Reünie - 7

(Onze tweeëndertig jarige Ferre, die na vijftien jaar een uitnodiging van Angela krijgt voor een reünie, en daarmee de herinneringen aan zijn vier vrienden Rooie Frank, Blonde Wout, Latino LuïsJan en Indiaan Bastiaan. Maar ook aan sportschoolinstructeur Nordi.

De reünie op de vrijdag in het Hemelvaartsweekend verloopt, anders dan hij had vermoed. Want ze laten hem niet meer los.

In het Pinksterweekend erna gaat hij met LuïsJan, diens vriendin en vijf van hun examenscholieren bagpacken, beleeft hij de intriges van de hedendaagse jeugd…

Het vervolg dus, na deel zes van even geleden… Wisse)

Reünie 7

Ik was onmachtig. Ik kon niks meer. Ik verlangde alleen nog, terwijl ik zijn harde lul heel langzaam in me voelde glijden en neukend stoten, hem fluisterzacht boven me hoorde hijgen en steunen, zijn strak holle schoot tegen mijn billen voelde. Mijn gedachteloze wilde drift ineens: Van destijds toen met Jordi en die man… Opeens drukte ik mijn slanke kont omhoog in zijn neukende bewegen, in een verlangen om meer en harder, omdat hij me van binnen melkte en perste. Ik kneep om zijn lul. Ik masseerde die met mijn billen. Ik hijgde zacht. Ik schokte in wilde verrukking tegen hem op.

Ineens spoot hij zich in me leeg. Ik voelde het aan zijn schokkende lijf, zijn stokkende steunen, zijn neerzakken op mij.

‘Verdomme, Ferre…’, fluisterde hij, de charmeur Raymond toen hij van me afgegleden was. Ik keek opzij. Hij lag naast me met zijn nog harde vurige lul en ballen uit het ene pijpje van zijn short. ‘…ik was zo geil…’, zei hij.

Hij hijgde na en trok zijn short uit, lag er naakt en open naast me, met zijn viriele mannenlul, glanzend van olie en sperma, om zich met het shortje schoon te vegen. En dat, terwijl ik daar nog steeds loom en verrukt opgewonden voorover lag met mijn short achter onder mijn billen en waaraan de voorkant mijn blote harde lul in de slaapzak drukte. Want ik was niet klaargekomen.

‘…maar ik niet alléén hè!… gaaf man, zoals jij… Niels wilde het graag, maar jij ging helemaal uit je dak…’, hoorde ik hem stil fluisteren terwijl ik toekeek hoe hij daar naakt zijn lul schoonmaakte.

Even schoot het door me heen, nu hij Niels noemde. Hoe anders was het vijftien jaar geleden. Indiaan Bastiaan én ikzelf, beiden verzwijgende homo’s in de dop, die alleen maar stil tegen elkaar aangeslapen hadden, zes Franse nachten in de tent van vijf. En Niels nu in eenzelfde fase, maar zo open er over pratend. Maar ook stoere blonde en amicale Wout met bi gevoelens, die niets anders had gedaan dan mij ’s nachts lekker en warm aanhalen. Terwijl deze bloedmooie charmeur Raymond, en waarschijnlijk een pure hetero, maar zo oversekst geil dat hij er niet voor terug schrok het met homo’s te doen.

Ik draaide me op mijn zij. Hij mocht gerust zien hoe mijn opgewonden mijn toestand nog was, mijn harde lul die grotendeel uit de voorkant van mijn door hem omlaag getrokken boxer stak. Ik voelde hoe uit mijn heerlijk schrijnende aarsje het mengsel van de after sun met zijn zaad uit me lekte.

‘…ik ga me bijna afvragen wat er zo lekker aan is om geneukt te worden…’ fluisterde hij zacht en ondeugend breed grijnzend, naast me knielend om een schone short uit zijn rugzak te pakken. Die heerlijk grijns van een jongen, een man, na verrukte seks, dat mooi gebruinde lijf zich krommend buigend, met die stoerse hetero scheiding van blanke billen, wat zo in tegenstelling met die asblonde slanke geheel gebruinde Niels was.

