Tre Systrar (drie Zussen) - 29

Tegen de koffiepauze ‘s middags komen de vrienden van Roald ook weer terug. Ze hebben een heel stuk langs het meer gewandeld in de hoop dat ze een eland zouden zien. Dat was helaas niet gelukt, maar ze hebben wel enkele herten gezien, en dat was ook heel erg spannend en leuk om te zien.

Ze informeren nog wel even, wat er nu precies loos was, maar Roald wimpelt ze af. Ze hoeven echt niet alles te weten, wat zich heeft afgespeeld. En Guido kent Roald goed genoeg, dat hij dan ook geen woord los zal laten. Dus laat hij het erbij. Tricia probeert het nog wel een keer, maar een boze blik van Roald is meer dan genoeg om haar te laten stoppen.

Maar veel tijd om erover verder te praten is er niet, want dan komt Henk met zijn auto, die behoorlijk diep hangt. De wagen zit werkelijk van boven tot onder volgeladen met drank.

Bert lacht en zegt: ‘Zeg Henk! Ben je niet een beetje te veel overladen?’

Henk lacht. ‘Ik weet het, maar we verwachten ook zoveel mensen, dat er ook genoeg drank moet zijn. En je kent de Zweden nog niet, als ze gaan drinken. Of liever gezegd, gaan zuipen! Die gaan door totdat ze omvallen of alles leeg is. Daartussen zit niets. Ze drinken hier niet vaak, maar als ze het doen, dan ook serieus! Dus moet er ook heel wat aanwezig te zijn!’

Lachend lossen ze de drank uit zijn auto en Henk bekijkt de partytenten van Roald.

‘Dat heb je goed opgelost, Roald. En zie ik daar nog een kleine dansvloer? Dit kon wel eens het feest van het jaar worden, Roald!’

‘Ach, ik had het spul liggen en ik moet mijn vrienden de credits geven voor de dansvloer. Dat hebben zij bedacht. Samantha heeft het vlak gemaakt, en morgen zullen we zelf voor wat live-muziek zorgen. Ik op mijn gitaar, Ingrid op haar mondharmonica en de rest met zang. We oefenen al een paar dagen en ik vind dat het niet slecht klinkt, voor de paar avonden oefenen. En daarnaast zet ik hier ook wel een muziekinstallatie neer voor de rest van de avond.’

‘Goed idee! En dat met dat live-muziek, ik laat me graag verrassen.’

‘Vraag maar aan Hilde, ze heeft er al wat van gehoord. Maar dat komt wel goed. Straks gaan we nog even wat verlichting ophangen, die heeft Harald al voorbij gebracht.’

Henk gaat weer weg, en zijn vrienden beginnen dan met het ophangen van de verlichting. Gelukkig is het al weer een beetje droog aan het worden, er valt enkel nog een klein spatje regen. Harald komt nog voorbij met een aanhanger, volgeladen met tafels en stoelen. Die worden in de partytenten gezet en er begint al een leuk sfeertje te hangen. Nadat er ook nog wat versieringen zijn opgehangen, ziet het er al best aardig uit.

Ester en Ineke, maar ook Ada en Ingrid zijn de hele verdere middag bezig geweest met het voorbereiden van allerlei lekkernijen, ze willen goede gastvrouwen zijn, en nu ze ook even tijd hebben om wat te doen, doen ze er alles aan om een goede indruk achter te laten.

Er komen veel voorbijgangers langs gelopen, veelal mensen uit de buurt. Roald staat buiten op zijn krukken te kijken naar hoe zijn vrienden helpen alles te versieren en op te zetten. Enkele mensen stellen zich al voor aan Roald en maken een praatje met hem. Roald kan zich dan uitleven op zijn nieuwe Zweedse kennis, en hij redt zich best aardig. En daardoor krijgt hij nog meer zin in het feest.

 

De volgende dag is iedereen vroeg uit de veren. Niet dat het moet, want ze hebben gisteren echt heel veel gedaan, waardoor er voor vandaag niet meer veel te doen valt. Hoewel, in de keuken is het anders wel druk genoeg. Daar leggen de dames de laatste hand aan hun hapjes. De keuken staat vol met afgedekte schalen, met allerlei soorten eten, de koelkast puilt uit met eten, op de tafel staan wel 10 taarten, en dan is het gebak nog niet meegeteld.

Roald is ook nerveus en hij oefent nog wat op zijn gitaar. Voor hem kan de dag niet snel genoeg voorbij gaan. Als de bedden geleverd worden, is hij dan ook erg blij. Maar eigenlijk kunnen hem de mannen, die de bedden komen plaatsen, niet snel genoeg weg gaan.

En de mannen zijn ook maar net weg, als Frank en Diana aankomen. Dat vormt wel een aangename afleiding, want Roald is nog steeds bloednerveus. De drie gezusters zijn in de tussentijd ook nog druk bezig geweest om de slaapkamers verder in te richten, en Roald leidt Frank en Diana rond. Er is heel wat veranderd sinds de tijd dat Frank en Diana voor het laatst op bezoek zijn geweest. Op de benedenverdieping zijn alle wanden reeds geschilderd, de verbouwing aan de slaapkamer is helemaal klaar en Ze hebben het huis van buiten ook nog niet gezien zonder de steiger en de nieuwe ramen.

Ze zijn echt onder de indruk, als ze zien, wat voor werk ze verzet hebben. Roald is al behoorlijk behendig geworden met zijn krukken en leidt ze in stevig tempo rond. Als laatste brengt hij ze naar hun slaapkamer.

‘Zo, en dit is nu jullie slaapkamer. Compleet met een nagelnieuw bed, dat hebben ze nog maar een uur geleden hier neergezet!’

‘O, dat hadden jullie niet speciaal voor ons moeten doen, Roald!’

‘Nee, het was toch nodig, Diana. De oude bedden waren echt helemaal versleten en omdat we een aantal helemaal nieuwe bedden gekocht hebben, hebben we ook een flinke korting gekregen. En daarnaast waren ze in de opruiming. We hebben nog vijf slaapkamers van nieuwe bedden voorzien. Drie op deze verdieping, en nog eens drie op de bovenste verdieping.’

‘En de rest van de kamers?’

‘Die staan vol met allerlei spullen. We kunnen nu even niet echt vooruit, eerst moeten de plafonds versterkt worden, en dat wil een vriend van me doen, die heeft ervaring met dit soort werk. Die komt zo rond de kerst. En tot die tijd willen we de slaapkamer van Isabella gaan ombouwen tot een grote kast. Daarmee zal Samantha wel tot de kerst mee bezig zijn.’

Frank zegt: ‘Ze ziet er niet echt uit als een monteur of timmervrouw.’

‘Geloof me, ze weet heel goed met dat gereedschap om te gaan. En je had haar eens moeten zien, toen ze hier kwam solliciteren. Je zou je ogen niet geloofd hebben, want ze leek in niets op wat je nu ziet. Ze zag eruit als een man, alleen dan met lange haren.’

‘Meen je dat nou?’

‘Ja, echt. Maar toen leerde ze mijn vriend Bert kennen, en dat heeft werkelijk voor een metamorfose gezorgd. Maar dat doet er niet aan af, dat ze een uitstekende vakvrouw is. Ze heeft bijvoorbeeld onder in onze slaapkamer de vloerplanken opnieuw gelegd, en ik moet echt toegeven, dat het er erg goed uitziet!’

‘Dus de komende tijd kunnen we niets voor je doen?’

‘O, jawel hoor! Over een paar weken komen ze ook nog een nieuwe keuken plaatsen. Daarvoor moeten we nog een muur wegbreken, een kast erbij maken, en al die schade weer netjes wegwerken, voordat ze de keuken komen plaatsen. Werk genoeg! En tegen die tijd hoop ik weer zelf mobiel te zijn, al weet ik inmiddels dat het wel niet zo snel zal gaan.’

‘En dan zegt hij, dat ze onder al klaar zijn! Maar we helpen je graag, Roald.’

‘Het is ook niet, dat jullie persé mee moeten werken, Diana. Jullie hebben straks genoeg werk aan jullie nieuwe huis.’

