Intro:

‘’Hij zegt nooit wat.’’ en ‘’Is hij er dan? Ik zie hem wel, maar dat is dan ook alles.’’ en ‘’Zou het wel goed met hem gaan?’’. Dat hoorde ik het vaakst. En vaak op een verwijtende toon. Maar ze hadden het nooit direct tegen mij. Altijd achter m’n rug om tegen elkaar. Het gaf niets. In principe niet. Maar ik had niet echt het idee dat ik mezelf kon zijn op deze manier. Het mocht niet van anderen. Van niemand. Thuis niet, op school niet, op m’n werk niet. Nergens vond iemand het ook echt goed dat ik gewoon lekker mezelf was. Wat ze dan ook zeiden, het klopte allemaal. Ik zei inderdaad vrij weinig. Ik hield liever m’n mond. Zouden meer mensen moeten doen, als je het mij vraagt. En dus viel ik niet op. Ik was er wel, maar zei vrij weinig. Ik leefde meer in m’n eigen wereld. En dan ging het heel goed met me. Daar hoefde niemand zich zorgen om te maken. Maar het leek soms wel of iedereen tegen me was. Tegen wie ik dan ook echt was.

-

En wie ben ik? Mijn naam is Jasper. Ik ben negentien jaar oud en ik volg de lerarenopleiding tot gymdocent. Ik zit in m’n tweede jaar, loop ook al stage op een middelbare school en doe daarnaast een cursus tot sportmasseur. Het lichaam vind ik erg interessant. Naast m’n school en stage werk ik ook nog een of twee avonden per week in een restaurantje aan de rand van een natuurgebied. En als ik tijd over heb, hou ik er ook nog een aantal hobby’s aan over. Omdat ik op m’n werk en school niet mezelf mag zijn, doe ik dat wel in m’n vrije tijd. Dus ben ik dan het liefst alleen. M’n thuis situatie was ook ingewikkeld. Ik woonde samen met m’n stiefmoeder en heb twee stiefzussen. Eentje boven me en eentje onder me. Niet zoals ik het graag zou willen zien… Ik kreeg vaak het idee dat ze een beetje met me opgescheept zaten, dat ze dat dachten. Had geen goeie band met hun allen. Wilde eigenlijk ook al het huis uit. Maar zo ver was het nog niet. En het leven ging ondertussen nog wel even door.

-

Teleurgesteld gooide ik mijn telefoon weer weg. Alleen maar omdat ik graag alleen was, betekende niet dat ik ook altijd alleen wilde blijven. Ik heb een paar vriendinnetjes gehad. Een daarvan was een meisje genaamd: Namjoo, uit Zuid-Korea. Verzin het maar. Niet echt handig, maar ze was vaker in Nederland dan in Korea, en ze sprak ondertussen ook al een aardig woordje Nederlands. Erg goed zelfs. Haar vader werkte hier en van kleins af aan hadden we elkaar al leren kennen. Mijn vader, niet meer onder ons, was zijn collega. Ik viel haar nog regelmatig lastig. Al zou zij dat nooit zo zien. Dat lag aan mij, niet aan haar. Zij was m’n eerste zoen, op vijftienjarige leeftijd, en naast dat ze beeldschoon was, dacht ik altijd dat ze me wel begreep. Maar ze was zo voorzichtig. Heel anders dan Nederlandse Meisjes. Maar een enkele keer was ze niet zo voorzichtig, en ik was blij dat ik daar bij mocht zijn.

-

We waren aan de kust. Mijn gezin en haar gezin gezamenlijk op vakantie. Haar vader was de beste vriend van de mijne. Mijn stiefmoeder was toen al in beeld, en dus ook m’n zusjes. Die telden toen nog niet. Maar niets telde meer na die laatste avond. Kneuzig was ik toen al een paar jaar verliefd op haar. Waar we vroeger samen konden spelen en lachen en doen en laten, leek dat die vakantie niet meer te lukken. Ik blokkeerde vanwege mijn gevoelens voor haar. Heel moeilijk. En ze zat een beetje met me opgescheept, wat ze niet erg vond, maar ik wel. Ik had het wel door. Ze was als vijftienjarige al zo mooi, en ik bleef een beetje dat jongetje van vroeger. Ik deed wel m’n best. Als zij in de buurt was zette ik een zwaardere stem op, als ze iets mooi vond, kocht ik het meteen voor haar en deed ik natuurlijk alsof het niets was. Meer dan tweehonderdeuro door de plee gegooid… dacht ik. Of ze zoveel geld waard was, weet ik niet? Onbetaalbaar?

-

Waarom het niet eerder die vakantie lukte, weet ik nog steeds niet. Maar er gebeurde iets heel bijzonders. Op het strand, in het donker waren we alleen. Maar niet zoals we vaker alleen waren geweest. Ik weet niet wat haar dreef, maar plots begon ze me dingen te vragen, en me het een en ander te vertellen. Geen schokken dingen werden besproken. Maar er werd iets besproken. En dat hadden we nog nooit gedaan. We hadden gewoon een gesprek. Ik zag dit altijd als het moment waarop ik mijn kindertijd echt achterliet. We konden hard lachen, en doordacht het een en ander door nemen. Met name de toekomst werd veel besproken. Plannen werden gemaakt en dromen moesten nog uitgewerkt worden. Of andersom. Het is maar hoe je er tegen aankijkt. Ik luisterde gepassioneerd na alles wat ze nog nooit eerder wist te vertellen. Ze wilde zo graag in Nederland blijven en hier haar bestaan opbouwen. En als een van de weinige goeie kennissen die ze had, zag ik natuurlijk een glansrol voor mezelf in haar bestaan. Maar dat liet ik haar niet blijken.

-

Toen ze me rond middernacht vroeg hoe het kwam dat ik deze vakantie al die tijd zo stil was geweest, kon ik haar geen antwoord geven. Ik haalde enkel m’n schouders op en keek haar wat weemoedig aan. Had ik dat maar eerder gedaan. Had zij het me maar eerder gevraagd.

,,Er verandert zoveel.’’ Die woorden hoor ik haar nog steeds zeggen. Toen, vlak voordat ze uit het niets haar zachte en verlegen lippen tegen de mijne drukte, maar ook nu, nu ik m’n telefoon kwaad weggooide. Wat had ik gehoopt en gewacht en verlangd. Na die avond was het klaar. Alleen kwam ik daar nu pas achter. Ze gingen de volgende dag terug, we beloofden elkaar elke dag te spreken, maar echt zoiets als een relatie bleek het al snel niet te zijn. We hielden het ook geheim. Ik had toch geen vrienden om het mee te delen. En nu zou ze eindelijk weer naar Nederland komen, voor het eerst sinds het overlijden van mijn vader, en laat ze me weten dat ze niet komt. Haar ouders wel, maar dat vond ik toch iets minder belangrijk, al was het nog zo lief bedoeld. Maar Namjoo kwam niet. Er was wat veranderd. Want ‘’Er Verandert zoveel’’. Ik kon wel janken. Ze had me namelijk laten weten dat ze een vriendje had, en die wilde ze niet missen. Dus wie was ik dan nog voor haar? Helemaal niemand! Gewoon een stille jongen.