Na de douche zette ik, gekleed in T-shirt en korte broek, koffie. Joline liep in een flanellen broek en T-shirt de kamer in, een ondeugende lach op haar gezicht . “Waar heb jij zo’n lol in, dame?” Ze ging op de bank zitten.
“Om een vent die het bed verschoond heeft na een zwaar erotische ochtend. In de literatuur lees je daar nooit iets over. Maar het heeft wel wat.” “Hmmm… de wasmachine gaat overuren draaien als we op deze manier doorgaan. Misschien eens iets op verzinnen. Een waterdichte matrasovertrek of zo.”
Ze knikte. “Wel zo prettig voor die paar keren dat we zónder onstuimige sex naar bed gaan.” Ik schonk koffie in en we zaten een tijdje gekheid te maken, tot ze zei: “En… wat gaan we de rest van het weekend doen?”

Ik keek haar aan. “Nou… Ik dacht er over om met tussenpozen van vier uur het bed in te duiken, dan een uur hevige sex te hebben en dan…” Ze onderbrak me. “… weer te gaan slapen zeker. Mooi niet. Ik stel voor dat we zo meteen lekker aankleden, de stad in gaan en gaan shoppen. En een terrasje pakken, wat rondstruinen… Gewoon samen leuke dingen doen, zoals elk verliefd stel dat doet.”
Ze knuffelde me even. “En misschien krijg je vanavond dan je beloning. Kom, in de benen!” Ze trok me overeind. “Ik ben vanochtend al “in de benen” geweest”, mopperde ik, “en die manier beviel me prima!”
Joline schoot in de lach. “Ja, tússen mijn benen bedoel je zeker. Niks ervan meneer Jonkman, u zult er aan moeten wennen dat een vrouw het regelmatig nodig heeft om te shoppen.”

Ik keek naar haar toen ze zich verkleedde. Ze trok een klein slipje aan en een dun BHtje. Daaroverheen ging een zwarte, strakke pantalon en een witte blouse. Schoenen met een klein hakje completeerden haar outfit. “Mag ik zo mee?” Ze draaide een rondje op haar hakken. “Tja, ik vind het jammer dat je je benen zo verbergt, maar…” “Dat doe ik expres, anders kun jij weer niet van me afblijven. En mijn benen mogen volgens jou dan wel mooi zijn, ze zijn geen openbaar kunstbezit. En waarom ben jij nog niet aangekleed?”
Ik lachte haar uit. “Ik zat me aan jou te vergapen, natuurlijk.” “Hop meneer, trek iets aan wat erbij past, dan doe je ook nog wat nuttigs. Kan het vrouwelijk deel van Nederland zich aan jou vergapen.”

Na tien minuten was ik ook aangekleed. Voor de grap had ik het omgekeerde van Joline aangetrokken: een witte broek en een zwart overhemd. Toen ze dat zag moest ze lachen. “Je bent een mafkees. Maar wel een knappe. Waar gaan we heen?”
Daar had ik ondertussen over nagedacht. “Wat dacht je van Arnhem? Ken ik redelijk goed, je kunt er prima winkelen en er zijn terrasjes in overvloed.” Ze knikte. “Klinkt als een goed plan. Hebben ze ook lingeriewinkels?” Ik zal wel enigszins hopeloos gekeken hebben, want ze schoot in de lach.
“Ik zie het al. Jij hebt je niet staan vergapen aan paspoppen met sexy setjes. Ik zal het zelf wel weer moeten uitzoeken… Fijne gids ben je!”

Even later zaten we in mijn auto en reden we noordwaarts. Ik duwde een CD van Queen in de installatie en de eerste maten van Bohemian Rhapsody schalden uit de speakers. “Ik dacht dat jij van klassiek hield?” Ik knikte. “Dit IS klassiek. Over 200 jaar spelen musici het nóg. Hele mooie klassieke lijnen, geleend van Beethoven, Händel en Bach. En zijn stem… het bereik van die man! Ben ik jaloers op!” Ik keek opzij. Joline zat me letterlijk aan te gapen. “En ik maar denken dat je een botte techneut was…” “Ben ik ook. Alleen ben ik ook geïnteresseerd in mooie muziek. Sorry. Maar waar doe ik jou een lol mee als het gaat om muziek?”