‘Dat valt wel mee, Roald. Het huis is werkelijk in goede conditie en het enige wat we moeten doen, zijn de kozijnen en de deuren verven. De vloer zit nog goed in de lak, pas vorig jaar gedaan, de keuken is ook pas een paar jaar oud, de badkamer is nog vrijwel nieuw en de wanden zijn al in de goede kleur. Alleen dan de deuren, die zijn nu vaal groen, die wil ik naar rood met wit omtoveren. Dat past beter bij het interieur.’

‘O, dan hebben jullie veel meer geluk met het huis, dan ik!’

‘Dat is niet waar, Roald. Je hebt nu wel wat meer werk, maar dan heb je ook een bijzonder mooi huis!’

‘Dat weet ik, maar in eerste instantie leek het veel minder werk. En dat valt me nu toch wel een beetje tegen. Eigenlijk ben ik het al een beetje moe, die verbouwing, maar ik weet dat ik gewoon even moet doorzetten.’

Frank en Diana halen dan hun spullen uit de auto en ruimen die in de kasten in. Ze douchen zich en kleden zich al meteen om voor het feest. Want over een paar uur komen de eerste gasten al weer aan.

Roald is naar buiten gelopen en maakt een praatje met Harald. Die is al de hele morgen en ook de middag al druk bezig geweest met het uitzetten van parkeerplaatsen, het ophangen van plakkaten en het ophangen van versieringen. Er worden nog wat lampen opgehangen om wat meer verlichting te krijgen, want het wordt hier al vroeg donker. Met een paar bouwlampen wordt de dansvloer verlicht en ook wordt de vuurplaats voor het kampvuur aangelegd. Brandblussers mogen natuurlijk niet ontbreken, en daarvan heeft Harald er rijkelijk van neergezet, hij is immers lid van de plaatselijke vrijwillige brandweer.

Tegen vier uur is iedereen helemaal klaar en begint het wachten op de eerste gasten. Dat duurt niet echt lang, al snel komen de buren als eersten het terrein opgelopen.

Jim en Suzanne komen lopend het terrein op. En dan gaat het snel Tegen vijf uur zijn de helft van de verwachte gasten al aanwezig. Harald heeft gerekend op zo’n 60-70 gasten, hoewel Roald ruimschoots plaats heeft voor nog meer gasten.

Toch heeft Harald het zeker voor het onzekere genomen en in een van de tenten van Roald nog extra stoelen en tafels neergezet, voor het geval dat er meer komen. En dat blijkt helemaal niet onverstandig geweest te zijn. Voordat het half zeven is, zijn er al meer dan 80 gasten. En er moeten nog steeds gasten komen, die zich opgegeven hebben. Maar uiteindelijk hebben ze net stoelen en tafels genoeg, er zijn bijna 90 personen op het feest afgekomen. Dat zijn bijna 35 personen meer als op het laatste feest, vertelt Harald aan Roald.

Om klokslag zeven uur opent Harald het feest.

‘Geachte aanwezigen. Welkom op het jaarlijkse buurtfeest van Kållandsö. Ik zie dat u in grote getalen bent gekomen, ik zie hier zelfs gasten uit Skaven en Otterstad. Natuurlijk zijn die van harte welkom net als alle andere gasten.

We zijn weer als gewoon te gast hier op de vertrouwde locatie, maar dat was dit jaar niet vanzelfsprekend.

Zoals jullie inmiddels wel weten, heeft Isabella het huis verkocht aan, wat nu blijkt, haar achterkleinzoon, Roald de Vries. Hij is echter zo goed geweest om toe te staan het feest weer hier te houden. Een applaus voor Roald!’

Roald buigt eerbiedig naar de gasten en neemt het applaus dankbaar aan. Als het applaus wegsterft, zegt hij in zijn beste Zweeds: ‘Dank u, dank u. Mag ik me even voorstellen? Ik ben Roald de Vries. Zoals u hoort, ben ik geen echte Zweed, ik ben Nederlander, maar ik doe mijn best jullie taal te leren. Toen ik de kans kreeg dit prachtige huis te kopen, wist ik op dat moment niet, dat Isabella mijn overgrootmoeder was. Maar ik heb wel een tijdje mogen genieten van haar, want ze was een prachtig mens. Helaas is ze ons ontvallen en daarvoor zou ik wel graag een moment van stilte, ter ere van Isabella.’

De mensen kijken hem goedkeurend aan, en Roald heeft deze toespraak ook goed geoefend met Hilde. Die knikt goedkeurend naar haar leerling, die dit best goed er vanaf heeft gebracht.

Na een minuut stilte gaat Roald verder. ‘Dank u voor uw respect, dat betekent erg veel voor me. Isabella was in alle opzichten een bijzonder mens. Daar kwam ik al bij haar leven achter, maar nog meer nu ze ons ontvallen is. Nog steeds weet ze me soms nog te verrassen. En er komt ook geen dag voorbij, dat ik niet een keer aan haar denk. Ik vond het jammer, dat ik pas na haar dood erachter kwam, dat ze mijn overgrootmoeder was. Het verklaarde wel een hoop zaken, en nu is ook mijn familiegeschiedenis weer compleet.

Maar goed, ik blik liever op de toekomst. Hier in Kållandsö wil ik blijven wonen, samen met mijn vriendinnen Ester, Ada en Ingrid Henstavsen.’

Ester, Ada en Ingrid komen bij hem staan en kijken de mensen recht in hun ogen aan.

‘Ja, u hoort het goed, ik heb een relatie met maar liefst drie vrouwen. Ik weet dat sommigen dat afkeuren, maar ter verdediging van mij en mijn vriendinnen, moet ik zeggen, dat ik dit nooit gekund had, als ze niet een drieling waren geweest. Ze zijn op zoveel punten identiek, dat het voor de meesten al moeilijk is om ze uit elkaar te halen, laat staan voor mij. Om die reden beschouw ik ze ook niet als drie verschillende personen, maar als een geheel. Het is dan ook zo, dat ik monogaam binnen deze bijzonder relatie wil blijven. Ik wil niet, dat u denkt, dat we hier iets verdorven aan het doen zijn. Zo is het niet.

Toen ik een relatie kreeg met dit drietal, had ik ook nooit verwacht eens zo te eindigen. Ik dacht ook ooit gelukkig te worden met een vrouw, u kent dat wel, huisje, boompje, beestje en een kind. Maar het is anders gelopen, en ik werd verliefd op deze drie zussen. U zou kunnen zeggen, het is een keuze, maar in werkelijkheid had ik nooit echt een keuze kunnen maken. Zou ik van een van hun kiezen, zou ik ze allemaal pijn doen. En ik houd zo veel van hun, dat ik ze dat niet kon aandoen. En voor hun geldt dat ze ieder net zo veel verliefd op me zijn, dat ze bereid zijn om me te delen met hun drieën.

Daarom vraag ik u om ons te accepteren zoals we zijn. Kunt u dat niet, dan zou dat jammer zijn, maar ik kan het wel begrijpen. Ik neem u in dat geval niets kwalijk.

En verder wil ik even aanhalen, dat er hier enkele gasten in mijn huis tijdelijk wonen. Allereerst enkele goede vrienden, Guido, Nancy, Mark en Tricia, die zo goed zijn geweest me te helpen met de verbouwing van mijn huis, maar zondag weer terug reizen naar Nederland. Net als mijn lieve ouders, Johan en Ineke, die me ongelofelijk veel geholpen hebben en me overal in gesteund hebben.

Maar daarnaast verblijven hier nog wat meer vrienden, zoals Frank Salvdal en Diana Rouwendaal. Zij wonen hier, totdat hun huis beschikbaar komt, want dat is nu nog bewoond. Ze gaan het huis van Olaf Hestval wonen, die gaat verhuizen naar een seniorenwoning, als ik goed geïnformeerd ben. En aangezien ik Frank en Diana als goede vrienden beschouw, en meer dan plaats genoeg in huis heb, heb ik ze aangeboden om tot die tijd hier te verblijven. U zult ze nog wel vaker tegen gaan komen, want Frank gaat hier bij de verkeerspolitie werken en Diana zal op het politiebureau een kantoorfunctie vervullen.’

Er klinkt een klein applaus voor Frank en Diana.

Roald gaat verder.

