Mark De Buurjongen - 20

Vandaag is het maandagochtend 24 oktober 2016 en Sjoerd is er helemaal klaar voor. Hij was vlak voordat zijn wekker ging wakker geworden en nog even blijven liggen. Bas, zijn pleegvader kwam zijn slaapkamer binnen om Sjoerd wakker te maken.

“Oh, je bent al wakker zie ik”, zei hij verbaasd! “Zenuwachtig vent?” “Nee, hoor”, zei Sjoerd. “Ik was net wakker en lag nog even wat op mijn mobieltje te kijken voordat ik eruit kom.” Hij keek op de klok en zag dat het nu wel tijd werd om eruit te komen. Hij duwde de dekens van hem af en ging naast Bas zitten. Die sloeg zijn arm om Sjoerd heen. Sjoerd deed hetzelfde bij Bas. Zwijgend bleven ze zo even zitten. Toen stonden ze op en gaf Bas hem nog een dikke knuffel en een kus op zijn wang. “Ga je maar even lekker wassen enzo”, zei Bas, terwijl hij Sjoerd speels op zijn blote kont een tik gaf. Sjoerd liep lachend naar de badkamer om zich te wassen en Bas ging naar beneden, het ontbijt voorbereiden.

Na het ontbijt en alle rituelen waren de drie mannen klaar. Sjoerd besloot met Rob mee te rijden naar school, Bas zou hij namelijk nog het langste op zijn school zien. Rob moest na het openingspraatje weer weg. Hij had een afspraak op het werk, welke hij niet kon verzetten.

Op school aangekomen was het nog rustig.

Toen Bas, Rob en Sjoerd uit hun auto’s gestapt waren, kwam Dirk de directeur naar buiten gelopen. Hij verwelkomde de mannen en vertelde dat de klas al zat te wachten in de vergaderzaal. Normaal komen de leerlingen daar niet, maar omdat bijna het hele docententeam al aanwezig was, graag erbij wilde zijn en het persoonlijke verhaal van Sjoerd graag wilden horen, was de locatie van het mentorlokaal van Maarten verplaatst naar de vergaderzaal.

Sjoerd voelde zich nu toch wel een beetje gespannen en licht zenuwachtig worden. Heel zijn klas en alle docenten (die al aanwezig waren) te woord staan? Poeh heej, dat was niet niks, maar hij wist dat hij de steun van zijn pleegouders, zijn mentor en directeur had. Dus hij had er wel vertrouwen in. In zichzelf ook trouwens.

Aangekomen bij de vergaderzaal keken alle ogen hem tegelijkertijd aan, toen ze met zijn vieren binnenstapten. Bas, Rob en Sjoerd gingen in het midden van de grote tafel zitten. Aan de linkerkant zat Rob, met daar weer naast Bas. Aan de rechterkant van Sjoerd zat zijn mentor Maarten. Dirk de directeur stond achter hem en nam het woord.

“Goedemorgen allemaal. Zoals jullie weten is dit een beetje andere ochtend dan anders. Gisteravond hebben Sjoerd, zijn pleegouders Bas en Rob, Dirk wees hen beiden aan terwijl hij hun namen noemde, jullie mentor Maarten en ik met elkaar gesproken. Jullie weten ongeveer en een beetje wat er gebeurd is, maar voordat ik daar straks na het openen van de Techniekweek aandacht aan besteed vonden we het verstandig om deze bijeenkomst te houden. Zodat Sjoerd allereerst zijn verhaal kan doen, maar jullie ook kennis kunnen maken met Bas en Rob, zijn nieuwe pleegouders. En natuurlijk kunnen er ook wat vragen gesteld worden. Over dat laatste hebben jullie het met Maarten al gehad vorige week en een aantal vragen op papier gezet. Dit omdat we niet de hele ochtend de tijd hebben en om te voorkomen dat meerdere keren dezelfde vragen gesteld worden. Dan geef ik nu het woord aan Sjoerd.” Sjoerd slikte en knikte.

