Om maar even simpel te beginnen. Hallo. Mijn naam is Manon. En ik woon in een andere wereld. Ik ben 21 jaar, en woon samen met mij stief familie nog op de boerderij in het bos. Maar eigenslijk speelt er al een tijdje wat. Al een aantal jaar. En ik weet ook wel wat, min of meer, en het baart me ook zorgen. Kijk, ik woon nu nog samen met mijn stiefvader en stiefbroer. Mijn stiefmoeder overleed toen ik 15 was. Ze was alles voor me. Voor me gezorgd sinds dat ze me als klein baby’tje in huis hadden genomen. Ik was een vondeling. Meer wist ik niet. Oh ja, en ik had een tattoo. Een aantal. Al vanaf kleins af aan. Hoe ik er aan kom, en waarom ik die heb, weet ik niet. Dat wisten mijn stiefouders ook niet. In principe ging alles helemaal lekker. Ik was jong, avontuurlijk, en barste van de energie. Soms deden die tattoos wel zeer. Een soort branderig gevoel. Al toen ik klein was overkwam me dat soms. Geen hevige pijn, maar was wel vervelend. Dit zei ik tegen niemand. Ik heb een aantal jaar op school gezeten in het dorp, voordat ik mee moest helpen op de boerderij. Echt opgeleid ben ik dus niet. Maar op school was ik al een buitenbeentje. M’n broer nam het in het begin nog voor me op, maar die is 3 jaar ouder, en ging ook drie jaar eerder van school… Maar ik had het overleefd. Pestende kinderen waren nog wel het kleinste gevaar hier in mijn wereld. In het bos had je beren en wolven. Maar zelfs dat was kinderspel. Niet voor mij, maar wel voor het overige gevaar. 1 keer heb ik een draak zien overvliegen. Gelukkig bleef het daar bij. Maar zelfs draken zijn niet veilig in mijn wereld. Het is dan ook een beetje vreemd misschien. Nu nog. Het gevaar kwam het dichtstbij op de dag dat mijn stiefmoeder ter overlijden kwam. Theresa heette ze. Ze was echt m’n alles. Ik was dus 15 toen nog. Ik zat nog op school. Was mijn laatste jaar. Ik kwam thuis en ik merkte meteen al dat er iets mis was. Alle dieren stonden op stal. Hoorde niet. Daarnaast waaide het ontzettend hard, en was de lucht boven de boerderij pikzwart. Maar stormen deed het niet. Toen ik binnen stapte, keek m’n vader me angstig aan, en wendde me snel verder te komen naar hun slaapkamer. Daar lag ze. Haar huid was bijna groen, en haar gezicht sterk vermagerd. En vanochtend was er nog niets aan de hand. Niet veel later stapte er 2 priesters en 2 paladijnen binnen. En ze namen haar mee. M’n vader smeekte nog om haar hier te laten zodat hij haar misschien kon redden. Ik had geen idee wat er aan de hand was en wat er gebeurt was. Dat wilde m’n vader niet vertellen. En dat tot de dag van vandaag zelfs nog. En dus ging het leven door…

Dat was een verschrikkelijke tijd. Ik ging er vanuit dat ze niet meer leefde. Dat ze ziek was geworden op een of andere manier, en dat dat haar einde bleek te zijn. Maar dat is alweer lang geleden. Het leven ging door. M’n vader ploeterde op het land dag in dag uit. Ernest was zijn naam. M’n broer stond vaak aan zijn zij. Jonathan. Ik was gek op hen. Vooral m’n broer. M’n maatje. Maar sinds de dag van het overlijden van m’n moeder, veranderde er iets. Iets in mij. Iets hier in huis. Het werd pas echt duidelijk op mijn 18e verjaardag. Sinds de sterfdag van mijn moeder, deden mijn tattoos vaker branden. Minder pijnlijk, maar wel vaker. Of misschien was ik er ondertussen gewend aangeraakt. Als ik dan voor de spiegel sta, zie ik ze rood oplichten. Rood, en soms zelfs groen. Het deed dan niet extra pijn, en ik trok me er ook niet veel meer van aan. Ik voelde me vaak geweldig. Zelfs nog beter nadat het gebeurde. Ik weet nog dat ik leerde lezen op m’n 12e en dat ik toen begreep dat er cijfers stonden. 2 maar. Of misschien 1, maar dan op de kop. Alsof iemand met een slecht handschrift op mijn lichaam had geschreven. Ik moest er soms eerder om lachen dan dat ik het vreemd vond. Je went er ook snel aan, aangezien ik ze al m’n hele leven had. Maar het waren zessen. Op m’n flanken had ik elk 1 staan. Ze groeiden met me mee. Leken wel littekens 9/10 keer. Totdat ze zeer deden. Dan werden ze heel duidelijk. In m’n nek had ik ze ook. Maar ik had heel lang haar, en dat zag niemand. En naakt was ik nog nooit voor iemand geweest. Ik werd op school dan ook niet gepest vanwege deze tattoos. Maar het werd pas echt interessant op m’n 18e, zoals ik net zei. Daarvoor viel het me wel op, dat Jonathan, en ook Ernest, vaker naar me keken. In eerste instantie dacht ik nog dat ze dat deden omdat ze misschien bang waren dat ik op de een of andere manier ook ziek zou worden. Zou zomaar kunnen. Er gebeuren hier wel gekkere dingen. Maar toen vervolgens ook een aantal boerderij dieren hetzelfde gingen doen, werd het raar. Ik voelde me steeds vaker bekeken. Ook als een koopman langskwam, of de postkoerier, zochten die mij vaak even op, en keken ze alleen naar mij. Grote starende ogen. Vlak daarna gingen mijn tattoos dan branden. Maar de link werd mij nog niet helemaal duidelijk.

