Tampa Boys - 1

Hallo beste lezers, Hier mijn verslag in verhaalvorm over Jelmer en Tom in het hier en nu, verspreid over twee of drie afleveringen. Hoewel het goed gaat met ons is dit best wel een heftig verhaal, met hier en daar een boodschap. Het onderstaande speelt zich af in 2016 en het speelt nu nog steeds.

Na onze studie en stages aan de universiteit van Florida hebben we in die omgeving ook een baan gevonden en zijn we uiteindelijk ook American citizen geworden. We hebben tijdelijk ingewoond bij familie van Tom die daar een zaak hebben in de financiële dienstverlening en die hebben ons geholpen om zelf een bedrijf op te starten. Dat speelde zich destijds af in en rondom Orlando, waar we uiteindelijk een appartement hebben gekocht. Ergens in midden Nederland hebben we ook een klein appartement waar we woonden voor we naar Amerika vertrokken, maar dat houden we aan omdat we daar een aantal maanden per jaar vakantie vieren, en voor de rest zit dat pand in de losse verhuur.

Inmiddels hebben we al meer dan tien jaar een winstgevende onderneming , opgesplitst in drie onderdelen. Het is niet zo heel erg groot want in totaal hebben we maar twintig man personeel. Aan de ene kant importeren en verhandelen we wereldwijd instrumenten voor medische toepassingen, dit is zowel voor ziekenhuizen, tandartsen, dierenartsen en alles wat er tussenin zit. Het andere bedrijfsonderdeel is een juridisch adviesbureau toegespitst op het vlak van het internationaal strafrecht en human rights. Een specialistisch advocatenkantoor zeg maar, met een heel bekwaam team mensen die over de hele wereld heen voor allerlei zaken bezig zijn. Waarvoor precies dat ga ik hier uiteraard niet uitleggen, want daar gaat dit verhaal niet over.

Maar eerst het volgende. Tijdens het hoogtepunt van de crisis hebben we voor een appel en een ei een knots van een mansion met een riant gastenverblijf en een bedrijfsruimte kunnen kopen. Een mansion is een luxe herenhuis met alles er op en er aan, en megagroot. Zoveel ruime hebben we helemaal niet nodig, maar het is wel leuk om het te hebben, geloof mij maar. Er achter, op gepaste afstand van de groene terrassen en het zwembad staat een loods die gebruikt wordt als magazijn en bedrijfsruimte. Er zit zelfs nog een appartement in die vroeger bestemd was voor vaste bewoning van de bewaking. Maarja, dat gaat tegenwoordig allemaal elektronisch en op afstand dus dat appartement staat al heel lang leeg.

De oorspronkelijke bedrijfskantine wordt nog wel als zodanig gebruikt maar heeft er sinds drie jaar geleden een belangrijke functie bij gekregen; het derde bedrijfsonderdeel. Het is de ruimte voor een private foodbank. Dat is een door ons privé opgezette voedselbank met catering speciaal voor de aller allerarmsten van onze community. Deze wordt grotendeels gerund, onder leiding van Tom en mij met behulp van een kleine groep vollunteers, dat zijn vrijwillige medewerkers. Die allerarmsten, in heel Tampa Bay zijn dat meer dan zevenhonderdduizend hulpbehoevenden, zijn niet alleen zwervers en loosers, maar vooral mensen die om wat voor reden dan ook tussen wal en schip terecht zijn gekomen en daardoor te maken hebben gekregen met een uitzichtloos bestaan. Het gaat in veel gevallen zelfs om gezinnen met kinderen waarvan de ouders meerdere banen hebben en uiteindelijk toch niet rond kunnen komen. Dat is ondanks alle welvaart en economische groei een snel om zich heen slaand probleem, niet alleen hier maar wereldwijd, en ook in Nederland. Hoe dit komt en waar dat door veroorzaakt wordt ga ik hier niet uitleggen, daar kunnen jullie zelf onderzoek naar doen als je dat wil.

