Reünie - 6

En een kwartiertje later, toen donkere charmeur Raymond en hyperactieve Elwin in het donker lagen te ronken, voelde ik in mijn verbazing en rare verwarring opeens een beweging, een rakende schouder, een adem in mijn oor. ‘Ik vind je best spannend…’ Een gekromde vinger streelde even over mijn wang. Zoals vijftien, nee, zeventien jaar geleden Rooie Frank mijn wang gestreeld had. En in de donkerte van de nachtschemer, zag ik een half geopende slaapzakrits naar mijn kant, zag ik een schouder en een slank lijf voorover liggen, de zijkant van een bil. Ik ging aan mijzelf voorbij. Ik wist het. Maar ik streelde even die schouder, en ook over de rug omlaag door de holte en over de daaruit oprijzende slanke warme bil. En de stille asblonde Niels kneep even in mijn pols.

’s Ochtends. Wij, de vijf mannen moesten ons haasten, want de drie vrouwen hadden meer tijd nodig. Ik zag ze allemaal naakt, voor of tijdens of na het douchen. LuïsJan, de diepbruine latino en sportleraar, glanzend en prachtig, de donkere gedrongen en gespierde charmeur Raymond was een lust voor het oog, de harde en strakke sportieve en hyperactieve Elwin met z’n stoer uitdagende lijf. Maar ook en vooral die lichtgebruinde asblonde eenkleurige en zo naturel slanke Niels, ontspannen en met een luie ochtendglimlach, met sporen van een volwassen ochtenderectie onder een plukje stug asblond schaamhaar…

Ieder een slaapzak met een matje aan de rugzak, de ene helft met een puptentje, de andere helft wat blikken met eten, een primus en een pan.

Het was maar ander halfuur naar het oude stadje V. Zelfs de zo vrouwelijke Anne was veel energieker en sportiever dan ik had vermoed. Het historische centrum., een gotisch hallenkerkje, een ruïne, een kloostertuin waar we in de zon broodjes aten en uit pakjes dronken. Herinneringen en gesneden koek tegelijk. Het was mijn vak, mijn studie geweest, mijn jeugdinteresse.

En het was ook een heerlijke ontspannen en lekkere zomerdag met jagende kleine wolken. Maar die sprankelende asblonde jongen Niels, die me telkens aansprak, opzocht…, meer dan de anderen. Het maakte het allemaal nog mooier, maar ook vreemder, drie kwartier buiten V., waar we de vier tentjes opsloegen op een keurige grasveldje van een voormalig boerderijtje, en waar de opa van Elwin met onze pot mee at.

Vreemd en raar en opgewonden spannend. Samen met asblonde Niels in het tentje die bloot voorover en half uit de slaapzak stekend, die met z’n notebook bezig was waar hij het werkstuk op had gezet en wat hij cursief aanvulde. Met mijn herinneringen… Maar ik was er niet echt bij. Verstand en gevoel speelden een dubbelrol, streden met elkaar. Want wat was ‘ie mooi, die asblonde eenkleurige slanke jongen. Deed hij het erom? Tergde hij me?

‘Ferre, ben jij top of bottom?’ Hij vroeg het al toetsend tussen neus en lippen en door. Gewoon. Top of bottom? Ik had HET mezelf nog maar net toe gegeven zonder HET een naam te geven. Wat wist ik daarvan, hoe ik in elkaar stak, terwijl ik daar sprakeloos voorover naast hem lag.

In het tentje rechts van ons werd en andere strijd gevoerd. ‘…nou, dat kan toch wel?...,’ hoorden we de donkere en bloedmooie charmeur Raymond uitvallen. ‘… nee. Ik verdom het… ik ga niet bij een meid liggen waar ik niks mee heb…’ gromde de hyperactieve Elwin. De meiden in het tentje links van ons schoten in de lach. En naast me grinnikte Niels. ‘Raymond wil bij Anne, en Elwin niet bij Merel.’ Ja, dat was me wel duidelijk. Maar bij mij hing nog steeds zijn zo gewoon gestelde vraag en mijn rare verwarring of ik top of bottom was. Belachelijk. ‘Hoe zit dat nou met die Henrik…’ vroeg ik daarom voor mijn eigen afleiding, ‘…doet ‘ie nou nog met jullie mee?’ ‘Tuurlijk. Alleen dit weekendje niet,’ antwoordde Niels toen die zijn notebook afsloot.