,,Morgen word je 18, ga maar lekker slapen.’’ Dat waren de woorden van m’n vader de nacht voor m’n 18e verjaardag. Hij kuste me op m’n hoofd zoals altijd, en keek me nog even indringend aan. Zoals altijd sinds een aantal jaar nu. En op m’n 18e verjaardag… gebeurde niet zo veel. Ik moest gewoon werken. Net als m’n broer en vader. Het was de avond pas, dat het op eens een stuk duidelijker werd. Soms zat ik in de avond, met name als het warm was geweest overdag, op de zolder van de grote schuur. En dan kijk ik uit het dakraam naar de sterren en de weide en de bomen. En dan kwam ik tot rust. Maar die dag dus niet. M’n tattoos begonnen te branden. Had ik wel vaker hier, maar nu was het heviger dan normaal. Ze deden echt zeer. Sterker nog, op plaatsen waar ze niet zaten begonnen ze te brandden… op beide schouders werd de pijn zo erg, dat ik mijn handen er op sloeg en vervolgens het bewustzijn plots verloor. Toen werd het pas echt raar. Ik had een soort droom. Of misschien was het wel echt. Want ik blijf volhouden dat wat toen gebeurde gewoon te raar was om maar een droom te zijn. Ik weet het ook nog zo goed. Ik werd wakker en stond op. Ik had geen pijn meer. Ik was helemaal naakt en om mij heen was alleen maar duisternis. Echt pikzwart. Alleen als ik een stap zette, werd het even wat lichter. Met elke stap gloeide het rood op de vloer. En ik stapte maar wat rond eerst. Zag echt helemaal niets. In m’n ooghoek sprong toen een lampje aan. Een felle flits die snel dimde tot een lichtpuntje in de verte. Dus liep ik daar op af. En hoe dichterbij ik kwam, hoe meer cijfers ik begon te zien. Allemaal zessen. Soms in paren, maar dan wel eentje op de kop, en soms alleen, maar dat wel op gepaste afstand alsnog een zes op de kop. Bang was ik niet. Ik denk dat ik toen nog dacht dat ik een droom had, en dat alles zo verging als dat het hoorde in een droom. Ook m’n tattoos begonnen te gloeien. Net als om me heen rood of groen. Heel raar. Pas toen ik dichtbij dacht te zijn, bleek in een spiegelbeeld te kijken. Het licht waar ik op af liep, bleef klein. Ik stond voor een grote spiegel. Mooie gouden randen in allerlei cirkelende vormen. Hetzelfde motief als de zessen. Ik zag mezelf. En dat licht. Maar toen ik me omdraaide was er alleen duisternis. Zelfs geen zessen om me heen. En toen ik weer in de spiegel keek, was alles er weer. Ik zag nu m’n schouders voor het eerst. Op m’n bovenarmen had ik twee tattoos erbij. Links een zes, en rechts dezelfde, maar dan op de kop. Ik vond mezelf mooi. Dat herinner ik me ook nog goed. Heel goed zelfs. Ik bleef maar naar m’n spiegelbeeld kijken en kreeg het er warm van. De tattoos gloeiden langzaam en deden geen zeer. Er stond een hele mooie vrouw voor me. Een jonge vrouw. Lang donkerblond haar tot halverwege haar romp. Een iets wat jongensachtig gezichtje met een paar lichte sproeten. Haar ogen hingen iets en haar wimpers waren lang. Grote borsten had ze niet. Een prachtig lichaam wel. Van het harde werk was haar buik strak. Net als haar benen en billen. ,,Ben ik dat?’’ Fluisterde ik plots. Ik voelde dat ik een beetje vochtig werd tussen m’n benen. Dat was niets nieuws. En ik wist dus ook wel dat ik opgewonden werd. Maar van mezelf dus. Ik schudde mezelf wakker, en zag toen pas dat dat lichtje in de verte opeens heel dichtbij was gekomen. Wat gebeurde hier toch?

Ik voelde twee handen op m’n schouders. Twee klauwen. Ik zag ze in de spiegel. De klauwen, meer niet. Ze knepen me zachtjes en ik leek wel een massage te krijgen. Een hele duistere stem ontwaakte me toen min of meer. Ik keek verschrikt op, maar zag nog niets. Die klauwen waren ook weer weg. Ik weet nog dat ik helemaal geen angst voelde. Maar echt ontwaken deed ik ook niet. Ik was nog steeds in die duisternis. Maar de spiegel liet me nu iets anders zien. Weer zag ik mezelf. Maar dan als baby. Ik herkende mezelf meteen. Al was het maar om de tattoos. Mannen en vrouwen met capuchons en bedekte gezichten zongen me toe en brachten me met gestrekte armen de lucht in richting een altaar. Er kwam er eentje aangelopen met een gekartelde dolk en die haalde uit! Maar toen was het weer donker. Ik schrok van het beeld. Ik kon het me ook niet herinneren. Was het wel echt überhaupt. Ik kon me sowieso al niets meer van m’n tijd voor de boerderij herinneren. Toen was ik nog maar een baby ten slotte. De spiegel werd weer zwart als alles om me heen en uit een vaag beeld ontstond mijn eigen spiegelbeeld weer. Weer hoorde ik een stem. Een duistere. ,,Je lot ligt vast.’’ Met elke woord werd zijn stem lichter. ,,Wees niet bang, je hoeft dit niet alleen te doen.’’ Ging de stem verder, en die klonk nu als die van een vriendelijke vrouw. Weer werden mijn schouders gegrepen. Maar nu door handen, niet klauwen. En nu schrok ik dus wel. Gek genoeg. Ik draaide me om en keek recht in de stralende ogen van een waarlijk mooi schepsel. Ik had nog nooit zoiets gezien. Haar huid was roze. Haar oren puntig. Haar haar hartstikke groen. ,,Ben je een elf?’’ vroeg ik haar snel. Ik had geleerd dat elven er ongeveer zo uitzagen. Sommige dan. Al had ik nog nooit een elf in het echt gezien. Haar handen waren bedekt aan de bovenkant met handschoenen, voorzien van scherpe nagels van metaal. Haar buik was bloot. Daaronder een mengeling van leer en pantser wat ze droeg. Daarboven alleen haar borsten die bedekt waren achter een soort gelijke kledij. Om haar nek had ze een choker. Groen als haar lange weelderige haren en als het stukje stof wat haar borsten had ingepakt. Ze keek me doordringend aan maar met een rare grijns. Toen zag ik pas dat ze horens had. ,,Wat ben jij?’’ vroeg ik haar weer, maar nu wat angstiger. Ze droeg zelfs een kroon. Elke seconde zag ik wat aan haar, wat ik nog niet gezien had. En dat maakte haar alleen maar indrukwekkender. Maar ze grijnsde alleen naar me. ,,Rustig maar kind.’’ Sprak ze toen heel kalm. En dat hielp. ,,Ik ben Ysera. Je bent veilig. Voor nu.’’ Ik had geen idee waar ze het over had. Voorzichtig pakte ze m’n arm en keek ze naar de tattoo daarop. ,,Een 9.’’ Zei ze zacht. Toen pakte ze m’n andere. ,,een 6.’’ Zei dan. Ik slikte. Haar greep was zacht maar krachtig. Ik had geen idee wie dit was en wat ze van me wilde. Alleen dat ik hetzelfde gevoel kreeg als toen ik mezelf net aan het bezichtigen was. ,,Het zal wel raar zijn allemaal.’’ Zei ze me toen. ,,Maar het wordt echt duidelijker. Dat beloof ik je.’’ Er was iets aan haar waardoor ik haar vertrouwde. Al wist ik niet wat.

