Surfstrand - 2

Dat ik later gewoon cameraman zou worden, met oog voor schoonheid en detail, wist ik als zestienjarige nog niet.

Maar toen we elf jaar later aan een surfstrand kwamen, drong plotseling de herinnering aan Oostenrijkse Kurt aan me op.

Met Reporter Robert had ik wekenlang door het Amazoneland gedart. Razende Robert noemde ik hem in stilte, een gedreven vastbijtertje en een Brits fenomeen als het gaat om misstanden in de wereld, die een low budget documentaire voor ogen had en mij als zuinige Hollander had verkozen om mijn vaste hand van beelden schieten.

We waren letterlijk en figuurlijk zo’n beetje aan het eind van ons Latijns-Amerikaanse avontuur toen dit derderangs surfstrand aan de Atlantische kust opdoemde. Hier stroomde een openriool van een miljoenen stad vrijelijk de zee in. Ook dat moest worden vastgelegd. Hier niet de luxe en het frivole paraderen van carnavaleske wellust. Hier waren de sloppen en de krottenwijken op een vuilnisbelt de achtergrond. Hier vermaakte zich de onderkant de tropische maatschappij in dezelfde maar vervuilde golven. Hier schoot ik beelden van de bruine latino’s in lompen die glanzend en even flitsend op eigengemaakte planken de golven trotseerden, terwijl Razende Robert de tijd volpraatte over alle vuiligheid.

Hier ook de Westerse toerist op zoek naar goedkope seks, wat mijn herinnering aan mijn eigen surfstrandje van elf jaar geleden versterkte, misschien zelfs wel echt opriep. En ik verstond geen woord Portugees, maar hoe opdringerige pooiertjes van dertien, veertien openlijk hun ‘zusjes’ aanprezen, daar had je geen talenkennis voor nodig.

‘Denk aan je camera,’ riep Razende Robert, terwijl bruine snotneuzen aan mijn arm hingen en zwaaiend in mijn beeld verschenen. Ik vloekte in het Engels en riep: ‘Zie ik er verdomme uit als een vette ouwe kinderlokker?’ ‘Niet echt,’ riep Razende Robert Brits droog. En toen vlak naast me: ‘Wilt u mij misschien, menéérr?’ Verbluft keek ik opzij, naar onze taxichauffeur die ons in een ouwe rammelbak hier naar toe had gereden, die tot dan toe alleen Portugees met Razende Robert had gepraat en opeens bijna vloeiend Engels bleek te kunnen.

Hoe hij daar stond, met het uitgetrokken flodderige shirt losjes over de ene schouder, met de armen voor de borst en zo makkelijk op een been leunend. Die mooie diepbruine onbehaarde gaaf zuivere huid; dat brede jongenshoofd met die krachtige jukbenen en kleine neusje; die makkelijke lach vol van een sterk blikkerend gebit tussen zinnelijk krullende lippen; de grote en brede bruine ogen in een krans van donkere wimpers onder lange, mooi kronkelend getekende wenkbrauwen. Alleen al die kop van hem!, onze taxichauffeur. Slank en soepel in het midden waaronder een al even flodderige short afhing, waaruit lange en diepe dijen staken en waarin een smal en pront kontje gevangen zat, waarboven hoekige schouders en volgespierde borst en recht nek zo makkelijk dat uitdagende hoofd steunden.

O, ik zag het in een flits. Zoals de herinnering aan mijn eigen surfstrandje een flits was geweest. Al die overeenkomsten ineens. Behalve dan die rammelbak die in niets leek op die lage felrode diepbrommende auto van toen.

Deze uitdagende diepbruine chauffeurjongen die mijn verblufte blik breed grijnzend doorstond en taxeerde.

‘Wilt u mij misschien, menéérr?’

Het galmde nog na toen we in de rammelbak terug reden naar ons goedkope hotelletje ergens op de grijze grens van rijk en arm. ‘Ik zie je straks,’ zei Razende Robert die afrekende met de chauffeurjongen, doelend op het samen eten, uitstapte en het hotelletje inliep. Britse hond, dacht ik geërgerd, die mij liet zeulen in deze broeierige hitte met een metalen koffer en een zware schoudertas. Low budget, zuinige Hollander, goedkoop hotelletje zonder airco. Mijn hotelkamer op één hoog broeide als het oerwoud van de laatste weken en ik gooide de balkondeuren open. Alles ergerde me. Vooral het lawaaiige stinkende verkeer schuin onder het balkon.

