Surfstrand - 3

Tijdens de trans-Atlantische terugvlucht was ik het eerste uur zo licht dat het vliegtuig geen vleugels nodig had. Na die dromend mooie en lieve Emanuël...
Maar daarna kwam ik, hoog in de lucht, met beide voeten op aarde. Eerst zou ik met Reporter Razende Robert de low budget documentaire monteren. Dat ging nog wel.
Maar daarna? Paolo?...

En vliegen vond niks. Niet dat ik hoogtevrees had. Met alles boven de vijf meter…, ja dan zou je nergens meer komen.
En het enige leuke uitzicht deze vlucht was de slanke blonde stuart met zijn soepele billen bewegend in het lichte katoen van de vlieguniformbroek. Een aardige en vriendelijk jongen, die me een glas water kwam brengen en die leuk glimlachte toen ik hem een knipoog gaf. Dan ging hij weer, met zijn dansende slanke billen.


Een vliegtuig benauwt me. Ruimtes benauwen me. Daarom werk ik ook buiten, want ik ben een buitenmens.
De enige keer dat ik in een studio werkte was in het eerste jaar aan de academie, toen ik een baantje kon krijgen als ‘assistent cameraman.’ Ik was achttien, negentien.
Een of andere flitsende spelshow, met een hyper actieve presentator en met loslopende cameramannen. Met de camera op de schouder, zo wilde ik het later ook, wist ik toen al, maar dan niet binnen.

Wat ik op de academie niet leerde, leerde Philippe me. Philippe, mijn cameraman, die ik moest assisteren.
Philippe had nog iets Frans, al leek hij bepaald niet op Napoleon. Hij leek op niemand, die eigenzinnige en laconiek slanke jonge vent. Behalve misschien zijn lange donkere krullen die me soms aan Oostenrijkse Kurt deden denken.
Met ook een koptelefoon op, met de stem van de regisseur in mijn oren, was ik Philippe’s blinde geleidehond, was ik zijn ogen, vooral als hij opzij moest lopen, of achteruit. Ik luisterde alleen naar de regisseur, keek mee in de display van de camera.
Met mijn rechter duim in zijn rechter kontzak en met mijn linker op zijn warme linker flank. Zo moest dat. En als we soms even stil stonden, wachtend op bevelen, dan wiebelde hij met zijn kontje en dan kneep ik hem in zijn rechterbil.

Philippe had schijt aan alles. Hij kon zo verschrikkelijk flegmatiek en onverstoorbaar kijken met die grote groene ogen van hem. Maar hij was een verrekte goeie cameraman. Daarom mocht hij blijven. Daarom leerde ik veel van hem, dat soepele slangenmens in mijn handen.

Philippe ging zelfs zover dat hij me een keer pardoes de camera op de schouder zette.
‘Kom op, blondje. Je kunt het.’
Vanaf die tijd heette hij ‘Flipje’ voor me, of ‘Flip’ als hij geluk had. Maar zijn handen op mijn dunne schaatsflank en achter op mijn rechterbil was een heerlijk verrukking, al stond ik met rode konen ingespannen te werken, te luisteren, te zoemen en op te letten.
‘Eet jij wel genoeg, blondje?’, vroeg hij toen een keer laconiek, mij in mijn slanke dunne sportflank knijpend.

‘Kom op. We gaan even uitzweten.’
Dat zei hij na de zoveelste opname, laat in de avond. De fitness op het studioterrein was gesloten, maar de bar was er nog open waar we een biertje dronken.
Ook de sauna, waar ik even later met een handdoek om voorover op de bovenste plank lag. Want even daarvoor, toen we ons hadden uitgekleed en gedoucht, had ik hem naakt gezien, die mooie gebruinde kater.
Want ook en vooral: na mijn zestiende, na mijn middag aan het surfstrandje met Oostenrijkse Kurt, en dat ene uurtje vrijen in het donker met Paolo, had ik het om hun beider reacties verder alleen nog maar met mijn spiegelbeeld gedaan. En opeens had die naakte soepele kater met dat mooie gebruinde lijf, dat ik al zo ontelbare malen had gevoeld en geleid, me het bloed naar het kruis gejaagd en moest ik wel voorover liggen op dat bovenste plankje in de sauna.

