Het feest gaat nog tot de laatste uurtjes door. Henk heeft gelijk gehad, hun gasten blijven tot de laatste druppel drank geschonken is. Er is werkelijk niets meer over van de hele voorraad drank, die Henk gehaald heeft. Slechts een verdwaalde fles drank staat nog ergens te kijken. Lallend en zingend gaan hun gasten uiteindelijk naar huis. Hoewel het een erg leuk feest is geweest, is Roald wel blij, dat ze eindelijk weg zijn. Hij is moe en zijn been doet lichtjes pijn.

Roald heeft het redelijk netjes gehouden en is slechts aangeschoten naar bed gegaan. Ingrid en Ester zijn al eerder naar bed gegaan, Ada en Roald zijn tot het laatst gebleven. Ada ruimt nog wat glazen op en zegt dan: ‘De rest doen we morgen wel, Roald. Kom, we gaan slapen!’

Ze steekt hem een arm toe en lopen dan naar binnen. Allebei moeten ze even wennen, dat ze nu niet naar boven hoeven, en moeten daar een beetje om lachen. Ze lopen dan naar hun nieuwe slaapkamer, waar ze tussen Ingrid en Ester in kruipen. Ada kust Roald een goede nacht.

Maar Roald ligt maar nauwelijks in bed, of Ester, die naast hem ligt, kruipt gewoontegetrouw tegen hem aan. Roald glimlacht en laat haar begaan. Het voelt immers zo vertrouwd.

De volgende morgen wordt Roald, zoals altijd, weer als eerste wakker. Hij moet wel een beetje lachen, als hij merkt, dat hij nu ingeklemd zit tussen Ester en Ada. Ingrid ligt weer direct tegen Ada aan. Roald moet zich een beetje wurmen om er tussenuit te kunnen komen, maar het lukt hem, zonder iemand wakker te maken.

Hij loopt naar de badkamer, waar hij zich gaat douchen. Dat lukt hem nu helemaal zonder hulp, en de badkamer is best ruim. Dat vindt hij best wel fijn en hij laat de warme stralen over zijn lichaam vallen. Het doet zijn lichaam goed, die toch nog wel een beetje moeite heeft met de alcohol, die hij gisteren heeft gedronken.

Maar al snel krijgt hij gezelschap van Ester. Die is wakker geworden, omdat ze zijn warmte miste in bed.

Ongegeneerd stapt ze bij Roald in de douche. Die is ruim genoeg voor twee personen, en Roald stoort zich ook niet aan Ester. In plaats daarvan geeft hij haar een licht tikje op haar billen. Ester glimlacht.

‘Goedemorgen!’

‘Goedemorgen, en gefeliciteerd met je verjaardag!’

Ester glimlacht breed. ‘Dank je!’

Roald geeft haar een heerlijke zoen en zegt: ‘Zal ik je inzepen?’

Ester kijkt hem schuins aan en zegt: ‘Alleen inzepen?’

Roald lacht. ‘Jij bent vandaag jarig, dus je mag zeggen, wat ik moet doen. Maar je moet wel een beetje rekening houden met mijn been.’

‘Het is al weer enkele dagen geleden, Roald!’

Roald lacht. ‘Ik zal mijn best doen!’

Ester bukt voorover en toont haar kontje naar Roald.

‘Ik wil dat je me eens van achter neemt, Roald.’

Roald krijgt meteen een flinke stijve als hij haar lekkere kontje zo naar hem toe ziet. Meteen begint hij met zijn vaardige vingers haar kutje te bewerken. Ester kreunt meteen, ze was al geil. En sinds ze zwanger is, heeft ze steeds meer zin in seks. Of dat nu ook aan Roald ligt, weet ze niet, maar nu kan ze even geen genoeg van hem krijgen. Haar kutje is al weer snel nat.

Roald voelt aan, dat Ester het hard nodig heeft. Hij parkeert zich achter Ester en begint haar dan meteen te neuken. Zijn dikke eikel dringt tussen haar schaamlippen door en veroorzaakt bij Ester een genotsgolf. Het is precies wat ze nodig had.

Ze zet zich schrap tegen de wand van de douche en Roald neemt haar op een flink tempo. Dit kan hij zo wel volhouden, en ook zijn been is niet hinderlijk. Terwijl hij haar neukt, masseert hij haar heupen en onderrug, waardoor Ester nog meer genot ervaart. Het duurt dan ook niet lang, voordat Ester haar hoogtepunt bereikt. Roald staat al op het punt van knappen, en komt net iets eerder klaar dan Ester.

Hijgend laat Roald zich over Ester vallen, en kijkt dan opzij om in de ogen van Ada te kijken.

Ada lacht. ‘Jullie konden het weer niet nalaten om de douche op passende wijze in te wijden?’

Roald lacht. ‘Denk maar niet, dat jullie te kort zullen komen, Ada!’

‘Daar maak ik me ook geen zorgen over, Roald. Maar dat je toch al weer zo fit bent!’

‘Ik moet toch wel fit voor de dag komen, als ik mijn dames tevreden wil houden?’

Ada glimlacht. Roald gaat weer rechtop staan en haalt zijn pik uit het kutje van Ester.

Ester glimlacht naar Ada en zegt: ‘Ik heb mijn cadeautje van Roald al gekregen!’

‘Ik zie het! Ik denk dat ik mijn cadeautje ook maar eens ga verzilveren!’

Ada stapt ook de douche binnen, die ook nog wel ruim genoeg is voor drie personen. Maar toch niet ruim genoeg om dan ook nog seks te hebben. Eerst wordt ze passend begroet en gefeliciteerd met haar verjaardag. Daarna wordt Ada verwend doordat Ester en Roald haar goed inzepen, vooral op haar gevoelige plekjes. Ester wast zich zelf nog even snel en verlaat dan de douche, om Ada en Roald wat plaats te geven.

Glimlachend droogt ze zich af en loopt dan weer de slaapkamer binnen.

Ingrid is ook wakker, maar ligt nog wel gewoon in bed.

‘Goedemorgen, Ester!’

‘Een heel goedemorgen, Ingrid. En proficiat met je verjaardag!’

‘Jij ook, zusje! En ik hoor dat Roald al cadeautjes is aan het uitdelen?’

