Mini - 42

De zaterdag begon ’s morgens om kwart over zeven met een blonde bos haren die over mijn hoofd viel. “Hé schat, goedemorgen! Ontbijtje. Rechtop zitten, lekker eten en daarna shoppen.” Ik rekte me uit en sloeg mijn armen om haar heen. “Hoi schoonheid. Wat ben jij actief op de vroege morgen.” Ze zoende me. “Ja, jij hebt gisteren gereden. Toen kon ik even dutten. Vandaag is het mijn beurt en daar heb ik zin in. Kom, overeind.”

Tijdens het ontbijt zei ik: “Wat wil je gaan kopen?” Joline pakte een papiertje van haar nachtkastje. “Ik heb vanmorgen wat opgeschreven: een paar blouses, rokjes, eventueel een mantelpakje, in ieder geval twee jasjes. Schoenen heb ik nog niet nodig.” Ik zuchtte overdreven, wat me een por in m’n zij opleverde. “Stel je niet aan, meneer Jonkman, anders kun je die dingen die voor anderen verborgen blijven vergeten, begrepen?”
Ik vouwde mijn handen tegen elkaar en boog het hoofd. “Zeker, uwe hoogheid. Ik zal mij schikken naar uw grillen. Vermits ik een uitstapje mag maken naar de 2e hands boekhandel van vriend Henk. Je weet wel: die knul die zo vriendelijk aanbood om mij in elkaar te meppen om dan verder met jou te gaan.” Joline knikte. “Toegestaan.”

Om half negen zaten we in de auto. Ik hoefde Joline weinig uit te leggen; het dashboard en de bediening van een S60 en een XC-70 scheelden niet zoveel. Vlot reed ze Veldhoven uit, op weg naar Arnhem. Op de snelweg keek ze even ondeugend, schakelde even terug en gaf plankgas. “Whow… Dit is iets anders dan de Mini! Die is in de stad best pittig, maar op de snelweg heb ik altijd beschaafd gereden. Met dit beest krijg je een trap onder je achterwerk!” Bij 130 liet ze het gas weer los, schakelde op naar de zesde versnelling en zette de cruise control aan.
“Wat is topsnelheid van dit monster?” “Ruim 200. En nee, dat ga je hier niet uitproberen.” Ze lachte. “Hier niet, nee. Maar wat dacht je ervan om na het shoppen in Arnhem even Duitsland in te rijden? Ik heb nog nooit sneller gereden dan 150… 200 km per uur lijkt me wel wat!” “Als jij dat wilt… Het verschil merk je nauwelijks, behalve dat de turbo meer lawaai maakt.”
Ze keek me aan en trok een smekend gezichtje. “Toeeee… Mag het?” Ik moest lachen. “Ja hoor schatje… Jij zou daarna toch tanken.” Haar gezicht betrok. “Oh ja. Da’s weer typisch een Kees - addertje – gras - reactie. Meer praten met Fred dus.” “Precies. Kun je maandag mee beginnen. Dus: na het shoppen even Duitsland binnen wippen?” Joline schudde haar hoofd. “Fout. Duitsland binnenrijden, er weer uitrijden en thuis wippen. Duidelijk? Overigens: als we terugkomen uit Duitsland: even langs Malden?” Ik knikte. “Is goed. Moeten we dan vooraf bellen?” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Ma heeft ooit tegen me gezegd: als je langs komt en we zijn er ben je altijd welkom. Afspraken maken met de kinderen doen we niet. Overigens geldt dat ook wederzijds.”
Ondertussen waren we vlakbij Arnhem en reed Joline zonder aarzelen de parkeergarage onder Musis Sacrum in en zette de auto vlot op een plaats. Ze zette de motor uit en keek me aan. “Zo meneer. Ben ik geslaagd?” Ik gaf haar een knuffel. “Yep. Je rijdt erin alsof je nog nooit in iets anders hebt gereden. En nu: shoppen!”