En stil en met een glimlach voorover liggend, lui en prachtig, met het hoofd op de onderarmen vertelde Niels hoe ze onlangs met een te grote groep waren wezen stappen en in de te kleine auto van Raymond dronken op elkaar gepropt had gezeten.

‘Ik zat bij Henrik op schoot. En dat voelde zo lekker…’ fluisterde Niels zacht vanwege de anderen in hun tentjes, terwijl hij de zaklantaarn uitknipte, ‘… en hij vond dat ook. Want hij zat met de hand onder mijn shirt… en toen ik tegen hem aan ging leunen zoenden we ineens… iedereen was lazerzat. Behalve Raymond natuurlijk. Die zag dat in de spiegel.’

Ik was er even stil van. Omdat ik beelden terug zag van onze rit van en naar zuid Frankrijk destijds, waar ik zo heerlijk tegen LuïsJan en tegen Bastiaan had geslapen, met mijn hoofd op een schouder.

‘Je moet er niet over praten…’ fluisterde Niels, ‘… Kijk, ik weet niet of ik wel echt ik gay ben… ik eh… een meisje zei me een keer dat ik niet dominant genoeg was, maar dat hoeven zij dus niet te weten… dat geeft zo’n gedonder. Dat zie je nu wel aan Henrik… omdat Raymond ons ervan beschuldigd dat ‘ie we homo’s zouden zijn, wat misschien helemaal niet zo is… Mij maakt het niet uit. Maar Henrik kan er echt niet tegen dat hij nu een stempel heeft…’

‘Hé Ferre…’ hoorden we opeens uit de jongenstent rechts van ons schreeuwen, de stem van Raymond, ‘…heb je wel een plank in je broek?’ ‘Een stalen plaat….’ riep Niels gewiekst terug, ‘… zoals jij er één voor je kop hebt.’

Ik hoorde de meiden links grinniken. Ik hoorde Ellens stem daarnaast, opgewonden onduidelijk pratend tegen haar LuïsJan. En ik hoorde LuïsJan donker brommend lachen. LuïsJan scheen als mentor toch net iets meer van zijn pupillen te weten dan Ellen.

‘Jij moet wel een speciale vriend van LuïsJan zijn,’ fluisterde Niels. ‘O?’ ‘Hij deed zo zijn best om jou als vervanger voor Henrik te krijgen.’

Even meende ik dat het doorgestoken kaart was. Daarvoor was het te anders gegaan deze de week. Omdat LuïsJan me maandag al gebeld had en omdat hij pas donderdag Bastiaan had zien stralen om het geplande weekendje bij mij.

‘Ik ben wel e’s verliefd op LuïsJan geweest,’ fluisterde Niels. Ik grinnikte en draaide me op mijn rug. ‘Jij niet?’ ‘Nee,’ zei ik heel eerlijk en opeens totaal ontspannen. Alsof ik op herhaling was in mijn eigen leven. ‘Nou, hij heeft het me snel uit de kop gepraat.’ Wat een heerlijke jongen, met zijn zo openlijke geworstel waar hij zo makkelijk over deed. Asblonde Niels. Het maakte me zo warm dat ik op de tast in het donker even door zijn wat stugge haar streelde.

En misschien had ik dat niet moeten doen. Maar misschien deed ik het ook wel uit een onbewust verlangen, zoals gisternacht, toen we nog met z’n vieren op de logeerkamer naast elkaar lagen en ik het niet had kunnen nalaten om hem even te strelen.

Want ineens, heel langzaam en stiller dan ons fluisteren, werd de rits van mijn slaapzak opengetrokken en ervoer ik hoe hij bij me kwam liggen, bloot en warm. Half tegen en half over me, met de armen om mijn hoofd. En met mijn handen op die beide slanke lichtgebruinde billen die gisteravond en vanavond als een magneet mijn blik hadden gezogen.