Ester lacht. ‘Kon je het horen dan?’

‘Nogal, Ester. Maar ik kon me geen betere geluiden wensen om mee wakker te worden. Ik heb overigens heel erg lekker geslapen in dit bed. Beter dan ik in jaren geslapen heb.’

‘Het was eigenlijk ook best een duur bed, ondanks de korting die we gekregen hebben. Maar ik denk dat het wel stevig genoeg is voor Roald en ons.’

‘Dat denk ik ook. Hier konden we wel eens heel wat wilde nachten in gaan beleven!’

Ester gaat op het bed zitten, langs Ingrid.

‘Dat denk ik ook, Ingrid. Weet je? Ik ben blij, dat we deze stap gezet hebben. Nu voelt mijn leven completer dan ooit. Jullie dicht bij me, Roald, een mooi huis en dan zijn we alle drie ook nog eens zwanger! Kan het leven nog mooier worden?’

‘Nee, ik denk het niet, Ester. Wie had dat ooit kunnen voorspellen? Ik had gedacht dat ik weer een eenzame winter zou doorbrengen. Maar kijk ons nu eens!’

Ester glimlacht. ‘Ja, onze levens zijn hard veranderd. Ik had het ook niet meer voor mogelijk gehouden, dat ik weer zo snel van iemand zou kunnen houden, en dat die persoon net zo veel van me zou houden, als ik dat doe.’

‘Ik ook niet. En Ada zal dat ook wel niet verwacht hebben.’

‘En Roald dan? Dat is voor hem net zo’n verrassing geweest.’

‘Dat denk ik ook.’

Het gekreun uit de badkamer houdt op. Ingrid lacht. ‘Volgens mij heeft Ada haar verjaardagscadeautje gekregen.’

‘Moet jij je cadeautje niet gaan verzilveren?’

Ingrid schudt haar hoofd. ‘Nee, ik wil Roald ook weer niet te zwaar belasten. Hij mag dan weinig hinder hebben van zijn been, ik heb liever dat hij weer snel beter wordt.’

‘Ga je dan niet douchen?’

‘Jawel, maar ik hoef niet per se seks met hem te hebben. Natuurlijk, de seks met hem is fantastisch, maar ik vind dat hij veel meer is, dan een lekkere vent waar je geweldig seks mee kunt hebben. En dan vind ik seks niet iedere dag nodig. En daarnaast, eergisteren heeft hij me wel weer lekker verwend. En wie weet wat de dag nog biedt!’

Ester glimlacht. ‘Je hebt gelijk, hij is veel meer dan alleen maar voor de lekkere seks. En net wat je zegt, de dag is nog jong!’

Een paar minuten later komt Roald uit de badkamer. Hij loopt recht op Ingrid af en geeft haar een zoen.

‘Proficiat, Ingrid.’

Ingrid glimlacht. ‘Dank je.’

Dan grinnikt ze. ‘Een beetje moe van cadeautjes geven, Roald?’

Roald lacht. ‘Ja, ik begin te merken, dat ik even niet kan sporten. Maar waarom ben je niet gekomen? Zo fit was ik toch nog wel!’

‘Hmm, laat ik het erop houden, dat ik hem even tegoed houd, Roald. Je hebt nog wat goed te maken van gisteren, weet je nog?’

‘Ik dacht, dat je die afgelopen nacht nog wilde verzilveren.’

‘Was de bedoeling, maar ik was gewoon te moe. En nu nog steeds eigenlijk. Liever zou ik nog even blijven liggen, maar we moeten opruimen, want vanmiddag komen er weer een hoop mensen op bezoek.’

Ingrid gaat zich nog snel even douchen en daarna zit iedereen al snel weer aan het ontbijt. Niet iedereen is al wakker, Roalds vrienden liggen nog steeds te slapen. Maar Bert en Samantha zijn wel al op.

Samantha heeft het gisteren rustig gedaan met de drank, ze was het toch al niet zo gewend om alcohol te drinken en ze heeft er dan ook niet veel van gedronken. Maar ze is nog helemaal vol van het feest.

Ze zegt tegen Ester: ‘Ik heb gisteren toch zo genoten van het feest! Dit was echt met afstand het leukste feest, wat ik ooit beleefd heb. En ik heb hier zelfs enkele nieuwe vrienden gemaakt. Die mensen, waar jullie bij zaten, waren erg aardig en Kevin en Helen hebben me uitgenodigd om binnenkort eens te komen barbecueën.’

‘Ja, ons had hij ook al gevraagd. Ik vind dat groepje wel aardige mensen. Ik hoop echt dat we daarmee nieuwe vrienden hebben gevonden. Maar ik heb gisteren ook nog met wat oudere mensen gepraat, waaronder de buurman en buurvrouw van Henk, Tony Nihasten en zijn vrouw. Dat waren ook heel aardige mensen. Ze hebben me uitgenodigd om eens langs te komen om recepten uit te wisselen. Ze vond mijn haringsalade heel erg lekker en ze wil me een keer haar zalmsalade eens tonen.’

Ada zegt glimlachend: ‘Je bent de laatste tijd wel heel erg van het koken, Ester!’

‘Tja, iemand zal straks toch het eten op tafel moeten zetten, Ada. Maar ik begin er wel steeds meer plezier in te krijgen. Allereerst wil ik Roald een beetje vertroetelen met lekker eten, en daarnaast kan ik dan ook zelf een beetje bepalen wat we eten. Het moet ook wel een beetje gezond zijn en af en toe wat zondigen.’

‘Daar heb je ook weer gelijk in. Pff, maandag moet ik weer beginnen met werken. Dat is weer bijna wennen!’

Roald zegt: ‘Niemand dwingt je om te gaan werken, Ada! Maar dan moet ik wel een andere secretaresse nemen…’

Ada kijkt geschrokken naar Roald, maar ziet dan zijn lachende gezicht. Ze schiet in de lach. ‘Klootzak! Ik krijg je nog wel! Er is geen haar op mijn hoofd, die jou toestaat een andere secretaresse te nemen, dan ik!’

Ingrid lacht. ‘Daar had hij je te pakken, Ada!’

Ada steekt haar tong uit naar haar zus. Ze beginnen dan met opruimen, zelfs Roald helpt een handje mee.

