Het had een kleine twee maanden geduurd. Ik had haar verteld dat ik niet met haar kon leven in de rol die ze mij had geschonken. Al was het onbewust. Ik kende haar zes of zeven jaar. Te lang om snel uit te vinden hoe lang ik haar precies kende. Misschien zag ik haar voor het eerst zo’n zeven jaar geleden, maar leerde ik haar pas echt kennen een jaar later. Dan kende ik haar zes jaar. Ze was dat vreemde meisje uit m’n klas. En ze werd dat meisje waar ik alleen nog maar aan kon denken. Ten alle tijden.
-
We leerden elkaar kennen op een feestje van een gemeenschappelijke vriend. Ze was dronken en ongelukkig. Ik was dronken en verliefd. Niet aan het begin van het feestje, maar een beetje tegen het einde. Ze zat ongelukkig op een stoel terwijl om ons heen iedereen het naar de zin had. Ze trok me aan met haar ongeluk, en ik vroeg haar simpel waarom ze hier zat. Ik was aardig en beleefd, en gedroeg me gewoon normaal. Met grapjes probeerde ik haar op te beuren, en tegelijkertijd probeerde ik begrip te tonen, al zei ze me niet wat haar precies dwars zat. Ze was toen denk ik nog zeventien. Of achttien. Nee, zeventien nog. Een echt meisje. En haar problemen die haar daar toen zo ongelukkig maakten hadden daar vast mee te maken. Maar dat wist ik niet. Ik zag dat niet. Ik zag het mooiste meisje wat ik ooit gezien had in ongeluk alleen zitten op een te druk feestje, waar ik zelf ook niet thuishoorde. Natuurlijk voelde ik me meteen tot haar aangetrokken. Zoals ze om me lachte. Het doet me nog smelten. Ze was vrij diepzinnig en hier en daar liet ze al blijken dat haar blik op de wereld anders was dan de meesten van onze leeftijd. Over de oneerlijkheid in de maatschappij en redenen waarom ze eigenlijk mensen haatte. Ik vertelde haar toen dat ik liever met honden opschoot dan met mensen... Dat deed het hem. Denk ik. Ik vrolijkte haar op en daar werd ik zo gelukkig van.
-
Het werd helemaal fantastisch toen we uit gingen. Zij en ik samen. Naar een optreden van een kennis van haar die met wat vrienden een bandje had. ik herinner me niets meer van die avond bij het optreden. De grote show begon pas bij haar thuis. We kwamen rond een uur of elf bij haar aan waar haar ouders op waren, die ik heel vlug ontmoette, en toen gingen we naar haar kamer op de zolderverdieping. Ik was nog nooit eerder bij een meisje op de kamer geweest. Een en al spanning. Dit was mijn eerste echte date geweest. Ik zat op de rand van haar bed, en zij op een klein draaistoeltje, op gepaste afstand. Heel de avond was ik nerveus geweest, en dat was ik nog steeds. Ik had het wel naar m’n zin. Ontzettend. Ik had het idee dat ze me begreep en ik haar. Dat ik iemand had ontmoet waarbij ik mezelf niet hoefde uit te leggen. Ik was net als zij een beetje gek. Ik hield me liever niet aan de regels die iedereen wel volgde. Een beetje rock en roll. Een beetje maar.
-
Toen haar ouders naar bed gingen, kwamen wij naar beneden. We keken naar MTV en de een na de andere zinloze videoclip kwam voorbij. Toen ze me op een moment hoopvol aankeek, durfde ik niet meer te vragen dan of ik m’n arm om haar heen mocht slaan. En dat mocht. En dat was fijn. Mijn andere arm lag maar op m’n schoot en al snel kriebelde haar vingers en haar nagels over m’n huid heen en het praten stopte. Ik voelde me intens gelukkig op dat moment. Ze was mooi en lief. En ik kon m’n gekke verlegen zelf zijn. Wat ik zei, maakte zinnig voor haar. Ik had voor de avond een biertje op. Tegen de spanning. Dat hielp niet. Ik had ook voor de avond een roos gekocht. Niet om haar verkering te vragen, maar ik wilde iets romantisch doen. Ik had die roos nog niet gegeven en die zat dus nog half verdrukt in de binnenzak van m’n jas. Toen de klok drie uur sloeg, en ik eigenlijk niet wist hoe we vanaf hier verder moesten, drong ik er een beetje ongelukkig op aan dat ik maar naar huis moest gaan. Daarbij liet ik wel overspannen glippen dat ik iets voor haar gekocht had.
