Yannick - 7

(Yannicks eigen verhaal, vanaf die periode)

In dat weekend waren Stefan en ik verliefd geworden.
En het voorbereiden op de tentamens was een prachtig excuus om samen te zijn.
En thuis was de spanning te snijden. Niet om Stefan, want daar wisten ze niks van. Maar vanwege Jentl, omdat ik daar het tuinwerk deed.
Het ironische was dat, wanneer ik niet bij Stefan was, dan juist bij Jentl mijn rust zocht. Want daar kon ik me het best ontspannen in deze roerige situatie.

Maar dat Stefan anders stond in onze liefdesverhouding stond dan ik, dat heb ik Jentl nooit verteld. Het zo onze rust alleen maar verstoord hebben.
Want na een paar weken al, wilde Stefan met me uit naar een homodisco. En dat had ik na de tweede keer al bekeken, omdat het gewoon ik er niet tegen kon dat je als verliefde jongens uit elkaar wordt getrokken. Stefan zag dat anders. Het was maar een spel, daar in de disco, vond Stefan.

En toen de vakantie begon en er dan bij ons altijd het eerste weekend dorpsfeest is, toen had ik er echt even geen zin in. We kregen er dikke ruzie om.
Het resultaat was dat Stefan alleen naar de homodisco ging en ik ging naar de muziektent op het dorp.

Het rare was toen dat ik het eigenlijk een verademing vond om gewoon met een biertje bij de andere jongens en meiden van het dorp te hangen en naar te herrie te luisteren die muziek heet, er tegen in te schreeuwen. Ik had ze eigenlijk ook al vijf, zes weken niet meer gezien, hoe het was, of ik ook over was…

Ik ontmoette er Ronnie weer, na zes weken die wel zes maanden leken. En hij deed heel gewoon. Het was immers kinderspel geweest. Dat foezelen en voelen.
Ik kreeg een biertje van hem. En hij schreeuwde in mijn oor dat hij bij zijn oom en tante op de boerderij was gaan wonen. Want het zag er naar uit dat hij ooit, met een maatschap, de boerderij zou kunnen gaan overnemen.

Ronnie leek veranderd. Misschien omdat ik veranderd was na die weken met Stefan en bij Jentl en Jurg. Een gewone jongen in een gewone jeans en een gewoon shirtje. En het viel me op, dat ik hem die drie keren nooit heb aangekeken. Althans niet heb opgenomen zoals nu, hangend en in mekars oor tetterend aan een tafeltje in het lawaai van een propvolle dorpstent.
Hij had een leuke glimlach, een beetje verlegen zelfs. En dat hij hoektanden had. Nee, niet als dracula, maar tanden die ook echt op de hoeken stonden. Het stond wel stoer, zo’n breed gebit, wat hem sterker deed lijken dan hij zich voordeed. En zelfs in dit rare licht zag ik dat hij grijsgroene ogen had in zijn dikke wimpers, dat zijn haar bijna wit was van het buiten werken, zo licht blond was hij. En fris ook.

‘Gijs en Elze vroegen laatst nog naar je…,’ schreeuwde Ronnie in mijn oor.
De oom en tante van Ronnie, zonder titel dus. Warme mensen, die ik toen op slag aardig vond.
‘…je mag nog wel e’s komen helpen, als je zin hebt. We barsten in het werk.’
‘Echt?’, riep ik terug.
‘Ja. Je kunt morgen wel beginnen.’

In die oorverdovende herrie moest ik het even laten bezinken, terwijl ik een blad bier aan de bar haalde voor de hele groep. Het had te maken met mijn twijfels, ervoer ik. Over het ene leven en over het andere leven. Over uitersten. Over vrijheid en gevangen voelen.

Dat ebde weg in gesprekken, geschreeuw dus, met anderen.
En misschien was ik er niet zo snel over uitgekomen, als Sieger niet al behoorlijk aangeschoten tegen me aan kwam leunen.