Lokte hij me nu uit? Maar ineens overviel het me. Ik voelde me gebruikt voor zijn drift en pleziertje. Een mechanische beurt, die wel lekker was geweest, maar die ik anders had willen beleven, intiemer en ook met een andere vent. Niet met deze oversekste jonge charmeur die meende het recht te hebben bij iedereen een gaatje voor eigen plezier te kunnen vullen.

Mijn verlangen temperde tot normale ontspannen proporties. Toen ik mijn ogen sloot zag ik Nordi staan, in het instructiezwembadje van de sportschool. En ik besloot dat ik morgenochtend afscheid zou nemen van LuïsJan en z’n bagpackers. Ze hadden me niet meer nodig als lastdrager, als kanoër voor een even aantal.

Nee, dit groepje van vijf examen scholieren haalde het niet bij dat van ons kwintet, destijds op onze goedkope survival in Zuid-Frankrijk. Zelf niet, nu we volwassen kerels waren.

‘Ferre?...’ vroeg LuïsJan bij het ontbijt op de natuurcamping, ‘… is er iets niet goed gegaan?’ Ik grinnikte. Het was perfect geweest, voor mij. ‘Nee…’ zei ik, ‘…maar vind je het erg als ik vertrek? Ik leg het je nog wel e’s uit…’ Ze hadden me deze laatste dag niet meer nodig. Ineens schoot Bastiaan me te binnen. Die woonde immers vlakbij. ‘…of eh… heb jij het telefoonnummer van Bastiaan in je mobieltje staan?’ LuïsJan schoot in de lach. ‘Ja, tuurlijk.’

Ik belde Indiaan Bastiaan. Tegen tienen in de ochtend van de tweede Pinksterdag. Zijn hesige stem om het lichte nasale te verbloemen, die me ergens weer trof, om onze twee bijzondere nachten het vorige weekend. ‘Met Ferre… Hé, Bastiaan, ben je toevallig thuis… of had je al wat gepland?’ ‘Hè? Je bent toch met LuïsJan en …’ ‘Ik heb een beetje genoeg van die examen scholieren,’ grinnikte ik. ‘Ja. Nee. Goh… leuk. Weet je… Nordi belde ook al. Die is het hele weekend al opzoek naar je. Heeft wel tig keer op je voicemail ingesproken… en jullie hebben de telefoons uitstaan… waar zit je? Zal ik je ophalen?’

Bastiaan klonk gejaagd, klonk verward. Net zo verward als ikzelf even een moment was. En terwijl iedereen het kampje inpakte, belde ik mobiel naar mijn vaste mailbox en hoorde Nordi:

> ’…shit, niet thuis…’ (klonk Nordi’s stem verzuchtend)

> ’Hoi Ferre, met Nordi. Je bent er niet. Ik probeer het nog wel e’s.’

> ‘Met Nordi nog een keer… wil je me terugbellen? Ik zou je graag even willen spreken.

> ‘Sorry hoor, dat ik je al weer bel. ‘k Heb er vannacht gewoon slecht van geslapen… Je bent niks veranderd. Ik herkende je meteen. ‘k Hoop niet dat ik je afschrik. Maar ik wil toch graag met je praten… nou… hoi.’

> ‘Ben ik al weer. Want het zit me dwars… van toen… en zoals je vrijdagmiddag voor het raam stond… Man. Het komt allemaal weer boven… het was echt niet mijn bedoeling dat het toen zo zou gaan… ik wil het je uitleggen. Hoor ik wat van je?’

> ‘Sorry Ferre… Maar hoe meer ik erover nadenk, nu je me na al die tijd hebt opgezocht… Je was zo’n leuke jongen vroeger met je grijsgroene ogen, en ik voelde gewoon dat je ermee zat… ik hoop dat je me de gelegenheid geeft het uit te leggen.’

> ‘Het is nu Pinkstermaandag. En je zit me nog steeds in de kop… Ik heb geprobeerd LuïsJan te bellen, omdat jij die van vroeger kende, maar z’n mobieltje staat uit… ‘k Ga zo Bastiaan e’s bellen… die hoorde toen toch ook bij jullie?… Nou. We spreken mekaar, doei.’