Hij voelt zich goed, en wat beweging kan hem geen kwaad doen. Hij poetst de tafels en helpt met afwassen.

Enkele uren later is de grootste troep wel aan de kant. Tegen de middag komt Harald eraan, en kijkt verwonderd dat bijna alles al is opgeruimd.

‘Zijn jullie al klaar? Ik kwam net om op te ruimen!’

Ada zegt tegen Harald: ‘De partytenten moeten nog afgebroken worden, Harald. Als je daarmee wilt helpen, dan kun je toch nog wat doen. Maar we waren al om negen uur bezig met opruimen. En gisterenavond hebben we ook nog een beetje opgeruimd.’

‘Dat jullie al zo vroeg wakker zijn! Volgens mij gingen de laatsten om 4 uur weg.’

‘Half vijf, Harald. Maar we zijn niet zo’n langslapers en bovendien hebben we geen alcohol gedronken. Maar het was wel heel erg gezellig.’

‘Dat was het zeker! Zonder meer het beste feest van de afgelopen tien jaar, zo niet het beste!’

‘Kijk, dan heeft zich toch alle moeite geloond. Maar we moeten opschieten, want straks hebben we weer bezoek. Mijn ouders komen en ook nog een aantal vrienden.’

‘Ach ja, da’s waar ook. Jij en je zusters zijn vandaag jarig! Gefeliciteerd!’

‘Dank je, Harald. Daarom waren we ook al vroeg begonnen.’

Gezamenlijk ruimen ze de partytenten op, wat ook nog vrij snel gaat. Uiteindelijk staan er alleen nog de partytenten, wat vuurkorven en de restanten van het kampvuur. De tafels en de stoelen hebben ze in een partytent laten staan, die haalt Harald later nog wel een keer op. En omdat er dan niets meer te doen is, bedankt Harald iedereen nog voor alles, en gaat dan huiswaarts.

Op de slaapkamers boven beginnen ook tekenen van leven te vertonen, het geluid van de douches verraadt dat sommigen in ieder geval wakker zijn. Gelokt door de geur van verse koffie en vers brood doet uiteindelijk toch iedereen bewegen om uit hun bed te kopen. Een beetje groggy van de naweeën van de drank komen ze aan de keukentafel.

Roald zegt vrolijk: ‘Ook goedemiddag! Goed geslapen?’

Guido wuift met zijn hand en zegt: ‘Ik voel me, alsof er een kudde buffels over me heen is gegaan! Jezus, wat kunnen die Zweden zuipen! Niet normaal meer!’

Roald lacht. ‘We hadden je al gewaarschuwd, maar dat wil nog niet zeggen, dat je in hun tempo moet meegaan! Ik heb me al snel wat gas terug genomen. Bovendien had ik geen zin om met mijn been te vallen, dus dan houd je je toch al sneller wat in.’

‘Maar het was wel verdomd gezellig! Ik weet nog niet wat Nancy ervan zegt, maar de volgende keer houd ik me aanbevolen!’

Nancy zegt: ‘Om dan nog een keer zo dronken te worden, Guido?’

‘Als jij niet zwanger was geweest, dan had je net zo als ik meegedronken, Nancy, en dat weet je ook.’

Tricia zegt: ‘Daar heeft Guido wel gelijk in, Nancy. Ik heb ook niet gedronken, maar ik vond het wel heel erg gezellig!’

Nancy zegt: ‘Waarom had je niet gedronken, Tric? Normaal spuug je er ook niet in!’

Tricia glimlacht. ‘De kans bestaat, dat ik zwanger ben, Nancy. En ik wilde gewoon dat risico niet nemen.’

‘Oh, dan druk ik je de duimen, dat het nu wel lukt, Tricia.’

Er komt dan een auto het erf op gereden, die niemand kent. Roald kijkt verbaasd op en zegt: ‘Wie is dat nu?’

Niemand herkent de vrouw, die nu uitstapt. Ester staat op en loopt naar de deur. Ze doet open en praat even met de vrouw. Dan komt ze terug naar de keuken en zegt: ‘Roald? Ada? Kunnen jullie even komen? Die mevrouw wil even met jullie praten.’

Roald en Ada lopen met Ester mee. Buiten staat een vrouw, die ze gisteren niet gezien hebben.

De vrouw stelt zich voor. ‘Hallo, ik ben Rachel Ulsmann, de vrouw van Jakob. De man die u gisteren, overigens heel terecht, heeft geslagen. Ik wil even mijn excuses aanbieden voor zijn gedrag.

Ik weet, het valt niet goed te praten, maar normaal is hij echt niet zo. Alleen als hij drank op heeft, doet hij van die rare dingen. En nu heeft hij best wel spijt, over wat hij gedaan heeft. Maar hij had begrepen, dat u hem absoluut niet meer wilde zien.’

‘Ik dank u voor uw komst, mevrouw Ulsmann. Het siert u, dat u uw excuses aanbiedt, voor iets waar u helemaal niets aan kon doen. En wat betreft uw man, eigenlijk voel ik niet veel behoefte om hem weer te zien. Maar ik ben zelf ook mijn boekje te buiten gegaan, dus voor deze keer zal ik vergeten wat hij gedaan heeft. Maar dat doet er niets aan af, dat ik hem nu even niet wil zien.’

‘Dat begrijp ik, mijnheer de Vries. Daarom heb ik hem ook niet meegenomen. Ik weet echt niet, wat hem bezielt, als hij gedronken heeft. Dan ontspoort hij helemaal en het is echt niet voor het eerst, dat hij zo weer thuis komt. Ik schaam me echt diep voor zijn gedrag.’

Ada zegt: ‘Nou, ik vind dat hij echt maar bar weinig respect voor vrouwen had. En wat ik later op de avond nog hoorde, is hij vooral met drank op, heel erg handtastelijk. Daar ben ik echt niet van gediend.’

‘Dat gaat ook niet meer gebeuren, mevrouw. Ik heb hem de wacht aangezet, en hij moet van mij naar de psychiater. Ergens moet dit gedrag toch vandaan komen! En ik heb echt geen zin meer om iedere keer zijn gedrag te verontschuldigen. Hij heeft van mij de keuze gekregen, of hij kan vertrekken of hij kan zijn gedrag aanpassen en wijselijk heeft hij voor het laatste gekozen.’

