Nerveus zit ik op de fiets. Ik hoor hun stemmen langzaam dichterbij komen, vergezeld door slechte popmuziek uit een krakerige telefoonspeaker. Ik doe alsof ik het niet hoor omdat mijn muziek te hard staat. Ik wil harder fietsen, maar ook niet zo hard dat ze zien dat ik probeer te vluchten. In de verte zie ik het stoplicht op rood gaan, en de auto’s beginnen langzaam te rijden, onbewust van wat ze me aandoen. Nog voor ik volledig tot stilstand kom, voel ik hoe mijn achterwiel onderuit wordt geschopt, en ik ga hard tegen de grond. Hun woorden klinken ver weg, maar bestaan zoals altijd uit een combinatie van vele ziektes en andere, soms oprecht best creatieve, scheldwoorden. De pijn is niet erger dan anders. Het zal wel weer een blauwe plek worden. Het licht springt op groen, en ik kijk hoe de groep me goddank achterlaat en doorfietst. Mensen fietsen me ongeïnteresseerd voorbij terwijl ik weer op mijn fiets klim. Ik doe mijn oortjes weer in en kom erachter dat mijn telefoon kapot is gegaan door de val. Dat kon er ook nog wel bij… Met een brok in mijn keel fiets ik door naar school en zet ik mijn fiets in het rek. De eerste twee uur gym. Je hebt kutdagen, en dan heb je dit. Ik luister aandachtig in welke kleedkamer mijn pesters zich bevinden, en loop dan zo stil mogelijk naar de andere toe. Het is een tactiek die meestal werkt, maar helaas niet altijd. Het is afhankelijk van wie er in de andere kleedkamer zitten op dat moment. Vandaag valt het mee. Ik deel de kleedkamer vooral met de andere losers van de school die hetzelfde trucje toepassen, en kan me in enige rust omkleden voor de les. Handbal. Een mooi excuus voor de rest van de klas om zo hard mogelijk een bal in mijn gezicht te werpen zonder gevolgen. Het duurt slechts enkele minuten voor de eerste mijn neus bijna breekt. Geluk bij een ongeluk; ik mag aan de kant voor de rest van de les, met een doekje onder mijn bloedende neus. Ik tel de seconden tot de bel gaat, en probeer te zorgen dat ik de eerste ben die weg is. Maar de leraar houdt me tegen. Zijn bedoelingen zijn goed. Hij wil weten hoe het met mijn neus gaat, maar het zorgt ervoor dat ik als laatste weg ben.

Ik zie Chantal en Naomi net de kleedkamer uitlopen als ik de gymzaal uit kom. Elke vorm van hoop dat ze me misschien niet gezien hebben verdwijnt snel als ze mijn naam roepen. Ik heb geen keuze. Ik negeer ze en loop naar mijn kleedkamer, maar hun voetstappen en hun verbale vernederingen volgen me op de voet. Ik durf niet om te kijken, maar hoor hoe ze me de jongenskleedkamer in volgen, die ondertussen leeg is. Eventjes sta ik verstijfd stil, terwijl ik ze kinderachtig hoor giechelen achter me. Dan draai ik me om, en zie ik ze nonchalant tegen de muur leunen, met hun minachtende blik. Ik veracht mezelf voor hoe mooi ik ze vind. Chantal met haar prachtige lange haren en haar gebruinde huid, en de kleine blonde Naomi met haar perfecte gezichtje.

“Ga je je nog uitkleden?”, vraagt Naomi spottend.

“N…Niet als jullie hier zijn”, zeg ik stotterend.

“Ik dacht het wel”, grijnst Chantal. Ze pakt haar telefoon en begint me te filmen. Dat vermoed ik ten minste. Ik weet niet wat ik moet doen… Mijn hoofd wordt knalrood en ik voel tranen achter mijn ogen branden. Waarom laat ik me zo vernederen? Langzaam trek ik mijn shirt over mijn hoofd, en ik hoor de meiden lachen.

