Awakenings - 7

Hoofdstuk 19

(Woensdagavond, Daniel)

Mijn vriend Sven was zojuist boos en beledigd weggelopen! Wat was er toch allemaal gebeurd???
Deze avond was dus totaal anders verlopen dan ik voor mogelijk had gehouden. En Sven kan me nog meer vertellen over “ontspannen zijn”!
O ja, ik WAS daarnet ontspannen, maar nog steeds geloofde ik er geen moer van dat dít nu juist de reden was dat ik een erectie kreeg, precies op het moment dat Sven mij vastpakte, ten minste zo voelde dat bij mij.
Heb ik dan tóch homoseksuele gevoelens?
Of moet ik dan met Sven meegaan die alles gooit op een ontspannen sfeer, en dat jongens nu eenmaal jon-gens zijn???

Ik kwam er dus niet uit, en de gedachten bleven maar door m’n hoofd dwarrelen als een groot regiment Dansende Derwishen die op slechts een paar vierkante meters de meest vervaarlijke capriolen uithalen.

En dan die keer – onlangs - toen ik me aftrok, daarbij denkend aan m’n beste vriend, die nu, op ditzelfde moment waarschijnlijk m’n beste vriend niet meer is…..
Jongens zijn nu eenmaal jongens?
Waarom riep ik op het moment suprème zijn naam dan? Zijn we in die 10 jaar dan zo ontzettend naar elkaar toegegroeid dat dit soort lichamelijkheid tussen ons tweeën als het ware een vanzelfsprekendheid is gewor-den? Normaal, en zeker no big deal?

Ik weet het niet, en voel me als het personage Brick uit dat prachtige toneelstuk van Tenessey Williams “A cat on a hot tin roof”’. Ik heb dat toneelstuk voor m’n lijst gelezen en natuurlijk ook de schitterende verfil-ming ervan gezien uit 1958. Brick worstelt intens met z’n gevoelens voor zijn overleden vriend Skipper. Toen Skipper nog leefde waren ze sportvrienden en tussen de regels door kun je duidelijk lezen dat Brick op z’n minst homo erotische gevoelens jegens z’n vriend koesterde, en of ze ‘het’ gedaan hebben wordt aan de fantasie van de lezer/kijker overgelaten.
Ik voelde me een soort Brick nu.

Maar ik ben écht geen homo!
Hield ik me voor.
O ja, ik wilde - met heel veel aarzeling en schroom weliswaar – best toegeven dat ik bepaalde gevoelens in die richting voor Sven koesterde, maar Sven… was nu eenmaal Sven! Mijn beste en dierbaarste maatje sinds járen.

Ik kwam er niet uit. Traag kleedde ik me aan, sloot de ruimte af en slofte naar de bar.
Ik was duidelijk de laatste en gaf met een groet de sleutel terug aan Tony.
‘Nog wat drinken, jongen?’
‘Nee, dank je Tony, het is al laat. Morgen weer naar school he.’
‘Nonsens, eentje kan er best vanaf, ik trakteer!’
Somber ging ik op de kruk zitten en nam de cola aan.
‘Nou, gezondheid Tony en bedankt he.’
‘Mmmmm’, gromde de opzichter, ‘het ziet er anders wel naar uit dat jij best wel wat gezondheid kunt ge-bruiken, als je mij vraagt….’
Zijn vraag bleef in de lucht hangen.
‘Jongeheer Sven is al een tijdje geleden vertrokken…’ viste Tony, ‘jullie hebben toch hopelijk geen ruzie?’
‘Ok, Tony, jij je zin! We hebben inderdaad een woordenwisseling gehad, maar dat komt in de beste families voor! Het komt wel weer goed’, badineerde ik het hele geval, en eens te meer was ik er voor 100% zeker van dat dit nooit meer goed zou komen; het huilen stond me nader dan het lachen.
Ik keek strak vooruit en probeerde m’n emoties onder controle te houden.
Ik voelde een arm op m’n schouder.
‘Jongen, eerlijk gezegd geloof ik er geen réét van!’ Tony hanteerde meer dan eens een expliciet en plastisch taalgebruik waar hij de meisjes graag mee choqueerde.
‘Nou, doe dat maar wel’, stoof ik op, ‘want dat is er namelijk precies gebeurd!’
Tony knikte meelevend. ‘Jullie jongelui maken vaker ruzie, o ja, ik heb er al heel wat meegemaakt, maar deze… deze ruzie is anders, komt me voor’.
‘Was je er dan bij?’ vroeg ik op sarcastische toon, en ook wel geschrokken; stel je voor!
‘Nee, natuurlijk niet, maar ik ben gevoelig voor sfeer en ik zie het aan jullie ogen’.
Hij hief z’n handen omhoog. ‘Luister, het gaat mij geen flikker aan’ – ik schrok op – ‘ik wil jullie, jij, alleen maar een luisterend en meelevend oor bieden; voor alle duidelijkheid: nog nooit is er iets van wat tussen deze 4 muren gebeurd of gezegd is verder gekomen’.
Ik vertrouwde hem.