Sieger, de voetbalaanvoerder van het trapveldje, die mooie stoere gespierde blonde vent, die er nu een toch wat minder stoer uitzag.
Hij begon in mijn oor te tetteren. Eerst had hij het nog over zijn werk in de bosbouw. En dat was hem aan te zien. want hij was diepbruin met die blonde kop van hem.
En hij had over z’n rijbewijs dat hij wilde gaan halen, een auto aanschaffen. En later begon hij over de meiden die hij ieder weekend scoorde.

En nog wat later had Sieger het over Daniel die een heel lekker en gewillig kontje had en altijd voor hem klaarstond. Maar ook over Daniels relatie met Jentl, hoe Jentl na een half jaar Daniel had laten barsten.
En toen over mij, omdat hij gezien had dat ik er de tuin deed, en dat hij mij er gezien met Stefan had. En ook dat volgens Daniel, dat het broertje van Roderick net zo van de herenliefde was als Daniel en Jentl zelf.

En dat één en één twee was. En met die Jentl en z’n vriend erbij wel vier werd. Dat het, zo redeneerde de aangeschoten Sieger in mijn oor schreeuwend, niet anders kon zijn, dan dat ik er net zo veel pap van lustte als Sieger zelf. En of wij gevieren, Stefan en ik samen met Jentl en Jurg wel e’s een kwartetje deden.
Want Daniel, zo zei Sieger, was er zeker van dat die Jentl, ook al had die nu een vaste relatie naar het scheen, gewoon smoor verliefd was op mij

Dronkenmangelal? Of een dronkemans-oor?, want ik had zelf ook al behoorlijk wat op. Maar ik stond aan de grond genageld, terwijl Sieger me schreeuwend vroeg:
‘Heb je Stefan niet meegnomen?’
‘Nee,’ riep ik in mijn verwarring om wat hij me allemaal verteld had, ‘die wilde naar de homodisco.’
‘Groot gelijk,’ grijnsde Sieger omdat ik mezelf verraden had, ‘vrijheid blijheid…..’
‘…Maar…’zo vervolgde hij, ‘… jij hebt het lekkerste kontje van allemaal. Niet zulke flubberbillen als Daniel.’
En hij voelde zelfs een keer over mijn jeansbillen, daar midden in die tent vol hetero dorpsvolk.
Sieger kon dat. Sieger kon alles maken. Iedereen past zich aan Sieger aan, omdat hij sterk was, fysiek en mentaal. Zelfs of vooral op ons trapveldje….

Natuurlijk. Er waren meer jongelui uit het dorp waar ik mee aan de praat raakte. En ik dronk ook redelijk door. Maar de contrasten konden niet groter zijn, op dat moment. Van Sieger had ik het nooit verwacht. Maar dat die het dan ook nog samen met Daniel deed?

En toen Sieger later bij me aandrong, of ik met hem naar buiten ging, het donker in, omdat hij wel zin had…
Toen stond ik kort daarna met hem in de struiken verscholen achter de muziektent.

Onwezenlijk drong het tot me door. Waarom Sieger zo goed scoorde bij zijn chicks. Zoals hij naast me kwam staan en met zijn stijve tegen mij heup en dij op reed terwijl met me begon te vrijen en gelijk ook een paar knopen van mijn jeans opende en de beide handen er voor en achter in naar binnen schoof, ook binnen mijn slip.

Want Sieger mocht dan wel een rauwe bink lijken, maar zoals hij me zoende en hoe hij met die grote bosbouw handen mijn schaatsbillen streelde, ik was niet allen verloren, maar ook opslag geil en opgewonden.
Zoals ook mijn aarsje raakte en zacht masseerde, en van voren over mijn harde lul streek, die stoere charmeur, maakte dat ik alles vergat. Langzaam reed hij tegen me aan met een harde lul en verlangend kreunde hij in mijn mond.
‘Goddomme, geile. Je pik is natter dan een kut. Kom mee.’

Het was maar een klein eindje naar zijn huis bij Ronnie in het wijkje, waar alles donker was omdat de rest van zijn familie in de muziektent feestte.

