Juf Annemie In Italië

Deel 5

Als klein meisje wist ik al dat ik lerares wilde worden. De keuze voor het onderwijs was de keuze van mijn hart. Ook nu, na een kleine twintig jaar voor de klas te hebben gestaan, heeft die keuze me nog geen moment berouwd. Lesgeven zit me in het bloed. Ik kan me mezelf niet voorstellen in een saaie kantoorbaan, een job als loketbediende, als winkelassistente of verpleegster. Nee, dankjewel zeg, geef mij maar mijn klas, mijn collega’s en mijn pupillen. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Alhoewel… in mijn werk voel ik me zondermeer uitstekend, maar aan de andere kant loopt het thuis tussen Arie en mij de laatste tijd niet echt zoals ik dat graag zou willen. Arie zegt wel eens dat ik wegvlucht in mijn werk en ergens heeft hij gelijk, ik weet het.
Anderhalf jaar geleden kende ons huwelijk nog een echte boost. Na jaren van toenemende vanzelfsprekendheid en alledaagse sleur waren we plots weer ontzettend gelukkig met elkaar. Dat hervonden geluk namen we vanzelfsprekend ook mee naar onze echtelijke sponde. We vrijden weer bijna even dikwijls en even onstuimig als in de eerste jaren van ons huwelijk. Helaas was ons hervonden geluk van korte duur, al hadden mijn man en ik daar zelf niet echt schuld aan.

Enkele maanden na die bewuste ‘doorstart’ van onze relatie kreeg ik steeds vaker last van pijn tijdens het vrijen. In het begin verbeet ik die pijn. Ik verborg het voor Arie, maar dat hield ik niet lang vol. Toen het me steeds meer moeite ging kosten om toch ergens iets van opwinding te voelen, was de pijn al gauw niet meer te harden. De crèmes die we probeerden bracht geen oplossing, dus een bezoekje aan mijn huisarts drong zich op.
‘Vaginale droogheid’ luidde de diagnose, waarschijnlijk van tijdelijke aard. De oorzaak zou te vinden zijn in een te laag oestrogeengehalte en een te uitgesproken veelvoud aan hormoonschommelingen. Extra aandacht voor het voorspel, extra begrip en geduld van mijn partner, samen met een glijmiddel op voorschrift, zou wel helpen.
Maar het hielp niet. Ook de pillen die ik na een volgende consultatie te slikken kreeg, brachten geen merkbare verbetering. Mijn schede bleef droog. Arie toonde begrip, dus weg met die pillen. Weg met die vervelende bijwerkingen ervan, maar helaas betekende dat ook het definitieve opgeven van heerlijke avonden en nachten met stomend hete vrijpartijen. Voortaan hielden we het bij orale seks. Aardig en leuk voor een tijdje, maar niet vergelijkbaar met het echte werk natuurlijk. Mijn ‘honger’ was ook bijlange niet zo groot meer, want ik miste de opwinding. Na een tijdje verslapte ook het verlangen van mijn man naar die alternatieve seks. De dagen dat hij me likte en zeker de dagen dat ik hem pijpte, gingen steeds verder uit elkaar liggen. Ik wist dat ik mijn liefhebbende echtgenoot tekort deed, maar ik had er geen zin meer in. Liever dan dat ik telkens weer met mijn ‘probleem’ geconfronteerd werd, begon ik hem te ontwijken. Steeds vaker ging ik vroeg naar bed, terwijl hij dan tot na middernacht achter zijn computer kroop. Toen ik hem op een dag vroeg wat hij zo laat op de pc zat te doen, biechtte hij eerlijk op dat hij op Messenger een vriendin had met wie hij urenlang heerlijk geil kon chatten. Leuk vond ik zijn antwoord niet, maar anderzijds begreep ik het wel. Arie is een gezonde vent, die heeft zo zijn behoeften en zolang hij mij maar gerust liet, ging ik hem dat pleziertje niet ontzeggen. Om hem zo min mogelijk in verleiding te brengen ging ik mezelf ook steeds mannelijker kleden. Een lange broek en losse slobbertrui werd thuis mijn vaste outfit. Mijn lange bruine krullen liet ik knippen tot een kort en sportief ogend ‘kwajongenskopje.’ Alles deed ik eraan om er vooral allesbehalve vrouwelijk uit te zien, én het beoogde doel werd bereikt. Arie verloor gaandeweg zijn interesse en stak na een tijd geen poot meer naar me uit. We waren nog wel beste maatjes, konden nog steeds uitstekend met elkaar overweg, maar van intimiteit was tussen ons nauwelijks nog sprake.