‘Wat voor sport doe jij eigenlijk?’ vroeg Philippe opeens.
‘Van alles,’ zei ik, uitleggend dat ik na de voetbal op de solistische toer was gegaan, met skeeleren en schaatsen, met atletiek en surfen, en wat fitness voor de bovenbouw.
‘Tuurlijk,’ zei hij, ‘schaatsbillen! Dat is het. Weet je dat je met twee van zulke blonde billen het in de porno makkelijker kunt verdienen dan hier ’s avonds te sappelen?’
Ik keek hem wat ongelovig aan. Met Flip wist je het maar nooit.
‘Zal ik e’s een paar mooie blote plaatjes van je schieten. Om uit te venten.’
‘Doe maar niet,’ zei ik, ook zo laconiek mogelijk. Toen grijnsde hij, met dat blikkerende roofdiergebit. Die mooie soepele kater was me aan het uittesten.

Mijn opwinding nam er door af, mijn jonge volwassen pik trok zich tot de normale ontspanning terug. Ik durfde weer gewoon te zitten, een plankje lager in de sauna.
Maar ik moest niet te veel naar hem kijken, merkte ik. Zoals hij daar met de armen wijd gespreid hing, de lange benen wat uit elkaar en met een handdoekje om dat holle roofdierbuikje. Helemaal toen hij zijn benen recht strekte in ons zweethokje en er in dat handdoekje een forse bobbel ontstond. Ik kreeg het er bijna weer te benauwd van en ging uit voorzorg maar voorover zitten.
En ik zat me net te bedenken, dat het camerawerk samen met hem van nu af aan heel anders zou gaan aanvoelen toen hij me opeens wat vroeg.
‘Ik leer jou wat pielen met de camera, hè? Kun jij me niet leren surfen?’
Voor wat, hoort wat. Ik kon geen ‘nee’ zeggen dus. En eigenlijk wilde ik het ook niet. Want naast dat we op onze manier zo makkelijk samenwerkten en aan elkaar gewaagd waren, begon er weer dat heerlijke verlangen te ontstaan, zoals toen met Kurt, en met Paolo.

Een paar dagen later, in het weekend, haalde Philippe me af, had een imperiaal op zijn auto aangeschaft. En mijn planken en zeilen haalden we bij mijn ouderlijke huis op. Die konden ook bij hem in de berging. Een ander strandje, een kleiner meer, bij weinig wind. Philippe in mijn zwartglanzende reserve neopreenpak.
’t Is net als fietsen,’ zei ik tot de zwarte dijen in het water staand, ‘een kwestie van evenwicht bewaren. Als je ‘t een keer kent…’
‘Ja, ja,’ zo kwam hij mopperend boven water met zijn drijfnatte donkere krullen.
Ik deed het hem nog e’s voor. Fluitje van een cent. Ik speelde er mee, ik zou in handstand weg kunnen surfen met dit windje. Ik speelde met mijn opbloeiende verlangen, en mijn eigen soepele bewegen kreeg weer die heerlijke bijklank van als destijds met Kurt.
Het sturen, twee mastbewegingen. Het evenwicht uit de giek halen en letten op de windkracht, de windrichting.

Eigenlijk was ik niet alleen trots op hèm, een uurtje later, toen ik op mijn andere plank en naast hem in mijn soepele zwart neopreen glanzende cameraman voer. Langzaam, maar toch.

‘Gaan we vaker doen,’ zei hij zichtbaar genietend, toen we later in het gras hingen, met ons zwarte neopreen tot ver onder de navel omlaag gestroopt.
Een glanzend streepje van zwarte haartje rees eruit op, ging aan de navel voorbij, vertakte zich verdunnend bij de hoge borst. Ik meende dat ik op onbehaard viel, maar opeens wond het me op, die glanzende donkere haartjes.
‘Of niet?’ vroeg hij omdat ik geen antwoord had gegeven.
‘Ja. Tuurlijk. Eindelijk weer e’s,’ antwoordde ik, omdat de planken driekwart jaar verstoft hadden gelegen. Maar ik zag alleen maar die glanzende zwarte bobbel boven tussen de zwarte glanzende dijen, viriel en groots ontspannen. Voelde hij wat ik voelde? Stelde ik me aan? Zo vroeg ik me af terwijl ik me voorover in het gras draaide om me niet te verraden.