Staande in zijn slaapkamer en gelijk onstuimig vrijend trokken we onze kleren uit.
Allemachtig. Dat gebronsde spierlijf met dat stoere blanke van een boxer zwemslip in het midden, die enorme brede volwassen lul die bijna tot in de navel prikte van dat holstrakke buikje, die forse ballen in de diepte van die machtige voetbaldijen, spieren ik zo vaak had zien rollen en schoppen.

Toen hij voor me knielde om het geil van mijn eikel te likken en me mijn strakke middel in bedwang wilde houden, omdat ik opeens schokte van de geile opwinding, drukte ik hem abrupt omver en dook al struikelend in zijn strakke schoot, in die driehoek van stoer mannengeweld, dat strakke holle buikje, wat in die omvallende beweging een soepel wasbord werd, en die diepe lange volle spierdijen die even wijduit staken. Omdat midden waar die blonde jongemannen lul prijkte en me magnetisch lokte.

En hij ving me op in mijn val met zijn sterke handen opnieuw op mijn heupen, terwijl ik met geopende dijen bijna op zijn gezicht viel.
Ik zoog zijn dikke eikel vast in mijn mond, proefde zjin zilte voorgeil terwijl mijn onderlijf zweefde en hij me gek maakte met zijn likken aan mijn harde lul, het zuigen aan mijn ballen, me liet zakken en mijn dijen opendrukte, zich kromde en zijn hoofd er tussen drong om aan mijn aarsje te gaan likken.

Toen had ik het niet meer. Toen perste ik mijn tong hard over het bollende midden van zijn harde brede lul omlaag en zoog ombeurten zijn ballen op, en ik voelde hoe gretig hij schokte en kreunde terwijl hij mij zo hartstochtelijk gek maakte.
Toen drukte ik zijn diep gebronsde dijen open, perste mijn tong over die brede harde zwelling achter de ballen naar achteren.

Hijgend en bijna te vechten drong ik mijn armen tussen zijn volle dijen door terwijl we lagen te kronkelden en ik opzij uit zijn handen rolde.

En dat terwijl hij met zijn beide handen mijn billen open hield, mijn aarsje opentrok en me al worstelend en hijgend geilgek maakte van opwinding, me begon te vingeren, soppende diep te neuken met twee vingers.

Ik zag zijn roze aarsje. Het kneep weerbarstig, toen ik het likte en proefde en er aan zoog. Ik trok het open en spuugde erin, ik het begon te vingeren, wat Sieger helemaal buiten zinnen deed worden, en hij opeens verstrakte en kreunde toen ik hem met twee vingers diep raakte van binnen en zijn roze aarsje helemaal oprekte en soepel maakte en drijfnat soppend bleef vingeren.

Even was dat het moment, omdat ik hem totaal overdonderde. Dat hij verslapte en ik aan hem ontsnapte, dat ik me opeens gebukt tussen zijn dijen drong en ze uit mekaar duwend optrok en mijn door hem afgezogen en opgefokt lul aanlegde en in zijn roze knijpende gaatje drukte.

Sieger kreunde en verstrakte opnieuw. En ik boog me over hem terwijl ik mijn lul naar binnen duwde in zijn natte warme hol, dat zo onwennig kneep, en ik trok zijn bosbouwhoofd met de platte weerbarstige krulletjes omhoog en zoog me wild aan zijn mond vast.
Hij kreunde en werd woest onder me, toen ik hem nu met mijn harde lul opnieuw diep raakte, hij schokte woest, klemde me vast met die zware dijen en met zijn armen en handen, en snoof en kreunde versmoord in mijn mond waar onze tongen meevochten.

En ik neukte hem. Alles tintelde en dreef me tot gekte. Ik was woest. Hij maakte me woest, in dat vechtende geilen, dat neuken dat ik met steeds langere halen deed, en steeds harder sopte en kletste, terwijl hij al worstelend aan me leek te hangen.