Ik schraapte m’n keel.
‘Nou, om een en ander terug te brengen tot de essentie: Sven is geloof ik verliefd op mij.’
Ik liet deze mededeling in de stilte van de kantine vallen.
Ik wachtte een moment en ging toen verder: ‘hij heeft in ieder geval vanavond’ (waarom werd ik knalrood?)… ‘hij heeft mij, ja hoe zal ik het zeggen…. hij heeft vanavond avances gemaakt….’
Ongelukkig gezegd, maar ik kon hier toch niet tot in detail gaan vertellen wat zich daar allemaal in de dou-cheruimte had afgespeeld???
‘En jij bent geschrokken, en jij wilt dat niet?’
‘Ja, nee, of ja, ik weet het gewoon niet…’ ik keek de huismeester hulpeloos aan.
‘Ik wil Sven z’n gevoelens niet kwetsen, maar daar ben ik dus vanavond bepaald niet in geslaagd…. Ik voel me onzeker en in de war, en Sven is nu heel boos op me….’ De tranen liepen weer over m’n gezicht.
‘Voel je je in dat opzicht dan NIET tot je vriend aangetrokken?’
‘Dat weet ik dus niet’, riep ik wanhopig, ‘het is pas sinds heel kort dat… dat dit soort dingen door m’n hoofd gaan, ik denk erover na, maar ben er dus nog lang niet uit…..’
‘Sven heeft z’n keuze een tijd geleden al gemaakt’ sprak Tony opgewekt.
‘O, dat heeft hij verteld?’ vroeg ik nieuwsgierig.
Tony schudde glimlachend zijn hoofd.
‘Beste vriend, dat zou ik jou toch niet vertellen, ook al was dat zo! Nee, zoals ik je al zei: ik zie dingen als ik in iemands ogen kijk, geloof me.’

Ik keek hem nu strak aan.
‘En bij mij…..?’
‘Ik zie veel vriendschap in je ogen, hartelijkheid, genegenheid, en ja, ook veel liefde; niet alleen jegens jouw vriend, ook naar anderen toe. Je bent een goed mens, Daniel, en ondanks alle twijfel die ik nu in je betraan-de ogen zie, wéét ik gewoon dat je op een dag de goede keuze zult maken. Ik ga je echt niet zeggen dat je de geliefde van je vriend moet worden, of juist niet. Maar ik weet zeker dat je als de tijd daar is een goede keuze zult maken, wees daar zeker van.’
Ik geloofde hem.

‘Zo, en dan gaan we weer eens naar moeder de vrouw, hóógste tijd!’
Hij spoelde de twee glazen af, en ik pakte m’n spullen.
‘Bedankt Tony, voor dit fijne gesprek’.
‘Graag gedaan, mijn vriend, en je weet he: bij Tony kun je altijd terecht’.
Ik knikte en verliet iets minder verdrietig de tennishal.


Hoofdstuk 20

(Daniel)

De dag erna was het donderdag, D DAY!!
Ik zou dus vandaag de aanzet moeten geven tot het geplaatst krijgen van HET artikel in de Schoolkrant. Ik had er uitgebreid over nagedacht, want mijn hele plan stond of viel met het feit dat mijn artikel in de schoolkrant kwam of niet.
Ik voorzag niet te veel problemen en de vooruitzichten waren gunstig.