“Ga door”, zegt Naomi streng als ik met ontbloot bovenlijf voor ze sta. Met mijn ogen dicht trek ik mijn broek voor ze omlaag, en tot mijn grote schrik voel ik dat ik een erectie begin te krijgen. Ik probeer me weg te draaien, maar voel al snel een hand op mijn schouder die me tegenhoudt.

“Hij wordt stijf”, schatert Chantal, die haar telefoon richting mijn groeiende lul brengt om het allemaal vast te leggen, “wat een fucking loser”. Voor ik er iets tegen kan doen, rukt ze mijn onderbroek omlaag en legt ze mijn halve erectie voor eeuwig vast op film. Naomi stikt bijna van het lachen, en de meiden verdwijnen luidruchtig uit de kleedkamer.

Ik zit op het harde houten bankje, volledig verstijfd op twee manieren. Mijn hoofd is zo vol met chaos dat het bijna weer stil lijkt. Ik weet dat het een kwestie van minuten is voor de video zich door de school zal verspreiden als een vuurtje in een zee van benzine. Ik weet dat de pesterijen en mishandeling die ik nu al moet verduren, alleen nog maar erger zullen worden. Veel erger. Ik kleed me aan. Ik heb mijn besluit gemaakt. Ik kan dit niet meer. Met ingezakte schouders loop ik naar het hok van de conciërge.

“Hey Jan”, groet ik hem. Jan is mijn enige vriend op deze hele school. We zijn losers onder elkaar, en we begrijpen elkaars pijn. Jan gebruikt zijn beperkte gezag op de school regelmatig om me te behoeden van pesters, en hij geeft me zo nu en dan de sleutel van het luik wat naar het dak leidt. Hij heeft er twee klapstoeltjes staan, en op een zonnige dag is het onze schuilplek voor alles wat deze school zo onuitstaanbaar maakt. We eten onze lunch in de zon, ver weg van alle vreselijke mensen, en heel eventjes lijkt het leven niet zo kut. “Ik heb een tussenuur en ik heb de sleutels echt nodig”, zeg ik. Jan gooit ze me toe zonder aarzeling, en ik vang ze soepel. Gaat er toch nog één klein dingetje goed vandaag. “Thanks”, zeg ik, en Jan knikt me toe. “Hey Jan… Het spijt me”. Voor hij iets kan zeggen, loop ik weg.

Ik heb geen tussenuur. Eigenlijk heb ik nu Nederlands van meneer Bos in B12. Ik klim naar boven en ga zitten op één van de klapstoeltjes terwijl de smerige motregen in mijn gezicht waait. Ik ben blij dat mijn telefoon stuk is, zodat ik niet in de verleiding kan raken om te kijken of de video al aan het verspreiden is. Een half uur lang zit ik daar op het dak. Er is geen twijfel. Niks wat me nog tegenhoudt. Ik sta op en loop naar de rand. Zonder aarzeling klim ik erop en kijk ik naar beneden. Vier verdiepingen; meer dan genoeg. Beneden lopen een paar mensen, maar niemand merkt me op. Zoals altijd. Het moet gebeuren. Ik sluit mijn ogen, en zonder erover na te denken laat ik me voorover vallen. De wind waait koud langs mijn natte gezicht, en het gevoel van gewichtsloosheid tijdens mijn val voelt bevrijdend. De val lijkt minutenlang te duren, zelfs al kan het hooguit een paar seconden zijn.