Ester zegt: ‘Is dat niet heel erg cru, dat u hem zo voor het blok zet?’

‘Hoe zou u zich voelen, als uw man op ieder feestje zijn handen niet kan thuis houden? En het wordt alleen maar erger, en daar heb ik echt geen trek meer in. Ik houd van mijn man, maar ergens ligt een grens.’

‘Ik denk dat ik het begrijp, mevrouw Ulsmann. Zeg maar tegen uw man, dat we allebei fouten gemaakt hebben, maar als ik ook maar ergens hoor, dat hij iets vergelijkbaars heeft gedaan, dat hij hier echt niet meer welkom is. Maar tot die tijd bent u en uw man volgend jaar weer van harte welkom op het feest.’

‘Dank u, meer kan ik niet van u verlangen. Maar ik hoor dat het feest echt geslaagd is geweest. Ik hoorde vanmorgen in de winkel al verhalen. Ik denk dat ik uw uitnodiging voor volgend jaar aanneem. En misschien moet Jakob dan maar eens thuis blijven, dan kan hij zelf op de kleinkinderen passen.’

‘Was dat de reden, waarom u niet kon komen?’

De vrouw glimlacht. ‘Mijn dochter was hier op het feest met haar man. Ze hebben samen een alleraardigst dochtertje, Ellen. Ze is nu twee jaar oud.’

‘Wie is dan uw dochter?’

‘Lianne Hålmen, en haar man heet Roman.’

‘Ach, daar heb ik nog even met gepraat. Lianne is wat kleiner en heeft mooi krullend bruin haar tot op haar schouders en Roman is een slanke lange man, met best grote oren.’

‘Ja, dat zijn ze. En Roman heeft inderdaad erg grote oren. Daar kan ik nog steeds niet aan wennen. Maar goed, zij moet er mee leven, niet ik. Maar hij is wel heel erg aardig.’

‘Die indruk had ik ook. Maar waarom heeft ze niets gezegd, dat Roald haar vader geslagen had?’

‘Ze schaamt zich net zo hard voor hem, als ik dat doe. Je kunt het haar niet kwalijk nemen.’

‘Dat doe ik ook niet. Zij kan er toch niets aan doen, dat hij zo is of wel?’

‘Natuurlijk niet. Maar ze zal wel blij zijn, dat ik weer alles goed heb kunnen praten. Anders durft ze u niet eens meer aan te kijken.’

Roald zegt: ‘Ik wil eens niet zo haatdragend zijn en jullie gewoon een keer uitnodigen om eens de komende lente, als het eens goed weer is, te komen barbecueën. En dan praten we dat eens goed met je man uit. En wie weet, denken we dan weer heel anders over hem, als zijn gedrag veranderd is.’

De vrouw kijkt Roald heel erg blij aan. Ze beseft ook wel, dat Roald heel genereus is met dit aanbod. Maar tot ieders verbazing zegt ze: ‘Nee, dat kunnen we niet aannemen. Niet na wat er gisteren gebeurd is. Maar ik heb wel een tegenvoorstel voor u.’

Roald kan zijn oren niet geloven. Die vrouw wijst zijn verzoeningsvoorstel af. Maar hij hoort haar toe.

‘Ik snap dat het u verbaasd uw voorstel af te wijzen. Maar ik vind niet, dat u wat goed te maken heeft, maar mijn man. Dus we nodigen u uit om bij ons te komen barbecueën. Bovendien maakt mijn man de lekkerste gerookte zalm van de hele omgeving.’

‘Oh, ik dacht al! Maar ik heb graag zalm, dus ik neem uw uitnodiging aan. Ada, hoe denk jij erover?’

‘Met dit voorstel kan ik ook wel leven, maar wel onder de voorwaarden, die Ester u net gesteld heeft. Ik kan het namelijk niet zomaar even vergeten.’

‘Nee, dat spreekt voor zich. En gelooft u mij maar, Jacob zal ik erg heel erg strak houden. Dat gebeurt me niet nog eens een keer!’

‘In dat geval neem ik uw voorstel aan. Bedankt, mevrouw Ulsmann.’

De vrouw bedankt hun nogmaals en vertrekt dan weer.

Eenmaal in de keuken vraagt Ineke: ‘Wat was er aan de hand?’

'De vrouw van de man, die Roald gisteren geslagen heeft, kwam haar excuses aanbieden voor zijn gedrag. Schijnbaar hebben ze daarover gepraat en die man gaat nu hulp zoeken, met een lichte dwang van zijn vrouw. Ze had hem gezegd, dat hij of hulp kon zoeken, of kon vertrekken.’

Guido fluit eens tussen zijn tanden. ‘Dat is geen lichte dwang, maar behoorlijke dwang. Maar het was ook niet echt normaal wat hij deed en ik heb ook van anderen begrepen, dat het echt niet de eerste keer was, dat het gebeurde.’

‘Nee, dat zei ze ook en ze was het echt spuugzat. Maar ik was ook niet echt goed bezig, ik had hem niet moeten slaan. Dus hebben we als verzoening een gezamenlijke barbecue bij die man thuis.’

Ineke zegt: ‘Goed gedaan, Roald. Het is niet altijd gemakkelijk om je fouten toe te geven, en zeker niet gemakkelijk om te vergeven.’

Ada zegt: ‘Hoe dan ook, ik vond het wel erg prettig, dat Roald zo voor me op kwam. Ik zou die man zelf wel gemakkelijk de baas gekund hebben, hij was zo dronken als een tor! Maar het was fijn om te weten, dat Roald me beschermde.’

En daar is vooral Tricia het mee eens. Er komt dan nog een hele discussie over gisteren, en Ester en Ineke ruimen de tafel af, terwijl de rest discussieert.

Een half uur later komen er verschillende auto’s het erf op gereden. Ingrid ziet de auto van haar ouders en roept: ‘Ada! Ester! Pap en mam zijn er! En volgens mij ook onze vrienden!’

De drie zussen staan meteen op en rennen naar buiten. Ze begroeten en omhelzen hun ouders en hun vrienden, terwijl die hun huis bewonderen.