Met stijgende verbazing hoorde ik de voicemail afspelen. Gesprek na gesprek. Het inpakken van mijn rugzak haperde, omdat diezelfde warmte van vroeger me over viel. En omdat ik hem als in filmflitsen terug zag, in dat jaar dat ik met LuïsJan naar de sportschool ging en hij telkens even een praatje met ons kwam maken, met die leuke innemende lach. Toen een droombeeld voor me, die prachtige wat tengere blonde volgespierde jonge instructeur. En toen LuïsJan hem, tijdens de terugrit vanuit Frankrijk, pratend over dat voorval op de praalwagen, Nordi een aardige jongensgek had genoemd, was bij mij de vlam in de pan geslagen.

Nu, terwijl iedereen bezig was op dit campinkje, voelde het wel heel raar. Warme gevoelens voor Bastiaan en gelijk ook voor Nordi.

‘Bastiaan komt me ophalen,’ zei ik tegen LuïsJan. Gelijk werden vier tentjes en zeven slaapzakken naast me gedropt. Of ik die maar even bij LuïsJan in de achtertuin wilde leggen. Bagpackers!, dacht ik.

Een klein half uurtje later stapte indiaan Bastiaan uit zijn auto. Groenig vaal shirtje, groenige driekwart zomerbroek, afgetrapte gympen, die lange dikke donkerglanzende haren, die nog steeds timide blik met die leuke glimlach. Ingeladen werden we uitgezwaaid. En dan een rare stilte. ‘Vond je het niet leuk meer?’, vroeg Bastiaan. ‘Te leuk…’ grinnikte ik, ‘… te leuke jongens…’ Bastiaan moest het weten, vond ik. Ik, Ferre, was van de herenliefde, net als hij. ‘’k Wist het wel,’ glimlacht hij. ‘Jij ook al…’grinnikte ik, ‘… het lijkt erop, dat ikzelf de enige ben…’ Weer viel er even een stilte. Maar wel een heerlijke. Zoals vroeger, zoals het vorige weekend.

‘Ik heb vroeger wat met Nordi gehad…’ zei Bastiaan ineens, ‘… dat was die jongen waar ik jou en Marieke van vertelde vorige week… maar eh… dat is nu helemaal over.’

Ik knikte. Ik wist het immers van LuïsJan. En toen vertelde ik het hem. Dat ik eigenlijk nog maar net uit de kast was. Juist om ons vorige weekend. Daar was het begonnen. En dat het ineens in een vreemde stroomversnelling zat. En dat ik daarom nieuwsgierig was geweest naar Nordi. Want er was vroeger iets voorgevallen. En ook over mijn voicemail-box die ik zojuist had afgeluisterd. Dat het mezelf ook verbaasde, hoe Nordi zo aandrong. Omdat hij zich wilde verontschuldigen.

Bastiaan knikte en glimlachte. ‘Nordi heeft het me vroeger wel e’s verteld. Hij zat er echt mee.’ ‘Ik begrijp alleen niet waarom hij zo reageert…’ begon ik. ‘Misschien is ‘ie plotseling weer verliefd op je,’ grinnikte indiaan Bastiaan. Ergens stak me dat. Omdat hij er zo gemakkelijk op reageerde. Voelde ik meer voor Bastiaan dan hij voor mij? En mijn gevoelens voor Nordi dan? Maar ook was er de herinnering aan vannacht, om dat rare geilen met charmeur jongen Raymond, om mijn besluit daarna: Ik wilde me niets meer laten overkomen.

De tentjes en slaapzakken dropten we in de achtertuin van LuïsJan. En tegen elven zaten we in de zon op het achterterrasje in een tuinbank van Bastiaan. Lekker, met blote voeten en ontbloot bovenlijf en ik ook in een driekwart broek die ik van Bastiaan te leen had.

‘Ons weekendje volgende week bij jou gaat toch nog wel door?’, vroeg hij. Ik keek opzij naar Bastiaan. Wat was ‘ie mooi, in dat egale gebruinde en met dat van werken sterke en licht gespierde lijf, en met die wat verlegen blik in de lichtgrijze ogen, dat stoers lange en dikke donkere glanzen haar, dat gelijkmatige gezicht, die wat hese stem. Wat voelde het goed en lekker en vertrouwd. ‘Tuurlijk…’ zei ik, verwarmd door zijn vraag, zijn glimlach. Het borrelde in me. Het bruiste. Ik moest iets van mijn gevoelens zeggen.