De bekostiging van deze voedselbank is bijna geheel uit eigen zak. Een groot deel is kostenneutraal omdat de bevoorrading plaatsvind uit afgedankte overschotten van voedselfabrikanten en afdankertjes van de plaatselijke middenstand. Maar soms moet er ook het één en ander betaald worden. We krijgen wat subsidie uit een foundation waar de allerrijksten uit de community maandelijks een bijdrage in storten. Kom je met je activiteiten boven een aantal deelnemers uit die geregistreerd staan bij de plaatselijke overheid, dan kan je bij die foundation een beroep doen op subsidie, zo werkt het. De rest leggen we zelf bij, en dat is altijd nog zo’n duizend dollar per week, waarvan we een percentage weer terugkrijgen via de belasting. Vanaf acht uur s ’morgens kunnen mensen met een speciaal pasje van de reclassering terecht voor een gratis ontbijt en mogen daarna in een doggybag de lunch meenemen. De lunch is een standaard pakket. Voor de warme maaltijd kan men van af 18:00 terecht, en die bestaat uit soep vooraf en dan dagelijks een ander warm menu met vis of vlees en groenten en een toetje na. De hele kantine zit op de toegestane tijdstippen meestal tot aan de nok toe vol. Verder worden er dagelijks in de wijk met een pick up meer dan honderd voedselpakketten rondgebracht bij de allerarmste gezinnen. O ja, het is ook mogelijk om zonder pasje te komen eten maar dan zijn er kosten aan verbonden, drie dollar per maaltijd.

----------------------------------

Zomer 2016, zaterdag 13 augustus 7:00 AM, ergens in een buitenwijk van Tampa Florida. Ik werd wakker van het licht van de felle zon die al vrolijk door de open schuifpui naar binnen scheen. Buiten vanuit de tuin hoorde ik de mussen tjilpen, die hadden het al vroeg druk. Ik rekte me geeuwend uit en keek naar rechts van me, daar lag Tom. Hij lag op zijn zij met zijn gezicht naar me toe en zijn ademhaling verried me dat hij nog in diepe slaap was. Hij is namelijk nog steeds kampioen langslapen, ha ha. Ik gleed onder het laken uit, ging rechtop staan en rekte me lekker helemaal uit. Op m’n tenen, armen omhoog, en lekker draaien met dat strakke kontje. Ik zag mezelf in de spiegelwand en moest glimlachen om mezelf. Haar in de war, twee slaperige bruine oogjes en een enorme lekkere dikke odol tussen m’n benen netjes verpakt in een klein blauw uitgerekt stringetje, lekkuuuuurrrr…..

Ik schoof de vitrage opzij, glipte door de openstaande pui heen het terras op en liep op m’n blote voeten naar het zwembad. Op m’n hurken voelde ik met een hand in het rimpelloze water. Wooo, best wel een beetje fris. Maar toch maar er in duiken want fris is maar een relatief begrip. Drie seconden nadat ik het water was ingedoken was de kou al weer weg. Dit is echt lekker wakker worden. Ik zette me met mijn benen af tegen de wand van het zwembad en zwom het hele stuk onder water in de lengte over naar de andere kant, twintig meter. Aan de overkant haalde ik even adem, zette me weer af en zwom hetzelfde stuk onder water weer terug.
Al voor ik weer boven kwam hoorde ik een grote plons. Tommie! Ik kwam naar boven en keek achterom. Tom kwam op me afgezwommen. ‘Hee, waterratje, kom jij es hier!’ Ik zwom glimlachend in zijn armen, sloeg de mijne stevig om hem heen en gaf hem een dikke hug. Hij kroelde met me en vroeg wat ik er van vond als ik een lief klein kusje van hem kreeg. Ik protesteerde lachend. ‘Nee, dat wil ik niet, ik wil een hele grote dikke lieve smakkerd!’ Toen drukte hij zijn lippen stevig op de mijne, en streelde me onder water met zijn vingers over de dunne stof van mijn harde dikke bobbel.

Mijn ademhaling versnelde en glazig keek ik Tom diep in zijn mooie groene ogen. Grote vingers streelden me op en neer tussen mijn billen, en moeiteloos verdwenen twee van die dikke worsten met het grootste gemak helemaal naar binnen. Met zijn tong streelde hij heel subtiel mijn lippen en mijn tong. Ik sloot m’n ogen en begon er licht van te hijgen terwijl ik zijn vingers diep in mijn kontje voelde bewegen. ‘Kom maar es met me mee lief klein jongetje’, fluisterde hij in m’n oor, ‘dan gaan we samen stiekem lekkere dingen doen. Ik deed mijn ogen open en zag die van hem ondeugend glinsteren. ‘Dat is goed meneer, dat wil ik heel graag’, zei ik lachend, en we sprongen samen het water uit.