Ik ramde en zinderde.
Hij schokte en kreunde.
Hij begon zich wild met een hand om zijn brede lul af te trekken.
Ergens meende ik in mijn aangespannen spieren en oppermachtigheid dat ik het uren zou kunnen volhouden, dat ik het tintelen van mij eikel en lul zou kunnen verdragen en aankunnen tot ik er dood bij neer zou vallen en hem dan nog zou kunnen blijven rammen.

Totdat hij in mijn mond vloekte, omdat hij al kwam.

Toen veranderde hij en veranderde ik opslag met hem mee. Ik had nog een paar stoten nodig. En ik zag, toen we stopten met zoenen, hoe hij zich schokkend onder mij kromde en samentrok, hoe hij zijn hoofd achteroversloeg en trillend verkrampend zijn witte slierten wegslingerde, tot in zijn hals en op zijn verstrakte volle hoge spierborst.

En toen schoot ik me leeg, voelde de golven wegstromen samen met mijn rare agressie. Want dat was het, ervoer ik nog onwezenlijk, toen ik hijgend en amechtig over hem en in zijn gladde zaad neerviel en ik mijn lul uit hem weg voelde zakken.

‘Godverdomme…,’ hoorde ik Sieger langzaam en donker als in verte vloeken.
En nu mijn gewelddadigheid uit me was gevloeid, leek het net een film.

Flitsen.
Van Daniel die me aan Jentl had gekoppeld met dat tuinonderhoud.
Daniel die met Roderick een werkstuk had gemaakt en op Stefan was gevallen en zonder het zelf te weten Stefan en mij tot een verliefd stel had laten worden.
Daniel die een halfjaar verliefd was geweest op Jentl. Jentl die verliefd op mij zou zijn ondanks z’n relatie met Jurg.
Daniel die een stoere en oversekste scorende hetero als Sieger zo idioot had gekregen dat die gek was geworden van strakke jongenskontjes.

Want ik hoorde Sieger praten.
‘…ik had jou willen neuken! Beest! Wat Daniel niet gelukt is… Godverdomme. Je hebt me ontmaagd…’

Want ik was woest geweest. Woest op mezelf, woest op Sieger met z’n openbarende verhalen, woest op Stefan die ergens in een homodisco rondhing en ik weet niet wat uitvrat. Zonder mij.

‘Sorry,’ zei ik.
Want Sieger was maar een mikpunt geweest, had het min of meer over zichzelf uitgeroepen.
‘Rot op. Het was giga lekker. Als ik ooit een vent wil, wil ik jou. Machtig, wat ben jij sterk. En geil.’

Achteraf kijk je een koe in de kont. En in mijn geval was dat het maagdelijk blanke voetbalkontje van stoere Sieger, toen we opstonden.
Want ik wilde weg. Zo gauw mogelijk. Voordat iedereen van het feestgedruis en dronken thuis kwam hier.

‘Hé Yannick. Je praat er niet over, hè?’
‘Dat moet jij zeggen!’, zei ik terwijl ik mijn kwaadheid opnieuw voelde opkomen.
‘Ja. Sorry… Je hebt gelijk. Maar ik was in de tent opeens zo geil van je kontje. En met wat ik allemaal van Daniel wist…’
Dat stemde me wat milder.
‘Heb ik je zeer gedaan?’, vroeg ik.
‘Nee joh. Echt niet… Weet je dat je bliksems mooi bent? En Daniel is helemaal gek van en stik jaloers op Jentl en Stefan.’
‘Ik heb niks met Jentl. Da’s gewoon een aardige vent. En ik heb al helemaal niks met Daniel. Zeg h’m dat maar als ‘ie weer e’s bok voor je staat.’

Ik heb er twee dagen mee rondgelopen. En toen Stefan me belde over zijn “homo-zijn’, wat een van O.L.H. gegeven geschenk bleek, en dat ik mee moest doen, toen wist ik het echt helemaal zeker.

En maandagochtend zat ik bij Gijs en Elze, de oom en tante van Ronnie, in de grote woonkeuken van hun boerderij aan de koffie.
Het was een warme deken.