‘… Hé Bast?… ik eh… ik zit wat in een rare draaikolk… het is allemaal een beetje heftig ineens… maar ik wil je toch zeggen dat ik je meer dan gewoon leuk vind, meer nog dan vroeger… en niet om wat er het vorige weekend gebeurd is… of misschien ook wel… ‘ In een soort hopeloosheid, met mijn elleboog op de rugleuning van het bankje, omdat ik hem toch wat zag verstrakken, streelde ik zijn te lange ongepunte haar met mijn wijsvinger naar achteren, zag even zijn kleine platte oortje terug.

Toen zag ik hem geroerd en ook met die mij zo bekende timide glimlach naar me kijken. Ik zag hem zijn schouders ophalen. En dat maakte het alleen nog maar moeilijker voor me. ‘Ik weet niet precies wat ik voel,’ zei ik machteloos, omdat het zo was, omdat ik het voor het eerst tegen iemand zei, tegen een vent. En wat voelde het lekker dat hij zo vertrouwd wat voor me langs kwam hangen en ik een arm om zijn blote schouders legde. Hij glimlachte naar me. Ik smolt. ‘Je bent wel heel erg veranderd, Ferre.’ ‘Ja,’ zei ik. Ik streelde zijn warme sterke schouder met mijn hand. ‘Hoe voel jij het?’ vroeg ik omdat hij bleef zwijgen. ‘Ook wel zo, denk ik…’ ‘Maar?’ vroeg ik. ‘Nou ja… in ons homowereldje… ik heb me een paar keer aan iemand gehecht… en dat was nogal pijnlijk… en om mijn verleden… je weet hoe ik vroeger was…’ Bastiaan zweeg. Ik zag en voelde hem zwijgen. Ik zag en voelde zijn moeite. Ik wist hoe verlegen en schuw hij vroeger met en om zichzelf was geweest ‘… en jij begint pas… je moet alles nog ontdekken… puberend…’ Ik knikte, meende het te begrijpen. LuïsJan had me ook al zoiets gezegd. ‘Mag ik je zo vasthouden?’ ‘Tuurlijk,’ grinnikte hij toen. ‘Lekker?’ ‘Heerlijk… zoals vroeger…’ fluisterde hij hees en mij zo verwarmend dat ik hem min of meer omhelsde, zijn hoofd naar me toetrok en hem prompt op de mond zoende. Ik proefde hem. En hij proefde mij, dat voelde ik. En het was voor ons beiden emotioneel. Ook dat zag ik en voelde ik. Het was meer dan vroeger, en ook meer dan toen we samen in bed lagen vorige week.

Onmacht was het voor ons beide, met onze beide achtergronden en verschillen. En toch, toen hij later voor ons wat sandwiches maakte in de keuken, kwam ik achter hem staan en sloot ik hem warm in mijn armen, drukte met mijn neus zijn lange haar opzij en zoende hem in zijn hals. Warm. Het gloeide in me. Maar zo anders, al broeide het ook, maar meer dan alleen lustgevoelens. ‘Zal ik e’s naar de kapper?’ vroeg hij. ‘Nooit,’ zei ik glimlachend en hem vasthoudend, met mijn kin op zijn schouder meekijkend. Zijn warme lijf in mijn armen handen, onder mijn handen, tegen mijn borst… ‘Had je echt geen plannen voor vandaag?’ ‘Niet speciaal,’ zei Bastiaan. ‘En wat was dat niet speciale,’ hield ik aan. 'Misschien was ik even naar het naaktstrandje gegaan,’ zei hij uiteindelijk, zacht en hees. En bloosde hij nu? Was hij zo open verlegen? Bastiaan, dacht ik terwijl het even door lijfelijk me heen vlamde, ik voel heel veel voor je.

‘Zullen we samen gaan…’ vroeg ik ineens, ‘… het zou voor mij een hele stap zijn. Samen met een vriend in het semi openbare leven…’ ‘Nuh…’ zei Bastiaan mij onderbrekend, ‘ik heb er nu geen behoefte aan… Nordi is er ook…’ Was dat het. Was Nordi een barrière voor hem. Omdat het misschien voor mij net zo’n hindernis zou zijn in mijn nieuwe puberende leventje. ‘Had je met Nordi afgesproken?’, vroeg ik. ‘Nee, dat niet. Maar hij vertelde het me door de telefoon… en ik ben er al jaren niet meer geweest… het was gewoon, nou ja, zomaar… heb jij dat nooit?’ Ik wist precies wat hij bedoelde. Mijn eigen anonieme lustbevrediging in het donker was toch min of meer hetzelfde? ‘Maar als jij er heen wilt…’, zei hij. Het klonk zo zacht en ook wanhopig lijkend.