‘En dan leven er hier nog twee mensen, waaronder mijn beste vriend, Bert Geraats, met zijn vriendin Samantha Hugvard. Ik noem deze beiden met opzet als laatste, om even iets duidelijk te maken. Samantha is bij mij in dienst om de verbouwing van mijn huis te doen, omdat ik, zoals u kunt zien, ik op het moment niet in staat ben om dat zelf te doen. Maar ook als ik straks genezen ben van mijn botbreuk, zal ik maar weinig tijd hebben om de verbouwing zelf te doen.

Ik heb hier een drukke baan gekregen, en ik zal blij zijn, als ik wat tijd aan mijn gezin kan besteden. En dat kost me toch al wat energie, want ik moet ook nog eens drie vrouwen tevreden houden. De meeste mannen hier kunnen me wel bevestigen dat een vrouw al een hele opgave is, laat staan drie!’

Daarmee heeft Roald al wat mensen op zijn hand gekregen, die wel kunnen lachen om zijn grap.

‘Samantha woont hier in huis, omdat het voor haar en voor ons eenvoudiger en gemakkelijker was om haar hier te laten wonen. Ze heeft dus een relatie met Bert, en maakt dan ook op geen enkele manier deel uit van mijn relatie met mijn drie vriendinnen, Ester, Ada en Ingrid Henstavsen.

Ik wil gewoon voorkomen, dat ze deel uit gaat maken van roddels over mij en mijn gezin. Want die zullen ongetwijfeld komen, daarover maak ik me geen illusies. Maar ik sta open voor al uw vragen en dat zullen ook mijn vriendinnen zijn.

En daarmee wil ik mijn korte voorstelling aan jullie besluiten. We hebben geprobeerd voor iedereen een prachtig feest te organiseren, en ik hoop dat we hier een leuk en gezellig feest kunnen houden. En nu geef ik het woord weer terug aan Harald, want die is natuurlijk wel de echte organisator van dit feest.’

Er klinkt een daverend applaus, die Roald en de drie gezusters wel een beetje verrast.

Harald neemt het woord weer over en zegt: ‘Ik ben blij, dat u Roald, Ester, Ada en Ingrid zo goed ontvangt. Ik ben me bewust, dat ze een nogal vreemde relatie hebben, maar ik kan u verzekeren, dat ze echt heel aardige mensen zijn en dat ze ook echt geen gekke dingen doen. Voor mij zijn ze niet anders dan alles andere mensen en ik hoop van harte dat u dat ook zo zult gaan zien.

Roald was daarnaast heel erg genereus met zijn aanbod hier het feest te houden, en zoals u ziet heeft hij ook ervoor gezorgd, dat het feest mooier dan ooit is aangekleed, en heeft zelfs gezorgd voor een dansvloer. Muziek is aanwezig, maar ik heb me laten vertellen, dat Roald later vanavond wat kampvuurmuziek wil maken, waarop ook gedanst kan worden.

Verder moet ik Henk Rouwendaal bedanken voor het verzorgen van alle dranken. Er is voor ieders wat wils, en we hebben dit jaar ook extra aandacht besteed aan alcoholvrije dranken, aangezien daar wel behoefte aan was.

Daarnaast hebben de gastheer en de gastvrouwen rijkelijk gezorgd voor wat gebak, eten en spijzen. Daar hebben ze extra veel moeite voor gedaan, hoewel we dat helemaal niet van ze verlangd hebben. En daarvoor zou ik graag applaus willen hebben.’

Weer klinkt er een groot applaus.

‘Dan zou ik nu graag het feest voor geopend willen verklaren. Naar traditie doen we dat door het aansteken van de vuurkorven door de gastheren en de gastvrouw. Nu Isabella dat niet meer kan, en Roald, Ester, Ada en Ingrid die rol vertegenwoordigen, geven we hun de eer het feest te openen.’

Roald, Ester, Ada en Ingrid staan ieder bij een vuurkorf en met een fakkel steken ze een voor een de vuurkorf aan. En daarmee is het feest dan echt begonnen.

Ester, Ada en Ingrid, geholpen door Ineke, Nancy en Tricia, zorgen ervoor dat de gasten niets te kort komen, wat betreft de spijzen. En daarmee leren ze ook meteen hun gasten beter kennen.

Ester brengt Roald wat eten, omdat hij dat lastig kan met zijn been. Hij zit gewoon aan een tafel en al snel komen er gasten om hem heen zitten. Al spoedig is hij met ze in gesprek. Ze zijn vooral nieuwsgierig en Roald probeert zo goed mogelijk al hun vragen te beantwoorden, al moet hij wel af en toe teruggrijpen op de Engelse taal en soms ook de Duitse taal.

En de eerste reacties zijn erg positief. Een enkeling vindt de relatie van Roald met drie vrouwen maar niets, maar accepteert wel zijn keuze. Maar verder is er niemand negatief over de bijzondere relatie tussen die vier. En naar mate de avond vordert en er alcohol vloeit, groeit de acceptatie gestaag.

Tegen een uur of tien heeft Roald wel met de meeste gasten gesproken. Het is duidelijk, dat de Zweden niet veel drank gewend zijn, want ze raken al vrij snel dronken, maar willen van stoppen echt niets weten. Er is nog drank en dat is nog lang niet op.

Op een gegeven moment zit Roald, samen met Ester en Ingrid, met een aantal leeftijdsgenoten te praten. Mensen van zo rond de dertig tot veertig jaar, die oprecht geïnteresseerd in hun zijn. Enkele wonen niet ver uit de buurt, en als dan het thema op varen belandt, vraagt Kevin, een Zweed van gelijke leeftijd als Roald:

‘Ben je ook van plan een boot aan te schaffen, Roald?’

‘Ik heb al een boot, of liever gezegd een schip. Ik heb van Isabella de “Missing Dreams” geërfd. Maar heel misschien wil ik me ooit nog eens een motorbootje kopen, om te gaan vissen of zoiets. Maar ook om gewoon eens lekker rond te varen. Met zo’n boot als de ‘Missing Dreams” ga niet zomaar even snel even varen. Dat kost een hoop voorbereiding en tijd.’

‘Woah! Ben jij de nieuwe eigenaar van de “Missing Dreams”? Dat is toch wel de mooiste boot van het meer! En ik heb het geluk, dat ik daar nu aan mag gaan werken.’

‘Aha, werk je op de werf?’

Kevin knikt. ‘Niet dat er erg veel aan moet gebeuren, er is niets mis met die boot. Alleen het normale onderhoud.’

‘Ik had ook niet veel anders verwacht, Han zorgt er wel voor, dat die boot in goede conditie blijft.’

Pelle en zijn vriendin Frieda zitten ook bij dit groepje. Pelle zegt: ‘Ja, mijn vader is er trots op, dat hij deze boot ook mag varen. Dat is eigenlijk altijd wel zo geweest, maar toen Roald hem aanbood dat voort te zetten, was hij erg vereerd en trots.’

Kevin knikt. ‘Dat kan ik me voorstellen. Het is ook een prachtige boot, ik zou best wel eens mee willen!’

Roald zegt meteen: ‘Dat kan, ik was van plan toch regelmatig met die boot te gaan varen, omdat ik ook wil leren, hoe ik die boot moet besturen. En alleen varen, dat hoef je niet te proberen, dat is bijna onbegonnen werk!’

Pelle knikt. ‘Dat klopt, je moet eigenlijk met minimaal drie personen aanwezig zijn om met die boot te gaan zeilen. Op de motor gaat het wel alleen, maar wat is daar nu de lol van?’

Daar is iedereen het wel mee eens.

Pelle zegt: ‘Eigenlijk moet je die boot met 6 tot 8 man varen, dat is het leukste en dan kun je ook alle zeilen hijsen. Als die spinaker ook nog gehesen kan worden, is dat werkelijk een machtig gevoel. Maar dan moet wel iedereen op elkaar zijn afgestemd en weten wat ze moeten doen.’

Roald zegt: ‘Zo ver ben ik nog lang niet. Ik weet nu wel, hoe ik die zeilen moet hijsen, maar wanneer dat nodig is en wanneer welk zeil nodig is, daar heb ik geen kaas gegeten. En bovendien: Waar vind ik een bemanning om dat allemaal te doen?’

Pelle antwoordt: ‘Nou, ik zou je dat best willen leren, ik ben vaak genoeg met die boot mee geweest om te weten wat ik moet doen. Als er dan ook nog een paar anderen mee willen doen, kunnen we een goed clubje vormen.’

