Het is eind juli, Roald en Ingrid maken zich op voor de komende wedstrijd in Kalmar, de Ironman, waar de beiden zo naar toe hebben gewerkt. Omdat het precies in de vakanties valt, heeft Roald een groot vakantiehuis gehuurd op het eiland Öland. Via een bevriende relatie heeft hij daar een grote villa kunnen huren, waar hij zijn familie en vrienden plaats kan bieden. Het mag geen verbazing heten, dat Tørre en Lasse ook van de partij zijn. Maar ook Pelle, Frieda, Bert en Samantha zijn erbij, al verblijven die op de “Missing Dreams”, die ze voor Roald naar het eiland gevaren hebben. Ze vieren uitgebreid vakantie, waarbij Roald en Ingrid al regelmatig het parcours verkennen en er ook trainen.

Maar vandaag maken ze een grote zeiltocht met de “Missing Dreams”

Roald zit voor op de boeg en kijkt uit op de zee. Lasse komt naast hem zitten.

‘Een pilsje, Roald?’

‘Ja, dank je. Kom erbij zitten, Lasse.’

‘Graag, want ik wil iets met je bespreken, Roald.’

Roald kijkt hem aan en zegt: ‘Laat me raden, Lasse. Het gaat om Ingrid?’

Lasse kijkt hem geschokt aan en zegt: ‘Ik hoop niet dat je boos op me bent?’

Roald schudt zijn hoofd en zegt: ‘Nee, hoor. Ik had dit al een hele tijd geleden zien aankomen. Ingrid verdient de liefde, die ik haar niet kan geven. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van haar, met heel mijn hart. Maar ze is niet de vrouw, aan wie ik me volledig aan kan geven. En dat weet ze.’

‘Maar waarom ben je toen met alle drie getrouwd, Roald? Als je dan toch weet, dat je niet helemaal van ze houdt?’

‘Ester is de vrouw van mijn hart, Lasse. Je moet begrijpen, dat zij en haar zussen een heel hechte band met elkaar hebben. Die is sterker, dan je zou vermoeden. En tegen beter weten in, werd ik verliefd op alle drie en kon geen keuze meer maken.’

‘Dat ze samen heel close zijn, dat had ik al gemerkt. Maar ik begrijp het nog niet helemaal. Je doet er zo gemakkelijk over. De meesten zouden kwaad zijn, als iemand verliefd zou worden op zijn vrouw. Ook al heb je er drie, het is niet normaal, dat je er zo gemakkelijk over doet.’

‘Ik ben niet boos op je, Lasse. Omdat ik weet, dat jouw liefde voor Ingrid een kans van slagen heeft. Ingrid verdient dat, maar ik waarschuw je wel. Ze zal van je houden, maar ze zal je niet volgen. Als je haar echt wilt, dan zal je hier moeten blijven.’

‘Hoe bedoel je dat dan?’

‘Precies zoals ik het zeg, Lasse. Als je voor haar wilt gaan, dan blijf je hier. Alles andere is gedoemd om te mislukken. Zoals ik al zei, ze zijn echt heel close samen, en het feit dat ze ook nog allemaal kinderen van mij hebben, maakt het voor jou niet gemakkelijker. Ze heeft me al gezegd, dat ze hier wil blijven. Maar uiteindelijk is dat natuurlijk wel haar eigen keuze. Maar ik twijfel er niet aan, dat ze hier zal blijven.’

‘Je praat alsof het al een voldongen feit is, Roald. Ik heb slecht eenmaal met haar gezoend, maar ik moet toegeven, dat mijn gevoelens voor haar sterk zijn.’

‘Je hebt het verhaal van mijn overgrootmoeder wel eens gehoord, of niet?’

‘Ja, dat heeft Ingrid me verteld. Hoezo?’

‘Isabel had een bepaalde voorspellende gave. Ik heb die ook. Ik kan de toekomst zien, maar het is niet zoals je denk dat het is. De toekomst laat alleen zien, wat het me wil laten zien. Jouw toekomst is al lang vastgelegd, net als die van mij en ook die van Tørre.’

‘Tørre? Ja, daar moeten we ook eens over praten. Hij wil weer terug naar Noorwegen.’

‘Hij gaat niet, Lasse. Niet zonder jou. En bovendien wacht hem hier ook nog iets, vergelijkbaar met jou.’

