Yannick - 8

(Jentl, ontwakend bij Yannick in het studentenbedje)

Dat hij, Jentl, uiteindelijk in slaap gevallen was, verbaasde hem, om het verstilde emotionele en bijzondere van hun samenliggen:
Yannick naakt half op hem, hijzelf in een slip.
Ze hadden gezwegen op een paar woorden na.
Yannick had hem gezoend, ze hadden beide een stijve gekregen. Ze hadden soms woordeloos even gevreeën. Korte momenten, waarin hij met moeite zijn emoties de baas was gebleven. Emoties waar hij geen woorden voor had, omdat dat wat er ontstond iets onmogelijks was, althans hij voor onmogelijk had gehouden.
Een vreemde warme gelijkgestemdheid hadden ze bereikt, daar was hij zeker van.

Toen hij wakker werd, lag hij niet langer op zijn rug en Yannick niet langer half over hem heen.
Het was alsof de rollen omgedraaid waren, meende hij, nu ze als twee lepeltjes hadden geslapen, met de jongen Yannick warm en dicht achter hem.
Groter was het eenpersoons bed ook niet. Meer ruimte bood het niet.
Yannick, als beschermer achter hem, om hem heen en met een hand gewoon op zijn middel.
En hij voelde Yannicks ochtendlul tegen zijn strakke billen in zijn slip.
En iets van de vreemde emotie van gisteravond kwam terug.

Op het moment dat hij wakker werd, ervoer hij, dat Yannick al wakker was. Hij merkte het aan de adem in zijn nek. Die was niet van een slapende. En kort daarop kriebelden er vingers in zijn korte donkerblonde haar, spelend.
En bijna glimlachte hij erom, zo’n stoere jongen warm achter hem, in de ochtendstilte van de stad en van het studentenhuis, die achter hem ligt te dromen. Maar de bijna glimlach wordt overstemd door het andere gevoel.
Als of die vingerkriebelingen een liefkozing zijn, zoals dat verstilde zoenen gisteravond was geweest, dat intieme tussen twee mensen, waarin zij beide heel ver waren gegaan, zo meende hij nu.

Maar hij had er gelijk ook geen weerstand tegen. Vannacht niet en nu weer niet. Hij droomde erin weg, in dat ochtendontwakend, met die warme sterke jongen naakt achter zich tegen hem aan. Van wie hij de ochtendlul soms voelde bewegend tegen zijn billen in zijn slip.
Onwerkelijk was het en misschien stond hij het daarom wel toe, dat zacht proevende van de kleine zoenen vannacht die hij ook zelf beantwoord had, dat strelen van de vingers in zijn haar, de adem in zijn nek.

Er was beweging achter hem. De jongen kwam van hem los. Het smalle bed veerde even.
Jammer, meende hij, totdat hij een hand op zijn middel voelde die hem dwong op de rug te gaan liggen.
Wat hij zag was even onwezenlijk asl wat hij gevoeld had.
Yannick, die op z’n gevouwen benen zat, naast hem.
Hij zag de blonde ballen in de holte van de tegen elkaar liggende dijen, hij zag de jonge viriele blonde stijve lul, dun huidig als was de penis die nog nooit gebruikt was en met een half ontblote eikel die nat glansde en waar zelfs een sliertje afhing.
De blonde erectie bewoog, veerde mee met de emoties van de jongen.

Ook even leek het onschuldige onmacht, zoals die blonde handen er ontspannen op de gesloten blonde dijen lagen, en in de wat voorovergebogen houding vanuit het slanke en holgetrokken midden. En hij had er een foto van willen maken, van zo’n mooi moment, van zo’n mooie houding naast hem van een stoere blonde jongen die hem heel na aan het hart lag maar ook zo onbereikbaar was.

Totdat hij de donkerblauwe blik zag onder dat sluike te lange verweerdblonde haar. Die was niet dromerig, grijnsde zelfs lichtelijk.
En voor hij het goed en wel in de gaten had om zijn eigen dromerigheid, boog Yannick zich over zijn slip, trok die open, haalde er zijn donkerder ochtendstijve uit, vatte die in een hand.
De heerlijk tinteling was er sneller dan zijn eigen reactie omdat hij het niet zo ver wilde laten komen.