“Lekkere dansmuziek. Een felle tango, salsa of een mooie slome wals… Flamengo vind ik ook mooi, als je er maar op kan dansen!” “Hmmm…. Dat zou ik wel eens willen zien. Jij in zo’n wijde flamengojurk, en maar draaien zodat die jurk mooi omhoog komt…”
Ze gaf me een por. “Jaja, meneer moet mijn benen weer zien, hoor! Weet je wat: Wij gaan samen op dansles! Ik dans en jij krijgt les.”
“Oh nee dame, over m’n lijk! Dan dans jij met allerlei vage types die veel beter kunnen dansen dan ik, en ik word ondertussen rondgeslingerd door de vrouw van de eigenaar van de dansschool.” Ik bootste de stem van een omroeper na.
‘Haar signalement luidt: 62 jaar, 24 kilo geleden zag ze er leuk uit, maar ze is nu veel te zwaar opgemaakt. Ze heeft een pukkel op haar linkerneusvleugel waar drie haren uit groeien. Haar parfum is een mengeling van 4711, de lucht van de bejaardensoos die ’s middags hun wekelijkse dansuurtje hadden en de zweetlucht van de beginners. Einde opsporingsbericht.’ Dus: nee, gaan we niet aan meewerken.”
Ze gierde van het lachen. “Jij kan lekker beeldend vertellen, ik zie het al helemaal voor me!” “Ja, ik ook. Met name die kerels die heel charmant met jou aan het zwieren zijn. Grrr…. Ik dacht het niet. Geef mij maar Bach.

“En Strauss dan? Pa en zoon Strauss hebben mooie dansmuziek geschreven. Als je het Nieuwjaarsconcert ziet, of sommige concerten van André Rieu… Dat is toch ook mooi?” “Jazeker is dat mooi, maar ik zie mezelf nog niet in zo’n strakke danslegging rondhupsen. Bovendien: er zouden dan wel eens meer dames van mijn bezemsteel gebruik willen maken… “
Ze gromde en kneep even in mijn kruis. “Laat ik het niet merken mannetje…“ Ik grinnikte. “Leuk hé? Ik jaloers, jij jaloers. Vanavond goedmaaksex!” Zo kibbelden we nog een tijdje door, tot we Arnhem binnenreden.

We begonnen met een lunch op de Korenmarkt. Het was nog steeds lekker weer, dus zaten we buiten op een terrasje al pratend van een paar tosti’s te genieten. “Pfff…. Ik voel het lopen van vanmorgen wél in m’n benen hoor… Sjongejonge, en nu weer de hele middag door de stad slenteren…”Joline zuchtte overdreven. “Ach gutteguttegut…. Mevrouw heeft een stukkie gerend en is nu moe… En wie stelde voor om vanmiddag even lekker te gaan shoppen? Nou? Als het aan mij had gelegen hadden we nu lekker op de bank gezeten met de balkonramen helemaal open. Had ik je nog een beenmassage kunnen geven ook. Niet dat dat jou zou helpen, maar ’t lijkt me wel leuk om te doen…”
Ze keek me misprijzend aan. “Jaja, om daarna snel in bed “uit te rusten” zeker… Oversext konijn! Kom, we gaan. Lekker shoppen. Daar ben ik aan toe! Kleding scoren, goed voor de endorfine.”