Ze knipte met haar vingers, en ik ontwaakte. Nu echt. Ik was weer op de zolder, en ik krabbelde snel overeind. Zij was hier nu ook. Ze zat voor me op haar knieën en keek me nog altijd met een grijns aan. Haar hoektanden kwamen iets naar buiten als ze zo lachte. Ook iets wat bij een elf paste. ,,Ga zitten.’’ Zei ze me rustig. En dat deed ik. ,,Ik weet dat je jarig bent vandaag. En ik heb dan ook een cadeau voor je. Iets wat je misschien nog niet begrijpt nu.’’ Ik knikte alleen en huiverend luisterde ik naar haar. ,,Het zal je misschien soms zwaar vallen. Dat deed het mij ook in het begin.’’ Ging ze toen verder. ,,Maar hier, ik wil dat je dit bij je houdt. Altijd.’’ En ze greep naar haar kroon en brak er twee punten vanaf. Ze hield ze in haar handen, waar licht begon te gloeien, en even later liet ze me een ketting zien. Zo mooi en glanzend. Zowel figuurlijk als letterlijk betoverend. Ze deed hem bij me om. Ze kwam zo heel dichtbij en ik kon haar ruiken. Wat was ze toch mooi. Ze lachte naar me, toen ze weer afstand nam en zei het volgende, wat ik niet meteen begreep: ,,Je bent er al klaar voor.’’ Met dat ze dat zei, begonnen de paarden te hinniken onder ons. Ze lachte er alleen maar om, maar ik vond het pas echt eng worden nu. Ze stond op, maar ik pakte haar hand. ,,Wie ben je? Wat is dit?’’ Vroeg ik haar bijna in paniek. Ze grijnsde weer naar me, en ging terug zitten. ,,Ik ben Ysera. Ook wel bekend als de Dromer. Koningin van het dromen…” Begon ze, terwijl ik stil bleef. ,,Hmm, nooit van me gehoord?’’ Ik slikte er alleen van. Dat ze bijzonder was, had ik al wel door. Maar ik had inderdaad nooit van haar gehoord. ,,Dat komt nog wel. Luister, alles komt goed. Houd dit bij je en laat het groeien.’’ Zei ze me. Ik wilde meer weten, maar ze suste me. Ze grijnsde en sprong toen in 1 keer uit het raam naar beneden. Verschrikt dook ik er bijna achterna. Maar toen ik uit het raam keek, kon ik m’n ogen niet geloven. Daar stond een draak. Groen van kleur met grote horens die versierd waren. Het beest keek naar me om en ik dacht dat ik er geweest was. Maar het grijnsde alleen, en sloeg toen z’n vleugels uit en verdween in de nacht. En niemand die dit dus zag, of wilde geloven. Want de dag erna had ik het er alleen nog maar over. Maar zowel m’n vader als m’n broer wilde er niets van weten. ,,Ja, hoor… een draak…’’ Draaide m’n broer dan met z’n ogen. ,,Lieverd, als er echt een draak was geland, hadden we dat toch wel gehoord. En dan zouden we ook niet meer leven.’’ Merkte mijn vader dan op. Maar ik wist wat ik gezien had.

Het duurde even. Zogezegd was ik nu 21. Het leven ging door. Ik heb die ketting nog steeds. Al weet ik niet waarom. Het zag eruit als een normale ketting. En het had nog nooit iets gedaan. Elke nacht dacht ik wel terug aan die Ysera. Ik wist niet wie ze was toen, en dat weet ik nog steeds niet, maar haar vergeten zal me niet lukken. Als ik echt ‘goed’ aan haar denk. Zoals… Nou, je weet wel. Dan lichten m’n tattoos feller op. En ze doen geen zeer dan. Ik ben nog een maagd, maar sinds die tijd heb ik al meerdere keren de hand aan mezelf gelegd. En vaak dacht ik dan aan die Ysera. ‘’De Dromer.’’ Ja, dat zal wel. Mij liet ze wel dromen in ieder geval. Ik heb vaak op zolder gezeten denkende aan haar. Hopende dat ze me weer zou meenemen naar die duisternis. Dat ik vragen kon stellen. Of dat ik haar soms even kon zien nog. Alleen maar even zien. Maar ik walgde er ook van. Ik werd kletsnat van die gedachtes en in het begin deed ik mezelf nog wel eens schaamteloos vingeren op zolder. Nu doe ik dat alleen nog onder de douche. Dan hoort niemand het ten minste. Maar in dat opzicht was ik wel verloren geraakt in haar. Al had ik haar al 3 jaar niet meer gezien. Ik dacht wel eens wat mijn familie van haar zou vinden. Zelfs als ik bijvoorbeeld een relatie met haar zou hebben. Een beetje fantaseren mag best, al was het nog zo raar. Dat deed ik nog niet zo lang hoor. en ook niet vaak. Liever niet zelfs. Want de eerste keer dat ik dat dacht, kon ik wel stellen dat hun haar ook net zo mooi zouden vinden als ik dat vind. Maar waar ik nat werd, zouden hun hard worden. En daar lag de fout. Want zo wilde ik niet over mijn broer en vader denken. Ook al waren we geen echte familie, dit hoorde gewoon niet. En toch deed ik het. Werd er moedeloos van. Het leek wel alsof ik een groeiend verlangen kreeg naar dat soort volwassen dingen. Wat misschien ook niet gek was. Ik was ten slotte 21. Ik wist dat ik mooi was, en nog altijd jong. Ik had nooit een vriendje gehad. Zelfs niet een jongen gekust. Maar om dan aan je broer te denken onder de douche met twee vingers in m’n spleet ging wel heel ver. En toch deed ik het… Dat was wel iets wat steeds frequenter gebeurde. Maar dat kwam ook omdat hun nog altijd zo naar me keken. En het werd steeds leuker ook. Soort van. Vorige week betrapte ik m’n broer terwijl die aan het masturberen was. Ik wilde hem wat vragen. En toen lag die daar in bed, de lakens te kloppen. Hij hoorde me niet in eerste instantie. ,,ahh… Manon…’’ Kermde hij zachtjes tijdens het rukken, en ik bleef kijken. Moest er van glimlachen zelfs. ,,Uhm, Jonathan?’’ Zei ik toen toch uiteindelijk. Ik had hem nog nooit zo zien schrikken, en hij zat meteen overeind. Een tent gespannen. Z’n hoofd knalrood. ,,Manon! Ga weg.’’ Zei die alleen. Maar hij streelde zichzelf nog altijd met 1 hand. Dat was duidelijk te zien. ,,Lukt het?’’ vroeg ik hem nog. En toen keek hij me helemaal vol ongeloof aan. Ik verbaasde mezelf ook een beetje met die woorden. Met name de zwoelheid waarmee ik het zei, zag ik zelf niet aankomen. Ik zag mijn broer 3 seconden later schokken en zijn mond ging open. Hij was gekomen. Sindsdien heb ik hem een week niet gesproken. Maar het leek te kloppen. Ik voelde me fantastisch naderhand. De ketting die ik droog woog opeens niets meer. De tattoos gloeiden feller dan ooit die avond, toen ik mezelf aan het bevredigen was. Toch in bed. Maar pijn deed het allerminst. Het moest groeien, had ze gezegd. Alles aan haar was geil. En nu ook alles aan mij. Had ze het dan hierover? Maar waarom dan in hemelsnaam?