Maar de blonde hand om zijn donkerder stijve schoof niet omlaag maar omhoog, schoof zijn huid over de eikel terug tot er een tuitje ontstond. En dat tuitje werd tussen twee duimen en vingers genomen.
Het ging zo snel, of zijn gedachten werkten in het sluimerende genieten van zojuist zo langzaam, dat zijn lijfelijk reactie opnieuw sneller was, toen de jongen de mond op zijn voorhuid zette en er met de tong in naar binnen, diep tot in de onderkant en ronddraaiend.

‘Umpf… Yanni…’
Hij huiverde. Zijn lijf schokte ervan, van dat bijzonder genot. Het vreemde aanraken van een tong binnenin zijn voorhuid deed hem zijn spieren aantrekken uit machtloosheid, het deed zijn handen afwerend naar de jongen reiken.

Maar hij was te laat. De jongen had hem al los gelaten. Die boog zich, zittend op z’n onderbenen over zijn eigen blonde kruis, trok zich met een hand aan de blonde knie voorover en hield met de andere hand de blonde stijve rechtop.
De frisse lippen van de bijna samengevouwen jongen tuiten zich, bereikten z’n eigen eikel en zogen eraan.

Een vreemd en kort schouwspel, dat even zijn bloed had doen gieren, dat hem even met ongeloof naar de jongen had doen kijken toe die z’n eigen eikel met getuite lippen opzoog.
‘Jouw geil smaakt beter.’
Hij, Jentl, keek in een brede ondeugende grijns van blonde Yannick
‘Ik kan het me niet voorstellen,’ antwoordde hij brommend ontdaan.
‘Was het lekker of was het lekker,’ grijnst Yannick, nog steeds in die houding met de gesloten dijen op de onderbenen zittend.
En dat terwijl hij naast zijn ontspannen ontwaken ook onmacht voelde, zoals hij er achterover en onder het zicht van de boven hem torenende jongen lag.

‘Krijg je nog meer hulp,’ vroeg hij, Jentl, liggend de kamer rondziend omdat hij van onderwerp wilde veranderen.
Hij trilde even, omdat een blonde hand op zijn stijve kwam liggen die nog steeds uit zijn slip stak, warm en stil. Hij beefde even om alweer het onverwachte.
‘Nee,’ zei Yannick, ‘ik wil het helemaal zelf doen.’
‘O?’ zei hij, ‘dan kan ik maar beter gaan, toch?’
‘Voor jou maak ik een uitzondering,’ glimlachte Yannick en kneep hem zacht in zijn stijve.
‘Hé… toe… Yannick.’
‘Wat…,’ zei Yannick, zich wat naar hem overbuigend hem doordringend aankeek, steunde op zijn stijve die even schokte in een reactie van opwinding, ‘…we hebben toch geen seks?’
Was dat het criterium van Yannick. Geen seks. Wel zoenend vrijen vannacht, wel strelen, wel even zijn voorgeil proeven. En geen seks. En wat was dan in de ogen van de jongen geen seks. Of juist wel.

Hij zuchtte. Zijn getrokken scheidslijn rafelde en slingerde over vlakken die hij niet bedoelde.
De blonde hand liet zijn stijve los.
‘Hoe was het met Daniel,’ vroeg hij, omdat het hem verwarde en hij hier nog geen oordeel en geen standpunt over had, over wat er zo fnuikend gebeurde.
‘Goed. Best een aardige jongen. Hij doet het goed met z’n muziek… ik kan het me wel voorstelen, hoor: Jij met hem.’

Het verwarde hem, Jentl, opnieuw. Hoe uitgesproken de jongen Yannick was. En dat die lummel opeens boven hem kwam hangen, met gestrekte armen en met de blonde knieën naast zijn dijen, de slanke strakke blonde heup omlaag drukkend tot hen beide stijve lullen elkaar raakten.

‘Knijp ze e’s samen. Met twee handen stijf op elkaar.’
Hij, Jentl, keek tussen hen door, zag dat prachtige slanke lichtgebronsde lijf waarvan de spieren zich spanden. En hij huiverde in stilte om alles, en hij deed zelfs dat wat de jongen hem vroeg, drukte met zijn beide handen hun harde lullen stijf op elkaar.
Twee warme harde lullen in zijn handen. Zijn eigen vertrouwde pik en de totaal vreemde blonde van de jongen die langzaam in zijn handen begon te neuken.