Het volgende uur slenterden we door Arnhem. We gingen af en toe een kledingzaak in die er “veelbelovend” uitzag, maar geen van de winkels had datgene waar ze naar op zoek was. Wát dat was,vertelde ze niet. Tot we in een zijstraatje van de Steenstraat langs een klein winkeltje kwamen waar men damesmode verkocht. Hier bleef ze voor de etalage staan, wees naar een combinatie en zei: “Dát is ‘m! Dié moet ik hebben!” Vastbesloten stapte ze naar binnen, mij met zich mee trekkend. Een dame kwam achter de toonbank vandaan. “Goedemiddag. Kan ik u ergens mee helpen?”
Joline wees de combinatie aan. “Heeft u die ook in mijn maat?” De mevrouw keek zuinig. “Oei… Dat moet ik opzoeken. U bent langer dan de gemiddelde klant… Heeft u een minuutje?” Joline knikte en de mevrouw verdween uit het zicht. Ik had het prijskaartje gezien; de combinatie was niet bepaald goedkoop.
“Ik weet niet of je het gezien hebt schat, maar dat geheel is net zo duur als een nieuwe startmotor voor een Mini”, zei ik zachtjes, “Ik wil met alle plezier een deel betalen!” Ze grinnikte. “Dat is heel lief van je, maar vanochtend stond er plotseling 500 euro extra op mijn rekening met de boodschap ‘Koop er iets moois voor! Ma.’ En dat is precies wat ik ga doen. Ik had mijn moeder verteld dat ik momenteel de eindjes nét aan elkaar kon breien en ik verdenk Pa ervan dat hij ook een duit in het zakje heeft gedaan.”
“Ik mag jouw ouders steeds meer”, mompelde ik.

We werden onderbroken door de verkoopster die met de combinatie naar voren kwam. “Ik denk dat deze gaat passen. Mag ik u voorgaan?” Beide dames liepen naar achteren en ik bleef wat verloren staan. “U ziet er uit als een kat in een vreemd pakhuis!” hoorde ik een paar minuten later achter me.
De verkoopster lachte ontwapenend. “Nou, dat klopt wel ongeveer. Mijn vriendin en ik kennen elkaar nog niet zo lang en dit is de eerste keer in m’n leven dat ik sta te wachten in een damesmodezaak.” “Als uw vriendin zo meteen die combinatie aan heeft, maakt dat het wachten meer dan waard. En geloof me, ik heb er kijk op, het is m’n vak.”
“Ik geloof u onmiddellijk. Zelfs al zou ze een jute zak dragen, maakt dat het wachten waard.” Ze lachte. “Waarschijnlijk wel, maar dan kan ik m’n zaak wel sluiten, vrees ik.”
Ik grinnikte. “U heeft gelijk. Vergeet de jute zak; we gaan zien hoe het haar staat.”

Een minuut later hoorden we de hakjes van Joline aankomen. Toen ze zichtbaar werd, kon ik alleen maar zachtjes fluiten. Een wijd-uitlopende, oranje rok tot net boven haar knieën met onderaan een randje transparante nylon stof. Daarboven een glanzend donkerblauwe blouse met transparante schouderstukken. Haar blonde haar contrasteerde daar prachtig mee. Een brede, witte ceintuur om haar slanke middel en een panty onder de rok maakten het af. Ze glunderde van oor tot oor.
“Schat, we zeiden juist tegen elkaar dat een jute zak je ook uitstekend zou staan, maar ik geef toch de voorkeur aan dit.” Ze bloosde. De dame van de winkel zei: “Dat heeft hij inderdaad gezegd. Ik zou er minder blij mee zijn, maar goed… Het staat u in ieder geval uitstekend, ondanks dat u langer bent dan de gemiddelde vrouw. Wel adviseer ik u om hier andere schoenen en bij te dragen. Zwarte lakschoentjes bijvoorbeeld. Daarvoor kan ik u een collega een paar winkels verderop aanbevelen.”

Uiteindelijk liepen we de winkel uit met de droomcombinatie in een tas, om even later de volgende winkel uit te stappen met een paar mooie zwarte lakschoenen, die tot Joline’s verrassing ook nog eens lekker zaten, ondanks een vrij hoge hak.
Toen we de schoenenzaak uitliepen mompelde ik: “Ik heb het verkeerde beroep gekozen. Had schoenverkoper moeten worden. Eén keer per jaar een vrouw als jij in de winkel zou alle ellende met andere klanten goedmaken.” Joline keek me spottend aan. “Ooit gehoord van ene Al Bundy?”
Een aantal winkels verder was een lingeriezaak. Joline wilde mij voor de deur neerzetten. ‘Wacht hier maar, anders ga je me in de winkel nog bespringen!’ Maar ik zag een 2e hands boekhandel iets verderop en wees. “Ik ga daar wel naar binnen. Haal me daar maar op!”
Ze gaf me een snelle zoen. “Oké…tot straks. Het kan even duren…” Ze knipoogde. “In een boekwinkel kun je niet lang genoeg zijn”, antwoordde ik.