We liepen de stad in. Joline liep rechtstreeks naar de winkel waar ze haar oranje-blauwe combinatie had gekocht. Dezelfde verkoopster stond achter de toonbank. “Goede middag mevrouw, meneer.” Ik zag haar nadenken. “Wacht even… Ja, ik heb het! U heeft hier een aantal weken geleden een blauw-oranje combinatie gekocht. Is daar iets mis mee?”
Joline schudde het hoofd. “Nee hoor, integendeel. Hij zit lekker en staat prima.” Ik vulde aan: “Een stuk beter dan een jute zak.” De verkoopster schoot in de lach. “Oh ja… Daar zei u iets over toen u stond te wachten.” Joline schudde haar hoofd en keek me verwijtend aan. “Zie je nou wel? Jij met je rare opmerkingen altijd…” “Het voordeel van die rare opmerkingen, lieve schat, is dat men zich ons altijd herinnert.”
De verkoopster schudde haar hoofd. “Sorry meneer. Mijn eerste herinnering aan mevrouw was haar lengte. Zij is duidelijk langer dan de gemiddelde klant, en daar hebben wij niet veel van op voorraad. Maar… waarmee kan ik u helpen?”
Joline vertelde wat ze wilde hebben en beide dames verdwenen tussen de rekken Ik ging maar op een stoel zitten. Joline verdween even later richting pashokjes en de verkoopster vroeg of wij belangstelling hadden voor een kop koffie. Even later stonden er twee dampende koppen cappuccino voor ons. Joline kwam tevoorschijn in een donkerblauw broekpak met een oranje blouse er onder. Ik slikte even.
“Schat, ik neem alles terug wat ik over vrouwen in pak heb gezegd. Dit staat je gigantisch mooi.” Ik loog geen letter. De broek liet haar slanke figuur prachtig uitkomen. Het jasje contrasteerde mooi bij haar blonde haren en de oranje blouse maakte het geheel af. De verkoopster zei: “U heeft smaak, dat zag ik de vorige keer al. Wel een tip: hier niet al te hoge hakken onder dragen. Dat staat overdressed.”

Twee uur en een aantal pas-sessies later stonden we weer op straat. Joline met een brede glimlach op haar gezicht, ik als pakezel. We zetten de tassen in de auto en liepen het stuk terug, richting lingeriewinkel en boekenzaak.
Joline verdween in de lingeriewinkel, ik een paar panden verderop in de boekenzaak. Ik keek om me heen, maar Henk was nog onzichtbaar. Dus ging ik maar weer tussen de boeken snuffelen. Ik vond een mooie serie boeken over de grote slagschepen uit de 2e Wereldoorlog: USS Missouri, HMS Hood, DKM Bismarck en IJN Yamato. Elk schip z’n eigen boek, 200 pagina’s met tekeningen, foto’s en veel informatieve tekst. Elk boek kostte 25 euro, maar ze waren het waard. Nieuw kostten ze het dubbele.
“Kan ik al pepperspray en een scherfvest gaan kopen?” hoorde ik plotseling achter me. Er kon er maar één zijn die dat zou vragen. Zonder me om te draaien zei ik: “Sorry Henk, we zijn nog steeds bij elkaar en dat zal wel zo blijven.” Ik draaide me om, keek hem aan en grinnikte. “De cursus ‘Omgaan met teleurstellingen voor gevorderden’ start volgende week donderdagavond in het gemeentemuseum.” Even later stond ik weer buiten met een zware tas vol boeken. Joline kwam even later met een tas naar buiten die aanmerkelijk lichter scheen te zijn. “En… heb jij gevonden wat je zocht?”
Ze gniffelde. “Ik denk dat ik wel wat gevonden heb wat jij leuk vindt.” Ik probeerde de tas te pakken, maar ze rukte hem weg. “Niks ervan, mannetje. Dat is geheim. In ieder geval tot vanavond. En nu wil ik naar een juwelier.” “Een juwelier? Trouwringen?” Ze gaf me een por. “Nee, nog niet. Je proefperiode is nog niet voorbij. Ma heeft mij toch een paar weken geleden die 500 euro gegeven waar ik die blauw-oranje combinatie van gekocht heb?” Ik knikte. “En het bijbehorend ondergoed niet te vergeten…” Ze bromde.