‘Hoe bedoel je dat, Roald?’

‘Daar zeg ik nu verder niets over, het gaat nu over jou. Wat ga je nu doen?’

‘Ik weet het nog niet, Roald. Het is nogal pril, maar ik vond het eigenlijk niet netjes, dat ik verliefd aan het worden was op de vrouw van mijn gastgever. Ik mag dan wel soms ruw zijn, maar mijn ouders hebben me netjes opgevoed.’

‘Ja, je vader is een goede man. Ik heb een tijdje geleden nog met hem gesproken.’

‘Je kent mijn vader?’

‘Bij toeval. Ik ontmoette hem in het park, net toen Petra overleden was en we in Rana waren.’

‘Daar heeft hij met niets over verteld! Werkelijk? Wist je, dat hij eigenlijk een Nederlander is?’

‘Ja, dat heeft hij me verteld. Maar hij heeft me ook wel andere dingen verteld. Weet je bijvoorbeeld, waar hij je moeder heeft leren kennen?’

‘Ja, in Zweden, vlak in de buurt, waar jij woont.’

‘Niet vlak in de buurt, maar in het huis, waar ik woon, Lasse. Je vader heeft je moeder daar leren kennen.’

‘Hè? Meen je dat nou? En hoe weet jij dat dan weer?’

‘Je vader kende mijn overgrootmoeder. En die heeft ervoor gezorgd, dat je vader je moeder heeft leren kennen. Dus we zijn min of meer al met elkaar verbonden.’

‘Dat kan ik niet geloven!’

‘Je kunt het hem best vragen, ik denk dat hij je mijn antwoord wel kan bevestigen.’

Het is dan even stil tussen de beiden. Ze kijken uit over de zee, en het geeft Lasse de gelegenheid om na te denken. Opeens zegt hij: ‘Roald, stel dat ik zou besluiten om hier te blijven. Zou je me dan kunnen helpen? Ik weet, ik verlang veel van je, misschien wel heel veel. Maar ik ben hier in deze omgeving niet zo bekend en jij zou misschien wel een goed woordje kunnen doen bij wat bedrijven. Ik ben goed opgeleid, ik heb zelfs een titel, ingenieur.’

‘Dat wist ik dus natuurlijk al. Maar ik wil je best wel helpen. Maar dan zou je wel even moeten solliciteren. Ik weet dat er nog mensen nodig zijn bij HRT.’

‘Maar daar ben jij toch directeur?’

‘Ja, dat klopt, maar ik heb er niet meer de dagelijkse leiding. Sinds ik het bedrijf heb overgenomen, heb ik daar geen tijd meer voor. Ik kom er nog wel regelmatig, maar ik ben zoveel tijd kwijt met het leiden van de overige bedrijven, dat er eigenlijk niet meer veel tijd overblijft voor HRT.’

‘Maar technisch gezien, zou je dan nog mijn baas zijn.’

‘Ja, indirect dan. En je weet wat we daar maken, dus wat let je om er te solliciteren?’

‘Wow, dat zijn nogal eens kansen. Maar weet je, ik was al langer op zoek naar zo’n baan, en ik zag die vacatures ook wel voorbijkomen. Ik heb Tørre eens gevraagd, of hij je niet eens kon bellen, maar dat weigerde hij. Als ik die baan wilde, dan moest ik er zelf iets voor doen.’

‘Ja, en het is maar goed, dat hij het niet gedaan heeft. Want dan zou ik je waarschijnlijk zelf niet hebben aangenomen. Nu vraag je me zelf om hulp, dat is wat anders. Ik houd van eerlijkheid en ook directheid.’

‘Dat ken ik ergens van, mijn vader is precies zo. En persoonlijk houd ik daar ook wel van. Dan heb ik dat misschien wel van mijn vader geërfd.’

Roald lacht. ‘Dat zou wel eens kunnen. Wij, Nederlanders, staan erom bekend om rechtdoorzee te zijn. Maar dat is wel precies wat dit bedrijf nodig had en nodig heeft. Maar even voor de goede orde: Het is niet zo, dat ik je nu een baan geef. Je zal ervoor moeten solliciteren, en als je niet goed genoeg bevonden wordt, dan heb je pech. Maar je krijgt van mijn wel de toestemming om een kamer in mijn huis te betrekken. Blijf zolang je maar wilt, maar wel met de waarschuwing: Als je het hart van Ingrid breekt, dan zal ik je weten te vinden, waar je je dan ook wilt verstoppen. En dan breek ik je nek!’

