Awakenings - 1

(Daniel)

‘Mit siebzehn hat man noch Träume, da wachsen noch alle Bäume, in den Himmel der Liebe’, zong Peggy March in 1965, en won daarmee het Schlagerfestival van Baden Baden van dat jaar.
Nou een groot deel van de inhoud van dit lied is wel op mij van toepassing, alleen met de ‘Himmel der Liebe’ wil het nog niet zo vlotten…. Ik had/heb diverse vrienden, waaronder en-kele vrouwelijke, en het meest close met iemand van het andere geslacht ben ik gekomen met Annika, die bij mij in de klas zit.
Ooit – een zomer geleden – liepen we hand in hand en hebben we hevig getongd (bij volle maan) in ons plaatselijke park. Het was uiterst opwindend en ik wilde graag méér, maar helaas pindakaas, Annika was er nog niet aan toe, zoals ze aangaf. Er volgde nog een laatste hevige en stevige omhelzing (waarbij ik een al even hevig orgasme kreeg, wat ze volgens mij niet merkte, gelukkig..) en that was it! Zij wilde zich nog niet binden, zei ze (?), en intiem gaan was in haar optiek alleen mogelijk als er sprake was van een hechte relatie, en die werd helaas die avond in het Stadspark beëindigd. Terwijl mijn sperma kleverig zijn weg zocht door de pijpjes van mijn boxer
(hoe ging ik dat thuis uitleggen??)
praatten we verder, en uiteindelijk zijn we als goede maatjes het park uitgelopen.
Ik was een beetje verdrietig en voelde me ook wel enigszins afgewezen van de ene kant, maar van de andere kant was ik ook wel opgelucht (zou ik soms ook bindingsangst gehad hebben?). Sindsdien zijn we goede vrienden gebleven, hele goede vrienden, en ik ben stikgelukkig en trots haar als vriend te mogen hebben.
Ik heb vele vrienden – op school en daarbuiten – maar Annika is voor mij heel speciaal en nog steeds deel ik veel met haar, zoniet alles; zij trouwens ook met mij.

Ja, nu we het toch over ‘mij’ hebben, wie is ‘mij’ eigenlijk?
Gauw verteld hoor, niets bijzonders, I’m just a regular guy. Mijn naam is Daniel ter Horst, 17 lentes jong, 1.82 m lang, half lang blond haar en blauwe kijkers. Ik woon in een stadje, ergens in het midden van Nederland, waar ik het redelijk naar m’n zin heb, al benauwt mij – zeker de laatste tijd – de bekrompen Christelijke geest die er heerst steeds meer…. Maar goed, verder tennis ik wat, en als ik tijd heb jog ik wat om mijn noodzakelijke conditie op peil te houden, wat vrij aardig lukt. Ik studeer met redelijk succes aan de plaatselijke scholengemeenschap (af-deling gym) en in mijn vrije tijd lees ik veel, speel niet onverdienstelijk gitaar (voornamelijk jazz) en luister veel naar klassieke muziek (vooral Ravel en Mahler), en ja, natuurlijk breng ik ook de nodige tijd door met m’n vrienden.

Een van m’n liefste en dierbaarste vrienden is Sven, en met hem en nog 4 anderen vormen we een jazzcombo (the Amazing six…), en hij speelt de piano. We spelen niet onverdienstelijk (dat zeggen anderen), en een van mijn/onze dromen is ooit nog eens nationaal in the picture te ko-men, och we zien wel…..
Mijn moeder Eveline is mijn grootste fan, samen met zusje Claire (14) en broertje Eric (16). Moeder is longarts in ons ziekenhuis, leidt een druk leven, maar slaagt er virtuoos in om een fijn en prettig evenwicht te vinden tussen werk en gezinsleven.
Mijn lieve vader Hans is helaas toen ik 15 was aan een slopende ziekte overleden. De klap was voor iedereen enorm, en ik heb nog steeds het gevoel dat ik daar nooit overheen zal komen. Ik heb zielsveel van Hans gehouden en hem te moeten missen bij alle hoogtepunten en soms diep-tepunten van mijn jonge leventje doet nog steeds ontzettend pijn. Met mams kan ik er wel over praten, met Annika en Sven ook wel, maar vaak klap ik toch dicht en lukt het maar moeilijk om me helemaal te geven. In ieder geval gaat het nu wel en ik probeer te genieten zoveel ik kan, en ik tel voortdurend m’n zegeningen met zo’n fijn gezin en zo’n toffe vriendenkring.

