Onbewoond Eiland? - 3

De laatste twee delen van de Onbewoond Eiland reeks.

Ik zag dat mijn pseudoniem ook al door iemand anders in gebruik was. Onbewoond Eiland is mijn eerste en enige verhalenreeks op deze site.

Andreas en Farodin struinden samen over hun eiland. Beide droegen niet meer dan een onderbroek, waaraan de vorm van hun bolle kontjes en piemels van redelijk formaat goed af te lezen was. Het was middag, de zon stond hoog aan de wolkenloze hemel. Het was zo warm dat meer kleding overbodig was.

Het leven op het eiland was traag maar vredig. Er werd niks van je verwacht, en dat vond Andreas prima. Het was Andreas’ vijfde dag hier, en in die tijd was hij gewend geraakt aan het ritme van de dagen. Je was eigenlijk de hele dag bezig met eten zoeken, maar op een paradijselijk eiland als dit was dat niet zo vervelend. De natuur was prachtig. Overal bloeiden bloemen en de strandjes van wit zand leken rechtstreeks uit een film te komen. Maar het mooiste aan het eiland was natuurlijk zijn vaste bewoner: Farodin. De lenige jongen, die Andreas had gered toen hij hier op het strand was aangespoeld, was zo knap dat Andreas nog altijd vreesde een keer wakker te worden om erachter te komen dat de afgelopen dagen een droom waren.

Farodin hield stil en gebaarde Andreas om hetzelfde te doen. Farodin bukte zich om wat takken te verplaatsen. Andreas had daarbij mooi uitzicht op het bolle kontje van zijn nieuwe vriend. ‘En?’ vroeg Andreas, ‘Zit er iets in?’

Farodin kwam overeind en schudde van nee. Hij gebaarde naar de lege kooi van gevlochten takken, een van de vele vallen die hij over het eiland verspreid had staan. ‘Nog geen geluk vandaag.’

Andreas haalde zijn schouders op. Hij en Farodin waren door de dagen heen steeds dichter tot elkaar gekomen. Andreas voelde inmiddels een sterke verliefdheid voor de eilandbewoner en kon zich niet meer voorstellen dat hij ooit zonder hem zou moeten. Dagelijks bewezen ze elkaar de liefde in gepassioneerde vrijpartijen, een leuke afwisseling op het eentonige eilandleven. Andreas kende inmiddels elk stukje van Farodin’s huid en wist dat er geen enkele imperfectie te vinden was. Van zijn gespierde rug en sterke schouders met twee moedervlekjes tot zijn lange benen en natuurlijk zijn zalige piemel, waarvan Andreas de smaak inmiddels goed kende.

Echter, de twee jongens hadden nog niet veel met elkaar gepraat. Andreas wilde geen gesprekken forceren omdat hij het idee had dat Farodin er verlegen van werd. Dat was ook wel logisch; hij had waarschijnlijk jaren alleen op dit eiland gewoond, zonder ooit met iemand te hoeven praten. Maar nu begon Andreas’ nieuwsgierigheid het te winnen van zijn voorzichtigheid. Terwijl ze rustig verder liepen, vroeg hij: ‘Zeg Farodin, hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen?’

‘Ik woon hier, dat heb ik je toch verteld?’ zei Farodin terughoudend.

‘Ja, maar sinds wanneer? Wie zijn je ouders?’

Farodin’s gezicht vertrok. Hij zweeg.

‘Als je het niet wilt vertellen, hoeft het niet hoor,’ beloofde Andreas, bang dat hij te ver was gegaan.

Farodin schudde zijn hoofd. ‘Het is oké,’ zei hij zacht. ‘Ik probeer het me te herinneren.’ Hij zweeg weer een moment. ‘Ik denk dat ik op dit eiland geboren ben. Ik herinner me mijn vader en moeder. Zij waren ook hier. Ze hebben het huis gebouwd. Ik weet niet hoe zij hier zijn gekomen. Dat hebben ze nooit verteld. Maar ze waren hier gelukkig, dat weet ik wel.’

‘En waar zijn je ouders nu?’ vroeg Andreas, bang dat hij het antwoord al wist.