Lasse schudt zijn hoofd. ‘Weet je hoe vreemd het is, dat we hier zo over praten, Roald?’

‘En hoe voelt dat, om er zo over te praten?’

‘Dat is juist het vreemde, het voelt als thuiskomen. Zo warm en vertrouwd.’

‘Ik begrijp wat je bedoelt, Lasse. Vraag dat maar eens aan Ingrid. Die kan je wel vertellen, hoe dat komt.’

Lasse kijkt hem verbaasd aan en zegt: ‘Dat zal ik dan ook wel eens doen.’

Lasse staat dan op en loopt naar Ingrid.

‘Sorry, ik kan er niets aan doen, maar met Roald praten is net als een groot raadsel. Maar het gekke is, dat het ook weer allemaal logisch is.’

Ingrid lacht. ‘Nee, Roald spreekt niet zo zeer in raadsels, maar het kan soms onduidelijk zijn.’

‘Nee, wat hij me zojuist gezegd heeft, was heel erg duidelijk, maar ik begrijp hem gewoon niet.’

‘Wat begrijp je niet?’

‘Waarom hij niet boos is, Ingrid. Hij behandelt me eerder als een goede vriend, terwijl ik met je gezoend heb.’

‘En wat zei hij daarover?’

‘Dat hij het allemaal voorzien heeft. Hij had het over toekomst voorspellen. Dat is toch niet normaal?’

‘Roald is ook geen normale man. Welke man zou het volhouden om 3 vrouwen te kunnen bevredigen en ze alle liefde te geven, die hij maar kan geven? Welke man zou binnen enkele jaren een compleet bedrijf hebben overgenomen, terwijl hij daar eerst maar een gewone kantoorbaan had?’

Lasse kijkt Ingrid verbaasd aan. ‘Je praat alsof je nog steeds erg veel van hem houdt, maar toch zoen je met mij?’

‘Ja, ik houd nog erg veel van Roald, en dat zal ook zo blijven. Hij heeft me alles gegeven, wat ik me kon wensen. Maar het enige wat hij me niet kan geven, is de echte liefde, die mijn hart verwarmt. De liefde, die mijn zus Ester voelt, als ze bij hem is. Zich helemaal aan hem kunnen geven, en onvoorwaardelijk van elkaar houden. Roald doet werkelijk zijn best, maar dat kan hij me niet geven. En dat weet hij als geen ander. Daarom is hij ook niet boos op je, omdat hij aanvoelt, dat jij me dat wel kan geven. Roald voelt zulke dingen aan.’

‘En hoe zit dat dan met de toekomst voorspellen?’

‘Roald droomt af en toe, en die dromen zijn angstaanjagend realistisch en voorspellend. We horen hem wel eens praten in zijn slaap, en het is soms best raar om dan mee te maken, dat er werkelijk gebeurt wat hij in zijn dromen voorspelt. Zijn overgrootmoeder had die gave ook en zij was ook een heel bijzondere vrouw.’

‘Maar het lijkt soms net alsof hij me betovert. Het voelt allemaal zo vertrouwd en warm. Alsof hij een soort magie over zich heeft, dat maakt, dat je bij hem wilt blijven.’

Ingrid glimlacht. ‘Als dat ook al magie zou zijn, dan doet Roald dat niet bewust, Lasse. Maar ik geef je gelijk, hij heeft een bepaalde aura om zich heen, waardoor je graag met hem te maken hebt. En Roald is royaal en loyaal naar zijn vrienden toe. Hij vergeet nooit iets, en zal je altijd helpen als je hem vraagt. En vraag al zijn vrienden maar, ze denken allemaal gelijk over hem. Maar er zit ook een keerzijde aan. Als je hem tegen je hebt, berg je dan maar of ren ver weg. Hij zal je vinden, en je vernietigen. En hij zal niet stoppen, voordat hij zijn wraak gekregen heeft.’

‘Eigenlijk wel angstaanjagend, als ik dat zo hoor. Maar je zegt, dat ik dus eigenlijk weinig van hem te vrezen heb?’