My god. Het was niet alleen die anders voelden blonde lul van de jongen die er neukend in zijn knijpende handen gleed, het was ook dat glijden over zijn eigen lul van de blonde harde lul van de jongen.
Van genot en de schrik om zijn eigen genot, trok hij zijn buikspieren samen.
‘Lekker hé?’
Hij keek op naar de jongen, naar het blonde gezicht met een brede en vergenoegde grijns, het sluike te lange verweerdblonde haar dat er bij langs omlaag viel.

Abrupt trok hij zijn handen los van hun beide harde lullen.
En even abrupt zakte de jongen door de gestrekt armen en ploft op hem neer, wat even de adem uit hem perste.
‘Je bent bang voor me, hè?’ fluisterde Yannick zacht, als samenspannend in zijn oor.
‘Ik …eh,’ begon hij en huiverde toen de lippen van de jongen aan zijn oor begonnen te knabbelen, zijn platte kleine sexy oortje, althans volgens zijn zus en volgens Jurg.
‘Is het om Daniel? Omdat je verliefd op hem bent geweest en hij te jong voor je was?’
‘Nee…,’ zei hij opeens vastbesloten omdat het hem nu weer helder voor ogen stond, ‘… jij hebt Ronnie, en ik heb Jurg. Daar hebben we het gisteravond nog over gehad.’
‘Maar daarom mag ik je toch wel beter leren kennen?’
‘Hé?’ vraagt hij verschrikt omdat hij er niets meer van begrijpt, niet kan bevatten wat er in de jongen omgaat.
‘Naast Gijs en Elze, ben jij gewoon de liefste vent die ik ken. Liever nog, eigenlijk.’
‘Yannick…’zegt hij aarzelend, ‘…dit is niet echt mijn bedoeling…’
‘Wat dan wel. Jentl? Ik mag je toch wel lief vinden? Zo lief dat ik het gewoon heerlijk vindt je te voelen.’

‘Hoe sta jij eigenlijk tegenover Ronnie?’
‘Gewoon. Open. We zijn compagnons. En we voelen mekaar perfect aan, hebben heerlijke seks.
‘Houd je van hem?’
‘Ja. Ik zou niet zonder hem kunnen. Samen met Gijs en Elze….’
En dan hoort hij een relaas van de jongen Yannick die stil over hem heen ligt. Over de vrijheid die ‘ie eindelijk voelt, de saamhorigheid met Ronnie, dat ‘ie lekker kon ouwehoeren en heerlijk discussiëren met Gijs, de knuffels van Elze die ze beide van haar krijgen omdat ze een beetje gek is met haar blonde jongens.
‘…omdat ik ze vertrouw en ze me accepteren zoals ik ben,’ hoorde hij Yannick besluiten.

En hoe lastig de ochtend voor hem ook begonnen was, opeens was hij weer diep geraakt door de jongen, die zo stoer en gevoelig tegelijk, zo mooi ook, maar ook zo wispelturig leek. Volwassen en vastbesloten leek, maar het niet was, merkte hij opeens.
Hij kon er ook niks aan doen, dat hij zijn armen gewoon om de jongen heensloeg. Niks tegen doen, want het moest nu, voelde hij, terwijl hij de warme zuivere huid zacht streelde, en gewoon en zoen op Yannicks wang drukte, een ontspannen zucht van de jongen voelde.

En hij kreeg er gewoon weer en stijve van, tussen hen in, terwijl de kern van Yannicks relaas tot hem doordrong. Over vrijheid en vertrouwen. Vrijheid, die hij, Jentl, zelf pas sinds een jaar voelde met Jurg. Maar vertrouwen. Opeens trof het woord hem. Want was dat niet wat hem ten enenmale ontbrak, omdat het eigenlijk nooit gedurfd had ook maar iemand te vertrouwen. Dat hijzelf dat niet toeliet, uit veiligheid.

En ook, hoe oneerlijk het was, naar Jurg. Jurg vertrouwde hem wel. Net als zijn zus dat deed. Net als die moeilijke te mooie jongen Yannick, die hier in zijn armen lag.

Toch was hij die gedachte ook weer snel kwijt. Omdat Yannick als een tevreden katertje in zijn hals knorde onder zijn strelende handen, en Hij de blonde lul van de jongen vrijelijk tussen hen voelde groeien en weer verstijven, terwijl de jongen zich langzaam over hem bewoog, zich leek te willen voegen naar zijn handen, over hem heen schuurde en zacht gromde.