Hij wilde opstaan, maar koos er uiteindelijk voor om te blijven zitten. “Ik ehm…ik ik.” Hij slikte en wist even niet heel goed waar hij moest beginnen. Hij keek even naar links, waar Bas zat. Die keek hem ontspannen aan en knikte even. Zijn mentor Maarten gaf hem een glas water en fluisterde in zijn oor, “neem even een slokje water, haal even diep adem en begin dan rustig bij het begin”. Sjoerd knikte dankbaar en nam een slok water. Dacht even na en begon toen bij het begin.

Sjoerd vertelde over jaren geleden, hoe hun gezin een gelukkig en doodnormaal functionerend gezin was. Hoe zijn vader zijn werk verloor en hoe het langzaam steeds slechter ging. Dat hij de verslaving van zijn vader lange tijd als een geheim meedroeg, wat hij niemand adviseerde om hem na te doen. Hij wist dat hij hiermee, al was het heel klein, anderen een spiegel kon voorhouden. Niet omdat hij iets fout gedaan had, maar om te laten zien wat de gevolgen ervan konden zijn. Sjoerd vertelde verder kort over dat hij mishandeld was, zowel geestelijk, als lichamelijk, maar vooral geestelijk. Dat hij dit enorm eenzaam vond en hij het idee had dat hij geen steun had in zijn omgeving. Dat dit mogelijk een gemiste kans was, omdat hij als het ware een muurtje om zich heen opgebouwd had. Ter bescherming. Maar dat die bescherming eigenlijk het tegenovergestelde bereikte. Dat hij anderen aanraadde om hulp te zoeken, bij iemand die ze vertrouwen, een familielid, vriend(in), mentor, vertrouwenspersoon of ander. Maar dat niets doen vaak de minst goede oplossing is. Geluk heb ik gehad. Heel veel geluk en liefde. Dat krijg ik nu van Bas en Rob, zei Sjoerd. Terwijl hij hun kant op keek. Bas en Rob hadden hun handen op elkaar en Sjoerd zag dat Rob even een kneepje in de hand van Bas gaf. Ook keken ze blij en gelukkig naar elkaar en naar Sjoerd.

Sjoerd vertelde verder. Dat hij ondertussen ook geworsteld had met zijn seksuele voorkeur. Niet alleen vanwege thuis, maar ook in verband met zijn leeftijdsgenoten. De school waarop hij nu zat telde overwegend meer jongens dan meisjes (70% – 30%) en hij vond het lastig dat hij merkte dat hij jongens leuker vond dan meisjes. Hij was bang dat hij erom uitgelachen of gepest zou worden. De cultuur met jongens is toch van stoer doen en vooral geen mietje zijn. Sjoerd vertelde verder en zei dat ondanks dat hij op een enkele vriend na, hij nog niemand persoonlijk gesproken had over dit onderwerp, maar dat hij er vanuit ging en ook zag dat hij een hele fijne mentorklas had. Een groep die, als dat nodig is, er voor elkaar kan zijn. Dat hij toevallig op jongens valt, lekker boeiend. Er werd even gelachen, ook door Sjoerd.

Sjoerd merkte dat hij geen angst meer had om te spreken en de zinnen en zijn verhaal rolden eigenlijk als vanzelf uit zijn mond. Sjoerd vertelde verder dat hij sinds kort een vriendje heeft, welke toevallig ook zijn buurjongen is. Kortom, andere mannen zou hij zeker nog graag bekijken, – hij zag enkel e jongens licht tot redelijk kleuren op hun wangen – maar dat is wat anders dan er ook meteen wat mee doen. En hij knipoogde naar de jongens die tegenover hem zaten. Er werd wat gegrinnikt en sommige jongens kregen nu echt een kop als een boei.

Sjoerd zweeg even en zijn klasgenoten keken met ontroering, respect, bewondering naar hem. Een enkeling had duidelijk tranen in zijn of haar ogen. Hier en daar hoorde hij neuzen die opgehaald werden. Sjoerd keek op het blaadje wat voor hem lag. Daarop stonden de vragen die zijn klasgenoten gesteld hadden. Hij zag dat hij enkele vragen al beantwoord had. Hij beantwoordde sommige andere vragen en toen hij bijna klaar was en op de klok keek, zag hij dat ze nog ongeveer een kwartier hadden. Zijn mentor Maarten zag dit ook en hij nam het woord van Sjoerd over.