Tom dirigeerde me naar de muur naast de schuifpui van de slaapkamer, en zette me wijdbeens neer met mijn handen tegen de muur en m’n kontje achteruit gestoken. Hij ging op zijn hurken achter me zitten en trok m’n stringetje opzij. Trillend van opwinding voelde ik zijn tong mijn sterretje kietelen zodat die uit zichzelf al wijd open ging staan. Zijn tong ging bewegend naar binnen waar ik nog veel opgewondener van werd. Ik hijgde en trilde over heel m’n lichaam. Tussen mijn gespreide benen door betastte hij mijn volle ballen en m’n staalharde erectie. We hielden dat even vol totdat Tom met schorre en licht opgewonden stem aan me vroeg of dat ik er klaar voor was. Ik keek even schuin om naar Tom, en wijdbeens met knikkende knieën stemde ik met trillende zachte stem met hem in. “Ja Tommie, ik wil het heel graag’. Tom richtte zich op, haalde zijn gereedschap een paar keer door mijn bilnaad op en neer, zette dan de dikke eikel tegen mijn sterretje aan en gleed in één soepele beweging helemaal bij me naar binnen, tot aan zijn goed gevulde ballen. Hij drukte zich tegen me aan, en met zijn armen onder mijn oksels door hield hij me vast bij m’n schouders. Hij kuste mijn gezicht terwijl hij me ongenadig keihard neukte. Zij heupen kletsten tegen mijn kontje. Ik zakte wat dieper door mijn knieën en trok mijn billen zo wijd mogelijk uit elkaar.

De slierten voorvocht dropen uit mijn stijve pik en mijn ballen begonnen al samen te trekken. Tom hijgde kreunend in mijn oor en voerde het tempo stevig op. ‘O mijn god ik kom, ik kom’ ,kreunde hij. Met één hand pakte hij mijn paal beet en mij rukkend begonnen we samen hevig te spuiten. Ik lag mijn hoofd achterover op zijn schouder. Haalde hijgend heel diep adem en spoot met een klagend gekreun en schokkende heupen dikke witte stralen tegen de muur aan en Tom vulde mijn kontje zo diep en zo overvloedig mogelijk met zijn kostelijke mannenvocht.

We bleven even trillend staan tot Tom uit me gleed. Ik draaide me om en gaf hem een kus. ‘Kom’, zei ik, ‘snel effe douchen want Maria komt zo. Maria was hier onze moederfiguur, onze big mama. Een vrouw van zestig van Spaanse afkomst die al vanaf het begin de leiding in huis had. Ze was onze interieurverzorgster, de kok en verder verantwoordelijk voor de hele huishouding. Dat doet ze met plezier van s ‘morgens acht tot s ‘avonds acht voor een heel goed inkomen. Maar vooral was ze onze steun en toeverlaat, meer voor mij dan voor Tom eigenlijk want ik ben degene die af en toe wel een beetje emotionele ondersteuning nodig heeft.

Voor dat Maria er was zaten we al in de keuken aan het ontbijt. Gewoon op zijn Hollands hoor, sandwich en een broodje pindakaas met koffie. Ik in een klein wit sportbroekje met een blauw hemdje en Tom met een khaki kniebroek en een zwart T-shirt. Onder het eten Kwam Maria binnen gestrompeld met haar lange bloemetjesjurk en een zware volle boodschappentas en een dikke bril op. Maar ze zag er alles mee, ha ha. ‘Hey jongetjes van me, hoe is het hier?’ ‘Aah Maria, wat zie je er vandaag weer schitterend uit’ ,lach ik haar toe als vriendelijk welkom. ‘Dat is speciaal bedoeld voor jou schattebout’ ,zegt ze me met een glimlach. Ik moest opschieten want het was vandaag mijn beurt om te helpen in de kantine.

Tom gaat naar de studio om de bewakingscamera’s te checken en ik begeef me naar de kantine. Ik heb een paar stevige witte sportschoenen aangedaan want het is best wel aanpakken daar, dat gaat niet op een paar teenslippers. Ik kom binnen en zie dat het er zoals gebruikelijk in het weekend niet zo heel erg druk is, er zitten hooguit twintig mensen verspreid aan diverse tafeltjes. Ik loop naar Wendy, dat is een knap latinomeisje van een jaar of achttien en vraag aan haar wat ik kan doen. Ze vroeg of ik eerst de borden wilde spoelen en dan de vaatwasser voor haar wilde vullen. Daarna nog wat salades uit de koeling halen en de vitrine daar mee bijvullen. En dan tafeltjes schoon maken. Ik had dus genoeg te doen. En het was hard doorwerken deze ochtend want we zouden vanmiddag gaan waterskiën in Tampa Bay.