De planken zetten we bij hem in de berging.
Erna bracht hij me naar mijn gehorige kamer van het studentenkot in de binnenstad. In die volgorde. Omdat hij nog even wilde blijven, mijn studie wilde zien, mijn verslagen, mijn verrichtingen aan de academie.
Ik had er niet op gerekend. Het was er een bende. Maar toch. Het voelde heerlijk: Flip in zijn nonchalante jeans en shirtje op mijn kamer, dwars over mijn bed hangend met een biertje. Die grote groene katerogen onder die lange dreigende dun kronkelende wenkbrauwen, die laconieke blik die nergens maar dan ook nergens mee zat. Een mooie en volwassen jonge vent van ver in de twintig, die ik nog avond aan avond tijdens de spelopnames bij de warme soepele flank mocht vasthouden, mijn rechter duim in zijn kontzak mocht steken en zijn ene bil voelen bewegen. Flip, die gemakkelijk praatte over de docenten met hun egocentrische kortzichtigheid en verkeerde kunstzin. Kijken en voelen, zien en volgend vastleggen wat belangrijk is, diepte, detail. Van hem heb ik het eigenlijk geleerd, het inzicht.

‘Blondje. Eet jij wel genoeg?’
Stoer trok ik mijn shirt op en toonde me zijn sixpack omdat ik de buikspieren strak samentrok. Hij kneep erin. Zogenaamd serieus. Want opeens greep hij me in mijn beide slanke en dunne schaatsflanken. Ik hapte naar adem terwijl hij in mijn oor riep:
‘Dit bedoel ik. Hier.’ Ik kronkelde als een kittelige puber.
‘Zeg jij maar niks. Flipje!’, hijgde ik lachend terwijl ik in zijn slanke soepele flanken kneep.

Opeens werd er naast ons op de wand gebonkt. Een bedompte stem riep iets over ‘lekker gaan?’
We grinnikten. Het was nu eenmaal erg gehorig.
Had hij een stijve gekregen? Of was dat mijn verbeelding vanuit mijn verlangen, om mijn eigen jagende bloed dat mijn jonge volwassen pik had doen aanzwellen.
‘Nog een biertje? Flip?’, vroeg ik. Want ik wilde dat hij bleef, zolang mogelijk.
‘Op één been…’ zei hij. En ik stond op, liep naar mijn volgestapelde aanrechtje naast de eigenhandig gebouwde glazen douchecabine, haalde twee flesjes uit de koelkast en opende ze.
Toen stond hij opeens achter me, weer met zijn handen op mijn dunne middel, met zijn kin op mijn schouder.
‘Wat ben jij eigenlijk van plan, mooi blondje? Mij een beetje versieren.’
Ik schrok. Mijn handen bleven boven het aanrecht zweven.
‘Nou zeg,’ zei ik, ‘jij wilde toch surfen. En jij wilde toch mee hier naar toe?’
‘Nou, nou, nou. Wat een verdediging ineens,’ fluisterde hij in mijn oortje, omdat de muren oren hebben en kneep knoeperd hard in mijn middel, zodat ik bijna dubbel sloeg.
‘Hé. Rot op, man.’ Maar hij grinnikte alleen maar en hield mij sterk vast, trok zijn armen voor mijn buik langs en leunde zwaar met zijn kin op mijn schouder.
‘Ik vind het niet erg hoor. Maar in ons showwereldje... zo’n mooie blonde gespierde sportjongen… Moet jij de kerels niet van je afslaan?’
Ik versteende terwijl ik zijn adem in mijn hals voelde.
‘Ik zal wel een beetje op je letten. Goed? En ik zal je nog heel veel camerawerk laten doen. Want je beweegt zo mooi.’
‘Toe,’ fluisterde ik ontmachtig, ‘laat me nou los.’
‘Waarom? Misschien vinden we het allebei wel lekker. Want zo is ’t toch?’
Ik zweeg. Ik zag hoe ikzelf de flesopener neerlegde en hoe mijn blonde handen de beide biertjes pakten.
‘Hé. Relax mèèèn. D’r is niks heerlijkers als genieten. Met je ogen, met je handen, met je lijf, je warmte, je drift. Gewoon alles op z’n tijd,’ fluisterde hij in mijn oortje en liet me toen los.
Ik draaide me om en gaf hem een flesje. Verbijsterd, om mijn eigen verwarring, en om zijn openheid, en om mijn eigen gesloten verlangen.
En hij? Hij grijnsde met dat roofdier gebit, die roofdierblik, soepel en mooi, klikte onze flesjes tegen elkaar.
‘Proost, lekker ding.’