En zo stonden dus de zaken toen ik begon aan m’n 5e studiejaar en ik aanstalten maakte om enkele belangrijke zaken op de rails te zetten in verband met m’n studie, zoals daar zijn de noodzakelijke werkstukken en scripties. Ik moest er 3 maken, en die van Maatschappijleer vond ik de belangrijkste. Ik héb iets met dat vak en wilde er een heel project van maken. In de vakantie had ik de hoofdlijnen uitgezet, en in het begin van het nieuwe schooljaar begon een en ander vaste vormen aan te nemen.
Ik was begin september zover om alles voor te leggen aan mijn docente – mevrouw Saskia Vreeman – en had er dus op dat moment geen flauw benul van dat mijn leventje een drastische wending zou nemen en voorgoed zou gaan veranderen…… We schrijven september 1973 en bedenk vooral heel goed dat de volgende gebeurtenissen zich voor een belangrijk deel afspelen op en rond een kleinsteeds gymnasium van Christelijke signatuur…

Hoofdstuk 2

Een hevig dissonerend akkoord op de vleugel zorgde ervoor dat iedereen abrupt ophield met spelen.
‘He nee, jongens, dat is toch drie keer niks! Bij het tweede chorus moet er gewoon iets totaal anders ingebracht worden, anders lijkt het op een herhaling van nummer 1. Daniel als jij nu aan het begin een rifje doet en dan….’
Er volgde een technische discussie naar aanleiding van een gedeelte uit ‘Favela’ van Tom Jobim, een van mijn favo componisten.
Het was maandagavond, en zoals meestal waren we met z’n zessen bij Sven thuis, heel simpel omdat hij een grote vleugel had en zijn ouders er geen bezwaar tegen hadden dat we daar een keer per week kwamen oefenen; ze hadden er trouwens weinig last van, want de maandagavond was hun bridgeavond en ze houden zeker niet voor half een thuis zijn. We werden het eens over het voorstel van Sven en hervatten ons spelen. Na een kleine 20 minuten weerklonk de laatste weemoedige solo, gespeeld door Peter op sax en hadden we allemaal het gevoel weer een flinke stap verder gekomen te zijn.

Richard, Peter, Djingo en Aimée (ja, we hebben grootmoedig als we zijn ook een vrouw in ons gezelschap toegelaten….) begonnen hun spullen in te pakken. ‘Hey, gaan jullie nú al?’ protes-teerde Sven, maar 3 van de 4 moesten nog behoorlijk wat huiswerk maken, en wilden morgen-ochtend weer fris en fruitig zijn; Peter zat bij Sven en mij in de klas en had morgen vroeg – net als wij – nog vrij, maar hij wenste tóch op te stappen.
‘Hey Peet, heb je van je ouders de wacht aangezegd gekregen?’ plaagde ik hem. Hij schutterde wat, maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: hij was verliefd op Gertie (zat een klas lager dan wij) en terwijl zijn gezicht een bordeaux rode kleur begon aan te nemen bekende hij dat hij haar vanavond nog ff wilde zien. Wij plaagden hem een beetje ermee, maar natuurlijk waren we ook blij voor hem. Onder het debiteren van diverse dubbelzinnige opmerkingen deden we Peter even later uitgeleide…..