In die context mocht het me misschien niet verbazen dat mijn man me de voorlaatste week van de zomervakantie alleen naar Italië liet gaan. Nu ja, alleen is misschien niet het juiste woord. Ik was daar in de buurt van Napoli, binnen het kader van een internationaal uitwisselingsproject tussen Europese scholen. Leerkrachten van de door ons bezochte onderwijsinstelling zouden het jaar daarop een bezoek brengen aan onze school in Nederland. Samen met nog vijf andere collega’s, drie vrouwen en twee mannen, waren we daar om het reilen en zeilen van het Italiaanse onderwijs te ontdekken en te leren kennen. Het waren vier boeiende, leerrijke, maar evengoed ook vermoeiende dagen geworden.
Nu het officiële gedeelte van onze trip voorbij was, begon ik Arie toch wel te missen. Mijn collega’s hadden immers allemaal hun partner meegenomen. Ik was de enige single binnen ons gezelschap. Manlief zag het niet zitten om eerst vier dagen met ‘wildvreemden’ op te trekken voor we, als zoethoudertje, aansluitend twee dagen toeristische vakantie zouden opnemen. Enkele partners van mijn collega’s waren hem beslist niet vreemd, maar daar was dan wel weer een man bij die hij absoluut niet kan uitstaan. Dan ging hij nog liever werken. Hij kon niet begrijpen dat die uitwisseling uitgerekend midden in zijn drie weken durende vakantie moest gebeuren. Vooral dat viel hem ontzettend zwaar. Omdat ik lang had moeten aandringen voor Arie akkoord ging met de in laatste instantie concreet geworden uitwisselingsplannen leek het me beter om niet verder aan te dringen dat hij me zou vergezellen.
Daar had ik nu spijt van. De vijf koppels klitten samen. Op een subtiele manier meden ze me. Zouden er misschien mensen bij zijn die mij als een bedreiging voor hun relatie zagen? Ach, ze moesten eens weten. Ik had op mijn werk tegen niemand ook maar met één woord gerept over mijn probleem, dus konden ze het ook niet weten. Nu ja, toch hoorde ik er niet echt bij, dat lieten ze me goed merken. Eigenlijk keek ik daar nogal van op. We waren toch al jarenlang collega’s en daarnaast zou ik denken dat ik niet bepaald als een asociaal type te boek stond. Begrijpen deed ik het dus nauwelijks, maar de signalen in mijn richting waren duidelijk. Dat had ik tijdens de wandeling in de voormiddag al mogen ondervinden en daarom had ik gepast voor de excursie die voor de rest van de dag gepland was.
Als je zo in je eentje in de bar van een hotel de tijd zit te doden, ver van huis in een vreemd land, met een tijdschrift voor je neus waar je nauwelijks een woord van begrijpt… tja, dan ga je aan thuis en aan je dierbaren zitten denken. ‘Verdomme, Arie, was jij nou maar hier…’ Ik mompelde het tegen mijn spiegelbeeld in het vensterglas, maar dat zei geen woord terug…’Ach, was ik maar weer thuis.’

Het geklingel van de deurbel haalde me uit mijn sombere overpeinzing. Mijn hart sloeg en slag over toen ik de dame die de bar binnenkwam bij de eerste oogopslag herkende. Vier dagen eerder was zij het geweest die ons op die Italiaanse school hartelijk verwelkomde. Dat gebeurde in keurig Nederlands, weliswaar met een duidelijk herkenbaar Vlaams accent, maar dat maakte onze verrassing er niet minder om. Vier dagen lang was Chantal onze gids geweest, onze toeverlaat en onze vraagbaak. Ze had er werkelijk alles aan gedaan om het ons de voorbije vier dagen zo aangenaam mogelijk te maken, maar nu zat haar taak erop. Het ontspanningsgedeelte van ons verblijf viel niet onder haar verantwoordelijkheid. Daarvoor was de plaatselijk dienst voor toerisme ingeschakeld.
Eventjes durfde ik hopen dat Chantal bij me zou komen zitten, maar ze zag me niet. De herinnering aan onze gesprekken van de voorbije dagen bezorgde me een warm gevoel. Eigenlijk was dat gevoel er achteraf gezien al bij de allereerste keer dat ik haar zag. Het voordeel van het single zijn was dat ik tijdens de diverse tafelmomenten de kans had gekregen om haar wat beter te leren kennen. En of ik haar wilde kennen… De vorige nacht had ik van haar gedroomd. Het soort droom dat je niet zo gauw aan een ander doorvertelt, maar waarvan je jezelf achteraf alle details moeiteloos herinnert… tot en met elke erotisch geladen handeling.
Het kon haast niet anders of het moest Chantal opgevallen zijn dat ik tijdens die tafelgesprekken zowat aan haar lippen hing, telkens ze me een stukje inkijk in haar leven gunde. Lang geleden was ze haar toenmalige man, een ingenieur, naar Italië gevolgd. Sinds jaar en dag werkte ze als directiesecretaresse op deze school. Toen haar huwelijk strandde, had zij in haar tweede vaderland haar weg al lang gevonden. Terwijl haar ex met zijn nieuwe Italiaanse liefde naar België terugkeerde, was Chantal in Napels achtergebleven, verknocht als ze intussen was aan Italië, zijn bewoners, hun cultuur en gewoonten. Een betere gids dan deze mooie, zelfbewuste Vlaamse vrouw hadden wij Nederlanders nooit kunnen treffen.

De spontane warmte die me overviel van zodra ik haar zag was dus niet nieuw. Mijn blik werd door haar bevallige figuur gevangen. Bijna gracieus bewoog ze zich in de richting van de bar en nam plaats op een vrije kruk. Ze was hier een bekende, dat was duidelijk. Zowel de barman als de twee mannen die rechts van haar zaten, begroeten haar hartelijk met een kus op de wang. Spontaan bood een van hen haar een drankje aan. Een van de vier meiden die aan een tafeltje zaten, helemaal aan de andere kant van waar dat ik zat, zwaaide nagal opzichtig om Chantals aandacht te trekken. Met een brede glimlach liep ze op het viertal toe, schudde handjes en wisselde begroetende kusjes uit. Ik begreep geen jota van wat ze zei, maar afgewogen aan het schaterlachen van die meiden – allemaal een pak jonger dan Chantal - moest het wel iets grappigs zijn.
Zodra ze terug op haar krukje aan de bar zat, kon ik haar schaamteloos observeren.
Ik schatte haar zowat van mijn leeftijd, maar daar hield elke overeenkomst tussen ons op. Anders dan ik was Chantal absoluut een opvallende verschijning, zelfbewust, zelfzeker, vertrouwen uitstralend, én… het bekijken meer dan waard. Ze was mooi, heel mooi, maar naast haar uiterlijke schoonheid was het evenzeer haar houding die me aansprak. Ze had halflang donkerblond haar en een paar stralende blauwe ogen. Een goed figuur ook, met geen al te grote maar wel fraai gevormde borsten en twee mooie lange benen. Perfecte ‘hotpants’ benen die eindigden in een fantastische ronde kont. Dat laatste viel me nu pas op, allicht door de manier waarop ze op dat krukje zat. Ik vermoedde dat Chantal trots was op haar lichaam en dat ze dat nog eens extra wilde accentueren door die strakke trui en dat korte jeansrokje. Ach, als ze nu toch maar eens even naar mij wilde kijken…
Haar vrolijkheid werkte blijkbaar aanstekelijk bij de andere gasten, want er ontspon zich aan en rond de bar al gauw een geanimeerd gesprek. Toch waren er ook momenten dat Chantal haar aandacht eventjes niet bij het gesprek had. Het viel me op dat ze met regelmaat naar buiten keek, net alsof ze iemand verwachtte.
Mijn vermoeden werd enkele minuten later bevestigd. De opgeschoten jonge vrouw die de zaak binnenkwam liep recht naar Chantal. Ze omarmden elkaar hartelijk. De zoen die ze wisselden duurde net iets langer dan een doordeweekse publiekelijke begroetingskus. Deze vrouw, lang en tenger, met een bruingetinte huid en halflang glanzend gitzwart haar, had ik nog nooit gezien. Dat ze meer voor Chantal betekende dan gelijk wie in het café hoefde niemand me te zeggen. Om een ondefinieerbare reden mocht ik het mens niet. Of… zou dat gevoel me gewoon ingegeven worden omdat ik haar benijdde omdat zij naast Chantal zat. Zij zat immers op de plaats waar ik wat graag wilde zitten. Ik had ruim de kans gehad maar de eeuwige twijfelaar die ik in mij meedraag, had het niet aangedurfd om dat in een voor Chantal vertrouwde omgeving zomaar ongevraagd te doen.