Maar nu leef ik weer in het heden. Het was altijd ongemakkelijk als ik Jonathan zag. Maar als hij zich dan snel uit de voeten had gemaakt, want hij schaamde zich nog altijd kapot, dan moest ik er toch om lachen. En ik snapte zijn schaamte volkomen. Ik zou hetzelfde doen. En ik deed dan ook hetzelfde. Mijn broer was hartstikke gespierd. Een echte man al. Altijd glad geschoren. Een vierkante kaaklijn en een lieflijk gezicht. Absoluut geen familie van mij… En dat was het ergste nog wel. Wat fantaseerde ik toch vaak over hem. Over hoe die zich zou aftrekken zonder schaamte. Terwijl ik toekijk. Over hoe z’n piemel er uit ziet, en wat hij er allemaal mee zou doen, als ik me aan hem zou aanbieden. Of wat ik er mee zou doen, als juist hij zich zou aanbieden… ik werd er bijna gek van. Maar wel op een goeie manier. Of m’n vader… die twee waren duidelijk familie. Ernest was ook echt een knappe man, en je kon goed zien van wie Jonathan zijn uiterlijk had geërfd… Zou pap zich ook aftrekken denkende aan mij? Ik hoopte het soms. Al wilde ik die niet graag betrappen. Toch m’n vader. Soort van. Wat zou Ysera doen? Als ze hun betrapt. Of mij? God, ik werd echt gek van gevoelens die maar bleven opspelen. En die tattoos maar gloeien. Ik had zoveel vragen. Zoveel verlangens! Dat ze toch wel gehoord moesten worden binnenkort. Ik lag in bed, en was net klaargekomen. Alweer. Tweede keer vanavond. Ik rook aan m’n vingers. Stopte ze zelfs in mijn mond. Ik zoog erop, en liet mijn andere hand vervolgens m’n poesje weer opwrijven. Het was bijna frustrerend zo geil was ik soms… En ik lag nog niet eens in bed. Ik was op de zolder. Die plek achtte ik nu toch veiliger voor dit soort dingen die moeten gebeuren… Maar een derde zat er niet in. Ik schrok uit m’n geile roes toen iets lande in het raam. Een uil. Eerst schrok ik op, maar al snel liet ik me weer vallen en neigde ik alsnog door te gaan. Maar de uil riep. Zoals een uil dat doet in de nacht. Alleen wat duisterder dan ik verwacht had. Dan normaal was. Ik kwam weer overeind, haalde m’n hand uit m’n broek en maakte me toen toch maar netjes. En toen zag ik het pas. Deze uil was niet echt? Of iets… Ik keek dwars door dat beest heen. En hij zag er ook anders uit dan de meeste uilen die ik zag. Een andere soort misschien. Maar dan nog. Ik keek er dwars doorheen. Alsof het een geest was… Maar bang werd ik niet. Het voelde juist vertrouwd. Een soort damp trok op van zijn gelaat en glinsterde als de sterren in de nacht. Het had een briefje bij zich. Die die zelf van zijn poot trok en het mij leek aan te bieden. Ook het briefje was doorzichtig. Totdat ik het uitrolde. De uil vloog toen met veel geluid weg en de letters op het briefje fonkelden net als hij. ‘’Het is gegroeid. Je bent een stap verder. Kom naar de rivier met volle maan.’’ Ik begon te lachen. Omdat ik wist dat dit wel van haar moest zijn.

