De Zes Van Klas 6a - 7

Dinsdagochtend, wakker worden en weten, we zijn in de Landes en gisteren hebben Matthias en Jonas hun verhaal verteld. Naar de badkamer. Zoals elke ochtend druppelden ze een voor een binnen, de stoere knapen, met de slaap nog half in hun ogen. En zoals elke ochtend met zijn zevenen samen aan de ontbijttafel, zoals Adam in het Aards Paradijs.
- Het wordt een hete dag vandaag, zegde Tony. Kijk eens, hoe de zon zit te blakeren.
- Wat staat er op het menu, vandaag ? vroeg Thijs.
Tony en ik keken elkaar aan.
- Nog niet vast gelegd.
De laptop erbij gehaald. Even googelen. Mont-de-Marsan, op zo’n dertig kilometer afstand, stadje van zo’n vijfentwintigduizend inwoners.
- Wat denken jullie, mannen ?
- Oké, eens iets anders.
- Gelukkig hebben we hier een auto, anders was dit niet te doen.
- Ja, gelukkig !
- Oke. Stadsbezoek, zorg dat jullie er netjes bij staan ! commandeerde Tony. Je scoutsbroek aan en draai de pijpen onderaan twee keren omhoog. Dat staat stoer, die forse jongensdijen. Je scoutshemd aan met de kentekens er op, je grijze sokken en stapschoenen.
De bende stoof naar boven, Tony en ik volgden. Aankleden. Elkaar even monsteren. Leuk, die forse kerels. Vooral leuk die halfnaakte jongensdijen.
- Goedgekeurd, besliste Tony.
Met zijn allen mijn auto in. Een rustige weg tot Mont-de-Marsan. Zo’n driekwart uur rijden. Parkeren aan een prachtig park. De rivier oversteken. Jawel hoor, rue Léon Gambetta.
- Ik ken een leuk spelletje, stelde Michiel voor. Als we nu eens per twee aan de voorbijgangers vroegen wie die Gambetta was.
- Potvert, ja zeg, vloekte Dries.
- Okè mannen, haal je beste Frans boven ! Maar beleefd zijn hé. Drie groepjes van twee. Ik bleef van op afstand loeren. Ze klampten mensen aan. Een praatje. Kijken, wijzen, bedanken. Na zo’n tien minuten kwamen we opnieuw samen. Alle soorten antwoorden hadden ze gekregen, van president, tot generaal in de eerste wereldoorlog, tot uitvinder van god-ik-weet-niet-wat… toch ook een tweetal antwoorden die correct waren.
We wandelden naar het centrum, waar, volgens het plannetje een echte arena te vinden was. Inderdaad, een groot arena waar nog echte stierengevechten gehouden werden. Een monumentaal standbeeld aan de ingang.
Van daar uit keerden we terug naar het centrum en kozen een klein restaurantje, voor zover die naam waardig, voor een lichte maaltijd. Natuurlijk dat we heel wat bekijks kregen. Zo’n groepje jongeren in perfect kostuum; sportief.