Kevin zegt meteen: ‘Nou, als er nog plaats is, dan houd ik me van harte aanbevolen! Ik hoop wel, dat mijn vrouw dan mee mag?’

Roald vraagt: ‘En wie is jouw vrouw?’

‘Dat is Helen, die nu met je vriendin praat.’

Roald lacht. ‘Welke van de drie?’

Kevin lacht ook, net als de rest. ‘De meest rechtse. Weet je zelf nog wel, wie nu wie is?’

Roald knikt. ‘Ze mogen wel op elkaar lijken, maar ze hebben minimale verschillen. Je vrouw Helen praat nu met Ingrid. En naast haar zit Ester. En Ada zit daarachter.’

‘Dat je dat zo herkent! Ik zou het echt niet kunnen!’

‘Dat leer je snel, als je met drie van die vrouwen komt te zitten. Maar mag ik je wat vragen, Kevin? Wat vind jij ervan, dat ik met drie vrouwen een relatie heb?’

‘Pff, apart, maar ik vind het niet erg. Je moet toch zeker zelf weten, wat je met je leven doet! Of niet dan?’

‘Ja, maar ik kan me best indenken, dat mensen dat afkeuren.’

‘Pfft, die moeten zich niet zo aanstellen. Maar meende je dat straks, dat je ze als een geheel ziet?’

‘Ja, dat meende ik. Maar ik zou het niet gekund hebben, als ze geen drieling waren geweest. En natuurlijk is het niet allemaal gemakkelijk. Het is nogal een werk om ze allemaal tevreden te houden!’

Kevin lacht. ‘Jij liever dan ik! Hoe doe je dat in bed? Ik ben al blij, dat ik Helen kan laten genieten. Maar jij moet drie vrouwen laten genieten! Ik zou het niet kunnen!’

Roald lacht. ‘Daar zijn trucjes voor. Ik zou iedere vrouw klaar kunnen laten komen, zonder dat ik haar intieme delen aanraak. Sterker nog, alleen door haar handen en armen te masseren, zou ik haar kunnen doen klaarkomen.’

‘Dat meen je niet! Je maakt toch zeker een grapje?’

‘Nee, ik meen het! Je mag het rustig navragen aan mijn vrouwen. Die wilden het eerst ook niet geloven, maar weten inmiddels al beter!’

Kevin roept naar Helen: ‘Helen, moet je nu eens horen! Roald meent dat hij iedere vrouw kan laten klaarkomen, door alleen haar armen en handen te masseren!’

Tot zijn verbazing zegt Ester: ‘Dat klopt. Het is een aparte gewaarwording, maar hij kan het echt! Hij kan nog veel meer, maar dat ga ik hier echt niet vertellen!’

Kevin ziet Ingrid knikken. ‘Het klopt wat Ester zegt. Het is echt apart, maar Roald gebruikt het liever niet, omdat je er ook een blessure van door kunt krijgen. Vooral omdat je het echt niet verwacht, dat het komt. Maar nu hij wat minder kan, vanwege zijn been, gebruikt hij het nu wat vaker.’

Helen zegt verbaasd: ‘Maar hoe doet hij dat dan? Ik kan me het echt niet voorstellen, dat zoiets kan!’

Ester zegt tegen Helen: ‘Hoe hij het precies doet, weet ik ook niet, maar ik kan het een beetje. Alleen lukt het me niet om de ander dan klaar te laten komen, maar je voelt je er wel ontzettend geil door!’

Helen bloost. Verlegen vraagt ze: ‘Zou je dat een keer voor willen doen?’

Ester kijkt Roald even aan en zegt: ‘Als Roald me een beetje helpt, want zo goed kan ik het ook weer niet!’

Kevin zegt: ‘Waarom laat je het dan Roald niet doen, Helen? Ik ben wel eens benieuwd of hij zoiets werkelijk kent!’

Helen kijkt Kevin aan. ‘Je vraagt nogal wat aan mij, Kevin! Ik vind zoiets nogal intiem en ik ken Roald nog maar net!’

‘Het is toch niet, dat hij door je kleren kijkt of je kleren uittrekt! Ik snap je bedenkingen en als je het niet wilt, dan doe je het toch niet? Het was maar een voorstel!’

Roald zegt: ‘Nee, Helen heeft gelijk. Een orgasme krijgen is intiem en kan ook beter alleen met je partner gedaan worden. Ik zou het wel even kunnen voordoen bij Ingrid, die is daar het meest gevoelig voor. Dat wil zeggen, als ze het wil doen.’

‘Alleen als je me nu niet zo hard wil doen klaarkomen, Roald. Anders schaam ik me nog dood! Ik ken deze mensen nog maar net!’

‘Geen zorgen, Ingrid. Ik zal het heel voorzichtig doen. En dan kan Ester het bij Helen doen, ze kan dan kijken, hoe ik het bij Ingrid doe. De techniek is hetzelfde, maar je moet er wel goed gevoel bij krijgen.’

Daar stemmen ze dan in toe. Ingrid gaat naast Roald zitten en Helen gaat langs Ester zitten.

Helen vraagt: ‘En nu?’

Ester zegt: ‘Je hoeft me alleen maar je hand te geven en je pols te ontbloten. Verder niets.’

‘Niet meer?’

Roald zegt: ‘Nee, meer is nu niet nodig. Het werkt vooral op drukpunten, en die zitten daar genoeg. Je kunt het hele lichaam gebruiken om speciale reacties te krijgen. Maar omdat we het nu niet willen overdrijven, zijn de handen en de polsen meer dan genoeg.’

Roald neemt dan de handen van Ingrid in de zijne. Hij kijkt haar glimlachend aan, en Ingrid glimlacht terug. Dan begint hij haar handen zachtjes te masseren. Het ziet er eigenlijk heel normaal uit, en dat is ook zo. Het is alleen maar een voorbereiding, waarmee hij haar handen voorbereid om bepaalde reactie op te roepen. Maar het werkt ook heel erg ontspannend en dat is ook meteen te zien bij Helen.

Want Ester volgt de bewegingen van Roald en past die toe bij Helen. En Helen geniet zichtbaar van de handmassage. Ze zegt: ‘Dit is echt zalig! Nu snap ik, wat je zei, dat je er heel ontspannen van zou worden.’

Ester glimlacht. Op die reactie had ze al gehoopt. ‘En als ik nu hier eens druk, hoe voel je je dan?’

Helen kijkt opeens licht geschrokken. ‘Hoe deed je dat? Mijn God!’

Kevin zegt: ‘Wat is er, Helen?’

‘Ehh, niets! Maar het voelt zo ontzettend goed! Het is inderdaad net alsof je klaarkomt!’

Roald is intussen doorgegaan met zijn massage en hij ziet dat Ingrid zo ver is.

‘Als je een orgasme wilt zien, dan moet je nu eens opletten, Kevin!’

En meteen drukt hij op een tweetal plaatsen en Ingrid komt met een beschaaft kreuntje klaar. Ze kijkt Roald met een gelukzalige, maar vooral geile blik aan. Ze zegt tegen hem: ‘Ik zou vanavond maar niet te veel drinken, Roald! Je hebt straks nog wat goed te maken met me en ik heb nu wel zin gekregen!’

Roald grinnikt. ‘Daar mag ik toch wel op hopen, Ingrid!’

Ester probeert hetzelfde bij Helen, maar het lukt haar niet.

Helen zegt dan plots tegen Roald: ‘Zou het jou wel lukken, Roald? Nu wil ik het ook weten ook!’

‘Weet je het zeker? Omdat ik je nog niet zo ken, zou je ook wat een heftiger orgasme kunnen krijgen.’

‘Dat risico neem ik dan maar!’

Roald kijkt even naar Kevin, maar die knikt enkel. Dus neemt Roald de handen over van Ester en begint dan Helens handen te masseren.

Die reageert meteen: ‘Wow, die is echt heel andere koek! Mijn God!’

Roald glimlacht en zegt: ‘Ben je er klaar voor? Dan komt hij nu!’

Ze knikt, en Roald drukt haar op de juiste plaatsen. Met een licht gilletje komt Helen klaar.

Geschokt kijkt ze hem aan. ‘Allemachtig! Hemel! Dit was werkelijk buitengewoon! Dat moet je aan Kevin leren, Roald!’