Farodin liep iets voor hem uit, zodat Andreas zijn gezicht niet meer kon zien. Op kwetsbare toon vertelde hij: ‘Toen ik ongeveer negen was viel mijn vader van een rotsblok. Hij brak zijn been. Mijn moeder en ik probeerden hem te redden, maar de wond raakte geïnfecteerd en… en hij haalde het niet. Daarna waren mijn moeder en ik alleen. Ze leerde me alles wat ze wist over hoe te overleven op het eiland. Ze was erg slim, volgens mij. Ze wist dat ik het op een gegeven moment in mijn eentje zou moeten klaren. Een jaar of wat later werd ze gestoken door een heel giftige kwal. Ik… ik kon niet eens meer proberen haar beter te maken.’ Farodin stond nu stil.

Andreas had een brok in zijn keel gekregen. Toen hij Farodin zag schokschouderen, kon hij zelf zijn tranen nauwelijks bedwingen. Hij pakte zijn redder bij de arm en nam hem in een innige omhelzing. Farodin legde zijn hoofd op Andreas’ schouder en bleef roerloos als een standbeeld staan. In stilte rouwde hij. Andreas voelde hete tranen over zijn schouder langs zijn buik naar beneden glijden. Hij sprak sussende woordjes en streek zijn redder liefdevol over zijn rug.

Ze stonden daar een lange tijd, midden in de jungle onder de brandende zon. Farodin was gestopt met huilen maar verborg zijn gezicht nog steeds in Andreas’ hals. Zonder bijbedoelingen deed Andreas zo goed mogelijk zijn best zijn vriend te troosten. Het was zo’n tragisch verhaal. Het was bijna niet te geloven dat Farodin na alles wat hij had meegemaakt zo vrolijk en energiek door het leven kon gaan. Andreas wilde er alles aan doen hem weer het gevoel te geven dat er iemand was die om hem gaf. Hij verstevigde zijn omhelzing en aaide Farodin door zijn wilde donkere haren.

Eindelijk keek Farodin op. Zijn ademhaling was weer rustig geworden maar zijn ogen keken nog altijd verdrietig. ‘Dankjewel, Andreas. Dat had ik nodig, denk ik. Ik voel me beter, echt.’

Andreas knikte. ‘Het spijt me heel erg van je ouders.’

Farodin schudde zijn hoofd. ‘Niet nodig. Ik weet dat ze hier op het eiland alle geluk hebben gevonden dat een mens nodig heeft. En ik, ik red me prima in mijn eentje.’ Farodin straalde nu een zekere trots uit. Het was een mooi te zien hoe hij over zijn verdriet heen stapte en er sterker van werd. ‘Laten we maar verder gaan. Er zijn nog een paar vallen die we moeten controleren.’

De twee jongens vervolgden hun weg door het bos. Er werd niet veel meer gepraat, maar dat gaf niet. Beide jongens hadden zo hun eigen gedachten om op een rijtje te zetten.

‘Kijk Andreas! We hebben toch nog iets gevangen!’ riep Farodin plotseling. Andreas keek op. Ze waren bij de laatste val die ze nog niet gecontroleerd hadden, en ja hoor, een eekhoorn zat vast tussen de tralies van het dichtgeklapte houten kooitje. Het beestje keek hen met angstige ogen aan. ‘Wat een geluk,’ juichte Farodin.

Ook Andreas grijnsde breed. Hij was blij te zien dat Farodin niet meer zo verdrietig was. Daarbij had hij wel zin in een stukje mals vlees na al die dagen fruit eten. Om zijn waardering te tonen nam hij Farodin in een vreugdevolle omhelzing, zodat de door de zon verwarmde rug van zijn redder tegen zijn buik en borst werd gedrukt. Speels aaide hij Farodin over zijn strakke buik en met zijn andere hand nam hij een donkere tepel tussen zijn vingers. Voorzichtig gaf hij Farodin een kus in zijn nek.

De eilandbewoner draaide zich om in zijn armen zodat ze elkaar aankeken. Ze kusten elkaar op de lippen. Hun piemels schuurden tegen elkaar door de dunne stof van hun ondergoed. Andreas verplaatste zijn handen naar de rug van Farodin en liet ze naar beneden glijden tot bij diens ondergoed. Farodin deed het zelfde bij hem.