Toen draaide ik hem om. Waarom was hij nu zo ontroerd? Zo verstild. En waarom was ik zo verward? Om Nordi op de achtergrond? Voelde hij wat ik deze beide idiote weekenden meemaakte. Kende hij dat? Herkende hij het?

Hij omhelsde me en ik drukte mijn hoofd in zijn lange haar, kneep hem bijna fijn met mijn armen om z’n warme rug. En het was niet alleen die warme intimiteit van onze blote bovenlijven tegen elkaar, maar ook zijn plotselinge omhelzen. Alsof ik zijn gezicht niet zien mocht dat hij in mijn hals begroef. ‘Bast,…’ fluisterde ik, want ik wilde me niets meer laten overkomen ‘…ik weet niet wat er nu gebeurt, maar wat ik nu voel… want ik vind je verschrikkelijk lief…’ Ik was tot tranen toe geroerd. En gelijk ook voelde ik Bastiaans hopeloosheid en onmacht. ‘… Bast?’, vroeg ik, hield ik aan. Ik trok zijn hoofd opzij, zag zijn neergeslagen blik, zoende hem op zijn mond. Pijn en warmte tegelijk. Dat joeg er door me heen. Dan daarna weer dat hopeloze vastklemmen aan elkaar, zwijgend en warm en machtloos, met onze hoofden in elkaars hals.

Een uurtje later liepen we samen door de bossen. Als tegenhanger voor ons volgende weekend samen bij mij, aan het strand. Maar ook om dat ik zo lelijk verbrand was. Lelijk plaatselijk eenzijdig gebakken door de kanohouding van gisteren. Twee jonge kerels, toevallig in dezelfde driekwart groenige broeken, beiden met het shirt los over de schouder. Een paar weken geleden zou ik me nog rot geschaamde hebben voor de andere wandelaars. ‘Ik ben niet zo’n prater,’ zei ik, omdat ik me opgelaten begon te voelen, toen we stil voorliepen in onze eenparige langzaam benende passen. ‘Gelukkig maar…’ grinnikte Bastiaan met z’n hees nog iets nasaal klinkende stem, ‘…want ik vind het verschrikkelijk om alleen te wandelen en mag toch gelijk ook graag de vogeltjes horen fluiten…’ Ik schoot in de lach. ‘… ze hebben het er maar druk mee. Jongen voeren en het territorium verdedigen… moet je horen… die hoge dennen hier… of er nu wel of geen wind staat… ze ruisen altijd.’ We stonden stil. Ik luisterde. Een stilte. Een stilte vol bosgeluiden en het ruisen van de hoge dennentoppen. Toch bewogen de kale lange stammen amper. ‘Dat jou dat allemaal opvalt,’ zei ik. ‘Vroeger niet…,’ zei hij met een glimlach, ‘…toen was het te druk in m’n kop… allemaal vergeefse energie… die angst om mijn gespleten verhemelte en dat ik een verschrikkelijk ziekte had.’ ‘Huh?’ vroeg ik verbaasd. Hij grijnsde. ‘Zo zag ik het toen. Homo zijn.’ Hij lachte met zijn hoofd wat achterover, waardoor zijn lange haren nog verder terugvielen. En ineens herinnerde ik het me weer, toen ik hem had gezien in dat parkje, met die man die hem pijpte. Vijftien jaar geleden, diezelfde houding, vrij wordend toen, vrij zijn nu. Ik vertelde het hem hier onder de ruisende dennen. Wat ik toen achter die hoge rododendron had gezien, Bastiaan met die man, en dat ik toen ontdekt heb wat de werkelijk reden tot zijn fluisteren was. ‘Dat was Raymond…’ glimlachte Bastiaan, ‘…een lieve man, hoor. Hij heeft me op weg geholpen, zal ik maar zeggen… Maar toen had ik mijn stembanden al verpest.’ ‘Hè?’ ‘Nou ja, min of meer dan… je kunt het niet meer afleren…’ ‘Ik vindt het wel wat hebben,’ zei ik. ‘Dank je,’ grinnikte hij.