‘Precies. Al zal Roald dit nu vooral voor mij doen. Want ik weet heel zeker, dat hij het ergens toch niet leuk vindt, dan ik ook nog van een andere man ga houden.’

Lasse denkt even na en zegt dan: ‘Roald zei me nog iets. Hij was er zo zeker van, dat je nooit van hem weg zou gaan, zelfs al zou je nog zo verliefd op me zijn.’

Ingrid knikt. ‘Ik zou nooit weg kunnen gaan, Lasse. Het klinkt misschien wel raar, maar hij heeft gelijk. Ik houd nog steeds van hem, en bovendien is hij de vader van mijn kind. En hij houdt nog steeds van mij. En dan zijn er ook nog mijn zussen. Ik zou nooit ver bij ze weg kunnen gaan. Als je me wilt hebben, dan zal je een keuze moeten maken. Of je blijft, of je gaat weg. Maar als je van me houdt, blijf je.’

Lasse denkt weer even na. Dan zegt hij: ‘Daar moet ik nog even goed over nadenken, Ingrid. Ik vind je leuk, maar of ik ook wil, dat ik je wil delen met een andere man?’

‘Het is dat of niets, Lasse. En ik vraag je ook niet om nu al een keuze te maken, maar ik geef je wel de tijd om erover na te denken. Maar ik zou wel graag hebben, dat je bleef. Ook al is onze liefde nog pril.’

Ze geeft een zoen op zijn wang en staat dan op. ‘Denk er maar eens goed over na, Lasse.’

Ze loopt naar Roald toe en gaat naast hem zitten. Tørre komt naast Lasse zitten en zegt: ‘Heb ik wat gemist, Lasse?’

Lasse zegt: ‘Ach, het is allemaal zo gecompliceerd. Ik denk dat ik verliefd aan het worden ben op Ingrid. En Roald weet dat, en is niet eens boos op me!’

Tørre lacht. ‘Ja, Roald is een aparte man. Maar hij is werkelijk fantastisch. Als hij er niet was geweest, dan zou ik hier nu niet meer zijn, Lasse.’

‘Hoe bedoel je, Tørre?’

‘Toen Petra stierf, wilde ik niets liever dan haar volgen. Ik heb het tegen niemand gezegd, maar Roald voelde aan, wat ik van plan was. Daarom nodigde hij me ook uit hier. En natuurlijk vond ik het ook niet erg, dat Ada me probeerde over te halen naar zijn huis te komen.’

Lasse kijkt Tørre verbaasd aan. ‘Heb ik ook soms wat gemist, Tørre?’

Tørre glimlacht. ‘Ja, ik denk het wel. Gisteravond heb ik samen met Ada geslapen.’

‘Wat? Dat meen je niet!’

‘O, jawel hoor! Dat meen ik! Maar ik ben vanmorgen eerst naar Roald gegaan om hem te vertellen, wat er gebeurd is. Ik ken hem goed genoeg, dat je zoiets beter meteen kunt doen. Maar hij verraste mij, door me te vertellen, dat hij het niet erg vond. Omdat ik Ada kon geven, wat hij niet kon.’

‘Huh? Hij vertelde me hetzelfde! Wat is dat voor een man?’

Tørre glimlacht weer. ‘Ingrid zal je net wel een en ander verteld hebben. En het is allemaal waar. Je kunt hem absoluut vertrouwen, en je doet er heel erg goed aan om hem te vriend te houden. Als hij tegen je is, dan wil je liever dood zijn. Dan kan hij echt angstaanjagend zijn, dat wil je echt niet meemaken. Maar als vriend zal hij je maar helpen, waar hij maar kan. En hij zit echt boordevol verrassingen. En hij heeft een conditie, waar je echt bang van wordt. Ik geef het je te doen, drie vrouwen, ook nog een drieling, die in bed behoorlijk veeleisend zijn, tevreden te houden. En je gaat het nog wel meemaken, hoe fit Roald eigenlijk wel is. Weet je, dat ze het heel regelmatig met elkaar doen, en dan ook nog twee keer in zo’n nacht?’

‘Twee keer kan ik ook nog wel, is dat zo bijzonder?’