Sven haalde nog een pilsje voor ons beiden, en terwijl hij een sigaret opstak keek hij me pein-zend aan.
‘Die Peet toch! Al weer eentje verliefd…. Ik vraag me wel eens af…..’
Hij aarzelde, en keek strak naar een onbepaald punt recht voor hem als wilde hij inspiratie op-doen, ‘waarom heb jij eigenlijk geen relatie, Daniel? Ik bedoel……je hebt toch best veel te bie-den, dacht ik zo, en als leek te oordelen zie je er ook nog eens heel aantrekkelijk uit…..’ Hij bloosde.
Ik keek hem glimlachend aan. ‘Nou, daar hoef je niet zo verlegen over te doen, Sven, het is simpelweg zo dat ik blijkbaar de ware Jacoba nog niet ben tegengekomen. Weet je, met Annika léék het er destijds wel op, maar bij nader inzien was die speciale klik er toch niet. Het is uit, maar onze vriendschap bepaald niet, en misschien is dat ook maar beter zo. Ik droom er wel eens over en bedenk me dan dat wanneer ik dan de Ware tegenkom, ik absoluut een heel speci-aal gevoel zal hebben, vlinders in de buik, afwisselend moeten lachen en huilen, vol emotie zal zijn…… ja, zoiets denk ik. Nou dat gevoel heb ik tot op heden nog niet gehad. Bovendien heb ik het momenteel veel te druk op school om me daar expliciet mee te gaan bezighouden, je weet toch wat ze zeggen: zaken gaan voor het meisje!’ Ik bietste een sigaret en vroeg toen hoe het met hem zat.
‘Och, hetzelfde als bij jou denk ik………. Ook de ware nog niet tegengekomen, denk ik…..nee, weet ik wel zeker, of misschien….ja, nee, ik weet het niet Daan….’
Ik zag dat zijn lip een beetje trilde en ook dat er iets was dat hij me wilde vertellen. Ik had stel-lig het gevoel dat hem iets dwarszat, dat gevoel heb ik trouwens wel eens eerder gehad en er toen ook wel naar gevraagd. Maar hij wimpelde dat gewoon weg bij die gelegenheid en deed het steevast voorkomen dat hij een beetje gestresst was vanwege school. Ik geloofde hem zonder meer en ging er dan ook niet verder op door. Nu wilde ik toch wel eens weten of er iets was, en wat hem dwarszat.
‘Hey Sven, waarom vertel je me niet wat je dwarszit? Weet je, erover praten lost misschien het probleem niet op, maar helpt wél…’
Er rolde een traan over zijn wang die hij terstond driftig wegveegde. Ik ging naast hem zitten en sloeg mijn arm om hem heen. ‘Vertel eens wat je dwarszit, Sven, dat lucht op, beslist!’
‘ Het is niks bijzonders, man, ik…..ik voel me soms best wel alleen, een beetje eenzaam, zoals nu….’
Hij haalde z’n schouders op. ‘No big deal, Daniel, ik heb ff een dipje, maar dat waait wel weer over.’
Ik was verbaasd. Sven had zo mogelijk nóg meer vrienden dan ik, en tóch had hij last van een-zaamheid, ik snapte het niet helemaal; ik vroeg er naar.
Hij keek me aan en zei:
‘Weet je, je kunt veel mensen om je heen hebben die ook nog eens om je geven, en je deson-danks alleen voelen. Mijn ouders zijn lieve mensen, echt waar, maar ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wanneer een van hun voor het laatste tegen me zei: “Ik hou van je”, o ja, ik weet dat ze dat doen, op hun manier althans, maar…. Het is natuurlijk best fijn om het ook eens een keer echt te horen….. En misschien is het ook nog eens zo dat ik erg verlang naar een fijne relatie, misschien verlang ik er te veel naar, maar ja…….’
Hij verzonk in gepeins en stak uiteindelijk, met trillende handen, een nieuwe sigaret op. Hij nam een flinke haal en keek me weer aan. ‘Maak je over mij nou maar geen zorgen, beste vriend, ik kom er wel, echt waar!’
‘Ik help het je hopen, Sven, en je weet hè dat ik er altijd voor je ben, je kunt altijd bij me te-recht voor wat dan ook, maar zeker als je wilt praten.’
‘Dat weet ik, Daan, en daarom beschouw ik je ook als mijn beste vriend. Dank je voor dit fijne gesprek.’

We kletsten nog wat na over andere dingen, en tegen half 12 stapte ik op.
In de deuropening gaf ik hem impulsief een omhelzing en hield hem even vast. ‘Slaap goed, Sven en pieker niet te veel’ zei ik zacht.
‘Jij ook hè, tot morgenmiddag’
‘Tot morgen’!

Ik fietste de straat uit en al fietsend kon ik me alsmaar niet aan de gedachte onttrekken dat Sven niet alles verteld had wat hem bezighield. Niet dat hij gelogen zou hebben, maar volgens mij had hij ook vanavond tegenover mij iets essentieels achtergehouden, en ik had niet het flauwste idee wat dat zou kunnen zijn…. Ik dacht hier verder over na tot ik thuis aankwam.