“Seksist dat je bent... Ik ga je nu een mooi verhaal vertellen. Toen Pa en Ma verkering kregen wilden ze voor mijn grootmoeder iets moois kopen. Ze moesten daar een aantal maanden voor sparen; ze studeerden allebei nog. Ze hadden allebei een bijbaantje en langzaam maar zeker kwam het geld er. Toen ze allebei hun propedeuse hadden gehaald, kochten ze dus een zilveren kettinkje met een hartje er aan. Op dat hartje hun namen ingegraveerd. Dat kettinkje werd het meest dierbare bezit van mijn grootmoeder: ze had immers maar één dochter.
In de loop van de tijd kwamen er drie kleine hartjes bij met de namen Rob, Ton en Joline. Ma heeft dat kettinkje nu. Ik wil die traditie voortzetten. Om te laten merken dat ik dat verhaal niet vergeten ben en om haar te laten weten dat wij net zoveel voor haar en Pa voelen als zij en Pa voor haar moeder.” “Dan moet we dat vooral doen. En ik betaal mee.” Na bij twee juweliers binnen te zijn geweest vond Joline bij de derde wat ze zocht: een zilveren collier. We zochten een bijpassende, hartvormige hanger uit en vroegen of daar namen in gegraveerd konden worden. Dat kon gelukkig ter plekke.
Met de hanger klaar zei de verkoper: “Dat past uitstekend bij U, mevrouw!” Joline keek hem kort aan. “Dank voor het compliment, maar het is niet voor mij.” De man verschoot van kleur. “Oh… sorry… ik dacht…” “Degene voor wie het is, lijkt bijzonder veel op mij, dus zal het ook bij haar passen. Wilt u het mooi inpakken?”
Ik had het prijskaartje gezien; samen kostte het geheel bijna 400 euro. “We doen samsam, dame!” fluisterde ik in haar oor. Ze glimlachte en gaf me een luchtkusje. Even later stonden we buiten en kreeg ik alsnog een dikke knuffel. “Lief van je, maar dat hoefde niet.” Ik keek haar aan. “Lieve schat, ik ben je moeder heel erg gaan waarderen. Niet alleen om die 500 euro, maar veel meer om haar warme welkom en om degene wie ze is: een hele warme vrouw die een schat van een dochter en twee mooie kerels heeft gemaakt tot wie ze nu zijn. Daarom wil ik ook bijdragen aan dit mooie cadeau. Als jij zo meteen achter het stuur zit, maak ik het naar je over. Einde discussie.”
Ze trok me tegen zich aan. “Je bent lief. En nu, hup, doorlopen, richting parkeergarage. Ik wil plankgas ‘Farh’n fahr’n fahr’n auf die Autobahn’ in een blauw scheurijzer. En daarna tanken, dan ben ik die 200 Euro bijdrage van jou aan dat collier meteen weer kwijt.” Eenmaal de grens over keek ze me aan. “Nou… fasten seatbelts and ready for take-off dan maar.” Ze schakelde terug en gaf gas. Een duw in de rug en een jankende turbo was het resultaat. De snelheidsmeter vloog omhoog richting 220km per uur en bleef daar hangen.

Joline reed geconcentreerd. Beide handen aan het stuur, constant wisselend tussen vooruit kijken en in de spiegels en niet pratend. Zelfs Bach werd het zwijgen opgelegd. “Ik wil geen afleiding, Kees.” Ik genoot van haar rijstijl. Vijftig kilometer Duitsland in stopten we bij een Raststätte. “Zo meneer, en nu een bakje koffie en een tussentijdse evaluatie.” Joline keek me aan. “Schoonheid, ik kan van jou nog wat leren. ‘Sie fahren Fabelhaft, wie die Deutschen sagen.’ Ze glom van trots. “Da’s lief van je, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat is niet ‘lief’, dat meen ik. Nu nog het examen ‘tanken’ afleggen en dan ben je klaar.” Ze grijnsde. “Dat heb ik er wel voor over, meneer de examinator.”
Op de terugweg, eenmaal weer over de grens keek ze me aan. “Wat is 120 een trutsnelheid… Je zou bijna in slaap vallen.” “Klopt. En daarom staan er vanaf de grens tot bij Duiven regelmatig witte auto’s met blauwe en oranje strepen om te zorgen dat je wakker blijft…” Een half uur later stonden we voor de bekende poort in Malden. Nu was het mijn beurt om de intercom te bedienen. Tony nam op. “Wie is daar?” “Je ideale schoonzoon en je dochter!” “Dochter: oké, die ken ik. Ideale schoonzoon???” Maar goed, kom binnen!”