Mijnheer Detlev Janssons is onze docent Klassieke Talen en tevens eindredacteur van het schoolblad; dat wil zeggen dat hij – uiteraard ná overleg met de directie – de redactionele en vooral inhoudelijke eindver-antwoordelijke is. Na goedkeuring door hem en door de directie ging de hele handel in zijn tas, altijd op een donderdag, want hij had de vaste gewoonte om alles vrijdagochtend naar de drukkerij te brengen die dit soort klusjes voor onze school verzorgde.
Op donderdag hebben wij het 3e en 4e uur Latijn, dus voor en na de ochtend pauze, en ik had m’n plan ge-maakt.

Op het einde van het 3e uur ging de gebruikelijke pauzebel en iedereen haastte zich kwebbelend en lachend naar buiten toe, ik ook natuurlijk. Ik stelde mij vervolgens steels op een strategische plaats op en zag hoe de laatste leerlingen, inclusief mijnheer Janssons het lokaal verlieten.
Binnen de kortste keren was dat gedeelte van de gang verlaten.
Er waren nu twee mogelijkheden: a) Janssons had de deur op slot gedaan, en b) Janssons had de deur NIET op slot gedaan. In beide mogelijkheden had ik voorzien.
Gelukkig vergat Janssons – die doorgaans een enigszins nonchalante goedzak is – de deur achter zich dicht te doen; dat maakte de eerste fase al gemakkelijk.

Snel liep ik naar de deur, deed deze open, schoof naar binnen en sloot haar achter me. Zou ik onverhoopt betrap worden dan had ik hiervoor al een smoes paraat: ik had m’n beurs in een van m’n broekzakken ge-stoken en als uitleg voor mijn aanwezigheid in dit lege klaslokaal zou ik dan vertellen dat ik m’n beurs kwijt was en er naar op zoek was.
Ik haalde snel de papieren te voorschijn, die ik eerder die morgen onder mijn hemd verstopt had, en liep naar het tafeltje van onze docent. Naast de tafel stond zijn aftandse beige boekentas, die inmiddels al even legendarisch was als de paraplu van W. Churchill.

Ik deed een schietgebedje en keek in de tas.
Hebbes!!
En ik hoorde geschuifel bij de deur.
Geen paniek! Ik liet uiterst snel de tas voor wat ze was, kwakte de papieren op Janssons tafel en boog me – een meter verder – naar de vloer; de deur ging open……

Mevrouw Wishaupt, docente Duits, kwam binnen.
Ze trok haar wenkbrauwen op.
‘Ik ben opzoek naar mijnheer Janssons.’ Dat zei ze letterlijk, maar haar gezicht vroeg: en wat doe jij hier in vredesnaam??
‘Mijnheer Janssons heeft net het lokaal verlaten, mevrouw Wishaupt, en ik ben hier om m’n portemonnee te zoeken, die ik ergens deze dag blijkbaar verloren heb.’
Sufferd! Geef nooit ongevraagd tekst en uitleg, dat maakt je alleen maar verdacht!
‘O zo’, ze aarzelde en bleef mijn zogenaamde zoektocht argwanend gadeslaan.
Kutjebef! Als ze nu bleef tot ik mijn portemonnee ‘gevonden’ had, had ik al deze stress voor niets door-staan. Ik dacht snel na, en een leugentje om bestwil was hier nu wel op z’n plaats.
‘Overigens heb ik mijnheer Janssons horen zeggen dat hij op weg naar u was, naar uw lokaal’ voegde ik er nog aan toe.
‘Is dat zo?’
Ik knikte en bad inwendig tot de Heilige Sanseverius, jullie weten wel, de Heilige voor Hopeloze Zaken, en hoopte er maar het beste van.

Zucht!
Moeder Overste (zoals ze door een deel van de leerlingen genoemd werd) draaide zich om en zei onder het weggaan: ‘Sluit je deur goed af als je weer weggaat, we willen toch niet dat hier zomaar iedereen in en uit-loopt’!
Ik knikte, blijkbaar dacht ze dat ik de sleutel had.
‘Natuurlijk mevrouw Wishaupt’. Maar de deur was al dicht. Ik sprong in de houding en riep tegen de geslo-ten deur: ‘Jawohl, Frau Generalin! Sieg heil, und sie mögen mir die Hoden küssen!’