Het zo rustige praatcafé veranderde onder impuls van de donkere Italiaanse binnen enkele minuten compleet van karakter. Eerst schoof ze wat tafels en stoelen aan de kant, waarna ze naar de stereo-installatie liep. Ze gaf de volumeknop een forse draai en een opzwepend ritmisch deuntje galmde door de ruimte. De vier jonge meiden sprongen op en al gauw swingden ze ritmisch mee in de maat van de muziek.
Het volgende nummer was wat romantischer en minder meeslepend. Ik zag hoe Chantal door de langharige Italiaanse werd meegetrokken naar de geïmproviseerde dansvloer. Als gauw golfden hun lichaam ritmisch mee met de muziek. Steeds dichter schoven ze naar elkaar op en hun handen vonden elkaar. Ik zag hoe ze hun vingers samenvlochten, dij tegen dij en buik tegen buik.
Het schouwspel voor mijn ogen deed mijn hart behoorlijk tekeer gaan. Het harmonieus samenspel van hun lichamen deed mijn bloed bruisend door mijn aderen stromen. Ingegeven door een aanzwellend gevoel van jaloezie vormde zich in mijn keel een dikke krop die ik niet meer doorgeslikt kreeg. Zonder mijn blik ook maar een seconde van het dansende tweetal af te wenden, reikte ik naar mijn glas en bracht het naar mijn mond. Het koele vocht liep langs mijn lippen in mijn mond maar ik merkte het nauwelijks. Vol ongeloof staarde ik naar het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelde. Het gezicht van de zwartharige zat verborgen achter Chantals blonde lokken. Ze dansten niet meer in de maat van de muziek. Ze schuifelden maar wat en op die manier draaiden ze zich langzaam weer in mijn gezichtsveld. Plots begreep ik het. Ze waren aan het zoenen… Correctie, ze waren aan het tongzoenen. Ik stikte zowat in mijn slok wijn. Ik kon het vocht niet tegenhouden en stootte het proestend uit tegen mijn hand.

Terwijl ik ongecontroleerd zat na te hoesten, werd de kus afgebroken. Twee paar ogen keken me aan. De blik van de Italiaanse was er eentje van ergernis en boosheid omdat ik hun intieme moment verstoorde, maar die van Chantal was een blik van herkenning.
“Annemie?” De verwondering in haar ogen was zo oprecht dat ik er gelijk heel zeker van was dat ze mij niet eerder had opgemerkt. Ze liet haar danspartner los en kwam op me toe. “Gaat het een beetje?”
Het hoesten en kuchen maakte het onmogelijk om te antwoorden, dus knikte ik maar. Chantal stond intussen naast me en met een paar welgerichte kloppen op mijn bovenrug, hielp ze me over de ergste hoest heen. De vrouw met het donkere haar stond nu ook voor mijn tafeltje en keek me doordringend aan. In haar ogen las ik ergernis en het verwijt dat ik hun dans had onderbroken. Ze had niet helemaal ongelijk natuurlijk en in dat besef voelde ik een warme blos over mijn wangen glijden. Met een minachtend trekje om haar mond draaide ze zich om en liep terug naar haar kruk bij de bar.
Chantal vroeg nog eens of ik echt wel oké was en zei vervolgens dat ze verbaasd was om mij hier te zien. Met de vlammende blik van de zwartharige op mij gericht, hield ik mijn uiteenzetting zo beknopt mogelijk.
“Ga maar terug naar je vriendin,” rondde ik af, “ik trek mijn plan wel.”
De glimlach waarmee Chantal me aankeek was warm en had iets mysterieus. Zonder nog iets te zeggen, liep ook zij terug naar de bar.
De donkerharige had intussen twee nieuwe drankjes besteld en nadat Chantal een slokje genomen had, probeerde ze een gesprek aan te knopen met haar Italiaanse vriendin. Die zei echter zelden iets terug. Ze hield het meestal bij een kort knikje, terwijl haar blik haast onophoudelijk op mij gericht bleef. Hoe langer Chantal aan het woord bleef, hoe nijdiger de blik van de Italiaanse leek te worden. Wat ze te horen kreeg, daar had ik geen idee van, maar dat het haar niet aanstond, dat was wel duidelijk.
Ook al was mijn glas al lang leeg, toch bleef ik zitten waar ik zat. Als betoverd door die voor mij wildvreemde vrouw leek ik wel aan mijn stoel vastgenageld. Plots sprong ze van haar kruk en zonder Chantal nog een blik te gunnen, kwam ze recht naar mij toe. Ik schrok. Ik was niet uit op moeilijkheden of problemen, maar de heftigheid in haar tred beloofde weinig goeds. Haar ogen spuwden vuur toen ze met twee handen op mijn tafeltje leunend voorover boog en me dwingend aankeek.
“Chantal is mine! … Is that clear?”
In al haar boosheid nam ze niet de moeite om op antwoord te wachten. Het vensterglas van het raam naast mij rammelde in de sponning onder de kracht waarmee de vurige Italiaanse de cafédeur achter zich dichtgooide. Vanzelf rolde mijn blik weer naar Chantal. Ik zag haar weifelend een slokje nemen, terwijl haar ogen gericht waren op de deur waardoor haar vriendin zojuist verdwenen was. Langzaam verscheen op haar anders zo sympathieke gezicht een sombere grimas. In twee drie slokken werkte ze de rest van haar drankje naar binnen, waarna ze opsprong en op haar beurt het café verliet.
Liefst van al was ik haar achterna gelopen, maar ik durfde niet. In plaats daarvan nam ik plaats aan de bar en bestelde een nieuw glas wijn. Vol spanning ging ik zitten afwachten of ze nog terug zou komen. Een uur en evenveel minuten van teleurstelling later gaf ik het op. Ze zou allicht vandaag niet meer terugkomen. Op mijn kamer lag nog een boek op me te wachten, misschien zou dat mijn zinnen wat verzetten. Als occasionele drinker had ik al meer alcohol op dan goed voor me was, dus kon ik maar beter op bed wat gaan lezen.

