Weersta Ik De Verleiding? - 1

Mijn vriend is weg. Aan de andere kant van de wereld, Japan, wie gaat daar nu heen. Ik stond achter ‘m, tuurlijk stond ik achter ‘m. Hij is er ook altijd voor mij dus waarom niet. Maar wat eerst maar voor een half jaar was is vrij snel een jaar geworden. EEN HEEL JAAR! En dat terwijl we net een half jaar ons huisje hebben. Een heel jaar eenzaam en alleen terwijl al mijn vrienden net een relatie beginnen te krijgen. Onze relatie van 3 jaar is natuurlijk heel anders maar dan nog. Ik moet t wel een jaar zonder m doen.

Op de meest vervelende momenten mis ik hem. Met carnaval, geloof me als je vrienden allemaal aan het kleffen zijn wil jij dat ook kunnen doen. Met de eerste zonnestralen als alle stelletjes naar buiten gaan om te picknicken. Maar vooral in de avond. Als ik de lange winteravonden of zwoele zomeravonden alleen in bed lig. Dan mis ik zijn aandacht en liefde. Zijn tederheid en intimiteit. Ik verdrink me dan in een boek uit de welbekende serie (fifty shades) Maar het helpt net niet genoeg. Soms fantaseer ik en soms speel ik. Maar het gemis gaat niet weg.

Ik pijnig mijzelf door te vragen waar de grens ligt als het gaat om vreemdgaan. Hoe ver kan ik gaan. Hoe kan ik genieten en in hoeverre houdt hij zich aan onze relatie. En onzeker als ik ben geef ik mijzelf de schuld van alles wat er maar in mijn hoofd gebeurt. Alle gedachten, alle verhalen en alle fantasieën.

Maar ik moet ze kwijt en daarom zet ik ze op papier. In eerste instantie om voor mij duidelijkheid te geven en daarnaast om anderen te vermaken. Misschien is het wel niet zo fout wat ik denk. Misschien is het wel gewoon heel normaal. 

...Verleiding…..

Daar zit ik dan. In een stil en redelijk donker huis. De lampen zijn aan, maar zolang het regent en onweert geeft het toch een donkere uitstraling. Helemaal omdat het lente is. Het is best eenzaam sinds mijn vriend weg is. Het eerste half jaar ging nog wel, maar toen... Ik pak mijn boek en begin te lezen. Je moet iets doen om de tijd te doden, dat denk ik altijd maar. Zeker nu alles al opgeruimd en schoongemaakt is. Had ik dat nu gisteren maar niet in die hitte staan doen, dan had ik nu nog een leuk klusje. Mijn telefoon gaat en ik schrik op uit het verhaal. Een appje van een vriend, ik open het, lees het en begin te antwoorden. Stiekem vind ik het fijn dat hij appt, dan hoef ik niet te schrikken van het onweer. De appjes hebben een bepaalde sfeer, een soort spanning die ze met zich mee brengen. Hij rakelt dingen op uit ons verleden en die aandacht doet me goed. Ik ben ook al veel te lang alleen. Niet dat ik het erg vind hoor, het is ergens best wel lekker gewoon je eigen ding te kunnen doen, maar soms mis ik wel de aandacht en genegenheid. Het gesprek neemt een andere wending als hij foto’s wil. No-way dat ik dat doe. Ik ken de gevaren van het internet, heb er vaak genoeg over gelezen in de krant. Hij probeert me nog even over te halen maar ik hou stug vol, hier heb ik geen zin in.

Hij laat merken dat hij hier duidelijk teleurgesteld over is. Ik kan het niet helpen me enigszins schuldig te voelen want nu neem ik dus zijn pleziertje weg. Ach ik moet niet zo’n softie zijn, jongens moeten zich maar eens in leren houden. Het gesprek gaat verder en hij legt zijn gedachten en fantasieën aan mij voor. Hoe hij me masseert, en hoe hij dan zorgt voor mijn genot en tegelijkertijd het zijne. Hmmm klink heerlijk maar ik mag er van mijzelf niet aan toegeven. We zijn beide bezet daar kan ik toch niet aan beginnen! Ik begin redenen op te sommen waarom het fout is: 1. Ik heb een vriend. 2. Hij heeft een vriendin. 3. Ik houd van mijn vriend. 4. Ik heb al een keer die stap met hem gezet en het was lekker maar….. Shit ik ben afgeleid. Dit gaat niet de goede kant op zo. Kom op Emma, houd je gedachten erbij. 4. Ik heb al een keer die stap met hem gezeten toen zijn vriendin belazert. 5. Ik…. Nee veel verder kom ik niet. Weer word ik afgeleid door zijn berichtjes. Hoe leuk ik ben, hoe goed het is om soms te fantaseren. Hij oppert dat het niet fout is om jezelf zo te vermaken en zolang we niet fysiek worden is het geen probleem. Daar heeft hij een punt. Ik wil niet toegeven maar het is zo fijn. En dat gevoel… dat warme tintelende gevoel als hij iets zegt…

Ik geef me over, ga mee in de fantasie. Hij krijgt me zelfs zover dat ik op bed ga liggen en mezelf ga verwennen. Ik geniet met volle teugen. Totdat het gevoel weer plaats maakt voor twijfel. Dit kan niet, dit is niet goed en ik moet dit niet doen! Ik stop abrupt en geef aan dat dit niet mag en dat ik het niet kan. Hij is teleurgesteld, misschien zelfs wat boos. Ik heb gebruik gemaakt van de fantasie, dat zegt hij. Ik laat m stikken op het hoogtepunt. Het kan wel wat we doen en het is niet fout. We doen immers niets samen. Wanneer we dit in het echt zouden doen was het een ander verhaal, maar zo…. Zo kan het gewoon.

Maar het is genoeg. Ik ben niet om te praten en wens hem een goede nacht. Ik zet mijn telefoon op stil en probeer te slapen, probeer te vergeten wat er zojuist gebeurt is. Maar in mijn hoofd,… in mijn hooft gaat het door.