Ze verbraken de kus om hun onderbroeken naar beneden te trekken. Die van Farodin was eigenlijk meer een witte reep stof die hij af moest wikkelen, maar het ging snel genoeg. Even stonden ze naakt tegenover elkaar. Andreas kon nooit genoeg krijgen van het uitzicht. Farodin’s stralende gezicht was ongetwijfeld het mooiste wat hij ooit had gezien, maar zijn half stijve piemel kwam aardig in de buurt. Farodin nam ook de tijd om Andreas goed te bekijken. Ze zagen elkaar dagelijks naakt, maar zo in de volle zon was het wel wat anders dan in de schaduwrijke hut. Bovendien was er het vooruitzicht van wat er komen ging dat het extra spannend maakte.

Farodin pakte zijn piemel vast en begon er heel langzaam aan te trekken zodat hij volledig stijf werd. Andreas volgde zijn voorbeeld. De jongens keken elkaar zwoel aan, daagden elkaar uit verder te gaan. Totdat Andreas het niet meer uithield. Hij wilde niet alleen zien, maar voelen, proeven. Hij pakte Farodin bij diens billen en trok hem naar zich toe. Hun piemels tikten tegen elkaar. Hun tongen raakten verwikkeld in een onstuimig duel. Andreas proefde van de zoute lippen en het speeksel van zijn vriend. De smaak bracht hem in extase, maar zoals altijd was het niet genoeg.

De kus werd verbroken en Andreas daalde met zijn tong af langs Farodin’s hals en sterke borst naar de blokjes van zijn buik. Farodin rilde en slaakte een goedkeurend kreuntje op zijn kenmerkende manier. Het motiveerde Andreas om verder te gaan. Vanaf de navel ging hij verder naar beneden en likte over het dunne streepje haartjes dat naar de schaamstreek voerde tot hij de stijve piemel tegen zijn kin voelde schuren. Andreas wist zijn begeerte nog heel even in toom te houden. Hij verplaatste zijn mond en gaf liefkozende kusjes aan de binnenkant van Farodin’s dijen. Hij knielde en kantelde zijn hoofd. Farodin spreidde zijn benen zodat Andreas zijn ballen kon proeven. Hij liet zijn tong over de rimpelige huid gaan en voelde de ronde vormen die onder de huid verstopt zaten.

Hoe leuk Andreas het ook vond Farodin zo te plagen, niets was zo lekker als diens piemel. Hij keek Farodin kort aan, met een brede grijns op zijn gezicht. Farodin glimlachte terug, een verwachtingsvolle blik in zijn ogen. Andreas nam de piemel tussen zijn lippen en genoot meteen van de smaak van het glibberige vocht dat eruit lekte. Met zijn tong draaide hij rondjes om de eikel tot hij zeker wist dat hij alles opgelikt had. Daarna begon hij rustig op en neer te bewegen. Hij wist het stijve ding steeds iets verder naar binnen te krijgen, tot bijna halverwege. Het was erg opwindend, het idee van zo’n mooie piemel in zijn mond. Onhandig begon hij zichzelf af te trekken terwijl hij Farodin bleef bevredigen.

Farodin streek door zijn haar en hield hem zachtjes tegen. ‘Wacht even, Andreas. Ik ben bijna klaar. Misschien moeten we even gaan liggen?’

Andreas nam de piemel uit zijn mond en grinnikte. ‘Is goed.’ Farodin ging plat op de zachte bosgrond liggen. Zijn handen vouwde hij onder zijn hoofd en hij spreidde zijn benen zodat Andreas plaats zou kunnen nemen. Andreas nam even de tijd het tafereel in zich op te nemen: De prachtige eiland bewoner die met kloppende piemel naar hem hunkerde. Hij kreeg een idee. Hij negeerde het open plekje tussen Farodin’s benen. In plaats daarvan zette hij zijn knieën aan weerszijden van diens atletische lichaam zodat hij op Farodin’s borst zat, met zijn rug naar Farodin’s gezicht gekeerd. Als hij nu voorover boog kon hij de heerlijke piemel van Farodin weer in zijn mond nemen terwijl hij ondertussen zijn heupen heen en weer kon bewegen zodat zijn eigen stijve piemel over de gespierde borst van zijn vriend schuurde.