Terwijl ik in mijn handtas zat te rommelen, op zoek naar kleingeld om mijn drankjes te betalen, voelde ik plots een hand op mijn schouder.
“Annemie, mag ik?” Chantal stond vlak voor me en wees naar de lege kruk aan mijn rechterkant. Ik had de deurbel niet gehoord en haar dus ook niet zien binnenkomen. Verder dan een knikje kwam ik niet omdat ik van de verrassing geen woord kon uitbrengen.
Ze nam plaats en keek me zwijgend aan. Haar blik was onpeilbaar en betoverend tegelijk. Mijn hart sloeg een slag over toen ze haar arm naar me uitstrekte. Haar zachte warme hand sloot zich om mijn vingers, terwijl ik me afvroeg waarom ik zo compleet ondersteboven was van deze vlotte Vlaamse vrouw.
“Nog een wijntje?”
“Nee…maar, euh … toch bedankt … Chantal.” Ergens schaamde ik me voor mijn onzekerheid die me bijna deed stotteren. Aan de basis daarvan lag alweer dat warme gevoel dat over me kwam telkens ik haar zag, maar dat niet alleen. Nu ze me aanraakte voelde ik voor het eerst sinds heel lang weer iets in mijn onderbuik. Iets wat ik niet meteen als opwindende kriebels zou catalogeren. Eerder een deugddoende warme tinteling die ik in tijden niet meer had gevoeld.
“Zullen we ergens anders heengaan waar we ongestoord kunnen praten?” vroeg ze.
Natuurlijk wilde ik dat. Al urenlang wilde ik dat, dagenlang zelfs, als ik eerlijk met mezelf was. Alleen had ik niet de moed gehad om op haar toe te stappen en haar aan te spreken. Terwijl ik me dat realiseerde, zag ik weer de donkere Italiaanse voor me. Haar dreigend uitgesproken woorden deden me aarzelen.
“En die donkere dan, …” ik kon de woorden nauwelijks over mijn lippen krijgen. “die … die vriendin van daarstraks.?”
Chantals vertrouwde lieve glimlach kwam meteen weer op haar gelaat. “Oh die,” zei ze verrassend luchtig, “dat was mijn ex vriendin. Ik heb het net uitgemaakt.”
Of het voor mij een verschil zou uitmaken wist ik niet, maar zonder het waarom te kennen geloofde ik haar.
“Mijn bescheiden flatje of jouw hotelkamer?” vroeg ze, “ik woon hier maar twee straten vandaan.” Ze keek me vragend aan, maar tot meer dan mijn schouders ophalen kwam ik niet.
“Oké. Dan gaan we voor een kop koffie naar mijn optrekje,” besloot ze in mijn plaats.
Eenmaal op straat liep ze heel dicht naast me en al gauw voelde ik hoe haar hand de mijne zocht. We keken elkaar enigszins verlegen lachend aan, waarop ik mijn vingers spreidde tegen die van haar zodat ze in elkaar konden verstrengelen. Een simpel en deugddoend gebaar dat me op slag een dubbele dosis vertrouwen in Chantal bezorgde.

Haar appartement was als Chantal zelf. Niet overdreven groot of luxueus, maar het droeg hetzelfde soort hartelijke warmte in zich die ze zelf ook uitstraalde. Het soort warmte, rust en geborgenheid waar ik me meteen goed bij voelde. Ergens leek het alsof ik thuiskwam, zo vertrouwd voelde haar flatje aan. Haast een droom was het, behalve dan de grote mok koffie die ze me aanbood, die was echt.
Terwijl we van de hete koffie nipten, kwam Chantal naast me op de bank zitten. Ze plooide haar voeten onder haar billen, waardoor haar ene knie op mijn dijbeen kwam te liggen. Het gebeurde gewoon, vanzelfsprekend haast, alsof het zo hoorde.
We dronken onze koffie zonder dat er tussen ons ook maar één woord viel. Van mijn kant kwam dat omdat ik behoorlijk nerveus was. Ik wist dat het niet bij een kopje koffie zou blijven. Chantal verwachtte meer van me. Door met haar mee te gaan, had ik haar minstens de indruk gegeven dat ik dat ook wilde. Op het moment dat we het hotel verlieten wilde ik dat wel degelijk, maar de tintelingen van toen waren nu heel ver te zoeken. Chantal was mooi en lief en ergens verlangde ik er zeker naar om dat mooie lijf van haar te verkennen en te verwennen. Maar … zou ik het wel kunnen als die intieme prikkels achterwege bleven? Vaginale droogheid… op dat moment kon ik mezelf erom haten.