De poort ging open en Joline reed de heuvel op. Ik liep er achteraan en werd halverwege begroet door een enthousiaste Bengel. Tony en Rob liepen de keuken uit toen Joline uitstapte. “Zo, dochterlief… Mocht jij rijden?” Joline lachte breeduit. “We hebben net een stukje plankgas door Duitsland gereden. 220 is best wel snel.” “En je dochter rijdt perfect. Ik zou mijn dochter zó laten instappen.” “Koffie? Of willen jullie wat eten?” “Doe allebei maar, Ma.” Tony draaide zich om. “Nog bedankt voor het bericht dat die motormuis achter tralies zit. Dat was een hele opluchting.” Joline gromde.
“Voor ons ook… Maar ga even zitten. We moeten jullie wat leuks vertellen!” Tony’s ogen stonden in één klap in de stand ‘waakzaam’ en ook Rob leek op z’n hoede. Joline proestte het uit. “Nee Ma, ik ben niet zwanger.” Tony zuchtte. “Oké. En jullie relatie is ook niet uit, dus daarmee zijn alle opties voor een catastrofe voorbij. Vertel!”

Joline zei: “Ik word Kees z’n collega! Teamleider van het backoffice van Developing Technics. Hoofd van het team inkoop, calculatie, ICT, receptie en PR. Zo’n 10 man. En Angelique, die collega die ik bij de receptie had binnengehaald, gaat mee; zij wordt receptioniste bij DT!” Tony omarmde haar dochter.
“Hé meid, van harte proficiat! Dát is inderdaad goed nieuws!” Ze keek mij aan. “Heb jij dat bekokstoofd, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Helaas, anders had ik een premie gekregen als headhunter.” “Die premie krijgt hij toch wel, want een maatje van hem komt maandag kijken als ICT-er”, zei Joline schamper, “en een ex-collega van de TH als nieuwe teamleider. Die ICT-er is overigens van de week bij ons op bezoek geweest; het is maar goed dat Kees z’n flat op een goeie fundering staat. Hij weegt ongeveer 110 kilo.”
Rob keek bedenkelijk. “Dat is een gevaarlijk gewicht. Dat soort mensen moeten uitkijken voor een hartaanval of zo. Zeker bij een zittend beroep als in de ICT.” Joline grinnikte. “Kees, heb jij een foto van Fred op je mobiel?” Ik toverde de foto tevoorschijn die ik aan Theo had laten zien. “Kijk, die knappe vent links is jullie schoonzoon, en die lelijkerd ernaast is hopelijk onze nieuwe ICT-er Fred.” Ze keken van de foto naar mij. “Allemachtig, die steekt nog een kop boven jou uit!” Joline knikte. “Klopt. Bij ons in de gang moest hij bukken voor de lamp. En die hangt echt op twee meter hoogte. En als hij lacht denk je dat er in de verte een bulldozer aan komt rijden. Nog erger dan Ton. Maar hij heeft ervoor gezorgd dat wij niet verrast werden door motormuis. En ik ben straks zijn cheffin, als het even meezit.” Tony keek ons aan. “Stilzitten zit niet in jullie genen, geloof ik…”
Joline schudde haar krullen. “Nee, dan wordt het saai. Maar…” Joline omhelsde haar ouders. “En zijn een paar dingen die wij jullie willen laten weten. Jullie, Pa en jij, hebben mij zelf laten ontdekken wat voor een stomme tuthola ik was om met die motormuis mee te gaan. Jullie hebben me niet met geweld tegengehouden. Jullie hebben mij weer, zonder verwijten achteraf, liefdevol ontvangen. Jullie hebben Kees, vanaf het moment dat hij zich liet zien, meteen geaccepteerd. Jullie hebben mij de dag daarna zomaar 500 euro gegeven om iets leuks voor te kopen. Wij willen jullie nu laten zien dat dat niet onopgemerkt is gebleven.”
Ik omarmde Tony en Rob samen. “En ik wil jullie, Rob en jou, Tony, laten weten dat ik me hier vanaf het eerste begin thuis heb gevoeld en jullie bedanken dat ik jullie mooie dochter als vriendin mag hebben.”