Roald lacht en kijkt rond. Iedereen kijkt hem geschokt aan. Dit was duidelijk niet gespeeld door Helen.

Pelle vraagt meteen: ‘Hoe deed je dat, Roald? Ik heb nog nooit zoiets gezien!’

‘Dat is een trucje, dat ik verder aan niemand leer, Pelle. Maar ik kan jullie wel tips geven, waardoor je je vriendin klaar kunt laten komen, zonder verder dan haar navel te komen. Het is helemaal niet zo moeilijk, en zelfs leuk om te doen. En ik kan jullie verzekeren, dat ze dit heel erg fijn gaan vinden. En dat merk je later wel, als ze jou gaat verwennen.’

‘Daar ben ik dus wel heel erg nieuwsgierig naar!’

Roald kijkt Ingrid aan en zegt: ‘Durf je nog een keer?’

Ze schudt haar hoofd. ‘Als je het nog een keer doet, dan moet ik een nieuwe onderbroek aan, Roald. Vraag Ester maar!’

Roald kijkt naar Ester, en ze knikt meteen. Ze heeft een goed gevoel bij dit groepje en kan heel erg goed opschieten met dit kleine groepje.

Ze zitten hier met negen personen aan tafel, Ester zelf, Ingrid, Roald, Pelle, Renate, Kevin, Helen, Lukas en Lara. Ze voelt wel een klik met deze mensen, en durft het wel aan.

Ze gaat voor Roald zitten en Roald begint haar meteen te strelen over haar kleding heen. Hij geeft er meteen uitleg bij, en Kevin probeert het meteen uit bij Helen. Dit giechelt, als Kevin dat bij haar doet, maar geniet duidelijk al snel van de strelingen van Kevin.

Pelle blijft dan ook niet achter bij Frieda, maar Lukas en Lara durven nog niet zo. Toch kijken ze gespannen toe, wat Roald bij Ester doet.

En Ester geniet zonder schaamte van de strelingen van Roald. Met gesloten ogen ondergaat ze het genot van zijn massage. Al snel voelt ze een orgasme opkomen, en ze kijkt even Roald aan. Die heeft al lang gezien, dat Ester al zover is.

Maar bij Helen is het al zover, met een geluidloze gil komt ze klaar. Kevin kijkt verbaasd, maar wel trots, dat het hem gelukt is. Als Helen weer bij zinnen is, zegt ze: ‘Oh my God! Dit is werkelijk fantastisch! Kevin, dat moet je straks weer herhalen! Dit is bijna net zo goed als het echte werk!’

Pelle merkt ook dat zijn vriendin Frieda ook heel erg geniet van zijn strelingen. Maar het lukt hem nog niet om haar een orgasme te geven, al zit ze er dicht bij. Maar Frieda is er wel heel erg enthousiast over.

Roald zegt tegen Pelle: ‘Het is een kwestie van oefenen. Dat Helen net zo snel kwam, dat kwam omdat ik haar net nog met haar handen bezig ben geweest. De volgende keer zal Kevin wel wat langer werk hebben, voordat het hem lukt.’

Lara vraagt dan aan Frieda: ‘Voelt het dan werkelijk zo goed?’

‘Ja, dat moeten jullie ook eens proberen! Het is moeilijk te beschrijven, maar ik denk echt, dat je zo kunt klaarkomen! Het voelde in ieder geval heerlijk!’

Lara kijkt Lukas smekend aan en zegt: ‘Wil je dat echt niet een keer bij mij proberen, Lukas?’

Lukas zegt: ‘Hier toch niet? Straks als we thuis zijn, dan wil ik het wel proberen!’

Lara fluistert dan iets in het oor van Lukas en Lukas begint te blozen. Nog steeds blozend zegt Lukas: ‘Lara en ik moeten dringend even iets bespreken, als jullie ons even willen verontschuldigen?’

Iedereen knikt, en de twee lopen snel weg, richting het huis. Frieda zegt: ‘Je hoeft geen studie hebben gevolgd om te weten, wat die twee nu gaan doen!’

Kevin lacht. ‘Ja, dat is wel duidelijk. Maar ik wist niet dat Lukas zo preuts was!’

Pelle zegt: ‘Dan ken je hem toch nog niet zo goed, Kevin. Hij praat wel groot, maar hij durft bijna niets. Maar ik ben zeker, dat hij zojuist dingen heeft gezien, die zijn ogen hebben geopend. Misschien wordt het nog wel iets met hem!’

Helen lacht. ‘Ik denk niet, dat alleen zijn ogen geopend zijn, Pelle. Die van ons allemaal! Ik had ook nooit durven dromen, dat ik dit hier op dit feest zou durven doen! Maar het was wel leuk en spannend om te doen!’

Ester lacht. ‘Nou ja, ik weet een beetje van de geschiedenis van dit huis en die sfeer hangt hier toch wel een beetje. Misschien weet Pelle er ook wel van, want ik geloof dat zijn vader hier vroeger wel eens meer op bezoek is geweest.’

Pelle bloost. ‘Hoe weet jij dat?’

Ester glimlacht. ‘We hebben foto’s van hem gevonden, en ik weet heel zeker dat je vader dat is!’

Pelle lacht. ‘Ik kan het wel ontkennen, maar het is gewoon waar. Hier in dit huis werden vroeger wel eens heel hete feestjes gehouden. Mijn moeder heeft me wel eens verteld, dat ik daar verwekt ben.’

Daar reageert iedereen met licht gejoel op.

‘Dat had ik niet gedacht van je vader en moeder. En hier bij Isabella?’, zegt Helen.

Roald glimlacht. ‘Nou ja, Isabella was nou niet bepaald preuts te noemen, Helen. Ik heb enkele van die foto’s gezien en ik kan je zeggen, dat ze heel goed van de hoed en de rand wist en ook van de bloemetjes en de bijtjes. Ze kon geen kinderen meer krijgen, en dat heeft ze met behoorlijke heftige seksuele uitspattingen gecompenseerd.’

Kevin zegt: ‘Ze zeggen, dat je echt een achterkleinzoon van Isabella bent. Maar die heeft toch nooit kinderen gekregen? Hoe kan dat dan?’

‘Isabella heeft het nooit geweten, dat ze een kind gekregen heeft. Ze heeft altijd gedacht, dat die gestorven is, toen ze een miskraam gekregen had. Maar dat was niet waar. Mijn grootvader is toen door die dokter naar Nederland weggebracht en is daar grootgebracht. En tegen Isabella hebben ze toen gezegd, dat het kind overleden was.

Dus ze wist helemaal niet, dat haar kind nog leefde. Dat kwam ze pas te weten, net voordat haar man stierf. Op zijn sterfbed heeft hij haar dat verteld. Toen is ze op zoek gegaan naar haar kind, maar omdat mijn grootvader ook al op leeftijd is, durfde ze het niet aan, om hem te confronteren. Ik heb foto’s van haar, waarbij je mijn grootvader op afstand ziet zitten op een terras. Dus zo kort bij is ze wel geweest. Maar ik heb nu ook papieren, waaruit dus blijkt, dat ik dus echt haar achterkleinzoon ben.’

‘Ongelofelijk! Dus je bent eigenlijk toch een halve Zweed?’

Roald lacht. ‘Zo zou je het nu wel kunnen stellen, Kevin. Maar ik ga me nog geen Zweed noemen, want zodra het op voetballen aankomt, dan ben ik toch voor Nederland!’

En daarmee krijgt hij iedereen wel aan het lachen.

Opeens wordt iedereen opgeschrikt door geschreeuw van Ada.

Ze roept: ‘Blijf met je gore tengels van me af, klootzak!’

Iedereen kijkt om en ziet daar een behoorlijk beschonken man zich vergrijpen aan Ada. Hij heeft haar handen op haar borsten gelegd, en daar is Ada allerminst van gediend! Met haar vlakke hand slaat ze de man in zijn gezicht, waardoor hij bijna achterover valt.

Roald staat als eerste op en strompelt meteen naar Ada. Die valt huilend bij hem in zijn armen, terwijl Roald de man vernietigend aankijkt.