Daarna was het stil. Doodstil, op de nachtelijk natuur na. Het zoemen van insecten, een loeiende koe in de verte, scherend kwetterende scholeksters. En warme slanke billen lagen in mijn handen, bewogen soms even, onafhankelijk van elkaar, of soms samen gelijktijdig om onze onderlijven op elkaar te persen, onze stijve lullen te pletten en plezieren. ‘Lekker,’ fluisterde hij in mijn oor. Mmm, wat een heerlijke en lieve genietende jongen. Wat een ontspannen gemak leerde hij me.

Pinksterzondag. Onze geplande kanodag. En O.L.H en andere weergoden waren met ons. Want niet alleen Niels, en misschien ook ikzelf wel, straalde, maar ook de zon in een bijna vlekkeloze hemel. En voor de Pinkstermeute uit peddelden wij in vier kano’s de waterwereld in, de stilte van een door mensen aangericht oerland dat dreef op de grens van beide. Waterland. Landwater. Waterplanten en wilde wilgenbossen. Een doolhof soms, een open getrokken veengat soms, ergens zomaar een weilandje ertussen in een cultivatie die een ruim halve eeuw geleden was stil gelegd. En dat met zo’n prachtige slanke en makkelijke jongen voor me peddelend, die natuurlijk en ongetrainde lenigheid, die subtiele eenkleurigheid, de glimmende huid die ik had ingesmeerd nadat hij mij had ingesmeerd. En als we soms wat achterop raakten van de andere kano’s met LuïsJan en zijn Ellen, met Elwin nu toch samen met Merel en met charmeur Raymond flikvlooiend met de vrouwelijke Anne, liet Niels zich grinnikend zomaar achterover vallen met zijn hoofd in mijn schoot, met zijn mooie lichtbruine slanke lijf, Niels die een bikinislip droeg omdat het geen naturistengebied was, maar dat wel mannelijk vol was.

Pas toen we rond de middag op zo’n verlaten en stil grasland gingen picknicken, en ik er even alleen op mijn handdoek en in mijn donkere zwemshort naar een blauwe hemel lag te staren, en overal foeragerende water- en weidevogels hoorde, toen kwam LuïsJan naast me in het gras hangen.

‘Stille genieter,’ glimlachte hij. ‘Geen Ferre dromer?’, vroeg ik ‘Twee misschiens. Misschien wel. Misschien niet.’ Ik schoot in de lach. We waren melig. Zoals vroeger. ‘Zal ik jou ook even invetten?’, zei ik daarom plagend tegen de donkere diepbruine latino. LuïsJan grinnikte en vroeg toen ineens: ‘En! Is Niels leuk?’ ‘Houd op. Het is nog zo’n jongen.’ ‘Daarom mag je hem toch wel leuk vinden,’ zei LuïsJan. ‘Ja, dat is zo,’ moest ik erkennen. Even was het stil tussen ons en keken we beiden naar het groepje examenscholieren dat samen met de lichte Ellen zat te discussiëren. Het was anders als ons vijftal vroeger, zag ik en voelde ik.

‘Goh…’ zei LuïsJan, ‘…dat Bastiaan bij je komt logeren. Hij was er op de sportschool donderdagavond echt vol van. Ik zag het aan hem.’ Het schoot me ineens weer te binnen. Maar ook dat ik mijn telefoonnummer op de sportschool voor Nordi had achter gelaten.

‘Gaan jullie nog steeds naar dezelfde sportschool…’ vroeg ik. LuïsJan schoot in de lach. En ik wist dat we aan hetzelfde dachten, aan het voorval op de praalwagen waar wij als snotneuzen van tegen de achttien onder het blauwe laken hadden gehurkt, tussen zes oliegladde spierbinken. ‘Nordi, die jonge instructeur, heeft destijds nog naar je gevraagd. Of ik je adres ook had.’ ‘O?’ zei ik neutraal. ‘Volgens mij was hij verkikkerd op je…’ grinnikte LuïsJan, ‘…weet je dat Bastiaan een jaar later nog een tijdje bij Nordi heeft ingewoond? Na z’n operatie… toen ‘ie verstaanbaar werd… Hij bloeide helemaal op, onze indiaan… kwam ook zomaar uit de kast.’ ‘Nee,’ zei ik en dacht aan de eerste ochtend bij Bastiaan in bed, toen Marieke ons het ontbijt bracht en hij dat ook zomaar toegaf. ‘En dat is niks geworden?’ vroeg ik. ‘Nee…’ glimlachte LuïsJan, ‘…ze waren er beide nog niet aan toe… Bastiaan vooral niet… die had zoveel te ontdekken.’