Een minuut later stond ik de geur van boeken op te snuiven, iets waar ik altijd van genoot. Al snel was ik verdiept in een boek over stoomtreinen. Ik legde het boek apart om te kopen. Iets verderop vond ik een goed leesbaar boek over de familie Bach. Geen droge kost, maar op het eerste gezicht leuk en leesbaar geschreven. Weliswaar in het Duits, maar dat mocht geen belemmering zijn voor Joline. Op de CD-afdeling snuffelde ik ook nog rond en kocht een dubbel-CD met ‘Das wohltemperierde Klavier’.

Ik was net klaar met betalen toen ik een paar hakken hoorde naderen en zonder omkijken hoorde ik dat het Joline was. “Is mijn heks erin geslaagd om iets van haar gading te vinden?” vroeg ik, zonder me om te draaien. Het bleef even stil. “Hoe weet jij…”
Ik draaide me om en keek haar strak aan. “Ik heb in het verleden een aantal vaardigheden ontwikkeld, waaronder volautomatische heksendetectie.” Haar gezicht was één groot vraagteken en ik moest erom lachen.
“Je hebt een nogal kenmerkende voetstap: een rustig tempo, maar je verplaatst je best snel. Dat betekent: grote passen. Er zijn niet zoveel vrouwen die dat doen. Bovendien kraakt je linkerschoen. Dat hoorde ik ook. En toen je vlak achter me stond rook ik je parfum en wist ik zeker dat jij het was.”
Ze zuchtte. “Gelukkig. Ik dacht even dat je paranormaal begaafd was. Dat kan ik er even niet bij hebben hoor. Dit weekend zit toch al vol verrassingen.”

Ik zag een extra tas. “En… heb je wat je hebben wilde?” Ze knikte, glimlachte mysterieus, boog zich naar me toe en fluisterde: “Het was maar goed dat je er niet bij was. Je zou me ter plekke aangerand hebben, midden in die winkel, op de toonbank.”
Ik grinnikte. “Dan stel ik voor dat we van jou, gekleed in het spul wat in die laatste tas zit, een aantal foto’s maken en die naar je moeder sturen.” Ze deed een stap achteruit. “Ben je helemaal…” Toen zag ze mijn gezicht. “Rotzak! Ik krijg jou nog wel!”
Achter mij klonk plotseling in plat Arnhems: “Als je van hem af wilt, zeg het even, dame. Dan sla ik hem bewusteloos en ga ík met je verder…”
Een knul van een jaar of twintig deed grijnzend een stap naar voren. “Ik mag dan niet moeders mooiste zijn, maar ik zal zo’n knappe vrouw nooit in de maling nemen.” Joline schoot in de lach. “Lief aangeboden, maar ik red het wel met ‘m. Als ik hem ooit dump, dan kom ik bij je terug, oké?”
Hij lachte naar ons beiden. “Ik zie het al, ik ben weer eens te laat. Nou, ehh, ik werk hier op de vrijdag en de zaterdag om mijn studie te kunnen betalen. Vraag maar naar Henk.” Joline gaf hem een snelle zoen op zijn wang. “Dank je wel Henk, voor je ridderlijkheid. Daar kan deze lomperik nog wat van leren.”
Ik grinnikte. “Ik zal je een seintje geven als ik gedumpt ben. Dan kun je alvast een scherfwerend vest, een helm en bus pepperspray kopen… Zul je nodig hebben. Vlak bij de Eusebiuskerk zit een prima wapenwinkel! Tabé, Henk!” We liepen grinnikend de winkel uit.