Ik kwam bij. Ik grijnsde terug. En hij gaf me een schouderstomp. Ik ontspande me. We dronken een slok bier.
‘Eerst de voeten.’ We schopten onze schoenen en sokken uit en namen een slok bier.
‘Nu het shirt.’ We trokken onze shirts uit en namen een slok bier, elkaar bekijkend. En opnemend. Ik glimlachte om de dreigende roofdierblik die opeens een masker bleek, een pose.
‘De broeken.’ We deden onze jeans uit en namen een slok bier. Allemachtig. Zijn stijve prangde hard en nat in de slip. Hij was minstens zo opgewonden als ik.
‘Nu de slips, want we gaan douchen.’

Natuurlijk keek ik eerst kritische naar mijn eigen stijve pik die bevrijden rechtop sprong en een sliert voorvocht wegslingerde. Om daarna zijn stijve bruine te zien opspringen, nat en glanzend, sterk en viriel.
‘Godverdomme,’ hoorde ik hem langzaam zeggen, ‘je hebt niet alleen jouw lekkere kontje mee.’
Even later stonden we samengepropt in mijn eigenhandig gemaakte glazen douchecabine, het vuile surfwater afspoelend, fluisterstil want de muren hadden hier oren.
‘Mijn record…,’ zei Philippe zacht terwijl onze harde lullen met elkaar schermden, ‘….is zeven uur lang een stijve houden. Maar met jou ga ik dat verbeteren. Want én zulke billen, én zo’n lekker blond lijf, én zo’n joekel. Jongen, ik ga je zo verwennen…, en na zeven uur en minstens nog een kwartier extra, dan heb ik een beloning in voor je petto…’

O, hij zei het niet alleen zo veelbelovend. Hij was er een meester in. Hij likte en zoog en blies en streelde me door mijn hele studentenkamer heen, het bed in, het plafond door.
En het zou hem gelukt zijn om dat record te verbreken als ik mijn eigen driften in de hand had gehouden. Maar godver. Als je achttien, negentien bent, en die soepele bruine billen lonken, en je krachtig genoeg bent om hem te overmeesteren…


Er werd in mijn schouder geknepen.
Ik ontwaakte. Ik zat in het vliegtuig. Ik hield een halfvol glas water in mijn beide handen, steunend op mijn ballen.
Ik keek op en zag de aardige en blauwe blik van de blonde stuart, de vriendelijk glimlach die afwisselend mij aankeek en naar mijn jeanskruis waar openlijk mijn stijve prangde om mijn herinneringsdroom aan Philippe, negen jaar geleden.
‘Uw glas. Ik was bang dat het zou vallen.’
‘Shit,’ dacht ik ontwakend, om mijn drijfnatte ochtenddroom ergens in de middag hoog in het openbare luchtruim.
Ik voelde hoe het glas uit mijn handen werd getrokken, hoe de druk op mijn ballen erdoor afnam, maar dat de bodem heel duidelijk even over mijn prangende en prononcerende jeansstijve gleed.
Die glanzende lichtblauwe blik van de jonge blonde stuart, zo open.
‘Wilt u een fris glas?’ Een fris glas. Als je niet echt wakker bent, vertaal je alles verkeerd. Maar ik grinnikte er wel om, wat de blonde jongen weer niet zou begrijpen.
‘Of straks. U mag het ook halen?’