Het verbaasde me, want ik had het anders begrepen. Ik keek opzij naar LuïsJan, die mooie jonge sportleraar met zijn glanzende onbehaarde en diepbruine huid, zijn zwarte dikke haar, zijn mengsel van rassen. Van het inlands, het Zuid-Europees, zelfs iets van de Afro, meende ik.

‘Zal ik je een zoen geven?’ zei ik zomaar. ‘Ferre toch!’, lachte LuïsJan en gaf me een klap in mijn buik en zei: ‘Trouwens, ’t is puur toeval hoor, dat het zo loopt. Ik heb het er niet op aangestuurd. Maar ik was na donderavond wel heel benieuwd hoe jij en Niels op elkaar zouden reageren.’ Ik grinnikte erom. Het was gewoon lekker om er zo over te kunnen praten.

‘Niels is op zoek naar zichzelf…’ grimlachte ik daarom, ‘…maar het is heerlijk, hoe open hij daar over is…’ ‘Probeert ‘ie wat bij je?’ ‘Nee hoor…’ zei ik eerlijk omdat er niets was voorgevallen, ‘…maar hij is wel aandoenlijk.’ ‘Jij pubert toch ook nog een beetje?’ grijnsde LuïsJan. ‘Ja, idioot hè?’ Hij wilde nog iets zeggen, maar de discussie van het groepje laaide op. er was onenigheid, merkte ik. ‘Als er vrouwen bij zijn… verzuchte LuïsJan die opstond en er naar toeliep, als mentor.

Ik kwam overeind zitten. Ik zag zijn gemak van omgaan met een vijftal jong volwassenen, zijn onverstoorbare glimlachen om iets dat op een heuse ruzie ging tussen de vrouwelijk blonde Anne en de mooie volwassen charmeur Raymond.

Wat later, toen er een stormpje geluwd was, kwam LuïsJan opnieuw bij me zitten

‘… weer een ander probleempje. Tussen Raymond en Anne staat er een bom op barsten… Raymond die teveel wil en Anne die altijd wel een beetje flirt, maar blijkbaar nog steeds verliefd is op Henrik, en nu Raymond ervan beschuldigd dat ‘ie de praatjes verzonnen heeft… ’

LuïsJan grinnikte. Hij ging er gemakkelijk mee om.

‘…ze moeten het later maar e’s uitpraten. Maar ik ga ze nu uit elkaar halen, want ik heb geen zin om me door hun geneuzel het weekend te laten verpesten. Als jij nou e’s met Raymond over zijn hobby geschiedenis begint, dan zorg ik wel dat Niels bij Anne in het bootje stapt…’

Ik schoot in de lach.

‘Diplomaat,’ grinnikte ik. ‘Tja,’grinnikte LuïsJan, ‘’t is niet zoals bij ons vroeger.’

En eigenlijk voelde het wel bevrijdend, nu LuïsJan mijn ban met Niels verbroken had. Ik had weer oog voor wat er om mij heen gebeurde. En nu Raymond zonder Anne was, viel hij wel mee, die te bloedmooie charmeur. Al was het uitzicht op zijn gespierde gedrongen rug voor me in de kano niet alleen een verrukking, maar ook confronterend, die combinatie van vorm en kleur, van Nordi en indiaan Bastiaan.

Raymond was een gefocuste freak als het op geschiedenis aankwam, merkte ik. Hij wilde leraar worden, net als LuïsJan…

De kano’s lieten we achter. Die werden opgehaald. De stevige wandeling van ruim anderhalf uur de heuvels in naar de bosrand, naar een natuurcamping, was een beproeving. Vooral in het begin, de stramme beenspieren, de verbrande schouders. Niels vroeg geen aandacht meer. En ik praatte met iedereen, onderweg.