Andreas smulde van het vocht dat uit Farodin’s piemel bleef komen en besmeurde ondertussen diens borst met zijn eigen vocht. Farodin hield zich echter ook niet stil. Ineens voelde Andreas iets nats door zijn opengesperde bilnaad glijden. Farodin had zijn vingers bevochtigd met speeksel en probeerde nu Andreas’ gaatje te vinden. Het kietelde een beetje, maar Andreas liet zich niet afleiden en ging rustig verder met het likken en zuigen van Farodin’s lekkerste plekje.

Farodin had het gaatje al snel gevonden en drukte zijn middelvinger naar binnen. Andreas slaakte een kreun maar ging stug door. De vinger ging een paar keer heen en weer en elke keer voelde Andreas hoe hij van binnenuit werd gestimuleerd. Het voelde nog altijd vreemd, maar ook erg opwindend, helemaal toen Farodin er een tweede vinger bij deed. Dat in combinatie met het schuren van zijn piemel over Farodin’s borst maakte dat Andreas het niet lang meer uit zou houden.

Farodin echter had al op het randje van een orgasme gestaan nog voordat ze waren gaan liggen. Zonder waarschuwing voelde Andreas ineens hoe de piemel van Farodin in zijn mond begon te schokken. Hij trok zo snel mogelijk terug maar on niet voorkomen dat de eerste straal zaad deels in zijn mond belandde. Hij kwam snel overeind. De rest van het zaad belandde daardoor op zijn eigen piemel en op Farodin’s buik. Andreas draaide zich om en keek een verschrikte Farodin aan. ‘O, sorry. Ik merkte niet dat ik al zo ver was…’ stamelde Farodin.

Andreas proefde het kleverige zaad op zijn tong. Hij vond het niet heel lekker, maar in plaats van het uit te spugen slikte hij het snel door. Hij kon het Farodin niet kwalijk nemen. Bovendien vond hij het idee van Farodin’s zaad op zijn eigen piemel wel opwindend. ‘Weet je wat,’ zei Andreas gemaakt streng, ‘je kan het goed maken door mijn plasser schoon te maken.’ Hij klom van Farodin en ging nu zelf op de zachte bosgrond liggen.

Farodin kroop tussen zijn benen en nam zijn piemel voorzichtig in zijn mond. Een flinke druppel van Farodin’s zaad parelde op Andreas’ eikel, en die werd eerst opgelikt. Farodin wachtte even, alsof hij de smaak op zich in wilde laten werken. Toen slikte hij en begon Andreas te bewerken. ‘Gebruik je vingers, zoals net, alsjeblieft…’ wist Andreas nog uit te brengen voor hij zo in extase kwam dat hij alleen nog maar zwakjes kon kreunen. Farodin bracht zijn twee natte vingers weer bij hem naar binnen en duwde ze heel rustig steeds dieper het gaatje in. Ondertussen liet hij zijn tong door Andreas’ plasgaatje glijden.

Dit hield Andreas natuurlijk niet lang vol. Hij begon te kermen en zijn spieren trokken zich samen. Farodin had er echt een neus voor te weten wanneer hij klaar kwam, want hij liet Andreas’ piemel uit zijn mond glijden. Wel duwde hij zijn vingers nog een keer zo diep mogelijk bij Andreas naar binnen, en dat deed het hem. Andreas rilde en verkrampte. Een sliert zaad spoot hoog de lucht in en belandde op zijn borst. De rest stroomde eruit en verdween tussen de krullerige haren in zijn schaamstreek. Het orgasme deed zijn hele lichaam tintelen en hield langer aan dan Andreas ooit hat meegemaakt. Het liet hem hijgend en verzwakt achter.

Farodin aaide hem liefdevol over de binnenkant van zijn benen, streelde zijn schaamstreek en samengetrokken ballen. Nog een keer kwam hij met zijn hoofd naar beneden en tot Andreas’ verbazing likte hij de laatste zaaddruppels die uit zijn plasgaatje opwelden op. Toen kwam de eilandbewoner naast hem liggen en sloeg liefdevol een sterke arm om zijn borst. Hij kuste hem op zijn wang terwijl Andreas uit hijgde.

Toen hij eindelijk weer een beetje bij zinnen was keek Andreas Farodin aan. Ze gaven elkaar een zoen. ‘Dat was erg lekker, Farodin,’ bekende Andreas.

‘Dat vond ik ook,’ zei Farodin met een knipoog.

‘Ik vind het leuk als je dat ene doet met je vingers, je weet wel… bij mijn kontje.’