Het duurde echter nog wel even voordat het vollemaan was. Maar die tijd nam ik om na te denken. Want ik was echt niet dom. Er lag een verband tussen de tattoos en iets met in de richting van mijn seksualiteit. De markeringen waren misschien juist dat. Markeringen. Waarom m’n schouders, hals en flanken, wist ik nog niet. Ik vond ze niet lelijk. Ze maakte me mooi. Ze maakte me af. Ik wist dan ook niet beter, en het duurde ook even voordat ik erachter kwam, en mij vervolgens verteld werd, dat ik de enige was met deze cijfers op m’n lichaam. Zessen en negens dus. En dat heerlijke gevoel dat ze me gaven was soms echt onbeschrijfelijk. Het werkte verlangend. Verslavend. Ik wilde vaker dat gevoel hebben. En hoe ondeugender mijn gedachten zich vormden, hoe lekkerder ik dat gevoel ervaarde. Het was niet zo dat ik bulkte van het zelfvertrouwen om dat eens uitgebreid te onderzoeken. Ik wist, of ik hoopte althans, dat als ik Ysera weer zou zien, zij mij veel meer kon uitleggen. Kon laten doen. Kon leren. Ik keek zo uit naar haar. Maar ondertussen kon ik zelf ook wat meer op onderzoek gaan. Zoals ik dan in mijn hoofd al lang deed. Soms sloop ik naar de kamer van Jonathan toe in de avond, en hoorde ik hem geluiden maken die mijn fantasie gelijk op volle toeren deed draaien. Maar toch vroeg ik me af waar hij aan dacht als ik hem zachtjes mijn naam hoorde kreunen. Ik was nog maagd, had wel een idee, maar meer ook niet van hoe er aan toe moet gaan, mocht het ooit zover komen. Mijn broer zou de ideale man zijn, die mijn eerste keer zou kunnen verwezenlijken. Hij is altijd zo lief geweest. En hij is ontzettend knap. Dat telde toch ook wel een beetje. Daarnaast was het geen geheim meer dat hij me zeker wel zag zitten. Hoe raar het ook mag klinken, voelde ik me enorm gevleid als ik hem zich hoorde aftrekken en hij daarbij zachtjes mijn naam hoorde kreunen. Maar ik wist gewoon nog niet beter. Wel wist ik dat ik voor de volgende vollemaan m’n broer wilde confronteren. Al was het alleen maar om er voor te zorgen dat we weer normaal tegen elkaar zouden doen. Maar ik zat wel met een probleem. Want ik probeerde te verzinnen hoe ik zoiets het best kon aanpakken. Wanneer kon ik dat het best doen. Als die aan het werk? Nee, dan was die aan het werk. In de avond dan. Na het douchen bijvoorbeeld. En dat was het probleem. Want dan dacht ik door, en verzon ik erbij dat ik hem opwachtte. En dat hij de douche zou uitstappen en zijn heerlijke lichaam alleen verpakte was in een handdoek rondom zijn middel. Dat ik hem hoorde masturberen daarvoor, en dat hij nog steeds hard was, als hij dan voor me zou staan. Hij zou me aankijken. Ik hem eerst ook. Maar die tent tussen zijn benen zou te verleidelijk zijn. Maar wat dan? Geen idee hoe ik hem moest benaderen. En dan heb ik het niet over de woordkeuze. Nee, ik dacht meteen aan seks al. En dat wilde ik eigenlijk niet…

Maar toch ging ik ervoor. Vader was weg naar het dorp voor wat goederen die hij af moest geven aan de plaatselijke markt. En Jonathan stond in de grote schuur bij de paarden. Ik wist dat ik daar niet alleen was met hem, en dat maakte het misschien makkelijker. Ja, dan had ik het dus over de paarden. Vast geen stoute gedachten die ik dan zou krijgen, ging van uit. Maar dat liep toch even anders. Wat aarzelend stapte ik binnen. Hij was nog bezig met voeren, en had in zijn ene arm een grote zak vast. Een zware zak. Zijn gespierde arm liet me al bijna kwijlen van verlangen. Ik kon niet normaal meer doen. En hier moest wat aan gedaan worden. Daarom moest ik gewoon doorzetten. ,,Hey…’’ Zei ik zacht en confronteerde hem dus maar gewoon. Van schrik liet hij de zak vallen. Maar hij was niet de enige die schrok. Onze enige hengst, Sparro, leek ook te schrikken. ,,Wist niet dat ik zo eng was.’’ Gniffelde ik maar. ,,Ha-ha, nee, ik ook niet. Maar dat was het niet.’’ Aarzelde hij terwijl hij naar de grond ging om zijn rotzooi op te ruimen. Maar ik dacht hem nu wel te hebben. ,,Oh, wat dan wel?’’ vroeg ik nog onschuldig. Hij stopte met alles en keek me strak aan. M’n stem was weer zwoeler dan ik meende te bedoelen. ,,Het is… niets.’’ En hij ging verder. Ik stapte op hem af, en bukte om hem te helpen. ,,Nee, het lukt wel.’’ Zei die snel. Ik wachtte tot hij me aan keek. ,,Wat is er?’’ Vroeg ik hem wat geïrriteerd. Hij keek me even kort aan en wendde zich toen van me af. ,,Jonathan, alsjeblieft.’’ Zei ik hem zacht, waarop hij zich plots omkeerde, en vanuit het niets zijn lippen tegen die van mij drukte. M’n ogen schoten open en verschrikt zat ik daar met hem op de grond. Zijn warme lippen drukte tegen de mijne. Voor het eerst werd ik gekust… Maar net toen ik m’n ogen wilde sluiten om hem terug te zoenen, liet hij los. ,,Zie je wel!’’ en hij sprong op en liep weg. Verbaast bleef ik achter en probeerde ik het te bevatten. ,,Maar…’’ Maar hij was al weg. Ik stond op en keek even naar Sparro. ,,Wat is er toch met hem?’’ Vroeg ik hem alsof hij mij kont antwoorden. Ik liep op Sparro af voor wat troost. Sparro was mijn paard. Al van jongs af aan zorg ik voor hem. Voeren was echter een taak voor Jonathan. Ook Sparro was niet meer dezelfde sinds de dood van m’n moeder. Dacht ik dan. Het was immers maar een dier. Maar Sparro leek me altijd te kunnen troosten. Ook nu weer liet hij mij zijn hoofd ontfermen en drukte hij met zijn kop mij dichter naar hem toe. Iets te dicht… Ik verloor m’n evenwicht en dook over het lage hek heen en landde onder hem in het stro. ,,Sparro…’’ Zeurde ik een beetje ontdaan, maar klom weer op met een glimlach. Althans, dat was de bedoeling. Maar mijn oog viel op iets anders… ,,Sparro? Komt dat door mij?’’ vroeg ik hem gelijk, want ik wist het antwoord al. Zag hem wel vaker zo staan, maar zoals hij mij onder hem had geduwd, had hij nog nooit gedaan. Maar ik keek recht tegen zijn piemel aan. En dat was niet niks, zeg. Ik dook snel aan de kant, en verliet met een hupje zijn verblijf weer. Het was… fascinerend. Het beest keek me aan, en ik leek teleurstelling in hem te zien. Maar dat kon eigenlijk niet. Met een wat verward en zeer hoofd stapte ik de schuur weer uit, en zocht ik Jonathan op. Er moest over gesproken worden. Over hem en mij dan.