“Beste Sjoerd, dank voor je mooie en duidelijke woorden. Je hebt ook antwoord gegeven op de vooraf opgeschreven vragen. Ik kan mij voorstellen dat er naar aanleiding van wat je zojuist verteld hebt nog meer vragen zijn, dus ik wil voorstellen om enkele daarvan nu te beantwoorden. Rob en Bas kunnen ook vragen gesteld worden. Verder wil ik mijn klas voorstellen om de andere vragen in ons eerstvolgende mentoruur te stellen of gewoon persoonlijk wanneer daar de gelegenheid voor is.”

De klas knikte, humde positief of zei ja.

Bas en Rob keken de klas aan en Rob nam het woord. Hij vertelde kort hoe Sjoerd bij hen terecht gekomen was en dat dit eigenlijk heel natuurlijk ging. Zij hadden een veilige plaats met veel liefde en aandacht, wat voor Sjoerd goed uit kwam. Ook was het niet de bedoeling dat Sjoerd binnenkort weer zou vertrekken. Sjoerd is en blijft welkom bij ons thuis. Zijn nieuwe thuis! Toevallig zijn wij twee mannen die samenwonen, maar het had natuurlijk ook anders kunnen zijn.

Een aantal leerlingen stelden wat vragen aan Sjoerd, Bas en Rob, welke deze beantwoordden. Eén van de vragen die vlak voordat het tijd werd om de bijeenkomst te sluiten gesteld werd, was: wat gaan jullie zo meteen bij de opening van de Techniekweek vertellen? De rest van de school wil ook graag meer weten en het gonst al de hele tijd van de geruchten en dergelijke.

Directeur Dirk nam hierop het woord “Met Sjoerd en zijn pleegouders is afgesproken dat dit extra mentoruurtje er is om jullie extra uitleg en duidelijkheid te geven. Dit omdat Sjoerd bij jullie in de klas zit en omdat hij jullie steun mogelijk nog nodig zal hebben.” Diverse leerlingen knikten. “Ook is afgesproken dat ik gewoon het geplande programma volg, het openen van de Techniekweek. Maarrrr, Sjoerd had het verzoek of hij bij uitzondering ook nog even kort wat mocht zeggen tegen zijn medeleerlingen van de school. Ik heb daarin toegestemd en dat gaat er straks gebeuren.”

Sjoerd voelde zich alweer een beetje warmer worden bij het idee dat hij voor iedereen binnen de school zou spreken. Maar hij wist dat als hij dit gesprek kon, hij dat ook kon. Directeur Dirk sloot de bijeenkomst en iedereen volgde hem naar de grote aula.

Bas en Rob gaven Sjoerd even een dikke knuffel en zeiden een paar mooie woorden tegen hem. Sjoerd ging aan de zijkant van het podium zitten. Dan kon hij even rustig zitten, nog wat nadenken en werd hij niet steeds gestoord door andere leerlingen die zenuwachtig tegen en vooral over hem zouden praten, wanneer ze hem zagen.

Inmiddels was de hele aula in rap tempo volgelopen met leerlingen en leerkrachten. Toen iedereen zat en er druk gesproken werd, stapte Dirk de directeur het podium op. Hij nam direct het woord en opende de week. Sjoerd kon de opening van de Techniekweek goed volgen en zijn gedachten waren even ver weg van waarom hij hier zat. Rob zat naast hem en die zat ook geboeid te luisteren naar Dirk.

Na het eerste gedeelte, de opening van de techniekweek zweeg Dirk even, maar hij bleef op het podium staan. In de zaal nam het geroezemoes meteen weer toe, waarop Dirk snel weer het woord nam. Hij riep zijn publiek op om nog even stil te zijn en te luisteren naar het volgende punt. Hij had een duidelijke luide stem, welke versterkt werd door de microfoon, welke hij vast hield. Het geluid uit de aula stierf weg en Dirk nam weer het woord.