Farodin knikte serieus. ‘Andreas…’

‘Ja?’

‘Denk je… denk je dat er meer in zou passen dan alleen vingers?’

Andreas trok een wenkbrauw op. ‘wat bedoel je?’

‘Nou…’ Farodin liet zijn blik langs hun lichamen naar beneden glijden. Andreas volgde zijn blik en zijn ogen vielen op hun half stijve piemels, beide nog glimmend van het vocht.

‘Aha.’ Andreas glimlachte. ‘Ik denk dat we dat vanavond maar eens moeten proberen.’

‘Echt? Leuk!’ Farodin gaf hem een kus op de lippen. De twee jongens maakten het zich gemakkelijk in elkaars armen. Andreas vond het heerlijk om zo te knuffelen met de mooiste jongen ter wereld. De manier waarop zijn warme huid tegen die van Andreas aandrukte, het gevoel van zijn krachtige ademhaling in zijn nek, het was allemaal te mooi om waar te zijn.

‘Andreas, mag ik nog wat vragen?’ vroeg Farodin na een tijdje.

‘Tuurlijk,’ zei Andreas, die eigenlijk net in slaap begon te vallen.

Farodin kwam op een arm overeind en keek hem aan met zijn betoverende ogen. ‘Hoe ben je op dat schip terecht gekomen?’

Andreas grimaste. Eigenlijk wilde hij hier niet over praten, maar Farodin was net zo eerlijk tegen hem geweest. Dus begon hij met tegenzin te vertellen: ‘Ik voelde me thuis niet echt op mijn plek.’ Hij dacht even na. ‘Het is moeilijk uit te leggen… Ik voelde me anders dan anderen, alleen wist ik niet goed waar dat aan lag. Bovendien had ik het gevoel dat mijn ouders en mijn vrienden verwachtingen van mij hadden die ik niet waar kon maken. Ze hebben dat nooit zo direct tegen mij gezegd, maar ik merkte gewoon dat ik niet voldeed aan hun… ideaalbeeld. Of zo iets. Ik kan het juiste woord niet vinden. Hoe dan ook, ik had het idee dat ik tijd voor mezelf nodig had, weg van iedereen. Dus toen er in de zomer een baantje vrij kwam op de veerboot nam ik dat aan. Het was gewoon een manier om te ontsnappen aan mijn thuissituatie. Mijn ouders kon het eigenlijk niet zo veel schelen dat ik zo lang weg zou gaan. Ik denk niet dat ze me erg missen.’

Farodin keek hem geschokt aan. ‘Maar al die mensen op de veerboot. Wat is daarmee gebeurd, denk je?’

Andreas schudde zijn hoofd. ‘Daar probeer ik niet aan te denken. Met een aantal collega’s kon ik het best goed vinden. Ze zouden betere vrienden zijn geworden dan mijn oude vrienden thuis, denk ik.’

‘O nee,’ zei Farodin met grote ogen. ‘Wat verschrikkelijk.’

Andreas glimlachte droevig. ‘Nou, in ieder geval heb ik jou gevonden. Dat is iets.’

Farodin zweeg een moment. ‘Weet je, Andreas, ik denk dat je het verkeerd hebt, wat betreft je ouders. Misschien dat ze je niet helemaal begrijpen, maar elke vader of moeder houd van zijn of haar kind. Dat weet ik zeker. Natuurlijk missen ze je. Ik denk…’

Andreas gebaarde Farodin dat hij stil moest zijn. ‘Luister Farodin, ik wil niet meer naar huis. Ik wil hier blijven, voor de rest van mijn leven, met jou. Dit eiland is mijn echte thuis. Dat heb ik de afgelopen dagen wel gemerkt.’

‘Echt?’ Farodin keek hem aan met een mengeling van bedroefdheid en geluk op zijn gezicht. ‘Nou, natuurlijk mag je blijven. We gaan er wat van maken, samen.’

De jongens glimlachten naar elkaar. Hun lippen kwamen dichter bij elkaar en ze zoenden teder. Het was een gebaar van vertrouwen, van verbond. De zoen was bedoeld om elkaars verdriet weg te nemen. En terwijl hun tongen en lippen een vurig spel speelden wist Andreas dat hij nooit zo veel van iemand zou houden als van Farodin.