Hij stond onder de douche. We hadden maar een kleine badkamer en alles was hier knus en authentiek. Had het niet anders gewild. Ik ging voor de deur zitten en wachtte af. Deze keer geen warme stoom wat onder de deur uitkwam, dus douchte hij maar koud, nam ik aan. ,,Waar ben je toch mee bezig!’’ Hoorde ik hem toen roepen. Ik schrok ervan. Ik vond het zielig voor hem. Dus klopte ik op de deur, waarna de douche meteen stopte. ,,Jonathan? Alsjeblieft, ik wil alleen praten. Dan kunnen we weer normaal doen tegen elkaar misschien.’’ Zei ik hem zacht en lief. ,,Het heeft geen zin…’’ Hoorde ik hem alleen ontmoedigd zuchten. Dus klopte ik weer op de deur. ,,Wil je me binnen laten?’’ En met dat ik het vroeg, vloog dat geile scenario meteen weer door m’n hoofd. Maar het bleef stil. En dus stond ik op, en liep ik weg. ,,Ik zit beneden. Als je wilt praten ben ik er voor je. Ik ben gewoon nog steeds je zusje. Ook al… Nou, je weet wel.’’ Riep ik hem nog wel na, en hoopt maar dat hij zou komen praten. Ik moest er even op wachten, maar uiteindelijk kwam hij wel. Wat morrend stapte hij de kleine keuken in waar ik aan tafel zat te wachten op hem. Ik keek opgetogen op, en probeerde hem meteen al gerust te stellen. ,,Ik ben het maar. Wij konden toch alles delen.’’ Riep ik hem toe. Hij zei niets, maar nam de stoel aan de verste kant van de tafel, en ging zitten. ,,Het is niet normaal.’’ Zei hij toen snel. Hij keek me nog altijd niet aan, en ik kreeg nog veel meer met hem te doen. ,,Vertrouw je me?’’ Vroeg ik hem toen alleen. En daarop keek hij me verrast aan. ,,Ja, natuurlijk.’’ Zei hij toen rustig en in zijn stem resteerde toch nog wat verloren hoop. ,,Ik snap het.’’ Zei ik toen. En ik stond op en wandelde naar hem toe en ging naast hem zitten. ,,Alsjeblieft, kunnen we het erover hebben?’’ Vroeg ik hem voorzichtig. ,,Zo niet, dan ook goed. Maar ik wil weer dat we normaal kunnen doen tegen elkaar. En als we even praten over laatst, dan kan dat vast.’’ Probeerde ik hem aan te moedigen om op mijn bod in te gaan. Hij draaide met zijn ogen, en knikte vervolgens, wat mij meteen verheugd deed doen lachen. ,,Okay! Uhm…’’ En toen viel ik meteen al stil. ,,het spijt me.’’ Zei hij toen opeens. ,,Waarvan?’’ vroeg ik hem, op een zwoele manier. Ja, ik deed het weer. Leek automatisch te gaan. Maar hij leek zich er niet al te veel van aan te trekken. ,,Je weet wel. En het is fout, en ik zal het nooit meer doen.’’ Zei hij daarna snel. Ik grinnikte. ,,Ja, vast.’’ Merkte ik alleen op, waarop hij me fel aankeek. ,,Is dit een grap?!’’ vroeg hij me streng. ,,Nee! Ik… Ik bedoel alleen…’’ ,,Ja, wat bedoel je dan?’’ en ik werd een beetje ban van hem. ,,Rustig. Alsjeblieft, ik wil gewoon zeggen, dat ik het niet raar vind, en dan ik je excuses dan ook niet accepteer. Er valt geen spijt te betuigen om zoiets onbenulligs.’’ Zei ik toen maar snel. Toen grinnikte hij. ,,Je weet niet waar je het over hebt.’’ Was alles wat hij nog zei.

En daar legde hij de vinger precies op de zere plek. ,,Je hebt gelijk. Ik weet ook niet waar ik het over heb… Maar wat ik wel weet, is dat jij opgewonden raakt van mij, en dan wind dat mij weer op.’’ Zei ik toen gehaast met een gezicht vol angst. Ik voelde me misselijk worden. Ik had gewoon gezegd wat in me op kwam, en dat leek er niet al te best uit te komen. Ik was bang dat hij weer kwaad zou worden, maar ik zag vervolgens alleen maar verbazing op zijn gezicht. ,,Dus je vond dat echt niet erg dan?’’ Vroeg hij me heel voorzichtig. Ik haalde m’n schouders wat op, en keek hem voorzichtig aan. ,,Dat is toch natuurlijk?’’ antwoordde ik met een vraag. Waarop hij me er snel op wees dat ik wel zijn zusje was. ,,Ja, maar niet echt toch?’’ Vroeg ik hem daarna wat sluiks. ,,Nee, maar…’’ En hij leek het te beseffen. ,,Ik ben geen familie. Niet op die manier in ieder geval. Dus ben ik gewoon een jonge vrouw, en jij een jonge man. En als je dan zo lang samen woont, is het toch logisch dat er dit soort dingen voordoen. Al is het maar in het hoofd.’’ Probeerde ik logisch te redeneren. En ik leek tot hem door te dringen. Waarschijnlijk omdat hij dit zelf ook al wel had kunnen verzinnen, en dat waarschijnlijk ook al gedaan had. ,,Ja, maar dan nog. Bij het Licht, hoe gènant…’’ Zuchtte hij en hij keek weg. ,,Nee, helemaal niet.’’ Ik legde mijn hand op de zijne en wachtte tot hij me aankeek, en gaf hem een glimlach. ,,Nee…’’ Hij pakte mijn hand en haalde die weg. ,,Als je wist wat ik allemaal over je denk. Dan zou je hier niet zitten meer.’’ Verklaarde hij toen maar. ,,Maar ik zit hier juist om te horen wat je over me denkt’’ Zei ik hem met enige passie, en ik had zijn focus weer helemaal te pakken. ,,Vertel het me. Ik wil weten wat je denkt, als je aan jezelf zit. Vertel het me!’’ Ik leek feller te zijn dan ik dacht, en zijn verbazing was dan ook niet verrassend. ,,Manon! Kom, doe normaal zeg.’’ Zei hij nog fel. Ik klonk ook wel een beetje wanhopig zo misschien. Dus zuchtte ik. ,,Het is nieuw voor me. Maar ik ben geen klein meisje meer. En jij zeker geen kleine jongen. Zoals ik zei; Dit is normaal. En het tergt me om je zo te zien. Zo ken ik je niet. Waarom vertrouw je me niet en deel je je gevoelens met mij. Als het toch om mij gaat, dan kan dat toch geen kwaad.’’ Stelde ik weer wat wanhopig voor, maar met meer rust in mijn stem nu. Het was niet dat ik me niet vertrouwd voelde door hem, maar ik hoopte hem zo te bereiken op een andere manier, dat die zich toch open zou stellen. Ik plaatste mijn hand weer op de zijne en kneep erin terwijl ik hem zag nadenken. ,,Fantaseer je over seks met me?’’ Vroeg ik hemt oen zacht en bezorgd. Hij schrok weer van m’n directe vraagstelling. ,,Manon… Alsjeblieft…’’ Zei hij alleen vertwijfeld. ,,Ja, he? Seks met mij?’’ Vroeg ik door. Ik wist dat ik hem had. Ik wist dat hij over seks dacht. Ik wilde het hem gewoon horen zeggen. Dat zal vast opluchten bij hem. En anders bij mij wel. ,,Niet alleen dat…’’ Zei hij toch uiteindelijk, en leek daarmee gebroken te zijn.