En pats. Daar stond hij van beneden af omhoog te turen, de sloppenkoning uit de krottenwijk die in een rammelbak taxichauffeur speelde. Opnieuw verbluft zag ik toe hoe de lenige diepbruineling bij de balkonkolom omhoog klom, over de balustrade stapte en fier en met een brede grijns naast me kwam staan, soepel en mooi. Allemachtig. ‘Ik doe niet aan betaalde seks,’ zei ik prompt en duidelijk niet mis te verstaan. ‘Ik ook niet. Seks is plezier voor twee,’ zei de chauffeurjongen en stapte langs me heen mijn hotelkamer binnen, schopte de afgetrapte gympen van zich af, trok het slobberende shirt en de afhangende short uit. Verbijsterd nu, zag ik hem staan, in een grijs en verwassen katoentje waarvan de ene kant half tussen de bilnaad gekropen zat en de andere kant uit slapte afhing. Afwachtend en prachtig en met dat lichtgrijze katoentje vol viriel ontspannen vlees; en vooral vlot pratend over mijn zeldzaamheid in dit donkere tropenland: een verweerd blonde en gebronsde camera-atleet, dat werkt hier als een magneet. En voor een frisse douche en een nog koeler biertje…

Emanuël zo heette onze rammelbak taxichauffeur. En uit een zakje aan de binnenkant van de short frommelde hij zijn Id-kaart, zijn rijbewijs en zijn studentenkaart. Twintig was hij, zo bewees hij me en studeerde Engels.

Mijn laatste herinneringen aan mijn surfstrandje van elf jaar geleden smolten langzaam weg. Althans, dat meende ik, omdat ik het onbewust wilde. Maar toen we beiden met een biertje onder de fris lauwe douche oog in oog stonden, en ik wegsmolt in die grote en brede bruine ogen, die zinnelijke zo makkelijke glimlach van de krullende lippen en een mooi gebit deed blikkeren, toen was die herinnering er weer, even. En even sneed het door me heen. Totdat Emanuël een slok bier nam en dat plagend zoenend en lauw als het douchewater in mijn mond sijpelde. Heerlijk ondeugd. Met mijn vrije hand voelde ik over zijn ene slanke en soepel bewegende bil, zo zuiver en zacht van huid, terwijl onze lullen tussen ons prangden van opwinding. ‘Heb je al gegeten?’, vroeg ik omdat ik zo meteen bij Razende Robert aan moest schuiven. Alleen al dat hoofdschuddende ontkennen, waarbij de mooie ogen even versluierden achter die lange donkere wimpers, gierde door me heen. ‘‘k Neem straks wat voor je mee,’ zei ik en trok onze onderlijven tegen elkaar, om onze verlangde stijven heerlijk ertussen te laten knellen en schuiven en verrukkend rollen. Hij kreunde even zacht, de diepbruine en glanzende, slanke en viriel gespierde Emanuël, niet langer de krottenkoning met de rammelbak, maar een heerlijke en lieve jongen die genoot van het moment. Ons moment.

‘Tot straks.’ Ik ging gekleed naar het restaurantje beneden, en hij strekte zich naakt en voorover uit op mijn hotelbed. Mijn god, alleen al die slanke diepbruine zacht glanzende billen, zo prachtig oprijzend uit die diepe rugholte, zo horend bij die volgespierde lange en diepe dijen. Mijn pik groeide opnieuw, kronkelend knellend in mijn slip en mijn driekwart safaribroek, die me zo perfect paste om mijn schaatsdijen en billen.

Bonen en maïs met grote brokken vis in een eenvoudige saus bij de rijst. En een groot koel bier. Het smaakte me heerlijk. ‘Wat heb je?’, vroeg Razende Robert me ineens. ‘Beetje moe, misschien,’ zei ik luchtig en opperde iets over het uitstellen van de geboekt vlucht naar Roberts Britse studio. ‘Dat kun je niet maken. De montage!’ Ik filosofeerde over een Nederlands spreekwoord met twee Duitse steden, die ook niet in één dag gebouwd waren, en dat een nuchtere Brit als Robert best kon begrijpen dat er na weken van tropische inspanning even een moment van ontspanning nodig is. Voor de broodnodige inspiratie om een low budget documentaire over wereldtergende misstanden kunstzinnig samen te knutselen.