“Op onze school hebben wij, hoop ik, een klimaat waarin alle leerlingen, ik herhaal alle leerlingen zich prettig en veilig voelen en zouden moeten voelen. Dit is de beste manier om te leren, samen te werken en te groeien in het leven. Ook vinden wij het heel belangrijk dat iedereen elkaar accepteert zoals hij of zij is. Ongeacht afkomst, uiterlijk, geloofsovertuigingen, politieke of seksuele voorkeuren. En zo zijn er vast nog wel meer verschillen tussen jullie te noemen. Ik begrijp dat niet iedereen elkaar aardig vindt of elkaar accepteert, het is ten slotte geen ideale wereld waarin wel leven. Maar we moeten minstens respect voor elkaar hebben en voor elkaar open staan.” Het was nog steeds doodstil in de aula.

“Zoals jullie allen weten hebben ook ons de afgelopen periode diverse signalen, berichten en informatie bereikt. Deze gaan allemaal over één van onze leerlingen. Sjoerd Suykerberg.” Het geroezemoes nam weer toe, waarop Dirk zijn hand opstak en duidelijk maakte dat hij het heel belangrijk vond dat iedereen nog even wachtte met commentaar geven. En dat hij wilde dat er nog even heel goed geluisterd werd naar de volgende spreker. Het was direct weer stil. “Ik geef hierbij het woord aan Sjoerd.” Bijna iedere leerling in de aula keek om zich heen en het geroezemoes nam weer flink toe.

Sjoerd stond inmiddels naast het podium, maar nog niet zichtbaar voor anderen. Hij had een knuffel en een afscheidszoen van Rob gekregen, welke direct na Sjoerd zijn verhaal zou vertrekken.

Sjoerd liep via het trappetje het podium op. Hij liep op de directeur af en ging naast hem staan. Hij pakte de microfoon aan en wachtte even. Het werd vrij snel doodstil in de aula. Iedereen wilde graag weten wat Sjoerd ging vertellen. De directeur ging op een stoel achterin het podium zitten.

Na een paar tellen begon Sjoerd. “Goedemorgen allemaal. Zoals jullie weten was ik een tijdje afwezig. Vanmorgen heb ik mijn mentorklas al gesproken en kort verteld wat er gebeurd is. Maar voordat ik daarmee begin, wil ik eerst iets eerder beginnen. Jaren geleden waren wij, mijn ouders, mijn broer Mick en ik een doodnormaal en gelukkig gezin. Dit veranderde toen mijn vader zijn werk verloor. Op zich nog niet iets vreemds, maar mijn vader kon geen nieuw werk vinden. Zijn alcoholgebruik en later alcoholverslaving had daar mede een oorzaak in. Mijn moeder moest ineens geld gaan verdienen. Thuis veranderde langzaam het een en ander en ik werd steeds meer en meer verbaal, maar uiteindelijk ook fysiek het doelwit van mijn vader. Ik trok langzaam een muur om mij heen op. Vrijwel niemand wist ervan. Ik schaamde mij, schaamde mij diep. Omdat ik er niets aan deed, het gevoel had dat ik er niks aan kon veranderen. Dat het mijn schuld was. Dat ik het misschien wel ergens verdiend had.” Sjoerd zweeg even en veegde twee stille tranen van zijn wangen.

“Ook merkte ik dat ik anders was dan de meeste jongens van mijn leeftijd. Dit maakte mijn isolement niet makkelijker. Wel groter. Pas recent heb ik dit voor mij grote geheim aan een paar mensen in mijn omgeving verteld. Ik vertel dit allemaal niet omdat ik zielig gevonden wil worden of omdat ik zo nodig aandacht wil, maar om duidelijk te maken dat ik net zoals jullie ben. Een doodgewone jongen die toevallig op jongens valt, maar net als jullie graag geaccepteerd wil worden. Ik vertel dit zodat hopelijk anderen er iets aan hebben. Misschien niet omdat je ook homo bent, maar omdat je ergens mee zit, mogelijk een geheim hebt. Ik zeg niet dat het fout was, wat ik gedaan heb, maar als ik dingen anders kon doen, dan had ik dat achteraf zeker geprobeerd. Zoek dus hulp in je omgeving. Vraag een familielid, goede vriend of vriendin of misschien je mentor op school om hulp als je er zelf niet uit komt. Dat is niet erg en niets om je voor te schamen. Verder hoop ik dat we weer gewoon verder kunnen gaan waar we gebleven waren. Leren en lol maken met elkaar. Het gezellig hebben.”