Minimalistisch. Bijna Spartaans, het onverwarmde douchje, de paar blikken nasi in een pan op het primusje. En bij het kampvuurtje hing iedereen uitgeblust en moe in de schemer, met verstrakte ogen en een strak warme huid.

En het was ook wel goed, meende ik, dat Niels niet bij me sliep. Na zo’n broeierige dag… En Raymond naast me in het tentje ging niet aan de slag met een notebook en invullende teksten, zoals Niels. Raymond maakte de foto’s, die we samen van de beide dagen nog even bekeken. Ze hadden de taken verdeeld. Twee dagen verse herinneringen.

‘Zal ik ze aan je opsturen?’, vroeg Raymond toen hij zijn fototoestel sloot en opborg. ‘Ja, leuk,’ zei ik moe en gaf hem m’n e-mailadres. En toch, hoe slaperig ik ook was, ik was toch nieuwsgierig. ‘Hoe zit dat nou met die Henrik?’, vroeg ik terwijl ik in het tentje rechts Niels en Elwin nog brommend hoorden redeneren. Links sliepen de meiden al, vermoedde ik, daar was het stil en daarnaast hoorde ik nog even LuïsJan tegen Helen onduidelijk praten.

Raymond plakte het fototoestel opnieuw, opende het, bladerde en liet me toen een jongen zien, een jongenskop met mooie gelijkmatige trekken, grote gevoelige ogen. En ik begreep onmiddellijk waarom niet alleen Anne, maar ook Niels voor deze Henrik viel.

‘Dat lijkt me toch een heel aardige jongen,’ zei ik neutraal. ‘Is ‘ie ook,’ zei Raymond die het toestel weer sloot. En ik zag hem daar naast me bezig, die bloedmooie charmeur met dat dikke donker sluike iets te lange gedraaide haar en dat gedrongen gespierde lijf in een short, die zich met after sun zijn nek en schouders begon in te smeren.

‘Ik heb hem gebeld dat het me spijt,’ zei Raymond, z’n gedraaide donkere haar met de buitenkant van de hand uit het gezicht wrijvend. ‘Misschien moet je het niet bij een telefoontje laten,’ zei ik. ‘Ja, dat zou beter zijn…’ zei Raymond aarzelend en vroeg me toen ineens ’…ben jij homo?’ ‘Ja,’ zei ik. ‘Heeft Niels ook wat bij jou geprobeerd?’ ‘Nee…’ zei ik, omdat er behalve een vertwijfelt zoeken en wat lijfelijke warmte niets gebeurd was en vroeg toen, ‘…hoezo?’ ‘Omdat ‘ie mij een keer zo gek gekregen heeft dat ik hem geneukt heb.’

Dit sloeg toch wel in. Bij mij en ook bij Raymond die het waarschijnlijk voor het eerst aan iemand vertelde. Iets wat ik totaal niet verwacht had. En opeens zag ik een soort vierhoekverhouding voor me, van die mooie gevoelige Henrik die verliefd was op Anne, de charmeur Raymond die Anne ook aantrekkelijk vond en dan een daar door heen druisende Niels die hunkerde naar warmte, die Raymond verleid had, die het probeerde aan te leggen met Henrik. Niels… had ik zelf overeenkomsten met die asblonde jongen, ik, die nu echt op een rechtstreekse vraag had toegegeven een homo te zijn.

‘Zo,’ zei ik verward en ging voorover liggen, want ik had een strakke boxer aan en ik voelde plotseling mijn lul volzuigen om wat Raymond me net vertelde, sloeg de flap van de slaapzak over me heen, legde mijn hoofd op de onderarmen en keek opzij naar hem. ‘Jullie zijn leuk bezig met elkaar…’ zei ik, omdat hij bleef zwijgen en ik veilig voelde nu ik mijn stijgende opwinding had weggestopt, en omdat die rare stoelendans van dat kwartet me ineens ook komisch voorkwam.

Raymond grinnikte erom en ik zag hem langzaamaan ontspannen raken, ik zag zijn charme terugkeren, zijn gemak van macht en overmacht, in die halfliggende houding en de een ogenblik doelloos zwevende after sun handen.