Dat dit bos aan het zandzuiggat grensde, waar de heren er hun naaktstrandje hadden, en dat ik op het moment van realisatie sterk de indruk kreeg, dat Bastiaan ons er doelbewust naar toe had gebracht, toen stokte het even in me. Want hij had het niet gewild, immers? ‘Ik heb niks bij me,’ zei ik wat verbouwereerd toen we het waarschuwingsbordje passeerden. ‘Da’s ook de bedoeling,’ zei Bastiaan, toen we een grasveldje naderden met wat bosjes en wilgenstruiken, met riet en water er achter glinsterend, met verspreid liggende mannen. Het late voorjaar bruiste door ieders aderen. Het beklemde me. Waarom deze ommezwaai? En waarom had hij het me niet gezegd? We werden bekeken. Ik voelde me bekeken. Natuurlijk, twee half aangeklede jongens, strakke jonge dertigers.

‘Zullen we zwemmen?’ In een inhammetje van stuiken ontkleden we ons, daalden af, eerst door wat blubber, dan een sterk dalende zandbodem. De zon brandde op mijn verbande schouders. Het frisse water tintelde, verkoelde als de after sun van gisteravond. Vrijelijk bloot, m’n zwevende pik en ballen openlijk en afgeschermd, als een ondeugende puber voelde ik me. Ik petste waterstralen naar Bastiaan die met zijn druipende dikke donkere lange haren boven kwam in de glinsterende kringende oppervlakte.

Hij grijnsde. Petste terug. Hij wenkte me, zwom voor me uit naar een uitstekende rietkraag, naar gejoel en geschreeuw en gelach. En daar, half verborgen en met onze hoofden dobberend op de waterspiegel zag ik Nordi. Naakt en blakend, glanzend gebruind en prachtig, zeker voor een vent die al de midden dertig voorbij was. Als een jonge hond, stoeiend met andere jongenhonden, sportschoolbinken. Een enkele dertiger. Maar het merendeel jonge twintigers, stoere sterk gespierde jongens zoals ze destijds op de praalwagen hadden gestaan, die nu de warme Pinksterdag in de kop hadden, uitgelaten als jonge koeien in een wei na een lange stalwinter. O, het was dubbel, deze confrontatie. Want het vuur sloeg even door me heen toen ik Nordi daar zag. De vlam van verlangen, van vroeger, van een nieuwsgierigheid nu. Maar ook meende ik het te begrijpen wat Bastiaan me wilde laten zien, in dat bijna soft pornografische stoeispel daar op de grasrand langs het water. Nordi’s speelse gretigheid in een opwindende allemans vriendschappelijkheid.

‘Nog een paar jaar…’ hoorde ik Bastiaans hesige stem fluisteren, ‘…dan ligt Nordi er echt uit bij de jongens.’ Zo had ik het nog niet bekeken. Dat Nordi hier zou liggen, bij de eenzame verspreide mannen die een fantoom najoegen. Want dat was het toch? Zo voelde ik dat nu zelf toch vooral, na die beide weekenden? Na het weekend van de Reünie en mijn hervonden warmte met vooral Bastiaan en met blonde Wout. Na dit weekend met een stel jongvolwassen eindexamen scholieren in een generatiekloof.