‘Lieve Jentl,’

Ik schrijf je dit omdat ik zo raar afscheid van je heb genomen. En ook omdat ik me vergist heb. Want ik kwam onlangs Daniel tegen. En die had een heel andere versie op Siegers dronkenmangeleuter.

We hebben lang gepraat.
Want hij wist wel, dat jullie relatie zou ophouden. Dat voelde hij aan je, de laatste keer. Hij was alleen een beetje narrig, omdat hij zich afgewezen voelde en had je toen dat nichterige e-mailtje gestuurd over mij en één naar mij, zodat ik jou tuin zou gaan doen. En hij heeft er achteraf ook wel spijt van.

En ik nu ook.
Daarom schrijf ik je dit, terwijl ik mijn studenten kamer aan het inrichten ben. Over anderhalve week begin ik aan mijn nieuwe studie. Hbo, ja, ja. Landbouw, terwijl ik eigenlijk altijd militair had willen worden. Gek hé? Hoe het kan lopen.

Samen met Ronnie ga ik een maatschap aan. Want de boerderij van Gijs en Elze levert genoeg op voor twee inkomens in de toekomst.
Ronnie is meer praktisch, en ik ben meer van de cijfertjes. Gijs en Elze vinden het de ideale oplossing. Anders zou de familieboerderij moeten worden verkocht.

Thuis gaf dat natuurlijk nog heel wat gedonder. Maar mijn vader werkt bij de belasting, en vond het toch interessant genoeg om het uit te pluizen met z’n collega’s.
Nou, daar intern kennen ze de sluiproutes. Hij kwam nog met zulke leuke ideeën, dat hij er zelfs aardigheid aan kreeg. Zijn zoon als boer.

En met Ronnie? Soms sta ik er versteld van. Hoe we elkaar aanvoelen. Dat we niks hoeven te zeggen en hetzelfde denken.
Gijs vindt dat maar raar. Want hij is het vaak niet met ons eens. We hebben andere ideeën dan hij.

Heb jij dat met Jurg ook?

Ik bedoel… omdat ik soms seks heb met Ronnie.
Soms voel ik dat hij geil is. En andersom voelt hij het dat ik het ben. Dan doen we het gewoon.
De eerste keer was op de trekker, toen hij me het trekker rijden leerde. Zomaar. En later een keer onder de douche na het melken. Echt, ook zomaar. Alsof het uit de lucht kwam vallen.
Want we praten er niet over. Zoals Gijs en Elze nergens over praten en zeuren. Want Elze weet het. Dat weet ik zeker.
Omdat ze ons een keer gezien heeft, toen we ons versliepen en we samen in één bed lagen, toen ze ons kwam wekken.

Gek hè? Want soms vrijen we ook. Zoenen. Iets wat ik nooit achter Ronnie gezocht had. We hebben zo’n rare band samen.
Misschien omdat we er nooit over praten en het geen beklemming geeft, dat we vrij zijn en toch samen.

Dat vertel ik m’n ouders nog niet. In ieder geval nu nog niet. Want ik weet echt niet hoe het verder gaat lopen. We worden sowieso compagnons. Dat staat vast.
Ronnie is helemaal gek van de paarden, waar ze al generaties mee fokken. Als een fluisteraar. Snap je? Als ik hem dan bezig zie, wordt ik warm van hem.

Maar, Jentl.
Ik schrijf je dit ook om een andere reden. Waar ik later achter kwam. Of eigenlijk sinds ik onlangs met Daniel heb gepraat.
Want zoals jij aanvoelde komen dat jouw relatie met Daniel op ging houden, zo voelde ik dat met Stefan. Daarom was ik ook zo vaak bij je toen.
Maar ik weet nu ook dat het meer was. Want hoe verder Stefan van me af kwam te staan, hoe dichter jij bij me kwam. Onbewust gebeurde dat. En onbewust was het daarom ook een hele opluchting, dat ik afscheid van je kon nemen.