Godsamme. Die prachtige slanke billen in dat lichte katoen, deinend en soepel, krachtig en sterk rollend. Die lummel, die de bodem van het glas over mijn harde jeanspik had gestreeld, die warme blauwe open blik, die deinende billen, dat antwoord zonder vraag, lonkend van me weglopend.

Het was mijn drift, die waarmee waarmee ik Philippe had verslagen, waardoor me het hele vliegtuig nu kon bommen. Een oogwenk, misschien. Niet zoveel later stond ik bij hem in de pantry die hij met zijn mooie glimlach afsloot.

Natuurlijk. Even elkaar bevoelen. Zijn pik was minstens zo hard als mijn pik. Dat was de bekende druppel in mijn zelfbeheersing.

Maar voor die blonde jongen ook.
Hij draaide zich voor me om en deed gewoon die lichte broek en met de slip omlaag. Zijn blonde billen glansden. Hij had zich voorbereid tijdens zijn verveelde vakuitoefening. Hij verlangde olieglad.
En ik drong me in hem, heel langzaam. Omdat hij nog zo strak was, eerst strelend met mijn natte eikel, toen plagend persend tot hijzelf met een korte tegenstoot mijn eikel naar binnen liet ploppen in zijn strakke warme holletje.
Allemachtig. Alleen al die kracht van die kringspier die mijn eikel er leek te willen afknijpen. Ik kreunde en trok hem tegen me aan, met mijn handen onder zijn overhemd en over zijn slanke warme lijf terwijl hij zacht kreunend en verlangend omkeek. Ik zoog zijn frisse lippen vast die hij beantwoordend opende, en zijn tong in mijn mond en tegen mijn tong drukte.
Ik voelde dat blonde kontje bewegend en verlangend duwen en in mijn schoot kronkelen. Ik perste me erin terwijl hij in mijn mond zuchtte en even sidderend schokte toen ik hem zo diep van binnen raakte.

Daarna?

Daarna was er iets meer, behalve dat intieme verlangende zoenen, dat stille praten van onze tongen, dat langzaam kronkelend lijf in mijn armen handen, dat zich telkens zo warm opdrong in mijn schoot, dat stimulerende knijpend van de gladde spier om mijn pik, het tergende masseren van die soepele krachtige spierbillen ook.
Ik deinde in de oerdrift. Ik deinde met hem mee. Ik deinde tegen hem in omdat hij soms verlangend tegenstootte, terwijl ik mijn harde drijfnatte joekel in en uit voelde glijden uit dat warme holletje.
Het zinderde.
En dat terwijl hij me gek maakte met zijn bewegen, met zijn stoten en tegen stoten, met zijn kronkelende wegdraaien wat om mijn kracht en macht vroeg, om overheersing en overmeestering.
Ergens nog, weet ik, dat ik zijn ballen en zijn pik in mijn beide handen nam omdat toen zijn werkelijk vuur losbrak.
Ik neukte niet hem. Maar hij neukte zichzelf in mijn handen en trok en zoog mijn stijve af met zijn gladde warme strakke hol, als een vurige razende, hijgend in mijn mond, snuivend over mijn wang. Die gladde bijna hete pik, die volle ballen klokkend in mijn handen, dat lijf in mijn schoot schokkend en draaiend en vooral dat intieme warme hol van hem voelend en glijdend en mij beknijpend, mij doen zinderend en tintelend.
Ergens nam ik het over. Omdat ik het voelde komen. Omdat ik perste en perste en het niet langer kon houden. Ik stootte hard. Het kletste. Ik ramde mijn harde lid in dat warme intieme en verlangende hol, om dat smekende kreunen in mijn mond, om die verstijvende lul neukend in mijn hand.

Ik spot me ongenadig leeg, golf na golf, terwijl ik zijn mond hijgend losliet, en vaag over zijn schouder zag hoe hij vanuit mijn hand met zijn schokkende lul in het vliegtuigpantry schoot. Witte slingerende slierten petsten in het aanrecht, krachtig spritsend en viriel en vol vurige jonkheid.