Ze keken ons aan en Tony zei: “Jullie zijn schatten. Allebei. Wij zijn ontzettend blij dat jullie elkaar gevonden hebben. En dat, mede dankzij jullie, Ton en Rob ook fantastische partners hebben gevonden in Clara en Melissa. Jullie zijn met z’n zessen een heerlijk stel mensen.” Ze gaf ons elk drie dikke zoenen. “En nu heb ik een zakdoek nodig…”
Joline greep in haar tasje. “Nog even niet, Ma. Eerst dit openmaken.” Ze keek ons aan. “Maar…” Ik zette haar op een stoel. “Even zitten en openmaken. Dit is van Joline en van mij. Een cadeautje.” Ze pakte het doosje uit en opende het. “Wauw… Wat mooi…” “Zal ik het even omdoen, Ma?” Joline ging achter haar staan en hing het collier om haar hals. Vervolgens draaide ze haar moeder naar de spiegel. “Kijk maar. Van Kees en van mij. Omdat je zo’n prachtig mens bent.” Tony keek in de spiegel. “Tóch een zakdoek nodig… Ik zie niks door die tranen.” Toen dat geregeld was keek ze ons aan. “Dank jullie wel, kinderen. Dit betekent heel veel voor mij, dat weet je, lieve dochter…” Joline knikte. “Ik heb het verhaal van het kettinkje van jullie voor Oma, vandaag aan Kees verteld. Ook hij vond het een prachtig gebaar, wat zeker navolging verdient.” Tony moest haar zakdoek weer gebruiken.

“En nu koffie. Dat ben ik helemaal vergeten!” “Irish coffee mag ook hoor Tony… Joline is vandaag de bob.” Joline keek me aan. “Echt niet, Kees Jonkman. Ja, ik ben de bob, maar ik heb geen zin om de rest van de dag een naar whisky stinkende kerel te moeten zoenen zonder zelf ook maar één slok gehad te hebben.” “Knettergek…” mompelde Tony van achter het aanrecht. Ze keek om en gaf ons een knipoog. “Maar wel prettig gestoord…” Rob knuffelde haar. “Met de nadruk op ‘prettig’, dat moet ik beamen.”
Joline ging verder. “Overigens is het harde werken nog niet voorbij. Ik mag op kosten van DT mijn Masterstudie doen!” Rob keek me aan. “Heb jij een studeerkamer in je appartement?” Ik knikte. “Mijn eerste slaapkamer… Naast de hal. Is nu mijn werkkamer, vol met ‘technisch geneuzel’ zoals mevrouw hiernaast dat soms noemt, maar ze kan er prima studeren als ik op de bank met een biertje en een baal chips naar ‘The bold and the beautiful’ lig te kijken…” Tony keek me vol afgrijzen aan. “Kijk jij naar die onzin?”
Joline schoot in de lach. “Ma, laat je niet zo op de kast jagen… We hebben de afgelopen weken de TV alleen maar voor het nieuws aangehad. Verder nauwelijks.” Ik bedwong de neiging om te zeggen dat we soms wel wat anders te doen hadden. Je kunt ook te ver gaan bij je aanstaande schoonouders. Na de wat late lunch liep Joline naar haar kamer. “Nog even wat garderobe uitzoeken en meenemen, Kees!” Ik keek naar Rob. “Zucht… Ze had beloofd dat haar garderobe niet meer dan twee kledingkasten in beslag zou nemen. Ondertussen zijn die al gevuld, achter in de auto ligt een nieuwe lading, en nu komt er nóg meer bij… Ik denk dat ik een van de logeerkamers moet gaan opofferen.” Rob gaf me een duw. “Zeur niet. Ik had het zelfde probleem. Als die meiden daar nou lol in hebben? Ze zien er toch prachtig in uit? Als Tony een nieuwe jurk aan heeft lijkt het steeds of ik een nieuwe vrouw heb. Zó moet je dat zien.” Met de kleding van Joline’s kamer (twee koffers en een grote plastic tas) achter in de auto namen we afscheid. “Dank jullie wel voor dit prachtige cadeau. Tony voelde aan haar hals. “Niet alleen om wat het is: een mooi collier, maar ook om de gedachten er achter. Die zijn me veel meer waard.” Ze gaf ons een warme knuffel, gevolg door Rob. Die bromde tegen Joline: “Rij je voorzichtig? Je hebt een kostbare lading…” Ik lachte. “Dank je wel… Pa.” Hij keek me even aan. “Jij mag dat zeggen.” Toen deed hij het portier dicht en gaf een klap op het dak.