Jentl. Als je met Jurg e’s op een zaterdag of zondag langs ‘Veldsight’ fietst, moeten jullie e’s aankomen. Want dan zijn we d’r in ieder geval. Ik zou het leuk vinden je de boerderij te laten zien. Ook om je e’s weer te zien, samen met Jurg.

Liefs, en groeten aan Jurg,
Yannick.

(eind augustus, bij Jentl)

Jentl zat aan de keukentafel toen hij de enveloppe van Yannick open maakte, toen hij het verhaal las dat Yannick geschreven had en los stond van de brief. Omdat het twee eenheden waren. De ene een bekentenis aan Yannick zelf, die min of meer buiten hem omging. De brief die een antwoord aan hem was.

En hij voelde zich verslagen, al wist hij niet waarom. Het kneep in hem, terwijl hij zijn handen voor zijn gezicht drukte.
Yannick, amper zeventien, die al weet hoe het leven verder zal gaan, althans tot op zekere hoogte.

‘Wat is er?’, hoorde hij Jurg vragen die achter hem kwam staan, de sterke armen om hem heen sloeg en met de kin op zijn hoofd drukte.
‘Hier. Een brief van Yannick.’
‘Goh, wat leuk.’
Maar het ‘leuk’ was deze keer niet grappig.
Jurg liet hem los, trok een stoel bij en kwam naast hem zitten, las Yannicks verhaal en Yannicks brief aan hem, terwijl hij in het niets voor zich uitstaarde en wachtte.
Wachtte op een arm die hij weldegelijk om zijn schouders kreeg, een zoen, en zucht.

‘Jentl. Jij stapt nu in die idiote Bentley van je en je gaat naar die jongen toe. Desnoods ga je hem helpen met z’n kamer, of jullie gaan je samen bezatten of duiken samen in bed. Het kan me niet verdommen. Maar je gaat nu met hem praten.’
‘Nee,’ zegt hij en haalt de handen voor zijn gezicht weg, ‘dat kan niet.’
‘Het kan niet!? Het moet gewoon! Hij is verliefd op je geweest, hij voelt nog steeds veel voor je, dat blijkt wel… Die jongen? Da’s een gouden knul….’
‘Het kan niet,’ zei hij.
‘Je moet het doen. En ik wordt echt niet jaloers, want ik weet dat je bij me terug komt. En hij heeft zijn Ronnie, da’s ook duidelijk. En ik wil dat je een paar dagen bij hem blijft. Ik zal wel zorgen dat je zus de afspraken afzegt. Kom op. Ik ga je tas pakken.’

En zo reed Jentl in een hopeloze en verwarde toestand in het begin van de avond naar een studentenstad, naar een jongen die hij voor het laatst gezien had, toen die net zestien was, die zo’n bijzondere indruk op hem gemaakt had, dat hij het wel e’s vergeleek met de hoofdpersoon uit het boek van Thomas Mann, De dood in Venetië, wat natuurlijk niet terecht was. Want Yannick was ouder en hijzelf veel jonger, en hij ging niet dood omdat hij Jurg had, die al ruim zes maanden bij hem inwoonde, met wie hij oud ging worden, omdat ze niet meer zonder elkaar konden.

En Yannick, toen die deur van het studentenkot voor hem opendeed, was nog steeds dezelfde. Ruim een jaar ouder en meer volwassen, minder die onschuldig vragende blik die de onbekende wereld opslorpte en opzoog, minder pompeus in het stoere lichaamsgeweld, meer gewoon sterk van werken.

‘Jentl! Dát had ik niet verwacht. Dát was mijn bedoeling niet…’
‘Kom e’s hier, lummel. Ik moet je even vasthouden.’

En hij klemde de jongen, die even groot was, misschien wat forser en zeker sterker, vast in zijn armen en verborg zijn gezicht in de hals van de jongen. Want hij wilde niet laten merken hoe emotioneel hij even was.
En het was niet maar een kort moment. Hij hield de jongen lang vast. Voor zichzelf vooral. Maar ook voelde hij hoe de verbazing van het weerzien en van de paar zinnen uit de jongen wegtrokken, hoe de spanning in het lijf veranderde.