In de hotelkeuken beneden strooide ik voldoende dollars neer, voor een zelfde maaltijd en een aantal koele biertjes. En toen ik daarna, na het restauranttoilet, bij mijn kamer aankwam, was het er al. Het eten voor Emanuël, het bier voor ons beide. Ik nam het aan en sloeg de deur dicht. Ik wekte de naakt vooroverliggende diepbruineling, trok het kussen onder zijn hoofd vandaan en zette er het dienblad met eten voor in de plaats, tapte ons een biertje en kleedde me toen uit. Alleen al de dromerige concentratie van het langzame bewegende kauwen maakte me gek, terwijl ik naast hem lag en toekeek, soms even een slok bier nam, gelijk met hem. ‘Meerten,’ zei hij etend opzij kijkend. Ook zonder volle mond had hij moeite met mijn naam, maar ik gloeide verrukt en legde mijn vrije hand op zijn slanke en pronte billen, warm en zuiver, soms mals zacht, soms krachtig viriel kronkelend, mij daarmee plagend opstokend. ‘Lekker,’zei hij toen, in het midden latend of hij het eten bedoelde of mijn strelende handen over zijn billen. Misschien wel beide. Ik dronk een slok bier en keek over hem omlaag. godsamme, wat lonkten ze mooi die diepbruine slanke beweeglijke billen. Ik kon het niet laten om naast hem te knielen en me te bukken terwijl hij zo genietend at. Ik moest ze even zoenen, die mooie latino-billen, en ze ook langzaam strelen. Hij kreunde. Zijn pronte kontje kwam als vanzelf even plagend omhoog. En opeens prangde mijn blonde stijve van verlangen, drukte ik zijn lange en diepe bruine dijen uit elkaar, knielde ertussen. Een genietende zo mooie jongeling, stil etend, om die ondertussen even te verwennen, even te strelen en te zoenen over die zuivere warme diepbruine billen, die steeds verder omhoog kwamen steken. Dat hij kreunde en zacht bewoog, omdat ik zijn gevoelige gaatje streelde en masseerde, natmaakte en er met mijn vinger in een knijpende kringspier naar binnen drong. Ik voelde hoe mijn stijve gelijk vanzelf nat werd van verlangen. Ik duwde mijn gezicht ertussen, likte over dat donkere kroontje dat bewoog en zich aan me opdrong, dat gewillig mijn tong ontving en zich door mij gek liet maken, in dat langzaam bewegende kronkelen. Toen kon ik het niet laten, om mij over hem uit te strekken, en mijn drijfnat geworden stijve tegen zijn ontspannen beweeglijk gaatje te drukken, en dan stil te wachten. Hij deed het zelf. Met een korte beweging naar achteren van dat slanke warme kontje in mijn blonde schoot. Mijn eikel plopte naar binnen terwijl ik over zijn schouder meekeek hoe hij gulzig brokken vis at, zijn lippen olieglad en verrukt even omkijkend naar me glimlachten. ‘Emanuël,’ fluisterde ik om zijn naam te proeven zoals hij het eten proefde en schoof mijn blonde stijve in hem. Hij kreunde en bewoog even toen ik hem er zo diep raakte. Dan lagen we stil, ik steunend op mijn ellebogen en knieën, hij de laatste resten etend. Ik dronk nog een slok bier, terwijl hij plagend met zijn kringspier om mijn harde pik kneep, die prompt antwoordend vanzelf in zijn warme hol schokte, wat hem deed kreunen en daarbij gelijk ook met zijn slanke spierbillen mijn harde lul begon te masseren. Plagend langzaam. En toen kon ik het niet laten. Ik schoof mijn vrije hand onder zijn slanke lijf, en vatte zijn grootse en warme viriele pik, ook nat van verlangen. We dronken bier en hij neukte in mijn handen, daarbij mijn stijve lul knijpend en masserend met zijn kringspier en zijn billen, zoenend lauw bier over en weer in elkaars mond sijpelend. Hoe langzaam en verrukt het ook ging. Maar ergens in die stille bewegingen verkrampten we beide, verstrakten we, hijgden nog net, toen we kreunend spoten. My god. Hoe ik me leegde. Golf na golf na deze tropenweken. Wat een heerlijke speelsgemakkelijke bevrediging, terwijl ik zijn ontladingen in mijn hand voelde golven.