Een van hun vrienden, Michel, zegt: ‘Je had gezegd, dat het een groot huis was, maar dit lijkt bijna een kasteel, Ingrid! Goedendag, wat een huis! Het is echt heel erg mooi!’

Roald is ook naar buiten gelopen en stelt zich voor aan de vrienden van de drie zussen.

Ingrid haalt hem erbij en zegt tegen Michel: ‘Dit is nu Roald. Hij zit nu een beetje in de lappenmand, hij is aangereden door een auto.’

Tegen Roald zegt ze: ‘Dit zijn Michel en Anni. Ik heb je over hun verteld, ze komen net na kerst een paar dagen logeren.’

‘Aha, dus tegen die tijd moet ik ze feliciteren! Ik zal me even zelf voorstellen. Ik ben Roald de Vries.’

Michel schudt hem de hand. ‘Michel Sörensen’

Zijn verloofde schudt Roald ook de hand. ‘Anni Fridal.’ Ze fluistert tegen Ingrid: ‘In het echt ziet hij er nog beter uit, dan op je telefoon, Ingrid!’

Ingrid glimlacht breed. Roald lacht. ‘Ik had al kunnen denken, dat Ingrid foto’s van me had laten zien. Ik hoop wel, dat de foto’s een beetje netjes waren!’

Anni lacht. ‘Het viel wel mee, helemaal naakt was je niet!’

‘Oh, dan! Het had erger gekund, want ik weet dat ze foto’s van me heeft, waar ik dat niet op aan heb!’

Ingrid bloost en Anni lacht hard. ‘Nee, die heeft ze me niet laten zien, ik denk niet eens dat ze dat zou durven.’

Roald lacht en geeft Ingrid een zoen. Hij slaat zijn arm om haar middel en zegt: ‘En nu moet je me ook voorstellen aan al die andere mensen.’

Die hebben zich inmiddels al om Roald en Ingrid heen verzameld. Ester zegt: ‘Roald, dit is mijn beste vriendin, Petra. En naast haar staat haar vriend Tørre. Hij is, net als jij, geen Zweed, maar hij komt uit Noorwegen.’

Roald stelt zich netjes voor een de beiden en zegt tegen Tørre: ‘Hvor kommer du fra?’

Tørre kijkt hem verbaasd aan en antwoordt hem in het Noors: ‘Jeg kom fra nabolaget i Trondheim fra Levanger.’

Ester kijkt hem verbaasd aan en zegt: ‘Ik wist niet dat je Noors kende!’

Roald lacht en zegt: ‘Ik ben vroeger vaker met mijn ouders naar Noorwegen gegaan, en ik ken een beetje Noors. Misschien dat ik daarom ook zo goed Zweeds leer, het lijkt wel een beetje op elkaar, maar het verschilt wel.’

Maar daarna praat hij gewoon verder met Tørre: ‘Jeg har vært på ferie på Leka. Det bor i nærheten av en velkjent Terråk at jeg noen ganger besøker.’

Tørre is ook aangenaam verrast. ‘Leka er en nydelig øy. Men du snakker godt norsk!’

‘Så bra er min norske nå ikke, det kan bli bedre.’

Tørre glimlacht. Hij mag Roald wel. En Ester is maar wat trots, dat Roald hem zo plotseling te woord stond.

Roald wordt dan ook nog voorgesteld aan Ulv en Julie, die goede vrienden zijn van Ada.

Julie zegt tegen Ada: ‘De rest verontschuldigt zich, ze konden echt niet komen. Ze hebben het echt geprobeerd, maar ze moesten of werken, of hadden ze een wedstrijd.’

Ada glimlacht. ‘Het is ook altijd hetzelfde met hun. Maar ik vind het nu niet erg, ons huis is wel groot, maar zoveel kamers heeft het nu ook weer niet! Maar ik had het ook wel verwacht. Een aantal van hen moeten ploegendienst draaien, en Sean en Tiffany hebben nu wedstrijdseizoen. En daarnaast zou ik misschien ook wel wedstrijden hebben. Ik geloof dat ik de afgelopen twee jaar ook mijn verjaardag niet goed heb kunnen houden.’

Julie glimlacht. ‘Daarom zijn we ook gekomen. En daarnaast waren we ook nieuwsgierig naar Roald. Maar hij ziet er goed uit!’

Ada glimlacht breed. ‘Ja, is hij niet een stuk? Ik ben zo blij met hem!’

Ulv zegt tegen Ada: ‘Het is nog steeds moeilijk voor me, dat jullie hem samen delen. Ik kan het gewoon nog niet geloven.’

‘Kom, we gaan naar binnen. Daar is het veel warmer!’

Ze lopen naar binnen, en daar gaan de gesprekken door. Ze worden voorgesteld aan de vrienden van Roald en natuurlijk ook aan zijn ouders.

Terwijl ze met elkaar aan het praten zijn, komt er nog een wagen het erf op gereden. Ester kijkt verbaasd en zegt tegen Roald: ‘Ik geloof dat daar Kevin en Helen aan komen, samen met Pelle en Renate.’

‘Die hebben zeker gehoord, dat jullie jarig zijn. Leuk van ze, dat ze er aan denken!’

Ester is inderdaad erg aangenaam verrast. Ze doet de deur open en verwelkomt haar gasten.

‘Hoi! Wat leuk, dat jullie ook komen!’

‘Och, graag gedaan. We komen wel onuitgenodigd, ik hoop dat je het niet erg vindt?’

‘Nee, je bent van harte welkom! Het is wel druk, mijn ouders en enkele vrienden van ons zijn er ook, maar kom er gezellig bij zitten. Ik pak wel wat stoelen uit de keuken!’

Ze feliciteren Ester en natuurlijk ook haar zussen en gaan dan bij de rest in de kamer zitten. Wat uiteindelijk een heel mooie verjaardag wordt. De middag vliegt voorbij en tegen het avondeten nemen de nieuwe vrienden van Roald en de gezusters weer afscheid.

Julie zegt tegen Ester: ‘Jullie hebben leuke nieuwe vrienden opgedaan! Vooral die Pelle kon goed vertellen!’

Ester glimlacht. ‘We kennen ze nog niet zo lang, maar ik voel wel een klik met ze. Eigenlijk hebben we ze pas leren kennen op het buurtfeest van gisteren. Maar Pelle kennen we weer iets langer, via zijn vader. Die is havenmeester, waar Roalds boot normaal ligt.’