‘Twee keer per vrouw, Lasse. Niet in totaal. En Ada heeft me wel eens verteld, dat hij soms ook nog wel meerdere keren komt. Ik zou het niet kunnen. En dan heb je nog zijn massages. Daar is hij nog wel het meest bijzonder is. Dat moet je echt een keer meemaken. Roald kan met zijn vingers alleen een man of een vrouw laten klaarkomen, door alleen zijn of haar hand te masseren.’

‘Nu maak je een grapje, Tørre. Zoiets kan niet!’

Tørre lacht en roept naar Roald: ‘Roald, hier is iemand, die niet gelooft, dat je iemand kunt laten klaarkomen, door enkel zijn of haar hand vast te houden. Zou je hem een demonstratie kunnen geven?’

Roald lacht en zegt: ‘Als hij dat niet erg vindt, vind ik het geen probleem.’

Roald staat op en loopt naar Lasse toe. ‘Dus je gelooft Tørre niet?’

‘Nee, zoiets is toch volledig onmogelijk! Hoe kun je een vrouw alleen met je vingers en haar hand laten klaarkomen? En een man? Hoe wil je dat doen?’

‘Geef me maar je hand. Het maakt me niet uit welke.’

Lasse twijfelt even en Tørre spoort hem aan.

‘Wat kan je gebeuren, Lasse. Hij doet je echt geen pijn, hoor!’

Lasse reikt dan zijn hand naar Roald, die zijn hand vastpakt. Die pakt zijn hand meteen stevig vast en zegt dan: ‘Nou, dan zal ik maar even beginnen. Eerst zullen we eens gaan zorgen, voor wat minder ruimte in je broek!’

Hij drukt met zijn vingers op bepaalde punten, en ziet dan na een paar tellen Lasse verbaasd kijken.

‘Nee, dat is onmogelijk! Hoe doe je dat?’

Dan drukt Roald weer op een plekje, en de druk in de broek van Lasse begint af te nemen.

‘Jezus, je zou goud geld kunnen verdienen, als mensen dit zouden weten!’

Roald schudt zijn hoofd. ‘Nee, dat wil ik niet. Deze kennis is te waardevol om ze te misbruiken. Het zou dan zijn, alsof ik mijn ziel zou verliezen.’

Meteen drukt hij met zijn vingers om Lasse dan kort daarna luid kreunend klaar te laten komen. Geschokt kijkt Lasse hem aan. Op de achtergrond hoort hij anderen lachen, die dit al aan hadden zien komen. Hij kijkt rond en ziet ook Ingrid lachen, al doet ze haar best om zich in te houden. Ook Tørre lacht. ‘Ik had je gewaarschuwd!’, zegt hij lachend. Maar op dat moment weet Lasse, dat hij nooit meer uit Zweden zal gaan. Het voelt als thuiskomen. Hij kijkt Roald nog een keer aan, maar woorden zijn niet nodig. Roald glimlacht. ‘En? Hoe voelde dat?’

‘Buitengewoon! Maar het is ook meteen de eerste keer, dat ik door een man ben klaargekomen. En ik hoop ook meteen de laatste keer, dat is niet iets waar ik echt van houd.’

Roald lacht hard. ‘Dat kan ik me voorstellen. Ik houd het ook liever bij vrouwen. Maar het is een interessante ervaring, is het niet?’

‘Dat kun je wel stellen. Dat zoiets kan!’

‘Iedereen kan dit, maar niet iedereen kan het goed leren. En ik kan het ook niet aan iedereen leren.’

Ingrid komt naar Lasse toe en zegt: ‘Wat Roald zojuist bij jou heeft gedaan, dan kan ik ook, hetzij in mindere sterke mate. Roald heeft het me geleerd. Je zal merken, dat de seks er veel beter van wordt, en bovendien zal het je schelen in je uithoudingsvermogen.’

Lasse schudt zijn hoofd en zegt lachend: ‘Jullie zijn allemaal gekken! Maar ik sluit me er maar wat graag bij aan!’

Roald glimlacht en zegt: ‘Je bent van harte welkom bij de club. En ook jij, Tørre. Ik neem aan, dat je ook wilt blijven?’