Het was lekker fris in het restaurantje. Doch o, wee, wanneer we buiten kwamen ! De hitte sloeg ons tegen. Zeker half weg de veertig graden. Een wandeling door het oude stadsgedeelte kon de jongens amper bekoren. Het was echt te warm ! Tegen drie uur keerden we dan ook terug naar de auto, airco op volle bak en terug naar ons kampement.
Het was echt zwoel weer. Je moet dus ook niet vragen wat er gebeurde. Pas uit de auto, naar de slaapkamer, kleren uit, alles uit. Als een horde wilde kerels, juichend, joelend, zo snel als ze maar konden, tussen de struiken door, recht naar ons vijvertje, ons privé vijvertje. Het frisse water in, met grote slagen naar de overkant, wedstrijd houden, kopje onder duiken, een andere bij een voet grijpen en onder water trekken, zelf kopje onder geduwd worden. Wat een ontlading na een eerder saaie dag.
Dan gewoon uitblazen, liggend in het schaarse gras. Hemels ! Wat moet het Aards Paradijs toch leuk geweest zijn. En wat moet het leven in Afrika toch leuk zijn, in de brousse waar niemand je kan storen.
Jongens zouden jongens niet zijn als ze niet na korte tijd elkaar pestten. Ook nu. Wie begon er? Ik weet het niet meer. Feit is dat plots Dries en Matthias aan het worstelen waren en dat de anderen, Tony en ik incluis, supporterden voor de ene of voor de andere. Maar Matthias was absoluut geen partij voor Dries. In geen tijd lag hij dan ook op zijn rug, uitgeteld, hijgend. Dries greep de benen van zijn overwonnene vast en plooide die over het lichaam van Matthias, en ging er wijdbeens overheen staan. Zo lag Matthias half opgerold, zijn benen tussen de benen van zijn belager, weerloos. Meteen begon Dries een trommelorkest door met zijn handen op de gespannen billen van Matthias te kletsen. Deze schreeuwde moord en brand. Wij lachten. en.. mijn ogen zagen het anusje van Matthias. Hé, een bloot anusoogje. Eerlijk, nog nooit echt gezien. Het gaapte bijna open want de billen van Matthias waren helemaal gespannen, stonden bolrond. Mooi, prachtig mooi.

Jonas kon het niet aanzien dat zijn vriendje zo toegetakeld werd. Hij vloog op Dries af en met veel moeite kon hij zijn liefje bevrijden. Met zijn tweeën probeerden ze Dries op de grond te krijgen, doch dat lukte niet.
We speelden nog enkele spelletjes zoals paard-en-ruiter, staand in het water. Of kruiwagen. Een jongen steunt met zijn handen op de grond, een andere houdt hem bij de enkels vast en zo lopen om ter snelst.
Tegen zessen terug naar ons huisje. Avondeten klaar maken. Croque-monsieurs met veel ham en kaas, salade en tomaatjes. Voor dessert, lekkere cavaillons. Iedereen stak een handje toe. Mooi om te zien, die jonge kerels met die slappe piemels die voortdurend heen en weer bewogen op het ritme van hoe de jongens zich verplaatsten. Mij ogen konden er niet genoeg van krijgen.
Na het eten eerst een berichtje voor het thuisfront en dan samen buiten op het terras in de rieten zetels. Kan het leven nog mooier zijn ? Allen samen in ons blootste blootje. Dat was hier een echt nudistenkamp geworden.

Tony stak van wal.
- En, mannen, hoe bevalt het jullie, hier in de Landes ?
- Hemels !
- Zalig !
- Vandaag wat minder, kloeg Thijs.
- Ja, maar het zwempartijtje was weer leuk ! replikeerde Jonas.
- Ja, en nu ook hé… zo ongedwongen, vulde Matthias aan.
- Vinden jullie dat echt zo leuk dat we in ons blootje zitten ? vroeg ik.
- Ja, dat is … hoe moet ik het zeggen ? twijfelde Thijs. Dat is eens iets anders dan thuis, iets dat we absoluut niet gewoon zijn.
- En dat we ook niet verwacht hadden, zegt Dries.
- Ja, ze zien elkaar hier zoals we zijn, zegt Thijs, ongedwongen. En we mogen er gewoon over spreken. Thuis gaat dat niet.
- We leren op een andere manier eerbied te hebben voor elkaar, voegde Dries er aan toe.
- Ja, ja, sputterde Matthias tegen, zoals toen je op mijn billen rammelde !
- Hahaha, en jij trok voortdurend een oogje met je holleke !
We lachten.
- Ik had toch niet verwacht dat we hier nu naakt samen zouden zitten, bekende Dries. Dat we elkaar naakt zouden zien bij het douchen of, ja, dat wel. Maar hier gewoon samen in ons blootje zitten, nee, dat had ik echt niet verwacht.
- Ik ook niet, hoor, voegde Thijs er aan toe. En dat dit heel gewoon is, nee hoor.
- Hebben jullie elkaar dan nog nooit naakt gezien op kamp, buiten wanneer je doucht of zo ? wilde ik weten.
- Ja, één keer, antwoordde Matthias. Weet je nog ? Het was in Geel..;
- Nee, verbeterde Thijs, in Genk.
- Ja, zeg, met die leuke akela….
- Ja, akela Ingrid !
- O, ja, zeg.
- Wat gebeurde er dan ? vroeg ik;
- Wel, begint Matthias, we waren op kamp… hoe oud waren we ?
- Tien ?
- Ja, tien. En er was een namiddag activiteit en we moesten aantreden in perfect uniform. We waren met drie vendels van elk zes jongens.
- Ja, Ik en Thijs zaten samen in hetzelfde vendel, voegde Michiel er aan toen.
- Ja, en na de opening van de namiddag bestond de eerste proef er in dat we met de kleren die we aan hadden per vendel een zo lang mogelijke rij moesten vormen. Dus, hemd uit, broek uit, schoenen en sokken uit en alles netjes tegen elkaar aan leggen. En we hadden nog enkel ons slipje aan en lagen een beetje achter op vendel twee…
- Ja, en dan heb ik ook maar mijn slipje uit getrokken, hé, lachte Michiel.
- Ja, natuurlijk, jij de nudist.
- Ja, maar enkele ogenblikken later had iedereen zijn slipje uit.
- Ons vendel won, zegde Dries.
- Ja, en was dat daar een gelach en een rondedans.
- Amaai zeg ! In onze flikker !
- En dan ? vroeg ik.
- Wel ja, we moesten onze kleren terug samen rapen en naar de slaapkamers gaan om onze sportkledij aan te trekken.
- Ja, jammer dat we zo niet verder mochten spelen, jammerde Dries.
- Ja, hé….