-
Terwijl ik mijn jas aantrok en we bij de keukentafel stonden, haalde ik een roosje uit m’n jaszak. Ze keek me dromerig aan, en even dacht ik dat ze net zo verliefd was op mij als ik op haar. Zeker toen ze me vluchtig op de mond kuste. Dat was m’n eerste kus terwijl ik nuchter was. Ik wist niet wat ik moest doen en toen ze losliet, zei ik haar snel dat ik toch echt naar huis moest. Achteraf had ik het anders moeten doen. Daar denk ik nog te vaak aan terug. Toen ze me uitliet, en ik bij m’n fiets stond, had ik mezelf bijna gered. Ik kuste haar nog heel vluchtig terug. Een soort langzame reactie op het moment van daarvoor. Knullig als ik was, duwde ik haar hoofd met m’n kus tegen de garagedeur aan. Ze gniffelde er om, en zwaaide me uit alsof het niet gebeurd was. Ik moest haar sms’en toen ik thuis was, maar halverwege stuurde ik haar al dat ik dat was. Gewoon omdat ik wilde dat ze wat terugstuurde. Zodat ik wist dat ze aan me dacht.
-
De week erop sms’te ik voor ruim €300,- met haar. Ik was blind van verliefdheid. En ik had geen WhatsApp, wat toen net een beetje opkwam. Geld was geen probleem, maar soms denk ik nu nog dat het wel wat toevoegde aan de wrangheid toen ik erachter kwam dat ze na die week voor een ander had gekozen. Een jongen die ze al langer leuk vond en was tegengekomen op een feestje rondom de koninginnennacht van dat jaar, een week na onze date. Dat geluk van dat eerdere feestje tot het moment dat ik las dat ze een ander had, zou ik nooit meer vergeten. Ik zou er naar terug blijven verlangen tot de dag van vandaag.
-
Zeven jaar later voelde ik nog steeds wat ik toen voor haar was begonnen te voelen. We zaten nog drie jaar met elkaar in de klas, wat vaak een hel was. Ze was bijzonder. Ze gaf om me, dat wist ik wel. Ik probeerde ook die coole gast te zijn, die er wel mee kon leven en probeerde vrienden met haar te worden. Al wist ik ook dat ik dat alleen deed om nog bij haar te kunnen zijn en in de hoop dat ze me vroeg of later alsnog zag staan. Maar ze zou me nooit meer zien staan als die jongen die ze toen die week had ontmoet en had leren kennen. Alles was anders daarna. Haar vriend was niet bepaald aardig. Hij zat ook bij ons op school, maar op een andere opleiding. Een beetje een agressieve junkie. Dat feit, plus het feit dat iedereen om ons heen zei dat hij niet goed voor haar was, en dat ik een betere vriend voor haar zou zijn, zorgde er voor dat ik me diep ongelukkig voelde. Als iedereen het zei en zag, waarom zag zij het dan niet? En als zij voor iemand koos die zo onaardig was, was ik dan nog minder dan die persoon?
-
Ik was altijd al een vrij stille jongen, maar nu bleef er helemaal niets meer van me over. Met name op school. In haar buurt. Ze kleineerde me zonder dat ze het wist. Zonder dat ze het doorhad. Ze had wel door dat er iets niet goed zat bij mij. En dat zorgde ervoor dat ze naar mij toe kwam, zoals ik ooit naar haar toe was gekomen, toen ik haar ongelukkig aantrof. Ze versterkte het effect alleen nog maar, doordat ik kreeg wat ik wilde. Haar aandacht. Ik hoefde niet m’n best te doen om ongelukkig over te komen. Het kwam gewoon vanzelf. En dan troostte ze me. Maar ik had haar nooit verteld wat me dwars zat. Dat ik nog steeds van haar hield. Ik was van haar gaan houden. En dat ik er aan kapot ging als ik haar met hem zag. Zeker omdat hij haar ook zo ongelukkig kon maken.