“En nu? Nog meer winkels op uw verlanglijstje?” Joline schudde lachend haar hoofd. “Oké, wat doen we dan nu? Wil je hier eten, of gaan we richting Veldhoven?” Ze keek me aan. “We gaan naar jouw huis. Ik heb zin om me mooi te maken voor jou en er samen met jou een heerlijke avond en nacht van te maken! Oh ja: en je mag vanavond koken wat je me gisteren voorspiegelde. Dat heb ik nog tegoed!”
Ik knikte instemmend. “Goed plan. Maar: voor eens en altijd: het is niet ‘jouw huis’, het is ‘huis’. Duidelijk?” Ze keek me kort aan. Haar blik sprak boekdelen en ze gaf me een zachte zoen.

Bij de auto weigerde ze om de gekochte spullen te laten zien. “Nee, da’s voor vanavond. Als jij kookt, ga ik onder de douche en me daarna lekker optutten. Na het eten ben jij aan de beurt, dan mag jij douchen en je gereed maken voor een gezellige avond. Voor nu: instappen en rijden meneer.”
De rit terug naar huis verliep moeizaam: we zaten in het begin van de vrijdagspits. Een kwestie van schouders ophalen en je vooral niet ergeren. Joline vroeg hoe mijn ouders zouden reageren op onze relatie. “Ik denk heel positief. Ze vonden al lang dat ik meer naar het vrouwelijk schoon moest kijken. En mijn zussen al helemaal: voor hen ben ik het prototype van een nerd, ten minste, dat zeiden ze een paar maanden geleden op een verjaardag tegen een nog single vriendin van hen. Ik ving het toevallig op.
‘Kees? Kees is de overtreffende trap van nerdheid. Getrouwd met de techniek. Geen interesse in vrouwen. Techniek, muziek en rennen, dat zijn zijn werelden.’
Joline reageerde adrem. “En dat zijn jouw zussen? Ha, die moet ik eens wat over vanochtend gaan vertellen. Als vrouwen onder elkaar moet dat kunnen…”
Ik keek snel opzij en zag een brede lach op haar gezicht. “Jongedame, een van mijn huisregels is: ‘What happens in the bedroom, stays in the bedroom!” Ze legde een hand op mijn knie en zei onschuldig: “Dan doen we het toch een keer in de woonkamer? Of in het bad, met de ramen open… Lijkt me ook wel romantisch…”
“Jaja, en de buren, dat bejaarde stel, meegenieten als we luidruchtig klaarkomen, zeker.” “Ach kom, die zijn vast ook jong geweest!” “Zeker, maar dat is wel héél lang geleden!” Joline grinnikte.

“Maar goed, je ouders… Zullen die niet teleurgesteld zijn als hun knappe zoon met een tweedehands receptioniste aan komt zetten?” Gelukkig stond de auto al stil, anders had ik keihard op de rem getrapt, zo schrok ik van die opmerking.
“Wil je dat nooit, maar dan ook nóóit meer zeggen? Je bent niet ‘tweedehands’, en het feit dat je als receptioniste werkt is voor mij en voor hen absoluut niet relevant. Al was je putjesschepper. Kappen met die onzin!” Ik knálde het eruit. Joline keek me verschrikt aan. “Meen je dat?”

Ik knikte. “Ja, dat meen ik. Ik denk dat die meneer Ray jou een behoorlijk minderwaardigheidscomplex heeft aangepraat. Klopt dat?” Ze knikte aarzelend. “Hij vond dat ik op moest houden met administratief sloofje spelen en beter voor hem kon gaan werken. Dat zou veel meer opleveren. Later, toen ik weg was bij hem, begreep ik pas wat hij bedoelde…”
“Hij wilde je dus gewoon als callgirl inzetten… Ja, dan zou HIJ meer verdienen. Jij niet. Lieve schat, ik heb het je al een keer eerder gezegd: ook al zouden we in jouw flat moeten wonen; het maakt me geen bal uit, als JIJ daar maar bent. Zou je hier zitten als ik betonvlechter was met een minimumloon?”
Ze knikte. “Als jij dezelfde zou zijn als nu, met dezelfde humor en dezelfde persoonlijkheid: jazeker.” Ik bromde: “Zo sta ik ook in de wedstrijd. Als jij huisjes had schoongemaakt bij Centre Parcs, maar dezelfde lieve Joline was geweest had ik jou ook geholpen bij een kapotte startmotor. Of een lekke band van je fiets. Dus. Duidelijk?”
We stonden nog steeds stil in de file, dus kwam het goed uit dat ze mijn hoofd pakte en me langdurig zoende. Toen we elkaar loslieten zei ze zachtjes: “Dank je wel. Wat ben ik blij dat ik jou ken. Ik hoop dat dat nog heel lang duurt.” “Het genoegen is geheel wederzijds dame. Ik ken geen vrouw die zo lekker kan zoenen.” Ze schoot in de lach.
“Nee, dat geloof ik graag! Ik spreek toch met de maagd 2.0, mannelijke versie?”
Ik hief mijn hand op. “Hohoho… Voormalig maagd 2.0 alstublieft. Een beetje eerbied graag!”