‘Jammer, dat we die boot nu niet kunnen zien, ik had die graag een keer gezien.’

Ineke staat dan op om iedereen wat eten voor te zetten. Dat is hoofdzakelijk eten, wat ze over hebben van gisteren, maar ze hebben ook enkele gerechten speciaal voor vandaag gemaakt.

Niet veel later zitten ze aan de lange tafel in de keuken. Er is eigenlijk net niet genoeg plaats aan de tafel, maar doordat iedereen een beetje inschikt, past het toch allemaal.

Na het eten gaan ze weer terug naar de kamer, waar het feest wordt doorgezet.

Roald komt in gesprek met Ulv en Michel.

‘Zeg Roald, wat voor werk doe je eigenlijk?’

‘Ik begin maandag aan mijn nieuwe baan als communicatiemanager bij HRT, hier in Lidköping.’

Michel zegt: ‘HRT? Die naam ken ik ergens van. Wat voor bedrijf is het?’

‘Het is een technologiebedrijf, ze ontwikkelen besturingssystemen voor industriële robots.’

‘Interessant. Maar nu weet ik, waar ik die naam van ken. HRT staat voor HeRo Technologies, of niet?’

‘Ja, dat klopt. Waar ken je het van?’

‘Ik werk bij een vergelijkbaar bedrijf, wij maken snijlasers voor zulke robots. Maar de recessie heeft ons bedrijf niet echt goed gedaan.’

‘En wat doe je daar?’

‘Ik ben systeemontwerper, ik schrijf de software voor de communicatie van de laser met de robot en de computer.’

‘Dus je kunt goed weg met het schrijven van programma’s?’

‘Ja, daar weet ik wel een en ander vanaf.’

Roald kijkt Michel aan. ‘Zou je ook bestaande softwarepakketten kunnen aanpassen, zodat het op maat gemaakt kan worden?’

‘Dan zou ik me even moeten inlezen, hoe die software werkt, maar ik denk wel dat ik zoiets zou kunnen. Hoezo?’

‘Omdat ik iemand nodig heb, die wat aanpassingen gaat doen in de software van het bedrijf. Sommige delen sluiten niet goed aan bij de behoeften van het bedrijf. Daar heb ik de afgelopen tijd op zitten studeren. En bij HRT gebruiken ze dezelfde software als op mijn oude bedrijf, waar ik werkte.’

‘Mag ik vragen, welke software?’

‘Ze gebruiken Visual FreeFlow van Seon Systems.’

‘Hmm, ken ik niet. Maar vaak zijn die pakketten wel uitgerust met een compiler, zodat je zelf wel kleine aanpassingen kunt maken.’

‘Niets voor jou, om een nieuwe uitdaging aan te gaan?’

Michel kijkt Roald verbaasd aan. ‘Meen je dat nou?’

‘Ja, ik ben serieus. Ik ben op zoek naar iemand, die zoiets aan zou kunnen. Ik zou natuurlijk ook de eigenaar van Seon Systems kunnen bellen, het toeval wil, dat ik hem persoonlijk ken, maar die kent de structuren van het bedrijf niet, en daar zit hem juist het knelpunt. Daar wil ik een vaste man hebben, die mij die problemen oplost. En daarnaast zou dat betekenen, dat je toegevoegd wordt aan het IT-team van het bedrijf.’

‘Dus bied je me hier nu een baan aan?’

‘Zo zou je het kunnen noemen, Michel. Als je werkelijk interesse hebt, stuur dan een sollicitatie naar HRT, ter attentie van mij. Kijk, ik kan je hier nu niet zomaar een baan aanbieden, ik moet wel wat referenties hebben. En neem maar van mij aan, dat je ook wel getest wordt op je kunnen.’

‘Dat is wel in orde, het zou me verbazen als dat je niet zou doen. Maar ik heb zeker wel interesse. En Anni komt oorspronkelijk uit deze streek, haar ouders komen oorspronkelijk van Mariestad, maar ze zijn verhuisd toen Julie nog klein was.’

‘Brengen jullie daarom jullie huwelijksreis in Årnäs door?’

Michel glimlacht. ‘Ja, dat is het huis van haar grootmoeder. Het is een prachtig huis, en wellicht is het de laatste keer dat we daar kunnen verblijven. Anni’s grootmoeder begint oud te worden en eigenlijk zou ze naar het bejaardenhuis moeten. Maar ze is een taaie en vooral koppige dame, ze wil niet. Maar haar lichaam begint het langzaam af te laten weten.’

‘Ik moet me ook nog een huwelijksreis gaan plannen. Maar we hebben nog niet echt de tijd gehad om ons daarmee bezig te houden, laat staan dat we al een precieze trouwdatum hebben.’

Ulv zegt: ‘Je gaat nogal wat aan, Roald. Alle drie tegelijk?’

Roald lacht. ‘Ja, het is nogal wat, maar ik kan het wel aan. En eigenlijk had ik ook weinig keuze. Ze zijn alle drie speciaal voor me, hoewel Ester een iets andere positie inneemt in onze relatie. Haar ken ik het langste en ook het beste. Maar Ada en Ingrid zijn me net zo dierbaar. Ze zijn allemaal verschillend en ik houd van ieder klein verschil van ze.’

‘Je kunt ze ook nauwelijk uit elkaar houden, of niet? Ik kan het in ieder geval niet. Ik zou niet kunnen zeggen, of ik nu met Ada, Ester of Ingrid zou spreken. Ja, als ik eenmaal met hun aan het praten ben, dan wel, maar zo op het eerste gezicht, echt niet!’

‘Dat lukt me wel. Zal ik je zeggen, wie nu Ester is? Die is nu met je vriendin aan het praten. Ingrid praat nu met Petra en Tørre en Ada praat nu met haar ouders.’

‘Hoe kun je ze uit elkaar houden?’

‘Het is ook niet gemakkelijk, maar ze hebben kleine verschillen, ook optische verschillen. Maar ik herken ze ook aan hun bewegingen, die zijn voor hun alle drie verschillend. Zie je hoe Ester met haar handen praat?