‘Na het gesprek, wat ik vanmorgen met je heb gehad, hoef ik niet lang na te denken, Roald. Natuurlijk blijf ik! Waar zou ik anders heen moeten? Terug naar Noorwegen, waar mijn idiote vader niet eens een traan kan laten voor mijn geliefde Petra, die zo jong moest sterven? Geen haar op mijn hoofd, die daaraan denkt! Dat hij maar stikt en eenzaam sterft! Hier voel ik me vrij en ook thuis, en daarom wil ik ook hier blijven.’

‘Goed, dan is dat geregeld. Als we weer thuis in Spiken zijn, dan zullen we maar meteen wat maatregelen treffen, zodat ieder ook zijn privacy heeft.’

Ester komt langs Roald staan en pakt zijn hand vast. Ze zegt: ‘Waarom verbouwen we niet de kinderkamer voor hun? Er kunnen gemakkelijk 2 slaapkamers in, en de badkamer is groot genoeg voor hun. De kinderen zijn nu wel oud genoeg voor een eigen slaapkamer boven.’

Roald kijkt Ester met een grote verliefde glimlach aan. ‘Dat is nog eens een goed idee. Daar zullen we dan maar eens met ons allen over praten, maar dan wel als we weer thuis zijn!’ Dan roept hij tegen Pelle: ‘Pelle, zet koers uit naar de haven!’

Pelle lacht en roept terug: ‘Aye aye, kapitein!’

Ze varen terug naar de haven, waar iedereen helpt om het schip goed aan te meren. Dan rijden ze naar het huis, waar ze een feestje houden. Iedereen heeft het naar zijn zin, en als ’s avonds Ada een luchtje gaat scheppen, volgt Tørre haar. Ada glimlacht tegen hem. ‘Had jij het ook te warm, daarbinnen?’

Tørre schudt zijn hoofd. ‘Het enige, waar ik warm van word, dat ben jij.’

Ada kijkt hem glimlachend aan. ‘Van mij? Van een zwangere vrouw?’

‘Ik vind zwangere vrouwen anders heel erg aantrekkelijk, Ada.’

‘Vind je het dan niet erg, dat ik zwanger ben van Roald?’

‘Nee, en waarom ook? Jullie zijn toch nog steeds met elkaar getrouwd en je houdt toch nog van hem?’

‘Ja, daar verandert niets aan, Tørre. Maar is het niet wat kort na de dood van Petra?’

Tørre zucht. ‘Misschien wel, maar ik kan niet verhelpen wat ik voel, Ada. Het is altijd wel zo geweest. Ik heb altijd gevoelens voor je gehad, en nu ik weet, dat ondanks dat je getrouwd bent met Roald, het geen probleem moet zijn om iets met je te hebben, wil ik die gevoelens niet meer onderdrukken, Ada. Ik ben verliefd op je.’

‘En Petra dan?’

‘Die zal altijd in mijn hart blijven, net als Roald in jouw hart zal blijven. Met als verschil, dat Roald nog steeds leeft. Maar daar kan ik wel mee leven. Dat wil zeggen, als je ook gevoelens hebt voor mij?’

Ada glimlacht weer. ‘Ja, ik heb ook gevoelens voor jou. Altijd gehad, maar op de een of andere manier kwam het er de hele tijd niet van. Of ik zat in een andere relatie, of jij. En toen was je opeens met Petra, en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om dat geluk te verstoren. Petra verdiende het om gelukkig te zijn.’

‘Ik weet niet of ze echt zo gelukkig is geweest, maar ik heb mijn best gedaan om haar gelukkig te maken. We hebben mooie tijden gehad, maar ook slechte tijden. Misschien was ze beter af geweest met iemand anders, maar daar is het nu te laat voor.’

‘Het leven is een compromis, Tørre. Er is niet zoiets als het perfecte leven. Kijk maar naar mij. Ik ben getrouwd met Roald, maar die is ook getrouwd met Ingrid en Ester. Maar zijn echte hart ligt bij Ester. Maar dat wil niet zeggen, dat ik niet van hem houd, en hij niet van mij. Onze liefde is oprecht, en hij behandelt me ook niet minder. Het is precies zoals hij het tegen Lasse zei, hij kan me gewoon niet die liefde geven, waar mijn hart warm van wordt.’

Tørre kijkt Ada aan. ‘Word je van mij wel warm?’