Sjoerd zweeg even. Op dat moment klonk er vanuit de aula, wat verderop achterin ineens heel hard. “HOMO!” “HOMO!” Dit werd apart en kort na elkaar geschreeuwd door twee verschillende leerlingen. Het bleef doodstil, behalve wat geschuifel achterin. Diverse leerlingen stonden op en liepen naar het middenpad. Ze mompelden wat en liepen door. Richting Sjoerd en het podium.

Sjoerd was verrast en keek met grote ogen naar wat er voor hem gebeurde. De zes leerlingen kende hij van gezicht en een enkeling van naam. Ze stapten het podium op en Roos, het meisje dat hij kende als een pittige tante, trok abrupt de microfoon uit zijn handen. Sjoerd stond erbij en keek ernaar. Net als de directeur.

Roos nam het woord en haar stem galmde zeer luid en duidelijk door de aula. “Rodney en Evert, jullie zijn zelf twee laffe homo’s. Niemand komt hier aan Sjoerd of aan een ander.” Vervolgens sloeg zij haar arm om Sjoerd heen en gaf hem een zoen op zijn wang. Sjoerd was te verbaasd om woordelijk te reageren, maar kleurde wel een beetje. Ook de andere leerlingen sloegen hun armen om elkaar heen en vormden zo een ketting om duidelijk te maken dat zij Sjoerd steunden.

De zaal explodeerde! Iedereen stond op en applaudisseerde luid en duidelijk. Directeur Dirk nam de microfoon van Roos over en dankte haar voor haar duidelijke taal. Hij riep Rodney en Evert op direct naar zijn kantoor te gaan. Die bleven eerst zitten, maar toen de halve aula vol leerlingen luid en duidelijk “BOE” begon te roepen, kozen ze eieren voor hun geld en liepen zo snel mogelijk via de achterkant naar de gang waaraan de directeurskamer lag.

De rust keerde weer terug in de aula, terwijl iedereen weer ging zitten. Dirk nam het woord en zei dat hij deze enerverende opening van de ochtend afsloot en wanneer er vragen waren, het docententeam en de vertrouwenspersonen van school altijd voor hun leerlingen klaarstonden. Hij dankte Sjoerd voor zijn openheid en eerlijkheid en hoopte dat iedereen zijn wens zou respecteren. Tot slot vroeg hij iedereen om zich naar zijn of haar klas te begeven, waar als eerste een mentoruur ingeroosterd was in verband met de opening van de Techniekweek.

Toen hij zijn microfoon uitgedaan had, mompelde hij iets als, “volgens mij zal het vandaag alleen over hele andere dingen gaan!” Sjoerd en Roos waren waarschijnlijk de enigen die hem verstonden.

Sjoerd en Roos keken elkaar kort aan en Sjoerd bedankte haar voor haar actie. “Geen dank, mijn oom en nicht zijn ook homo en ik heb altijd een hekel aan die twee domme zwijnen gehad. Dit was een mooie manier om ze eindelijk eens goed op hun nummer te zetten. Bovendien, je bent een hele relaxte, aardige jongen en het lijkt mij leuk om je beter te leren kennen”, zei Roos heel direct. Sjoerd kleurde een beetje en zei dat hij dit ook graag wilde. Ze spraken af voor in de lunchpauze. Hierna liep Sjoerd met Dirk en Bas richting de directeurskamer. In de gang zagen ze Rodney en Evert onrustig heen en weer lopen. Sjoerd kende ze nauwelijks. Alleen van naam en gezicht.

