Gruwel Of Gewoon Gay - 6

*De spanning was te snijden. Mams wilde eten wat er gaande was maar liep op tegen een muur van mannelijk stilzwijgen. Dus werd het tijd dat zij de touwtjes zelf maar eens in handen nam.

‘Kom, wij hebben onze klus geklaard we gaan naar binnen. Pa en Martijn melken af dan doen wij even een bakkie bij moeder. Dat vindt ze gezellig. ‘Maar geen argwaan wekken. Keep distance.’

Deel 6
Mams vond het gezellig dat ik weer een keertje bleef eten. Ze was altijd heel belangstellend naar onze familie. Zij had bij mijn moeder op school gezeten en kenden elkaar al heel lang. Als kleuter was de tweeling door omstandigheden een paar maanden bij ons in huis geweest en wij waren in die tijd net broertjes en eigenlijk is dat altijd wel een beetje zo gebleven. Verder was er weinig contact. Alleen de beide moeders kenden elkaar goed en kwamen regelmatig bij elkaar. Mijn ouders waren nogal vrijgevochten en daar moest de vader van Arend en Martijn niets van hebben. Zo hadden ze geen TV en internet. Alleen een pc in de stallen, want zonder kon een moderne boer niet meer werken. Daarom keken de broers vaak bij mij en zaten we bij mij achter de pc. Dat vond hij niet erg maar thuis wilde hij er niet een hebben. Daarover viel niet te discussiëren. Einde verhaal en niemand had zin in ruzie.

Maar door wat er gebeurd was met de jongens in de stemming tot aan het nulpunt gedaald. In de keuken zaten ze alleen nog maar met het eten en de jongens waren er wel als moeder er was, maar zodra vader binnenkwam gingen ze weg. Dit bleef natuurlijk niet ongemerkt, maar zowel pa als de tweeling zeiden dat er niets aan de hand was. Maar mams was niet op haar achterhoofd gevallen en probeerde toch uit te vissen wat er gaande was.

Terwijl ze de koffie indeed en de al bekende vragen afgevuurd had voeg ze onverwachts: ‘En Jan, hoe is het met je liefdesleven, heb je al een vriendinnetje? Hier wil het met de heren ook al niet zo vlotten.’

Ik verslikte me in de koffie en proestte die uit.

Arend reageerde fel door te zeggen. ‘Mam, zoiets vraag je toch niet. Hij is 18 en heeft nog tijd genoeg iemand te vinden.’

‘Ik vraag jou niets Arend; ik vraag het Jan.’

‘Het vrijgezelle leven bevalt me nog prima hoor, als je verkering hebt neemt zo’n meisje je helemaal in beslag en daar heb ik helemaal nog geen tijd voor en ook geen zin in. Ik heb mijn vrijheid en mijn vrienden nog veel te lief. En daarbij komt dat ik na het examen medicijnen wil gaan studeren, dan zie ik wel verder, want ver weg studeren en hier een vriendin zie ik niet zitten …….. dus nog tijd genoeg.’

‘Nou in onze tijd was dat wel anders.’

En Arend flapte toen ook zo uit: ‘Ja en als je niet goed oppast zit je er je hele leven aan vast.’

‘Hoe bedoel je?’ Zei zijn moeder fel.

‘Niets, ik heb het ook hoe het vroeger vaak ging, maar we leven nu in een andere tijd mam. Papa en jij misschien niet, maar Martijn en ik wel hoor. Wij zijn niet blind voor de wereld. Wij weten echt wel wat er allemaal gaande is. Wij zitten op het VWO en zijn van alle ontwikkelingen in de wereld op de hoogte. En wij ontwikkelen in onze denkwijze helemaal met deze tijd mee. De jongeren gaan heel anders met relaties om dan vroeger. We leven niet meer in de tijd van mannetje vrouwtje kindertjes en huisje boompje beestje. De jeugd begint veel later met relaties. Bij ons in de klas heeft er zelfs niemand verkering. Er zijn er wel twee volgens mij gek op elkaar maar dat is dan ook alles.’

Het bleef even stil voordat moeder antwoordde.

‘Je hebt gelijk kerel, we hebben dan wel geen t.v. maar wel de radio en krant en je weet dat ik best van deze tijd ben. Ik doe in ieder geval mijn best. Maar ik kom toch op dat hele leven er aan vast zitten Arend, dat zei je niet zonder bedoeling en ik denk dat dat op ons slaat, op papa en mij.’

‘Zal ik maar even weggaan.’ zei ik bedeesd, ‘dan kunnen jullie daar samen over praten.’