-
Maar als zij dan zo ongelukkig was, was ik niet meer die persoon om haar op te vrolijken. Er was al te veel veranderd. En zo werd ik iemand waar ik zelf een hekel aan kreeg. Het was het dieptepunt en het begin van een periode, waarin ik wat depressieve klachten ervaarde. Al was het maar een lichte variant. Ik had haar tegen de zomer gezegd dat ik verliefd op haar was. Dat ik van haar hield. Achteraf; nadat we op een festival geweest waren met een paar vrienden van school. Ik hield niet van festivals, maar ik ging mee omdat zij ging. Ze zei me toen dat ze ook van mij hield. En dat was fijn. Maar ze kon haar vriend niet verlaten. Ze hield ook van hem. Een leugen. Dacht ik toen.
-
Er begon zich daarna een nieuw gevoel te ontwikkelen. Ik kreeg steeds meer het idee dat ze me aan het lijntje hield. Dat ze het wel best vond. Ik begon haar te haten terwijl ik nog steeds van haar hield. Heel verwarrend. Ik zocht gewoon een reden of een excuus voor haar gedrag en het feit dat ik niet normaal met deze situatie om kon gaan. We waren nog een keer uit geweest die zomer. Als vrienden. Een van de fijnste dagen van m’n leven waarop we een polderfietstochtje deden in de zon. Zij en ik alleen op de wereld. Toen we later ook nog een keer een avondje een ijsje gingen eten, vertelde ze me dat een aantal vrienden van haar vriend ons gezien hadden. En dat haar vriend niet blij was met ons contact. Ik hield me nog voor als vriend, maar het liefst wilde ik elke dag met haar afspreken. Maar na die twee afspraakjes viel ik in een donker gat en werd ik in het vervolg vijandelijk naar haar. Ook tussen de afspraakjes door. Het was ergens wel bewonderenswaardig dat ze het geduld had kunnen opbrengen om dan met me om te blijven gaan. Ze zag het haar taak om mij er boven op te helpen terwijl ze me alleen maar ongelukkiger maakte. Dat kon ik haar niet zeggen, echter. Ik kreeg ook het idee dat ze zich schuldig voelde. Ik had allerlei ideeën ontwikkeld over onze relatie als ‘vrienden’. Ik was nog steeds op zoek naar antwoorden.
-
Aan het begin van het nieuwe schooljaar, nadat we die zomer ook een aantal weken op mijn verzoek geen contact hebben gehad, ging ze met een groepje naar Spanje voor een buitenlandse stage. Dat waren ook mijn vrienden. Maar ik was de enige jongen in het groepje, en dus mocht ik niet mee. Ik kwam er achter dat het uit was met haar vriend. Ik was bereid om zo naar Spanje te rijden. Maar dat deed ik niet. En zij zag me al helemaal niet meer staan, zo leek het. Ik hoorde bij terugkomst via-via de verhalen over de avonturen die ze hadden opgedaan tijdens het stappen. Vooral zij was erg in trek bij de toeristen daar. Het verscheurde me. Ik werd langzaam volwassen op de meest verschrikkelijke manier die ik me kon indenken. Ik was nu bijna twintig, en dus ouder dan haar. Voor mij was dit allemaal nieuw. Terwijl zij terug ging naar een oud ex-vriendje, waar ik gehoopt had dat ze mij eindelijk in zicht zou krijgen, werd ik zo kwaad, dat we het contact voor bijna een dikke drie maanden verbraken. En dat terwijl ik bij haar in de klas zat en dezelfde vrienden deelde. Die vrienden die voor de zomer nog zeiden, dat ik beter voor haar was, kozen nu haar kant. En dus was ik nu ook helemaal alleen.