Ergens, heel veel later trok ik het dienblad onder zijn hoofd weg en zette het naast het bed, kwam van hem af, trok mijn ontspannen geraakte en vurige pik uit zijn snotgladde hol. Hij zuchtte nog een keer van bevredigde verrukking toen ik het bedlampje uitknipte en in mijn armen kroop. Heerlijk mooie en warme Emanuël.

Ik ontwaakte. De ochtend schemer verlichte hem. Godsamme. Hoe mooi en lief, hoe onschuldig en aanhankelijk, hoe vertrouwelijk vooral, zo tegen me aan. My god. Waarom sneed er een scheermes pijnlijk door me heen, toen hij bijna gelijk daarop wakker werd. Die grote bruine ogen, die stille glimlach. ‘Hei.’ ‘Hei.’ Ochtendgroeten zijn universeel. Dan stille warmte waarbij we beiden onze ogen weer sloten, soms elkaar even met onze vingertoppen streelden. ‘Emanuël?’, fluisterde ik daar ergens in de vrije ochtend. ‘Hmm?’ ‘Ik blijf nog een paar dagen.’ ‘Tuurlijk,’ fluisterde hij en zoende me toen zacht en langzaam zuigend, hij tongde me en drukte nog langzamer maar ook heel zeker zijn slanke warme lijf tussen mijn schaatsdijen. Het ging vanzelf. Ik opende me voor hem. Ik ontving hem omdat ik hem verlangde. Zijn warme natte pik makkelijk en vanzelf diep in me schuivend, terwijl ik hem streelde en voelde, terwijl we zoenden en soms doodstil van verbazing tongden. Hij raakte me. Diep en intiem, schokkend en mij laten huivererend, die krachtige viriele natuurjongen. Uren lang. Uren. Het was ongelooflijk. Wat hij met me deed. Omdat ik soms even zijn billen masseerde, of zijn gevoelige gaatje streelde, hem tongde of gewoon zuchtend in zijn kleine oortje kreunde. Ergens spoten we opnieuw, als vanzelf en ongedwongen gelijktijdig. Hij in mij en ik tussen ons in. Mijn zaad lekte tussen ons uit, over mijn flanken omlaag kriebelend

Stilte. Tropen warmte van een naderende middag door nog steeds openstaande balkondeuren, verkeerslawaai ook nog steeds. ‘Emanuël?’ ‘Hmm?’ ‘Vroeger was er een jongen die op je leek.’ Ik wilde het helemaal niet zeggen, maar het rolde me zomaar over de lippen. Emanuël legde een hand over mijn gesloten ogen en zoende mijn wang. Verdorie, dacht ik nog. Hij lag nog steeds tussen mijn dijen. Ik knelde opeens mijn hielen over zijn hielen, klemde hem stijf vast in mijn armen. ‘Waarom ben je zo lief?’, vroeg ik. ‘Omdat jij lief bent. Je roept het op.’ Ik zuchtte. Het schokte in mijn lijf, kneep en sneed pijnlijk. Ik legde mijn handen op zijn ontspannen warme billen, zonder verlangen. Toch hadden we beiden een stijve. Alweer. We verwekten het verlangen bij elkaar. Hij streelde mijn ene wang, zoende zacht mijn andere, streelde in mijn haar en zweeg. Hij zweeg en bewoog alleen. Hij bewoog even, kwam stilliggend schrijlings over me, dwong mijn onverlangende bikkelharde stijve in zijn warme hol. En toen kwamen zijn ellebogen op mijn borst leunen. Ik voelde hoe hij op me neer keek, hij, die diepbruine warme natuurjongen, met zijn stijve tegen mijn buik, met zijn warme hol om mijn harde blonde pik. Ik zweeg. Ik kon niet meer dan dat. Hij bewoog op me, klemde zijn dijen om mij dijen en reed zo heel langzaam bewegend, dat het er amper leek te gebeuren en toch gebeurde, net als zijn adem toen de druk van de ellebogen wegviel en hij mijn hoofd omhelsde. Hij zoog me leeg, voelde ik. Hij zou me leegzuigen straks, in dat zwijgende liefhebben, in dat lieve zwijgen Ik voelde zijn gespreide billen in mijn handen, ik voelde zelfs mijn eigen blonde pik ertussen, er in en uit schuivend. ‘Emanuël?’ ‘Sst.’ Stilte. Warme adem ademend. Een warm lijf bewegend. Dat stille intieme, zo diep, zo verlangend: Ik naar hem en hij naar mij. Hij zoende me zuigend, tongde me zacht, kreunde fluisterend in mijn mond iedere keer die ik hem raakte. “Ik kom,’ fluisterde hij versmoord in mijn mond Voor de derde keer, zonder inspanning, zomaar en spontaan. Ik spoot hem vol zoals hij mij had volgespoten. En zijn zaad lekte tussen ons uit zoals mijn zaad tussen ons uit was gelekt. ‘Zal ik je leren golfsurven?’ Dat was onder douche, toen hij zich als aapje aan me vastklemde, met zijn dijen om mijn schaatsflanken, mijn stijve in zijn hol perste en ik hem tegen de wandtegels drukte, hem ongenadig neukte terwijl hij aan me hing, me vastzoog en zoende en tongden en om meer en harder smeekte. Hij maakte me gek die warme jongeling. Hij wilde dat ik me uitleefde, dat ik hem bijna verkrachtend en ongenadig zou nemen, dat ik neukte en neukte terwijl ik me oppermachtig en sterk voelde met mijn handen onder zijn billen en dijen, met zijn gewicht bewegend en kreunend en zuigend en verlangd aan me. ‘Godverdomme, ‘ zei ik uiteindelijk hees en hijgend. Hij verstond het niet maar grinnikte, lief en ondeugend, nadat ik me in hem had leeg gespoten en van me afzakte. ‘Hoe heet hij, die op mij lijkt?’ ‘Paolo,’ antwoordde ik ‘Goh. Leuke naam. Blijf je nog een paar dagen?’ ‘Hè? Ja. Tuurlijk, dat zei ik toch al,’ zei ik. ‘Gewoon…’, begon hij, lieve zwoele en mooi soepele volgespierde diepbruine Emanuël. ‘Nee,’ onderbrak ik hem, ’niet gewoon…’