‘Nee Jan, dat is nergens voor nodig, jij bent als een eigen zoon voor mij.’

Ik grinnikte in mezelf en dacht dat ze eens moest weten hoe dicht ze bij de waarheid zat.

‘Mam, ik bedoel dat vroeger heel veel verkeringen eindigden in een niet gewilde zwangerschap en een gedwongen huwelijk. Een motje.’

‘Dat klopt en ik zal het maar voor je afmaken zo was dat ook tussen je vader en mij. En jullie zijn daarvan het resultaat. En ik ben daar nog steeds zo blij om.’

Terwijl ze dat zei keek ze Arend recht in de ogen: ‘En apetrots.’

‘Dat is het mooiste dat me ooit is overkomen. Ik was jong, dat klopt. En je vader was een stukje ouder. Als je vindt dat hij uit een andere tijd komt kan ik begrijpen, maar dat is lang niet altijd zo geweest hoor. Toen wij verkering kregen was hij zelfs heel vooruitstrevend, hij was tijdens zijn studie aan de landbouw hogeschool jaren fotomodel geweest samen met zijn vriend Wim. Later had hij een van de modernste veehouderijen en dat helemaal in zijn eentje. Hij wilde boer worden en daarom had hij voor de boerderij gekozen. Maar ik was smoor verliefd op je vader en hij op mij. En jullie waren meer dan welkom.

En je weet dat ik toen jullie kleuter waren een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad hetgeen te laat werd ontdekt en dat toen operatief ingegrepen moest worden. Ik ben toen heel erg ziek geweest en jullie zijn toen een tijd bij Jan in huis geweest. Daarna was de kans op kinderen krijgen erg klein, hetgeen tot nu toe nog niet gelukt is. Pa heeft het daar heel moeilijk mee gehad en nog. In die tijd kwam de dominee veel bij hem en noemde dat een straf van God, omdat wij voor het huwelijk seks hadden gehad, terwijl hij voor die tijd nooit naar de kerk ging. En hij had werelds werk gedaan. Maar ik heb altijd gezegd dat was geen straf. Dat wij de beide jongens hebben is een zegen. De grootste en mooiste zegen die er tot nu toe in mijn leven is overkomen.

Maar vanaf die tijd is hij veranderd. De tv moest het huis uit en als het aan hem gelegen had ook de krant en de radio. Maar dat ging me te ver. Hij is toen in de kerkenraad gegaan en liep helemaal met die predikant mee. Ik was het er helemaal niet mee eens maar we kregen zoveel ruzie om dingen zoals tv e.d. Dat ik heb gezegd, Goed dan geen tv. Maar wel de radio en de krant. Onze jongens leven in deze maatschappij en daarvan horen ze op de hoogte te blijven.
Ga ik met mijn tijd mee of niet jongen.

En tot slot: Vergeet niet dat papa en ik nog steeds heel gek op elkaar zijn en erg veel van elkaar houden. Ja, jongen je hebt ouders die nog steeds van elkaar houden en van jullie natuurlijk. Zo, ik heb gezegd.’ En met de schouders naar achter en een vastberaden trek om haar mond keek ze ons beiden aan, maar vooral naar Arend, die zijn ogen niet neersloeg.

‘Mam en dat jij onze moeder bent is onze grootste zegen.’ Arend omhelsde zijn moeder en knuffelde haar innig.

‘Nou, gekkie schiet op, anders wordt ik ook nog verliefd op jou. Met zo’n mooi lief en fijn stel zou ik de dames van de dam moeten slaan. En dat geldt ook voor jou Jan. Jullie zouden alle drie geen gek figuur slaan als model. Wat een stoere hunks.’

‘Man, stop daarmee.’

Grinnikend draaide ze zich op en deed nog een kop koffie in, maar ging onverdroten door:

‘Maar papa was vroeger nooit zo in zich zelf en helemaal niet van de kerk, integendeel. Hij was een vrijbuiter en feestvierder eerste klas. Hij was en is een harde werker, maar kon toen tijdens zijn studie en de eerste jaren werken op de boerderij tijd genoeg vrij maken om een bekend model te zijn. Samen met Wim stonden ze in heel wat bladen en vanuit alle bushokjes in Nederland keken ze je aan. Zodoende heeft pa er de boerderij en Wim er een grachtenpand aan over gehouden.’

‘Wat?’