‘Heel warm zelfs. Als je bij me bent, voelt het alsof mijn hart ontploft! Ik wil dan alleen maar bij je zijn, bijna om gek van te worden.’

Nu is het Tørre die lichtjes moet lachen. ‘Gelukkig, dan ben ik niet de enige.’

Dan trekt hij haar tegen zich aan en laat zijn lippen zachtjes op de hare drukken. Zacht en teder zoent hij haar, en al snel verliezen ze de controle over hun zelfbeheersing. De tedere zoen verandert snel naar een heftige tongzoen, waarbij ze allebei al snel de controle over zichzelf verliezen.

Roald ziet het gebeuren en roept: ‘Alsjeblieft, zoek een bed op!’

Tørre en Ada verbreken lachend hun zoen en Ada roept terug: ‘Ik ben dan bang, dat je bed vanavond veel minder warm zal zijn, Roald! Ik zie Ingrid ook nog niet bij jou in bed kruipen!’

‘Ach, dat geeft niets. Helemaal alleen lig ik toch niet. Samen met Ester heb ik het meer dan warm genoeg in bed.’

Daar moet iedereen om lachen, en daarmee is ook wel meteen het feestje gedaan. Pelle staat op, evenals Frieda. ‘Wij moeten ook op huis aan, mijn ouders zullen wel willen gaan slapen, die passen nu op de kleine.’

Roald laat zijn vrienden uit, en als hij terugkomt, is iedereen, op Ester na, verdwenen. Ester is nog bezig met opruimen en Roald helpt haar mee.

‘Zijn ze allemaal al naar bed?’

Ester knikt. ‘Ja, en ik ben ook blij voor ze, maar ook jou dankbaar.’

‘Hoezo dankbaar?’

‘Dat je hun welzijn en geluk voor dat van jou zet. Je bent immers met hun getrouwd, maar je geeft ze wel de kans de liefde te vinden. Dat is echt niet vanzelfsprekend!’

‘Ik vind het logisch, Ester. Ik wist, toen ik jullie allemaal trouwde, dat het niet echt voor altijd kon zijn voor Ingrid en Ada. Bij jou wist ik dat wel. En ik heb me zelf toen al gezegd, dat mocht het ooit gebeuren, dat ik geen blokkade voor hun geluk mag zijn. En ik mag hun net zo goed dankbaar zijn, omdat ze besloten hebben, om toch bij me te blijven, al moet ik ze dan delen.’

Ester glimlacht. ‘Hoe dan ook, je bent een lieve, maar aparte man. De dingen, die jij als logisch en normaal beschouwt, zijn dat allerminst. Ik kan trots zijn dat ik zo’n man getrouwd heb, en ik ben er zeker van, dat Ingrid en Ada daar ook zo over denken.’

Roald neemt haar in zijn armen en zegt: ‘En ik ben trots op jullie. Jullie hebben mijn leven zo compleet gemaakt, dat het bijna niet beter zou kunnen. Maar nu kan ik met recht zeggen, dat ik het meest van jou houd, Ester. Ik hoef me niet meer in te houden, opdat ik iedereen evenveel liefde kan geven. Ik kan nu ook mijn hart volgen, en mijn liefde aan jou geven, hoewel Ingrid en Ada altijd wel een deel van ons zullen blijven. Hoe de toekomst er verder ook uitziet.’

‘Heb je nog dromen over de toekomst gehad, Roald?’

Roald schudt zijn hoofd. ‘Nee, en daar ben ik blij om. Het is echt niet fijn om al de toekomst te weten. Ik laat me liever verrassen door wat de toekomst ons brengt.’

Ester glimlacht. Ze kijkt Roald goed aan. Op de een of andere manier ziet hij er nu veel gelukkiger uit, alsof er een flinke last van zijn schouders is gevallen. En dat is ook wel zo, nu hij weet dat Ingrid en Ada in goede handen zijn, heeft hij gewoon minder zorgen. Maar helemaal eerlijk is Roald niet tegen Ester geweest. Hij heeft nog wel een droom gehad over de toekomst. Een droom over zijn gezin, die nog veel groter zal worden, dan het nu al is. Roald zal totaal zeven kinderen krijgen, waarvan een van Ada, en nog drie van Ester. Een drieling, drie dochters. En hij weet dat zich dan de geschiedenis zich gaat herhalen.