Min of meer verbluft en vooral getroffen en zwijgend lag ik later naast Bastiaan in het gras om ons in de zon te laten drogen. ‘Misschien vindt je het wel gemeen van me… maar ik gunde het je niet… om even aan hem verslingerd te raken en dan te ontdekken dat hij een vlinder is die elke keer een andere bloem nodig heeft.’ Ik dacht even aan blonde Wout. Wout was ook een fladderaar. Maar die was het zich bewust. ‘Sorry,’ zei Bastiaan, ‘ik zie aan je dat ik het niet had moeten doen.’ Ik keek naar hem, zoals hij daar stil voorover lag met het hoofd op de onderarmen. Ik strekte mijn hand uit, om het dikke natte haar wat opzij te duwen. God. Waarom had ik die mooie grote lichtgrijze ogen vroeger niet gezien, niet willen zien, niet ontdekt toen. Toen. Vijftien jaar geleden. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte naar hem. ‘Nee, ’t is goed,’ fluisterde ik. Ik trok mijn hand weer terug, legde mijn hoofd weer op mijn armen. Die ogen! Ik verzwolg erin. Ik kon die blik niet loslaten. Ik kreeg spontaan een stijve in het koele gras. Zonder lust. Zomaar. Wat gebeurde er toch? Warmte en kou tegelijk… ‘Vindt je het niet erg?’ ‘Nee, echt niet… Nordi is… hij was een fantoom.’ Ik zag hoe hem dat raakte, hoe hij er geroerd door werd. Ontroerd. ‘Bast?…’ fluisterde ik terwijl ik wat naar hem toeschoof, ik opnieuw zijn dikke natte lange haar nog wat verder opzij schoof, zijn wenkbrauw streelde. Ik zoende zijn elleboog, legde mijn arm om zijn schouder, keek en bleef kijken. ‘Ik durf niet meer zo…’, fluisterde hij. Er sneden scheermessen door mijn borst. ‘…en je bent veel te mooi en te slim voor me…’ Ik slim en mooi? ‘Bast houd op. Als er hier één heel mooi en heel slim is, dan ben jij dat.’ Ik schoof verder naar hem toe, zoende hem op zijn mond, proevend en langzaam. Ik voelde zijn weerstand, zijn schrik. ‘Hé joh, niet hier man…’ ‘Waarom niet?’ ‘Ik wil hier weg,’ zei hij. Ik keek even om me heen, zag dat wij samen het brandpunt waren geworden van vele blikken, hoorde in de verte het sportschoolgelach. Nordi. ‘Ja,’ zei ik, ‘je hebt gelijk.’ Zittend kleedden we ons aan. Omdat niet alleen ik een spontane stijve had. Toen gingen we het bos weer in, onder de ruisende dennen door. En daar durfde hij het, hing hij opeens met zijn armen om mijn hals, omarmde ik hem. ‘Gek,’ fluisterde ik. Hij glimlachte. Ik zoende hem. Ik proefde hem. Ik versteende toen ik zijn tong tegen mijn tong voelde. Hij versteende. En het kon me niks verdommen dat we hele stukken hand in hand liepen. Want opeens was alles te weinig, wilde ik hem overal aanraken en hem voelen.

‘Ferre?... Ik ben saai. Ik ben maar een gewone werkezel die ’s avonds doodmoe is.’ Toen stonden we in zijn keukentje, zoals uren eerder. Ik achter hem terwijl hij met het avondeten bezig was. ‘Gelukkig maar,’ zei ik, zoals hij had tegen me had gepraat in het bos. Ik zoende zijn van werken sterke mooie gebruinde schouder, ik streelde zijn lange dikke haar dat ik met beide handen even tot een staart wrong, om bij zijn hals te kunnen, om die te zoenen, zijn huid te proeven. ‘Houd op viezerik. Ik moet me nog douchen.’ ‘Mmm, straks. Samen.’ Ik vouwde mijn handen voor zijn blote strakke buik, keek met mijn kin op zijn schouder mee naar zijn handen. Mooie sterke gebruinde handen, gevoelig en behendig. Ik had nog nooit zo naar mannenhanden gekeken. ‘Moet ik echt niet naar de kapper?’ ‘Bast. Houdt op met je getwijfel.’ ‘Vind je het niet te vrouwelijk?’ ‘Vrouwelijk? Ik vindt het mannelijk. Stoer. En het kriebelt ’s nacht lekker… ik kan je er mee strelen, en mezelf. Ik ga het nog een keer om mijn lul binden…’ Ik schoof mijn handen omlaag over zijn strakke buik, zijn broek en boxer in. Ik voelde en omvatte zijn ballen en zijn half gespannen lul die ik kneedde, dat dikke viriele vlees, voelde die verstijven. ‘Geen stijve maken,’ fluisterde ik. ‘Hallo! Dit doe ik niet.’ Ik grinnikte, trok mijn handen terug, drukte ze op zijn van werken sterke hoge warme borst. ‘Bast…’ fluisterde ik, ‘…of je het wilt of niet… maar ik ben smoor verliefd op je… ik heb geen zin meer in gedoe en geflirt… echt… ik zal het je gaan bewijzen.’