Dirk opende de deur, waarna iedereen hem naar binnen volgde. Bas, die als laatste naar binnen liep, sloot de deur achter hen. Dirk liep om zijn bureau heen en wilde net gaan zitten. Rodney en Evert waren zo brutaal om al te gaan zitten in de twee stoelen die voor het bureau stonden. Dirk had tot nu toe zijn geduld weten te bewaren, maar toen hij dit zag, ontplofte hij zowat. Boos brulde hij tegen Evert en Rodney “wie zei dat jullie mochten gaan zitten?! Kom als de wiedeweerga uit die stoelen en ga naast het bureau staan!” De jongens wisten niet hoe snel ze hieraan gehoor konden geven. Bas en Sjoerd namen hierop plaats op de stoelen.

“Zijn jullie nou helemaal besodemieterd? Hoe halen jullie het in jullie hoofd? Hebben jullie dan niets begrepen van wat ik en Sjoerd gezegd hebben daarnet?” Evert en Rodney zwegen en keken met schaamte naar de vloer. Dirk was duidelijk nog niet klaar. “Volgens mij zijn jullie om te beginnen Sjoerd, maar uiteindelijk iedereen een excuus verschuldigd. Maar alleen als jullie dat echt menen, want anders kunnen jullie vertrekken…van school, welteverstaan!” Evert keek geschrokken op. “Van School? Maar…maar dat wil ik niet hoor.” De tranen sprongen Evert in zijn ogen en Sjoerd kreeg een beetje medelijden met hem. Hij vroeg Dirk of hij het goed vond om even met Evert op de gang te praten. Dirk twijfelde even, maar knikte toen. Evert en Sjoerd verlieten de kamer. Vlak voordat Sjoerd de deur achter zich dicht deed hoorde hij Dirk op een boze toon iets tegen Rodney zeggen.

Op de gang veegde Evert zijn wangen droog en hij keek schuldbewust en met enige angst naar de grond. Sjoerd vroeg “Evert…kijk mij eens aan.” Evert keek langzaam omhoog met angst in zijn ogen. “Ik wil niet van school enne enne, sorry. Ik flapte het er ook uit, vlak na Rodney. Ik vind hem …”, zei Evert snel achter elkaar en toen zweeg hij weer en zijn wangen werden roder. Sjoerd zuchtte even “Evert vindt je Rodney eigenlijk stiekem een beetje leuk?” Evert zweeg, maar knikte uiteindelijk. Sjoerd glimlachte. “Dat dacht ik al. Het is een stoere jongen, die zich weinig van anderen aantrekt. Ik kan mij voorstellen dat je dat interessant en misschien wel opwindend vindt.” Evert keek geschrokken op. Hij voelde zich duidelijk betrapt. “Zeg je het tegen niemand?”, zei Evert naïef. Sjoerd glimlachte en zei, “Ik gun jou je geluk, maar ik denk wel dat je verkeerde keuzes maakt. In domme dingen roepen, wat de hele school je niet in dank zal afnemen. En waarschijnlijk in verliefd worden of in ieder geval iemand leuk vinden die naar ik tot nu toe gezien heb, niet de beste invloed op je heeft.”

Nu raakte Sjoerd duidelijk een snaar, want Evert barste ineens in snikken uit, sloeg zijn handen voor zijn ogen en gleed langs de muur op zijn hurken. Sjoerd schrok hier even van, maar voordat hij kon reageren, ging de deur van de kamer van de directeur open. Dirk kwam naar buiten en vroeg verbaasd, “wat is hier aan de hand?” “Sorry, sorry”, riep Evert direct, terwijl hij snel de tranen van zijn wangen veegde en weer rechtop kwam staan. “Sorry, waarvoor vent? Je gesprek met Sjoerd heeft duidelijk iets met je gedaan. En ik wil graag weten wat, want dan kan ik bepalen hoe ik verder met je ga.” Sjoerd keek indringend naar Evert en met zijn non-verbale houding maakte hij duidelijk dat hij graag even wat tegen de directeur wilde zeggen. Evert zag dit en knikte. Sjoerd zei, “meneer de directeur, Dirk, Evert hier vind Rodney een leuke jongen, heeft vanmorgen een domme actie gemaakt en zichzelf voor de hele school voor schut gezet. Ook heeft hij duidelijk spijt van zijn actie. Ik stel voor dat we een oplossing verzinnen, waarbij hij hiervan leert, maar we ook hopelijk kunnen voorkomen dat de halve school hem de rest van het jaar met zijn nek aankijkt.” Sjoerd zweeg even.