Uiteindelijk vertelde ik hem over Paolo. Over die ene middag aan een surfstrandje, over een teleurstelling de volgende dag, het parkeerterreintje waar het stiekem gebeurde, waar ik een lage felrode auto plotseling had zien wegscheuren. Paolo was een geïmporteerde latinojongen, een geadopteerde en geaccepteerde dorpsgenoot, anderhalf jaar ouder dan ik, die voetballer was gebleven terwijl ik was afgehaakt, die vroeger mee had gestoeid onder de douches. Ik vertelde Emanuël, hoe ik had toegekeken op donkere avonden in de struiken langs het surfstrandje, wanneer Paolo zich door mannen liet verwennen, hoe ze hem aftrokken en pijpten. En ook hoe ik op zo’n herfstavond het niet langer kon verdragen, en er tussen was gaan staan. Toen heb ik hem had ik hem, als zestienjarige maar zo verlangde snotneus omhelsd en gezoend en gestreeld, en hij zoende en streelde hij me in het donker terug terwijl we door twee mannen werden verwend. En we zoenden en vrijden en streelden nog, lang nadat we klaar waren. Het was zo intens dat ik er van rilde. En dat was niet van de herfstkou. Totdat een van die kerels de auto had gestart, de lichten had aangedaan. Toen was ik opeens zijn witblonde dorpsgenootje van vroeger van de voetbal. ‘Godverdomme. Je houdt je bek, hè?’, zei hij toen tegen me. En weg was hij, spuitend in zijn lage felrode brullende auto.

‘Je bent nog steeds verliefd op hem,’ zei Emanuël toen ik uitgepraat was. ‘Huh?’ Ik schrok wakker uit mijn herinnering. ‘Maar hij ook op mij,’ zei ik bijna verontwaardigd omdat ik me min of meer betrapt voelde, ‘hij zei het toen we in het donker stonden te vrijen.’ ‘Jullie land is gewoon te koud,’ was Emanuëls conclusie

Tijdens de trans-Atlantische terugvlucht was ik het eerste uur zo licht dat het vliegtuig geen vleugels nodig had. Maar daarna kwam ik, hoog in de lucht, met beide voeten op aarde. Eerst naar Razende Robert om de low budget documentaire te monteren, dat ging nog wel. Maar daarna? Paolo?...