Pas toen onze mokken koud waren, nam Chantal de mijne uit mijn handen en zette de koppen netjes naast elkaar op het bijzettafeltje aan haar kant van de bank. Ze schoof dichterbij, haar schouder rustte tegen die van mij. Haar helderblauwe ogen boorden zich in de mijne.
“Mag ik, Annemie?” fluisterde ze.
Wat ze precies bedoelde wist ik niet, maar met een bescheiden knikje stemde ik toe, daarbij mijn onzekerheid negerend. Ze boog naar me toe en met haar hand streelde ze mijn haren achteruit tot mijn oor vrij kwam. Direct daarna trok ze van daaruit met haar warme lippen een strelend zacht spoor over mijn wang tot bij mijn mond. Ik rilde en hield mijn adem in. Chantal was lang niet zo verlegen als ik. Haar warme adem suste mijn trillende lippen. Het puntje van haar tong volgde de lijnen van mijn mond, zacht en teder, zonder dat ze me ook maar een moment het idee gaf dat ze me ergens toe wilde dwingen. Haar fluweelzachte lippen proefden de mijne zonder dat ze me opjoeg. Die streling was zo vertederend dat mijn lippen vanzelf open gingen en ik haar tong bij me binnenliet. Speels zoenend, met slecht het puntje van haar tong in mijn mond, wachtte ze af. Zodra ik haar terug begon te zoenen kwam ze plots veel dieper bij me binnen. Ze kuste me indringend en zo gepassioneerd dat ik onze zoen vrij snel moest afbreken om naar adem te happen.
“Dit deed jij nog nooit hé, is het wel?” vroeg Chantal.
“Toch wel,” zei ik snel. Ik dacht vertederd terug aan mijn avontuurtje met Maya Van Den Buys en besloot om eerlijk te zijn tegenover Chantal. “Een keer, op een onverwacht moment. Het was met een oud-leerlinge van me. Een lesbische meid die me op sleeptouw nam.”
“Waarom ben je dan bang, Annemie?” Haar stem klonk niet verwijtend of afstandelijk. Integendeel, ze vleide zich zelfs strak tegen me aan. “Was het misschien een nare ervaring toen?”
“Helemaal niet. Het was zelfs een heel fijne ervaring waar ik met veel plezier aan terugdenk.” Het enige wat ik mezelf naar Maya toe kon verwijten, dat was dat het nooit meer verder dan ‘aan terugdenken’ was gekomen. Dat ik op Maya’s uitnodiging nooit meer was ingegaan, dat hoefde ik Chantal nu echter niet allemaal uit te leggen.
“Waarom heb ik dan het gevoel dat je bang bent, Annemie? Ligt het aan mij?”
“Nee… Het ligt absoluut niet aan jou. Ik ben echt niet bang… toch niet zoals jij dat bedoelt. ”Ik bloosde verlegen. Die laatste woorden waren een ingeving van het moment, maar daardoor kon ik uiteraard niet meer terug. Ach, ik kon maar beter mijn probleem opbiechten. Ik was ervan overtuigd dat Chantal het wel zou begrijpen, mocht het me niet lukken om los te komen. Zeker als ik haar vooraf in vertrouwen nam.
“Hoezo, zoals jij dat bedoelt? Hoe zou ik jouw twijfel dan moeten interpreteren?”
“Ik…” Hoe zeg je tegen een zo’n lief mens, die op dat moment niets lever leek te willen dan met je te vrijen, dat het meer dan waarschijnlijk niet zal lukken door de fysieke remming waar je mee zit? Een weg terug was er niet en dus koos ik maar voor de directe weg. “Ik heb een gynaecologisch probleem, Chantal. Sinds ruim een jaar heb ik last van vaginale droogheid, waardoor ik tijdens…”
“Ssst…,” fluisterde ze in mijn oor. Met een vinger op mijn lippen legde ze me het zwijgen op. “Ik hoef geen details, Annemie, ik begrijp het zo ook wel. Voor een lieve warme vrouw als jij, nota bene in de fleur van je leven, moet dat wel heel erg moeilijk zijn. Ik leef met je mee.” Alsof haar woorden extra ondersteuning nodig hadden, nam ze mijn rechterhand in de hare. Ze trok zich niet terug maar ging nog wat steviger tegen me aanleunen. Minstens een volle minuut zeiden we geen van beiden iets, tot ik voelde hoe ze mijn trouwring tussen haar vingers nam en er een beetje mee speelde. “En hij?” vroeg ze tenslotte, “hoe gaat hij daar mee om?”
“Ach…” Verwonderd om haar reactie wikte ik mijn woorden. Ik had wel eens eerder iemand in vertrouwen genomen, maar niemand had mij ooit een vraag in die richting gesteld. Dat was nieuw. “Mijn man toont begrip voor me en dwingt me nergens toe, maar anderzijds is hij de interesse in zijn echtgenote aan het verliezen. Wat me daarbij nog het meest verontrust, dat is dat ik dat niet eens zo erg vind. Chantal, ik maak mezelf wijs dat Arie en ik nog steeds in perfecte harmonie kunnen samenleven, zolang hij me maar niet aanraakt. Natuurlijk is dat niet zo en weet ik dat ik hem tekort doe, maar bij de minste streling van hem reageert mijn lichaam haast allergisch. Bang als ik dan telkens ben dat hij op zoek zal gaan naar meer intimiteit, verdraag ik zijn aanraking niet meer.”