Terwijl hij Ada troost door haar te strelen, zegt hij ijskoud tegen de man: ‘Ik denk dat het een heel goed idee is, als je nu zou vertrekken! Nu kan ik me nog rustig houden, maar als je nog langer blijft, dan doe ik je echt wat aan! Niemand komt ongevraagd aan Ada! En ook niet aan Ester of Ingrid! Begrepen?’

De man lalt: ‘Je hebt er drie, je kunt er best wel eentje missen vanavond!’

Roald laat Ada los en doet een stap naar voren. Uit het niets verkoopt hij de man een flinke klap, die daardoor tegen de wand van de partytent valt. Geschrokken kijkt iedereen Roald aan. Dit ging zo snel, dat ze het amper hebben kunnen volgen. Harald komt meteen om de boel te sussen.

‘Roald, laat hem! Hij heeft te veel gedronken!’

‘Maakt me niet uit. Hij heeft met zijn tengels van Ada af te blijven. Ik wil hem nu hier weg en hij is voorlopig ook niet meer welkom hier!’

‘Ja, ja, ik haal hem al weg! Maar zoiets gebeurt helaas wel vaker als ze gedronken hebben. Men kent hier niet echt een stop, als het gaat om alcohol.’

‘Hoe dan ook, dit accepteer ik absoluut niet! Ook niet als het iemand anders was geweest als Ada. Nou haal hem hier weg, want ik wil hem hier niet meer zien!’

Harald wenkt enkele mannen, die de laveloze man wegdragen. Henk komt naar Roald toe.

‘Roald, reageerde je nu niet een beetje te heftig? Ik bedoel, je had hem toch niet hoeven te slaan!’

Roald zucht. ‘Misschien wel, maar zou je ook zo rustig zijn geweest als hij Hilde had betast?’

Henk moet toegeven, dat Roald daar wel een punt heeft. ‘Nou ja, je hebt wel een punt, maar je zou er beter aan doen, om je excuses aan de andere gasten te maken. Ze zijn best geschrokken.’

‘Ow, ja. Je hebt gelijk. Maar ik wil eerst even kijken hoe het met Ada gaat.’

Ada staat naast hem en klemt hem stevig vast.

Met een zachte toon zegt Roald tegen haar: ‘Alles goed, meisje?’

Ze knikt. ‘Hij was de hele avond al wat handtastelijk. Eerst nog wel onschuldiger, maar het werd steeds erger. Toen hij me in mijn borsten greep, ging het me echt te ver!’

‘Hij komt hier echt nooit meer mijn terrein op, Ada. Als een man zo weinig respect op kan brengen voor een vrouw, dan is hij hier niet welkom. Maar kom, ga bij Ester en Ingrid zitten. We hebben daar enkele mensen getroffen, met wie we heel goed kunnen opschieten. Daar zal je wel veilig zijn. Ik kom ook zo, eerst moet ik hier de mensen mijn verontschuldigingen aanbieden, als gastheer staat het niet bepaald netjes, dat je je gasten slaat.’

Ada glimlacht. Maar ze doet wel wat Roald haar zegt en Roald schraapt zijn keel.

‘Mijne dames en heren!’

Roald wacht even, totdat hij de aandacht heeft.

‘Mijn excuses over het voorval van zojuist. Ik denk dat ik iets te agressief gereageerd heb op dit voorval. Maar eigenlijk kan ik ook maar weinig respect opbrengen voor een man, die zo weinig respect heeft voor een vrouw, dat hij haar meent zonder goedkeuring te kunnen betasten.

Ik had hem misschien beter niet kunnen slaan, maar dat is spijt na de zonde. Ik kan het hoe dan ook niet meer veranderen, net zo min als die man zijn daden niet meer kan veranderen.

Ik hoop, dat u me vergeeft, dat ik even niet de goede gastheer was en het boekje te buiten ging.’

Er roept een vrouw: ‘Het is alleen maar recht, dat je hem geslagen hebt. Hij is altijd een lastpost als hij gedronken heeft. Vorig jaar zat hij ook al aan mijn borsten en kwam het ook al bijna tot ruzie. En daarbij, ik zie liever een man, die opkomt voor zijn vrouw, als zo’n lafaard!’

De andere gasten mompelen instemmend, ze zijn het helemaal eens met die vrouw. Ze kennen allemaal de reputatie van die man en eigenlijk zijn ze wel blij, dat hij nu weg is.

Er staat een man op.

‘Ik denk dat ik wel voor iedereen kan spreken. Pamela had zojuist gelijk, hij is echt een ramp als hij gedronken heeft. Maar gelukkig is dat alleen als hij drinkt en dat doet hij maar zelden. Maar dat neemt niet weg, dat hij nu te ver is gegaan en ik ben van mening, dat u vol in uw recht stond de eer van uw vriendin te verdedigen.

Wat mij betreft accepteer ik uw excuses, want het getuigt van goede manieren en lef om dit meteen aan uw gasten te doen.’

De reacties van de andere gasten zijn gelijk gezind. Henk staat nog steeds naast Roald en zegt zachtjes: ‘Ik geloof dat je een redelijk goede indruk hebt gemaakt, ondanks je loshandig incident. En met Asgeir Tovund heb je een goede medestander. Als je hem hier te vriend kunt houden, dan redt je het hier wel. En bovendien schijnt zijn zoon wel goed met jullie op te kunnen schieten. Dat zal natuurlijk ook wel helpen!’

‘Wie is dan zijn zoon?’

‘Kevin. Wist je dat niet?’

Roald schudt zijn hoofd. ‘Zo goed hebben we ons nog niet voorgesteld. Ik weet van de meesten nog maar alleen de voornamen.’

‘Dat kan ik me ook wel voorstellen. Er zijn ook zoveel mensen op dit feest afgekomen!’

‘Ja, dit had niemand verwacht. Maar tot zojuist was het toch ook behoorlijk gezellig, of niet?’

‘Ja, dit is absoluut een van de betere feesten, die we ooit gehad hebben.’

‘Het wordt nog beter, Henk. Ik denk dat ik Ingrid even ga vragen, of ze mijn gitaar wil halen. Tijd om weer gezelligheid en sfeer hier te brengen!’

‘Goed idee, Roald.’

Roald gaat weer bij zijn nieuwe vrienden zitten en gaat nu tussen zijn vrouwen in zitten.

Kevin zegt: ‘Dat had je goed gedaan, Roald. Ik zou precies hetzelfde gedaan hebben, als ze Helen zo aangeraakt hadden!’

Roald lacht. ‘En dat zeg je me nu pas? Ik heb nog net aan haar borsten gezeten!’

Kevin lacht. ‘Maar dat was toch met instemming, of niet, Helen?’

Helen knikt. ‘Ja, dat was ook zo. Maar ik vond het wel moedig van je, om je vriendin zo te verdedigen. Het heeft wel iets heldhaftigs!’

‘Zo voelt dat toch echt niet, Helen! Ik schaam me nu eigenlijk wel een beetje, dat ik hem geslagen heb. Maar aan de andere kant, hij had het verdiend. Niemand hoort een vrouw ongeoorloofd aan te raken. Dat hoort gewoon niet!’

Pelle zegt: ‘En zo is het! Met jou kan ik praten! Kom, daar moeten we wat op drinken!’

Pelle wil voor iedereen wat drank inschudden, maar Ester, Ada en Ingrid weigeren.

‘Voor ons niet, Pelle. We hebben eigenlijk al te veel gehad. We mogen eigenlijk helemaal geen alcohol hebben!’

Helen kijkt Ester aan. ‘Is dat met reden?’

Ester glimlacht slechts.

‘Ow! Hoe lang ben je al?’

‘Morgen maken we het bekend, als mijn ouders komen. Ik ben net 12 weken.’

‘Gefeliciteerd! Maar waarom drinken Ada en Ingrid dan niets?’

Ada en Ingrid glimlachen ook alleen maar.

Nu is het aan iedereen om geschokt te kijken.

Helen zegt: ‘Jullie alle drie?’

Ze knikken alle drie en dan kijken ze allemaal Roald aan.

Roald lacht en haalt zijn schouders op.

‘Hey, het was in een wip en een zucht gebeurd! Zo moeilijk was dat niet!’

Kevin schiet in de lach. ‘Kerel! Eerst, allemaal gefeliciteerd! Dus een driedubbele zwangerschap? Dat hoor je ook niet vaak! Maar het is wel een kunst om meteen drie vrouwen zwanger te krijgen!’