- En die keer, twee jaar geleden, begon Thijs.
- God, ja zeg ! We zaten in Butgenbach. Een prachtige kampplek. Maar half weg het kamp, een hele dag regen, amaai , niet te doen. Vervelend. Gelukkig, we beschikten over een grote hangar waar we binnen konden spelen.
- Ja, en halfweg de namiddag kwam leider Henk aandraven met dozen waterverf. En per afdeling moesten we een jongen uitkiezen en hem schilderen in allerlei kleuren, en elk kleur moest evenveel letters hebben als de naam van het lichaamsdeel.
- O, ja, zeg ! rug was wit, buik geel, en zo verder.
- Ja, ik was het slachtoffer, zegde Matthias. Dus kleren uit, met enkel nog mijn slipje aan. En met drie, vier begonnen ze me te schilderen. Mijn gezicht, mijn armen, handen, voeten, tenen, rug. Mijn buik werd geel, mijn navel bruin, mijn borst.. wacht eens…
- Groen, antwoordde Jonas in de plaats van zijn vriend.
- Ja, en hier - Matthias wees naar zijn twee onooglijke tepeltjes - die werden zwart. Ja, en plots was er een…
- Thomas .
- Ja, Thomas, die zegde ‘kont roze… en ja hoor, ze trokken mijn slipje naar beneden en begonnen hé… mijn kont roze, mijn anus, ze trokken mijn billen uit elkaar, rood.
- Ja, en dan je pietje !
- Amaai, ja zeg. Met een oude scheerkwast schilderden ze mijn piemel zwart en mijn zakje oranje. Ik stond daar te trappelen, want ik hield het bijna niet uit ! Ik stond daar met een stijve lul en bijna verloor ik daar mijn zaad ! Gelukkig, ik kon me inhouden.
- Hoe oud waren jullie dan ? wilde ik weten.
- Twee jaar geleden, dan waren we zestien hé !
- En was je gewonnen ?
- We waren met twee gelijk, maar Thomas zei dat ik het velleke van mijn pietje achteruit moest trekken en hup, hij schilderde mijn eikel groen.
- Ja, zeg, hebben wij gelachen ! herinnerde Dries zich nog.
- En dan moesten we ons wassen hé, buiten in de gietende regen. Gelukkig, Jonas en Thomas hielpen mij. Want die waterverf, hoe meer water, hoe meer verf he !
- We vonden een waterslang en we hebben ze daar buiten afgespoten.
- Ja, godfert, en je mikte met de waterstraal pardaf recht op mijn pietje en zakje.
Lachen natuurlijk.
- In feite gebeurde er niets op seksgebied ?
- Nee.
- Op naturistencampings gebeurt dit wel meer hoor, zo’n schilderpartij, vertelde Michiel. Bijna elke week, jongens en meisjes. Ik heb daar thuis foto’s over.

