na een reorganisatie is hij gaan doen wat hij altijd al had willen doen. Hij werkt nu als producer en soms als acteur voor een filmmaatschappij. Het diner loopt ten einde en Lydia vraagt om de rekening. Ik stel voor om mee te betalen.
"Absolutely not Martin. You were my guest tonight."
We lopen met zijn vieren langs de zee terug naar het hotel. Het afscheid is hartelijk, Richard en George geven mij een hand. Lydia geeft me weer een kus op mijn mond en legt haar handen op mijn schouders. Zoete parfum, bijna geen make-up.
"The blouse was perfect Martin, but as I said before, it's a pity you didn't shave."
"You don't like my stubble? It's fashion in my country."
"I don't care about fashion. I just tell you what I prefer. And I prefer to see a smooth chin.” Ze klinkt ineens afgemeten en streng.
"Sweet dreams Martin.”