Dirk dacht na en zei, “Dat vindt ik een heel goed idee Sjoerd. Misschien heb ik wel een oplossing. Hebben jullie wel eens van een GSA gehoord?” “Een watte?”, zeiden beide jongens in koor. “Een GSA staat voor een Gender & Sexuality Netwerk* (*vroeger heette dit een Gay-Straight-Alliance), wat wil zeggen dat binnen de school er een aantal leerlingen werken aan verbetering van de sfeer en de diversiteit van de school. Dus onder andere rondom homo’s, biseksuelen en hetero’s. Maar eventueel ook leuke activiteiten organiseren. Misschien is het een idee dat jullie daar met Roos in gaan en dan nog wat andere leerlingen erbij komen. Dan kunnen we aan de ene kant aandacht geven aan de diversiteit binnen de school, maar ook laten zien dat Evert hier, misschien een beetje een domme actie had, maar het eigenlijk niet eens zo slecht meent.

Verder geef ik je ook als straf mee dat je een stuk schrijft voor de schoolkrant, Evert. Daarbij laat ik het in eerste instantie aan jou om te reageren op wat er vandaag gebeurde en hoe je er verder over denkt. Is dat een idee?”

Evert knikte blij en hij kreeg alweer een beetje een glimlach op zijn gezicht. “Zo, en nu wil ik jullie nog even binnen zien, want Rodney heeft waarschijnlijk en hopelijk nagedacht over wat hij wil zeggen tegen Sjoerd.” Gedrieën gingen ze naar binnen toe.

Bas zat en Rodney stond zwijgend te wachten op wat er komen ging.

“Zo, Rodney, net toen Sjoerd en Evert op de gang waren spraken we elkaar even en heb ik je net even de tijd gegeven om na te denken of je nog iets wilt zeggen tegen Sjoerd. Rodney keek met duidelijke haat en minachting uit zijn ogen naar Dirk, de directeur en deed er tot nu toe nog het zwijgen toe. “Komt er nog wat van?” “Het spijt me Sjoerd”, kwam er snel, heel kort en duidelijk niet gemeend uit Rodneys mond. “Sorry, ik hoorde je niet”, zei Sjoerd heel rustig. “Je hoorde mij wel hoor”, zei Rodney brutaal. “Goed, nu is het genoeg. Ik ben er klaar mee Rodney. Ik geloof helemaal niks van wat je gezegd hebt en ik heb besloten je voor deze komende week te schorsen. Ook overweeg ik om je van school te sturen. Voorgoed. Dit is niet het eerste akkefietje wat je hier op school hebt. Ik ben eigenlijk helemaal klaar met jou en je negatieve gedrag. Je kunt gaan. Ik zal je ouders verwittigen.”

Rodney begon te lachen. Dirk liep rood aan en was duidelijk woest. Hij pakte Rodney met één hand in zijn kraag en met zijn andere hand duwde hij Rodney naar de deur. Maar nog voordat hij bij de deur was, draaide Rodney zich om naar Evert en spuugde hem vol in het gezicht, terwijl hij verder lachte.

“Rodney, jij idioot. Nu ben je echt te ver gegaan. Je gaat eruit. Ik hoef er niet eens meer over na te denken. Dit kan echt niet en dit was de druppel.”

“Mij best”, riep Rodney nonchalant en toen hij op de gang stond liep hij zonder nog om te kijken weg. “Jemig, wat een heerschap”, zei Dirk tegen niemand in het bijzonder toen hij weer ging zitten.

“Evert, hier een zakdoekje”, zei Dirk, terwijl hij een papieren zakdoek van het bureau aan Evert gaf. Die veegde zijn gezicht schoon en gooide het propje in de prullenbak. “Ik was toch al een beetje klaar met hem meneer”, zei Evert. “Ik hoop dat je er wat van geleerd hebt en nu mag je naar je klas, want dit heeft al lang genoeg geduurd. Ik wil uiterlijk woensdag 12.00 uur je verslag per mail ontvangen en ook wil ik je dan om 12.00 uur hier in mijn kamer zien. Afgesproken”, zei hij, zonder het antwoord van Evert af te wachten. Evert verliet de kamer van de directeur en Bas en Sjoerd zaten in de stoelen voor zijn bureau.