We dronken nog cola en limo. In de verte hoorden we gerommel.

Het was negen uur. Heerlijk zitten, zo buiten op het terras. Heerlijke afkoeling na zo’n warme dag.
- Den Tjeef zou ons eens moeten zien zitten, hier ! begon Jonas.
- God, ja, zeg, hij kreeg meteen een hartaanval !
- Wie heeft er nog zo’n priester geweten, op onze dagen !
- Een dibbe, ja dat is hij ! Overdreven preuts en naïef ook nog !
- Dibbe, wat is dat ? vroeg Thijs.
- Dat is iemand die overdreven kerkelijk is, die hele dagen in de kerk zit en Weesgegroetjes bidt.
- Hahaha, zoals mijn oma ! riep Jonas.
- Weet je, zegde Dries, dat verleden jaar op het kamp van de welpen, dat ze als het warm was niet in hun bloot bovenlijf mochten spelen van den Tjeef ? Hij was daar aalmoezenier. En als ze naar de douche gingen, eerst hun zwembroekje aantrekken, met een handdoek rond hun gat zodat niemand anders hun blote kont kon zien !
- Wie heeft er op onze dagen zo iets nog gehoord ?
- Ja, dat is den Tjeef hé. En dan ging hij mee met de verkenners op kamp en de eerste dag was er biechtviering en moesten ze allen biechten. Net alsof ze allen in staat van doodzonde waren.
- Haha, het was al enkele weken vakantie, hé, merkte Dries op. Ze zullen al wel eens met hun pietje gespeeld hebben !
- Ja, en dan ’s avonds in de tent met elkaars pietje.
- O, ja zeg, lachte Thijs.
- Ook mee gemaakt ?
- Zoals iedereen zeker !
- En voelden ze aan jou piemeltje voelen ? vroeg Jonas.
- Nee, dat niet, maar we rukten om ter vlugst !
- Ja en dan je zonden biechten. Dat hebben we geleerd toen we onze plechtige communie moesten doen.
- Ja, zeg, Amaai, en wij maar geloven dat we echt onze zonden moesten vertellen.
- Hahaha, eerwaarde Vader, ik heb driemaal met mijn pietje gespeeld. En die ogen bekeken je dan en ’s anderendaags naar zijn kamer….
- Zou den Tjeef ook met zijn pietje spelen ?
- Nee, zeg, zo’n heilig bietje ! Die durft hem nog niet vast pakken om te pissen.
Schaterlachen.

Even stilte. Denken aan die keer met Jürgen en Xavier. Hoe oud was ik weer ? Zeventien ! Drie jaar geleden. En nu zat ik hier met die vijf jongens van achttien en met Tony, de een al bloter dan de andere.
In de verte naderde de donder.