Dan opeens stopt de wind, en mijn lichaam komt tot stilstand. Ben ik… Ben ik dood? Ik open mijn ogen angstig, en zie mezelf centimeters boven de grond hangen, met mijn neus bijna tegen het asfalt van het plein. Ik kijk verbaasd om me heen en zie mensen geschokt kijken. Het gekke is dat ze volledig bevroren zijn. Geen enkele vorm van beweging. Vogels hangen stil in de lucht, de wind is weg en regendruppels staan stil om me heen. Ik probeer me te bewegen, en tot mijn verbazing lukt het. Ik sta op uit mijn rare positie en kijk ongelovig naar de bevroren wereld. Ik pak mijn telefoon om de tijd te checken, maar herinner me al snel dat die kapot was. In plaats daarvan graai ik in de broekzak van een meisje wat naast me staat, en ik pak haar smartphone. 11:10. Ik staar een tijdje naar de klok terwijl ik de seconden tel, maar de tijd verandert niet. Heb ik de tijd stilgezet? Ik haal mijn hand een paar keer voor het gezicht van het meisje langs wiens telefoon ik gejat heb, maar ze staart recht door me heen naar de plek waar ik net bijna te pletter viel. Ik voel haar gezicht voorzichtig, en probeer haar arm te buigen, wat met een beetje kracht wel lukt. Ik steek als een echte peuter één van haar vingers in haar neus, en loop dan met een domme grimas op mijn gezicht richting het schoolgebouw. Misschien ben ik in een coma en is dit allemaal een illusie. Misschien ben ik dood en is dit een rare versie van de hemel. Of de hel. Of, heel misschien, heb ik echt de tijd stilgezet. De grote analoge klok in de gang van de school staat stil en bevestigt mijn vermoedens. Eventjes vraag ik me af wat ik met deze nieuwe ‘gave’ moet doen, maar al snel weet ik het. Het is tijd voor wraak.

Ik loop naar het lokaal B12 en doe de deur open. Gespannen kijk ik hoe mijn klas verveeld naar meneer Bos staart. Ik loop licht nerveus tussen de rijen tafels door, vol met mensen die ik haat. Af en toe geef ik iemand een duw, maar er zit geen beweging in. De angst dat de tijd zo weer verdergaat en ik betrapt wordt houdt me tegen, maar mijn drang naar gerechtigheid overwint. Naomi en Chantal zitten voorin de klas, samen met hun onuitstaanbare aanhang aan zwakbegaafde jongens. Ik loop naar ze toe en steek mijn hand in Chantal's broekzak, waar ik al snel haar telefoon te pakken heb. Haar unlockpatroon is een cliché N, waardoor ik al snel binnen ben. Ik open haar whatsapp en zie dat ze de video nog maar aan vijf mensen gestuurd heeft, die allemaal in deze klas zitten. Dit maakt mijn leven een stuk makkelijker. Tevreden verwijder ik de video en alle gesprekken waarin hij staat. Dan ga ik alle ontvangers af, en doe ik bij hun hetzelfde, waarmee hopelijk elk spoor van de video verdwenen zou moeten zijn. Stap één zit erop, maar nu is het tijd voor het leuke gedeelte. Ik steek Chantal's telefoon in mijn broekzak voor later. Het hart klopt in mijn keel als ik voorzichtig een hand naar Chantal's knappe gezichtje breng en haar warme huid streel. Met twee vingers sper ik haar mond een beetje open. Terwijl de eindeloze mogelijkheden door mijn hoofd razen, voel ik mijn lul steenhard worden. Ik besluit mezelf nog eventjes in te houden, en eerst die zoete, zoete wraak voor elkaar te krijgen. Met wat moeite, trek ik Chantal uit haar stoel. Het is een beetje lastig om haar te poseren. Haar lichaam voelt een beetje stijf, alsof ik een paspop aan het positioneren ben. Ik til haar naar het bureau van meneer Bos, en zet haar er wijdbeens tegenaan zodat ze niet omvalt. Extreem opgewonden begin ik Chantal uit te kleden. Eerst haar shirt, gevolgd door haar BH. Het is de eerste keer dat ik borsten in het echt zie, en ze zijn nog perfecter dan in mijn dromen. Ongelovig streel en masseer Chantal's stevige B-cup tietjes een paar minuten lang, voor ik mijn hand over haar strakke afgetrainde buik naar haar broek laat gaan. Met trillende handen maak ik haar broek los en trek ik hem tot op haar enkels. De roze string die ik onthul, is zelfs voor Chantal's standaarden nog wel erg sletterig. Het is het enige wat me nog scheidt van mijn eerste echte vagina. Ongeduldig trek ik hem omlaag. Ze is geschoren, precies zoals ik had gedacht.