‘Eigenlijk…’ fluisterde hij glimlachend, ‘…komen we er maar bekaaid vanaf. Toch? Jij niks met Niels en ik niks met Anne…’ ‘Laten we maar gaan slapen,’ zei ik, want na onze praatmiddag in de kano over geschiedenis, en het openlijke en zo treffende praten van zojuist, was het opeens een heel andere Raymond. De Raymond die ik bezig had gezien met Anne. Raymond was geen jongen. Raymond was een man.

Ik taste naar de zaklantaarn om die uit te doen, maar hij was me voor en schoof die half onder zijn slaapzak waar hij nog steeds bovenop lag. ‘Ja, zo meteen…’ fluisterde hij zacht terwijl ik hem in het gedempte licht naast me zag knielen, de flacon pakken en een koude straal after sun over m’n rug voelde spuiten. ‘…je bent behoorlijk verbrand…’ Verdomme, dacht ik, die Raymond was niet alleen met z’n overtuigende innemendheid en zijn mooie lijf een charmeur. Maar ook met zijn handen, die me langzaam en zacht masseerden.

In de vreemde mengeling van mijn luie loomheid, mijn verstrakte warme huid en de koele olie, zijn warme en zacht masserende handen zakte ik weg. ‘…lekker?’, vroeg hij fluisterend die stoere charmeur. ‘Hmm.’ ‘Moet ook,’ grinnikte hij zacht. Maar toen zijn handen door mijn rugholte verder omlaag gleden, rechtstreeks mijn strakke elastische boxer in, was me dat net een stapje te ver, hoe bloed mooi hij ook was en hoe hard mijn lul ook prangde.

‘Hé Raymond…’ fluisterde ik zacht om de stille tentjes naast ons, ‘…houd op joh.’ ‘Sst, relax mèèèn,’ fluisterde hij. En voor ik het goed en wel in de gaten had zat hij boven op mijn gesloten dijen, trok hij mijn boxer omlaag en masseerde mijn blote billen met zijn oliegladde handen, tot diep in de naad, tot over mijn aarsje.

Ik hapte naar adem en huiverde van genot. Hoe dubbel de gevoelens ook waren in dat langzame en gladde intieme strelen. Ik was sprakeloos, zijn gladde vingers over mijn gevoelige aarsje, er zelfs in naar binnen, bewegend en zacht soppend.

Ik rilde. Het tintelde door mijn hele lijf heen.

Pas toen ik echt bij mijn positieven kwam was het te laat. toen voelde ik zijn dikke eikel drukken en persen, voelde zijn handen naast mijn schouders, zijn lul in mijn oliegladde aarsje glijden.

Ik wilde nog iets…

Maar ik huiverde toen hij me met zijn harde warme lul vanbinnen tegen mijn genotspot raakte.

Ik was onmachtig. Ik kon niks meer. Ik verlangde alleen nog, terwijl ik zijn harde lul heel langzaam in me voelde glijden en neuken, hem fluisterzacht boven me hoorde hijgen en steunen, zijn strakke schoot tegen mijn billen voelde. Mijn gedachteloze wilde drift ineens. Van toen met Jordi en die man… Opeens drukte ik mijn slanke kont omhoog in zijn neukende bewegen, in een verlangen om meer en harder, omdat hij me van binnen melkte en perste. Ik kneep om zijn lul. Ik masseerde die met mijn billen. Ik hijgde. Ik schokte in wilde verrukking tegen hem op.

Ineens spoot hij zich in me leeg. Ik voelde het aan zijn schokkende lijf, zijn stokkende steunen, zijn neerzijgen op mij.

‘Verdomme, Ferre…’, fluisterde hij, de charmeur Raymond toen hij van me afgegleden was. Ik keek opzij. Hij lag naast me met zijn nog harde vurige lul en ballen uit het ene pijpje van zijn short. ‘…ik was zo geil…’, zei hij. Hij hijgde na en trok zijn short uit, lag er naakt en open naast me, met zijn viriele mannenlul, glanzend van olie en sperma, om zich met het shortje schoon te vegen.