- We krijgen er van, vannacht, wist Tony.
- Ja, hoor eens…
- Ik zie het graag weerlichten, zegde Michiel.
- Toch gevaarlijk hoor ! , wist Jonas.
- Ja, enkele jaren terug is een verre neef van mijn vader dood gebliksemd geweest toen hij op het veld bezig was.
We luisterden.
- Als je de bliksem ziet, dan moet je tellen, een… twee… drie… op het ritme van de seconden. En als je de donder hoort, dan weet je hoever van je af het bliksemde. Voor elke drie seconden moet je één kilometer rekenen.
- Ja, vulde Matthias aan, we hebben dat op school geleerd. De snelheid van het geluid is driehonderd veertig meter per seconde, dus drie seconden, dat is één kilometer.
- Proficiat, Matthias, feliciteerde ik hem, je hebt je les goed geleerd en onthouden.
Bliksem. We telden tot twaalf voor we de donder hoorden. Dus, op vier kilometer was het aan het onweren. We volgden de wolken. Ze kwamen dichterbij.
Een naderend onweer is mooi. Vooral de beweging binnen het wolkendek. Wild, onvoorstelbaar.
De eerste druppels vielen. Als vijffrankstukken – pardon, als twee-eurostukken zo groot. Wij naar binnen. Nog wat praten. Vertellen over onweerbuien van vroeger.
- Wie was er bij op dat kamp in Neerpelt ? vroeg Dries.
- Ik, antwoordde Michiel.
- Hoe lang geleden ? vroeg Tony.
- We waren dertien, dus, vijf jaar geleden.
Dries en Michiel vertelden, elk om de beurt.
- Amaai zeg, dat onweer ’s nachts. Onze tent schudde en daverde. En wij zaten daar, rechtop in onze slaapzak. Plots, een klein hoekje van het tentzeil aan het fladderen.
- Ja, zeg en dan… Vlam, de hele tent los en weg.
- En wij uit onze slaapzakken… Het goot water en het weerlichte en donderde zoals in de hel en wij stonden daar in ons pyjamabroekje, niet wetend waarheen.
- Gelukkig kwam leider Marc aan gelopen. Vlug, vlug, mee… Wij lopend door de gietende regen naar de stroschuur van de hoeve op zo’n tweehonderd meter. We zaten daar met enkel ons pyjamabroekje aan. Het was te warm geweest om onze pyjamavest aan te trekken. We waren doornat. We zaten dicht tegen elkaar aangedrumd om een klein beetje warmte te voelen.
- Ja, dat was me iets zeg ! Na zo’n uur dreef het onweer voorbij. Wij voorzichtig naar buiten. Het was pikdonker. Waar was onze tent ? En onze slaapzakken ? Leider Marc dreef ons terug naar de schuur. Probeer wat te slapen, suste hij. Maar van slapen kwam niets in huis.
- Nee zeg. en dan ’s ochtends van zodra het wat begon te klaren, wij op zoek naar onze spullen. Alles lag verspreid over de kampweide.
- Je had ons moeten zien dolen over de weide. Blootsvoets, met een doorregende pyjamabroekje aan. Hier een slaapzak, daar een broekje en een hemd.
- De boer kwam en hielp onze spullen verzamelen en wij dan mee naar de grote hoevekeuken. De boerin stookte het haardvuur, en wij daar rond.
- Ja zeg, in ons pietje blootje, met een handdoek over ons lijf.
- Die dag is er niet veel meer van kamp in huis gekomen. De boerin droogde onze kleren en Marc telefoneerde naar huis. Onze ouders kwamen ons halen. Kamp voorbij, drie dagen te vroeg.

Ondertussen vierde het onweer boven ons zijn duivelse lusten uit. De een bliksemschicht na de andere gevolgd door een daverende donderslag. Bliksem, pardaf tezelfdertijd een enorme knal. Eerlijk, ik was er niet gerust in.
Een half uur duurde het tempeest. Dan trok het geleidelijk verder. We gingen buiten. Voor het gebouw een enorme waterzee, tot op drie meter van het terras.
- Moet je dat eens zien, zeg !

Terug naar binnen. Eerst naar het toilet. Dan naar de slaapkamer. De slaapzakken in duikelen. Proberen te slapen.
Ik geraakte moeilijk in slaap. Naast mij hoorde ik Thijs draaien en keren. Ik voelde hoe Thijs rechtop ging zitten.
- Wat hapert er ? fluisterde ik.
- Ik voel me niet goed, fluisterde Thijs terug.
- Zin om te braken ?
- Ja. Mijn maag draait.
- Kom mee.
Ik geleidde de kleine Thijs naar beneden, naar de toiletten. Met veel moeite kreeg hij de inhoud van zijn maag naar buiten. Ik haalde een glas fris water. Thijs spoelde zijn mond en spoog het uit. Dan nam hij een slok water.
We bleven een tijdje samen zitten.
- Gaat het beter ?
- Ja…
Terug naar de slaapkamer. Na een hele tijd kon ik toch inslapen.