Die lieve glimlach erna, zo open en blauw, de stille zoenen en lieve woordjes. En dat hij mijn lul toen nog leeg en schoon zoog.
Daarom knielde ik ook voor hem en zoog zijn vurige half ontspannen blonde lul, nat en glanzend, langzaam schoon. Het zilt smaakte heerlijk.
“Hoe heet je?’, vroeg ik fluisterend. ‘Jaimy. En jij?’
‘Meerten.’
Hij, die mooie lieve blonde met die frisse volle lippen, probeerde het. Meerten op zijn Engels. We glimlachten er beide om.

Ik ging terug, met een glas water dat ik van hem in handen gedrukt kreeg. Hij was goed bij, beter dan ik na zo’n alles vergeten moment. Ik zuchtte. Ik sloot mijn ogen en genoot gedachteloos na van de heerlijk verrukking, wilde even niks meer weten van het vroegere, of van dat wat er nog komen gaat.

Ik had een hotelletje geboekt. Ik belde met Razende Robert voor een afspraak, mijn reporter van de broeierige Amazone. Onze low budget documentaire moest immers nog kunstzinnig gemonteerd worden.
‘Eindelijk.’
‘Ja, eindelijk.,’ zei ik
‘Was zij zo bijzonder?’, vroeg hij
‘Ja. Daar kun jij je geen voorstelling van maken,’ zei ik verrukt en onverschillig tegelijk. Ik wilde niet weten hoe hij de liefde bedreef, deze bebefte en beneukte en zich zeer waarschijnlijke tussen enorme borsten opdrong en zijn lul roerend sopte. Ik zou er van kotsen vermoedelijk. En mijn seksleven ging vooral hem geen donder aan.
Wel zag ik vermoeide dagen in ’t verschiet.

Tot ik een briefje in mijn broekzak vond. Een telefoonnummer, een adres, XXX, Jaimy.
Mijn blonde stuart die mijn trans-Atlantische vlucht zo licht en opgelucht had afgemaakt.
Opeens lachte het leven me weer toe. Ik belde hem op en zegde mijn hotelletje op. Want ik moest spoorslags komen.

Echt waar. Ik heb samen met die mooie en lieve, zo open transparante blonde jongen na zes, zeven jaren het record van Philippe verbroken.

Het ging vanzelf en ik merkte het pas achteraf.

Als zo’n slanke blonde lummel van begin twintig zo geil is als boter, telkens aan wil je ontsnappen, dat hij giert en kronkelt en hijgt als je alleen al zijn gaatje likt, als hij onmachtig kreunt en steunt en met zijn blonde hoofd heen en weer slingert omdat je alleen maar zijn toompje likt.
Zo’n heerlijke lummel, die jou daarmee gek maakt, omdat je precies weet wat hij voelt en verlangt, wat hem dan weer gek maakt. Die neuk je vijf keer zonder klaarkomen, die zuig je vast en klem je stil in je armen, daar praat je tongend mee, totdat hij je opnieuw begint te plagen.

O, godsamme, je weet het perfect omdat je het allemaal zelf hebt verlangd en ervaren, helemaal hebt beleefd. Daarom was het zo…
Uiteindelijk liet ik me door hem neukend volspuiten, hikkend en kreunend, schokkend als een wild konijn, als een aapje hijgend in mijn nek, terwijl ik als vanzelf door zijn melkende pik zo diep in mijn hol me ongenadige leeg spoot over zijn bed.

‘Meerten.’
Het klonk nergens naar in zijn Engels zo mijn naam te zeggen om deze te proeven, maar dat verrekte niks. Hij was heerlijk en lief.
En ik had dubbel gescoord. Ik, die volgens Philippe de seks aan mijn schaatskontje had hangen: Zeven uur en elf minuten lang een constant een stijve. Daar kon die laconieke cameraman nog een puntje aan zuigen, nu die intussen op z’n minst midden dertig is.
‘Jaimy?’
‘Hmm.’
Ik grinnikte zacht en zoende zijn hals, streelde zijn warme zo ontspannen billen.
‘Je bent ook nog heel lief,’ zei ik toen. Hij schurkte zich warm tegen me aan. En ik wilde nergens aan denken, niet over het verleden, niet over dat wat nog komen moet…. Paolo?