Hij draaide zich naar me toe en pakte mijn beide handen. Hij keek me diep aan. ,,Je lippen… Ze zijn zo zacht.’’ Pufte hij dwaas uit. Nu schrok ik een beetje van hem. ,,Ik denk aan je. Heel vaak.’’ Ging hij door. ,,Maar niet alleen als ik… mezelf betast… Ook als ik aan het werk ben. Als ik je zie, of ruik. Elk moment van de dag denk ik aan je. En dan komen de opgekropte gevoelens er op een gegeven moment wel uit jah, dat heb je gezien…’’ Ik slikte net als hij om zijn eindelijke bekentenis die zoveel betekende. De afgelopen jaren waren vaker zwaar geweest dan eenvoudig. Maar we hadden altijd elkaar nog. ,,Ik wilde je niet laten schrikken. Ik wil niet dat je denkt dat ik een viezerik ben.’’ Zei hij daar nog wat zwaarmoedig. ,,Dat denk ik niet. Ik zei toch dat ik het juist normaal vond. Zou gek zijn als je het niet zou doen.’’ Sprak ik hem geruststellend toe. ,,Maar… denk jij dan ook aan mij? Ook op die manier soms?’’ Vroeg hij me toen zo verlegen, dat ik m’n hart en bijna van brak. En ik knikte. Zo bevrijdend had ik nog nooit geknikt. Ik voelde het in m’n buik en borst. In m’n hoofd, en natuurlijk ook tussen m’n benen. Dit was een geweldig moment. En ik zag hem lachen. De ban was gebroken. Voor nu dan. ,,Wat denk je dan?’’ Vroeg die me gelijk enthousiast door. Ik hield m’n schouders op. Maar ik moest nu niet terugkrabbelen. Ik had hem eindelijk zover. ,,Nou, hou je jezelf betast.’’ Zei ik aarzelend. En daar keek hij gek van op. ,,Meer niet?’’ Vroeg die me toen. Ik schudde m’n hoofd. ,,Waar denk jij dan aan?’’ Vroeg ik hem snel terug. ,,Nee, laat maar.’’ Lachte hij toen. ,,Nee, vertel!’’ Ik was nu wel heel nieuwsgierig. ,,Ik denk wel aan meer.’’ Zei ik hem toen. Natuurlijk deed ik dat. Maar ik wist niet hoe ik dat moest verwoorden. Dus hoopte ik dat hij eerst wat zou opbiechten. ,,Nou… okay.’’ Zei hij uiteindelijk, en ik klapte als een kind zo blij in m’n handen. Hij zuchtte nog even diep. En toen kwam het toch echt. ,,Ik fantaseer dat je me wakker maakt.’’ Zei hij eerst. En ik wachtte af. ,,Met je handen of met je mond…’’ Ging die toen verder. En ik keek even raar op. ,,Met m’n mond?’’ vroeg ik hem. ,,Ja, je weet wel.’’ Zei die toen. ,,Nee, dat weet ik niet. Seks is toch met hier allebei.’’ En ik wees naar onze kruisen en keek daar zo ontzettend dom bij. Maar wat bedoelde hij dan ook met mijn mond…? Hij zuchtte weer. ,,Doe niet zo dom.’’ Zei hij toen wat denigrerend. ,,Ik doe niet dom. Met m’n handen snap ik nog wel. Dat doe jij ten slotte ook!’’ Viel ik hem toen ook aan. Hij keek even weg, ik zei het ook wel erg hard, en toen keek hij me weer strak aan. ,,Nou, in het dorp ben ik wel eens bevredigd door meisje met haar mond.’’ Zei hij me toen. Nog een biecht. ,,Ben jij geen maagd dan meer?’’ Vroeg ik hem gelijk door met schrik. ,,Nee, ik heb een meisje…’’ Zei hij me toen ook nog! ,,oh… Maar dan zijn we wel fout bezig…’’ Droop ik meteen af en wilde weglopen. Kon wel janken… Maar hij hield me tegen. ,,Nee, luister. Dit wilde ik je al heel lang vertellen. Af en toe als ik naar het dorp moet, dan blijf ik bij haar slapen. Maar dat is daar. En jij bent hier.’’ Durfde die toen nog te verklaren. En dus wist ik weer wie ik was. Gewoon nog zijn zusje. ,,Het is al goed. Laat maar.’’ En nu stond ik wel op en liep ik wel weg al draaiende met m’n ogen. Sukkel.