Hij, Jentl, kon het niet laten die blote billen van de jongen te strelen. Alles vroeg er nu om, om die slanke skeelerbillen in zijn handen te voelen rollen, te voelen aanspannen en weer ontspannen, harde kracht te ervaren en malse zachtheid.
‘Oh… Jentl,’ gromde Yannick zacht en langzaam genietend bewegend, terwijl hij zijn handen eronder tussen de dijen drukte, tegen de harde zwelling van de onderhuidse lul achter de blonde ballen.
‘Jentl…,’ bromde Yannick in zijn hals, hem omhelzend, en op hem kronkelend, ‘….je zit aan mijn genotspier.’
Hij, Jentl, grinnikte. Het zou ook e’s niet om spieren gaan bij die heerlijke lummel.
‘Ik vind je lief.’
‘Ik jou ook. Kom we gaan wat doen.’

Dat de chaos op de studentenkamer een geordende bende was, en zelfs een volgorde had kwam hij die dag achter. Yannick was systematisch, merkte hij, en rap en handig en praktisch.

Ze sausden de vier wanden in een snel tempo. Beiden gekleed in een oude slobberende en afzakkende bermuda van Yannick, beiden ingesmeerd met olie. Het was niet alleen verrukkelijk om te zien maar ook doelmatig. Muurverfspetters spoelde je zo makkelijk en eenvoudig weg onder de douche weg, leerde hij, Jentl, van de prachtige jongen.

Want wat zag ‘ie r mooi uit, in dat ontspannen gefocuste werken, die leuke grijns soms. Hij maakte er een paar foto’s van. Hij kon het niet laten; mooie met strijklicht en zonder flits.
En hij ontkwam er zelf ook niet aan dat Yannick hem op de foto zette, dat ze er samen voor poseerden met de zelfontspanner.

En het raakte hem, toe ze deze samen terugkeken op de display, die ontspannen vrolijkheid van Yannick. Maar ook van hemzelf, hij de donkerblonde en slanke strakke man in een afzakkende bermuda waar zijn lul vrijelijk en ontspannen in hing, soms in een afdruk zichtbaar was.

En dat Yannick er plagend een paar keer tegen zijn vrijelijk hangende lul tikte, en dat hij het niet laten kon die jongen vanachter vast te pakken, en te omhelzen. Of andersom, dat hij de kracht van Yannick moest voelen, het postpuberale van een jonge oerdrift, waarbij blonde handen binnenin zijn bermuda en door zijn liezen schoven, langs zijn lul en ballen en twee sterke handen hem in de binnenkant van zijn dijen van de vloer lichten.

Toch kwamen ze nog zover, dat ze een boekenrek met werkblad in elkaar schroefden en vastzetten aan de ene wand. De boel opruimden en stofvrij maakten.
Ze lieten pizza bezorgen en dronken er bier bij, douchten zich ombeurten in het studentendouche op de gang het zweet en de verfspetters af.

En toen hij, Jentl, moe en heerlijk dwars over het bed hing, net als gisteravond, kwam dat blonde hoofd weer in zijn schoot liggen, in een geleende schone bermuda, want hij voelde zich heerlijk en verrukkelijk. Vrij, als de jongen die hem liefhad, die hij liefhad.

Daar. Lui hangend en stil, kregen ze beiden een sms’je.
Hij één van Jurg. Yannick één van Ronnie.
Omdat Jurg bij Gijs en Elze en Ronnie op de koffie zat, omdat Jurg nieuwsgierig was geworden vanwege de brief, omdat ‘ie het er ook oergezellig vond, omdat die witblonde Ronnie eigenlijk net zo’n stoer en ondeugend binkie was als dat andere blonde boertje in spé.
En Yannick vernam van Ronnie, dat ‘ie die Jurg, die vriend van Jentl een geschikte bink vond, een geile beer.

Hij en Yannick grinnikte er beiden om en verzonden beiden dezelfde vraag: ‘Jaloers?’
En ze kregen beide hetzelfde berichtje terug: ‘Nee hoor. Jullie?’
‘Ook niet, verstuurden ze beiden.