Chantal omarmde me stevig en met haar hoofd op mijn schouder rustend, nam ze de tijd om mijn woorden te interpreteren. Eigenlijk waren die twee zachte armen om me heen precies hetgeen wat ik op dat ogenblik nodig had. Meer nog dan woorden gaf ze daarmee aan dat ze me begreep en met me meevoelde.
“Annemie?” zei ze na een tijdje.
“Ja?”
“Hoe moet ik dit naar mij toe vertalen? Mag ik je aanraken?” vroeg ze.
“Gekkie…Dat doe je toch al.”
“Ja, maar… intiem aanraken bedoel ik. Dat wil ik al vanaf de eerste avond dat jullie hier zijn. Als ik me vergis moet je het zeggen, maar ik voelde toen tijdens het diner al een soort wederzijdse aantrekkingskracht tussen ons. Wat mij betreft is die sindsdien alleen maar toegenomen.”
Het jubelende gevoel dat me overviel deed mijn hart sneller slaan. Mijn ‘probleem’ schrok haar niet af. Ze wilde me nog steeds…Wat kon ik anders dan zeggen dat ze zich niet vergistte. Dat die aantrekking er bij mij absoluut ook was maar dat ik anderzijds bang was dat ik haar teleur zou stellen.
“De kans dat jij me teleur zult stellen lijkt me heel erg klein, Annemie. Ik ben bang dat het eerder andersom zal zijn, maar niet proberen is niet weten. Als je me durft vertrouwen, zal ik echter alles geven wat ik in me heb om het jou naar je zin te maken, lieve schat. Ik beloof dat je dat ik niets zal doen wat je niet wilt. Ik zal voorzichtig zijn, beloofd.”
“Voorzichtig?” Ik moest er zowaar om lachen. Ergens was het een vreemde uitdrukking om mij op mijn gemak te stellen, maar het lukte haar wel. “Ik ben niet van porselein hoor.”
Chantal richtte zich op en kwam over mijn schoot zitten, met haar knieën naast mijn heupen op de bank. Haar handen steunden boven mijn schouders tegen de rugleuning.
“Voorzichtig ja…” Terwijl ze me recht in de ogen keek zag ik haar lacherige blik. “Je hebt er vast zelf geen idee van hoe je mij die eerste avond hebt zitten aanstaren. Weet je wel hoe ik me daaronder voelde?”
Alweer klom een verlegen blos langs mijn wangen omhoog. Vanaf het begin had ze me door gehad, net zoals ik haar.

Ze boog haar gezicht steeds dichter naar me toe en nog vooraleer ik haar lippen weer op de mijne voelde, had ik mijn mond al open. Ditmaal was het mijn tong die langzaam bij haar naar binnen gleed en vrijwel direct voelde ik haar vingers door de korte haren van mijn achterhoofd friemelen. Net alsof ze mijn hoofd wilde vasthouden omdat ik anders opnieuw een einde aan de kus zou maken. Daar moest ze echter niet voor vrezen, integendeel. Om haar daarvan te overtuigen, legde ik mijn armen stevig om haar rug en trok haar strak tegen me aan.
Chantal kon zoenen! Met al haar ervaring die ze inbracht, koste het me geen enkele moeite om me door haar hartstocht te laten overrompelen. Ik liet me mateloos meeslepen in een heerlijke, lang uitgesponnen tongzoen die ik nooit meer zou vergeten.
Of zij mij duwde of ik haar meetrok, dat was bijkomstig, maar het duurde niet lang voordat ik zijdelings op de bank kwam te liggen. Zij lag bovenop me met haar ene been tussen die van mij geklemd. Ze bewoog haar dijen langzaam en ritmisch op tegen die van mij, net alsof we een intieme slow dansten. Vanzelf trok ik mijn been wat hoger op, tot het tegen haar kruis drukte. Ze kreunde zacht en tegelijk met het warme, verliefde gevoel dat me overspoelde, voelde ik zowaar de voorzichtige warme tintelingen van eerder die middag terugkeren. Ja, ik verlangde naar haar. Ik wilde haar beminnen, strelen en liefkozen. Alsof Chantal mijn gedachten kon lezen, maakte ze een einde aan de lekkere zoen. Haar adem streelde mijn lippen toen ze zacht fluisterend vroeg of ik meeging naar haar slaapkamer. Mijn goedkeurend kreuntje volstond als antwoord.
Ze stond op, hielp me opstaan en hand in hand leidde ze me naar de slaapkamer. Daar vielen we meteen op bed en zonder aarzelen hervatten we het zoenen. Toch was het niet helemaal hetzelfde. Chantal lag nu naast me, waardoor ik de directe nabijheid van haar lichaam miste. Net toen ik me wat strakker tegen haar wilde aandrukken, werd ik verrast door haar strelende handen. Haar vingers gleden over mijn bloes naar boven van waaraf ze de knoopjes begon los te maken. Haar handen gleden naar binnen en streelde mijn borsten doorheen mijn bh. Rustig, doelbewust en verleidelijk. Al snel voelde ik mijn tepels stijf worden, heel erg stijf zelfs na al die tijd zonder zoveel extra aandacht.
Zelf wilde ik niet achterblijven. Mijn hand schoof over haar rug omlaag om van daaruit onder haar shirt te glijden. Al strelend kwam uit ik bij de sluiting van haar bh. Het haakje bood geen enkele weerstand en al gauw bracht ik mijn hand naar haar buik. Vandaar naar omhoog, tot een warme borst het kommetje van mijn hand vulde. Ook haar tepel was hard en drukte in de palm van mijn hand.
Alle vrees, alle remmende gedachten en alle eventuele doemscenario’s dwong ik uit mijn gedachten en uit mijn hoofd. Het zoenen bleef heerlijk opwindend en mijn borsten hadden het ongelooflijk naar hun zin in Chantals handen, waardoor de tintelingen in mijn onderbuik alsmaar toenamen. Daardoor had ik iets anders om me op te concentreren. In dat deel van mijn lichaam, waar het al die maanden zo goed als ‘dood’ was gebleven, leek het nu door toedoen van Chantal stilaan te bruisen van leven. Vaag herinnerde ik me de woorden van mijn dokter toen hij zei dat die droogheid waarschijnlijk tijdelijk zou zijn. Zou hij gelijk hebben en was dit het moment van de ommekeer? Zou ik weer als vanouds kunnen genieten van het beminnen en het bemind worden?
Nu ja, het was niet het moment om daar bij stil te staan, want nu het me eindelijk nog eens gegund leek, wilde ik nog maar één ding. Vrijen… Vrijen met deze Vlaamse schone, tot de stukken eraf vlogen. Hand over hand voelde ik hoe mijn verlangen de controle over mijn handelen overnam en geen seconde dacht ik eraan om me daartegen te verzetten. Dit had ik veel te lang moeten missen.
In één vlotte beweging trok ik Chantals shirt en bh over haar hoofd. Mijn blik werd vanzelf gevangen door haar niet bijzonder grote maar wel heel erg fraai gevormde borsten. Terwijl ik genoot van de aanblik van zoveel vrouwelijke perfectie, maakte zij van dat moment handig gebruik om mij uit mijn kleren te helpen. Ook mijn spijkerbroek moest eraan geloven, waarna ze haar jeansrok van haar heupen stroopte en naast het bed deed belanden. Toen ze zich weer naar mij toedraaide, lag ik al in spanning naast haar te wachten. Te gespannen wellicht, want Chantal zag het. In een lief gebaar streelde ze me met twee handen, vanaf mijn hoofd, via mijn wangen en mijn nek tot bij mijn borsten.
“Ontspan je, Annemie… dan komt de rest vanzelf.”