Back to business!
Nu was heel snel handelen geboden!

Het artikel lag nog steeds open en bloot op Janssons z’n bureau, waar ik het inderhaast opgesmeten had, bij gebrek aan een betere schuilplaats. Ik griste de papieren van tafel, controleerde snel of ze compleet waren en graaide vervolgens in de tas.
Gelukkig is Janssons een gewoontedier, en direct vond ik dus de map met als opschrift “Schoolkrant”. Ik bladerde razendsnel en zag prompt een artikel – nota bene van Janssons hand! – met als pakkende titel: “Enkele merkwaardige aspecten der opgravingen te Pergamom”. Ik glimlachte.
Snel schoof ik mijn pagina’s achter dit artikel, sloeg de map dicht en duwde deze op exact dezelfde plaats terug in de tas.
Mijn hart klopte in m’n keel terwijl ik de klas uitliep. Och, iets serieus had er eigenlijk nauwelijks kunnen gebeuren, maar ik wilde zo graag dat mijn plan door zou kunnen gaan!

Als Wishaupt aan Janssons zou vertellen wat ze zojuist gezien had zóu deze natuurlijk een en een bij elkaar hebben kunnen optellen en erg ver hebben kunnen doordenken. In dat geval zou hij de map nog eens kun-nen doorsnuffelen, op zoek naar onrechtmatigheden, maar dat leek me uiterst onwaarschijnlijk..
Hij zou ook nog, vanmiddag of vanavond, thuis de map kunnen inspecteren, als laatste controle voor het naar de drukker ging, maar ik gokte er maar op dat 20 te corrigeren proefwerken Latijn zijn gedachten de komende dagen meer dan bezig zouden houden…….

Als alles goed was zouden wij volgende week woensdag of donderdag de nieuwste editie van de School-krant overhandigd krijgen, en dan kon mijn werkstuk voor maatschappijleer een aanvang nemen……


Hoofdstuk 21

(Daniel)

Die avond was ik op m’n kamer. Ik had m’n huiswerk gedaan en dacht na.

Moeder Eveline had deze avond belangstellend geïnformeerd hoe het allemaal op school verlopen was, en dat had ik natuurlijk uitgebreid verteld.
Mijn broer Eric was op kamp en Claire was meteen na het eten naar boven verdwenen, huiswerk.
Eveline had thee gezet en we zaten knus bij elkaar.

‘Dus de eerste hindernis is genomen, en nu maar wachten op volgende week….’
‘We hebben dit al eens doorgesproken, Daantje, maar weet je zeker dat je dit wilt? Het zal niet gemakkelijk zijn….’ De Bezorgde Moeder, wat lief!
‘Ja, ik ben er zeker van, absoluut’.
‘Er zijn maar drie mensen die hiervan weten, wil je niet tóch iemand anders in vertrouwen nemen? Je vriend Sven bijvoorbeeld?’
Ai!! Dat was waar ook, Eveline wist nog van niets. Hoe kon ze ook? Woensdag had ze late dienst in het ziekenhuis, en tegen de tijd dat ze weer thuis was had ik me allang in slaap gejankt….. Mijn gezicht betrok.
‘Nee, dat lijkt me niet echt een goed idee, zeker na wat er gisteren gebeurd is’.
Opgetrokken wenkbrauwen.
‘We hebben ruzie gehad, gisteravond, na het tennissen’. Ik slikte, en ging verder.
‘Ik weet nu dat Sven homoseksueel is, en ik vermoed dat hij verliefd op me is, al weet ik dat niet zeker’.