Dirk schonk voor alle drie een glas water in, waarna iedereen een paar slokken nam.

“Ik hoop dat deze ochtend je een beter gevoel gegeven heeft, ondanks wat er met Evert en Rodney gebeurde. Ik zal straks Rodney zijn ouders informeren van wat er gebeurd is en daarna via de installatie voor alle leerlingen omroepen dat Rodney vanaf heden permanent van school verwijderd is. Hopelijk schept dat weer wat meer rust en duidelijkheid. Al moet ik zeggen dat ik zulke maatregelen liever niet neem en ook nog nooit eerder genomen heb. Dit gaat nog wel een staartje krijgen voor Rodney. Maargoed, hoe heb je het zelf ervaren Sjoerd?”

“Tja, het was een bijzondere ochtend. Ik had wel een reactie verwacht, maar niet dit. Ik weet niet of het duidelijk was, maar Evert was volgens mij een beetje verliefd op Rodney.” Dirk knikte. “Verder zal ik vast genoeg steun en hulp krijgen binnen de school. Het lucht mij enorm op dat ik sommige dingen uit mijn leven niet meer geheim hoef te houden. En als u het goed vindt, ga ik nu weer naar mijn klas. Ik heb alweer minstens een half uur van de lessen gemist.” Dirk knikte. En Sjoerd gaf Bas een kus op zijn wang. Bas wenste hem veel succes en zei dat hij hem vanavond weer zou zien bij het avondeten.

Toen Sjoerd weg was, slaakte Bas een diepe zucht. “Het is zo’n heerlijk en eerlijk joch. Hij heeft veel meegemaakt, maar een hart van goud. Hij probeert altijd het goede in mensen te zien. Zelfs als ze het in eerste instantie negatief tegen hem doen. Ik zal hem in de gaten houden en we houden contact. Als u verder geen vragen heeft, ga ik nu naar mijn werk. Ik ben al later dan gepland en heb straks een afspraak.” Dirk knikte en de mannen gaven elkaar een hand.

Sjoerd had een enerverende en bijzondere dag gehad. Na het incident met Evert en Rodney in de directeurskamer en gang was hij weer gewoon naar de lessen gegaan. Hij werd wel wat meer aangekeken, kreeg ineens van verschillende mensen een hand, boks, schouderklopje of een knipoog en soms vragen, maar verder lieten de meeste leerlingen hem met rust. Tijdens de lunchpauze zochten Roos en hij elkaar op. Roos was natuurlijk stiknieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurd was. Helemaal nadat Dirk had omgeroepen dat Rodney van school gestuurd was. Voorgoed! Het gonsde dan ook van de geruchten, maar zowel Sjoerd, als Evert lieten niks los. Dat vonden ze niet hun taak.

Hij vertelde wel aan Roos dat hij graag met haar een GSA wilde oprichten. Dat vond zij een heel goed en leuk idee. Ze begon meteen enthousiast te praten en Sjoerd liet haar haar gang gaan. Hij besloot nog even te wachten met vertellen dat Evert er ook bij kwam. Dat kwam later wel.

Na schooltijd haalde Sjoerd met Rob zijn fiets op bij buurvrouw Betty. Omdat zij net op het punt stond om naar haar zieke schoonzus te gaan, had ze weinig tijd voor hun, maar dat maakte Sjoerd en Rob niet uit. Ze spraken af dat buurvrouw Betty binnenkort bij hun thuis op bezoek zou komen.

Nadat hij op de fiets weer thuis kwam, appte hij Mark, dat hij hem vanavond wilde zien, omdat hij genoeg te vertellen had. Ze spraken om 20.00 uur bij Mark thuis af. Daarna was het tijd voor het avondeten. Ze aten gehaktballen met boerenkoolstamppot en jus.