Ada zegt: ‘Nou ja, het is misschien toeval en behalve bij Ester en ik was het niet gepland, maar daarom nog niet minder welkom. Alleen Ingrid is als enige gepland zwanger.’

Ingrid glimlacht. ‘Ja, ik kon toch niet achterblijven om als enige minnares van Roald niet zwanger te zijn? Maar Roald had er geen enkele moeite mee om me zwanger te krijgen, het was al gebeurd voordat we goed en wel bezig waren.’

Frieda giechelt. ‘Dat is me toch ook wat! Pelle? Zullen wij het dan ook maar bekend maken?’

Pelle kijkt haar aan en zegt: ‘Ja, als we dan toch bezig zijn!’

Helen kijkt Frieda en Pelle aan. ‘Jullie ook al?’

Renate knikt. ‘Al bijna 16 weken.’

Helen kijkt wat mistroostig. ‘Leuk voor je. Ik hoop dat Kevin ook eens raak schiet, want we zijn ook al even bezig om een kind te krijgen.’

Ingrid lacht en zegt: ‘Je moet je eens laten zegenen door Roald, Helen. Hij heeft een goede aura om zich heen. Een paar van zijn vrienden waren ook al bezig om zwanger te worden en hier kwamen ze er achter, dat ze toch zwanger waren.’

‘Laten we het hopen, Ingrid. Weet je? Ik heb al in geen tijden meer zoveel plezier gehad. Jullie moeten binnenkort echt eens bij ons langs komen, dan houden we een winterbarbecue.’

Roald zegt: ‘Een winterbarbecue? Wat is dat dan?’

Kevin zegt: ‘Ken je dat niet? Dat is eigenlijk gewoon barbecue, maar dan in de winter. Warme kleren aan, een paar vuurkorven en barbecueën.’

‘Hmm, interessant. Dat wil ik wel eens beleven. Wat jullie?’

Ester, Ada en Ingrid hebben daar ook wel oren naar. Dus wordt er meteen een afspraak gemaakt.

Dan komen Lukas en Lara terug.

Frieda roept: ‘Waar zijn jullie nog zo lang geweest?’

De beiden blozen en Frieda lacht. ‘Zeg maar niets, we weten het al! En, Lara? Kon hij het een beetje?’

Lara bloost flink, maar zegt: ‘Ja, en ik moet zeggen, dat het echt fijn is om dit te doen. Dat had ik echt niet verwacht!’

Pelle zegt tegen Lukas: ‘Dus je durft het wel, als de rest er niet bij is?’

Lukas bloost. ‘Nou ja, ik vond het hier niet echt gepast, maar dat wil niet zeggen, dat het me niets deed. En het is waar wat Lara zegt, ik vind het best leuk om te doen.’

‘Daar ging het toch om, of niet? Kom, drink nog eens wat, misschien dat je tong dan een beetje los komt!’

‘Ik moet nog terug naar huis rijden, Pelle! Je weet hoever we hier vandaan wonen!’

Ingrid zegt tegen Lara: ‘Als jullie willen, hebben we nog wel een kamer voor jullie. Dan kunnen jullie wat drinken en gaan jullie morgenvroeg naar huis.’

Lara kijkt Lukas aan en zegt dan: ‘Als het niet te veel moeite is?’

‘Nee, hoor. Als je even meegaat, dan toon ik even je kamer.’

Roald zegt dan meteen: ‘Als je haar hun kamer toont, dan neem ook meteen mijn gitaar mee!’

‘O ja, goed idee!’

Kevin zegt: ‘Kun je een beetje gitaar spelen?’

‘Moah, het gaat. Een paar liedjes ken ik wel.’

‘Als ik geweten had, dat je gitaar ging spelen, dan had ik de mijne ook meegenomen.’

Frieda zegt: ‘Als je wilt, dan haal ik je gitaar wel even, Kevin. Ik heb immers een sleutel van je voordeur!’

‘Als je wilt, graag! Het lijkt me wel leuk om met twee gitaren hier te spelen!’

‘Dan zal ik die maar meteen gaan halen, ik wil straks niets missen!’

Frieda staat op en loopt naar haar auto en rijdt weg.

Roald vraagt aan Kevin: ‘Mag ik vragen, waarom Frieda een sleutel van jullie huis heeft?’

‘O, we zijn buren. Als we op vakantie gaan, dan geven we elkaar de planten water en maaien het gras.’

‘Dat wist ik niet! Waar wonen jullie dan precies?’

‘Oh, dat is hier helemaal niet zo ver vandaan, hoor! We wonen op Spiken junibacken, vooraan in de straat.’

‘Oh, dat is inderdaad niet ver weg. Dus Pelle en Frieda wonen naast jullie? En waar wonen Lukas en Lara dan?’

Lukas zegt: ‘Wij wonen op Kållandso Traneberg, voorbij aan de golfbaan.’

‘Aha, ik weet waar dat is. Dat zijn wel een paar kilometer! Dan kunnen jullie inderdaad beter hier blijven slapen. Plaats genoeg in dit huis!’

‘Heel erg bedankt! Normaal zou Lara rijden, maar ze heeft last van haar polsen. Ze heeft vorige winter een klein ongeluk gehad en is op haar pols gevallen. Daarmee heeft ze een hele tijd mee in het gips gezeten, maar het is nog steeds niet zoals het moet zijn. Misschien moet ze nog een operatie ondergaan om van haar pijn af te zijn.’

‘Oei, dat is inderdaad niet fijn. Maar het is geen moeite. We hebben echt slaapkamers genoeg. Bovendien is onze eigen slaapkamer nu pas klaar en zijn de kamers van Ada en Ingrid vrijgekomen. Je snapt, dat we toch liever met ons allen in een bed liggen.’

Lukas lacht. ‘Ja, dat kan ik wel begrijpen, maar ik kan het me helemaal niet voorstellen, hoe het zou zijn om met drie vrouwen in bed te liggen! Hoe houd je die allemaal tevreden?’

Pelle lacht. ‘Nu durf je wel wat te zeggen, nu Lara weg is?’

Lukas slaat hem speels op zijn schouder.

Roald lacht. ‘O, zo’n groot probleem is dat voor mij niet, Lukas. Je mag gerust vragen, of Ester of Ada iets te kort komen. Maar ik denk dat ze echt niets te kort komen. En het is echt niet zo, dat er iedere dag gesekst moet worden, hoewel dat misschien wel het geval zou zijn, als ik mijn been niet had gebroken.’

‘Verdorie, dan moet je toch een verdomd goede conditie hebben!’

Ester zegt tegen Kevin: ‘Die heeft hij ook, Kevin. Tot aan zijn ongeluk rende hij iedere morgen tussen de 7 en 15 kilometer. En daarna doet hij nog even zijn krachtoefeningen, voordat hij aan het ontbijt gaat. Nu gaat dat wat moeilijk, maar ik twijfel er niet aan, dat Roald het weer oppikt, zodra hij weer kan.’

Helen zegt: ‘Ben je echt zo’n extreme sporter, Roald?’

‘Nee, dat valt wel mee. Maar ik voel me er lekker bij en bovendien forceer ik niets. Meestal sta ik al om 5 uur tot half zes op. Meestal ren ik 7 tot 11 kilometer, maar soms ook wel langer. Sinds ik hier ben, is de langste afstand, die ik gerend heb, 20 kilometer.’

‘Netjes! Maar kan het dan zijn, dat ik je ooit ’s morgens gezien heb?’

‘Dat kan, ik ben wel eens langs de golfbaan gerend. Daar heb ik me omgedraaid, omdat ik er toen 10 kilometer op had zitten.’

Helen roept dan: ‘Maar dan heb ik je ook al eens zien rennen. Ik dacht, dat is een vakantieganger, omdat ik hem nu al enkele weken niet meer gezien heb!’

Roald lacht. ‘Nee, dat was geen vakantieganger. En tja, het gladde weer zorgde ervoor, dat een auto me niet kon ontwijken. En dan zit je zo in het gips. Ik mag nog van geluk spreken, dat het alleen dat maar was.’

Pelle zegt: ‘Eigenlijk zou ik ook weer eens moeten beginnen met rennen. Ik heb dat vroeger vaak gedaan, maar de laatste jaren heb ik daar maar weinig tijd voor gemaakt.’