En ‘s nachts lag hij naakt achter Yannick, lag de blonde jongen naakt in zijn armen. Zijn donkerblonde stijve stak tussen de blonde skeelerdijen van de jongen door omdat ‘ie dat zo wilde. En zijn bovenste hand lag om de blonde ballen en de blonde stijve lul van de jongen drukte tegen zijn onderarm, omdat de jongen dat zo wilde.
Je bent een geil blond katertje, jij,’ gromde hij nog.
‘Gelukkig wel.’ knorde Yannick.

‘Jentl?’
‘Hmm?’
‘Vind je het raar? Zo dit?’
‘Nee. Nu niet meer,’ zei hij.
‘k Vind je lief. ’t Is gewoon zo.’
‘Ik jou ook,’ zei hij zacht en schor, omdat het hem opnieuw zo raakte. Vooral toen er een blonde hand over zijn hand schoof die hij warm om de ballen van de jongen had liggen. Een blonde hand die dieper schoof, die zijn eikel raakte die tussen de blonde skeelerdijen stak en zijn gevoelige natte vlees begon te strelen.
Hij huiverde.

En als vanzelf trok hij zijn eigen hand hoger op, van de blonde ballen naar de blonde harde warme lul van de jongen.
Yannick steunde zacht, toen hij zijn hand om de blonde lul sloot.
‘Eventjes,’ zei hij en voelde de kracht en warmte van de harde lul van de jongen, het schokken som, het verstilde van een vuur.
‘Ja,’ fluisterde Yannick zacht.’

Maar toen alles in hem begon te tintelen, om wat hij voelde, om Yannicks vingers strelend over zijn natte eikel.
En toen Yannick zich in zijn armen en benen naar hem omdraaide en omhelsde en hartstochtelijk zacht begon te zoenen en in zijn hand begon te neuken…

‘Voor de heldeuren,’ had Jurg gezegd. Dat drong opeens in al dat stille liefdes geweld tot hem door en hij maakte zich langzaam los van Yannick, onderbrak hun zoenen.
‘Yannick? Sorry, lief. Ik ga heel erg over een grens heen. Ik moet het niet doen. Ik had het niet zover moeten laten komen. Het spijt me.’
Hij voelde Yannick verslappen in zijn armen en benen.
En hij knipte niet het licht aan. Hij wilde niet zien wat hijzelf had aangericht bij de jongen, want hij voelde het zo wel, dat ‘ie huilde.

‘Jentl?’Wil je naar Ronnie brengen?’
‘Ja, zei hij verstikkend en sloot de jongen even in zijn armen, zoende h’m op de wang en was bijna niet bij machte h’m los te laten.

Normaal zou het ander halfuur geweest zijn met zijn auto, de Bentley, de enige luxe die hij zich permitteerde. Maar nu, in het holst van de nacht, met weinig verkeer en een ronkende motor in plaats van een zoevende, was het ruim een uur. Hij zette Yannick af bij de boerderij die in het donker lag.
‘Ik zie je toch nog wel?’, vroeg Yannick.
‘Tuurlijk,’ zei hij en ze zoenden elkaar. Toen zag hij h’m als een schim wegvluchten en reed naar het dorp, naar het brede huis voor het trapveldje dat hij over niet al te lange tijd zou moeten verlaten. Zijn ouders waren het traplopen naar de bovenwoning van de fotowinkel beu.

Het grind knerpte onder de wielen. Te luid. Toen hij de achterdeur ontsloot zag hij het licht van hun slaapkamer aangaan en rende hij naar boven.
Jurg, zijn stoere blonde politievent, die zich wat had opgetrokken in het kussen, er met een heerlijke glimlach op hem hing te wachten. Geen woord. Geen vraag. Allen warmte, toen het licht uitging en waar hij in verzwolg.
‘’k Heb naar je verlangd,’ hoorde hij Jurg fluisteren. En hij huilde, omdat het zo verrekte goed voelde.
‘Jentl?’
‘Ik houd van je,’ fluisterend hij schor.
‘Ik van jou.’


( En Yannick?)
Hij ontsloot de zijdeur van de boerderij en ging het wasportaal binnen. De zwart-witte boerderijhond sloeg niet aan. Die kende zijn voetsappen, zijn geur. Die steeg bijna op, zo kwispelde de staart om zijn thuiskomst.
De grote woonkeuken, een gangetje naar de grote hal, de weggetimmerde trap die hij opsloop om Gijs en Elze niet te wekken, de donkere overloop, de slaapkamer met de dakkapel die hij deelde met Ronnie.