Onze monden smolten opnieuw samen en deze keer was haar tong wel dwingend. Haar handen dwaalden tegelijkertijd zoveel vuriger over mijn buik en mijn borsten, dat ik al gauw mijn slipje nat voelde worden. Wat een smeltkroes aan emoties er bij dat gevoel door me heen gierden is nauwelijks onder woorden te brengen. Met enige zin voor overdrijving durf ik stellen dat ik me als de topsporter voelde, die na jaren van doorgedreven training, op de olympische spelen eindelijk de zo begeerde overwinning binnenhaalt. Die vergelijking loopt uiteraard mank, maar ik had wél een overwinning behaald, een overwinning op mezelf. Wat er vanaf toen volgde beleefde ik als in een roes.
Chantal maakte een einde aan de kus en ging op haar knieën naast me zitten. Haar rechterhand gleed vanaf mijn borst omlaag, over mijn buik, langs mijn navel tot op mijn pubis. Doorheen mijn broekje greep ze me stevig bij mijn kruis. Ik kreunde en duwde mijn heupen van het bed op om de druk van haar hand nog beter te voelen. Brandend van verlangen wachtte ik vol ongeduld op het moment dat zij me zou penetreren. Ik wilde haar in me voelen, nu.
Met al haar ervaring voelde Chantal me perfect aan, want ze trok het slipje over mijn heupen. Strelend gingen haar vingers plagerig langzaam over mijn natte lippen, op zoek naar de toegang tot mijn liefdestunnel. Ze vond de ingang en ze vond mijn klitje. Haar middelvinger gleed moeiteloos mijn smachtende kut in, haar duim streelde zacht mijn tintelend knopje. Toen ze voorover boog om eerst nog eventjes mijn borsten en tepels te likken en te zoenen, was mijn opwinding compleet. Wulps perste ik mijn heupen van het bed op toen een eerste heerlijk hete scheut door mijn hele lichaam trok.
Chantal bracht nog een vinger bij me binnen en meteen daarna begon ze me te soppen. Ik hapte naar adem en met de ogen gesloten liet ik alle lekkers over me heen komen. Steeds sneller pompte ze haar vingers op en neer in mijn verbazend natte schede. Al gauw trok ik mijn benen op en met mijn voeten steunend op de matras wipte ik haar vingers tegemoet in het door haar aangegeven ritme.
Een ingetogen kreuntje ontsnapte aan mijn lippen toen een eerste hete kramp mij alle kracht leek te ontnemen. Dat kreuntje werd een luide schreeuw toen het echte orgasme zich aankondigde en ik mezelf verloor in de vloedgolf van genot die me overspoelde. Zalig! Wat had ik dit gemist.