Joline reed de oprit af. Eenmaal op de snelweg keek ze me aan. “Wat zei jij nou als laatste tegen Pa?” Ik glimlachte. “Precies dat. Pa. Kon hij wel waarderen, geloof ik.” Ze legde een hand op mijn knie. “Dat weet ik wel zeker, vriendje van me.” In stilte reden we naar Veldhoven. Met de auto in de garage haalde Joline haar tassen tevoorschijn. “Hier pak aan. Jij mag dit naar boven dragen.” Ze hield zelf de tas uit de lingeriewinkel. “Dit is oneerlijk verdeeld. Krijg ik de tassen met ‘kantoorkleding’ en jij draagt de fijne was. Bovendien moet ik die boeken ook nog meezeulen…” “Die boeken heb je zelf gekocht, vriend. Overigens: heb jij Henk de boekenwurm nog gesproken?” Ik moest lachen. “Ja. Het eerste wat hij zei toen hij me zag was: ‘Kan ik al een scherfvest en pepperspray kopen?’ Je hebt behoorlijk indruk op hem gemaakt. Maar ik heb hem moeten teleurstellen. Hij nam het sportief op, heeft zich niet meteen van het leven beroofd.” Ondertussen stonden we in de lift. Eenmaal boven en binnen legde Joline de tassen op de bank en gingen we nog een keer naar beneden voor de overige kleding uit Malden.

Daarna vroeg Joline: “Wil mijn pakezel koffie?” Ik knikte. “Dat lijkt me een fijn plan. Maar die kan ik ook maken, hoor. Jij hebt gereden.” Joline plofte demonstratief op de bank naast de tassen en koffers neer. “Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Wat een luxe-leven! Lekker met een grote auto over de Autobahn jagen en nog koffie krijgen op de koop toe.” Vanuit de keuken riep ik: “En niet te vergeten een persoonlijke pakezel… Oh, wat heeft de adel het toch moeilijk.” Vanaf de bank hoorde ik een lief lachje. “Ik zal het plebs hiervoor ruimschoots belonen, hoor. Overigens: heeft de kok al inspiratie opgedaan voor de avondmaaltijd?” “De kok gaat zo meteen de provisiekast inspecteren. En als daar onvoldoende in zit, de biobak. Maar eerst koffie.”
Ik liep naar de kamer en ging op een stoel tegenover Joline zitten. Er was geen plaats meer naast haar, door alle tassen. “Zo… Even ontspannen voordat de kok aan de slag moet. Hoewel… het is nog geen vijf uur en we hebben ten slotte vrij laat geluncht. Ik stel voor om na de koffie tijd in te ruimen voor een kleine modeshow. Ik heb wel wat dingen voorbij zien komen, maar volgens mij lang niet alles. En nee, dan bedoel ik niet het spul wat in die lichte tas zit.”