De sfeer was weer goed na dit kleine incident. Ik wilde echter nog een ding weten. “Jolien… toen jij gisteren je levensverhaal vertelde, zei je dat je bang was voor wraak van die motormuis. Hoe zit dat?” Ze keek op. “Ik heb een verhaal gehoord dat hij een ander meisje wat hem gedumpt had, ongelukkig heeft geslagen. Hij is daarvoor aangehouden, maar nooit veroordeeld. Iets met een vormfout in het proces of zo.”
Ik dacht even na.
“Dat soort types hebben over het algemeen een goed lange-termijn geheugen… Weet hij waar je werkt?” Ze schudde haar hoofd. “Gelukkig heb ik tijdens mijn relatie met hem werk en privé redelijk gescheiden gehouden. We woonden wel samen in hetzelfde huis, maar niet ‘samen’ als wij sinds vanochtend. Ik ben niet met hem naar bed geweest, als je dat wilt weten.”
Ik keek haar aan. “Daar vroeg ik niet naar, lieverd… Heb je zijn adres?”
Ze knikte. “Mooi, dan wil ik dat graag van je hebben, straks.” Ze keek me vragend aan. “Ik weet liever waar een potentiële vijand uithangt. En hij is vijand. Dat soort types voelen zich in hun mannelijkheid bedreigd als een meisje hen de bons geeft. En ik wil niet door vijand verrast te worden. Helemaal niet met jou erbij. Dus heb ik wat gegevens nodig, dan kan ik maatregelen nemen.”

Ze keek me aan. “Kees Jonkman, volgens mij heb jij iets achtergehouden in je CV… Kom, voor de draad ermee!” Ik keek haar aan. “Ik heb aan mijn diensttijd wat vrienden overgehouden. Mensen die mij nog wat schuldig zijn. Die zijn in staat om binnen vijf minuten de maat onderbroek van een totaal onbekende te weten. En kunnen ook nog vertellen of de onderbroek in kwestie vuil is of net schoon aangetrokken. Ik ga volgende week bij hen eens wat vragen stellen. Daarna kunnen wij een stuk beter slapen, denk ik. En motormuis of een van z’n vriendjes haalt het dan nooit meer in z’n hersens om jou ook maar één haar te krenken. En nee, je wilt niet weten hoe en wat.”
Joline haalde haar schouders op. “Wil ik ook niet. Ik heb ‘m verteld dat hij mocht doodvallen; als hij dat doet zal ik er geen traan om laten, al zou ik er naast staan.” “Oké, tot zover het hoofdstuk motormuis…”

Daarna was het stil. Joline zat in gedachten verzonken en ik had ook wat zaken om in mijn hoofd te regelen. Het werd schemerig en het duurde best een tijd voordat de file begon op te lossen. Het was bijna donker toen we weer reden. Geen mogelijkheid meer om te zoenen. Ik voelde haar hand op mijn been.
“Wil jij vanavond weer met me naar bed?” Ik knikte. “En wat wil je doen? Hoe wil je me?” Ik keek haar kort aan en zag haar ogen glanzen. “Ik zou graag willen dat je je heel vrouwelijk kleedt. Dan beginnen we met een wijntje en mag jij zeggen hoe we verder gaan. Ik geniet van jou, ik wil graag dat jij ook geniet van mij…”
Ze zuchtte. “Wat ben je een schat. Alleen al door jouw woorden word ik al warm…”