Dat doet alleen zij zo. En Ada is wat meer het bazige typje, ze kijkt wat serieuzer. Ingrid is wat meer verlegen, maar gaat wel altijd heel erg op in een gesprek.’

Michel en Ulv kijken verbaasd.

‘Dat is me al die jaren nog nooit zo opgevallen, Roald. Maar je hebt gelijk! Misschien dat we ze nu eindelijk eens uit elkaar kunnen houden!’

Ulv en Michel lachen. ‘Roald, je kent ze volgens mij al veel beter, dan wij, en wij zijn toch al heel wat jaren vrienden met dat drietal.’

Ulv is nieuwsgierig en vraagt: ‘Ik vraag me eigenlijk wel af, hoe jij het voor elkaar krijgt om met hun drie naar bed te gaan. Dat houdt toch geen mens uit! Ik bedoel, ik ben al bekaf, als ik eens een wilde nacht met Julie heb.’

Roald lacht. ‘Met de juiste technieken en een goede conditie is dat werkelijk geen probleem. Vanmorgen heb ik Ada en Ester nog bediend, maar Ingrid hield dat nog liever even tegoed. En ik ben er zeker van, dat ze haar beurt nog wel gaan halen.’

‘En dat gaat met je been in het gips?’

‘Dat maakt het wel lastiger, maar dat houdt me niet tegen, Ulv. Maar ik kan je wel zeggen, dat ik heel erg blij zal zijn, als ik dat gips kwijt ben. Het is echt heel erg irritant. Maar misschien krijg ik binnenkort een wat ander, wat minder hinderlijk gips. Woensdag moet ik weer terug naar het ziekenhuis, en dan weet ik meer.’

‘Hoe lang zou je nog in het gips moeten zitten?’

‘Totaal is het 6 tot 8 weken, en ik heb er nu bijna vier op zitten.’

‘Dus zodra je weer kan, ga je weer met zo los?’

Roald glimlacht. ‘Het is ook weer niet zo, dat ik me aan ze opdring. Bovendien kom ik met drie dames niet echt te kort.’

Ulv lacht hard. ‘Dat kan ik me wel voorstellen. Roald, ik mag je nu al!’

Anna komt naar Roald toegelopen.

‘Hallo jongens! En hoe vinden jullie Roald?’

‘Hij is wel oké, Anna. Heel wat beter, dan al die andere vriendjes die ze gehad hebben.’

‘Dat hoor ik graag. Maar Roald, ik hoor dat je mijn dochters nog helemaal geen cadeautje hebt gegeven?’

Ulv proest het uit van het lachen. ‘Oh, dat heeft hij wel gedaan, dat heeft hij ons net verteld. Maar dat zijn geen cadeautjes om hier te tonen!’

Anna moet blozen. Ze kijkt Roald bestraffend aan. ‘Roald, zoiets zeg je toch niet tegen anderen!’

‘Waarom niet? Bij mannen onder elkaar is dat zo vreemd niet. Maar ik kan me de reactie van Ulv wel voorstellen. Maar om even terug te komen op je vraag, het is niet zo, dat ik geen cadeautje voor ze heb. Ik heb alleen gewacht op een geschikt moment. En ik denk dat die nu wel is gekomen.’

‘Zoiets dacht ik me al, Roald. Je Zweeds is trouwens al best goed!’

‘Het kan beter, Anna. Ik moet nog te veel teruggrijpen op het Engels. En de zinsopbouw kan beter en de uitspraak ook.’

‘We verstaan je prima. En natuurlijk kunnen we wel horen, dat je geen echte Zweed bent, maar je doet het niet slecht.’

‘Nou, dank je! Maar zal ik dan nu maar de cadeautjes uit gaan delen?’

Anna knikt en gaat weer op haar plaats zitten.

Roald staat op en loopt even naar zijn bureau, dat nog in de kamer staat. Daar haalt hij drie kleine, netjes verpakte, cadeautjes uit.

Hij schraapt zijn keel en zegt: ‘Ik kreeg net te horen, dat Ester, Ada en Ingrid echt meenden, dat ik geen cadeautjes voor hun gekocht zou hebben. Nou, dat ga ik echt niet vergeten, bovendien ik zou er ook behoorlijk van langs krijgen! Mijn verjaardag zou een hel worden en ik denk dat ik daarnaast voorlopig op de badkamer zou moeten slapen. Dat ga ik me echt niet op de hals halen.

Ik denk dat jullie inmiddels allemaal wel de ringen van dat drietal gezien hebben. Ik dacht, daar moet nog iets passends bij. Nu heb ik een vriend, die siersmid is, en dus echt iets speciaals voor hun heeft gemaakt.

Ik ga verder niet zeggen, wat het is, maar ik hoop wel, dat ze het mooi zullen vinden.’

Roald loopt eerst naar Ester en geeft haar een zoen, om haar vervolgens haar cadeautje te geven.

‘Nog even wachten met uitpakken, want anders is de verrassing voor Ada en Ingrid eraf!’

Ester glimlacht en geeft hem nog een zoen.

‘Bedankt Roald. Maar dit had je toch niet hoeven doen? Een bos rozen was ook goed geweest!’

Roald lacht. ‘Weet je wel, hoe duur rozen hier niet zijn? Daarvan kon ik ook jullie cadeautjes kopen!’

Ester lacht.

Vervolgens geeft Roald ook de cadeautjes aan Ada en Ingrid en geeft ze ieder ook een zoen.

Ingrid vraagt: ‘Mogen we het nu dan wel open maken, Roald?’

‘Ja, natuurlijk, tenzij je het niet wilt hebben!’

Voorzichtig beginnen ze het papier los te maken. Al snel wordt duidelijk, dat het om sieraden gaat. Dat was al duidelijk door het verhaal van Roald, maar al helemaal als het papier verwijderd is.

Ada heeft als eerste het papier verwijderd en kijkt naar het doosje. Ze maakt het open en slaakt een gilletje van verrukking. ‘Oh, Roald! Wat mooi! En kijk, volgens mij past die helemaal bij mijn ring!’

Ingrid en Ester haasten zich nu ook om het doosje te openen en bij hun is de reactie vrijwel gelijk.