Het volgende moment trok hij mijn hoofd met z’n hand naar voren, zoog me zoenend vast, en begon al tongend met zijn slanke spierbillen in mijn schoot duwen, tegen mijn stijve te schuren. Met de andere hand, terwijl ik hem smeltend nog om zijn borst vasthield, maakte hij onze broeken los, drukte onze slips omlaag, bevrijde mijn stijve lul die ik tussen zijn dijen door drukte. Zuigen en proevend vrijend, vatte ik in de ene hand zijn ballen, in de andere zijn stijve die nat was, warm en verlangend. We snoven, we deinden. Maar het was hem nog niet genoeg, voelde ik ineens, toen z’n hand mijn pik tussen zijn pronte warme billen leidde, hij mij met een korte stoot in zijn warme aarsje ving… Ik verloor ieder besef, ook omdat hij in mijn mond kreunde en snoof en zo heftig in mijn armen bewoog en kronkelde, in mijn hand neukte met zijn natte harde lul, mij daarbij gelijk mee neukte. Alles tintelde en zinderde. Zijn vuur en verlangen opeens, zo ongeremd en begerig, heftig zuigend en tongend. Toen neukte ik en voelde ik hem steeds meer verlangen bij iedere stoot, zijn ballen knedend, zijn natte lul aftrekkend. Het willen vasthouden en afremmen en persen, terwijl hij mijn hoofd bijkans fijnkneep en ik moeite had zijn lijf in het gareel te houden in onze extase, terwijl we schokten en verkrampten, de laatste kreunen uitstotend ons ontlaadden. Hij op het aanrecht en ik in hem. Scheut na scheut. Hijgend, stil navrijend, lief en warm in de totale en ongekende bevrediging, om de verbazing van iets… Langzaam strelend, met kleine zoentjes, voelend en huiverend nog een keer met onze tevreden lijven. Mijn natte lul zakte langzaam uit hem en ik maakte langzaam mijn hand los uit de verkleving van zijn warme dikke vlezige en groots ontspannen lul. Bijna schaapachtig keken we elkaar aan, toen hij zich in mijn armen omdraaide. Het was alsof het ons overkomen was, zonder de gretige bedoelde gerichtheid. Hij omhelsde me, glimlachte, zoende me, zuchtte verlicht, sloot zijn ogen, leunde met zijn wang tegen mijn wang terwijl ons ademen tot bedaren kwam. Zijn slanke pronte spierbillen lagen warm en mals in mijn handen, beweeglijk en langzaam. ‘Hmm,’ kreunde ik zacht. ‘Verdorie Ferre… ik praat nooit over de seks… maar dat je zo’n hartstochtelijke hengst bent…’ ‘Ik?… ‘ fluisterde ik verbaasd, ‘…jij!… jijzelf…’ Ik voelde gewoon dat hij toen glimlachte, mijn droom indiaan Bastiaan. Ik liep vol van hem. Helemaal. Het deed mijn hart klotsen, zo lief als hij was en deed, open en zonder zijn anders altijd aanwezige gêne met die nu heerlijk bevredigde mooie glimlach. ‘Bast… ik hou van je.’ ‘Ik van jou.’

We aten buiten op zijn tuinbank. Stil, soms even glimlachend elkaar aankijkend. Om te zien of het wel echt waar was. Ik wilde blijven slapen. Maar het kon niet. Morgenochtend had ik gelijk al een bouwoverleg. Ik moest hem loslaten, ik moest vertrekken. Onderweg belde ik hem vanuit de auto op. ‘Wat doe je nu?’, vroeg ik ‘Lekker in de tuin hangen… en van je dromen.’ Alleen al zijn stem… of het stille zwijgen daarna terwijl de lijn openstond.

’s Avonds toen ik net in bed lag belde hij mij. ‘Heb je een stijve?’ ‘Zojuist nog niet,’ zei ik heel eerlijk maar vlammend tegelijk We grinnikten. ‘Ik bewaar het voor je… ook al staan m’n ballen op knappen.’ ‘Ferre… ik begrijp ik niks van.’ ‘Ik ook niet.’ ‘Lief… trusten.’ ‘Trusten lief.’ ‘Hé Ferre? Heb je Nordi nog teruggebeld.’

Dat stak me. Ik was het vergeten. En Bastiaan zat er dus nog steeds mee. En ik ook, voelde ik opeens, omdat het mijn heerlijk flow doorbrak.