Ik gaf mam een zoen en vertelde als reactie op haar belangstellende vraag hoe de repetitie ver-lopen was, alleen het laatste gesprek met Sven hield ik achter, daar wilde ik zelf nog eens goed over nadenken…..

Eenmaal op mijn kamer keek ik nog even naar wat ik de volgende ochtend te doen had, en kleedde me toen uit.
Naakt kroop ik onder het donsdek (een goede gewoonte die ik er sinds mijn 12e op nahoud) en begon even later met mijn piemel te spelen (ook een hele goede gewoonte die ik sinds mijn 14e koester). Ik streelde mijn ballen, maakte toen mijn eikel nat en begon er zacht overheen te wrij-ven, een heerlijk gevoel…. Vage gedachten over Annika dwarrelden door mijn hoofd, maar ook gedachten over andere meisjes die ik kende. Ik begon mij langzaam af te trekken.
Na een tijdje ging ik op mijn buik liggen en begon tegen het laken op te rijden, eerst heel rustig, maar dan het tempo alsmaar opvoerend; ook dat gaf een fantastisch heerlijk gevoel. Annika, Carlijn en Josien dansten voor mijn geestesoog voorbij, terwijl ik mijn pulserende pik tegen het laken wreef; het hoogtepunt zou niet al te lang meer op zich laten wachten, zo wist ik uit erva-ring.

En toen, heel plotseling, spatten de beelden van al die meisjes uiteen en verscheen – totaal on-verwacht! – Sven op mijn netvlies. Mijn opwinding was op dat moment heel groot en spontaan kreunde ik ‘Sven!’ en begon nog sneller te bewegen.

Sven??? What the hell??

Ik draaide me op m’n rug en staarde naar het plafond, geheel in verwarring. Waarom dacht ik in godsnaam aan m’n beste vriend? Mijn geslacht stond nog steeds fier overeind, maar de zin om door te gaan was weg. Ik was best onthand op dat moment en vroeg me alsmaar af waarom ik tijdens met masturberen uitgerekend aan hém moest denken; ik kwam er niet uit….. Nou ja, misschien had het wel te maken met ons gesprek deze avond, zo vol emoties, of die knuffel bij het afscheid nemen. Ik haalde figuurlijk m’n schouders op, draaide me op m’n zij en knipte het licht uit.

Ik viel vrijwel meteen in slaap, maar een paar uur later (het was tegen drie uur) werd ik bezweet wakker. Ik had een gigantische erectie en verwarde en onsamenhangende flarden van de laatste droom flitsten door m’n hoofd. Een droom waarin Peter Sven en ik de hoofdrolspelers waren en tussen ons drieën gebeurde van alles waarvan ik niets eens wist dat ik ze in m’n hoofd kon ha-len. Eenvoudig gezegd: in m’n droom waren we met z’n drieën aan het seksen, en niet zo’n beetje ook!

Verwarring alom! Maar dat nam niet weg dat ik nu zo mogelijk nog opgewondener en geiler was dan eerder die avond….. Ik sloeg het donsdek om, zodat ik bloot kwam te liggen en begon m’n pik te strelen. Tegen wil en dank dacht ik daarbij voortdurend aan naakte Sven en naakte Peter en mijn bewegingen werden daarbij steeds sneller en intensiever, zoals ook het kreunen wat ik daarbij produceerde. Echt waar: ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo geil geweest was!En terwijl ik mezelf heftig aan het aftrekken was voelde ik met de andere hand aan m’n ballen. Een ongekende erotische sensatie joeg door m’n hele lijf en al gauw, veel te gauw, kwam ik ontzettend heftig klaar.
In een paar krachtige stralen spoot het sperma m’n trillende pik uit en belandde op m’n buik. Uitgeput zonk ik achterover en hijgde nog na van de opwinding. Jezus, dat was heftig!

Toen ik weer een beetje op adem was veegde ik met een tissue de rommel van m’n buik en deed opnieuw het licht uit.
M’n laatste gedachte was hoe Sven en Peter zouden reageren als ik hun morgen van mijn droom zou vertellen…… Glimlachend viel ik in slaap.