Alles van gisteravond kwam weer boven, keihard en in een genadeloos licht. Als ik al de illusoire gedachte zou hebben dat de scherpe kantjes er nu wel min of meer van af zouden zijn, nou, dan had ik het goed mis! Het deed nog steeds erg pijn. Ik ben echt niet verliefd op mijn vriend, maar ik geef wel heel erg veel om hem; hij is al heel lang mijn grote steun en toeverlaat, mijn maatje door dik en dun, en een verder leven zonder hem leek me heel leeg en schier onverdraaglijk. Niet gek dus dat de tranen kwamen; "Wat denkt u, wat is meer: het water dat in de vier grote zeeën is, of de tranen die u hebt vergoten, toen u op die lange weg rondzwierf en huilde omdat u kreeg wat u haatte en niet kreeg wat u liefhad?", citeerde ik Boeddha in gedachte (we hadden giste-ren de tweede les ‘Wereldgodsdiensten’ gehad!). ‘Lieve jongen toch, wil je erover vertellen?’
Ik knikte.
‘Gisteravond hebben Sven en ik nog wat getennist, alleen. Na afloop gingen we douchen….’ Ik vertelde in eenvoudige bewoordingen over wat er was voorgevallen.
‘Sven zocht op een gegeven moment toenadering, en ik….. ja, hoe zal ik het zeggen…..ik was in verwar-ring, maar….verdorie…..ik was ook wel……opgewonden, ja sorry, ik kan het niet anders zeg-gen…..verdomme, heel verwarrend……’
Ik vertelde van het korte gesprek tussen Sven en mij, dat mij – gevoelsmatig – nog meer in verwarring bracht.
Ik gaf dus toe en reageerde na afloop dus helemaal verkeerd….
‘Nee, lieve schat, je zei wat je voelde, en dat is NOOIT verkeerd. Je bent op dat moment gewoon heel eer-lijk geweest, naar Sven toe, en misschien ook wel uiteindelijk naar jezelf toe, maar daar zul je zelf achter moeten komen…..
Je weet met je gevoelens op dit vlak (nog) geen raad en dat heb je ook gezegd, en ik weet zeker dat Sven dat uiteindelijk ook wel begrijpen zal. Weet je zeker dat hij verliefd op je is?’
Ik knikte.
‘Zoiets voelde ik beslist aan, en voorts heb ik kort daarna een gesprek gehad met de opzichter van de ten-nisbaan’.
Ik vertelde over Tony.
‘Nou kijk eens aan! Sven zal in al die jaren dat jullie elkaar kennen van je zijn gaan houden, hij voelt echt heel veel voor je, net als jij voor hem, en gezien deze omstandigheden zal ook hij zich er álles aan gelegen laten liggen om jullie vriendschap weer op de rails te krijgen. En bedenk ook dit: Sven heeft gisteravond – hoe stuntelig dan ook – dan voor het eerst uitdrukking willen geven aan zijn liefde voor jou. Of dat op die manier en op die plek had moeten gebeuren is een ander verhaal, maar het gebéurde gewoon! Voor hem natuurlijk minstens zo emotioneel als voor jou, zij het voor jou om een andere reden…. En dan wordt hij ook nog eens min of meer door het object van zijn affectie onhandig afgewezen….. Snap je dan hoe hij zich voelt?’
‘Natuurlijk snap ik dat. Maar dat maakt de pijn er niet minder om… Maar goed, ik laat het maar even op z’n beloop en zal over een paar dagen proberen de zaken met Sven weer in het reine te brengen’.
‘En dat lijkt me een goed idee, lieverd’.
Ik gaf haar een dikke zoen, en bedankte voor haar lieve woorden.
Na deze ontroerende familie conferentie ging ook ik naar boven, want er moest nog huiswerk gemaakt wor-den en ik wilde nog wat nadenken over mijn project, want dat was er natuurlijk ook nog!

Mijn tas was ingepakt voor morgen en ik zat naakt in kleermakerszit op bed.
Het douchen was achter de rug en, denkend aan de tas van Janssons, staarde ik naar de muur tegenover mijn bed.
Daar hing een van mijn dierbaarste aanwinsten: een filmposter van de film “Cabaret”, dé film van 1972 en Oscarwinnaar. Liza Minnelli was in een wel zeer opwindende outfit afgebeeld en ik keek er naar. (wel leuk te vertellen dat ik járen later Liza Minnelli – dat was in 2006 – in een show “Maybe this time” zag en hoor-de zingen. Ze was net 60, tamelijk laveloos en het was meer dan afgrijselijk….)
In 1973 geilde ik ábsólúut op haar.