‘Zeker. Voor papa werd het te veel, hij moest keuzes maken. Hij wilde de boerderij. Tijdens hun studie ging dat met het modellenwerk nog wel samen maar toen hij hier ging werken kon dat niet meer. Wim kocht een grachtenpand in Amsterdam, want hij studeerde naast zijn modellenwerk aan de sociale academie en heeft nu naast zijn modellenwerk een heel drukke verantwoordelijke baan in het jongerenwerk. Maar reken erop vroeger konden die twee behoorlijk de bloemetjes flink buiten zetten. Samen zetten ze in een mum de hele boel op stelten.’

‘Onze pa model, zou je nu niet meer zeggen, wel wat zijn uiterlijk aangaat, maar niet zijn instelling.’

‘Ja, jullie pa als geliefd model, een mooi was die. Niet verwacht hé. Hij wil er ook beslist niet meer over praten. Op zolder moet er nog ergens een leren koffer staan met allemaal foto’s en tijdschriften. Van gewone modellen tot zelfs pikante foto’s. Alles kon. De beide heren trokken zich van niets en niemand wat aan en gingen helemaal hun eigen gang.
Toen hij bij de kerk kwam wilde hij die verbranden.
Hij moest dat wereldse leven achter zich laten. Ik kon ze nog net verstoppen en heb gezegd dat ik ze weggedaan had. Ik zal ze eens opzoeken, maar hij mag daar echt niets van weten, want dan is het huis te klein. En er zijn ook foto’s bij je je alleen zou mogen zien als hij daar toestemming voor zou geven. Dus de koffer blijft dicht.
Jullie lijken anders sprekend op hem toen hij zo bekend was. En Jan lijkt sprekend op Wim. Hoe gek kunnen dingen lopen in het leven.’

‘Hier snap ik niets van,’ zei Arend. Een mooie titel voor in de krant: ‘Van showmodel naar kerkmoralist.’

Mam ging verder met een verstilde blijk in haar ogen:
‘Wim zien we ook bijna niet meer. Hij woont nog steeds in Amsterdam. Hij snapte ook niets van de kerkelijke ommezwaai van papa en dat heeft hun vriendschap behoorlijk aangetast. Het waren echt hartskameraden, net twee broers. Tijdens hun studie woonden ze jaren samen in een luxe flat. Door dat modellenwerk konden ze zich dat goed veroorloven. Maar dat was toen. Nu over nu.‘
En mam keek weer met een speciale blik naar Arend.

Ik zag het al gebeuren. Als ze zo keek, kon je niets weigeren.

‘Arend, nu we toch open kaart spelen. Wat is er gebeurd toen ik een paar dagen bij tante Simone ben geweest. Sindsdien heerst hier een ijzige stilte wanneer we met zijn vieren zijn. Zo gauw pa de keuken binnen komt wordt er nauwelijks wat van gezegd en na het eten zijn jullie binnen een paar minuten verdwenen.’

Het bleef heel stil. Arend keek zijn moeder aan en daarna naar de klok.

‘Mam, ik denk dat je dat het beste aan papa kunt vragen.’

‘Klopt, en dat heb ik ook gedaan, maar die houdt zijn mond ook en ik merk dat er wat aan de hand is. Hij wil er niet over hebben en zegt alleen wat geweest is geweest. En daar moet ik het mee doen, want als ik doorvraag loopt hij de stal in. Ik ben hier degene die de boel goed wil laten draaien en jullie houden me allemaal overal buiten. En al zal de onderste steen boven moeten komen ik zal te weten komen wat er aan de hand is, zodat we weer als een normaal gezin met elkaar om kunnen gaan.’

Gestommel in de gang maakte abrupt een einde aan het gesprek.

Arend slaakte een zucht van verlichting. Hij kon toch onmogelijk tegen zijn moeder liegen.
De deur ging open.

‘Zo nog aan de koffie? Ik heb honger als een paard.’ Martijn komt binnen en kijkt van de een naar de ander. ‘Stoor ik? ‘

‘Tuurlijk niet. Mama vroeg zich alleen af waarom er zo’n spanning is tussen papa en ons toen zij een paar dagen bij tante Simone was.’

Martijn verstrakte en zijn kaken verharden zich. De spanning was om te snijden.
Mam keek heb verwachtingsvol aan.

Ik dacht: Nu komt het.

Hij gaf een heel diplomatiek antwoord.

‘Wij hadden iets uitgevreten dat hem niet zinde en toen heeft hij ons gestraft op een manier dat ons niet zinde.’ Hij keek zijn moeder aan en zei fel: ‘En dat zint me nog steeds niet. Maar ik wil er niet meer over hebben helemaal niet. Misschien later is. Maar nu beslist niet. Eerst zal hij zijn excuses moeten aanbieden. En nu stoppen mam, anders ga ik naar boven.’

‘Ja maar, Martijn.’