Vlak voordat hij losliet drukte hij een zoen in Yannicks hals, hield h’m toen op afstand, keurend, om gelijk geraakt te worden door de geroerde gewaarwording van de blonde jongen die volwassen was geworden.

‘Ik wilde wel e’s zien hoe het met je gaat. En ik kom je helpen,’ zei hij fier.
Het was warm in de studentenkamer, dat zeker, maar dat Yannick toch nog die eeuwige slobberende bermuda droeg, teenslippers. God, wat was het een prachtige jongen, een man, een manjongen die volwassen was en toch ook nog aan alles moest beginnen.

Yannick was geroerd. Hij zag het. Het trof hem. Het raakte hem. Die stoere blakende jongen met zoveel gevoel in zijn bast, zoals Jurg dat zo plastisch kon uitdrukken.

‘’t Is hier nog een puinhoop…’
‘Daarom ben ik hier ook…,’ zei hij terwijl hij Yannick nog steeds op afstand houdend bekijkend vasthield, ‘…je ziet er goed uit.’
‘Jij ook…. goh… leuk.’
‘Ja?’, vroeg hij.
‘Ja,’ zei Yannick tegen hem.
‘En ik blijf een paar dagen. Dat eist Jurg van me.’

Hij schopt zij schoenen en sokken uit en ging dwars over het bed hangen, met zijn schouders en hoofd tegen de muur het was de enige plek waar het opgeruimd was.
‘Je hebt vast wel een biertje.’
Even later hing de jongen naast hem, beiden met een halve literblik dat ze dof toastend ketsten en zich lieten smaken.

‘Hoe is het?’ vroeg hij aan Yannick
‘Ik heb het je toch geschreven.’
En toen herinnerde hij zich Jurgs woorden van ruim een jaar gelden: ‘Ook al ligt dat knappe koppie in je schoot,… voor de heldeuren…’
En toen trok hij Yannick gewoon opzij, legde dat knappe koppie in zijn schoot.
‘Nou,’ zei hij, ‘dan doen we net als vroeger. Gewoon lekker zwijgen en mijmeren.’
‘Jentl, dit…’
‘Ik wil even van je genieten. Zomaar.’
Toen ontspande de jongen zich. Hij zag het.

Mijn god. Het moest een droom zijn, meende hij. Zo mooi en zo puur. Zoveel stille kracht die stil lag, warm en schoon en fris.
‘Gaat het goed met je?’, vroeg hij.
‘Ja, goed… en met jou?’
‘Ook…,’zei hij, ‘… sport je nog veel?’
‘Minder, maar wel genoeg. Het is verslavend.’
Hij glimlachte. Hij kende het. En legde zijn hand op de slanke holle buik van die jongen die verend trillend aantrok om het onwennige.
‘Jentl? Wil Jurg echt dat je blijft?’
‘Ja. Tenzij jij het niet wilt. Of dat het je niet past,’ zei hij en vermeed het woord Ronnie. Yannick was zelf slim genoeg om hem te begrijpen.

Hoe heerlijk warm ademde het slanke buikje onder zijn hand, ontspannen nu. Alsof het er al jaren onder lag. Nu en dan spande het zich. Als het blonde hoofd zich lostrok uit zijn schoot om een paar slokken van het bier te drinken.
‘Morgen sausen?’ vroeg hij, omdat hij de verfblikken zag en de vlekkerige wanden.
Het warme hoofd in zijn schoot knikte. Yannick wilde niet praten. En hij vond dat heerlijk. Om niet te praten maar om te zien, te ervaren, te voelen.
‘Vind je het raar dat ik blijf?’ vroeg hij, omdat hij eerder geen echt antwoord had gekregen.
Het blonde hoofd met het te lange sluike en verweerde haarde schuurde ontkennend in zijn schoot terwijl hij het bierblik leegdronk.
‘Echt niet?’
‘Nee… wil je nog een bier?’
Hij voelde en zag de jongen opstaan, zag die mooie schoonheid in de nonchalance van een slobberende afhangende bermuda, zag hem terug komen en zich weer uitstrekken, neerleggen.