Mijn pik roerde zich.
Ik sprong van m’n bed en ging dicht bij de muur staan; mijn piemel stak nu fier vooruit en ik was bloedje-geil nu.
Ik raakte de poster aan en fluisterde ‘Liza’ en begon heel rustig aan m’n penis te trekken.
Ik voelde me heel ontspannen en wilde maar één ding: klaarkomen met háár beeld op mijn netvlies…..
Ik rukte door, heel langzaam en streelde mijn ballen (deze en m’n pik waren op dat moment trouwens de enige erogene zones die ik kende, helaas…..).
Het liefste zou ik mijn kwakje tegen die prachtige foto hebben willen aanspuiten, maar mijn moeder zou beslist bezwaar aangetekend hebben, en natuurlijk wilde ik dat zelf niet écht, aangezien ik best wel veel moeite en geld gespendeerd had om in het bezit te komen van deze filmposter…

Ik ging wijdbeens staan, rukte steeds sneller met m’n rechterhand (o, Rechterhand, Dierbare Vriend!) en liet de andere hand over mijn hele lichaam gaan.
Ik kreeg steeds meer erotische prikkelingen en sensaties, en deed wat stapjes achteruit om mijn geliefde Liza nóg beter te kunnen zien….. Ik struikelde en viel achterover op m’n bed.
‘Nou ja’, mompelde ik, ‘deze locatie is net zo goed als iedere andere!’.
Ik trok verder en genoot.

Toen huiverde ik; september dat jaar was frisjes, en de lakens waren zeer uitnodigend. Masturberen of an-derszins met je geslachtsorganen spelen ónder de lakens vond ik ook bepaald opwindend. Snel kroop ik eronder en voelde het bovenlaken tegen mijn pik, heerlijk!
Ik ging op m’n buik liggen, tijd voor een van m’n favoriete bezigheden: met m’n penis tegen het onderlaken oprijden en doen alsof ik iemand aan het neuken was.
‘Liza’, fluisterde ik, ‘je bent van mij!’

Ik begon – op en top geil inmiddels – tegen het onderlaken op te rijden en maakte daarbij wilde bewegingen met m’n heupen. Maar het kan nóg lekkerder…..
Ik stopte en wilde mijn hoofdkussen pakken, toen ik opeens, onverwacht, de foto van Sven zag op m’n nachtkastje.
Ik vloekte zachtjes.
‘Verdomme Sven, wegwezen jij!’
Ik wilde zijn foto raar genoeg omdraaien, maar kwam er net niet bij.
Dan niet.
Ik ging verder.
Ik dacht aan mrs. Minnelli en….. zag alleen maar Sven! Sven, die met z’n rug tegen de wand van de dou-cheruimte staat en in opperste extase zijn pik beroert…… en later ook die van mij…….
En die van mij!
NEE NEE NEE!!! Liza is geil, Sven niet!

Ik ging verder, maar Liza Minnelli had allang een uppercut gekregen van Sven en HIJ was het die mijn ge-dachten domineerde terwijl ik mijn hoogtepunt naderde.
Ik wilde niet stoppen, ik kón niet meer stoppen.
Ik lag nog steeds op m’n buik, heen en weer te rijden en m’n verwarring was compleet. Ik huilde machte-loos, niet in staat om het scala van tegenstrijdige emoties te kanaliseren, laat staan een plaats te geven.
In deze gemoedstoestand kwam het tot een explosie; ik kreunde luid en zag overal sterretjes.
IJlings was ik op m’n rug gaan liggen, maar dat voorkwam niet dat een deel van m’n sperma op het laken terechtkwam; het interesseerde me niet echt.
Ik trok verder en de rest van het zaad spoot in een paar flinke stralen naar buiten, waarbij ik een zeer intens gevoel ervoer.

Uitgeput zonk ik achterover.
De ontlading was compleet en zeer heftig, mijn gevoelens waren verward.
Na alles een beetje afgeveegd te hebben deed ik het licht uit en viel in een diepe slaap.