‘Stop mam, ik heb al te veel gezegd, alsjeblieft. Nu niet, vooral nu niet.’

‘Zoals je wilt jongen, maar jullie kunnen altijd bij mij terecht dat weet je toch, ik houd veel te veel van jullie.’

Ze liep naar Martijn toe en ze vielen elkaar om de hals. Martijn begon te snikken. Ze stonden vlak bij de deur van de woonkamer.

Arend deed de deur open en duwde ze die kant op.
‘Ga daar maar even staan, voordat papa binnenkomt en dan hebben wij de ruimte om de tafel te dekken.’

Hij keek mij ontredderd aan. Ik zag zijn trieste blik. Ik snelde naar hem toe en gaf hem een kus. Deze kus was er niet een van hartstocht, maar van liefde, saamhorigheid, begrip. Deze kus voelde heel anders aan. Onze tongen stoeiden niet maar streelden. Onze lichamen vloeiden tegen elkaar aan. Ik voelde de warmte ik voelde veel meer. Ik kon dan niet verklaren. Ik voelde iets dat ik nog nooit had ervaren. Het had te maken met een oergevoel. Dit wilde ik nooit meer kwijt. Dit was het gevoel dat naast hartstocht en verliefdheid kon wijzen op een groeiende en bloeiende intense liefde.

‘Ik houd van je, ik ben er altijd voor je.’ fluisterde ik in zijn oor.

‘Ik houd van jou. Kom laten wij de tafel dekken en er voor zorgen dat pa ons niet zo ziet, want dan rapen nog niet gaar.’

We hadden net de spullen op tafel staan en waren verse koffie aan het zetten toen pa binnen kwam. Alsof er niets aan de hand was zei hij:
‘Dag jongens, blijf je mee eten Jan, gezellig. Waar zijn de anderen?’

‘In de kamer, maar die komen er zo aan.’

‘Er is toch niets aan de hand?’

‘Nee hoor, mama wilde even met Martijn spreken.’

Mam, die alles wel in de gaten had stak haar hoofd op de deur en zei: ‘We komen er zo aan.’

We gingen aan tafel zitten en Martijn en mam kwamen binnen. Van beide gezichten kon je niets aflezen. Na het gebed en een stille, zeer stille maaltijd vroeg mama om allemaal na het eten en even te blijven zitten. Na weer een gebed en een stukje lezen uit de bijbel waren alle ogen op haar gericht.

‘Ik wil iets op tafel leggen en iets dat ons allen aangaat. Ja, Jan blijf gewoon zitten, want jij hoort ook een beetje bij de familie. Net heb ik een gesprek gehad met Arend (Jan was daar ook bij) en pap luister goed: Toen zijn de schellen van mijn ogen gevallen. Alleen al de gedachte van mijn kinderen, dat wij niet van deze wereld en van deze tijd zouden zijn deed mij schrikken. Als vrouw zijnde van een vooruitstrevende veehouder en moeder van twee jongens die bijna examen doen voor het VWO en die helemaal van deze tijd zijn, wil ik met alle respect voor jouw overtuiging paps: een televisie. Niet overal op iedere kamer, maar gewoon een in de huiskamer. Dat als eerste stap om ook de jongens te laten zien dat we niet van gisteren zijn maar echt met onze tijd meegaan.
Dit was een mededeling. Nu geen discussie. Ik vraag jullie nu een ommetje te maken, ga maar even bij de kalveren kijken en kom over een half uur terug. Ik wil dit en nog wat anders samen met papa bespreken en wel nu. De adrenaline giert door mijn lijf en ik moet ijzer smeden als het heet is. Jan, ik wil graag dat jij er straks ook bij bent, want het gaat ook jou aan.’

We stonden met stomheid geslagen op en verlieten de keuken.

Op weg naar de stallen vroeg Martijn of hij even met Arend alleen mocht praten.

‘Natuurlijk’, zei ik en liep door naar de kalveren. Wat zou er allemaal gaande zijn?

Ze kwamen bij me staan en ik keek naar de jonge dieren die nieuwsgierig bij het hek kwamen en de natte snuit tegen mijn handen aanduwen.