De bierblikken sisten open en ze toasten dof opnieuw.
En hij dronk, samen met Yannick, gretig een paar flinke slokken.
‘Yannick? Vannacht… als je bij me ligt, wil je dan praten?’
Het blonde gezicht onder hem veranderde, was opnieuw geroerd zag hij, toen het bevestigend knikte.
En hij verplaatste zijn hand van de warme ademende buik nar de warme hals van Yannick, streelde de wang met zijn duim, trok het hoofd in een opwelling even opzij tegen zijn buik, in een vreemd verlangen dat niks met lust te maken had, al broeide dat wel mee, op afstand.

Ze douchten zich ombeurten in het gemeenschappelijk studentenbadkamertje op de gang.
En hij, Jentl, schoof in het bed van de jongen, met zijn slip aan, zag hem binnenkomen en het licht uitdoen voelde hem tegen zich aan komen liggen.

En hij had er het te kwaad mee, voelde tranen branden, toen hij de warmte voelde, de stille aanhankelijkheid, het onvermogen van hen beide.
Warme adem in zijn hals, een arm los op zijn borst, sterke dijen die ontspannen waren en zich om zijn ene sloten. De stilte van hun onvermogen.

Maar dat de jongen naakt op hem lag, dat hij zojuist een ontspannen volwassen penis had zien bungelen over forse ballen, wat donker schaamhaar zien glanzen.
‘Yannick? Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Omdat het een gevoel was toen ik je vorig jaar met Ronnie op het trapveldje zag stoeien…’
‘Je blijft toch een paar dagen?...’
Ik moest nu niet praten, begreep ik, maar deed het toch.
‘…ja, maar het was alleen maar een bevestiging, toen je later opeens voor me stond. Ik bedoel,… het is niet uit lust of zo… eigenlijk andersom,… dat je iets overkomen zou…’

‘Ja, ik weet het wel. Daarom is Ronnie ook zo schuchter, en m’n moeder zo nijdig en mijn vader zo onbegrijpelijk. Maar ik wil het er niet over hebben. En ik heb het gered, toch?’
‘Ja.’, zei hij
‘Daarom hou ik van jou ook anders dan van Ronnie.’

De nacht zakte als een deken. Zoals het dekbed dat maar half over hen heen lag omdat het zo warm was in het studentenkamertje. En hij voelde de warme huid, de ontspannen spieren, streelde die soms tijdens het stille ademen in zijn hals.

O, hij Jentl, durfde niet verder te gaan dan de schouders en de rug tot in de diepe holte.
Maar toen een jongenshand zijn hoofd opzij trok, en eerst zijn ene lip en daarna zijn andere tussen de zacht warme lippen vastzoog in de roerloze stilte van een altijd rumoerig lawaaiende stad, toen ging hij verder. Omdat hij het voelde groeien en bloeien bij hen bij. Hij in zijn slip. De jongen naakt op hem.

Hoe warm voelden niet die beide slanke en sterk sportbillen, die nu ontspannen waren. Hoe zacht waren niet de zoenen van Yannick, zonder doel en eindeloos in het onbeweeglijke stilliggen, terwijl ze beiden toch een stijve hadden. Hij in zijn slip knellend en de jongen vrijelijk naakt.

Geen woorden, amper nog gedachten van het kan niet en het moet niet. Want het gebeurde ook niet. Althans er gebeurde ook niet meer dan dat. De hele nacht was er alleen maar dat. Stille roerloosheid, stil wat zoenen soms, zijn strelende handen, hun harde erecties die niets meer dan dit verlangden.

‘Jentl?’
‘Hmm?’
‘Is Jurg een beetje lief voor je?’
‘Waarom vraag je dat?’
‘Anders timmer ik h’m eigenhandig in mekaar.’
‘Nou…,’ zegt hij, Jentl, langzaam en bedachtzaam, ‘…ik denk dat Jurg net zo lief voor mij is… als jij voor Ronnie.’