-
Dat contact kwam langzaam terug. We moesten wel. al was het voor onze ‘vrienden’. Eerlijk gezegd konden ze stikken. Ik kreeg een vriendinnetje aan het einde van het tweede jaar. Iemand van buitenaf die los stond van alle misère van school. Zij maakte mij gelukkig en zij is nog steeds mijn vriendin. Al ruim vier jaar dus. Echter was de andere persoon in kwestie ondertussen weer single. Haar vriendje was niet aardig, en het ging dan ook weer uit. Ze trok altijd onaardige jongens aan. En nu was zij single, en ik niet.
-
Ik ging op in mijn relatie, al hield ik wel weer goed contact met haar. Ze dronk veel en feestte veel. Ik maakte me erg veel zorgen om haar en wilde er nog altijd voor haar zijn. Maar ik had het gevoel dat dat nu echt niet meer kon. Ik had nu m’n eigen liefdesleven. Ik had een meisje waar ik van hield, en die altijd aardig tegen me was. Ik had m’n eigen gekke meisje gevonden, die me elke keer weer gelukkig maakte. ze was mooi en slim. Ze zat op de universiteit. En dat had ik zomaar kunnen veroveren met m’n MBO4 on-afgerond nog.
-
Gek genoeg bleef ik me aangetrokken voelen tot mijn eerste liefde. Ik hield van twee personen, en dat maakte het niet makkelijker. Nu voelde ik me schuldig. Alsof ik zelf nu iemand aan het lijntje hield. Toen ik het met mijn vriendin een keer had over exen, noemde ik ook die persoon. En dat terwijl ik nooit een relatie met haar heb gehad. Ik wilde het gewoon zo graag, dat ik er over loog. En als ik dan wilde afspreken met haar, of zij tegenwoordig met mij, moest ik er voor zorgen dat mijn vriendin niet jaloers werd. Ik had het mezelf moelijker gemaakt, dan nodig was.
-
Mijn relatie hield makkelijk stand. Ik wist hoe ik me moest gedragen al bleef dat gevoel van verlangen naar die ene week die al verloren was. Zij kreeg andere vriendjes, maar haar relaties hielden geen stand. We spraken op den duur na de opleiding niet meer af. Ja, nog een keer hadden we afgesproken. Daar biechtte ze op dat ze een borstvergroting had gedaan. Zo gek en onverwachts. Ze had me weleens verteld hoe ongelukkig ze was als ze voor de spiegel stond. Met tranen op haar wangen keek ze dan naar haar zelf. Iets wat ik nooit had begrepen. Zij was het mooiste meisje wat ik ooit gezien had. Nog steeds. Het was dan ook heel gek om te horen dat iemand, waarvan je denkt dat ze perfect is, zo iets drastisch had gedaan. Ik kon me daar ontzettend druk om maken. Nu nog en toen al. Al ver voor die hele operatie. Zes jaar terug al. Ik haatte mezelf toen zelfs, omdat ik haar er nooit van had kunnen overtuigen dat ze het mooiste schepsel was, wat ooit op deze planeet heeft rond gelopen. Het mocht niet baten, en nu het gebeurd was, vond ik het niet eens erg.
-
Het was me niet opgevallen voordat ze het gezegd had. En ze zei het pas aan het einde van die dag, bang dat ik haar zou veroordelen, wat ik ergens misschien ook wel deed. Maar ik vroeg haar of ze nu gelukkig was, en dat was ze. Meer hoefde ik niet te weten. Daarna zag ik het natuurlijk wel. Ik had haar altijd al begeerd. Heel erg. Alle fantasieën hadden betrekking op haar. Dat gevoel versterkte na dat moment. Lichtelijk. Ik wist niet dat ik zo oppervlakkig kon zijn, maar ik was ook maar een jongen dus. Dat was de laatste keer dat ik haar gezien had. Ruim ander halfjaar hadden we nog wel telefonisch contact. Ik had nu wel WhatsApp, en hoefde me geen zorgen te maken over eventuele kosten, die ik nog altijd graag voor haar zou maken.