Ik was even later achter de kantine in de koeling met een dienblad om salades op te halen toen Wendy me achterna kwam. ‘Jelmer’, zei ze, ‘er is een probleem’. Ik keek haar verbaasd aan, ‘o ja, wat is er dan?’ ‘In de kantine zitten twee jongens vlak bij de uitgang samen aan een tafeltje, die komen de hele week al alleen s’ morgens om te ontbijten, dan nemen ze ook nog een lunch mee maar ze kunnen geen pasje overleggen. Dat kost dan in principe zes dollar per dag, maar ze kunnen niet betalen. Als ze weer geld hebben zullen ze wel een keer afrekenen hebben ze gezegd.’ Ik kijk Wendy vragend aan, ‘wat is dan het probleem?’ Ze is even stil. ‘Volgens mij is er iets ergs met die jongens aan hand’, zegt ze met een bezorgd gezicht. Ze is weer even stil. Ik luister. ‘Dat kleine jochie is ziek denk ik, hij is waarschijnlijk een jaar of vijftien en die andere is een stuk ouder, ik denk achttien of wel twintig, maar ze zijn vies, kapotte kleren en broodmager’. ‘Dat kleine jochie ligt nu bewusteloos over de tafel heen, hij heeft z’n donut uitgekotst en volgens mij heeft hij ook nog in z’n broek gescheten’ ,zegt ze met een vies gezicht.‘Hij ruikt naar poep’.

Dan kijkt ze me vragend aan. ‘Wat moet ik nu doen?’ ‘De TPD bellen?’ De TPD is de Tampa Police Department. Ik kijk bedenkelijk en ben even helemaal stil. ‘Laat me eerst maar es even kijken daar’, zeg ik. We lopen terug naar de kantine en ik zet het dienblad met salades op de balie. ‘Ruim jij die maar even op’, zeg ik tegen Wendy. Ik kijk richting de uitgang en zie daar inderdaad twee jongens aan een tafeltje zitten. Het zijn twee blonde knapen, één met krullerig half lang haar en het kleinere jochie met een kort stijl blond koppie. Die oudere heeft een kapotte strakke jeans aan en een roze hemdje, het kleine jochie draagt een wel heel korte kapotte jeans en een wit T-shirtje, en beiden hoge zwarte bergschoenen aan de voetjes. Er ligt nog een wit petje op tafel.

Het kleine ding ligt voorover over de tafel heen in de kots met zijn hoofd opzij. Ogen gesloten, één arm op tafel en de andere hangt er naast. De andere jongen zit over de tafel heen naar hem toe gebogen en zit zacht tegen hem te praten met de tranen in zijn ogen. Met één hand houd hij een schouder van het jochie vast. Ze zijn echt broodmager en zien er onverzorgd uit. Er is zo te zien duidelijk iets mis, maar wat zou er met ze aan de hand kunnen zijn? Voorzichtig loop ik hun kant op met een vaatdoek in mijn hand en ga het tafeltje naast hen schoon staan maken. Voorzichtig kijk ik opzij hun kant op en de oudere jongen stopt met praten, bang dat ik er wat van meekrijg natuurlijk.

Voorzichtig draai ik me naar hun tafeltje toe en we kijken elkaar aan… Ik zie twee grote blauwe ogen die vol staan met tranen en me hulpeloos aankijken. ‘Wat is er jongen?’ Zeg ik zacht. Ik zak door mijn knieën en ga aan de zijkant van het tafeltje zitten zodat ik beide knapen goed kan zien. Ze zijn best wel mooi, maar dit is echt een dringend noodgeval, dat kan iedereen wel zien. ‘Kan ik jullie helpen, want volgens mij is je vriend een beetje ziek’, zeg ik zacht. De jongen kijkt van zijn vriendje weer heel zielig naar mij en knikt alleen maar. Zijn onderlip trilt. ‘Alstublieft meneer?’ Zegt hij tegen me, ‘maar geen politie please?’ Ik moet mezelf op m’n lip bijten want dit is echt zooo zielig. Ik moet alle zijlen bijzetten om m’n eigen tranen te bedwingen.

Ik leg een hand op zijn schouder en zeg zacht maar zelfverzekerd, 'geen politie,maak je maar geen zorgen, ja?’ ‘Ik ga jullie helpen. Hoe heten jullie?’ ‘Ik ben Curtis en dat is Benjamin’, zegt hij naar zijn maatje kijkend. Ik kijk hem aan, en zeg ‘okee Curtis, ik ben Jelmer en ik ga jullie echt helpen, ja?’ ‘Je kunt me vertrouwen’. Ik ga staan, geef hem een aai over zijn bol, loop terug naar de balie en vraag aan Wendy die ons al die tijd al had staan observeren of ze even op die knapen wil letten, dat ze er niet plotseling van door zouden gaan. Ik moet Tom even bellen want dit kan ik dus echt niet alleen, dit is zooo aangrijpend...

Mijn volgende bijdrage is de laatste van de reeks Jelmer en Tom, deel 11