Terwijl ik nog na lag te genieten van mijn eerste orgasme sinds tijden, vleide Chantal zich languit tegen me aan. Haar vingers speelden nog wat na in mijn schoot, precies dat deel van het naspel waar ik zo intens van kan genieten. De schat… Wat was het fantastisch om met deze ervaren vrouw te vrijen. Nog heerlijker dan in mijn droom. Zodra ik mijn ogen opende keek ik in haar lachende gezicht.
“Tevreden?” vroeg ze.
“Nou en of, meer dan tevreden,” zei ik helemaal naar waarheid, “het is je gelukt.’
Chantal lachte. “Nee, Annemie, het is jou gelukt… maar zeg eens… Weet jij eigenlijk wel hoe mooi en geil je bent als je klaarkomt?”
Spontaan begon ik te blozen. Natuurlijk, terwijl ik me de hele tijd ongeremd liet gaan, was ze me blijven aankijken. Om me daarvoor te schamen was het uiteraard nu wel een beetje laat. Het leek me trouwens ook niet nodig want ik was toch al van plan om dadelijk hetzelfde bij haar te doen. Ze had me zoveel geluk en genot geschonken, dat elke vezel van mijn lijf ernaar verlangde om haar evenveel genot terug te geven en liefst wel meteen.
Chantal bood geen enkele weerstand toen ik haar achterover op het bed duwde. Door haar dijen te spreiden gaf ze zelfs aan waar ze me wilde hebben. Ik knielde tussen haar mooie gladde benen en vleide me bovenop haar. Eerst namen we ruim de tijd om lekker lang en teder te zoenen, waarbij we het niet konden laten om al kronkelend onze tieten en tepels een meer dan uitgebreide kennismaking te gunnen. Eigenlijk was ik nog steeds op en top opgewonden, maar toch dwong ik mezelf om vanaf nu aan haar te denken. Al likkend trok ik een spoor naar omlaag, via haar borsten, over haar buik tot op haar navel, van waaruit een streepje blonde donsjes de weg wees naar haar mooie bolle pubis. De prikkelende geur van haar opwinding kwam me reeds tegemoet en zonder aarzelen stulpte ik mijn lippen op haar kut.
“Aa…aaah,” kreunde ze toen ik al likkend mijn tong tussen haar lipjes porde.
Anders dan ik sloot Chantal haar ogen niet direct. Steunend op haar ellebogen drukte ze haar hoofd van het bed op en tussen haar borsten door keek ze me met een zalige geile glimlach aan. Net alsof ze geen detail van mijn handelen wilde missen. Pas toen mijn tong haar grote harde klit aantikte, liet ze haar hoofd terug op het bed vallen. Ze trok haar benen op en klemde mijn hoofd tussen haar dijen. “Ooooh …Annemie, schat….Oh ja…lik me, liefje… neuk me met die lekkere tong van je.”
Onder zoveel aanmoediging wierp ik dat beetje ervaring, wat ik destijds met Maya had opgedaan, in de strijd. Ik likte, zoog, sabbelde en knabbelde. Graag had ik ook mijn vingers willen gebruiken, maar omdat haar billenklem steeds vaster om mijn hoofd kwam te zitten, moest ik met beide handen haar dijen strak omklemd houden voor het me echt pijn ging doen. Anderzijds gaf dat dan weer het voordeel dat zodra Chantal wulps onder me begon te kronkelen, ik moeiteloos haar tollende bekken kon volgen. Terwijl ik onophoudelijk mijn tong in en uit haar warme diepte liet flitsen, ervoor zorgend dat ik
haar knopje daarbij zoveel mogelijk aandacht schonk, bleef de mooie Vlaamse zelf allesbehalve passief. Aanvankelijk volgden haar vingers nog zacht strelend de contouren haar fraaie borsten, maar al gauw ging ze over op het stevigere werk. Chantal plukte en kneedde haar mooie volronde tieten op een manier zoals ik dat nooit gedurfd zou hebben. Zo hard en zo ruw kan mijn tweeling dat beslist niet hebben, maar aan haar opgewonden gekreun te horen, was het voor haar één groot genot.
Genieten deed ze, de lieve en mooie Chantal. Ze liet zich gaan, ongeremd en ongegeneerd, smachtend naar dat éne moment van opperste voldoening. Haar overgave en haar wulps kronkelende lichaam maakten het voor mij een feest om haar daarbij behulpzaam te zijn en ook ik gaf me helemaal. Steeds hijgender werd haar ademhaling. Haar kreunen werd een schril gepiep op het moment dat ze met haar vingers in het laken klauwde en ze haar billen nog strakker tegen mijn wangen perste. Toen kwam ze, hard en heet… luid schreeuwend, stuipend en krampend, zo totaal als… Ja, als een ultieme exponent van de Bourgondische levenswijze die wij onze zuiderburen maar al te graag toedichten.

“Annemie?”
“Hmm..?,” knorde ik, zalig nagenietend in de armen van de vrouw die mij de geneugten van de lichamelijke liefde had doen herontdekken.
“Wat zou je ervan denken om vannacht bij me te blijven?”
Ik ben gebleven. Ook de volgende dag en de daaropvolgende nacht was Chantals appartement ons liefdesnestje, waar we ongestoord telkens opnieuw weer konden opgaan in elkaar. Mijn hotelkamer zag ik pas terug op de ochtend van de terugreis. Terwijl ze me hielp inpakken spraken we af dat zij volgend jaar bij dat tegenbezoek niet op hotel zou gaan, maar bij mij thuis te gast zou zijn.
Bij de autocar gekomen, moesten we wel afscheid nemen. Terwijl we elkaar innig omarmden, zag ik hoe achter het raam van de bus Yvonne mijn andere collega Maris aanstootte en naar ons wees. Het weerhield me er niet van om met Chantal mee te gaan toen ik het puntje van haar tong op mijn lippen voelde. Onze zinnenprikkelende afscheidskus onder het oog van mijn collega’s was intens en duurde wellicht onfatsoenlijk lang. Het speelse tikje op mijn bips dat ze me tijdens het opstappen gaf, brandde na op mijn huid tot ik me achteraan in de bus op een lege bank liet vallen. Behaaglijk strekte ik me uit, de vorsende blikken van mijn medereizigers negerend. Ach, ze konden me wat. Ik was hen immers geen verantwoording verschuldigd… mijn man wel… Ik besefte dat ik voor het eerst in twee dagen weer eens aan hem dacht.
Arie… tja, hem zou ik wél alles opbiechten. Ik was nu al benieuwd naar zijn reactie. Maar dat niet alleen. Minstens even benieuwd was ik of deze Italiaanse passage mij definitief van mijn vaginale droogheid verlost zou hebben en of ik voor mijn lieve man weer de vrouw zou kunnen zijn die hij verdiende. Hij zou het vast niet erg vinden om niet langer zijn toevlucht te moeten zoeken in een nachtelijke geile chat met onbekende dames. Ik hoopte het, uit de grond van mijn hart zelfs. In de eerste plaats voor mijn liefhebbende echtgenoot, maar eerlijk is eerlijk, uiteraard ook voor mezelf.
Chantal was nergens meer te bekennen op het moment dat de autocar zich in beweging zette. Een soort lome moeheid deed me wat onderuit zakken. Ik kon maar beter eerst wat proberen te slapen, want dat was er de voorbije achtenveertig uur wel wat bij ingeschoten.