Die ochtend kroop ik onder de dekens bij hem. Zo moeilijk kon het toch niet zijn. Ik was muisstil en hij sliep dan ook. Hij snurkte. Maar dat kwam mij goed uit. Als die daar niet wakker van werd, dan zeker niet van mij. Ik vond het ontzettend spannend. Ik had dan ook enige tijd de moed bijeengeraapt, maar stond nu toch echt aan zijn bed. Bij zijn voeten tilde ik de dekens wat op, en kroop ik er stil en voorzichtig onder. Hij lag op z’n rug. En hij sliep naakt. Onwijs spannend! Ik moest het gewoon weten en ik kon mezelf dan ook niet langer tegen houden. Alsof het zo moest zijn spreidde hij ook nog zijn benen, en lag ik tussen zijn voeten zonder hem aan te raken. Nu wist ik zeker dat ik door moest gaan. Ik kroop iets dichter naar zijn kruis toe en uiteindelijk zag ik dan voor het eerst in m’n leven een echte piemel. Los die van Sparro dan natuurlijk. Ik wist niet wat ik zag! Nee, echt, ik wist niet precies waar ik naar keek. Dat moesten z’n ballen zijn. Keurig in iets wat op een zak leek. Dus dat klopte in ieder geval van wat ik al wist. Ze waren best groot. En de zak was meer gerimpeld dan dat ik me ooit kon voorstellen. Maar plots bewoon hij, en zag ik de twee ballen afzonderlijk even van elkaar bewegen. Oh, dat was wel opwindend… Ik kroop nog iets dichterbij, en hoorde hem even kreunen. ,,Hmm, Manon…’’ Klonk er zacht. Ik verstijfde en voelde me betrapt. Maar toen snurkte hij weer verder. Zelfs in zijn dromen ging het over mij. En ook dit wist ik al. Dat zelfs hij zo over me dacht. Want ik lig niet tussen de benen van Jonathan nu. Nee, tussen die van Ernest. Lekker ondeugend. Ik stelde me voor dat als Jonathan het leuk zou vinden om door mij ontwaakt te worden, mijn vader dat ook leuk zou vinden. Maar ik wilde hem absoluut niet wakker maken. Of misschien wel, maar liever niet. Daar was ik nog niet helemaal over uit. Ik tilde de lakens iets meer op en keek over zijn ballen heen. Ernest was hard. En hoe zeg… Ik zag een hele dikke kloppende lul op zijn buik liggen, en dit was ook nieuw. Dit had Jonathan dus ook onder de dekens toen ik hem betrapte. Hoe zou ik dat in Lichts naam kunnen bevredigen met m’n mond. Dat was dan toch nog iets wat Jonathan me uit moest leggen. Ik koesterde geen wrok naar hem, maar zijn uitspraak van laatst had mij toch naar m’n vader gedreven in plaats van naar hem. Maar dit was nu. Ik raakte hier erg opgewonden van, en zag dat mijn zachte gehijg iets in beweging bracht. Een lichte kronkeling ging door zijn lichaam. In een speelse bui, blies ik ook even tegen zijn zak aan. En zag dat zijn pik bijna helemaal overeind kwam, om vervolgens weer hard tegen zijn buik te vallen. Misschien is dat de manier… Maar ik was te ver gegaan. Hij kwam plots omhoog. Ik hoorde hem nog slaperig smakken, en ik hield me stil. Misschien had hij z’n ogen nog dicht, en ging hij weer liggen zo. Zijn eerste reactie, was in ieder geval niet een geschrokken reactie. Ik hoorde hem gapen, en toen legde hij z’n hoofd weer terug op zijn kussen. Ik wilde langzaam wegkruipen, maar zag toen dat de dekens wat omhoog gingen. En toen zat ik plots te staren naar de grote hand van mijn vader die zijn grote pik begon te strelen. Ik zag hoe hij zich langzaam aftrok. Dat stukje huid trok die gewoon over het einde heen, meer niet. Ik vroeg me af of hij echt niets door had. Maar ik kon hier ook niet te lang blijven liggen. Heel langzaam schoof ik terug over het bed, en liet ik me geruisloos op m’n kont landen. Niet veel later draaide hij de andere kant op, en toen ik stilletjes weg liep, sliep hij alweer. Buiten kon ik eindelijk opgelucht ademhalen. Ik was zo ontzettend blij. Dat was zo spannend en ik wilde nu zo graag zo veel meer. Ik kwam Jonathan nog tegen, die niet veel meer gezegd had tegen me sinds ons gesprek. Ik had ook even geen goed woord voor hem over nu. Deed toch een beetje zeer hoe lomp die over zijn ‘’meisje’’ sprak. En dus vingerde ik me klaar op m’n vader deze keer. En daar was helemaal niets mis mee. Wat had hij gedaan als hij me gezien had zo tussen z’n benen…?

Ik fantaseerde over dat laatste volop. Of wat zou Jonathan doen als hij wist dat ik zo over vader dacht. Waarschijnlijk zou het hem niets uitmaken… Mij ook niet! Het was vanavond vollemaan. De twee hoorntjes van mijn ketting gloeide al de hele dag. De tattoos niet. Sterker nog, die waren nauwelijks zichtbaar op het moment. Maar ik ging er van uit dat ik daar vanavond vast wel uitleg over zou krijgen. Ondertussen was ik zelf veel aan het kijken gegaan. Ik werd ook nog steeds bekeken door de 3. Ja, de 3. Want het viel me op dat Sparro veel meer was, en deed, dan ik verwacht van een bronstige hengst. En ik deed altijd alsof ik niet zag. En als hun het dan niet doorhadden keek naar hun. Behalve bij Sparro, wilde ik die voorzichtigheid behouden. Sparro was maar een paard. Daar kon ik ongegeneerd naar kijken, zonder dat hij er wat van zou zeggen. En ik kreeg zelfs het idee, dat hij het wel leuk vond als ik hem wat extra aandacht gaf. Maar zo dichtbij als laats was ik niet meer bij hem gekomen. Bang dat hij me weer naar de grond zou werpen… Tussen mij en Jonathan was het weer vreemd. Ik voelde me een sulletje. Ik dacht echt dat ik misschien wel zijn eerste kon zijn, zoals hij mijn eerste zou kunnen zijn. Maar misschien zou Ysera vanavond wel mijn eerste zijn. Wat dat betreft kon mijn fantasie geen grenzen meer. Vooral niet nadat Jonathan het over het bevredigen met de mond had. Wat wilde ik graag dat knappe gezichtje van die rare elf tussen mijn benen hebben. Want ja, daar moet het dan toch gebeuren. Kussend en misschien wel likkend. Zo had ik me het ook voorgesteld bij Jonathan. Seks met de mond, wie had dat nou kunnen denken. En dus zat ik ook ongeduldig die avond aan tafel. Ik kon niet wachten totdat het donker was en ik ging dan ook vroeg naar bed. M’n tattoos kriebelden, maar waren nu wel helemaal niet meer te zien. Het boeide me niet. Het gevoel was intenser dan ooit, en ik wist dat ze op mij aan het wachten was. En net als de vorige keer zal ze me weer wat nieuws laten zien, of leren. Of misschien wel laten doen.