Het was er niet eens echt donker. De gordijnen waren open. Ronnie lag er in z’n bed, half open gewoeld. Hij, Yannick kende het, dat woelen.
Hij knielde er naast. Hij zag in de nachtschemer het bijna witte van het springerig haar, het donkere van het in-diepe lichtbruin van een buitenjongen. Zag vormen glanzen, schaduwen verdiepend tekenen. Mooi. Warm. Alles.

Hij zat er lang op zijn knieën. Ook toen Ronnie door al zijn geschokte gevoelens in zijn tranen begon te zweven en te golven en het in hem samenkneep.
Dat Ronnie bewoog omdat ‘ie toch wakker werd terwijl hij er toch zo geruisloos naast het bed geknield zat.
Het bedlampje werd aangeknipt. Hij knipperde er even tegen, zag toen die glimlach, dat onvermoede sterke om de kracht van het blikkerende gebit.

‘Yannick!?’, hoorde hij Ronnie verbaasd vragen. Omdat hij er midden in de nacht plotseling voor het bed zat, omdat hij betraand uitzag.
‘Ron? Hou je van me?’
‘Tuurlijk. Gek.’
Opeens lekten de tranen hem zomaar uit de ogen.
‘Hé? Yannick?’
Hij kneep zijn ogen dicht. Hij voelde Ronnie’s arm om zijn hals’, Ronnie’s hand en door zijn haren strijken.
‘Kom.’
Hij stond op, kleedde zich uit en schoof bij Ronnie in het eenpersoonsbed, tegen het warme lijf dat hem ontving.
Ronnie gromde in zijn oor, kneep hem bijkans fijn.
‘Ben je al klaar met je kamer?’
‘Nee, nog niet. Misschien kun je me een keer helpen?’
‘Ja. Logisch toch?’

Hij zag Ronnie’s glimlach, hoe die stoer naast hem op een elleboog hing, hem streelde. Hij zag hoe de ogen in de dikke wimpers zich sloten, de frisse lippen zich wat tuitten toen Ronnie zich over hem heen boog. En hij ging op in een warme zoen, een zoen die opeens zo anders was, zoveel meer dan vrijende bedpret.
‘Ron. Ik houd echt van je.’
‘Ja, dat weet ik al heel lang... Maar ik baal er wel van… Vier jaar lang, vier nachten in de week dat je daar zit en niet hier bent.’
Dat was zijn Ronnie. Het voelde goed.
‘Ron? Heb ik je wel e’s zeer gedaan?’, vraagt hij, Yannick, dan.
‘Zeer? Je weet niet half hoe lief je bent… te lief. Soms ben ik er bang voor.’
‘Hè?’ vraagt hij dan verbaasd.
‘Nou. Ik zie best wel hoe anderen naar jou kijken… en als jij daar straks alleen door de week in die stad bent…’
Was dat het alleen maar?
God. Wat is ‘ie mooi, Ronnie. En warm en lief, in die angst dat ‘ie hem zal verliezen.

Hij,Yannick, drukte h’m in een opwelling plat op de rug, zijn witblonde lieve lief. Hij kan het niet geloven. Dat ze ruim een jaar geleden wat puberaal gestoeid hadden, dat ze een klein jaar samen waren.
‘Ron? Wil je me vertrouwen?’
Hij zag Ronnie’s ontroering, toen die knikte. En hij knipte het licht uit. Omdat hij het opnieuw te kwaad kreeg. En omdat hij zich onmachtig en warm aan Ronnie vastklemde. Met zijn armen en benen.
‘Ik houd echt van je…’

[Yannick en Ronnie zijn de vrijgezelle boeren die aan de landweg op ‘Veldsight’ wonen, samen met Gijs en Elze.

Jentl en Jurg zijn verhuisd, niet naar de woning boven de fotowinkel. Maar zij kopen een vierkant huis met een rietendak, een paar honderd meter verder aan diezelfde landweg.

Natuurlijk, is alles fictief.

En toch:
De stad bestaat, zelfs de roeiclub. Ook het dorp, ook de boerderij, al draagt die een andere naam en heeft het andere bewoners.
Maar in het vierkante huis met het rieten dak iets verderop hebben jarenlang een stel aardige mannen samengewoond.]