Arend en Martijn kwamen bij me staan. Het bleef even stil op het geluid van de kalveren na. Martijn begon met een licht bevende stem terwijl hij naar de beesten keek:

‘Ik wil even terugkomen op vanmiddag. Ik reageerde nogal gek toen jullie het hadden over dat stelletje. Laat ik er maar eerlijk voor uitkomen. Ik dacht dat jullie het over Angela hadden die jullie daar gezien hadden. Ja, ik mag Angela erg graag, al jaren, maar dat weten jullie. Dat weet eigenlijk wel de hele klas. Maar verder is er niets aan de hand. Okè? Dat heeft een reden, alleen ik weet niet welke en dat maakt mij heel onzeker omdat ik denk dat ik van haar houd en daarom kan ik soms gek reageren. Mocht het verder wat worden zullen jullie de eersten zijn die dat van mij horen. Meer kan ik nu echt niet zeggen. Kon ik dat maar, dan zou ik ook meer weten’

Wij knikten en Arend zei: ‘We weten dat je gek op haar bent en als we wat voor je kunnen doen, je zegt het maar. Wij staan altijd en helemaal voor je klaar. We houden allebei veel te veel van je. Kom dan krijg je van ons een knuffel.’

Zo stonden we een moment met de armen om elkaar heen geslagen. Ieder met zijn eigen gedachten. Ieder met zijn eigen verhaal. Een verhaal dat gaande was en waarvan we geen van allen wisten hoe dat zou eindigen. Beiden gunden wij hem ook het kunnen delen van die heerlijke gevoelens die wij net bij elkaar ontdekt hadden. Gevoelens, die je lijf in een mum van tijd is vuur en vlam konden zetten en je verstand terug brachten naar een nulpunt. Arend was de eerste die zich losmaakte uit deze groepsomhelzing met de woorden: ‘Eén voor allen en allen voor één.’

‘Man wat zijn jullie toch kanjers,’ en Martijn ging de stal uit richting huis.‘We zullen eens kijken of mam pa heeft kunnen overreden en dan in de krant bij de advertenties kijken wat voor een tv’s er zijn, want dat die komt is zeker. Als mam is in haar kop heeft, heeft ze dat niet in haar kont.

Al lachende kwamen we de keuken binnen. Pa en Mam zaten glunderend aan tafel.

‘Jongens, mama heeft mij kunnen overtuigen. We moeten in de hele breedte met onze tijd mee en kunnen voor bepaalde ontwikkelingen onze ogen niet sluiten. We schaffen een tv aan. Maar daar heb ik geen verstand van. Dus vraag ik of jullie samen met mama dat willen regelen. Ik moet weg, want er is een spoedvergadering van de kerkenraad. Succes saam.’

De deur ging dicht en er klonk een gejuich, dat hij zeker wel gehoord moest hebben.

‘Mam, hoe heb je dat voor elkaar gekregen.’

‘Ik heb even indringend met hem gesproken. Hij heeft me niet verteld wat er voorgevallen is, maar hij heeft wel gezegd dat hij even zichzelf niet was en dat hij jullie vanuit een onmachtige emotie met de riek heeft geslagen. Hij kan daar nog niet met mij over praten maar hij heeft mij beloofd dat hij daar eerst met jullie over wilt hebben en dat hij dat daarna met mij over heeft. En dat het eigenlijk niets met jullie te maken had maar met hemzelf en dat de stoppen toen gewoon even doorsloegen. Maar het heeft hem wel de ogen geopend dat hij niet op de goede weg is, maar hij moet eerst voor hemzelf de boel op een rijtje zetten. Hij heeft me ook gevraagd om dit jullie te zeggen. Hij heeft er enorm veel spijt
van, maar dat wil hij zelf tegen jullie zeggen.

Hij vroeg om een time out ook van mij naar jullie en dat heb ik hem beloofd. Dus ik zal ook naar jullie toe niet zeuren. En omdat hij heel erg over dingen aan het nadenken is geweest en dat hij daar mee bezig is wil hij ook die tv. Hij geeft aan dat dat het begin is van grote veranderingen, maar omdat hij zo’n moeilijk prater is geef en gun ik hem die tijd. Hij heeft in dit halve uur mee gezegd over zijn innerlijk dan de laatste 10 jaar. Wat het ook is geweest, ik heb geduld. Wat er ook is gebeurd, het is niet voor niets geweest. Dank jullie, want er is wel wat in gang gezet.
Nu voorlopig zand erover en op naar de tv en grinnikend ging ze door: Waar is de krant. De volgende stap is internet. Hopelijk krijg in mijn oude Nanco weer terug,’

Ze veegde met haar hand langs de ogen. Dit had meer van haar gevraagd dat ze wilde toegeven, maar nu ging ze door. Ze ging nu zelf eens de touwtjes in handen nemen. Voor haar beide jongens had ze alles over. Ze zouden haar eens van een andere kant leren kennen. Van een strijder en volhouder. Tot het laatste gaatje. Zij wilde de wereldse man van vroeger terug. Hoe? De tijd zal het leren.