In de doosjes zitten prachtige hangertjes aan een dun gouden kettinkje. Ieder hangertje heeft eenzelfde motief als hun ringen, met een bijpassende inscriptie. Ze bekijken eerst aandachtig de details van hun sieraden, en dan hangt Roald ze ieder hun nieuwe ketting met hanger om. Dat gaat gepaard met voor ieder een innige zoen.

‘Oh, Roald! Heel erg bedankt! Het is echt heel erg mooi!’

De drie dames laten dan hun nieuwe aanwinst bewonderen. Dat valt goed bij iedereen in de smaak.

Als iedereen het gezien heeft, zegt Ester: ‘We hebben eigenlijk nog een cadeautje voor onze ouders, of niet Roald?’

Roald knikt. ‘Jullie mogen het ze wel geven. Ik weet dat jullie je best erop hebben gedaan.’

Ester haalt twee cadeautjes van de kast af en geeft die aan hun ouders. Anna pakt voorzichtig het cadeautje uit.

Ze kijkt verbaasd als ze ziet dat het een fotolijstje is, waar al diverse foto’s in zitten. Maar er zijn drie vakjes leeg.

Anna begrijpt het niet meteen. ‘Oh, wat mooi! Die ga ik zeker ophangen in de kamer. Maar waarom heb je het lijstje nog niet helemaal vol gemaakt?’

Bjorn heeft het wel meteen door. ‘Anna, ik denk dat we die foto’s over enkele maanden pas krijgen. Ik heb het vage vermoeden, dat we opa en oma worden!’

Anna kijkt geschokt naar Ester. ‘Is het echt waar, Ester? Ben je zwanger? Maar waarom zijn er dan drie vakjes leeg? Krijg je een drieling?’

Ingrid staat op en zegt: ‘We hebben wel wat foto’s, die je erin zou kunnen plakken, maar ik denk niet dat die zo mooi zullen staan.’

Ze overhandigt haar moeder wat foto’s van hun kleine vrucht in hun buik.

Anna laat bijna van verbijstering het fotolijstje vallen. Ook Bjorn is sprakeloos.

Ineke en Johan doen mee met de verrassing, maar ze wisten het natuurlijk wel al. Ze staan op en omhelzen Roald en hun schoondochters.

Anna kijkt nog steeds verbaasd en legt dan het fotolijstje opzij, om dan op te springen en naar haar dochters te rennen.

‘Waaah! Ik word oma! Maar zijn jullie nu alle drie zwanger?’

Haar dochters glimlachen en knikken. ‘Maar hoe dan? En hoe lang al?’

Haar dochters vertellen hun moeder maar al te graag de details van hun zwangerschap.

Bjorn is ook opgestaan en wacht netjes af, totdat Anna haar dochters eens loslaat. Hij gaat langs Roald staan en geeft hem een hand. ‘Roald, gefeliciteerd! Ik had al een donkerbruin vermoeden, dat het zoiets zou zijn. Heb je ze daarom gevraagd met je te trouwen?’

‘Nee, dat staat er los van, al kan ik niet ontkennen, dat het misschien wel een beetje meegespeeld heeft. Ik hou van hun alle drie. Ik zou ze ook gevraagd hebben, als ze niet zwanger waren. Maar ik moet wel zeggen, dat ik eerst even schrok. Van Ester wist ik het al meteen, maar Ada kwam later. En Ingrid, dat was min of meer gepland. Ester had me verteld van haar wens om moeder te worden en toen is bij ons het plan gekomen om ook haar zwanger te maken.’

‘Dat is een hele verantwoordelijkheid, Roald. Maar ik weet dat het met jou wel goed komt. Hoewel je soms wat impulsief bent en gekke dingen doet, doe je wel wat je zegt en belooft.’

‘Het is zeker een hele verantwoordelijkheid, Björn. Ik geloof me maar, ik neem dit heel serieus. Maar wat vind je ervan, dat je straks opa wordt?’

‘Ik moet het nog even laten bezinken, maar ik ben heel erg blij. Daar droom je eigenlijk toch van, dat je dochters je een kleinkind schenken zullen. Maar drie in een keer, dat is natuurlijk wel even wat anders.’

‘Ze zullen heus niet alle drie op een dag geboren worden, maar wel vrijwel in één maand. Ada is al het langste zwanger, gevolgd door Ester en dan Ingrid.’

Björn kijkt Roald verbaasd aan. ‘Hoe kan het, dat Ada al langer zwanger is? Je kon haar toch nog niet, voordat je Ester ontmoet had?’

‘Jawel, op de boot hebben we elkaar toch ontmoet! En daar is een kort contact tussen mij en Ada geweest.’

‘Ohhh, Roald! Dat had ik niet achter je gezocht!’

‘Hey, toen was ik nog wel vrijgezel. Nu niet meer. Trouwens, als ik zoiets nog eens zou doen, heb ik drie woedende furies achter me aan! Nee, hartelijk bedankt. En daarbij, aan hun heb ik ruimschoots genoeg!’

Anna heeft eindelijk haar dochters los gelaten en nu heeft Björn ook de gelegenheid zijn dochters te feliciteren met hun zwangerschap. Anna loopt nu naar Roald toe. Ze trekt hem zachtjes aan de oren en zegt:

‘Stoute Roald! Dat je ons zo voor de gek hebt gehouden!’

Roald lacht. ‘Alsof het allemaal alleen mijn schuld is geweest, Anna! Daar zijn je dochters zelf net zo schuldig aan!’

Anna lacht ook. ‘Ik weet het. Soms zijn het echte deugnieten! Maar dit is wel een heel bijzonder, maar aangename verrassing. Björn zei me laatst nog, dat hij er niet van stond te kijken, als ze alle drie opeens zwanger zouden zijn. Toen lachten we er nog om, maar nu is het al zo ver!’

‘Gefeliciteerd, oma!’

Anna lacht breed. ‘Ohh, hier ben ik echt heel erg blij mee, maar alle drie in een keer! Je bent echt een babymachine!’

Roald lacht hard. ‘Dat is voor het eerst, dat ik dat hoor, Anna. Maar die moet ik wel onthouden!’

Vervolgens zijn de vrienden van Roald, Ester, Ada en Ingrid aan de beurt om het viertal te feliciteren.

De avond is dan nog verder best gezellig en het is dan wederom weer laat, voordat iedereen weer gaat slapen.