Joline knikte nadenkend. “Goed plan. Kun je alvast wennen aan de ‘vormloze, zakelijke broekpakken’. Ik gromde. “Het zou zo maar kunnen dat daar, héél onverwacht de koffie overheen gaat.” Joline keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Kees Jonkman, als je dat in je hoofd haalt…” Ik schokschouderde. “Oké, geen koffie er overheen. Rode wijn dan?” Ze schudde haar hoofd. “Hopeloos. De modeshow start pas wanneer de koffie op is.” Ik grinnikte en pakte mijn tas met boeken. Joline keek toe hoe ik de boeken één voor één uitpakte. “Kees, waarom koop jij zoveel boeken over één schip?” Ik keek beledigd. “Lieverd, dit zijn boeken over vier beroemde slagschepen. Stuk voor stuk schepen met een historie. Maar ook: technische hoogstandjes van die tijd. Qua constructie en qua bewapening. In die aspecten ben ik, beroepsmatig, geïnteresseerd. Kijken hoe de diverse landen, Engeland, Amerika, Duitsland en Japan de problemen oplosten waar ze tegen aan liepen.”
Ze keek geïnteresseerd. “Maar dat zijn ouwe oorlogsschepen. 60, 70 jaar oud. Heeft toch niets met offshore te maken?” “Ja zeker wel. Met een heleboel mechanische problemen waar de bouwers van die schepen tegenaan liepen, hebben wij ook dagelijks te maken. Een voorbeeld? Op de moderne offshoreplatforms staan kranen die in staat zijn lasten van 500 ton te hijsen. Die dingen moeten kunnen draaien, in evenwicht blijven en plotselinge bewegingen op kunnen vangen door de zee. Dat is te vergelijken met de geschutstoren van een slagschip. Komen ook grote krachten op te staan: bij een kraan tijdens het niet-hijsen, want dan is er wél een contragewicht, maar géén last. Het ding is dus niet echt fijn in evenwicht. Bij een geschutstoren op het moment van vuren: dan komen er enorme krachten vrij van de terugslag van de kanons. Soms één kanon, maar er waren geschutstorens met drie kanons die tegelijk vuurden. Bijzonder boeiend om dat te bestuderen. Bijna net zo boeiend als jouw fraaie benen. Heb je je koffie trouwens op? Ik wel…”

Ze keek me hoofdschuddend aan. “Jij blijft een rare. Met één tussenzin moeiteloos overschakelen van een geschutstoren op een slagschip naar mijn benen… Ik zal de kopjes naar de keuken brengen; daarna mag je de catwalk in gereedheid brengen.” Ze ruimde de kopjes op, pakte haar tassen en liep naar de slaapkamer. “Tot zo… Je kunt je in de tussentijd nuttig maken met het inventariseren van de provisiekast!” Dat deed ik dus maar en besloot dat het diner zou bestaan uit aardappelen, gehakt en een salade. Een puddinkje als dessert. Toen ging ik op de bank zitten, fototoestel in de aanslag.
Na een paar minuten ging de slaapkamerdeur langzaam open. Joline deed één stap de kamer in en op dat moment maakte ik een foto. Daarna bekeek ik pas goed wat ze droeg. Een rood pakje bestaande uit een rok, jasje met daaronder een simpele witte blouse. Aan haar voeten zwarte pumps. “Wow… Het wordt een stuk interessanter om bij DT te werken…” Een brede glimlach was het antwoord. “Mantelpakje. Goedgekeurd?” Ik knikte. “Je moet natuurlijk wel dichterbij komen zodat ik het geheel goed kan aanschouwen, fotomodel van me…”
Ze liep op me af als een volleerd mannequin en draaide vlak voor me rond. “U kunt zich verdienstelijk maken door te zorgen dat bij de volgende show hier een glaasje water staat, meneer de fotograaf.” Koket over haar schouder kijkend liep ze weg, terwijl ze ondertussen het jasje uitdeed en nonchalant over haar schouder hing. De deur ging dicht en ik pakte twee glazen water.
Even later ging de deur weer open en Joline kwam vlot naar buiten. In een van haar bekende zwarte rokjes, maar nu met een lichtblauwe blouse. Een felgekleurd shawltje om haar hals en een tas in haar hand. Uit de tas haalde ze achtereenvolgens een witte, rode, groene en een donkerpaarse blouse en een aantal shawltjes. Ik schoot in de lach. “Je hebt het gedáán! Prachtig!” Ze keek me aan. “Waarom niet? Uiteindelijk was het een leuk idee en de blouses waren in de aanbieding, dus…” Ze keek me ondeugend aan. “En ik heb nog een bloesje, maar dat is voor ’s avonds. For your eyes only.”
Ze nam een paar slokken water. “Op naar de volgende creatie. Wat is het leven van een mannequin toch zwaar…” De volgende creatie was een wijde, rode rok met bloemen. Een licht jasje er boven, een T-shirt onder het jasje. Stond ook mooi, met name omdat de rok iets boven haar knieën viel.
En weg was ze weer, om even later terug te komen in een donkerblauwe jurk, die ook mooi stond bij haar goudblonde haren. “Je moet hier alleen een ketting op dragen, schat. Of een hemdje met wat kant of zo. Bij deze jurk is je hals best wel bloot.” “Hmmm… Ketting. Probleem, Kees. We hebben geen kinderen met een baan. Voor die traditie is het nog wat vroeg. Maar ik heb nog wel ergens een imitatie parelketting liggen. Eén moment.” Ze verdween, om even later terug te komen met een mooie parelketting om haar hals. “Dat staat er mooi bij! Helemaal mijn Freule!” Ze lachte zachtjes.
“Jouw Freule gaat zich voor de laatste keer verkleden. En je mag je fototoestel opbergen. De laatste creatie valt onder de noemer ‘geheim’. Een paar minuten later ging de slaapkamerdeur op een kier open en vroeg Joline: “Fototoestel opgeborgen?” “Jawel Freule, de kust is veilig. Alle paparazzi zijn opgedonderd.” De deur ging verder open. Een donkerblauwe wolk leek de kamer binnen te komen. In het centrum van die wolk: Joline in een lange, wijde, satijnen jurk. Langzaam kwam ze op me af, een flauwe glimlach op haar lippen. Toen ze vak voor me stond, zei ze zachtjes: “Dit, mijn liefste, zat in een van die tassen die mijn pakezel droeg. En wat hier onder zit, zat in dat kleine, lichte tasje. Dat ga ik je vanavond showen. Maar deze wil ik straks, na het eten, graag dragen. Mooi zijn voor mijn minnaar, de man van wie ik houd.”