Roald zegt: ‘Ik zou zeggen, als in het voorjaar de sneeuw weer weg is, ga een keer mee. Soms rennen Ester, Ada en Ingrid ook mee, al moet ik zeggen, dat ik Ada nog niet heb zien rennen.’

Ada steekt haar tong uit naar Roald. ‘Ben maar niet bang, ik ren straks heus wel met je mee! Volgend jaar wil ik toch misschien meedoen met de competitie Biatlon. En dan moet ik toch meer conditie hebben, dan ik nu heb.’

Helen zegt: ‘Doe je aan Biatlon? Welk niveau?’

‘Ik was bezig op regionaal niveau, maar ik wil eigenlijk eens op nationaal niveau proberen. Maar ik denk niet, dat ik dat volgend jaar zal halen. Dit jaar in ieder geval niet. Misschien dat Ingrid het wel zou kunnen en Ester ook.’

‘Doen jullie allemaal aan Biatlon?’

Ester zegt: ‘Ik ben niet zo goed in schieten, maar langlaufen moderne stijl dat kan ik wel goed. Ik heb op het punt gestaan om nationaal niveau te gaan doen. Ik ben een keer twaalfde geworden in het open Zweeds kampioenschap. Dat is mijn beste prestatie tot nu toe!’

‘Toe maar! Daar doen toch ook profs mee, of niet?’

‘Ja, daarom ben ik ook zo trots op mijn twaalfde plaats!’

Ingrid en Lara komen net terug. Ingrid heeft de gitaar van Roald bij en haar harmonica. Ze gaan weer bij hun nieuwe vrienden zitten en luisteren mee. Ingrid heeft nog net gehoord, dat Ester sprak over haar prestatie op het kampioenschap.

Ingrid zegt: ‘Ja, ze is best goed, ik kan haar niet echt bijhouden, als ze doorzet. Maar ik kan weer beter schieten, dan haar. Vorig jaar was ik vierde in het regionaal kampioenschap. Maar ik denk, dat als ik hier wat meer ga trainen, dat ik ook nationaal aan zou kunnen. Maar eerst wil ik moeder worden en als er dan nog tijd overblijft om te trainen, dan ga ik het beslist proberen!’

‘Ga je komende winter dan nog wel wedstrijden doen?’

‘Dan had ik al wat meer moeten trainen, Helen. Maar ik ga zeker nog een keer langlaufen. Het lijkt me heerlijk om hier eens met de latten door het bos te langlaufen.’

Lara zegt dan: ‘Ze houden hier in de winter op de golfbaan een grote wedstrijd, Ingrid. Op de range maken ze dan een shooting range.’

‘O ja, daar heb ik al eens meegedaan! Dat is een leuke wedstrijd! Die moet ik onthouden!’

Ze praten dan nog wat verder over de wintersport en wachten tot Frieda terug is.

Dat duurt niet lang en ze verhuizen hun stoelen richting de dansvloer, waar niet ver daar vandaan het kampvuur nog steeds brandt. Dat is al wat kleiner geworden, en Bert is net bezig om wat hout erbij te gooien.

‘Hey Bert! Goed bezig! Zo kom ik ook nog eens van de afvalhout af! Maar kom dadelijk hier eens bij zitten, ik heb hier enkele nieuwe vrienden gemaakt. Dan stel ik ze aan je voor!’

Bert lacht. ‘Dat heb ik gemerkt, je zit de hele avond al daar!’

‘Sorry, maar het was gewoon gezellig! Roep de anderen er anders ook even bij!’

‘Zal ik doen, Roald.’

Kevin zegt: ‘Is dat een vriend van je?’

‘Ja, dat is Bert. Hij is mijn beste vriend, maar hij wil hier ook komen wonen. Hij is namelijk ook verliefd geworden op een Zweedse.’

‘Ja, ik zag hem daar al bij Samantha zitten. Maar wat is Samantha veranderd! Ik herkende haar haast niet meer terug!’

‘Ja, ze is nogal veranderd en dat is ook maar goed ook. Ik ken haar verleden, en daarom is het ook goed, dat ze wat geluk kent.’

Even later komen ook de vrienden van Roald erbij zitten. Ze stellen zich aan elkaar voor en zijn al snel met elkaar in gesprek.

Roald zegt tegen Kevin: ‘Zullen we dan eens? Wat ken je allemaal?’

‘Ik heb een heel breed repertoire, speel maar, ik volg wel. En anders improviseer ik wel, dat kan ik ook goed.’

Ester zegt: ‘Roald, begin anders maar met “To Be With You” van mr. Big. Dat lukt je best goed.’

Roald knikt en zet wat akkoorden in om ieders attentie te krijgen en begint dan meteen te spelen en te zingen.

De sfeer zit er meteen in, en iedereen zingt en klapt ook mee. Na enkele nummers wagen zich de eersten op de dansvloer, en niet lang daarna volgen er meer. Jong en oud dansen gewoon door elkaar en hebben veel plezier.

Kevin doet ook enkele Zweedse liedjes, die Roald niet kent, maar hij probeert wel mee te doen. Kevin kan erg goed gitaar spelen. In de korte pauze die ze nemen, bespreken ze een paar liedjes.

Kevin zegt tegen Roald: ‘Je kunt best goed zingen, wat dacht je van een paar liedjes voor onze vrouwen?’

‘Wat heb je in gedachten?’

‘Your Song van John Denver.’

‘Goed, ken ik.’

‘Dat kunnen we ook als duet zingen. Ik natuurlijk voor Helen en jij voor jouw vrouwen.’

‘Goed! Doen we dat!’

Kevin begint te spelen. Het is eigenlijk maar een heel simpel liedje, maar de tekst is altijd wel speciaal. En zo komt het dan ook over bij Helen, Ester, Ada en Ingrid. Verliefd kijken ze hun minnaars aan.

Er volgen nog meer nummers, maar uiteindelijk is het Bert, die de show steelt. Roald weet dat Bert een enorme Kenny Roger-fan is, en hem ook best goed kan nadoen. Hij heeft een heerlijke stem, die bijna natuurgetrouw gelijk is aan die van Kenny.

Opeens staat hij op en loopt naar Roald en Kevin toe. ‘Roald, kunnen jullie “She believes in me” spelen? Ik wil ook wel eens zingen!’

Kevin kijkt Bert aan. ‘Ken je de tekst een beetje?’

Roald zegt: ‘Geloof me, Bert kan die tekst. En hij kan ook best goed zingen.’

Kevin haalt zijn schouders op en begint te spelen. Bert begint te zingen, en iedereen staat versteld van de goede imitatie van Bert. Hij krijgt dan een groot applaus, als hij klaar is. En op verzoek doet hij nog enkele nummers.

Roald heeft zijn gitaar aan de kant gelegd, en is bij zijn dames gaan zitten. Opeens zegt Ada tegen Roald: ‘Zou je echt niet kunnen dansen met dat been? Ik bedoel, dit is eigenlijk toch wel een schuifelliedje.’

Roald glimlacht. ‘Ik wil het wel proberen, Ada.’

Met een brede glimlacht trekt Ada Roald op. Ze helpt hem de dansvloer op en ze beginnen langzaam te schuifelen. Dicht tegen elkaar dansen ze, wat Roald best goed afgaat, omdat het echt een rustig nummer is. Bij het volgende nummer lost Ingrid Ada af, en schuifelt ze met Roald over de vloer. Halverwege lost Ester haar weer af, omdat ze ook wel even met hem wil dansen.

Enkele nummers later is Bert wel door zijn repertoire heen. Samen lopen Roald en Ester weer terug naar hun stoelen. Roald hoort in het voorbijgaan iemand zeggen: ‘Je kunt zeggen over Roald wat je wilt, maar het is duidelijk niet gespeeld tussen hem en die drie. Ze lijken werkelijk van hem te houden en hij van hun.’

Roald glimlacht. Hij weet dat deze avond belangrijk is, willen ze hem en zijn minnaressen accepteren. En dit geeft hem echt moed, dat ze de keuze respecteren, die Roald heeft gemaakt.

Kevin gaat verder met meezingers, waarbij iedereen betrokken wordt.

Roald vindt dat hij nu wel genoeg muziek gemaakt heeft en gaat bij Ester, Ada en Ingrid zitten.