Even sta ik Chantal te bewonderen. Natuurlijk, ze is een kreng, maar ze is wel een sexy kreng. Haar lange, slanke lichaam is perfect, en haar domme, sletterige hoofd maakt het geheel helemaal af. Ik til haar op het bureau, en spreidt haar benen nog net wat verder open, waardoor haar roze kutje een beetje openstaat. Als een ware kunstenaar positioneer ik de naakte Chantal tot in de perfectie, voor ik haar telefoon erbij pak en een aantal mooie foto's schiet. Helaas heb ik geen controle over Chantal's blik, waardoor ze nog steeds kijkt zoals een tiener kijkt bij een les Nederlands. Het is een combinatie van verveling en haat. De angst dat de tijd weer gaat lopen neemt steeds meer af, en ik voel me meer en meer zelfverzekerd. Vrolijk fluitend herpositioneer ik Chantal een paar keer, om er een complete fotoshoot van te maken. Ik leg haar languit op haar zij, leg haar handen op haar borsten en buig haar dan voorover over het bureau, waarna ik haar vingers gebruik om haar strakke jonge kutje open te sperren. Het voelt fantastisch om met haar lichaam te spelen, en ik krijg steeds meer moeite met het inhouden van mijn eigen lust. Toch kan ik nog niet toegeven. Chantal is slechts een deel van mijn plan.

Ik draai me om, en zie alle lege blikken mijn kant uit staan. Ondanks dat ze zich er niet bewust van zijn, voelt het raar om zo bekeken te worden terwijl ik Chantal misbruik. Met een nerveus lachje loop ik naar Naomi. Zachtjes streel ik over haar wang, voor ik ook haar uit haar stoel trek. Het voelt raar om Naomi vast te hebben. Jarenlang was ik verliefd op haar, ondanks dat ze me altijd als grof vuil heeft behandeld. Ze is een puur slecht mens, maar ze is wel het mooiste wat ik ooit heb gezien. Ik streel haar lichaam door haar kleren heen, en snuif haar geur op. Ze verdient dit. Langzaam trek ik haar sletterige topje uit, samen met haar BH. Haar stevige, kleine borstjes zijn nog mooier dan ik mijn wildste fantasieën. Ik kom bijna klaar in mijn broek terwijl ik ze streel en kneedt. Haastig trek ik haar broek uit, samen met haar slipje. Ook Naomi is volledig geschoren. Haar volslanke, kleine lichaam is nog mooier dan dat van Chantal. Ik til haar naar het bureau, en zet haar naast haar vriendin neer. Eventjes sta ik diep ademend stil. Het is momenteel echt een uitdaging om mijn broek niet vol te spuiten, maar ik moet doorzetten. Terwijl ik denk aan afstotelijke dingen, begin ik de twee meiden te positioneren. Chantal buig ik voorover, met haar strakke, gebruinde kont in de lucht. Naomi gaat op haar knietjes erachter, met haar sexy gezichtje in de billen van haar vriendin begraven. Met wat moeite weet ik zelfs haar tong uit haar mond te krijgen, om hem tegen Chantal's kontgaatje te zetten. Tevreden met mijn werk, schiet ik foto's uit elke mogelijke hoek. Ik wissel de meiden van positie, en zet Naomi nu wijdbeens op het bureau neer. Chantal zit met haar handen op Naomi's benen, en haar gezicht diep in diens kutje begraven. Minstens een uur lang ben ik bezig met het verplaatsen van de twee jonge sletjes in alle mogelijke poses die ik ooit in porno heb zien langskomen. Ik stop pas als ik het volle geheugen van Chantal's telefoon heb volgeschoten met naaktfoto's. Breed grijnzend zoek ik op mijn gemak de beste uit, en ik verzend ze naar al Chantal's contacten. Vrienden, familie, collega's; iedereen moet eraan geloven.

Ik ben tevreden met mijn wraakactie. Chantal en Naomi hebben een smerig koekje van eigen deeg gekregen, maar ik weet dat ik nog niet klaar ben. De kansen die hier letterlijk voor mijn neus staan kan ik niet laten schieten. Bloednerveus, maar ook bloedgeil, trek ik mijn broek omlaag...