Ze boog zich naar me toe en gaf me een lichte zoen. “Dat is tevens de man die nu gaat koken, want deze mannequin heeft trek; het is ondertussen al zes uur geweest!” En voor het eten zal ik me weer even in gewone kleren hijsen.” Ik omarmde haar. “Jij, schat, draagt nooit ‘gewone kleren’. Alles wat je aan hebt is mooi, gewoon, omdat jij het draagt.” Ze keek me van vlakbij aan. De blauwe gloed van haar jurk versterkte haar blauwe ogen. “Ik hou van jou, Kees Jonkman.” “En ik van jou, Joline Boogers.” We kusten elkaar. Langzaam en teder gleed haar tong over mijn lippen. Toen ze losliet verdronk ik wéér in die ogen. “Vanavond wil ik door jou bemind worden, Kees. Helemaal.” “Ik zie ernaar uit, dame. En ik zal zorgen dat je energie genoeg hebt, door nu te gaan koken. Over een half uurtje is het eten klaar; in de tussentijd kun jij dan nog even van je nieuwe kleding genieten en het netjes opbergen.”
Ze wreef haar heupen even tegen me aan. “Jammer dat je niet kan dansen. Anders hadden we hier vanavond een bal georganiseerd.” Ik keek haar aan. “Jammer dat je niet kunt schaken. Anders hadden we hier vanavond een schaaktoernooi georganiseerd.” Ze keek me onderzoekend aan. “Wie zegt dat ik niet kan schaken, meneertje? Ik heb op de middelbare school veel geschaakt. Met klasgenoten, maar ook met m’n Pa en m’n broers…” “Dan gaan wij vanavond een potje schaken”, zei ik.
Joline keek me aan. “Hou je er rekening mee dat ik je vreselijk kan gaan afleiden? Als ik op de middelbare school een potje dreigde te verliezen, zette ik andere wapens in. Een knoopje meer open, m’n benen over elkaar slaan en dan ‘vergeten’ om m’n rokje recht te trekken…” Ze knipoogde. “Eens kijken of jij mijn tactieken kan weerstaan!” Ik grinnikte. “Reden te meer om m’n best te doen. Ik wil tactieken van jou wel eens van dichtbij bekijken. Maar nu ga ik koken. En jij gaat je garderobe ordenen. Hup, aan ’t werk!”