-
Ik schreef in mijn vrije tijd verhalen. Dat deed ik al voordat ik haar kende. Veelal van intieme aard. Veelal over haar, nadat ik haar had leren kennen. Dat bleef ik doen. Over m’n eigen vriendin kon ik geen verhalen schrijven. Dan voelde ik me schuldig. Maar als ik over haar schreef, luchtte dat op. het werd therapeutisch. Het gaf me voldoening. Of er nou seks in voor kwam of niet, dat maakte dan echt niet uit. Ik liet het haar lezen, zonder dat ik haar naam in de tekst gebruikte. Ik hoopte dat ze een vermoeden kreeg dat de gevoelens die ik beschreef naar haar waren gericht. Ze had dat vermoeden misschien wel, maar ze was lief genoeg om niet te gaan etteren in mijn ‘stabiele’ relatie. Zo was ze gewoon niet. Al bood ik haar die kansen nog zo duidelijk.
-
Misschien vond ze me ook niet meer leuk. We waren opeens zeven jaar verder. Ik voelde nog hetzelfde voor haar, maar zij misschien niet meer voor mij. Op die date hadden we het zo ontzettend gezellig. Het voelde als vanouds. Altijd als we samen waren geweest, was het goed. Ik kon mezelf zijn en zij ook. Dat wist ik omdat de manier zoals zij zich gedroeg als ze bij mij was, ik verder nooit zag bij haar als ze met anderen was. Ik kon daarom ook goed over haar schrijven. Alles wat ik over haar schreef was echt. Dat moest toch wat betekenen. Maar Ik weet ook niet alles. Ik bleef over haar schrijven en naar haar verlangen, en hield bijna een soort gemeende schijn op in mijn relatie. Ik zegde afspraken af, zodat ik kon blijven schrijven over dat wat ik echt wilde.
-
Het meisje in mijn relatie was fantastisch. In de eerste jaren van de relatie had ik vaak geredeneerd dat ik haar zomaar kon verlaten voor die andere. Dat was nu anders. Ik bleef aan mijn oude liefde denken, en dat ging nu steeds meer ten koste van m’n relatie. En dat pikte ik niet meer. Ik was ondertussen niet meer zo depri. In therapie geweest zelfs. En ik wist dat wat ik had, iets was waar anderen alleen maar van konden dromen. En dus stopte ik het contact.
-
In een lang tekstbericht zei ik haar dat ik niet meer met haar in contact wilde blijven. Ik zei haar alsnog dat ik al die tijd zo veel om haar was blijven geven, maar dat ik voor mezelf moest kiezen. Iets waar ze niets meer dan begrip voor toonde, wat mij deed afvragen wat ze zelf al die tijd heeft moeten denken over mij en over ons. Ze zei me dat ze zoveel vragen had. Over mij en over ons? Want ze stelde die vragen niet. Het was intrigerend. Nadat ik besloten had het contact stop te zetten en zij mij dit nog zei, vroeg ik haar die vragen nu nog te stellen nu het nog kon. Het was bijna dramatisch. Ik wilde het toch nog weten. Maar dat deed ze niet. Ze zei me dat het beter was zo. Misschien nog een laatste gemene truc zodat ik aan haar bleef denken?
-
En nu denk ik aan alles terug. Wat voor vragen kon ze nog hebben over mij en over ons? Over de verhalen misschien? Misschien wel iets heel simpels en misschien wel iets heel diepzinnigs, zoals ik haar had leren kennen. Ik hunker nu nog altijd naar haar en haar vragen. En naar de goede tijden die ik met haar had meegemaakt. De slechte tijden vergat ik dan makkelijk zat. Ik wil haar nog steeds alles vertellen. Alles met haar delen. Ik heb vaak gewenst dat ik haar nooit ontmoet had, of dat ik haar gewoon eens kon vergeten. Ik weet niet of ik alle antwoorden ooit nog krijg te horen en of ik wel echt wil weten wat ze me nog wilde vragen. Maar er blijft een knagend gevoel achter, die me nog steeds in staat zou stellen mijn relatie op te zeggen voor haar. En ik weet dan ook gewoon niet wat ik moet doen. Ik wilde geen contact, zodat ik haar kon vergeten. Maar dat werkt helaas niet zo.